មានទាំងយុត្តិធម៌ ស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណា
ដោយ អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន
ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរងទុក្ខ សុគត ហើយរស់ឡើងវិញពីសេចក្ដីស្លាប់ ដើម្បីទ្រង់អាចលើកយើងឡើងទៅដល់ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។
ដោយគ្មានខ្សែ រណប ឬឧបករណ៍ឡើងភ្នំ បងប្អូនប្រុសពីរនាក់—គឺ ជីមមី អាយុ ១៤ឆ្នាំ និងចនអាយុ ១៩ឆ្នាំ ( ឈ្មោះនពុំមែនជាឈ្មោះពិតរបស់ពួកគេទេ )—ប៉ងឡើងជ្រលងភ្នំ នៃឧទ្យាន ស្នូ ខានយុង ស្តេត នៅក្នុងតំបន់ប៉ែកខាងត្បូង រដ្ឋយូថាហ៍ ដែលជាកន្លែងកំណើតខ្ញុំ ។ នៅជិតកំពូលនៃការឡើងដ៏លំបាក ពួកគេបានរកឃើញថា ជម្រាលភ្នំចោទបណ្ដាលឲ្យពួកគេមិនអាចឡើងដល់កំពូលបាន ។ ឥឡូវពួកគេឡើងក៏មិនរួច ចុះក៏មិនរួចដែរ ។ ពួកគេបានជាប់គាំងនៅទីនោះ ។ បន្ទាប់ពីការរិះរកមធ្យោបាយ ចន បានរកឃើញចន្លោះល្មមស្បែកជើងប្អូនប្រុសគាត់ឲ្យឡើងទៅផ្ទាំងថ្មខាងលើដោយមានសុវត្ថិភាព ។ តែគ្មានមធ្យោបាយណាដើម្បីទាញខ្លួនគាត់ឡើងទេ ។ កាលគាត់ខំរកលំនឹងទប់ដៃ ឬជើងកាន់តែខ្លាំង សាច់ដុំគាត់ក៏ចុករមួលកាន់តែខ្លាំងដែរ ។ គាត់ចាប់ផ្ដើមស្លន់ស្លោ ហើយគាត់ចាប់ផ្ដើមភ័យខ្លាចត្រូវបាត់បង់ជីវិត ។
ដោយមិនអាចទ្រាំទ្របានយូរទៀត ចន បានសម្រេចយកជម្រើសតែមួយ គឺត្រូវលោតឡើងទៅឈោងចាប់ផ្ទាំងថ្មខាងលើ ។ បើជោគជ័យ នោះគាត់អាចទាញខ្លួនគាត់ទៅកន្លែងមានសុវត្ថិភាពជាមួយកម្លាំងដៃដែលគាត់នៅមាន ។
គាត់បាននិយាយផ្ទាល់មាត់ថា ៖
« មុនពេលខ្ញុំលោត ខ្ញុំបានប្រាប់ ជីមមី ឲ្យដើររកមែកឈើមាំល្មមហុចចុះមកឲ្យខ្ញុំ ទោះខ្ញុំដឹងថាគ្មានរបស់បែបនោះនៅតាមកំពូលថ្មភ្នំក្ដី ។ វាគ្រាន់តែជាឧបាយកលប៉ុណ្ណោះ ។ បើការលោតរបស់ខ្ញុំបរាជ័យ យ៉ាងហោចណាស់ ប្អូនប្រុសខ្ញុំមិនបានឃើញខ្ញុំធ្លាក់ស្លាប់ដែរ ។
« ខ្ញុំបានអធិស្ឋានជាលើកចុងក្រោយថា សូមកុំឲ្យប្អូនខ្ញុំឃើញខ្ញុំធ្លាក់អី—ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យគ្រួសារខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយថា ជីមមី អាចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញយ៉ាងមានសុវត្ថិភាពដោយខ្លួនឯង—ហើយខ្ញុំក៏បានលោតឡើង ។ ខ្ញុំបានលោតមួយទំហឹង ហើយតោងផ្ទាំងថ្មបានត្រឹមកូយដៃខ្ញុំ ។ តែពេលខ្ញុំបោះដៃលើផ្ទាំងថ្មនោះ ខ្ញុំស្ទាបគ្មានឃើញអ្វីសោះលើកលែងតែខ្សាច់នៅលើថ្មរាបនោះ ។ ខ្ញុំនៅតែចាំពីអារម្មណ៍គគ្រាតនៅទីនោះ ដោយគ្មានអ្វីឲ្យចាប់សោះ—គ្មានគែម គ្មានពន្លក គ្មានអ្វីឲ្យតោងសោះ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ម្រាមដៃរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរអិលចុះពីផ្ទាំងដែលពេញដោយគ្រាប់ខ្សាច់ ។ ខ្ញុំដឹងថាជីវិតរបស់ខ្ញុំចប់ពេលនោះហើយ ។
« តែរំពេចនោះ មានអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យកើតឡើង មានដៃពីរឈោងចាប់កដៃខ្ញុំពីលើផ្ទាំងថ្ម ជាមួយនឹងកម្លាំងដ៏ខ្លាំងដែលមិនសមនឹងទំហំដៃដ៏តូចនោះសោះ ។ ប្អូនប្រុសដ៏ស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំ មិនបានទៅរកមើលមែកឈើដែលប្រឌិតនោះទេ ។ គេស្មានដឹងថាខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វី ហើយគេមិនបានដើរចេញមួយជំហានឡើយ ។ គេបានរង់ចាំមើល—ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ស្ទើរតែមិនដកដង្ហើម—គេដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ខ្ញុំព្យាយាមលោតដោយល្ងីល្ងើ ។ នៅពេលខ្ញុំលោត គេបានចាប់ដៃខ្ញុំជាប់ ហើយមិនទុកឲ្យខ្ញុំធ្លាក់ឡើយ ។ ការព្រួតដៃគ្នាដ៏ខ្លាំងជាបងប្អូន បានសង្គ្រោះជីវិតខ្ញុំនៅថ្ងៃដែលខ្ញុំព្យួរខ្លួនស្ទើរធ្លាក់ស្លាប់នោះ » ។១
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ខ្ញុំអើយ ថ្ងៃនេះគឺជាអាទិត្យបុណ្យអ៊ីស្ទើរ ។ ទោះជាយើងគួរ រំឭក ជានិច្ច ( អ្វីដែលយើងសន្យាក្នុងការអធិស្ឋាននៅការប្រជុំសាក្រាម៉ង់រាល់សប្ដាហ៍ថាយើងនឹងធ្វើតាម ) ក្ដី ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដ៏ពិសិដ្ឋប្រចាំឆ្នាំ សម្រាប់ការចងចាំដ៏ពិសេសនៃការយកព្រះទ័យទុកដាក់នៃព្រះគ្រីស្ទ នឹងព្រះហស្ថដ៏អង់អាចដែលឈោងជួយហួសពីសេចក្ដីស្លាប់ ដើម្បីសង្គ្រោះយើងពីការធ្លាក់ចុះ ការបរាជ័យ ទុក្ខសោក និងអំពើបាបរបស់យើង ។ ស្របទៅនឹងប្រវត្តិរឿងដែលបានប្រាប់ដោយគ្រួសារ ចន និង ជីមមី ខ្ញុំសូមបង្ហាញអំណរគុណសម្រាប់ដង្វាយធួន និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយសូមទទួលស្គាល់ព្រឹត្តិការណ៍នៅក្នុងផែនការដ៏ទេវភាពរបស់ព្រះដែលជាលទ្ធផល និងបញ្ជាក់ន័យដល់ « ក្ដីស្នេហ៍ព្រះគ្រីស្ទឲ្យដល់[យើង] » ។២
នៅក្នុងសង្គមកំណើនខាងផ្លូវលោករបស់យើង វាខុសប្រក្រតី វានឹងហួសសម័យ បើនិយាយអំពីអ័ដាម និងអេវ៉ា ឬសួនច្បារអេដែន ឬពី « វាសនានៃការធ្លាក់ចុះ » របស់ពួកគេមកក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណា ការពិតយ៉ាងសាមញ្ញគឺថា យើង មិនអាច យល់ទាំងស្រុងពីដង្វាយធួន និងការរស់ឡើងវិញនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយយើង នឹងមិន មានអំណរគុណល្មមគ្រប់គ្រាន់ចំពោះគោលបំណងតែមួយគត់នៃកំណើត និងការសុគតរបស់ទ្រង់នោះទេ—ម្យ៉ាងវិញទៀត គ្មានមធ្យោបាយណាដែលយើងអាចប្រារព្ធបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ឬ បុណ្យអ៊ីស្ទើរយ៉ាងពិតប្រាកដ—ដោយមិនយល់ថា ពិតជាមានអ័ដាម និងអេវ៉ាដែលធ្លាក់ចុះពីសួនច្បារ អេដែន ដោយមានទាំងលទ្ធផលមកជាមួយផងនោះឡើយ ។
ខ្ញុំមិនដឹងពីរឿងលម្អិតនៃអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅលើភពផែនដីនេះមុនពេលនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា អ័ដាម និងអេវ៉ាត្រូវបានបង្កើតក្រោមព្រះហស្ថដ៏ទេវភាពនៃព្រះ ហើយថាមានពេលមួយដែលគេរស់នៅតែពីរនាក់ នៅក្នុងកន្លែងដូចស្ថានសួគ៌ដែលគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬគ្រួសារក្នុងពេលអនាគត ហើយតាមរយៈជម្រើសជាបន្តបន្ទាប់ ពួកគេបានរំលងបញ្ញត្តិព្រះដែលតម្រូវឲ្យពួកគេចាកចេញពីសួនច្បារ ប៉ុន្តែអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេមានកូនចៅ មុនពេលការស្លាប់ខាងរាងកាយ ។៣ បន្ថែមពីលើទុក្ខព្រួយ និងភាពស្មុគស្មាញនៃស្ថានភាពពួកគេ នោះការធ្លាក់ចុះរបស់ពួកគេក៏មានលទ្ធផលខាងវិញ្ញាណដែរ គឺការកាត់ចេញពីវត្តមានព្រះជារៀងរហូត ។ ដោយសារយើងកើតនៅក្នុងពិភពលោកដែលធ្លាក់ចុះ ហើយដោយសារយើងក៏នឹងរំលងក្រិត្យវិន័យនៃព្រះដែរ យើងក៏មានទោសដូចគ្នានឹងអ័ដាម និងអេវ៉ាបានជួបប្រទះដែរ ។
វាជារឿងជំពាក់ជំពិនណាស់ ! ពូជមនុស្សទាំងអស់ គឺនៅក្នុងការធ្លាក់ចុះ—បុរស ស្ត្រី និងកុមារគ្រប់រូបនៅក្នុងរាងកាយ ដែលធ្លាក់ទៅរកការស្លាប់ជារៀងរហូត ហើយរុញទៅរកការសោកសៅខាងវិញ្ញាណដ៏អស់កល្ប ។ តើនេះជាអ្វីដែលជីវិតត្រូវទទួលឬ ? តើនេះគឺជាលទ្ធផលចុងក្រោយនៃបទពិសោធន៍មនុស្សឬ ? តើយើងនៅជាប់ក្នុងជ្រលងភ្នំដ៏ត្រជាក់ណាមួយក្នុងចក្រវាឡព្រងើយកន្តើយឬ យើងម្នាក់ៗកំពុងស្វែងរកការគាំទ្រ យើងម្នាក់ៗកំពុងរកអ្វីតោង—គ្មានអ្វីសោះ លើកលែងតែខ្សាច់ដែលរអិលចុះនៅក្រោមម្រាមដៃយើងប៉ុណ្ណោះ គ្មានអ្វីជួយយើងសោះ គ្មានអ្វីឲ្យចាប់សោះ ហើយលើសពីនេះទៀត គ្មានអ្វីចាប់យើងសោះ ? តើគោលបំណងតែមួយគត់របស់យើងក្នុងជីវិតដែលគ្មានគោលដៅ—គឺត្រូវសម្រេចបានអ្វីដែលយើងអាចធ្វើក្នុងជីវិត និងស៊ូទ្រាំ ប្រហែលជាចិតសិបឆ្នាំ ហើយបន្តធ្លាក់ចុះជារៀងរហូតឬ ?
ចម្លើយទៅនឹងសំណួរទាំងនោះ គឺពុំច្បាស់លាស់ និងស្ថិតសេ្ថរទេ ! ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ជាមួយព្យាការីបុរាណ និងសម័យទំនើបថា « អ្វីៗសព្វសារពើបានត្រូវធ្វើឡើងទៅតាមប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ ដែលជ្រាបគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ » ។៤ ម្ល៉ោះហើយ ចាប់តាំងពីពេលដែលអ័ដាម និងអេវ៉ាបានដើរចេញពីសួនច្បារអេដែនមក ព្រះវរបិតានៃយើងទាំងអស់គ្នា បានជ្រាបពីការសម្រេចចិត្តរបស់អ័ដាម និងអេវ៉ាជាមុនហើយ រួចទ្រង់បានបញ្ជូនទេវតាមកពីស្ថានសួគ៌ ហើយប្រកាសដល់ពួកគេ—ហើយរហូតមកដល់ជំនាន់យើង—ការធ្លាក់ចុះនេះ ត្រូវបានរចនាឡើងសម្រាប់សុភមង្គលដ៏អស់កល្បរបស់យើង ។ វាគឺជាចំណែកនៃផែនការដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ដែលមានព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះផ្ទាល់— ដែលជា « អ័ដាម » ម្នាក់ទៀត ដែលសាវកប៉ុលនឹងហៅទ្រង់៥—ដែលនឹងយាងមកនៅក្នុងពេលដ៏ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីធ្វើដង្វាយធួនសម្រាប់ការរំលងរបស់អ័ដាមទីមួយ ។ ដង្វាយធួននោះ នឹងយកឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់ខាងរូបកាយ និងប្រទានការរស់ឡើងវិញដល់មនុស្សដែលបានកើត ឬនឹងកើតមកលើផែនដីនេះដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ ។ ដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា ដង្វាយធួនក៏ប្រទាននូវការអភ័យទោសសម្រាប់អំពើបាបផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងគ្រប់គ្នា តាំងពីការធ្លាក់របស់អ័ដាមដល់ទីបញ្ចប់នៃពិភពលោក ក្រោមលក្ខខណ្ឌនៃការប្រែចិត្ត និងការគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិដ៏ទេវភាពទាំងឡាយ ។
ក្នុងនាមជាសាក្សីដែលបានតែងតាំងម្នាក់របស់ទ្រង់ ខ្ញុំសូមប្រកាសនៅព្រឹកបុណ្យអ៊ីស្ទើរនេះថា ព្រះយេស៊ូវនៃណាសារ៉ែត គឺជា ហើយជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោក « អ័ដាមចុងក្រោយ »៦ ជាអ្នកនិពន្ធ និងអ្នកបញ្ចប់សេចក្ដីជំនឿរបស់យើង ជាអាល់ផា និងអូមេកា នៃជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ « ព្រោះដូចជាគ្រប់មនុស្សទាំងអស់បានត្រូវស្លាប់ ក្នុងលោកអ័ដាមជាយ៉ាងណា នោះគ្រប់គ្នានឹងបានប្រោសឲ្យរស់ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងនោះដែរ »៧ ប៉ុលបានប្រកាសយ៉ាងដូច្នោះ ។ ហើយព្យាការី និងអយ្យកោ លីហៃ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « អ័ដាមធ្លាក់ខ្លួនដើម្បីឲ្យមានមនុស្សលោក … ហើយព្រះមែស៊ីនឹងយាងមក នៅកាលដ៏ពេញកំណត់ ដើម្បីទ្រង់អាចប្រោសលោះកូនចៅមនុស្សឲ្យរួចពីការធ្លាក់ » ។៨ ក្នុងចំណោមព្យាការីទាំងអស់ក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន យ៉ាកុបបានបង្រៀននៅក្នុងទេសនកថាទាំងពីរថ្ងៃ អំពីដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថា « ដំណើររស់ឡើងវិញក៏ត្រូវ … មានដល់ … មនុស្សលោកដោយព្រោះការធ្លាក់ » ។៩
ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនេះយើងសាទរចំពោះអំណោយទាននៃជ័យជំនះលើគ្រប់ការធ្លាក់ចុះដែលយើងធ្លាប់បានជួបប្រទះ ទុក្ខសោកទាំងពួងដែលយើងធ្លាប់ស្គាល់ ការបាក់ទឹកចិត្តទាំងអម្បាលម្មានដែលយើងធ្លាប់មាន ការភ័យខ្លាចទាំងប៉ុន្មានដែលយើងធ្លាប់បានជួប—យើងក៏សាទរចំពោះអំណោយទាននៃការរស់ឡើងវិញពីសេចក្ដីស្លាប់ និងការអភ័យទោសពីអំពើបាបរបស់យើងដែរ ។ ជ័យជំនះនេះកើតមានចំពោះយើង ដោយសារព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានកើតឡើងនៅសប្ដាហ៍ដូចគ្នានេះ ជិតពីរសហវត្សរ៍មកហើយ ក្នុងក្រុងយេរ៉ូសាឡិម ។
ការចាប់ផ្ដើមនៃការឈឺចាប់ខាងវិញ្ញាណក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ឈានទៅការឆ្កាងនៅលើឈើឆ្កាងនៅកាល់វ៉ារី ហើយបញ្ចប់នៅត្រឹមព្រលឹមថ្ងៃអាទិត្យដ៏ស្រស់ស្អាតនៅក្នុងផ្នូរ ជាអង្គដែលគ្មានបាប បរិសុទ្ធ និងជាអង្គដ៏ពិសិដ្ឋ ជាបុត្រាបង្កើតរបស់ព្រះ ទ្រង់បានធ្វើអ្វីដែលគ្មានមនុស្សឯណា ដែលបានស្លាប់ទៅ ធ្លាប់បានធ្វើឬអាចធ្វើនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តពិភពលោក ។ នៅក្រោមព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ទ្រង់បានរស់ពីសេចក្ដីស្លាប់ រូបកាយទ្រង់ពុំបំបែកពីវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ម្ដងទៀតឡើយ ។ តាមព្រះទ័យទ្រង់ ទ្រង់បានស្រាយសំពត់ស្នបដែលប្រើសម្រាប់រុំព្រះសពទ្រង់ចេញ ហើយបានបត់កន្សែងដែលគ្របព្រះភ័ក្រទ្រង់យ៉ាងស្អាតដាក់ « នៅទីកន្លែងដោយខ្លួនវិញ »១០ ព្រះគម្ពីរបានចែងដូច្នោះ ។
ដំណើររតៗមកនៃបុណ្យអ៊ីស្ទើរដំបូងនៃដង្វាយធួន និងការរស់ឡើងវិញនោះ បង្កើតជាគ្រាដ៏សំខាន់បំផុត ជាអំណោយទានដ៏សប្បុរសបំផុត ឈឺចាប់បំផុត និងដែលបង្ហាញពីក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធបំផុត តាមដែលធ្លាប់បង្ហាញនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃពិភពលោកនេះ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រាសំណប់តែមួយគត់របស់ព្រះ បានរងទុក្ខ សុគត ហើយបានរស់ឡើងវិញពីស្លាប់ ដើម្បីទ្រង់អាចចាប់យើងបានពេលយើងធ្លាក់ ឱបយើងនៅនឹងព្រះទ័យទ្រង់ ហើយ ដូចជាផ្លេកបន្ទោរនៅក្នុងព្យុះរដូវក្ដៅ តាមរយៈការគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើងចំពោះបទបញ្ញត្តិទ្រង់ នោះយើងត្រូវលើកឡើងទៅជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។
ក្នុងបុណ្យអ៊ីស្ទើរនេះ ខ្ញុំអរគុណទ្រង់ និងព្រះបិតា ដែលប្រទានទ្រង់ដល់យើងទាំងអស់គ្នា ដែលព្រះយេស៊ូវនៅតែគង់ជាជ័យជំនះឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់ ទោះបីជាទ្រង់គង់ដោយព្រះបាទាមានស្នាមរបួសក្ដី ។ បុណ្យអ៊ីស្ទើរនេះ ខ្ញុំអរគុណទ្រង់ និងព្រះបិតា ដែលប្រទានទ្រង់ដល់យើងទាំងអស់គ្នា ដែលទ្រង់នៅបន្ដលាតសន្ធឹងនូវព្រះគុណដែលពុំមានទីបញ្ចប់ ទ្រង់បានលាតព្រះហស្ថដោយមានស្នាមដែកគោលចាក់ទម្លុះបាតព្រះហស្ថ និងកព្រះហស្ថទ្រង់ ។ បុណ្យអ៊ីស្ទើរនេះ ខ្ញុំអរគុណទ្រង់ និងព្រះបិតា ដែលប្រទានទ្រង់ដល់យើងទាំងអស់គ្នា ដែលយើងអាចច្រៀងនៅខាងមុខសួនច្បារដែលលោហិតបានបង្ហូរ ឈើឆ្កាងដែលដំដែកគោល និងផ្នូរទទេរដ៏រុងរឿង ។
ឱវាអស្ចារ្យណាស់ រុងរឿងណាស់ និងពេញលេញណាស់
នោះរុងរឿងសព្វគ្រប់ហើយណា
មានទាំងយុត្តិធម៌ ស្រឡាញ់ និងក្ដីមេត្តា
ក្នុងភាពសុខសាន្តអស្ចារ្យ !១១
នៅក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានរស់ឡើងវិញ អាម៉ែន ។