បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ យប់នេះ គឺជាកិត្តិយស និង ឯកសិទ្ធិដ៏មហិមា របស់ខ្ញុំដើម្បីមានឱកាសនិយាយទៅកាន់អ្នក ។ ខ្ញុំមានការកោតសរសើរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមជ្ឈិមវ័យវ័យក្មេងនៃសាសនាចក្រ ហើយខ្ញុំរីករាយដែលអាចចំណាយពេលខ្លះៗ នាល្ងាចនេះជាមួយអ្នករាល់គ្នា ។
អ្នករាល់គ្នារាប់ពាន់នាក់ គឺស្ថិតនៅក្នុងរោងឧបោសថដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ ។ ហើយមានអ្នករាល់គ្នាជាច្រើននាក់ទៀត ដែលខ្ញុំមើលពុំឃើញ ដែលកំពុងតែចូលរួមនៅតាមសាលាប្រជុំរាប់ពាន់ នៅជុំវិញពិភពលោក ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថាអ្នកតាំងចិត្ត និង មានបំណងប្រាថ្នា រៀន ។ ថ្វីបើចម្ងាយបំបែកយើងពីគ្នាយ៉ាងណាក្តី ខ្ញុំដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អាចមានវត្តមាននៅគ្រប់កន្លែងដែលយើងនៅ ។ វត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលបង្កើតជាចំណងពិសេសមួយរវាងយើងទាំងអស់គ្នា គឺមានលើសពីការចាក់ផ្សាយតាមផ្កាយរណបទៅទៀត ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឲ្យទ្រង់គង់នៅនឹងយើង ដើម្បីទ្រង់នឹងបង្រៀនយើង និង ដឹកនាំយើង ហើយបំផុសគំនិតយើងនាល្ងាចនេះ ។
ជីវិតមាននូវភាពភ្ញាក់ផ្អើលច្រើនណាស់
យើងស្ថិតនៅក្នុងបន្ទប់ដ៏ប្រណិតមួយ ជាវិមានប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលផ្ដល់ជាការគោរពចំពោះសេចក្ដីជំនឿ និង ភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាមរបស់ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវ ដែលបានរកឃើញទីក្រុងសលត៌ ឡេក ។ ខ្ញុំបានចូលក្នុងរោងឧបោសថនេះ ជាលើកដំបូងពេលខ្ញុំមានអាយុ 16 ឆ្នាំ ។ គឺនៅអំឡុងពេលការធ្វើដំណើរជាលើកដំបូងរបស់ខ្ញុំមកកាន់សហរដ្ឋអាមេរិក ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្នើរឲ្យខ្ញុំទៅជាមួយគាត់ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរអាជីវកម្មរបស់គាត់ទៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ។ ក្នុងនាមជាយុវជនដែលបានធំឡើងនៅប៉ែកខាងត្បូងប្រទេសបារាំងម្នាក់ នោះខ្ញុំបានរីករាយខ្លាំងចំពោះការអញ្ជើញនេះ ។ ទីបំផុត ខ្ញុំបានទៅឃើញប្រទេសអាមេរិកហើយ ! ចិត្តរំភើបរបស់ខ្ញុំ មានគឺកាន់តែខ្លាំងឡើង ដោយសារតែក្នុងការធ្វើដំណើររបស់យើង គឺមានបញ្ចូលថ្ងៃចុងសប្ដាហ៍នៅក្នុងទីក្រុងសលត៍ ឡេក ដើម្បីចូលរួមសន្និសីទទូទៅ ។
ខ្ញុំនៅចាំអំពីការមកដល់រដ្ឋយូថាហ៍របស់យើងតាមឡានជួល ហ្វត មើស្ដាង របស់យើង ។ រយៈពេលជាច្រើនម៉ោងដែលយើងបានចំណាយនៅតាមផ្លូវ យើងបានឆ្លងកាត់ព្រិល វាលហួតហែងកន្ទុយភ្នែក ជ្រលងភ្នំពណ៌ទឹកក្រូចយ៉ាងធំ និង ភ្នំធំៗ ។ ទេសភាពមានលក្ខណៈជាអាមេរិកខាងលិចចំពោះខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗដោយសង្ឃឹមថា នឹងមើលឃើញក្មេងឃ្វាលគោ ឬ ជនជាតិអាមេរិកាំងស្បែកក្រហមនៅតាមមហាវិថី ។
នៅថ្ងៃស្អែកឡើង ដោយសារទង្វើល្អរបស់មិត្តម្នាក់ នោះយើងបានអង្គុយនៅរោងឧបោសថនេះ ក្នុងជួរទីមួយ ដើម្បីចូលរួមសម័យប្រជុំសន្និសីទ ។ ខ្ញុំស្ងើចសរសើរខ្លាំងណាស់ ។ នៅក្នុងការប្រជុំទាំងមូល ខ្ញុំព្យាយាមតោងចាប់ពាក្យពីរបីម៉ាត់ជាភាសាអង់គ្លេស ដែលខ្ញុំអាចយល់បាន ។ ខ្ញុំនៅចាំប្រសាសន៍របស់ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន-- ប៉ុន្តែពុំមែនពាក្យរបស់គាត់ទាំងស្រុងទេ វាជាអារម្មណ៍ដិតជាប់នៅក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំ កាលពីយុវវ័យ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងតែនៅក្នុងសុបិនមួយ ជាការធ្វើដំណើរផ្សងព្រេងដ៏អស្ចារ្យមួយ ។
ពេលនោះ តើខ្ញុំអាចនឹកគិតអំពីអ្វីដែលនឹងកើតមាននាល្ងាចនេះដោយរបៀបណា ? តើខ្ញុំអាចធ្លាប់នឹកគិតអំពីការឡើងនិយាយនៅក្នុងរោងឧបោសថដដែលនេះ នៅពីមុខការប្រជុំដូច្នេះឬទេ ? ប្រាកដណាស់ថា មិនដែលគិតសោះ !
ជីវិតមានការណ៍គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន ពិតទេ ? សូម្បីតែកាលពីប្រាំឆ្នាំមុន ខ្ញុំពុំដែលធ្លាប់គិតពីវាសោះ ។ ពេលនោះ ខ្ញុំរស់នៅទីក្រុងប៉ារីសជាមួយគ្រួសារខ្ញុំ ហើយជីវិតរបស់យើងហាក់ដូចជាបានរៀបចំទាំងស្រុង ។ កូនប្រាំនាក់របស់យើង បានកើតនៅគ្លីនិកដដែលជិតផ្ទះរបស់យើង ។ ចំពោះយើង យើងពុំអាចនឹកគិតថាជីវិតមានអ្វីខុសប្លែក ឬទៅកន្លែងណាផ្សេងជាងរស់នៅក្នុងសង្កាត់ដ៏សុខសាន្ដនេះ នៅជាយក្រុងប៉ារីស ដែលមានកូនៗ និងមិនយូរប៉ុន្មានមានចៅៗនៅជុំវិញយើងនោះទេ ។ ក្រោយមកមានល្ងាចមួយ ប្រធាន ម៉នសុន បានទូរស័ព្ទទៅផ្ទះរបស់យើង ហើយជីវិតរបស់យើងបានផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង ។
តាំងពីពេលនោះមក គ្រួសារខ្ញុំ និង ខ្ញុំបានរកឃើញក្ដីអំណរជាច្រើននៃជីវិតនៅក្នុងរដ្ឋយូថាហ៍ ដូចជា-- ទីតាំងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់សាសនាចក្រ ការឡើងភ្នំ ការអាំងសាចក្រោយផ្ទះពេលព្រះអាទិត្យលិច ការរីករាយនឹងហាំប៊ឺហ្គើរគ្រប់ប្រភេទ ( ទាំងឆ្ងាញ់ និង មិនឆ្ងាញ់! ) ល្បែងបាល់ឱប Cougars ... ឬ Utes ។ ហើយ គ្មាននរណាដឹងទេថា ក្មេងឃ្វាលគោដែលអ្នកជួបនៅថ្ងៃស្អែកតាមមហាវិថី អាចថាជារូបខ្ញុំនេះហើយ !
អនាគតគឺមិនអាចដឹងបាន
ការចាត់តាំងរបស់ខ្ញុំ ជាសមាជិកមួយរូបនៃគណៈប៊ីស្សពជាអធិបតី គឺគួរឲ្យរំភើបចិត្ត និង បំផុសគំនិត ។ ទោះជាយ៉ាងណា បទពិសោធន៍នេះ គឺខុសប្លែកគ្នាខ្លាំងណាស់ ពីអ្វីដែលខ្ញុំបានដាក់ផែនការ កាលពីនៅក្មេង ។ កាលពីក្មេងខ្ញុំចង់ធ្វើជាបុរាណវិទូ ។ យាយរបស់ខ្ញុំត្រូវមើលថា ខ្ញុំបានទទួលការអប់រំល្អ ។ គាត់បានផ្ដល់សៀវភៅមួយក្បាលដល់ខ្ញុំអំពី ផារ៉ោនវ័យក្មេង ដែលឥឡូវត្រូវបានស្គាល់ថា ជាស្ដេច Tut ហើយ ខ្ញុំបានបង្កើតចំណង់ខាងអរិយធម៌ពីបុរាណ ចេញពីសៀវភៅនោះ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលចុងសប្ដាហ៍ ដើម្បីគូររូបទាហានពីបុរាណ ហើយជញ្ជាំងបន្ទប់ខ្ញុំ មានពេញដោយរូបភាពទាំងនេះ ។ ខ្ញុំបានសុបិនថា ថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនឹងទៅប្រទេសអេស៊ីព្ទ ដើម្បីចូលរួមក្នុងជីករកព្រះវិហារអេស៊ីព្ទពីបុរាណ និង ជីកផ្នូររបស់ជនជាតិផារ៉ោន ។ ។
បួនទស្សវត្សរ៍ក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែពុំមែនជាបុរាណវិទូ ហើយ នឹងពុំប្រែជាបុរាណវិទូទេ ។ ខ្ញុំ ពុំដែលបានទៅអេស៊ីព្ទ ហើយការងារចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ មុនពេលជាអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ គឺជាអ្នកចែកចាយគ្រឿងម្ហូបអាហារ ។ គ្មានទាក់ទងនឹងផែនការកាលពីកុមារភាពខ្ញុំសោះ !
ជាទូទៅ យុវវ័យ គឺជាពេលដ៏ល្អបំផុតដើម្បីដាក់ផែនការផ្ទាល់ខ្លួន ។ យើងម្នាក់ៗមានសុបិនពីកុមារភាពរបស់យើង ។ ក្នុងនាមជាមជ្ឈិមវ័យវ័យក្មេង អ្នកគួរតែនៅមានសុបិនសម្រាប់អនាគត-- អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗ ! ប្រហែលជាវាគឺជាការសង្ឃឹមថានឹងសម្រេចជាកីឡាករ ការបង្កើតកិច្ចការវិចិត្រសីល្បៈដ៏ប្រណិតមួយ ឬការទទួលបានសញ្ញាបត្រ ឬ តំណែងអាជីព ដែលអ្នកព្យាយាមទទួលបាន តាមរយៈកិច្ចការ និង ការអត់ធ្មត់ ។ ប្រហែលជាអ្នក មានរូបភាពដ៏មានតម្លៃបំផុត នៅក្នុងគំនិតអ្នកអំពីអនាគតស្វាមី ឬ ភរិយារបស់អ្នក រូបរាងរបស់គាត់ ឬ នាង អត្តចរិតរបស់គាត់ឬនាង សម្បុរភ្នែក ឬ សក់របស់គេនិង កូនចៅល្អៗ ដែលនឹងប្រទានពរដល់គ្រួសាររបស់អ្នក ។
តើមានអ្នករាល់គ្នាប៉ុន្មាននាក់ ដែលការប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំនឹងក្លាយជាការពិត ? ជីវិតពោរពេញដោយភាពពុំពិតប្រាកដ ។ ការភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន នឹងកើតឡើងនៅលើផ្លូវជីវិត ។ តើនរណាដឹងពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែក កន្លែងដែលអ្នកនឹងនៅក្នុងរយៈពេលពីរបីឆ្នាំទៀត ហើយនឹងអ្វីដែលអ្នកនឹងធ្វើនោះ ? ជីវិតគឺដូចជាប្រលោមលោក ដែលគម្រោងមានភាពពិបាកនឹងស្មាន ។
នោះនឹងមានគ្រាដ៏សំខាន់ ដែលអ្នកអាចនឹងផ្លាស់ប្ដូរទិសដៅនៃជីវិតអ្នកមួយរំពេច ។ គ្រាដូច្នោះ អាចមានមិនច្រើនជាងការមើល ឬ ការសន្ទនា ព្រឹត្តការណ៍ដែលគ្មានព្រៀងទុកជាដើម ។ វ៉ាឡេរី និង ខ្ញុំនៅចាំពីគ្រា ដែលយើងស្រឡាញ់គ្នានោះយ៉ាងច្បាស់ ។ វាគឺអំឡុងពេលការហាត់សមរបស់ក្រុមចម្រៀងវួដមជ្ឈិមវ័យវ័យក្មេងរបស់យើងនៅទីក្រុងប៉ារីស ។ នោះ គឺជារឿងពុំបានរំពឹងទុកទាំងស្រុង » យើងបានស្គាល់គ្នាតាំងពីកុមារភាព ប៉ុន្ដែយើងពុំដែលមានអារម្មណ៍មនោសញ្ចេតនាចំពោះគ្នានោះទេ ។ នាល្ងាចនោះ ខ្ញុំអង្គុយលេងព្យាណូ ហើយនាងច្រៀងក្នុងក្រុមចម្រៀង ។ យើងបានប្រទាក់ភ្នែកគ្នា ហើយមានអ្វីមួយបានកើតឡើង ។ ជាវិនាទីដ៏អស់កល្បជានិច្ច!
នោះនឹងមានឱកាសថ្មី ដែលនឹងបង្ហាញរូបរាងនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ដូចជា ការប្រកាសថ្មីៗ មកពីប្រធាន ម៉នសុន អំពីអាយុចេញបម្រើផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ បន្ទាប់ពីការប្រកាសនេះមកពីព្យាការី ប្រហែលជាមានយុវជន និង យុវនារីរាប់ពាន់នាក់ក្នុងសាសនាចក្រនាគ្រានេះ ដែលស្ថិតក្នុងដំណើរការនៃការផ្លាស់ប្ដូរផែនការពួកគេសម្រាប់ការចេញបម្រើបេសកកម្ម ។1
ពេលខ្លះ ទិសដៅដែលផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់យើង កើតមកពីឧបសគ្គ ឬ ការខកចិត្ត ដែលមិនរំពឹងទុក។ ខ្ញុំបានរៀនតាមបទពិសោធន៍ ដែលយើងគ្រប់គ្រងបានតែផ្នែកខ្លះប៉ុណ្ណោះនៃស្ថានភាពជីវិតរបស់យើង ។
ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនពុំចូលចិត្តអ្វីដែលគេមិនដឹងទេ ។ ភាពមិនពិតប្រាកដនៃជីវិត បង្កើតឲ្យមានការខ្វះទំនុកចិត្តខ្លះៗ ការភ័យខ្លាចនឹងអនាគត ដែលបង្ហាញរាងវាតាមរបៀបផ្សេង ។ មនុស្សខ្លះ ស្ទាក់ស្ទើរនឹងធ្វើការតាំងចិត្តចេញពីភាពភ័យខ្លាចនៃការបរាជ័យ សូម្បីតែឱកាសល្អ បានបង្ហាញខ្លួនឡើងក្ដី ។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេអាចនឹងពន្យាពេលរៀបការ ការសិក្សា ពន្យាពេលចាប់ផ្ដើមគ្រួសារ ឬ ពន្យាពេលការចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងសកម្មភាពអាជីពនឹងនរមួយ ដោយចូលចិត្តតែ « ដើរលេង » ឬ នៅក្នុងភាពកក់ក្ដៅនៃផ្ទះរបស់ឪពុកម្ដាយពួកគេជាដើម ។
ទស្សនៈមួយទៀត ដែលនឹងដាក់កម្រិតយើង គឺត្រូវបានបង្ហាញដោយភាសិតនេះថា ៖ « ចូរស៊ី ផឹក ហើយអរសប្បាយទៅចុះ ត្បិតស្អេកឡើងយើងត្រូវស្លាប់ហើយ» (នីហ្វៃទី 2 28:7) ។ ឃ្លានេះ ឲ្យយោបល់ថា ដោយសារយើងពុំដឹងអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែក ហើយយើងនឹងត្រូវស្លាប់ជាប្រកដនោះ នោះយើងគួរតែបណ្ដោយខ្លួនយើងតាមគ្រាបច្ចុប្បន្នវិញ ។ ទស្សនៈនេះ ជួយឲ្យបណ្ដោយខ្លួនតាមការសប្បាយភ្លាមៗ ដោយមិនគិតអំពីផលវិបាកនាពេលអនាគតឡើយ ។
ដើរតាមផ្លូវនៃសុភមង្គល
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ សារលិខិតរបស់ខ្ញុំសម្រាប់អ្នកថ្ងៃនេះ គឺថា មានផ្លូវផ្សេងមួយ ពីផ្លូវនៃភាពភ័យខ្លាច និង ការសង្ស័យ ឬ ការបណ្ដោយខ្លួន-- ជាផ្លូវមួយដែលនាំឲ្យមានភាពសុខសាន្ដ ទំនុកចិត្ត និង ភាពស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងជីវិត ។ អ្នកពុំអាចគ្រប់គ្រងស្ថានភាពទាំងអស់ក្នុងជីវិតអ្នកទេ ។ រឿងទាំងឡាយ ទាំងល្អ និង ឧបសគ្គ នឹងកើតឡើងចំពោះអ្នក ដែលអ្នកពុំដែលរំពឹងទុកសោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំប្រកាសថា អ្នកអាចគ្រប់គ្រងលើសុភមង្គលផ្ទាល់ខ្លួនអ្នកបាន ។ អ្នកគឺជាស្ថាបត្យករនៃសុភមង្គល ។
ខ្ញុំអាចនៅចាំពាក្យដ៏ឈ្លាសវៃទាំងនេះ ដែលប្រធានឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ បានថ្លែងអំឡុងពេលសន្និ សីទទូទៅមុនថា ៖
« ពេលយើងកាន់តែចាស់ យើងកាន់តែមើលទៅអតីតកាល ហើយទទួលស្គាល់ថាកាលៈទេសៈខាងក្រៅ មិនជាសំខាន់ ឬ សម្រេចពីសុភមង្គលរបស់យើងនោះទេ ... ។
«… យើងគឺជាអ្នក កំណត់សុភមង្គលរបស់យើង » 2
ទេ សុភមង្គលរបស់អ្នក ពុំមែនប្រាកដថាជាលទ្ធផលនៃស្ថានភាពនៃជីវិតរបស់អ្នកនោះទេ ។ វាជា លទ្ធផលនៃទស្សនៈវិស័យខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នក និង គោលការណ៍ដែលអ្នកដាក់ទីតាំងជីវិតរបស់អ្នកច្រើនជាង ។ គោលការណ៍ទាំងនេះ នឹងនាំសុភមង្គលមកអ្នក ដោយមិនគិតអំពីឧបសគ្គ និង ការភ្ញាក់ ផ្អើលដែលពុំរំពឹងទុក ដែលអ្នកនឹងប្រឈមមុខដោយចៀសមិនរួច អំឡុងការធ្វើដំណើររបស់អ្នកនៅលើផែនដីនេះនោះទេ ។
ល្ងាចនេះ ខ្ញុំស្នើឲ្យរំឭកជាមួយអ្នកនូវគោលការណ៍សំខាន់ៗទាំងនេះមួយចំនួន ។
1. ការទទួលស្គាល់តម្លៃផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក
គោលការណ៍ទីមួយគឺ ៖ ចូរទទួលស្គាល់អំពីតម្លៃផ្ទាល់ខ្លួនអ្នក ។
នារដូវក្ដៅនេះ គ្រួសារខ្ញុំ និង ខ្ញុំ បានចំណាយពេលពីរបីថ្ងៃសម្រាកនៅតាមខេត្ដ ជាតំបន់ដ៏ធំនៃប្រទេសបារាំងប៉ែកខាងត្បូង ។ ល្ងាចមួយ បន្ទាប់ពីព្រះអាទិត្យលិច ហើយភាពងងឹតបានគ្របដណ្ដប់លើជនបទ នោះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តផ្ដល់ភាពស្ងប់ស្ងាត់ដល់ខ្លួនខ្ញុំមួយសន្ទុះ ដោយការដេកនៅលើកៅអីទម្រេតនៅខាងក្រៅផ្ទះ ។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងងងឹត ដែលខ្ញុំពិបាកនឹងមើលយល់អ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្ញុំ ។ ភ្នែករបស់ខ្ញុំបានមើលទៅលើមេឃ ។ ដំបូងឡើយ វាមានភាពខ្មៅមើលមិនយល់ ។ រំពេចនោះ មានពន្លឺមួយលេចមកលើមេឃ ដូចជាផ្កាភ្លើង បន្ទាប់មកមានពីរ មានបី ។ យូរៗទៅ ពេលភ្នែកខ្ញុំសម្របទៅនឹងភាពងងឹត ខ្ញុំឃើញថាខ្លួនខ្ញុំស្ងើចនឹងចំនួនផ្កាយដ៏ច្រើន ។ អ្វីដែលខ្ញុំបានគិត គឺថា មេឃពណ៌ខ្មៅ បានផ្លាស់ទៅជា Milky Way ។
ខ្ញុំបានគិតថា ៖ « នេះគឺជាទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនយើងតែបន្ដិចជាមួយនឹងព្រះ ។ តើមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលជឿថា ទ្រង់នៅដ៏សែនឆ្ងាយ ឬ ពុំមានវត្តមាននោះ ? មនុស្សទាំងនោះ រកឃើញថាជីវិតគឺខ្មៅងងឹត ហើយងងឹតសូន្យសុង ។ ពួកគេពុំចំណាយពេល ឬធ្វើការខិតខំដើម្បីមើលទៅលើមេឃ ដើម្បីមើលថា ទ្រង់គង់នៅទីនោះ យ៉ាងជិតនឹងយើង » ។
គំនិតខ្ញុំបន្ដងឿងឆ្ងល់ ។ ខ្ញុំបានសញ្ជឹងគិតអំពីភាពធំអនេកនៃសាកលលោក ដែលបង្ហាញខ្លួនវានៅចំពោះភ្នែកខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯងពីភាពពុំសំខាន់នៃរូបកាយខ្ញុំថា « តើខ្ញុំជាអ្វី ពីមុខភាពសម្បើម និង រុងរឿងនេះ ? » ខគម្ពីរមួយបានចូលមកក្នុងគំនិតខ្ញុំ ។ វាគឺជាខគម្ពីរមួយដ៏ល្អ ជាទំនុកដំកើងមួយរបស់ដេវីឌ ដែលជាកវីតែងតែបំផុសគំនិតដល់ខ្ញុំ ។
« កាលណាទូលបង្គំពិចារណាមើលផ្ទៃមេឃ ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ គឺទាំងខែ នឹងផ្កាយ ដែលទ្រង់បានប្រតិស្ឋានទុក
« នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ ? » (ទំនុកដំកើង 8:3–4 ) ។ បញ្ចប់ពាក្យដកស្រង់ ។
ភ្លាមនោះឃ្លាដ៏លួងលោមចិត្តនេះបានមកតាមក្រោយ ៖
« ត្បិតទ្រង់បានធ្វើឲ្យគេទាបជាងពួកទេវតាតែបន្ដិចទេ ក៏បានបំពាក់សិរីល្អ នឹងកេរ្តិ៍ ឈ្មោះឲ្យទុកជាមកុដ » (ទំនុកដំកើង 8:5) ។
នេះគឺជាភាពប្លែក និង អព្ភូតហេតុនៃការបង្កបង្កើត ។ សាកលលោក គឺធំធេង ហើយគ្មានដែនកំណត់ ប៉ុន្តែក្នុងពេលដំណាលគ្នានោះ យើងម្នាក់ៗមានតម្លៃពិសេស រុងរឿង និង គ្មានព្រំដែន នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់អង្គបង្កបង្កើតរបស់យើង ។ វត្តមានខាងរូបកាយរបស់ខ្ញុំ គឺតូចក្រៃលែង ប៉ុន្តែតម្លៃផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំ គឺសំខាន់ពុំអាចវាស់វែងបានចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌ខ្ញុំ ។
ប្រធាន ឌៀថើរ បានប្រកាសថា ៖
« មិនថាអ្នកនៅកន្លែងណា ស្ថានភាពរបស់អ្នកយ៉ាងណាឡើយ នោះអ្នកពុំត្រូវបានបំភ្លេចឡើយ ។ មិនថាជីវិតរបស់អ្នកខ្មៅងងឹតប៉ុណ្ណា មិនថាអ្នកមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមិនសំខាន់យ៉ាងណា មិនថាអ្នកគិតថាមានភាពលើសលប់ប៉ុណ្ណាទេ ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់អ្នក ពុំបំភ្លេចអ្នកឡើយ ។ តាមពិត ទ្រង់ស្រឡាញ់អ្នកដោយក្ដីស្រឡាញ់គ្មានព្រំដែន ។
... អ្នកត្រូវបានស្គាល់ និង ចងចាំដោយព្រះអង្គដ៏មហិមាបំផុត ប្រកបដោយព្រះចេស្ដា និង រុងរឿងនៃសាកលលោក ! អ្នកត្រូវបានស្ដេចនៃទីលំហគ្មានដែនកំណត់ និង ពេលវេលាជារៀងរហូតស្រឡាញ់ ! » 3
ការដឹងថា ព្រះស្គាល់ និង ស្រឡាញ់យើងដោយផ្ទាល់ គឺដូចជាពន្លឺមួយ ដែលបំភ្លឺជីវិតយើង ហើយផ្ដល់អត្ថន័យដល់ជីវិត ។ ខ្ញុំចាំអំពីយុវនារីម្នាក់ ដែលមកជួបខ្ញុំបន្ទាប់ពីការប្រជុំ ដែលខ្ញុំបាននិយាយនៅទីក្រុង រ៉ុម ប្រទេសអ៊ីតាលី ។ សម្លេងរបស់នាង ពោរពេញទៅដោយការរំជួលចិត្ត ហើយនាងបាននិយាយមកខ្ញុំអំពីបងស្រីនាង ដែលបានឆ្លងកាត់គ្រាលំបាក និង ទុក្ខព្រួយ ។បន្ទាប់មក នាងបានសួរខ្ញុំនូវសំណួរនេះថា ៖ « តើខ្ញុំអាចជួយគាត់ឲ្យដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ស្រឡាញ់គាត់ដោយរបៀបណា ? »
តើនោះពុំមែនជាសំណួរសំខាន់ទេឬអី ? តើយើងអាចដឹងថា ព្រះស្រឡាញ់យើងដោយរបៀបណា ? ជាញឹកញាប់ យើងមានអារម្មណ៍អំពីតម្លៃផ្ទាល់ខ្លួនយើង ផ្ដោតទៅលើក្ដីស្រឡាញ់ និង ចំណាប់អារម្មណ៍ ដែលយើងទទួលមកពីអ្នកទាំងឡាយដែលនៅជុំវិញយើង ។ ប៉ុន្តែក្ដីស្រឡាញ់នេះ គឺពេលខ្លះពុំមានគ្រប់គ្រាន់ឡើយ ។ ក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្ស ជាញឹកញាប់ពុំល្អឥតខ្ចោះ ពុំពេញលេញ ឬ អត្មានិយម ។
ទោះជាយ៉ាងណា ក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះឥតខ្ចោះ ពេញលេញ និង ពុំអត្មានិយម ។ មិនថាខ្ញុំជានរណា មិនថាខ្ញុំមានមិត្ត ឬ អត់ មិនថាខ្ញុំមានប្រជាប្រិយ ឬ អត់ ហើយសូម្បីតែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គេបដិសេធ ឬ ធ្វើទុក្ខក្ដី ខ្ញុំមានការអះអាងទាំងស្រុងមួយថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ខ្ញុំស្រឡាញ់ខ្ញុំ ។ ទ្រង់ស្គាល់តម្រូវការខ្ញុំ ទ្រង់យល់កង្វល់ខ្ញុំ ទ្រង់ចង់ប្រទានពរដល់ខ្ញុំ ។ ហើយការបង្ហាញពីក្ដីស្រឡាញ់ដ៏មហិមាបំផុតរបស់ទ្រង់ ចំពោះខ្ញុំគឺថា ទ្រង់ « ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម្ល៉េះ បាន ជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយ » (យ៉ូហាន 3:16) ។ ទ្រង់ពុំបានដកពែងល្វីងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចេញទេ ហើយប្រាកដណាស់ ទ្រង់ឈឺចាប់ក្នុងព្រះអង្គទ្រង់ ពេលទ្រង់មើលបុត្រាទ្រង់រងទុក្ខក្នុងសួនច្បារគេតសេម៉ានី និង នៅលើឈើឆ្កាង ។ ព្រះគ្រីស្ទ បានធ្វើឲ្យធួនចំពោះអំពើបាបមនុស្សទាំងអស់ ហើយផ្នែកមួយនៃដង្វាយធួនដ៏មហិមានោះ គឺសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយបម្រុងទុកសម្រាប់ខ្ញុំថ្ងៃនេះ ។ អំណោយគ្មានព្រំដែននេះ បានចែកចាយដោយព្រះបិតា និង ព្រះបុត្រាទ្រង់ បញ្ជាក់នៅក្នុងព្រលឹងខ្ញុំអំពីតម្លៃផ្ទាល់ខ្លួន ដែលខ្ញុំមានចំពោះទ្រង់ ។
បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ ចូរគិតពីអត្ថន័យរបស់វាចំពោះអ្នក បើអ្នកអាចមើលឃើញខ្លួនអ្នក ដូចជាព្រះមើលមកអ្នក ។ ចុះបើអ្នកបានមើលខ្លួនអ្នកដោយក្ដីស្រឡាញ់ ចិត្តមេត្តា និង ទំនុកចិត្តដូចគ្នា ដែលព្រះមានទៅវិញនោះ ? ចូរនឹកគិតអំពីឥទ្ធិពលដែលវានឹងមានក្នុងជីវិតអ្នក ដើម្បីយល់ពីសក្ដានុពលដ៏អស់កល្បរបស់អ្នក ដូចជាព្រះយល់នោះ ។ បើអ្នកអាចមើលខ្លួនអ្នកតាមព្រះនេត្រទ្រង់ តើឥទ្ធិពលអ្វីនឹងមាននៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ?
ខ្ញុំធ្វើទីបន្ទាល់ថា ទ្រង់គង់នៅទីនោះ ។ សូមស្វែងរកទ្រង់ ! ចូរស្រាវជ្រាវ និង សិក្សា ។ ចូរអធិស្ឋាន និង សួរ ។ ខ្ញុំសន្យាអ្នកថា ព្រះនឹងបញ្ជូនសញ្ញាដែលអ្នកអាចមើលឃើញ អំពីការមានព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ និង ក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះអ្នក ។ វាអាចនឹងមកតាមរយៈចម្លើយចំពោះ ការអធិស្ឋាន វាអាចនឹងជាឥទ្ធិពលទន់ភ្លន់នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មកលួងលោម ឬ កំសាន្ដចិត្តអ្នក វាអាចជាការបំផុសគំនិតភ្លាមៗ ឬ កម្លាំងថ្មីមួយ ដែលអ្នកដឹងថា ពុំកើតមកពីអ្នកនោះឡើយ វាអាចជាសមាជិកគ្រួសារ មិត្តភក្តិ ឬ អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព ដែលមកចំពេល ចំកន្លែង ដើម្បីប្រទានពរដល់ជីវិតអ្នក ។ តាមរបៀបមួយ ឬ របៀបផ្សេង នៅពេលអ្នកឈោងទៅរកទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងឲ្យអ្នកដឹងថា ទ្រង់គង់នៅទីនោះ ។
2. ប្រែក្លាយជាខ្លួនអ្នក
ឥឡូវ គោលការណ៍ទីពីរនៃសុភមង្គលគឺ ៖ ប្រែក្លាយជាខ្លួនអ្នក ។
ឃ្លានេះថា « ប្រែក្លាយជាខ្លួនអ្នក » គឺត្រូវបានទទួលស្គាល់ចំពោះ ភីនដា ជាកវីនិពន្ធកំណាព្យរបស់ក្រិចដែលល្បីបំផុតមួយ ។4 វាស្ដាប់ទៅដូចជាចម្លែកណាស់ ។ តើខ្ញុំអាចក្លាយជានរណាដែលជាខ្ញុំរួចទៅហើយដោយរបៀបណា ?
ខ្ញុំសូមបង្ហាញគោលការណ៍នេះ តាមរយៈរឿងមួយ ។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានមើលខ្សែភាពយន្ដមួយ ចំណងជើងថា Age of Reason (អាយុនៃហេតុផល ) ។ ខ្សែភាពយន្ដនេះ ប្រាប់រឿងរបស់ មើរហ្គើរីត ដែលជានាយកធនាគារដ៏រុងរឿងម្នាក់ ដែលបាននាំឲ្យមានជីវិតដ៏រវល់ ពេញទៅដោយការធ្វើដំណើរ និង សន្និសីទ នៅទិសទាំងបួននៃផែនដី ។ ទោះជាគាត់បានរៀបការហើយក្ដី គាត់បាននិយាយថា គាត់គ្មានពេលដើម្បីមានកូនទេ ។
ពេលគាត់មានអាយុ 40 ឆ្នាំ គាត់បានទទួលសំបុត្រអាថ៌កំបាំងមួយ ដែលនិយាយថា ៖ « ជូនចំពោះខ្ញុំជាទីស្រឡាញ់ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានអាយុ 7 ឆ្នាំហើយ ហើយខ្ញុំកំពុងសរសេរសំបុត្រនេះដល់អ្នក ដើម្បីជួយអ្នកចងចាំការសន្យាទាំងឡាយ ដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅអាយុនៃហេតុផល ហើយដើម្បីឲ្យអ្នកចាំផងដែរថា ខ្ញុំចង់ក្លាយជានរណា » ។ រំពេចនោះ Marguerite បានយល់ថា អ្នកសរសេរសំបុត្រនោះ គ្មាននរណាក្រៅពីខ្លួនគាត់ទេ ពេលគាត់មានអាយុ 7 ឆ្នាំ ។ អ្វីដែលមានតមកទៀត គឺមានច្រើនសន្លឹក ដែលក្មេងស្រីតូចបានពិពណ៌នាលម្អិលអំពីគោលដៅជីវិតរបស់នាង ។
Marguerite បានដឹងថា មនុស្សដែលគាត់បានប្រែក្លាយ គឺពុំដូចគ្នានឹងអ្វីដែលគាត់ចង់ប្រែក្លាយ ពេលគាត់នៅក្មេងនោះទេ ។ នៅពេលគាត់សម្រេចចិត្តថា ត្រូវការធ្វើជាមនុស្សដែលគាត់នឹកស្រម៉ៃ កាលពីកុមារ នោះជីវិតដែលមានផែនការ និង ការរៀបចំយ៉ាងល្អរបស់គាត់ បានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង ។ គាត់បានផ្សះផ្សាយនឹងគ្រួសារគាត់ ហើយកំណត់ធ្វើការលះបង់ពេលវេលាដែលនៅសល់ក្នុងជីវិតគាត់ ទៅបម្រើដល់មនុស្សដែលខ្វះខាត ។5
មិត្តជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ បើអ្នកត្រូវបានទទួលសំបុត្រមួយកាលពីអតីតកាលរបស់អ្នកក្នុងពេលនេះ តើវានឹងនិយាយយ៉ាងណា ? តើអ្វីនឹងមាននៅក្នុងសំបុត្រមួយ ដែលអ្នកបានសរសេរដល់ខ្លួនអ្នក នៅថ្ងៃនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់អ្នក នៅពេលអ្នកមានអាយុប្រាំបីឆ្នាំ ? ខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅគិតកាន់តែឆ្ងាយជាងនោះទៅទៀត ។ បើសិនជាអាចធ្វើទៅបានសម្រាប់អ្នក ដើម្បីទទួលសំបុត្រមួយមកពីជីវិតមុនផែនដីរបស់អ្នក តើវានឹងនិយាយអ្វីខ្លះ ? តើវានឹងមានឥទ្ធិពលអ្វីខ្លះមកលើអ្នក ក្នុងសំបុត្រដូច្នោះ ដែលយើងបានភ្លេច ប៉ុន្តែវាជាពិភពពិត បើអ្នកនឹងទទួលបានវានៅថ្ងៃនេះ ?
សំបុត្រនេះ អាចនិយាយអ្វីដូចនេះថា ៖ « ជូនខ្ញុំជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំសរសេរទៅកាន់អ្នក ដើម្បីអ្នកនឹងចងចាំថា ខ្ញុំចង់ប្រែក្លាយជានរណា ។ ខ្ញុំបានស្រែកដោយអំណរ ចំពោះឱកាសទៅកាន់ផែនដី ។ ខ្ញុំដឹងថា ជីវិតលើផែនដី គឺជាផ្លូវសំខាន់មួយ ដើម្បីអាចឲ្យខ្ញុំរីកចម្រើននូវសក្កានុពលពេញលេញរបស់ខ្ញុំ និង រស់នៅជារៀងរហូតជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកនឹងចងចាំថា បំណងប្រាថ្នាដ៏ធំបំផុតរបស់ខ្ញុំ គឺក្លាយជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំគាំទ្រផែនការទ្រង់ ហើយនៅពេលខ្ញុំនៅលើផែនដី ខ្ញុំចង់ជួយទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ ។ សូមចងចាំផងដែរថា ខ្ញុំចង់មានចំណែកក្នុងគ្រួសារមួយ ដែលនឹងនៅជាមួយគ្នាដ៏អស់កល្បជានិច្ច » ។
គំនិតចុងក្រោយនេះ បានរំឭកខ្ញុំអំពីចម្រៀងដ៏ពិរោះ ដែលមាននៅក្នុងទំនុកដំកើងសាសនាចក្រភាសាបារាំង-- ជាចម្រៀងមួយដែលពុំមាននៅក្នុងទំនុកដំកើងនៃប្រទេសដទៃទៀត ។ វាមានចំណងជើងថា « Souviens-toi, » ដែលមានន័យថា « ការចងចាំ » ហើយគឺជាឈុតចំពោះតន្ត្រីមកពី New World Symphony ដោយ អាតុនីន ដ្វូរាក់ ។ វាគឺជាចម្រៀងរបស់ឪពុកម្ដាយម្នាក់ ថ្លែងទៅកាន់កូនដែលទើបនឹងកើត ។
« សូមចាំ កូនម្ដាយ ។ » ការផ្សងព្រេងដ៏ធំមួយនៃជីវិត គឺជាការស្វែងរកឲ្យឃើញ ថាយើងគឺជានរណាពិត យើងមកពីកន្លែងណា រួចហើយរស់នៅដោយសុខុដុមយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនជាមួយនឹងអត្តសញ្ញាណ និង គោលបំណងនៃជីវិតរស់នៅរបស់យើង ។
ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « មេរៀនដ៏ធំបំផុត ដែលអ្នកអាចរៀនគឺត្រូវស្គាល់ខ្លួនអ្នក... ។ អ្នកត្រូវមកទីនេះ ដើម្បីរៀននូវរឿងនេះ... ។ គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ អាចស្គាល់ខ្លួនគេបានពេញលេញ ដោយគ្មានការយល់ដឹងច្រើន ឬ បន្ដិចបន្តួចអំពីរឿងរបស់ព្រះនោះទេ ហើយគ្មានមនុស្សណាអាចរៀន និង យល់ដឹងនូវរឿងរបស់ព្រះ ដោយគ្មានស្គាល់ខ្លួនឯងនោះដែរ ៖ គាត់ត្រូវតែស្គាល់ខ្លួនឯង ឬ គាត់ពុំអាចស្គាល់ព្រះសោះឡើយ » 7
ថ្មីៗនេះ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានបង្ហាញខ្ញុំថា រូបាធិដ្ឋានដ៏ល្អបំផុតមួយនៃគោលការណ៍នេះ គឺមាននៅក្នុងខ្សែភាពយន្ដ The Lion King ( ស្ដេចតោ ) ។ ជំនាន់របស់អ្នកធំឡើងបានស្ដាប់ឮ និង មើលឃើញនូវខ្សែភាពយន្ដនេះ ។ អ្នកប្រហែលជាអាចចាំអំពីទិដ្ឋភាពដែល ស៊ីមបា ត្រូវបានឪពុករបស់វា មូហ្វាសា ដែលជាស្ដេចតោបានស្លាប់ទៅហើយនោះ មកជួបវា ។ បន្ទាប់ពីឪពុកវាស្លាប់ ទៅ ស៊ីមបា បានរត់ចេញឆ្ងាយពីនគរ ដោយសារតែវាមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយចំពោះការស្លាប់របស់ឪពុកវា ។ វាចង់រត់គេចពីការទទួលខុសត្រូវរបស់វា ក្នុងនាមជាអ្នកស្នងតំណែង ។
ឪពុករបស់វាបានលេចមកជួបវា ហើយព្រមានថា ៖ « កូនបានភ្លេចថា ខ្លួនកូនជានរណាហើយ ហើយកូនក៏បានភ្លេចឪពុកដែរ ។ ចូរមើលទៅក្នុងខ្លួនរបស់កូន ស៊ីមបា ។ កូនគឺហួសពីអ្វីដែលកូនបានប្រែក្លាយ ។ កូនត្រូវតែទទួលនូវតំណែងកូនក្នុងវដ្ដនៃជីវិត » ។ បន្ទាប់មកមាននូវការអញ្ជើញនេះ ត្រូវបាននិយាយសារឡើងវិញជាច្រើនដងថា៖ « ចូរចាំថា កូនជានរណា … ចូរចាំថា កូនជានរណា » ។
ស៊ីមបា ត្រូវបាន ញ័ររន្ធត់ដោយបទពិសោធន៍នេះ បានសម្រេចចិត្តទទួលយកជោគវាសនារបស់វា ។ វាបានទុកចិត្តលើមិត្តរបស់វា ជាស្វាសីល៍ថា ៖ «វាហាក់ដូចជាខ្យល់កំពុងតែផ្លាស់ប្ដូរ» ។
ស្វាឆ្លើយតបថា « ការផ្លាស់ប្ដូរគឺជាការល្អ» ។
ហើយស៊ីមបា បាននិយាយថា « ប៉ុន្តែវាពុំងាយស្រួលទេ ។ ខ្ញុំដឹងនូវអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ ។ ប៉ុន្តែការត្រឡប់ទៅវិញ មានន័យថា ខ្ញុំត្រូវប្រឈមមុខនឹងអតីតកាលរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានរត់គេចពីវាអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ »។
ស្វាបានសួរវាថា « តើឯងទៅណា ? » ។
ស៊ីមបា បានស្រែកថា « ខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញ ! » ។8
យើងទាំងអស់គ្នាអាចទទួលយក-- ឬ មកវិញ-- កន្លែងរបស់យើងនៅក្នុងវដ្តជីវិត ។ ចូរប្រែក្លាយជាខ្លួនអ្នកយ៉ាងណាឲ្យពិត ។ សុភមង្គល និង សមត្ថភាពរបស់អ្នក ដើម្បីស្វែងរកតុល្យភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក នឹងកើតមានឡើងនៅពេលអ្នករកឃើញ ទទួលស្គាល់ និង ទទួលយកអត្តសញ្ញាណពិតរបស់អ្នក ក្នុងនាមជាកូនម្នាក់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង រួចហើយរស់នៅស្របតាមចំណេះដឹងនេះ ។
3. ទុកចិត្តទៅលើការសន្យារបស់ព្រះ
ឥឡូវ ខ្ញុំចែកចាយជាមួយអ្នកនូវគោលការណ៍ទីបី នៃសុភមង្គល ៖ ចូរទុកចិត្តទៅលើការសន្យារបស់ព្រះ ។
ខ្ញុំស្រឡាញ់ពាក្យលើកទឹកចិត្តទាំងនេះ មកពីប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុនថា ៖ « អនាគតគឺភ្លឺថ្លាដូចជាសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នក » ។ 9 ជោគជ័យ និង សុភមង្គលក្នុងជីវិតរបស់យើង គឺអាស្រ័យយ៉ាងខ្លាំងទៅលើសេចក្ដីជំនឿ និង ទំនុកចិត្ត ដែលយើងមានថា ព្រះអម្ចាស់នឹងដឹកនាំ ហើយណែនាំយើងឲ្យសម្រេចនូវជោគវាសនារបស់យើង ។
ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ថា បុរសស្ត្រី ដែលសម្រេចនូវភាពប៉ិនប្រសប់ដ៏អស្ចារ្យក្នុងជីវិត ជាញឹកញាប់គេមានទំនុកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងទៅលើអនាគតរបស់គេ តាំងពីក្មេងវ័យមកម្ល៉េះ ។ ឧទាហរណ៍មួយអំពីរឿងនេះ គឺ Winston Churchill (វិនស្ដុន ឈើឈីល) គាត់ជារដ្ឋបុរសប្រទេសអង់គ្លេសដ៏ល្បីឈ្មោះ ។ ក្នុងនាមជាយុវជនម្នាក់ គាត់មានទំនុកចិត្តយ៉ាងមាំទៅលើអនាគតរបស់គាត់ ។ ខណៈពេលដែលគាត់បម្រើនៅក្នុងទ័ពសេះវរសេនាធំ នៅប្រទេសឥណ្ឌា អាយុ 23 ឆ្នាំ គាត់បានសរសេរទៅម្ដាយគាត់ថា « ខ្ញុំមានជំនឿទៅលើផ្កាយរបស់ខ្ញុំ --ដែលខ្ញុំប៉ងចង់ធ្វើអ្វីមួយនៅក្នុងពិភពលោក » 10 ។ ឱ នោះជាពិតជាមើលឃើញមុនមែន ! ជាលទ្ធផល គាត់បានមើលឃើញថា គាត់នឹងក្លាយជាមនុស្សសំខាន់ម្នាក់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃប្រទេសរបស់គាត់ ហើយគាត់បានក្លាយជាបុរសដែលដឹកនាំចក្រភពអង់គ្លេសទទួលបានជោគជ័យអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី II ។
ខ្ញុំជឿថា សមាជិកវ័យក្មេងម្នាក់ក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មានផ្កាយជាច្រើននៅលើមេឃដឹកនាំអ្នក ។ ព្រះកំពុងតែទតមើលមកលើអ្នក ហើយបានធ្វើការសន្យាជាច្រើនចំពោះអ្នក ។
ខគម្ពីរមួយក្នុងគម្ពីរម៉ាឡាគី គឺជាបេះដូងនៃការស្ដារឡើងវិញនៃដំណឹងល្អ ហើយវាត្រូវបានដកស្រង់ដោយទេវតាមរ៉ូណៃរាល់ការយាងមកជួបរបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងក្មេងប្រុសយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ ទេវតាមានបន្ទូលថា ដកស្រង់ចេញមកពី អេលីយ៉ា ជាព្យាការីថា ៖ « លោកនឹងដាក់នៅក្នុងចិត្តនៃកូនចៅនូវសេចក្ដីសន្យាដែលបានធ្វើដល់ពួកឪពុក ហើយចិត្តនៃកូនចៅនឹងបានបង្វែរមករកពួកឪពូករបស់ពួកគេវិញ » (J យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ-- ប្រវត្តិ 1:39J) ។
អរគុណចំពោះការស្ដារឡើងវិញ បងប្អូនប្រុសស្រីវ័យក្មេងរបស់ខ្ញុំ អ្នកគឺជាកូនចៅនៃការសន្យា ។ អ្នកនឹងទទួលជាមរតកដែលបានសន្យានឹងឪពុករបស់អ្នក ។ ការសន្យាទាំងនេះ មកពីព្រះអម្ចាស់ ធ្វើឲ្យអ្នកមានចំណែកនៅក្នុងជំនាន់ហ្លួង ។
មនុស្សជាច្រើន ដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយ រាប់ចូលនូវពួកត្រួសត្រាយផ្លូវដ៏ថ្លៃថ្នូនៅក្នុងចំណោមជីដូនជីតារបស់អ្នក ជាមនុស្សដ៏អស្ចារ្យ ដែលបានជួយស្ថាបនាសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញ ដោយភាពក្លាហាន និង ការពលិកម្មរបស់ពួកគេ ។ ជំនាន់នៃពួកបរិសុទ្ធដ៏អង់អាច បានដើរមុនអ្នក ។ អ្នកដទៃទៀត កំពុងស្ដាប់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះ គឺជាអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគេផ្ទាល់ និងទឹកដីកំណើតគេផ្ទាល់ ។ អ្នកគឺជាខ្សែទីមួយដែលនឹងក្លាយជាតំណរប្រទាក់ដ៏អស់កល្បជានិច្ចមួយ ។ មិនថារឿង ឬ កេរតំណែលរបស់អ្នកជាអ្វីទេ ក្នុងនាមជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ អ្នកទាំងអស់គ្នាត្រូវបានភ្ជាប់ទៅនឹងគ្រួសារខាងវិញ្ញាណមួយ ។ ពង្សប្រវត្តិខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នក ធ្វើឲ្យអ្នកម្នាក់ៗ ជាកូនចៅនៃពួកឪពុកទាំងឡាយ ហើយជាអ្នកទទួលនូវការសន្យារបស់ព្រះចំពោះពួកគេ ដូចបានប្រាប់ ជាមុនដោយពួកព្យាការី ។
សូមអាន ពរជ័យអយ្យកោរបស់អ្នកសារឡើងវិញ ។ នៅក្នុងពរជ័យនេះ ព្រះអម្ចាស់បញ្ជាក់ថា អ្នកចងភ្ជាប់ទៅនឹងពូជអំបូរមួយនៃពូជអំបូរអ៊ីស្រាអែលទាំងដប់ពីរ ហើយដោយសាររឿងនេះ និងតាមរយៈភាពស្មោះត្រង់របស់អ្នក អ្នកក្លាយជាអ្នកគ្រងនូវពរជ័យដ៏ច្រើនដែលបានសន្យាដល់អ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និង យ៉ាកុប ។ ព្រះបានសន្យានឹងអ័ប្រាហាំថា « ចំពោះ មនុស្សជាច្រើនដែលទទួលដំណឹងល្អនេះ នោះនឹងត្រូវបានហៅតាមឈ្មោះ [ គាត់ ] ហើយនឹងត្រូវបានរាប់ថាជាពូជ [ គាត់ ] ហើយនឹងក្រោកឡើង ហើយជូនពរដល់ [ គាត់ ] ជាឪពុករបស់គេ » (អ័ប្រាហាំ 2:10) ។ នៅក្នុងការអានពរជ័យអយ្យកោរបស់អ្នក សូមយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងទៅលើការសន្យាទាំងឡាយ ដែលព្រះអម្ចាស់បានធ្វើចំពោះអ្នកផ្ទាល់ ។ សូមនឹកគិតអំពីពរជ័យនីមួយៗទាំងនោះ ។ តើវាមានន័យយ៉ាងណាចំពោះអ្នក ?
ការសន្យាទាំងនេះ គឺជាក់ស្តែងក្រៃលែង ហើយបើយើងធ្វើនូវចំណែករបស់យើង នោះព្រះនឹងធ្វើនូវចំណែករបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តពាក្យទាំងនេះ ដែលបានប្រកាសដោយអាលម៉ា នៅថ្ងៃដែលគាត់បានប្រគល់កំណត់ត្រាពិសិដ្ឋទៅឲ្យកូនប្រុសរបស់គាត់ ហេលេមិន ថា ៖
« ឱ ហេលេមិន កូនប្រុសរបស់ឪពុកអើយ ចូរចងចាំ ចូរចងចាំថា …។
«… បើសិនជាកូនកាន់តាមបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះ ហើយថែវត្ថុពិសិដ្ឋទាំងនេះ ស្របតាមការដែលព្រះ ទ្រង់បានបញ្ជាកូន... មើលចុះ គ្មានអំណាចនៃផែនដី ឬស្ថាននរកអាចដកយកវត្ថុទាំងនោះពីកូនបានឡើយ ព្រោះព្រះទ្រង់ប្រកបដោយព្រះចេស្ដា ក្នុងការធ្វើឲ្យព្រះបន្ទូលទាំងអស់របស់ទ្រង់បានសម្រេច ។
« ព្រោះទ្រង់នឹងបំពេញអស់ទាំងពាក្យសន្យារបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់នឹងធ្វើជាមួយនឹងកូន ត្បិតទ្រង់បានបំពេញពាក្យសន្យាទាំងឡាយ ដែលទ្រង់បានធ្វើជាមួយនឹងពួកអយ្យកោរបស់យើងដែរ » (អាលម៉ា 37:13, 16, 17 ) ។
ការបំពេញនូវការសន្យារបស់ព្រះ គឺតែងតែចងភ្ជាប់ទៅនឹងការប្រតិបត្តិចំពោះក្រិត្យវិន័យទាំងឡាយ ដែលមានជាមួយវានោះ ។ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា « យើងជាព្រះអម្ចាស់ជាប់សន្យា កាលណាអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមអ្វី ដែលយើងមានបន្ទូល ប៉ុន្តែកាលណាអ្នករាល់គ្នាមិនប្រព្រឹត្តតាមអ្វី ដែលយើងមានព្រះបន្ទូលទេ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំមានសេចក្ដីសន្យាឡើយ » (គ. និង ស. 82:10) ។
ផ្ទុយទៅវិញ ការសន្យាទាំងនេះ ពុំធានាថា អ្វីៗទាំងអស់ដែលកើតមានក្នុងជីវិតរបស់យើង នឹងបានស្របតាមការរំពឹងទុក និង បំណងប្រាថ្នារបស់យើងឡើយ ។ តែការសន្យារបស់ព្រះ អះអាងថា អ្វីដែលកើតឡើងចំពោះយើង នឹងកើតឡើងស្របតាមព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ។ ពេលខ្លះ ការសាកល្បងដែលពុំរំពឹងទុក នឹងបង្ហាញខ្លួនវាឡើង ដែលយើងត្រូវតែយកឈ្នះ ពេលខ្លះពរជ័យទាំងឡាយដែលបានសន្យា នឹងត្រូវបានពន្យាពេលជាយូរ ។ ប៉ុន្តែពេលវេលានឹងមកដល់ ជាពេលដែលយើងនឹងដឹងថា ការសាកល្បងទាំងនេះ និង ការពន្យាពេលទាំងនេះ គឺសម្រាប់សេចក្ដីល្អ និង ការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង ។ តើយើងអាចសុំអ្វីច្រើនជាងនេះទៀត ?
រឿងដ៏ធំបំផុតដែលយើងអាចប្រាថ្នានៅក្នុងជីវិត គឺសម្របឆន្ទៈរបស់យើងទៅតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ --ទទួលយករបៀបវារៈរបស់ទ្រង់សម្រាប់ជីវិតរបស់យើង ។ ទ្រង់ដឹងអ្វីៗទាំងអស់តាំងពីដើមដំបូង ទ្រង់មានទស្សនវិស័យដែលយើងគ្មាន ហើយទ្រង់ស្រឡាញ់យើងដោយក្ដីស្រឡាញ់គ្មានព្រំដែន ។
ខ្ញុំសូមបង្ហាញនូវគោលការណ៍នេះ តាមរយៈបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនមួយ ។ ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តរៀបចំខ្លួនទៅធ្វើការប្រឡង ចូលសាលាពាណិជ្ជកម្មដ៏ល្អបំផុតនៅក្នុងប្រទេសបារាំង ។ ការរៀបចំនេះ ដែលមានរយៈពេលមួយឆ្នាំ គឺមានការលំបាក ហើយតម្រូវឲ្យធ្វើកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួនជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ នៅដើមឆ្នាំ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា មិនថាមានកិច្ចការច្រើនប៉ុណ្ណាទេ ខ្ញុំនឹងមិនឲ្យការសិក្សារបស់ខ្ញុំរារាំងខ្ញុំមិនឲ្យចូលរួមក្នុងការប្រជុំថ្ងៃអាទិត្យ ឬ រារាំងខ្ញុំមិនឲ្យចូលរួមក្នុងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានមួយសប្ដាហ៍ម្ដងនោះឡើយ ។ ខ្ញុំក៏បានយល់ព្រមបម្រើជាស្មៀនក្នុងវួដមជ្ឈិមវ័យវ័យក្មេងរបស់ខ្ញុំ ដែលតម្រូវឲ្យចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងទៅធ្វើការជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ ។ ខ្ញុំមានទំនុកចិត្តថា ព្រះអម្ចាស់នឹងទទួលស្គាល់ភាពស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំ ហើយនឹងជួយខ្ញុំសម្រេចនូវគោលដៅរបស់ខ្ញុំ ។
នៅចុងឆ្នាំ នៅពេលដល់ពេលប្រឡង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានធ្វើអស់ពីសមត្ថភាព ។ ខ្ញុំ អធិស្ឋានកាន់តែអង់អាច និង តមអាហារ ។ នៅពេលខ្ញុំទៅដល់ការប្រឡងក្នុងសាលាដ៏ល្បីនោះ ខ្ញុំមានទំនុកចិត្តទាំងស្រុងថា ព្រះអម្ចាស់នឹងឆ្លើយតបចំពោះបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ។ ជាអកុសល ព្រឹត្តការណ៍ដែលបានបង្ហាញឡើង ក្នុងរបៀបមួយដែលផ្ទុយពីអ្វីដែលខ្ញុំបានសង្ឃឹមទុក ។ ការប្រឡងផ្ទាល់មាត់នៅក្នុងប្រធានបទដែលចេះជាងគេ ត្រូវបានវិនាសដោយពុំរំពឹងទុក -- ខ្ញុំបានទទួលចំណាត់ថ្នាក់ ដែលរារាំងខ្ញុំមិនឲ្យចូលរៀនក្នុងសាលា ដែលខ្ញុំចង់រៀនយ៉ាងខ្លាំងនេះ ។ ខ្ញុំអន់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។ តើហេតុអ្វីក៏ព្រះអម្ចាស់អាចបោះបង់ខ្ញុំចោល ពេលខ្ញុំបានស៊ូទ្រាំនៅក្នុងភាពស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំដូច្នេះ ?
នៅពេលខ្ញុំបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងការប្រឡងផ្ទាល់មាត់ សម្រាប់សាលាទីពីរក្នុងបញ្ជីរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានពេញដោយភាពសង្ស័យ និង ភាពមិនជឿជាក់ ។ នៅក្នុងសាលានេះ ការប្រឡងដែលលំបាកបំផុតគឺការសម្ភាសន៍រយៈពេល 45 នាទីនៅក្នុងគណៈមេប្រយោគដែលមាននាយកសាលាធ្វើជាអធិបតី ។ ការសម្ភាសន៍ដំបូងគឺធម្មតា-- រហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានសួរនូវសំណួរដែលពុំសូវសំខាន់ថា ៖ « យើងដឹងថា អ្នកបានសិក្សាច្រើនដើម្បីត្រៀមសម្រាប់ការប្រឡងនេះ ។ ប៉ុន្តែយើងនឹងចង់ដឹងអំពីសកម្មភាពផ្សេងៗ ដែលអ្នកធ្វើក្រៅពីការសិក្សារបស់អ្នក » ។ បេះដូងរបស់ខ្ញុំគាំងមួយសន្ទុះ ! ពេញមួយឆ្នាំ ខ្ញុំបានធ្វើតែរឿងពីរយ៉ាងប៉ុណ្ណោះគឺ ៖ សិក្សា និង ទៅព្រះវិហារ ! ខ្ញុំដឹងថា វាគឺជាគ្រានៃសេចក្ដីពិត ។ ខ្ញុំខ្លាចថា គណៈមេប្រយោគនឹងបកប្រែខុសចំពោះសមាជិភាពរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានធ្វើ ការសម្រេចចិត្តថានៅស្មោះត្រង់ចំពោះគោលការណ៍របស់ខ្ញុំក្នុងរយៈពេលមួយវិនាទីនោះ ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំជាសមាជិកម្នាក់នៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ » ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានពិពណ៌នាអំពីសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសាសនាចក្រដូចជា ៖ ការប្រជុំនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន និង កាតព្វកិច្ចរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាស្មៀនវួដ រយៈពេលប្រហែលជា 15 នាទី ។
នៅពេលខ្ញុំបានបញ្ចប់ នាយកសាលាបានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « អ្នកដឹងទេ ខ្ញុំរីករាយដែលអ្នកនិយាយដូច្នោះ ។ ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានសិក្សានៅក្នុងសហរដ្ឋ ។ មិត្តដ៏ល្អម្នាក់របស់ខ្ញុំ គឺជាមរមន ។ គាត់គឺជាយុវជនដ៏អស្ចារ្យមួយរូប ជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិជាមនុស្សយ៉ាងអស្ចារ្យ ។ ខ្ញុំគិតថា ពួកមរមនគឺជាមនុស្សល្អណាស់ » ។
អូ៎ ធូរខ្លួន ! ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានទទួលចំណាត់ថ្នាក់ល្អបំផុតមួយដែលអាចធ្វើទៅបាន ដែលអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំអាចចូលរៀនក្នុងសាលានេះ ជាកន្លែងនៃកិត្តិយសមួយ ។
ខ្ញុំបានអរគុណព្រះអម្ចាស់ចំពោះសេចក្ដីល្អរបស់ទ្រង់ ។ ទោះជាយ៉ាងណា នៅគ្រានោះ ខ្ញុំពុំអាចនាំខ្លួនខ្ញុំឲ្យទទួលយកនូវការបរាជ័យ នៅសាលាដ៏ល្បីបំផុតនោះទេ ។ ខ្ញុំបានមាននូវអារម្មណ៍នៃការបរាជ័យ និង ភាពអយុត្តិធម៌ក្នុងខ្លួនអស់រយៈពេលជាយូរ ។ ខ្ញុំចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បី ខ្ញុំយល់អំពីពរជ័យប្រកបដោយអព្ភូតហេតុ អំពីការបរាជ័យរបស់ខ្ញុំក្នុងការចូលរៀននៅសាលាដែលខ្ញុំសុបិនចង់រៀននោះ ។ នៅក្នុងសាលាទីពីរ ខ្ញុំបានជួបនឹងមនុស្សសំខាន់ៗ ។ ប្រយោជន៍នៃការទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយពួកគេ បានក្លាយជាភស្ដុតាងនៅពេញជីវិតអាជីពរបស់ខ្ញុំ ហើយបន្ដនៅមានដល់សព្វថ្ងៃ គឺមានសារៈសំខាន់ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ និង ជីវិតគ្រួសារខ្ញុំ ។ ឥឡូវខ្ញុំបានដឹងថា ទោះជាតាំងពីនៅវ័យក្មេង ព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំជំហានខ្ញុំ ដោយការដឹងមុនអំពីបេសកកម្ម ដែលទ្រង់នឹងសុំឲ្យខ្ញុំសម្រេចនៅពេលក្រោយក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។
បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ បន្ទាប់ពីអ្នកបានធ្វើអស់ពីថាមពលរបស់អ្នកហើយ តែបើរឿងនៅតែពុំបានដូចដែលអ្នកសង្ឃឹម ឬ រំពឹងទុក ចូរត្រៀមខ្លួនដើម្បីទទួលយកនូវឆន្ទៈរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌អ្នក ។ យើងដឹងថា ទ្រង់នឹងមិនដាក់ទោសមកលើយើងនូវអ្វីដែលពុំមែនសម្រាប់សេចក្ដីល្អរបស់យើងនៅទីបំផុតនោះឡើយ ។ ចូរស្ដាប់នូវសម្លេងស្ងប់ស្ងាត់ ដែលខ្សឹបក្នុងត្រចៀកយើងថា « ត្បិតសាច់ឈាមទាំងអស់នៅ ក្នុងព្រះហស្តរបស់យើងហើយ ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា យើងជាព្រះ » (គ. និង ស. 101:16 ) ។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានមើលខ្សែភាពយន្ដដ៏អន្លង់អន្លោចមួយ ដែលជាដំណែលប្រវត្តិសាស្ត្រនៃក្រុមរទេះរុញ វីលលី និង ម៉ាទីន ។ នៅក្នុងខែ ឧសភា ឆ្នាំ 1856 ក្រុមពីរបន្ដបន្ទាប់គ្នាមានពួកបរិសុទ្ធច្រើនជាងមួយពាន់នាក់ បានចាកចេញពីប្រទេសអង់គ្លេសទៅជ្រកកោននៅរដ្ឋយូថាហ៍ ។ នៅពេលពួកគេបានទៅដល់ប្រាំមួយខែក្រោយមកនៅក្នុងទីក្រុងសលត៍ ឡេក នៅចុងបញ្ចប់នៃការធ្វើដំណើរដ៏គ្រោះថ្នាក់របស់ពួកគេ នោះមានពួកគេច្រើនជាង 200 នាក់បានបាត់ខ្លួន ។ ភាគច្រើនពួកគេស្លាប់ដោយសារជម្ងឺ ការស្រេកឃ្លាន ឬ ការអស់កម្លាំង នៅតាមផ្លូវ ដែលនាំពួកគេទៅកាន់កន្លែងដែលគេហៅថា « ទីក្រុងស៊ីយ៉ូន » ។
អ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវម្នាក់នៅក្នុងខ្សែភាពយន្ដ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ។ គាត់បានធ្វើឲ្យក្រុមរទេះរុញឲ្យសើចក្អាកក្អាយ និង ក្លៀវក្លាដោយសារគាត់ ។ ទោះជាយ៉ាងណា គាត់ពុំដូចជាពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវភាគច្រើនទេ ។ គាត់ជាបុរសមាឌតូច ហើយពិការធ្ងន់ធ្ងរ គាត់គឺជាអព្ភូតហេតុមួយ ! ខ្ញុំបានដឹងថា អ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវដ៏អង់អាចនេះ គឺជា Robert Pierce នៃទីក្រុង Cheltenham ប្រទេសអង់គ្លេស ។
ដៃគូធ្វើដំណើរម្នាក់របស់គាត់បានពិពណ៌នាពីគាត់ថា « គាត់ជាអ្នកធ្វើដំណើរដែលពិការបំផុត ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញ ។ អវៈយវៈផ្នែកខាងក្រោមរបស់គាត់ ខ្វិន ហើយរាងកាយគាត់ពិការទាំងស្រុង ប៉ុន្តែគាត់រឹងមាំក្នុងសេចក្តីក្ដីជំនឿ ។ គាត់អាចរុញខ្លួនគាត់ទៅមុខនឹងឈើច្រត់ដោយល្បឿនគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល » ។ 11
នៅថ្ងៃមួយ Robert Pierce បានដើរខុសផ្លូវ ហើយក្រុមរទេះរុញពុំឃើញគាត់ ។ មានបុរសមួយចំនួនបានបញ្ជូនឲ្យទៅរកគាត់ ហើយទីបំផុតរកឃើញគាត់នៅក្នុងស្ថានភាពមិនល្អមួយ ។ ខ្ញុំដកស្រង់ពាក្យពួកគេថា ៖
« យើងភ្ញាក់ផ្អើល យើងបានឃើញមានឆ្កែចចកពណ៌ប្រផេះពីរក្បាលយ៉ាងធំ ដើរក្រវ៉ែលនៅជុំវិញដើមឈើចាស់មួយ ហើយមានឥន្ទ្រីប្រាំមួយក្បាល ហើរសំកាំងពីលើដើមឈើ រងចាំឲ្យគាត់ឈប់ស្រែក និង ឈប់ក្រវីឈើច្រត់របស់គាត់ ដូច្នេះពួកវាអាចសង្គ្រប់លើគាត់ ហើយហែកគាត់ស៊ីជាចំណី នៅក្នុងស្ថានភាពដើរមិនរួចរបស់គាត់ នៅក្រោមដើមឈើនោះ …។
« យើងបានទៅដល់ទាន់ពេល ដើម្បីសង្គ្រោះគាត់ពីគ្រោះកម្ម នាំគាត់ចេញមក ហើយដាក់គាត់នៅលើរទេះ ដែលយើងបានយកទៅ នាំគាត់ឲ្យជិះត្រឡប់ទៅកាន់ជំរំវិញ » ។
ហើយឥឡូវ ការយល់យ៉ាងច្បាស់មួយអំពីអារម្មណ៍ល្អ របស់ Robert គឺថា ៖ « របៀបដែលជនក្រីក្ររូបនេះ បានសុំយើងឲ្យអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ដើរ នៅពេលគាត់បាននិយាយថា គាត់សន្យាថា នៅពេលយើងចាប់ផ្ដើមការធ្វើដំណើររបស់យើង នោះគាត់នឹងដើរដោយខ្លួនគាត់នៅតាមផ្លូវទៅកាន់ទីក្រុងសលត៌ ឡេក » ។
បន្ទាប់មក ផ្នែកដែលកំសត់នៃរឿងនេះគឺ ៖ « ទោះជាយ៉ាងណា យើងគ្រាន់តែបានសង្គ្រោះគាត់ឲ្យធ្វើដំណើរបានពីរបីថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ នៅល្ងាចនៃការធ្វើដំណើរដោយលំបាករបស់គាត់នៅថ្ងៃទីប្រាំមួយ ក្នុងលោកិយនេះបានបញ្ចប់ ហើយគាត់ត្រូវបានបញ្ចុះនៅមាត់ច្រាំងនៃទន្លេ អេកខន » ។ 12
បងស្រី ចូលីន អាល់ភីន ដែលបានចងក្រងរឿង រ៉ូប៊ើត ភៀស និយាយអំពីគាត់ថា ៖ « វាគឺជាភាពអស្ចារ្យយ៉ាងពិត ដែល រ៉ូប៊ើត ភៀស បានធ្វើដំណើរ 600 គីឡូម៉ែត្រទៅហើយ ដោយឈើច្រត់របស់គាត់ មុនពេលគាត់បានចុះចាញ់នឹងការលំបាកនៃការសាកល្បង ។ ដួងចិត្តគាត់ប្រាថ្នាចង់ប្រមូលផ្ដុំនឹងពួកបរិសុទ្ធក្នុងស៊ីយ៉ូន ហើយពុំជាបន្ទុកចំពោះអ្នកធ្វើដំណើរផ្សេងរបស់គាត់ទេ ... ។ រ៉ូប៊ើត ពុំចងបានជំនួយ ឬ ការព្យាបាលជាពិសេសអ្វីនោះទេ » 13 ។
បងប្អូនប្រុសស្រី ខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរដូចខាងក្រោម ៖ ហេតុអ្វីក៏ព្រះដែលបានសង្គ្រោះបុរស នៃក្ដីជំនឿដ៏ខ្លាំងនេះដោយអព្ភូតហេតុចេញពីសត្វចចក និង ឥន្ទ្រី អនុញ្ញាតឲ្យគាត់ស្លាប់នៅតាមផ្លូវ ក្នុងរយៈពេលពីរបីថ្ងៃក្រោយមកដូច្នេះ ?
ការស្លាប់របស់គាត់ គឺជាភាពស្ងប់ស្ងាត់បំផុតមួយ ។ នៅក្នុងខ្សែភាពយន្ដ គាត់និយាយយ៉ាងខ្លីមុនពេលបញ្ចប់ថា ៖
« អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំសំខាន់ ហើយថ្ងៃមួយខ្ញុំនឹងបានល្អវិសេស ! …
« ខ្ញុំតែងតែចង់បានរូបកាយរឹងមាំ ។ ឥឡូវខ្ញុំនឹងទទួលបានវា ។ នៅពេលអ្នកទៅដល់ក្រុងស៊ីយ៉ូន ចូរគិតអំពីខ្ញុំ » ។14
ពេលខ្ញុំគិតពី រ៉ូប៊ើត ភៀស ខ្ញុំគិតអំពីពាក្យសម្ដីមកពីសំបុត្ររបស់ប៉ុល ទៅកាន់ប្រជាជនហេព្រើរថា ៖
« អ្នកទាំងនោះបានស្លាប់ក្នុងសេចក្ដីជំនឿ ឥតទទួលសេចក្ដីដែលបានសន្យាទាំងប៉ុន្មានទេ តែគេបានឃើញពីចម្ងាយ ហើយក៏ទទួលគំនាប់ដែរ ទាំងយល់ព្រមថា ខ្លួនគេជាអ្នកដទៃ ដែលគ្រាន់តែសំណាក់នៅផែនដីប៉ុណ្ណោះ ។
«… ពួកអ្នកដែលនិយាយដូច្នោះ នោះសម្ដែងច្បាស់ថា គេជាអ្នករកស្រុកសម្រាប់ខ្លួនគេពិត … ។
« តែឥឡូវនេះ គេសង្វាតចង់បានស្រុកមួយដ៏ប្រសើរជាង គឺខាងស្ថានសួគ៌វិញ » ( ហេព្រើរ 11:13, 14, 16 ) ។
នៅចុងបញ្ចប់ រ៉ូប៊ើត ភៀស បានដឹងថា ជោគវាសនាទីបំផុតរបស់គាត់ គឺនគរស្ថានសួគ៌ ពុំមែនជាជ្រលងភ្នំសលត៌ ឡេកនោះទេ ។
វាក៏ដូច្នេះសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាដែរ ។ ការសន្យាទាំងឡាយរបស់ព្រះអម្ចាស់ អះអាងយើងពីជោគវាសនានៅទីបំផុតរបស់យើង ។ ផ្លូវសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ នឹងមានផ្សេងៗគ្នា ស្របតាមការដឹងជាមុនរបស់ព្រះ ។ ស្ថានភាពរបស់យើង អាចផ្លាស់ប្ដូរ ព្រឹត្តការដែលពុំរំពឹងទុកអាចកើតឡើង ប៉ុន្តែការសន្យាទាំងឡាយរបស់ព្រះ ចំពោះយើង មានពិតតាមរយៈសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់យើង ។
បងស្រី អាននី ស៊ី ភិនហ្គ្រី បានរៀបរាប់យ៉ាងល្អអំពីអត្ថន័យ នៃការមានជំនឿទៅលើការសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមដោយការដកស្រង់ពាក្យរបស់អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ដូចខាងក្រោម ៖
« ‹ សេចក្ដីជំនឿដែលមានទម្រង់ពេញលេញ និង បរិសុទ្ធ តម្រូវឲ្យមានការធានាយ៉ាងមុតមាំ ហើយ... មានទំនុកចិត្តទាំងស្រុងថា [ ព្រះ ] នឹងស្ដាប់ឮការអង្វររបស់យើង ហើយប្រទានតាមសំណើររបស់យើង › តាមពេលវេលារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ។ ដោយជឿថា យើងក៏អាច ‹ ឈរដោយរឹងមាំនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿ › នាថ្ងៃនេះ និង ថ្ងៃស្អែក » ។
បងស្រី បានបន្ដទៀតថា ៖
« វាពុំសំខាន់ថាយើងរស់នៅកន្លែងណា ឬស្ថានភាពជាបុគ្គលរបស់យើងជាអ្វីនោះទេ ។ ការរស់នៅដោយសុចរិតរាល់ថ្ងៃរបស់យើង អាចបង្ហាញក្ដីជំនឿមួយទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទតឃើញហួសពីការឈឺចាប់ ការខកចិត្ត និង ការសន្យាដែលពុំបានសម្រេចក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ វាគឺជារឿងដ៏រុងរឿងដើម្បីមានក្ដីជំនឿ ដែលអាចជួយយើងឲ្យទន្ទឹងចាំថ្ងៃនោះ ‹ ជាពេលដែលសេចក្ដីសន្យាទាំងអស់ត្រូវបានផ្ដល់ដល់ពួកបរិសុទ្ធ › »15
បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ ស្ថានភាពជីវិតរបស់ខ្ញុំសព្វថ្ងៃនេះ ជាក់ស្ដែង គឺខុសប្លែកពីអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀបផែនការ នៅពេលខ្ញុំមានវ័យស្របាលអ្នក ។ ទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំពុំជឿថា ខ្ញុំនឹងបានសប្បាយខ្លាំងដូច្នេះទេ ។ បើមាននរណាម្នាក់បានផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ 20 ឆ្នាំ នូវដំណើររឿងនៃជីវិតខ្ញុំរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនឹងយល់ព្រមដោយពុំស្ទាក់ស្ទើរដើម្បីរស់នៅក្នុងអនាគតនោះ ។
អនាគតរបស់អ្នក គឺភ្លឺថ្លាដូចជាជំនឿរបស់អ្នក
ខ្ញុំចង់និយាយជំនួសឲ្យ វ៉ាឡេរី និងខ្ញុំ ។ កាលណាខ្ញុំកាន់តែសញ្ជឹងគិតអំពីទិសដៅនៃជីវិតរស់នៅរបស់យើង នោះខ្ញុំកាន់តែជឿថា អ្វីដែលធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែក គឺស្ថិតនៅក្នុងយុវវ័យរបស់យើង ដែលយើងបានចែកចាយទស្សនៈដូចគ្នាអំពីជីវិតអស់កល្បមួយ ។ យើងចង់ចាប់ផ្ដើមគ្រួសារអស់កល្បជានិច្ច ។ យើងដឹងពីមូលហេតុដែលយើងនៅលើផែនដី និង អ្វីដែលជាគោលដៅដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង ។ យើងដឹងថា ព្រះស្រឡាញ់យើង ហើយថាយើងមានតម្លៃយ៉ាងមហិមា នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ។ យើងមានទំនុកចិត្តទាំងស្រុងថា ទ្រង់នឹងឆ្លើយការអធិស្ឋានរបស់យើង តាមរបៀបរបស់ទ្រង់ និងតាមពេលដែលទ្រង់ទតឃើញថាល្អ ។ ខ្ញុំពុំដឹងថា បើសិនជាយើងត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទទួលតាមឆន្ទៈរបស់ទ្រង់នៅគ្រប់រឿងនោះទេ ដោយសារតែអ្វីដែលយើងត្រូវរៀន-- ហើយថាយើងនៅបន្ដរៀន ។ ប៉ុន្តែយើងចង់ធ្វើឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង ដើម្បីដើរតាមទ្រង់ ហើយថ្វាយខ្លួនយើងដល់ទ្រង់ ។
ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ ជាមួយប្រធាន ម៉នសុន ថា « អនាគតរបស់អ្នក គឺមានភាពភ្លឺថ្លាដូចជាក្ដីជំនឿរបស់អ្នកន » ។ សុភមង្គលរបស់អ្នក គឺអាស្រ័យទៅលើគោលការណ៍ដែលអ្នកជ្រើសរើសធ្វើតាម ច្រើនជាងស្ថានភាពខាងក្រៅនៃជីវិតរបស់អ្នក ។ ចូរស្មោះត្រង់ចំពោះគោលការណ៍ទាំងនោះ ។ ព្រះស្គាល់អ្នក ហើយស្រឡាញ់អ្នក ។ បើអ្នករស់នៅតាមផែនការដ៏អស់កល្បរបស់ទ្រង់ ហើយបើអ្នកមានជំនឿទៅលើការសន្យារបស់ទ្រង់ នោះអនាគតរបស់អ្នកនឹងភ្លឺស្វាង !
តើអ្នកមានក្ដីសុបិន និង គោលដៅឬទេ ? ល្អណាស់ ! សូមខិតខំដោយអស់ពីដួងចិត្តអ្នក ដើម្បីសម្រេចវា ។ បន្ទាប់មក ទុកឲ្យព្រះអម្ចាស់ធ្វើនូវចំណែកដែលនៅសេសសល់ ។ ទ្រង់នឹងដឹកនាំអ្នកត្រង់កន្លែងណា ដែលអ្នកពុំអាចដឹកនាំខ្លួនអ្នក ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យអ្នកក្លាយជាអ្វីដែលអ្នកពុំអាចប្រែក្លាយដោយខ្លួនឯង ។
សូមទទួលយកព្រះឆន្ទៈទ្រង់នៅគ្រប់ពេលទាំងអស់ ។ សូមត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទៅកន្លែងណា ដែលទ្រង់សុំឲ្យអ្នកទៅ និង ធ្វើនូវអ្វីដែលទ្រង់សុំឲ្យអ្នកធ្វើ ។ ប្រែក្លាយជាបុរស និង ស្ត្រី ដែលទ្រង់ចិញ្ចឹមបីបាច់អ្នកឲ្យប្រែក្លាយ ។
ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឲ្យអ្នកនឹងទទួលអារម្មណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងក្នុងជីវិតអ្នក ដើម្បីអ្នកនឹងដឹងពីរបៀបទុកចិត្តលើខ្លួនអ្នក ដូចជាទ្រង់ទុកចិត្តអ្នក ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឲ្យអ្នកនឹងស្មោះត្រង់ជានិច្ច គ្រប់ពេល និង គ្រប់ទីកន្លែង ។ ខ្ញុំសូមបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចំពោះអ្នក និងការកោតសរសើររបស់ខ្ញុំ និង ការគោរពដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ខ្ញុំចំពោះគំរូ និង ភាពរឹងមាំ ដែលអ្នកមាននៅទូទាំងពិភពលោកនេះ ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ជីវិតនេះ គឺជាគ្រាដ៏អស្ចារ្យនៃភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ យើងនៅទីនេះ ដោយមានគោលដៅដ៏រុងរឿងមួយ ដែលជាការរៀបចំខ្លួនដើម្បីជួបព្រះ ។ ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មានព្រះជន្មរស់ ហើយដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ គឺជាអំណោយទាននៃក្ដីស្រឡាញ់ដ៏និរន្ដរ៍មួយ ដែលបើកទ្វារទៅកាន់សុភមង្គលដ៏អស់កល្បមួយ ។ សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មាននៅលើផែនដីម្ដងទៀត ក្នុងទម្រង់ដ៏ឥតខ្ចោះមួយ ដែលមានព្យាការីរបស់ព្រះ ដឹកនាំ ។ វាគឺជាក្ដីអំណរ និង ឯកសិទ្ធិដ៏ធំមួយ ដើម្បីស្ថិតនៅក្នុងសាសនាចក្រនេះ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។
© 2012 ដោយ Intellectual Reserve, Inc ។ រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង ។ អនុម័តជាភាសាអង់គ្លេស ៖ 5/12 ។ ការអនុម័តការបកប្រែ ៖ 5/12 ។ ការបកប្រែនៃ We Are the Architects of Our Own Happiness ។ Cambodian ។ PD50039054 258
បង្ហាញសេចក្ដីយោង
-
1. សូមមើល ថូម៉ាស អេស. ម៉នសុន « Welcome to Conference » Ensign ឬ លីអាហូណា, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2012, 4–5 ។
-
2. ឌៀថើរ អែហ្វ អុជដូហ្វ « Of Regrets and Resolutions » Ensign ឬ លីអាហូណា, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2012, 23 ។
-
3. ឌៀថើរ អែហ្វ អុជដូហ្វ « Forget Me Not » Ensign ឬ លីអាហូណា, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2011, 122–23 ។
-
4. សូមមើល Pindar (ca. 522–443 B.C.), Pyth. 2.72 ។
-
5. L‘âge de raison ឬ With Love … from the Age of Reason, ដឹកនាំដោយ Yann Samuell (ប្រទេសបារាំង ឆ្នាំ 2010; សហរដ្ឋ ឆ្នាំ 2011), រូបភាពមានចលនា ។
-
6. « Souviens-toi » Cantiques (1993), no. 179 ។
-
7. Discourses of Brigham Young, sel. John A. Widtsoe ( ឆ្នាំ 1954), 269 ។
-
8. The Lion King, បានដឹកនាំដោយ Rob Minkoff and Roger Allers ( ឆ្នាំ 1994; Walt Disney Studios Home Entertainment, ឆ្នាំ 2011), DVD ។
-
9. ថូម៉ាស អេស. ម៉នសុន « Be of Good Cheer » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2009, 92 ។
-
10. Winston Churchill, quoted in John Charmley, Churchill ៖ The End of Glory, A Political Biography ( ឆ្នាំ 1993), 20 ។
-
11. John William Southwell, បានដកស្រង់នៅក្នុង Jolene S. Allphin, Tell My Story, Too, 8th ed. ( ឆ្នាំ 2012), 287 ។
-
12. Southwell, នៅក្នុង Tell My Story, Too, 287 ។
-
13. Allphin, Tell My Story, Too, 288 ។
-
14. 17 Miracles, បានដឹកនាំដោយ T. C. Christensen (2011; EXCEL Entertainment and Remember Films, 2011), DVD ។
-
15. Anne C. Pingree, « Seeing the Promises Afar Off » Ensign ឬ លីអាហូណា, ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2003, 14–15 ។