ហេតុដូច្នោះហើយ ពួកគេក៏រម្ងាប់ការតក់ស្លុតរបស់គេទៅ
ដោយ អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា
នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ការកោតខ្លាចដល់ព្រះ គឺមិនដូចជាការកោតខ្លាចដល់លោកិយ ដែលបង្កើតឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល និង ការថប់បារម្ភនោះឡើយ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះគឺជាប្រភពមួយនៃភាពសុខសាន្ត ការអះអាង និង ទំនុកចិត្ត ។
ខ្ញុំចាំយ៉ាងច្បាស់ពីបទពិសោធន៍មួយដែលខ្ញុំមាន កាលពីនៅតូច ។ ថ្ងៃមួយ ខណៈកំពុងលេងជាមួយមិត្តខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានធ្វើឲ្យបែកបង្អូចហាងមួយនៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំដោយចៃដន្យ ។ ពេលបែកកញ្ចក់ សំឡេងប្រកាសពីសុវត្ថិភាពលាន់ឭរំពង នោះដួងចិត្ត និង គំនិតខ្ញុំបានពោរពេញដោយការភ័យតក់ស្លុត ។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំត្រូវបានគេផ្តន្ទាទោសឲ្យជាប់ពន្ធនាគារអស់មួយជីវិតហើយ ។ ទីបំផុត ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានលួងលោមខ្ញុំឲ្យចេញពីក្រោមគ្រែដែលជាកន្លែងដែលខ្ញុំលាក់ខ្លួន ហើយជួយខ្ញុំឲ្យលុបលាងកំហុសជាមួយម្ចាស់ហាងវិញ ។ សំណាងល្អ ការកាត់ទោសខ្ញុំនោះត្រូវបានបន្ធូរបន្ថយ ។
ការភ័យតក់ស្លុតដែលខ្ញុំមាននៅថ្ងៃនោះ គឺខ្លាំងក្លា និង ពិតប្រាកដមែន ។ អ្នកពិតជាបានជួបប្រទះបទពិសោធន៍នៃអារម្មណ៍ដែលភ័យតក់ស្លុតកាន់តែខ្លាំង បន្ទាប់ពីបានដឹងពីបញ្ហាសុខភាពផ្ទាល់ខ្លួន ដោយឃើញសមាជិកគ្រួសារជួបការលំបាក ឬ គ្រោះថ្នាក់ ឬ អង្គេតមើលព្រឹត្តិការណ៍ពិភពលោកដ៏គួរឲ្យបារម្ភ ។ នៅក្នុងករណីបែបនេះ អារម្មណ៍ភ័យតក់ស្លុតកើតឡើង ដោយសារតែគ្រោះថ្នាក់នឹងមកដល់ ភាពមិនប្រាកដប្រជា ឬ ការឈឺចាប់ និង តាមរយៈបទពិសោធន៍ដែលមិនបានរំពឹងទុក ពេលខ្លះ វាហាក់ដូចជាហុចលទ្ធផលអវិជ្ជមានភ្លាមៗ ។
នៅក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង របាយការណ៍រាប់មិនអស់ នៃអំពើហិង្សាព្រហ្មទណ្ឌ គ្រោះទុរភិក្ស សង្គ្រាម អំពើពុករលួយ ភេរវកម្ម ការបន្ទាបបន្ថោកតម្លៃ ជំងឺ និង កម្លាំងបំផ្លិចបំផ្លាញនៃធម្មជាតិ អាចបង្កើតឲ្យមានការភ័យខ្លាច និង ក្តីបារម្ភ ។ ពិតណាស់យើងកំពុងរស់នៅក្នុងជំនាន់ដែលបានព្យាករដោយព្រះអម្ចាស់ថា ៖ « ហើយនៅថ្ងៃនោះ ...ហើយផែនដីទាំងមូលនឹងនៅក្នុងស្ថានភាពចលាចល ហើយមនុស្សលោកនឹងស្រយុតចិត្ត » (គ និង ស ៤៥:២៦) ។
គោលបំណងខ្ញុំ គឺពិពណ៌នាពីរបៀបដែលអារម្មណ៍ភ័យតក់ស្លុត ត្រូវបានដកចេញ តាមរយៈចំណេះដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវមួយអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ និងតាមរយៈជំនឿលើទ្រង់ ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានដោយអស់ពីដួងចិត្តថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងប្រទានពរដល់យើងម្នាក់ៗ នៅពេលយើងពិចារណាជាមួយគ្នាលើប្រធានបទសំខាន់នេះ ។
ការភ័យខ្លាចនៃជីវិតរមែងស្លាប់
ពេលស្តាប់ឮព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ បន្ទាប់ពីបានទទួលទានផ្លែឈើហាមឃាត់ នោះអ័ដាម និង អេវ៉ា បានរត់ទៅពួននៅក្នុងសួនច្បារអេដែន ។ ព្រះបានហៅរកអ័ដាម ហើយបានសួរថា « ឯងនៅឯណា ? ហើយ [ អ័ដាម បានឆ្លើយថា ] ទូលបង្គំបានឮសំឡេងទ្រង់… ហើយទូលបង្គំភ័យខ្លាច » (លោកុប្បត្តិ ៣:៩–១០) ។ ជាពិសេស ឥទ្ធិពលមុនដំបូងគេបង្អស់នៃការធ្លាក់របស់អ័ដាម និង អេវ៉ា គឺបទពិសោធន៍នៃការភ័យខ្លាច ។ ឥទ្ធិពលដ៏ខ្លាំងនេះ គឺជាធាតុមួយសំខាន់នៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង ។
គំរូមួយមកពីព្រះគម្ពីរមរមន បានលើកឡើងពីអំណាចនៃចំណេះដឹងពីព្រះអម្ចាស់ ( សូមមើល ពេត្រុសទី ២ ១:២–៨; អាលម៉ា ២៣:៥–៦) ដើម្បីបណ្តេញការភ័យតក់ស្លុតចេញ ហើយនាំមកនូវភាពសុខសាន្ត ទោះបីជាយើងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកដ៏ធំមហិមាក្តី ។
នៅក្នុងដែនដី ហេឡាម ប្រជាជនអាលម៉ា ត្រូវបានគម្រាមកំហែងដោយកងទ័ពលេមិនដ៏ច្រើន ។
« ប៉ុន្តែ អាលម៉ា បានចេញទៅ ហើយឈរក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយទូន្មានពួកគេថា មិនត្រូវតក់ស្លុតទេ តែ...ត្រូវនឹងនឹកចាំដល់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់គេវិញ ហើយទ្រង់នឹងដោះលែងពួកគេ ។
« ហេតុដូច្នោះហើយ ពួកគេក៏រម្ងាប់ការតក់ស្លុតរបស់ពួកគេទៅ » ។ (ម៉ូសាយ ២៣:២៧–២៨) ។
សូមកត់សម្គាល់ថា អាលម៉ា ពុំបានរម្ងាប់ការតក់ស្លុតរបស់ប្រជាជននោះទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ អាលម៉ា បានទូន្មានអ្នកជឿឲ្យនឹកចាំដល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយមានតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចរំដោះពួកគេរួច ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ២:៨) ។ ចំណេះដឹងនៃការមើលថែទាំការពារពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ធ្វើឲ្យប្រជាជនរម្ងាប់ការភ័យតក់ស្លុតរបស់ខ្លួន ។
ចំណេះដឹងត្រឹមត្រូវពីព្រះអម្ចាស់ និង សេចក្តីជំនឿលើទ្រង់ ផ្តល់អំណាចដល់យើងដើម្បីរម្ងាប់ការភ័យតក់ស្លុតរបស់យើង ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាប្រភពតែមួយគត់នៃភាពសុខសាន្តដ៏អស់កល្ប ។ ទ្រង់បានប្រកាសថា « ចូររៀនអំពីយើង ហើយស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលទាំងឡាយរបស់យើងចុះ ចូរដើរក្នុងភាពស្លូតបូតនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់យើង នោះអ្នកនឹងបានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងយើង » ។(គ និង ស ១៩:២៣) ។
ព្រះអម្ចាស់ក៏ បានពន្យល់ដែរថា « អ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តកិច្ចការទាំងឡាយ ដោយសេចក្តីសុចរិត នោះនឹងបានទទួលរង្វាន់របស់ខ្លួន គឺសេចក្តីសុខសាន្តនៅនាលោកិយនេះ និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៅបរលោកនាយ » (គ និង ស ៥៩:២៣) ។
សូមទុកចិត្ត និង មានជំនឿចិត្តលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយត្រៀមខ្លួនពឹងផ្អែកលើគុណបុណ្យ សេចក្តីមេត្តាករុណ និង ព្រះគុណដែលដឹកនាំទៅរកសេចក្តី សង្ឃឹម តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់នៅក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញ និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ៧:៤១) ។ សេចក្តីជំនឿ និង សេចក្តីសង្ឃឹមបែបនោះ អញ្ជើញភាពសុខសាន្តដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃសតិសម្បជញ្ញៈមកក្នុងជីវិតយើង ដែលយើងគ្រប់គ្នាអន្ទះសារចង់បាន ។ អំណាចនៃដង្វាយធួនអាចធ្វើឲ្យមានការប្រែចិត្តបាន ហើយបង្ក្រាបភាពអស់សង្ឃឹម ដែលបណ្តាលមកពីអំពើបាប វាក៏ពង្រឹងយើងឲ្យមើលឃើញ ធ្វើកិច្ចការ និង ប្រែខ្លួនល្អតាមរបៀបដែល យើងមិនអាចស្គាល់ ឬ សម្រេចបានជាមួយនឹងសម្ថតភាពដែលមានកំណត់នៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ ពិតណាស់ ពរជ័យមួយដ៏មហិមានៃភាពជាសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់នោះគឺ « សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត » (ភីលីព ៤:៧) ។
សេចក្តីសុខសាន្តដែលព្រះគ្រីស្ទប្រទានឲ្យ ធ្វើឲ្យយើងមើលឃើញពីជីវិតរមែងស្លាប់តាមរយៈទស្សនវិស័យដ៏មានតម្លៃនៃភាពអស់កល្បជានិច្ច និង ផ្តល់ស្ថេរភាពខាងវិញ្ញាណ( សូមមើល កូល៉ុស ១:២៣) ដែលជួយយើងរក្សាការបន្តផ្តោតចិត្តទុកដាក់លើជោគវាសនាសួគ៌ារបស់យើង ។ ដូច្នេះ យើងអាចត្រូវបានប្រទានពរឲ្យរម្ងាប់ការភ័យតក់ស្លុតរបស់យើង ដោយសារគោលលទ្ធិទ្រង់ផ្តល់នូវគោលបំណង និង ការដឹកនាំក្នុងគ្រប់វិស័យទាំងអស់នៃជីវិតរបស់យើង ។ ពិធីបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីសញ្ញានានារបស់ទ្រង់ ពង្រឹង និង លួងលោមទាំងក្នុងពេលសប្បាយ និង ពេលកើតទុក្ខ ។ ហើយសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ប្រទាននូវការបញ្ជាក់ថា អ្វីដែលសំខាន់ខ្លាំងបំផុតនោះអាចស៊ូទ្រាំទាំងក្នុងពេលនេះ និង ភាពអស់កល្បជានិច្ច ។
ប៉ុន្តែ តើយើងអាចរម្ងាប់ការភ័យតក់ស្លុតដែលហ៊ុំព័ទ្ធយើងយ៉ាងងាយ និង ឥតឈប់ឈរនៅក្នុងពិភពលោកសហសម័យរបស់យើងនេះបានដែរឬទេ ? ចម្លើយយ៉ាងច្បាស់លាស់ចំពោះសំណួរនេះគឺ បាន ។ មានគោលការណ៍គ្រឹះបីចម្បង ដើម្បីទទួលពរជ័យនេះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ៖ (១) មើលទៅព្រះគ្រីស្ទ (២) សង់គ្រឹះនៅលើព្រះគ្រីស្ទ និង (៣) ឈានទៅមុខដោយជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ។
មើលទៅព្រះគ្រីស្ទ
ពាក្យទូន្មានដែលអាលម៉ា បានបង្រៀនដល់កូនប្រុសគាត់គឺ ហេលេមិន អនុវត្តទាំងស្រុងចំពោះយើងម្នាក់ៗសព្វថ្ងៃនេះ ។ « មែនហើយ ចូរឲ្យឃើញថាកូនមើលទៅព្រះ ហើយរស់នៅ » (អាលម៉ា ៣៧:៤៧) ។ យើងគួរតែមើល ហើយផ្តោតចិត្តរបស់យើងយ៉ាងរឹងមាំជាប់លើព្រះអង្គសង្គ្រោះគ្រប់ពេលវេលា និង គ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់ ។
សូមរំឭកពីពេលដែលពួកសាវករបស់ព្រះអម្ចាស់កំពុងនៅលើទូក អណ្តែតឃ្លីងឃ្លោងនៅកណ្តាលសមុទ្រ ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅជួបពួកគេ ដោយយាងលើទឹក ប៉ុន្តែដោយពុំចំណាំទ្រង់បាន នោះពួកគេបានស្រែកឡើងដោយក្ដីតក់ស្លុត ។
« តែព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដល់គេភ្លាមថា ចូរសង្ឃឹមឡើង គឺខ្ញុំទេតើ កុំឲ្យភ័យឡើយ ។
« ពេត្រុសទូលតបថា ព្រះអម្ចាស់អើយ បើជាទ្រង់មែន នោះសូមឲ្យទូលបង្គំដើរលើទឹកទៅឯទ្រង់ផង ។
« ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ចូលមកចុះ » (ម៉ាថាយ ១៤:២៧–២៩) ។
ពេត្រុសក៏ចុះចេញពីទូកដើរលើទឹក ដើម្បីទៅឯព្រះយេស៊ូវ ។
តែកាលគាត់បានឃើញខ្យល់បក់ជាខ្លាំង នោះគាត់មានចិត្តភ័យ ហើយដោយព្រោះចាប់តាំងលិចទៅ បានជាគាត់ស្រែកឡើងថា « ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមជួយសង្គ្រោះទូលបង្គំផង ។
« ស្រាប់តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់លូកព្រះហស្តទៅចាប់គាត់ភ្លាម ដោយព្រះបន្ទូលថា ឱមនុស្សមានជំនឿតិចអើយ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកសង្ស័យ ? » (ម៉ាថាយ ១៤:៣០–៣១) ។
ខ្ញុំគិតវែងឆ្ងាយទៅមុខទៀតអំពី ការឆ្លើយតបរបស់ពេត្រុសដ៏ក្លៀវក្លា និង ភ្លាមៗចំពោះ ការអញ្ជើញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ជាមួយនឹងភ្នែកទាំងគូរបស់លោកសម្លឹងមិនដាក់លើព្រះយេស៊ូវ នោះលោកបានឈានជើងចេញពីទូក ហើយបានដើរលើទឹកយ៉ាងអស្ចារ្យ ។ គ្រាន់តែនៅពេលលោកត្រូវបានបង្វែរឲ្យក្រឡេកទៅមើលខ្យល់ និង រលកដែលបោកបក់ នោះលោកទៅជាភ័យតក់ស្លុត ហើយចាប់ផ្តើមលិចចុះ ។
យើងអាចត្រូវបានប្រទានពរ ឲ្យយកឈ្នះលើសេចក្តីភ័យតក់ស្លុត ហើយពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់យើងឡើង នៅពេលយើងធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ ៖ « ចូរមើលមកឯយើង ដោយនូវគ្រប់ទាំងគំនិត ចូរកុំសង្ស័យ កុំខ្លាចឡើយ » (គ និង ស ៦:៣៦) ។
សង់គ្រឹះនៅលើព្រះគ្រីស្ទ
ហេលេមិនបានដាស់តឿនកូនប្រុសរបស់លោក គឺ នីហ្វៃ និង លីហៃ ៖ « ចូរចងចាំចុះ ចូរចងចាំចុះថា គឺនៅលើសិលានៃព្រះដ៏ប្រោសលោះនៃយើង គឺព្រះគ្រីស្ទជា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលកូនត្រូវសង់គ្រឹះរបស់កូន ដើម្បីកាលណាអារក្សបញ្ចេញខ្យល់ដ៏ខ្លាំងក្លារបស់វាមក មែនហើយ ព្រួញរបស់វានៅក្នុងខ្យល់គួច មែនហើយ កាលណាព្រិល និង ខ្យល់ព្យុះកំណាចទាំងអស់របស់វា បោកបក់មកលើកូន នោះវានឹងគ្មានអំណាចមកលើកូនឡើយ ដើម្បីទាញកូនចុះទៅក្នុងជង្ហុកនៃសេចក្តីវេទនា និង ទុក្ខលំបាក ដ៏មិនចេះចប់មិនចេះហើយ ពីព្រោះមកពីសិលាដែលកូនបានសង់នៅលើនោះ ដែលជាគ្រឹះដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនមួយជាគ្រឹះមួយ បើសិនណាមនុស្សសង់នៅលើនោះ នោះពួកគេ មិនអាចរលំបានឡើយ » (ហេលេមិន ៥:១២) ។
ពិធីបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីសញ្ញានានា គឺជាគ្រឿងសំណង់ដែលយើងប្រើដើម្បីសង់ជីវិតរបស់យើងនៅលើគ្រឹះនៃព្រះគ្រីស្ទ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ យើងត្រូវបានទាក់ទងដោយសុវត្ថិភាពជាមួយព្រះអង្គសង្គ្រោះ នៅពេលយើងទទួលពិធីបរិសុទ្ធនិង ចូលទៅក្នុងសេចក្តីសញ្ញានានាដោយសក្តិសម ចងចាំ និង គោរពការតាំងចិត្តដ៏ពិសិដ្ឋទាំងនោះដោយស្មោះត្រង់ ហើយរស់នៅស្របតាមកាតព្វកិច្ចនានាដែលយើងបានទទួលដោយអស់ពីសម្ថតភាពរបស់យើង ។ ហើយកិច្ចសន្យានោះ គឺជាប្រភពនៃកម្លាំង និង ស្ថេរភាពខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងគ្រប់រដូវកាលទាំងឡាយនៃជីវិតរបស់យើង ។
យើងអាចត្រូវបានប្រទានពរដើម្បីរម្ងាប់ការភ័យតក់ស្លុតរបស់យើង នៅពេលយើងស្ថាបនាបំណងប្រាថ្នា និង កិច្ចការរបស់យើងឲ្យបានរឹងមាំលើគ្រឹះដ៏ពិតប្រាកដរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ តាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធ និង សេចក្តីសញ្ញានានារបស់យើង ។
ឈានទៅមុខដោយជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ
នីហ្វៃ បានប្រកាសថា ៖ « ហេតុដូច្នេះហើយ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែឈានទៅមុខដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយមានការភ្លឺថ្លានៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ឥតខ្ចោះ ហើយដោយមានចិត្តស្រឡាញ់ព្រះ និងមនុស្សគ្រប់រូប ។ ហេតុដូច្នោះហើយ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាខិតខំជឿនទៅមុខ ដោយទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុត មើលចុះ នោះព្រះវរបិតា ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នេះថា ៖ អ្នករាល់គ្នានឹងមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » (នីហ្វៃទី ២ ៣១:២០) ។
ការអត់ធ្មត់ដ៏មានវិន័យ ដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងខនេះ គឺជាលទ្ធផលនៃការយល់ដឹង និង ការមើលឃើញ ការតស៊ូ សេចក្តីអំណត់ ខាងវិញ្ញាណ និង ព្រះគុណនៃព្រះ ។ ការអនុវត្តន៍សេចក្តីជំនឿលើព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយការចុះចូលដោយរាបទាបតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ និង ការលៃលកពេលវេលានៃជីវិតរបស់យើងឲ្យល្អ ហើយទទួលស្គាល់ព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ដោយរាបសារនៅក្នុងកិច្ចការទាំងឡាយ នាំមកនូវសេចក្តីសុខសាន្តនៃនគរព្រះដែលនាំឲ្យមានសេចក្តីអំណរ និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ( សូមមើល គ និង ស ៤២:៦១) ។ ទោះបីជាយើង ប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ហើយជួបប្រទះនឹងភាពមិនពិតប្រាកដនៃអនាគតក្ដី ក៏យើងអាចបន្តរីករាយ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតនៃ « សេចក្តីសុខសាន្ត អំពីភាពជាព្រះ និង ភាពទៀងត្រង់ » (ធីម៉ូថេទី ១ ២:២) ។
យើងអាចត្រូវបានប្រទានពរឲ្យរម្ងាប់ការភ័យតក់ស្លុតរបស់យើង នៅពេលយើងទទួលយកចិត្តអត់ធ្មត់ដែលបានមកពីការសិក្សា និង ការរស់នៅតាមគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ហើយតាំងចិត្តដោយអង់អាចឈានទៅមុខនៅលើផ្លូវនៃសេចក្តីសញ្ញានេះ ។
សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះអម្ចាស់
ការភ័យខ្លាចផ្សេងទៀតដែលយើងជួបញឹកញាប់នោះ ត្រូវបានរៀបរាប់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរថា « កោតខ្លាចដល់ទ្រង់ » (ហេព្រើរ ១២:២៨) ឬ « កោតខ្លាចដល់ព្រះអម្ចាស់ » (យ៉ូប ២៨:២៨; សុភាសិត ១៦:៦; អេសាយ ១១:២–៣) ។ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះ គឺមិនដូចជាការកោតខ្លាចដល់លោកិយ ដែលបង្កើតឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល និង ការថប់បារម្ភនោះឡើយ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះគឺជាប្រភពមួយនៃភាពសុខសាន្ត ការធានា និង ទំនុកចិត្ត ។
ប៉ុន្តែ តើអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងការភ័យខ្លាចអាចត្រូវបានស្អាងឡើង ឬ ជួយខាងវិញ្ញាណដោយរបៀបណា ?
ការភ័យខ្លាចសុចរិតដែលខ្ញុំកំពុងព្យាយាមពិពណ៌នានេះ រូមបញ្ចូលនូវអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃគារវភាព ការគោរព និង កោតខ្លាចព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល ទំនុកតម្កើង ៣៣:៨; ៩៦:៤), គោរពព្រះបញ្ញត្តិទ្រង់ ( សូមមើល ចោទិយកថា ៥:២៩; ៨:៦; ១០:១២; ១៣:៤; ទំនុកតម្កើង ១១២:១) ហើយចូលរួមនៅក្នុងថ្ងៃជំនុំជម្រះ និង កាត់សេចក្តីចុងក្រោយនៅឯព្រះហស្តទ្រង់ ។ ដូច្នេះ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះ កើតចេញពីការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវនៃនិស្ស័យដ៏ទេវភាព និង បេសកកម្មនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទមានឆន្ទៈដើម្បីចុះចូលឆន្ទៈរបស់យើងទៅនឹងឆន្ទៈទ្រង់ និង ចំណេះដឹងដែលថាបុរស និង ស្ត្រីគ្រប់រូប នឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ខ្លួន នៅថ្ងៃជំនុំជំរះ ( សូមមើល គ និង ស ១០១:៧៨; មាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿ ១:២) ។
ដូចដែលព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថា សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះ « គឺជាដើមចមនៃតំរិះ » (សុភាសិត ១:៧), « បង្រៀនឲ្យមានប្រាជ្ញា » (សុភាសិត ១៥:៣៣),« ទីពឹងមាំមួន » (សុភាសិត ១៤:២៦),និង « រន្ធទឹកនៃជីវិត » (សុភាសិត ១៤:២៧) ។
សូមកត់សម្គាល់ថា សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះត្រូវបានភ្ជាប់ទៅនឹងការយល់ដឹងមួយដែលមិនអាចបំបែកបាននៃសេចក្តីជំនុំជម្រះចុងក្រោយ និង ការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងម្នាក់ៗចំពោះបំណងប្រាថ្នា គំនិត ពាក្យសម្តី និង ទង្វើរបស់យើង ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៤:៣០) ។ សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះអម្ចាស់ ពុំមែនជាការក្រែងមិនហ៊ានចូលមកក្នុងវត្តមានរបស់ទ្រង់ដើម្បីកាត់សេចក្តីឡើយ ។ ខ្ញុំពុំជឿថា យើងនឹងភ័យខ្លាចពេលឃើញទ្រង់ទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាត្រៀមខ្លួននៅក្នុងវត្តមានរបស់ទ្រង់ នៃការប្រឈមមុខជាមួយអ្វីៗដែលខ្លួនយើងមាន និង ហើយមាន « តំរិះដ៏ឥតខ្ចោះ » (នីហ្វៃទី ២ ៩:១៤; សូមមើលផងដែរ អាលម៉ា ១១:៤៣) នៃការដោះសារ ភាពក្រអឺតក្រទម និង ការបោកបញ្ឆោតខ្លួនឯងទាំងអស់របស់យើង ។ នៅទីបំផុត យើងនឹងត្រូវបានទុកចោលដោយគ្មានការដោះសារឡើយ ។
មនុស្សគ្រប់រូប ដែលបានរស់នៅ ឬ នឹងមករស់នៅលើផែនដីនេះ « ត្រូវបាននាំទៅឈរនៅ ចំពោះវេទិកានៃព្រះ ដើម្បីទទួលការជំនុំជំរះពីទ្រង់ ស្របតាមកិច្ចការទាំងឡាយ [ របស់ខ្លួន ] ដើម្បីឲ្យឃើញថាពួកគេល្អ ឬក៏ ពួកគេអាក្រក់ » (ម៉ូសាយ ១៦:១០) ។ បើសិនបំណងប្រាថ្នារបស់យើងមានសម្រាប់ធ្វើសេចក្តីសុចរិត និង កិច្ចការល្អរបស់យើង នោះវេទិកាជំនុំជម្រះក្លាយជាកន្លែងរីករាយ ( សូមមើល យ៉ាកុប ៦:១៣; អេណុស ១:២៧; មរ៉ូណៃ ១០:៣៤) ។ ហើយនៅថ្ងៃចុងក្រោយយើងនឹង « ទទួលរង្វាន់ចំពោះសេចក្តីសុចរិត » (អាលម៉ា ៤១:៦) ។
ផ្ទុយទៅវិញ បើសិនបំណងប្រាថ្នារបស់យើងមានសម្រាប់សេចក្តីទុច្ចរិត ហើយកិច្ចការរបស់យើងអាក្រក់ នោះវេទិកាជំនុំជម្រះនឹងជាបុព្វហេតុនៃការភ័យខ្លាច ។ « យើងពុំហ៊ានងើបមើលទៅព្រះទេ តែយើងនឹងមានសេចក្តីរីករាយ បើសិនជាយើងអាចបញ្ជាឲ្យថ្ម និង ភ្នំទាំងឡាយរលំមកលើយើង ដើម្បីបិទបាំងយើងពីវត្តមានរបស់ទ្រង់វិញ » (អាលម៉ា ១២:១៤) ។ យើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយ យើងនឹង « បានទទួលរង្វាន់អាក្រក់ [ របស់យើង ] (អាលម៉ា ៤១:៥) ។
ដូចបានសង្ខេបនៅក្នុងគម្ពីរសាស្តាថា ៖
« ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្តទ្រង់ចុះ ដ្បិតប៉ុណ្ណេះឯងជាកិច្ចទាំងមូលដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ ។
« ពីព្រោះព្រះទ្រង់នឹងនាំគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់មកដើម្បីជំនុំជំរះ ព្រមទាំងអ្វីៗដែលលាក់កំបាំងផង ទោះល្អឬអាក្រក់ក្តី (សាស្ដា ១២:១៣–១៤) ។
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ខ្ញុំអើយ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះបណ្តេញការភ័យខ្លាចនៃជីវិតរមែងស្លាប់ចេញ។ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះ ជំនះលើក្តីបារម្ភដែលមមៃក្នុងចិត្តដែលថា យើងមិនអាចល្អគ្រប់គ្រាន់ខាងវិញ្ញាណ និង មិនអាចបំពេញឲ្យគ្រប់តម្រូវការ និង ការរំពឹងទុករបស់ព្រះអម្ចាស់បាន ។ ពិតណាស់ យើងមិនអាចបានល្អគ្រប់គ្រាន់ ឬ បំពេញអ្វីៗទំាងនោះ ដោយពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើសមត្ថភាព និង ទង្វើផ្ទាល់ខ្លួនយើងឡើយ ។ កិច្ចការ និង បំណងប្រាថ្នារបស់យើងតែឯងមិន និង មិនអាចសង្គ្រោះយើងបានឡើយ ។ « បន្ទាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើបាន » (នីហ្វៃទី ២ ២៥:២៣) យើងត្រូវបានបំពេញឲ្យគ្រប់គ្រាន់បាន មានតែតាម គុណបុណ្យ និង ព្រះគុណនៃការបូជាមួយដ៏និរន្តរ៍ និង អស់កល្បជានិច្ចរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះតែប៉ុណ្ណោះ ( សូមមើល អាលម៉ា ៣៤:១០, ១៤) ។ ពិតណាស់ « យើងខ្ញុំជឿថា តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទ នោះមនុស្សលោកទាំងអស់អាចបានសង្គ្រោះ ដោយសារការគោរពតាមក្រិត្យវិន័យ និង ពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ » ។ (មាត្រានៃសេចក្តីជំនឿ ១:៣) ។
សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះ គឺជាការស្រឡាញ់ និង ទុកចិត្តលើទ្រង់ ។ នៅពេលយើងកាន់តែកោតខ្លាចដល់ព្រះទាំងស្រុង នោះយើងកាន់តែស្រឡាញ់ទ្រង់យ៉ាងឥតខ្ចោះ ។ ហើយ « សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះ បណ្តេញការភ័យខ្លាចចេញអស់ទៅ » (មរ៉ូណៃ ៨:១៦) ។ ខ្ញុំសូមសន្យាថា ពន្លឺនៃសេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះ នឹងបណ្តេញស្រមោលងងឹតនៃសេចក្តីខ្លាចនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ( សូមមើល គ និង ស ៥០:២៥) នៅពេលយើងមើលទៅព្រះអង្គសង្គ្រោះ សង់គ្រឹះនៅលើទ្រង់ និង ឈានទៅមុខលើផ្លូវនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងការតាំងចិត្តដែលបានឧទ្ទិសចំពោះទ្រង់ ។
ទីបន្ទាល់ និង ការសន្យា
ខ្ញុំស្រឡាញ់ និង គោរពព្រះអម្ចាស់ ។ ព្រះចេស្តា និង ភាពសុខសាន្តរបស់ទ្រង់ គឺមានពិត ។ ទ្រង់ជាអង្គប្រោសលោះរបស់យើង ហើយខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ ។ ហើយតាមរយៈទ្រង់ នោះចិត្តរបស់យើងមិនចាំបាច់ថប់បារម្ភ ឬ ភ័យឡើយ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៤:២៧) ហើយយើងនឹងត្រូវបានប្រទានពរ ដើម្បីរម្ងាប់ភាពភ័យតក់ស្លុតរបស់យើង ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ដូច្នោះ ក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋ និង បរិសុទ្ធនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។