តន្ត្រីនៃដំណឹងល្អ
ដោយ អែលឌើរ វិលហ្វត ដបុលយូ អាន់ឌើរសិន
នៃពួកចិតសិបនាក់
តន្ត្រីនៃដំណឹងល្អគឺជាអារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណដ៏អំណរ ដែលបានមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ វានាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងដួងចិត្ត ។
ច្រើនឆ្នាំមកហើយ ខ្ញុំបានស្តាប់កិច្ចសម្ភាសន៍តាមវិទ្យុមួយអំពីវេជ្ជបណ្ឌិតវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលធ្វើការនៅមន្ទីរពេទ្យមួយនៅ ណាវ៉ាហូ ឥណ្ឌា ។ គាត់បានប្រាប់ពីបទពិសោធន៍មួយដែលគាត់បានជួបនាយប់មួយ នៅពេលបុរសចំណាស់អាមេរិកាំងដើមម្នាក់ដែលមានសក់ក្រងវែងអន្លាយ បានចូលមកបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ ។ វេជ្ជបណ្ឌិតវ័យក្មេងនោះបានកាន់ក្តារគាបក្រដាសសរសេរដើរតម្រង់ទៅបុរសនោះ ហើយសួរថា « តើមានអ្វីឲ្យខ្ញុំជួយលោកទេ ? » បុរសចំណាស់នោះសម្លឹងទៅមុខត្រង់ ហើយគ្មានស្តីអ្វីមួយម៉ាត់សោះ ។ ដោយខ្វះអំណត់វេជ្ជបណ្ឌិតវ័យក្មេងនោះបានសួរម្តងទៀត ។ គាត់និយាយថា « ខ្ញុំមិនអាចជួយលោកបានទេ បើលោកមិននិយាយជាមួយខ្ញុំនោះ » ។ « សូមប្រាប់ខ្ញុំពីមូលហេតុដែលលោកមកកាន់មន្ទីរពេទ្យនេះ » ។
ក្រោយមកបុរសចំណាស់នោះបានមើលគាត់ហើយបានសួរថា « តើលោកវេជ្ជបណ្ឌិតចេះរាំទេ ?» ខណៈដែលវេជ្ជបណ្ឌិតវ័យក្មេង ពិចារណាអំពីសំណួរដ៏ចម្លែកនោះ គាត់គិតថាប្រហែលអ្នកជំងឺរបស់ខ្លួនគឺជាគ្រូពេទ្យម្នាក់របស់កុលសម្ព័ន្ធដែលប្រើការព្យាបាលតាមទម្លាប់កុលសម្ព័ន្ធចាស់បុរាណ គាត់ស្វែងរកការព្យាបាលជំងឺតាមរយៈចម្រៀង និង ការរាំ ជាជាងការព្យាបាលដោយប្រើវេជ្ជបញ្ជា ។
វេជ្ជបណ្ឌិតរូបនោះបានឆ្លើយថា « ទេ ខ្ញុំមិនចេះរាំទេ ។ តើលោកចេះរាំឬ ? បុរសចំណាស់រូបនោះបានងក់ក្បាលថាចេះ ។ វេជ្ជបណ្ឌិតនោះបានសួរថា « តើលោកអាចបង្រៀនខ្ញុំឲ្យចេះរាំផងបានទេ ? »
ចម្លើយរបស់បុរសចំណាស់ម្នាក់នោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតច្រើនអស់ជាយូរឆ្នាំមកនេះ ។ លោកបានឆ្លើយថា « ខ្ញុំអាចបង្រៀនអ្នកឲ្យចេះរាំបាន ប៉ុន្តែអ្នកត្រូវតែចេះស្តាប់តន្ត្រីសិន » ។
ពេលខ្លះនៅក្នុងគេហដ្ឋានយើង នោះយើងបង្រៀនដ៏ជោគជ័យពីអ្វីដែលយើងគួរធ្វើ ពុំទទួលជោគជ័យក្នុងការជួយដល់សមាជិកគ្រួសាររបស់យើងឲ្យចេះស្ដាប់តន្ត្រី ។ ហើយដូចជាគ្រូពេទ្យចំណាស់នោះបានដឹងថា វាពិបាកណាស់ក្នុងការរាំដោយគ្មានតន្ត្រីនោះ ។ ការរាំដោយគ្មានតន្ត្រីគឺវាឆ្គង ហើយមិនពេញលេញ—ថែមទាំងគួរឲ្យអៀនខ្មាស់ទៀតផង ។ តើអ្នកធ្លាប់សាកល្បងទេ ?
នៅក្នុងគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា កណ្ឌទី ៨ ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀន យ៉ូសែប ស៊្មីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរីថា « មែនហើយ មើលចុះ យើងនឹងប្រាប់អ្នកនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នក និង នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលនឹងសណ្ឋិតមកលើអ្នក ហើយដែលនឹងគង់នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក » ខ ២) ។ យើងរៀនជំហានរាំជាមួយគំនិតយើង ប៉ុន្តែយើងស្តាប់តន្ត្រីជាមួយដួងចិត្តយើងវិញ ។ ជំហានរាំនៃដំណឹងល្អគឺជាកិច្ចការដែលយើងធ្វើ ក្តីអំណរចំពោះហេតុផលដែលតន្ត្រីនៃដំណឹងល្អគឺជាអារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណដ៏មានអំណរដែលប្រទានមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ វានាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរក្នុងដួងចិត្ត ហើយគឺជាប្រភពនៃបំណងប្រាថ្នាដ៏សុចរិតទាំងអស់ ។ អ្វីៗដែលយើងគួរធ្វើ តម្រូវឲ្យមានវិន័យ ប៉ុន្តែក្តីអំណរនៃអ្វីៗដែលយើងគួរធ្វើនឹងក្លាយជាបទពិសោធន៍ នៅពេលយើងរីករាយចំពោះហេតុផលដែលយើងគួរធ្វើតែប៉ុណ្ណោះ ។
មានមនុស្សខ្លះចំអកឡកឡាយដល់សមាជិកសាសនាចក្រចំពោះអ្វីៗដែលយើងធ្វើ ។ នោះវាសមហេតុសមផលហើយ ។ អស់អ្នកដែលធ្វើទង្វើតែងតែលេចចេញនូវភាពចម្លែក ឬ ឆ្គង ឬ ប្រើពាក្យក្នុងព្រះគម្ពីរថា « ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះ » (ពេត្រុសទី ១ ២:៩) ចំពោះអស់អ្នកដែលមិនរីករាយចំពោះហេតុផលដែលយើងគួរធ្វើ ។ តើអ្នកធ្លាប់ឈប់ឡានអ្នកនៅភ្លើងស្តុប ក្បែរឡានដែលមានតៃកុងកំពុងតែរាំ ហើយស្រែកច្រៀងយ៉ាងក្តែងៗ—តែអ្នកមិនអាចស្តាប់ឮដោយសារបង្អួចឡានអ្នករបស់អ្នកបានបិទដែរឬទេ ? តើគាត់មើលទៅមិនដូចជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះទេឬអី ? បើសិនកូនចៅរបស់យើងរៀនអ្វីដែលគួរធ្វើ ដោយគ្មានអំណរចំពោះហេតុផលដ៏ល្អដែលគួរធ្វើតាមដំណឹងល្អទេ នោះនៅទីបំផុត ពួកគេនឹងមិនស្រណុកចិត្តជាមួយទង្វើនេះឡើយ ហើយនឹងឈប់ធ្វើទង្វើនេះ ឬ កាន់តែអាក្រក់ នោះបន្តធ្វើទង្វើទាំងនេះ ដោយព្រោះតែសម្ពាធដែលពួកគេទទួលពីមនុស្សដទៃដែលធ្វើទង្វើនេះនៅជុំវិញខ្លួនគេប៉ុណ្ណោះ ។
ឧបសគ្គសម្រាប់យើងគ្រប់គ្នា ដែលព្យាយាមបង្រៀនដំណឹងល្អគឺត្រូវពង្រីកនូវកម្មវិធីសិក្សាឲ្យលើសពីការគ្រាន់តែអ្វីៗដែលយើងគួរធ្វើទៅទៀត ។ សុភមង្គលរបស់កូនចៅយើង អាស្រ័យលើសមត្ថភាពពួកគេក្នុងការរីករាយ និង ស្រឡាញ់ហេតុផលដ៏អស្ចារ្យនៃអ្វីៗដែលគួរធ្វើតាមនៃដំណឹងល្អ ។ តើយើងធ្វើវាយ៉ាងដូចម្តេចទៅ ?
ទីមួយ យើងត្រូវតែធ្វើឲ្យជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនយើងស្របតាមហ្វ្រេកង់ដ៏ត្រឹមត្រូវនៃព្រះវិញ្ញាណ ។ បើត្រឡប់មើលទៅសម័យមុនការប្រើកុំព្យូទ័រ យើងរកឃើញស្ថានីយ៍វិទ្យុដែលយើងចូលចិត្ត ដោយរាវរកលេខប៉ុស្តិ៍ រហូតវាត្រង់ចំយ៉ាងកំហិតជាមួយនឹងប្រេកង់នៃស្ថានីយ៍វិទ្យុ ។ នៅពេលយើងរាវជិតដល់ប៉ុស្តិ៍នោះ យើងឮតែសំឡេងរ៉ែៗប៉ុណ្ណោះ ។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងស៊ីរ៉េវា នោះតន្ត្រីដែលយើងចូលចិត្តអាចស្តាប់បានឮច្បាស់ ។ នៅក្នុងជីវិតយើង យើងត្រូវតែស្របជាមួយប្រេកង់ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីរីករាយចំពោះហេតុផលដែលយើងគួរធ្វើតាមព្រះវិញ្ញាណ ។
នៅពេលយើងទទួលអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បន្ទាប់ពីបុណ្យជ្រមុជទឹក នោះយើងពោរពេញដោយតន្ត្រីនៃស្ថានសួគ៌ដែលអមមកជាមួយនូវការប្រែចិត្តជឿ ។ ដួងចិត្តរបស់យើងបានផ្លាស់ប្តូរ ហើយធ្វើឲ្យយើងគ្មានបំណងប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតទៀតឡើយ ប៉ុន្តែចង់ប្រព្រឹត្តិអំពើល្អជានិច្ចវិញ ។ (ម៉ូសាយ ៥:២) ។ ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណមិនតស៊ូនឹងចិត្តកំណាញ់ ឬ ភាពឆ្មើងឆ្មៃ ឬ ច្រណែននោះទេ ។ បើយើងគ្មានឥទ្ធិពលដ៏ទន់ភ្លន់នេះនៅក្នុងជីវិតយើងទេ នោះភាពចុះសម្រុងចំពោះដំណឹងល្អ អាចប្រែទៅជាចម្រូងចម្រាស់ ហើយទីបំផុតអាចត្រូវបានសាបរលាបទៅវិញ ។ អាលម៉ាបានសួរសំណួរដ៏រំជួលចិត្តមួយថា ៖ « បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាបានចាប់អារម្មណ៍ចង់ច្រៀងនូវចម្រៀងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលប្រោសលោះ ខ្ញុំសូមសួរថា តើអ្នកអ្នករាល់គ្នាអាចចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងនេះឥឡុវនេះទេ ? » (អាលម៉ា ៥:២៦) ៕
ឪពុកម្តាយទាំងឡាយអើយ បើជីវិតយើងមិនស្របគ្នានឹងដំណឹងល្អទេនោះ យើងត្រូវតែផ្លាស់ប្តូរវាចេញទៅ ។ ដូចប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានបង្រៀនយើងកាលពីខែ តុលាមុនថា យើងត្រូវពិចារណាពីផ្លូវដែលជើងយើងត្រូវដើរ » ( សូមមើល « ពិចារណាពីផ្លូវដែលជើងឯងដើរ » Ensign ឬ Liahona, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៤ ទំព័រ ៨៦–៨៨ ) ។ យើងដឹងពីរបៀបធ្វើវា ។ យើងត្រូវតែដើរតាមផ្លូវដដែលដែលយើងបានដើរកាលយើងបានឮចង្វាក់នៃតន្ត្រីសួគ៌នៃដំណឹងល្អពីដំបូងនោះ ។ យើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ប្រែចិត្ត ហើយទទួលទានសាក្រាម៉ង់ យើងទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកាន់តែខ្លាំង ហើយតន្ត្រីនៃដំណឹងល្អចាប់ផ្ដើមលេងម្ដងទៀតនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។
ទីពីរ ពេលយើងមានអំណរចំពោះហេតុផលដែលយើងគួរធ្វើ នោះយើងត្រូវតែខំប្រឹងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើវានៅក្នុងគេហដ្ឋានយើង ។ វាមិនមែនជាការបង្ខំ ឬ សង្កត់សង្កិនឡើយ ។ « គ្មានអំណាច ឬ ឥទ្ធិពលណាអាច ឬ គប្បីកាន់កាប់ ដោយសារអំណាចបព្វជិតភាពបានឡើយ »—ឬ គ្មានអំណាច ឬ ឥទ្ធិពលក្នុងនាមជាឪពុក ឬ ម្តាយ ឬ អ្នកធំបំផុត ឬ អ្នកពូកែឡូឡាខ្លាំងបំផុតអាច ឬ គប្បីកាន់កាប់បានឡើយ—« លើកលែងតែដោយការលួងលោម ដោយការអត់ធ្មត់ ដោយការទន់ភ្លន់ និង ការស្លូតបូត …ដោយការស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់ [ និង ] ដោយចិត្តល្អ » ប៉ុណ្ណោះ ។ (គ និង ស ១២១:៤១–៤២) ។
ហេតុអ្វីឥរិយាបថទាំងនេះនាំឲ្យមានអំណាច និង ឥទ្ធិពលកើនឡើងនៅក្នុងគេហដ្ឋាន ? ដោយសារឥរិយាបថទាំងនេះយាងវិញ្ញាណនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ឥរិយាបថទាំងនេះធ្វើឲ្យដួងចិត្តយើងស៊ីចង្វាក់ទៅនឹងតន្ត្រីនៃដំណឹងល្អ ។ នៅពេលមានឥរិយាបថទាំងនេះ នោះអ្វីៗដែលយើងគួរធ្វើនឹងមានពីធម្មជាតិ និង ដោយអំណរ ព្រោះសមាជិកគ្រប់គ្នានៅក្នុងគ្រួសារ ពុំចាំបាច់គម្រាម ឬ បំភ័យ ឬ បង្ខំឡើយ ។
ពេលកូនៗយើងនៅតូច យើងអាចច្រៀងបំពេរពួកគេដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់ ហើយនៅពេលពួកគេចចេស និង បដិសេធមិនចូលដេកនៅពេលយប់ នោះយើងត្រូវតែច្រៀងបំពេរដោយការអត់ធ្មត់ ។ នៅពេលពួកគេជំទង់ នោះយើងត្រូវជៀសវាងពីសម្រែកនៃជម្លោះ និង ការគម្រាម ផ្ទុយទៅវិញត្រូវច្រៀងនូវចម្រៀងនៃការលួងលោមដ៏ពិរោះ—ហើយអាចច្រៀងវគ្គទីពីរនៃច្រៀងបំពេរដោយការអត់ធ្មត់ ។ ឪពុកម្តាយអាចធ្វើការយ៉ាងស៊ីចង្វាក់គ្នាដើម្បីបង្ហាញនូវឥរិយាបថទន់ភ្លន់ និង ស្លូតបូត ។ យើងអាចហៅកូនៗរបស់យើងឲ្យធ្វើការណ៍នេះជាមួយយើង នៅពេលយើងបង្ហាញទឹកចិត្តល្អចំពោះអ្នកជិតខាងណាម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយ ។
ការណ៍នេះពុំអាចមកក្នុងពេលតែមួយនោះទេ ។ ព្រោះតន្ត្រីករដ៏ជោគជ័យគ្រប់រូបដឹងថា វាតម្រូវឲ្យមានការឧស្សាហ៍អនុវត្ត ទើបលេងតន្ត្រីបានពិរោះ ។ បើការខិតខំតាំងពីដំបូងដើម្បីនិពន្ធតន្ត្រីនោះហាក់បីដូចជាមិនសូវស៊ីចង្វាក់គ្នាទេ នោះសូមចាំថាភាពមិនស៊ីចង្វាក់គ្នានោះ មិនអាចកែខៃដោយការរិះគន់បានឡើយ ។ ភាពមិនស៊ីចង្វាក់គ្នានៅក្នុងគេហដ្ឋាន គឺដូចជាភាពងងឹងមួយនៅក្នុងបន្ទប់ ។ វាមិនល្អសោះដើម្បីស្តីបន្ទោសភាពងងឹតនោះ ។ យើងត្រូវតែ បណ្តេញ ភាពងងឹតចេញដោយដាក់ពន្លឺចូលវិញ ។
ដូច្នេះ បើក្រុមចម្រៀងនៅក្នុងគ្រួសារអ្នក ស្រែកឡូឡា ឬ ជិះជាន់ខ្លាំងពេក ឬ បើកូនជំទង់ៗនៅក្នុងក្រុមតន្ត្រីនៃគ្រួសារអ្នកទ្រហឹងអឹងអាប់ពេក ឬ ឈ្លោះគ្នា ឬ បើកូនតូចៗដ៏រពិសរបស់យើង មិនត្រូវរូវគ្នា ឬរញ៉េរញ៉ៃ នោះសូមអត់ធ្មត់ចុះ ។ បើសិនអ្នកមិនកំពុងតែរីករាយចំពោះហេតុផលដែលអ្នកគួរធ្វើនៃដំណឹងល្អនៅក្នុងគេហដ្ឋានអ្នកទេ នោះសូមចងចាំឃ្លានេះ ៖ សូមបន្តហ្វឹកហាត់វា ។ ដោយមានជំនួយពីព្រះ នោះនៅថ្ងៃមួយតន្ត្រីនៃដំណឹងល្អ នឹងធ្វើឲ្យគេហដ្ឋានអ្នកពោរពេញដោយក្តីអំណរដ៏ប្រសើរ ដែលរកថ្លែងមិនបាន ។
ទោះជាអ្នកបានធ្វើយ៉ាងល្អក៏ដោយ តន្ត្រីនឹងមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់របស់យើងឡើយ ។ នឹងនៅតែមានពេលខ្លះរីករាយ និង កើតទុក្ខ នឹងនៅតែមានពេលខ្លះត្រូវគ្នា និង ឈ្លោះគ្នានៅក្នុងជីវិតយើង ។ ការណ៍នេះគឺជារឿងធម្មជាតិនៃជីវិតលើភពផែនដីនេះ ។
ប៉ុន្តែនៅពេលយើងបន្ថែមភាពរីករាយទៅលើអ្វីៗដែលយើងត្រូវធ្វើ នោះពេលខ្លះចង្វាក់ដ៏ស្មុគស្មាញនៃជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ និង គ្រួសារបែរឆ្ពោះទៅរកតុល្យភាពដ៏ចុះសម្រុងគ្នាមួយ ។ ទោះជាបញ្ហាលំបាកៗរបស់យើងនឹងបន្ថែមសំឡេងសោកសៅកាន់តែច្រើន ហើយបន្តឮដដែលៗក្ដី ។ គោលលទ្ធិអំពីបព្វជិតភាពនឹងចុះមកលើព្រលឹងរបស់យើងដូចជាទឹកសន្សើមមកពីមេឃ ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងទៅជាគូកនយើងជានិច្ច ហើយដំបងពេជ្ររបស់យើង—សេចក្តីយោងដ៏ច្បាស់អំពីអំណាច និង ឥទ្ធិពល—នឹងទៅជាដំបងពេជ្រនៃសេចក្តីសុចរិត និង សេចក្តីពិតដែលមិនចេះប្រែប្រួល ។ ហើយអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់យើងនឹងទៅជាអំណាចគ្រប់គ្រងដ៏នៅអស់កល្បអស់កាលជានិច្ច ។ ហើយដោយឥតការបង្ខិតបង្ខំ នោះវានឹងហូរមកលើយើងជារៀងដរាបតទៅ ( សូមមើល សូមមើល គ និង ស ១២១:៤៥–៤៦) ។
សូមឲ្យការណ៍នេះមានដល់ជីវិតយើងម្នាក់ៗ និង គេហដ្ឋានយើងគ្រប់គ្នា ជាការអធិស្ឋានខ្ញុំនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។