Pagpang-ayo Tun-an Ko

Niadtong Agosto 1978 nakadawat ko og buluhaton sa pagtambong og komperensya sa stake didto sa Seoul, South Korea. Human sa miting sa pagpangulo sa priesthood, diha ako sa may agianan sa dihang usa ka sister mga 60 anyos mihunghung kanako sa Hinapon, “Dili ko ganahan sa mga Hapon.”

Nakugang ko ug natingala. Milingi ko ug mitubag sa Hinapon, “Pasayloa ko nga mao na ang imong gibati.” Naghunahuna ko unsa ang iyang nasinati sa iyang kinabuhi nga maoy nakaingon sa iyang gibati. Unsa nga kadaot ang nahimo sa akong katawhan ngadto sa iyang katawhan?

Sa akong pakigpulong atol sa sesyon sa gabii sa komperensya sa stake, namulong ko mahitungod sa Pag-ula sa Manluluwas ug sa Iyang dakong sakripisyo. Akong gipaambit sa mga miyembro sa stake ang istorya ni Nephi ug sa unsa nga paagi nga ang Espiritu sa Ginoo midala kaniya ngadto sa taas nga bukid. Didto iyang nakita ang kahoy sa kinabuhi, nga nakita sa iyang amahan, nga si Lehi, ug didto iyang nakita ang batang si Jesus (tan-awa sa 1 Nephi 11:1–20). Dayon ang anghel nangutana kaniya kon siya nakahibalo ba sa kahulogan sa kahoy nga nakita sa iyang amahan sa panan-awon.

Mitubag si Nephi, “Oo, mao kini ang gugma sa Dios, nga makatag sa tibuok kalibutan diha sa mga kasingkasing sa mga anak sa mga katawhan; busa, mao kini ang labing madanihon sa tanan nga mga butang.” Ang anghel midugang, “Oo, ug ang labing hingpit nga kalipay ngadto sa kalag” (1 Nephi 11:22–23).

Ang gugma sa Dios makatabang nato sa pagbuntog sa tanang kadaot ug wala pagkasinabtanay. Sa tinuod kita mga anak gayud sa Dios, ug mabati sa atong mga kalag ang Iyang gugma kon kita buot.

Wala magplano, gisugdan nako sa pagpaambit ang akong koneksyon sa katawhang Koreano. Giingnan nako ang kongregasyon nga ako nagtubo uban sa siyam ka Koreano nga mga ig-agaw. Mangadto sila sa among balay, ug ako ug ang akong mga igsoon kanunay nga mangadto sa ilang balay. Mokaon ko og Koreano nga pagkaon ug nakat-on sa mga kanta nga Koreano. Ang akong tiya naminyo og buotan nga Koreano. Ilang gipadako ang ilang mga anak sa Japan, sa samang lungsod diin ako magtubo.

Sa tunga-tunga sa akong pakigpulong, mihangyo ko og usa ka tawo sa pagtug-tug sa piano samtang ako mokanta og Koreano nga folk song uban ni Presidente Ho Nam Rhee, ang unang presidente sa stake sa South Korea. Dayon akong gihangyo si Presidente Rhee sa pagtabang nako sa pagkanta sa nasudnong awit sa Koreano, bisan og wala pako sukad makakanta niini sa akong pagkabata. Dugay na kaayo sukad ako nakakat-on niini gikan sa akong tiyo nga Koreano, apan ang mga pulong akong nahinumduman. Dayon akong gihangyo ang kongregasyon sa pagkanta uban nako. Nanindog silang tanan ug mikanta sa ilang maanindto nga nasudnong awit. Daghang mga luha ang mitulo, ug naglisud ako sa pagkanta. Usa ka talagsaon ug maanindot nga espiritu ang nagpatigbabaw.

Akong giingnan ang mga miyembro sa stake nga akong gimahal ang akong mga ig-agaw nga Koreano, gihigugma ko usab sila—tungod kay kitang tanan mga anak sa Dios, tungod kay kitang tanan mga igsoon diha sa ebanghelyo, ug tungod sa gugma sa Dios (tan-awa sa 1 Nephi 11:22, 25). Gibati namong tanan kadtong mahangturon nga gugma, ug hapit tanan sa kongregasyon naghilak. Sila akong giingnan, gihigugma ko kamo isip akong mga igsoon sa ebanghelyo.”

Human sa sesyon sa gabii, ang mga miyembro sa stake, naglinya og taas sa pagtimbaya nako. Ang katapusang tawo sa linya mao ang 60 anyos nga sister nga Koreano, kinsa miduol nako nga naghilak ug nangayo og pasaylo. Ang Espiritu sa Ginoo kusog kaayo. Ang makaayo nga mga pako sa Manluluwas midala namong tanan, ug ang espiritu sa kalinaw namulong ngadto sa kongregasyon. Akong gibati nga ako kabahin nila.

Gitawag ko isip miyembro sa Seventy niadtong 1977. Sukad niadto nakahigayon ko sa pagbisita sa gatusan ka mga stake. Human sa usa ka miting sa pagbansay sa pagpangulo didto sa Taylorsville, Utah, usa ka dakong tawo miduol nako ug mihunghong nga ang iyang igsoon napatay panahon sa Ikaduhang Gubat sa Kalibutan ug nga siya nasilag sa mga Hapon. Pagkahuman sa komperensya, bisan pa niana, kining mao nga tawo miduol nako nga naghilak. Naghilak sa kalipay, iya akong gigakos tungod kay akong napaambit ang istorya sa akong pagkakabig ug sa akong gugma sa mga Amerikano ug nakatandog kini kaniya.

Sa laing okasyon usa ka sister miduol nako sa stake conference sa Georgia, USA. ug miingon nga namatay ang iyang amahan sa Ikaduhang Gubat sa Kalibutan. Apan human sa miting siya miingon nako, “Mangayo ko og pasaylo nimo. Tungod kay ang akong amahan gipatay sa mga Hapon, naghambin ko og kasilag sa akong kasingkasing.” Dayon siya miingon, “Ikaw misulti namo nga ang imong amahan napatay usab panahon sa gubat, apan unya ikaw midawat sa ebanghelyo, nga nakapausab sa imong kinabuhi. Ug karon misulti ka namo nga ikaw nahigugma namo. Naulaw ko sa akong kaugalingon. Bisan og natawo ako sa Simbahan, nasilag ako sa imong katawhan hangtud niining adlawa. Apan ang imong mensahe nakausab sa akong panghunahuna.”Aduna akoy daghang susama nga mga kasinatian. Nakahimamat ako og daghang mga tawo, ug tungod sa ebanghelyo, nagkahigugmaay kami ug nakasabut sa usag-usa.

Pipila ka tuig na ang milabay sa usa ka fireside nga gipahigayon human sa pagbisita sa Adam-Ondi-Ahman, ang supervisor sa service missionaries sa maong dapit mihangyo nako sa pagpaambit og istorya sa akong pagkakabig. Gibuhat nako ug dayon nagpasalamat sa mga magtiayon sa pagtambong sa fireside sa pag-andam sa ilang mga anak sa pagserbisyo og misyon ug ingnon ta lang sa pagpadala nila ngadto sa akong balay.

Samtang nakiglamano ko ug nangandam sa pagbiya, ang supervisor misulti. “Sa dili pa nato tapuson kini nga miting,” siya miingon, “Ako dunay personal nga ikumpisal nga himoon.” Wala ko kahinumdom sa iyang eksakto nga mga pulong, pero mao kini ang iyang gisulti:

“Kahibalo mo, nagserbisyo ko sa akong nasud isip usa ka U.S. Marine sa batan-on pa ako. Samtang nagserbisyo, daghan kong napatay nga mga sundalong hapon. Nagtuo ko nga ako nakaserbisyo sa matinud-anon sa akong nasud, pero sulod sa daghang mga tuig, kon ako makakita og mga Oriental, ilabi na sa katawhan nga Hapon, nakasinati ko og hilabihan nga depresyon. Usahay dili ko magkadimao. Mibisita og mga awtoridad sa Simbahan ug mihisgot sa akong mga pagbati uban sa propesyonal nga mga magtatambag.

“Karon, sa akong pag-atubang kang Elder ug Sister Kikuchi ug sa ilang anak nga lalaki, mibalik ang panumduman. Apan ako naminaw kang Elder Kikuchi nga mipaambit sa iyang pagpamatuod ug istorya sa pagkakabig, sa iyang gugma alang sa Ginoo ug sa ebanghelyo, ug sa iyang gugma alang sa matag usa kanato. Miingon siya nga nasilag siya sa mga Amerikano ug sa mga sundalo nga Amerikano pero ang ebanghelyo nakapausab sa iyang kinabuhi pinaagi sa gahum sa pagpang-ayo sa Ginoo. Sa dihang nakadungog ako niini, ingon og ako nakadungog sa tingog gikan sa Ginoo nga nag-ingon, nahuman na. OK ra.’”

Gituyhad niya ang iyang mga kamot, gipataas kini, ug miingon nga nagluha ang iyang mga mata “Ang tanan nakong gibati nga sala nawala na. Ang nagsamok nako nahanaw!”

Miduol siya nako ug migakos nako. Dayon ang among mga asawa miduol, ug kami nagginaksanay ug nanghilak.

Akong nakat-unan nga ang Manluluwas makaayo sa nasamdan nga mga kasingkasing, walay pagsinabtanay, ug kasilag kon kita maminaw sa Iyang mga pulong ug sa Iyang Pag-ula. Ayohon kita Niya sama sa Iyang pag-ayo sa mga Israelites sa mga pinaakan sa bitin (tan-awa sa Numeros 21:8–9; 1 Nephi 17:41; Alma 33:19–21). Kini ang “makapahimuot nga pulong sa Dios … nga makapaalim sa samaran nga kalag” (Jacob 2:8), ug tungod “sa iyang mga labud [nga] kita nangaayo” (Isaias 53:5; Mosiah 14:5).

Natawo ko sa gamay nga komunidad sa amihanang isla sa Hokkaido, Japan. Sa dihang singko anyos pa ako, ang akong amahan napatay tungod sa pag-ataki gikan sa submarino sa Amerikano. Isip gamay nga bata nasuko ako sa mga Amerikano. Nagtubo ako nianang paagiha, nga wala gayud masayud unsay nahitabo nga maoy nakaingon sa gubat.

Sa dihang migradwar ako gikan sa junior high school, kami kabus. Ang akong inahan dili makagasto nako sa senior high school, mao nga nakahukom ko nga motrabaho aron makagasto sa akong pagpadayon sa pag-eskwela. Walay trabaho sa among gamay nga balangay, pero nakakita ko og trabaho nga maghimo og tofu (bean curd) siyam ka oras gikan sa amo ngadto sa Muroran, diin ang akong inahan nagdako.

Kada adlaw sa Muroran mobangon ko inig 4:30 sa buntag, mohimo og tofu hangtud sa udto, ug dayon ihatud kini ngadto sa lain-laing mga tindahan hangtud sa alas 6:00 sa gabii. Human sa trabaho, manghugas ko, mag-ilis, mokaon, ug modagan padulong sa panggabii nga eskwela. Makapauli ko mga 10:30 sa gabii ug makatulog sa 11:00 sa gabii. Tungod sa makahago nako nga iskedyul, sa wala madugay nawala ang akong kalagsik ug nasakit.

Nagpuyo ko sa balay sa tag-iya sa tofu shop, pero miundang ko sa trabaho ug mihangyo sa akong tiyo sa pagsagop nako aron ako makahuman sa akong unang tuig sa high school. Bisan pa sa pagtambal, nagpabilin ko nga masakiton. Wala na ako masayud kon unsay buhaton, ug nawad-an na ako sa paglaum ug mibati nga daw hapit na ako mamatay. Hugot akong nag-ampo, nga nag-ingon, “Kon adunay Dios, panalanginan unta ko Nimo aron ako mamaayo. Dayon nag-ampo ko nga ingon og nagpakaaron-ingnon. “Kon ako mamaayo, mobayad ko Nimo.”

Samtang didto ko sa balay sa akong uyoan, duha ka mga langyaw ang nanuktok sayo sa usa ka gabii niana. Mga misyonaryo sila sa Ang Simbahan ni Jesukristo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw. Ang usa, si Elder Law—ang senior nga kompanyon—usa ka mag-uuma sa St. Anthony, Idaho, USA; ang lain, si Elder Porter—bag-o nga elder—gikan sa Siyudad sa Salt Lake. Mabugnaw kadto, ulanon, ug hapit na mongit-ngit, ug sila andam na nga mopauli. Apan sa unsa nga rason nagpadayon sila sa pagpanuktok.

Sa dihang nanuktok sila, nag-inusara ra ako. Mitubag ko ug miingon, “Dili, salamat.”

Kini nga mga batan-on mapainubsanon ug determinado, apan ako miingon pag-usab, “Dili, salamat.” Dayon midugang ko, “Kamo ang nagpatay sa akong amahan.” Nasuko gihapon ko.

Wala maikog, ang elder gikan sa Idaho nangutana sa akong edad. Miingon ko, “Unsa may kalabutan sa akong edad? Palihug lakaw na mo.”

Mitubag siya, “Gusto kong moistorya nimo bahin sa usa ka batan-on nga ka-edad nimo kinsa nakakita sa imong Langitnong Amahan ug sa imong Manluluwas, nga si Jesukristo. Gusto kaming mopaambit niana nga itorya.” Daw mikaging ko sa may pultahan.

Miingon ko, “Hatagan ko kamo og 10 minutos.”

Kadtong 10 ka minutos nakapatandog nako pag-ayo ug nakapausab sa akong kinabuhi. Ang istorya nga gipaambit sa mga misyonaryo hilabihan ka talagsaon ug maanindot. Akong nahibaloan nga ako usa ka anak sa Dios ug nga ako gikan Kaniya. Ang mga elders moadto kada adlaw tungod kay nagkasakit ko.

Atol sa ilang mga panaghisgutan uban nako, ang mga misyonaryo mitudlo nako sa maanindot nga ebanghelyo sa Pagpahiuli. Ang ebanghelyo mihatag nako og paglaum ug sa hugot nga tinguha sa pagpakabuhi. Pipila ka semana ang milabay human nanuktok ang mga misyonaryo, ako nabunyagan.

Ang makaayo nga gahum sa Dios mahimayaon, talagsaon, ug maanindot. Nagpasalamat ako Kaniya alang sa Iyang kalooy, sa Iyang gugma, ug sa Iyang milagrosong langitnong pagpang-ayo. Nagpasalamat ako Kaniya tungod sa katinuod sa Pag-ula sa Manluluwas, pinaagi sa iyang grasya “naghatag og gahum sa paghugas sa mga sala, sa pagpang-ayo, ug sa paghatag og kinabuhing dayon.²

Ako mopamatuod nga ang mga pulong ni Alma ngadto ni Zeezrom diha sa Basahon ni Mormon tinuod: “Kon ikaw motuo sa katubsanan ni Kristo ikaw mamaayo” (Alma 15:8).