វាជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យមួយដោយបានជួបអ្នករាល់គ្នានាល្ងាចនេះ ឱ បងប្អូនប្រុសស្រីវ័យក្មេងជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកដឹងថា វាជាពរជ័យខ្លាំងណាស់ដែលភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំបាននៅជាមួយនឹងអ្នកនាល្ងាចនេះ ។ ពេលយើងសម្លឹងមើលអ្នក យើងមើលឃើញលទ្ធភាពជាច្រើន ។ អ្នកពោរពេញដោយសក្ដានុពល ។ មិនថាក្ដីសង្ឃឹមអ្នកខ្ពស់ប៉ុណ្ណាទេ ខ្ញុំមកទីនេះដើម្បីប្រាប់អ្នកថា វាអាចខ្ពស់ជាងនោះទៀត ។ អ្នកអាចសម្រេចបានក្នុងជីវិតនេះ លើសពីការគិតរបស់អ្នកទៅទៀត ។ ដោយមានព្រះអម្ចាស់នៅក្បែរអ្នក អ្នកអាចឃើញពីអព្ភូតហេតុ ។ អ្នកអាចរះឡើងខ្ពស់លើសអ្វីៗដែលទាញអ្នកចុះ ។ អ្នកអាចបដិសេធអំពើអាក្រក់ ហើយឱបក្រសោបអ្វីដែលល្អ ។ អ្នកបានមកផែនដីសម្រាប់គោលបំណងមួយ ហើយដោយមានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងអាចសម្រេចគោលបំណងនោះបាន ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកដឹងថា មានមនុស្សជាច្រើនកំពុងអធិស្ឋានឲ្យអ្នក ។ មានការអធិស្ឋានជាច្រើនបានធ្វើឡើងក្នុងសាសនាចក្រនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃសម្រាប់យុវវ័យក្នុងសាសនាចក្រ សម្រាប់យុវមជ្ឈិមវ័យ ។ ពេលខ្លះ ពេលអ្នកមានពេលស្ងប់ស្ងាត់មួយ ខ្ញុំអញ្ជើញអ្នកឲ្យគិតនូវរាល់ការអធិស្ឋានដែលបានធ្វើឡើងរាល់ថ្ងៃ ជាពិសេសសម្រាប់អ្នក---ជាជំនាន់កំពុងពេញវ័យ ។ ការអធិស្ឋានក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ការអធិស្ឋានដោយពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ និងអ្នកដឹកនាំទូទៅក្នុងសាសនាចក្រ ការអធិស្ឋានរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំស្ដេក និងវួដ និងការអធិស្ឋានរបស់ឪពុកម្ដាយ សមាជិកគ្រួសារផ្សេងទៀត និងមិត្តភក្ដិ---ខ្ញុំឮការអធិស្ឋាននេះជាច្រើន ។ វាពោលចេញពីចិត្ត ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកនឹងគិតពីព្រះចេស្ដាដែលកំពុងទាញមកពីស្ថានសួគ៌ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នក ។
ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកមានអារម្មណ៍នូវក្ដីស្រឡាញ់ មិនត្រឹមតែពីមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ទេ តែពីជនដែលមើលថែ ហើយខ្វល់ខ្វាយពីអ្នក ទោះជាពួកគេពុំដែលជួបអ្នកក្ដី ។ ខ្ញុំដឹងថា បើប្រធាន ម៉នសុន នៅទីនេះ នាថ្ងៃនេះ លោកនឹងបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់លោកចំពោះអ្នក ។ យើងមានព្យាការីនៅរស់ ដែលស្រឡាញ់យុវវ័យក្នុងសាសនាចក្រនេះ ។
ភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំ មានអំណរគុណជាខ្លាំងចំពោះក្រុមចម្រៀងសម្រាប់ការច្រៀងបទ « I Will Give Myself to Him » (ខ្ញុំនឹងលះបង់ខ្លួនថ្វាយទ្រង់) ។ យើងនិពន្ធវាសម្រាប់ពួកអ្នកផ្សាយសាសនា កាលយើងបម្រើក្នុងបេសកកម្ម ទីក្រុងដាកូតា រ៉ាភីត ខាងត្បូង តែទំនុកចម្រៀងអនុវត្តចំពោះយើងគ្រប់គ្នានៅក្នុងជីវិតយើង ។ វគ្គទីមួយចែងថា ៖
ទាំងនេះ គឺជាពាក្យរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលកំពុងសញ្ជឹងគិតពីពរជ័យនៃដង្វាយធួន ជាពរជ័យនៃការទទួលអារម្មណ៍នូវក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង និងព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ យើងគ្រប់គ្នាមានគ្រាដូច្នេះ---ជាពេលដែលយើងដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ខ្វល់ខ្វាយពីយើង ។
ខ្ញុំអញ្ជើញអ្នកឲ្យសញ្ជឹងគិតឥឡូវនេះពីពរជ័យដែលអ្នកទទួលក្នុងនាមជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយបើមាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកទស្សនានេះ ដែលកំពុងគិតចង់ចូលសាសនាចក្រ ខ្ញុំអញ្ជើញអ្នកឲ្យគិតពីពរជ័យដែលអ្នកកំពុងស្វែងរក ។ រួចខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកចែកចាយពរនោះជាមួយនឹងមនុស្សអង្គុយក្បែរអ្នក ។ បើអ្នកមិនស្គាល់បុគ្គលនោះ---វាកាន់តែប្រពៃទៀត---ព្រោះអ្នកអាចស្គាល់គ្នា ពេលអ្នកចែកចាយ ។ សូមចែកចាយពរជ័យជាច្រើន តាមដែលអ្នកអាចធ្វើទៅបាននៅមួយ ឬពីរនាទីក្រោយ ។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអញ្ជើញសិស្សមួយក្រុមទៅផ្ទះខ្ញុំ ដើម្បីពិភាក្សាពីប្រធានបទសម្រាប់ល្ងាចនេះ ។ ចូរយើងមើលពីអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយ ពេលខ្ញុំសុំឲ្យពួកគេចែកចាយអារម្មណ៍ពួកគេពីពរជ័យក្នុងជីវិតពួកគេ ៖
បុរស 1: ចំណេះដែលខ្ញុំមាន---ជាចំណេះពីផែនការសង្គ្រោះ ព្រះវរបិតាសួគ៌ខ្ញុំ និងពីរូបរាងពិតទ្រង់ និងពីអ្វីដែលទ្រង់ចង់ប្រទានឲ្យខ្ញុំ និងការដឹងពីអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើ ដើម្បីរស់នៅឲ្យស្របតាមអ្វីដែលទ្រង់ចង់ប្រទានឲ្យខ្ញុំ ។ ពរដែលកើតពីអំណាចផ្សារភ្ជាប់ និងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅលើផែនដី---ដោយដឹងថា ខ្ញុំអាចរួមរស់នឹងគ្រួសារខ្ញុំជានិរន្តរ៍ ជាគ្រួសារ ។
ស្ត្រី 1: ចំណេះដឺងពីដង្វាយធួន រួចហើយជាសមត្ថភាពទទួលបានអំណាចដែលកើតចេញដង្វាយធួន ។ ភាគច្រើន គឺតាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាព និងអារម្មណ៍នូវទំនាក់ទំនងដ៏ពិតមួយនឹងព្រះវរបិតាតាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធទាំងនោះ និង សេចក្ដីសញ្ញាដែលខ្ញុំបានធ្វើនឹងទ្រង់ ។ ដើម្បីមានអំណាចក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីមានកម្លាំង និង អ្វីទាំងអស់ដែលយើងត្រូវការដើម្បីត្រឡប់ទៅទ្រង់វិញ ។
ស្ត្រី 2: ឱកាស និង ឯកសិទ្ធិមានអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាមួយយើងជានិច្ច ដើម្បីដឹកនាំការសម្រេចចិត្តយើងក្នុងការដាក់ឆន្ទៈយើង និងផ្ដល់ការលួងលោម និងកម្លាំងដល់យើង និងអំណាចដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតនេះ រួចហើយរួមរស់នឹងទ្រង់បន្ទាប់ពីជីវិតនេះ ។
បុរស 2: ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ទាំងអស់នេះជាពរជ័យបព្វជិតភាពដែលមានសម្រាប់ទាំងបុរស និងស្ត្រី ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណណាស់សម្រាប់បព្វជិតភាពដែលបានស្ដារឡើងវិញ ដើម្បីយើងអាចមានពរទាំងនេះ ៖ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឱកាសទទួលបានដង្វាយធួន ។
ស្ត្រី 3: ខ្ញុំមានអំណរគុណណាស់ដោយដឹងថាខ្ញុំអាចរីកចម្រើន ហើយថាជីវិតនេះគឺពុំមែនការមិនអើរពើរ---ឬអង្គុយស្ងៀមនោះទេ ។ វាជាការក្រោកឈរឡើង ហើយដើរឆ្ពោះទៅកន្លែងមួយ ។ ហើយចំពោះខ្ញុំ ការរីកចម្រើនជាការចាំបាច់ដើម្បីដឹងថា ការណ៍នោះកើតឡើង ហើយវានៅតែកើតឡើងលើសពីការស្លាប់ទៅទៀត ។
បុរស 3: ព្រះគម្ពីរមរមន។ ក្នុងនាមជានិស្សិតម្នាក់ខ្ញុំចំណាយពេលជាច្រើនអានរឿងដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការការពារនេះ---ដូចជា តើរឿងនេះពិតទេ? តើការសន្និដ្ឋានអ្វីខ្លះដែលវាមាន ? តើខ្ញុំនឹងវែកញែករឿងដែលវាបានលើកឡើងតាមរបៀបណា ? តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាងាយស្រួលណាស់ ពេលខ្ញុំអានព្រះគម្ពីរមរមន ដោយសារវាពិត---បានបកប្រែដោយអំណោយទាន និងព្រះចេស្ដានៃព្រះ ។
បើគ្មានដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានស្ដារឡើងវិញទេ នោះយើងនឹងគ្មានពរជ័យដែលមិត្តខ្ញុំទើបលើកឡើងឡើយ ។ ការគិតពិតពរជ័យយើងផ្ដល់កម្លាំងដល់យើងឲ្យដើរឆ្ពោះទៅមុខក្នុងជីវិត តែយើងគ្រប់គ្នាដឹងថា ការដើរឆ្ពោះទៅមុខមានការលំបាក ។ នេះជាជីវិតរមែងស្លាប់ ហើយវាមិនស្រួលឡើយ ។ វគ្គទីពីរនៃបទចម្រៀងដែលក្រុមចម្រៀងច្រៀងចែងថា ៖
នៅពេលនេះ ខ្ញុំអញ្ជើញអ្នកឲ្យសរសេរ---ឬគ្រាន់តែគិតទុកក្នុងចិត្ត---ពីឧបសគ្គដែលអ្នកកំពុងជួបក្នុងជីវិតនៅពេលនេះ ពីកង្វល់ដែលពេលខ្លះវាធ្វើឲ្យអ្នកភ្ញាក់ឡើងនៅពេលយប់ ។ ជាថ្មីម្ដងទៀត ពេលតន្ត្រីបញ្ចប់ យើងនឹងបែរមកជួបគ្នាវិញ ។
ខ្ញុំបានសួរមិត្តខ្ញុំដែលបានមកផ្ទះខ្ញុំថាតើពួកគេមានឧបសគ្គអ្វីខ្លះ ហើយនេះជាអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយ ៖
ស្ត្រី 2: គំនិតជាច្រើនបានកើតឡើងភ្លាមៗ! រឿងមួយដែលខ្ញុំបានគិតគឺថា វាងាយស្រួលដើម្បីចងភ្ជាប់នូវតម្លៃ និង អត្តសញ្ញាអ្នកនឹងជោគជ័យ ៖ ខ្ញុំមិនទាន់រៀបការទេ ឬខ្ញុំមិនទាន់មានសញ្ញាបត្រថ្នាក់បរិញ្ញា ឬអនុបណ្ឌិតទេ ឬរឿងដែលអ្នកសម្រេចបាន ឬមិនបានធ្វើ ។
បុរស 2: ការថែរក្សាជីវិតខាងវិញ្ញាណដែលយើងមានកាលយើងបម្រើព្រះអម្ចាស់ពេញម៉ោង ។ នោះជាអ្វីមួយដែលខ្ញុំត្រូវជ្រើសរើសរាល់ថ្ងៃ មិនថាខ្ញុំអាចបន្តធ្វើទម្លាប់ដដែលដែលខ្ញុំបានមាននៅបេសកកម្មបានដែរឬអត់នោះទេ ។
បុរស 1: រឿងធំបំផុតមួយដែលនាំព្រះវិញ្ញាណមកក្នុងជីវិតយើងក្នុងបេសកកម្មគឺឱកាសយើងដើម្បីបម្រើ និងថ្លែងទីបន្ទាល់ដែលបន្តតាមរយៈការបង្រៀន និងការសួរសុខទុក្ខតាមផ្ទះ និងតាមរយៈការរាប់អាន---ដោយមានឱកាសធ្វើរឿងដ៏មានតម្លៃជាច្រើន ។ ហើយព្រះវិញ្ញាណដូចគ្នានោះអាចគង់ជាមួយយើង ពេលយើងបម្រើដល់អ្នកដទៃ ។
បុរស 3: ការស្វែងរកតុល្យភាពត្រឹមត្រូវរវាងការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណ និងការបំផុសគំនិតក្នុងការសម្រេចចិត្តដែលអ្នកធ្វើក្នុងជីវិត និងការធ្វើវាដោយខ្លួនឯង ។ អ្នកខ្លះទំនងដូចជាគេមានការដឹកនាំច្រើនពីព្រះអម្ចាស់ ។ ហើយខ្លះទៀត ត្រូវធ្វើកិច្ចការជាច្រើន ពីមុនគេដឹងថា អ្វីខុស អ្វីត្រូវនោះ ។
ស្ត្រី 1: រឿងមួយសំខាន់ ដូចជាពរជ័យដែលបានពន្យាពេល និងការយល់ថា វានឹងកើតឡើងនៅពេលណាមួយ ។ តែត្រូវតែមានជំនឿ ហើយទុកចិត្ត ហើយដាក់ឆន្ទៈយើងនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
ស្ត្រី 3: ហេតុអ្វីរឿងអាក្រក់កើតចំពោះមនុស្សល្អ ? ឬរឿងលំបាក---រឿងដ៏លំបាកបំផុត---កើតឡើងចំពោះមនុស្សល្អ ? នោះជារឿងមួយដែលខ្ញុំបានគិត ។ ឧទាហរណ៍ ខ្ញុំទើបដឹងថា ឪពុកខ្ញុំមានជំងឺមហារីក ។ ហើយខ្ញុំបានគិតថា « ហេតុអ្វីបានជានោះអាចកើតឡើងលើបុរសម្នាក់នេះដែលខិតខំបម្រើយ៉ាងខ្លាំងដូច្នេះទៅវិញ ?»
មិនថាឧបសគ្គជាអ្វីនោះទេ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ប្រធានបទដែលយើងនឹងពិភាក្សានាល្ងាចនេះ អាចជួយអ្នកឲ្យយកឈ្នះវាបាន ។
ដើម្បីចាប់ផ្ដើម ចូរយើងគិតមួយភ្លែតសិនពីការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានស៊ី.អ៊ី.អែស របស់យើងកាលពីលើកមុន ។ ក្នុងពរជ័យរបស់សាវកដែលអែលឌើរ រ័សុល អិម ណិលសុន បានប្រកាសនៅពេលនោះ ។ លោកថ្លែងថា « ខ្ញុំប្រទានពរអ្នក...ថា ព្រះទ័យ [ព្រះ] នឹងបានសម្រេចតាមរយៈអ្នក និងដោយសារអ្នក » ។3សូមគិតពីឥទ្ធិពលនៃពាក្យទាំងនេះ ។ បើព្រះទ័យព្រះត្រូវបានសម្រេចដោយសារយើង និងតាមរយៈយើង នោះឆន្ទៈយើងនឹងត្រូវដូចគ្នានឹងព្រះទ័យព្រះដែរ ។ យើងត្រូវតែចង់បានអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ។
មានគ្រាមួយ អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល បានថ្លែងថា ៖ « ពេលអ្នកដាក់ឆន្ទៈអ្នកថ្វាយព្រះ អ្នកកំពុងថ្វាយទ្រង់នូវវត្ថុ តែមួយគត់ ដែលអ្នកពិតជា អាច ថ្វាយទ្រង់ នោះគឺជាឆន្ទៈអ្នកដើម្បីថ្វាយទ្រង់ ។ កុំចាំស្វែងរកអសនៈ ឬចាប់ផ្ដើមដាក់អំណោយនៃឆន្ទៈអ្នកនៅលើវានោះយូរពេក !»4
ល្ងាចនេះ ខ្ញុំអញ្ជើញអ្នកឲ្យគិតជាមួយខ្ញុំពីសំណួរចំនួនបី ៖ (1) តើពាក្យ ឆន្ទៈ មានន័យដូចម្ដេច ? (2) តើយើងថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ព្រះតាមរបៀបណា ? និង(3) តើយើងអាចដឹងថា យើងកំពុងមានជោគជ័យតាមរបៀបណា ?
ទីមួយ តើពាក្យ ឆន្ទៈ មានន័យដូចម្ដេច ? ជារឿយៗ យើងមិននិយាយពីឆន្ទៈ ទេ យ៉ាងហោចណាស់ប្រើពាក្យនោះ ។ ពេលខ្លះយើងនិយាយថា « ការតាំងចិត្ត » ។ ឧទាហរណ៍ « ខ្ញុំមិនអាចឃាត់ចិត្តមិនហូបនំ ឈីសខេក នោះបានទេ »។ ដូច្នះ ឆន្ទៈ គឺជា « ចិត្តរេទៅធ្វើអ្វីមួយ »5 ជាក្ដីប្រាថ្នាដែលនាំឲ្យយើងធ្វើសកម្មភាព ។
បើអ្នកសួរមនុស្សនៅអាមេរិកឲ្យប្រាប់នូវវត្ថុដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់សុខភាពរាងកាយយើងចំនួនពីរ នោះជិត 95 ភាគរយនិយាយថា « របបអាហារ និង ហាត់ប្រាណ » ---ដូចជាយើងបានគិត ។ រួច បើអ្នកសួរមនុស្សដដែលនេះថា « តើអ្នកហូបអាហារត្រឹមត្រូវ ហើយ ហាត់ប្រាណគ្រប់គ្រាន់ដែរឬទេ ?» តើអ្នកគិតថា គេនឹងនិយាយយ៉ាងណាដែរ ? រវាងពី 5 ទៅ 10 ភាគរយ និយាយថាពួកគេបានធ្វើ ។ មាននូវកត្តាច្បាស់លាស់មួយរវាងការដឹងអ្វីមួយ និងការធ្វើវា ។ មនុស្សភាគច្រើនដឹងពីអ្វីដែលពួកគេគួរធ្វើ តែតិចតួចណាស់ដែលនឹងធ្វើវា ។
មានឧទាហរណ៍មួយក្នុងបេសកកម្មយើងបង្ហាញថា ពេលយើងមានជំនួយយើងអាចបង្កើតឆន្ទៈនឹងធ្វើអ្វីដែលយើងដឹងថាយើងគួរធ្វើ ។
មានគ្រាមួយ ជំនួយការយើងម្នាក់បាននិយាយទៅដៃគូគាត់ថា « ខ្ញុំឡើងទម្ងន់ជិត 14 គ.ក្រ តាំងពីខ្ញុំបម្រើបេសកកម្ម ។ ខ្ញុំមិនត្រឡប់ទៅផ្ទះក្នុងរូបរាងបែបនេះទេ ។ តើឯងអាចជួយខ្ញុំសម្រកទម្ងន់ខ្លះបានទេ ?» (គាត់ធ្លាប់ក្នុងក្រុមកីឡាបាល់បោះ ហើយគាត់មិនចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញបែបនោះទេ ) ។
ដៃគូគាត់យល់ព្រម ។
ក្រោយពីនោះមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានដើរពីក្រោយអ្នកផ្សាយសាសនាទាំងពីរនាក់នេះក្នុងជួរហូបអាហារប៊ូហ្វេមួយ ។ អ្នកផ្សាយសាសនាដែលចង់ស្រកទម្ងន់បានដើរទៅយកនំ ប្រោននី ។ ដៃគូគាត់បានខ្សឹបដាក់ត្រចៀកប្រាប់ថា « កុំយកវាអី » ។
ដោយរៀងឃ្លានបន្តិច អ្នកផ្សាយសាសនានោះបានតបវិញថា « ខ្ញុំត្រូវតែយកវា » ។
ដៃគូគាត់ប្រាប់ថា « ទេកុំយកវា ឯងមិនត្រូវការវាទេ » ។
អ្នកផ្សាយសាសនាមិនបានយកនំ ប្រោននី នោះឡើយ ។
អ្នកផ្សាយសាសនានោះចង់ស្រកទម្ងន់ តែគាត់ត្រូវការជំនួយឲ្យយកឈ្នះលើក្ដីប្រាថ្នាគាត់ចង់បាននំ ប្រោននី នោះ ។ សូមចាំពីឃ្លាក្នុងបទចម្រៀងនោះដែលចែងថា « តើខ្ញុំនឹងជួយពួកគេឲ្យខិតខំតាមរបៀបណា ? » ដៃគូនោះកំពុងជួយមិត្តខ្លួនឲ្យខិតខំធ្វើអ្វីដែលគាត់ពិតជាចង់ធ្វើ តែមិនអាចធ្វើបានបើគ្មានជំនួយបន្តិចបន្តួចពីមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតនោះ ។ គាត់កំពុងព្យាយាមជួយអ្នកផ្សាយសាសនានោះឲ្យមើលឃើញថា ក្ដីប្រាថ្នាគាត់ដើម្បីមានសុខភាពល្អអាចយកឈ្នះលើក្ដីប្រាថ្នាគាត់ចង់បាននំ ប្រោននី នោះ ។ គាត់បានព្យាយាមជួយអ្នកផ្សាយសាសនានោះឲ្យពង្រឹង ឆន្ទៈ ខ្លួន ។
មារសត្រូវនឹងធ្វើឲ្យយើងជឿថា គ្មានរឿងបែបនោះឡើយ---ថាយើងគ្មានជម្រើសទេ យើងត្រូវធ្វើតាមក្ដីប្រាថ្នាពីធម្មជាតិរបស់យើង---ដើម្បីហូបនំ ប្រោននី ឲ្យបានច្រើនតាមយើងអាចធ្វើបាន ។ មានមនុស្សខ្លះបានជឿទាំងខុសថា ឆន្ទៈយើងត្រូវបានកំណត់ដោយហ្សេនយើង ហើយថាយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងវាបានឡើយ ។
ដើម្បីបង្ហាញថាសំណួរនេះសំខាន់ប៉ុណ្ណា ខ្ញុំសូមចែកចាយនូវពាក្យដកស្រង់មួយពីអត្ថបទព័ត៌មានមួយថ្មីៗនេះ ។ អ្នកនិពន្ធនោះជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកជីវសាស្ត្រ ។ នេះជារបៀបដែលគាត់ចាប់ផ្ដើមការនិពន្ធគាត់ដែលមានចំណងជើងថា « ហេតុអ្វីបានជាយើងគ្មាននូវសម្បជញ្ញៈ » ។ ចំណងជើងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ ដោយសារ ក្នុងនាមជាសមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ ខ្ញុំដឹងថា យើងពិត ជាមានឆន្ទៈ ។
គាត់ពន្យល់ថា ការសម្រេចចិត្តដែលយើងគិតថាយើងធ្វើ យើងមិនអាចធ្វើវាបានឡើយ ។ វាបាននិយាយពីការជ្រើសរើសដែលយើងធ្វើសម្រាប់អាហារពេលព្រឹកនៅព្រឹកនេះថា ៖ « អ្នកអាច មានអារម្មណ៍ ថា អ្នកដូចជាបានធ្វើការជ្រើសរើស តែតាមពិតការសម្រេចិត្តអ្នក ...ហូបស៊ុត ឬ នំ ផែនខេក [ព្រឹកនេះ] ត្រូវបានកំណត់យូរមកហើយ ពីមុនអ្នកដឹងទៅទៀត---ប្រហែលជាតាំងពីមុនអ្នកក្រោកពីដេកថ្ងៃនេះទៅទៀតផង ។ ហើយ ‹ឆន្ទៈ› អ្នកគ្មានចំណែកក្នុងការសម្រេចចិត្តនោះឡើយ » ។6
ដូច្នេះ គាត់កំពុងនិយាយថា យើងគ្មានឆន្ទៈ គ្មានការគ្រប់គ្រងលើក្ដីប្រាថ្នាយើងទេ ។ យើងគ្រាន់តែធ្វើតាមអ្វីក៏ដោយដែលហ្សេនយើងបញ្ជា។ ពេលខ្ញុំអានអត្ថបទនេះ ខ្ញុំចង់ប្រាប់គាត់ពីអ្នកផ្សាយសាសនាយើង ។ គាត់ពិតជាបានធ្វើការជ្រើសរើស ។ គាត់ពិតបានស្រកទម្ងន់ជិត 14 គ.ក្រ ។ ឆន្ទៈ គាត់យកឈ្នះលើក្ដីប្រាថ្នាខាងរូបកាយគាត់ ។
យើងរៀនក្នុងវិវរណៈ ទាំងពីបុរាណ និង សម័យទំនើប ថា យើងពិត ជាមានសិទ្ធិជ្រើសរើស ថាយើងពិតជាមានឆន្ទៈ ថាយើងពិតជាមានក្ដីប្រាថ្នា ហើយថាក្ដីប្រាថ្នាទាំងនោះអាចផ្លាស់ប្ដូរបាន ។ ក្នុងសន្និសីទទូទៅថ្មីៗនេះ អែលឌើរ រ័សុល អិម ណិលសុន បានថ្លែងថា ៖ « យើងអាចផ្លាស់ប្ដូរឥរិយាបថយើងបាន ។ រាល់ក្ដីប្រាថ្នាយើងអាចកែប្រែបាន ។ តាមរបៀបណា ?...ការផ្លាស់ប្ដូរជានិរន្តរ៍...អាចកើតមានតែតាមរយៈព្រះចេស្ដាព្យាបាល សម្អាត ហើយជួយ នៃដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ » ។7
ពេលអែលឌើរ ម៉ាក់ស្វែល បានថ្លែងថា ឆន្ទៈយើងជាវត្ថុតែមួយគត់ដែលយើងអាចថ្វាយដល់ព្រះ លោកកំពុងបង្រៀនថា អ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងថ្វាយដល់ទ្រង់វិញ ជាអ្វីមួយដែលព្រះប្រទានដល់យើងរួចហើយ ។ ពេលយើងថ្វាយដង្វាយមួយភាគដប់ និងដង្វាយផ្សេងៗ យើងគ្រាន់តែថ្វាយត្រឡប់ទៅព្រះវិញនូវអ្វីដែលទ្រង់ប្រទានយើងមុន ។ ឧទាហរណ៍ រាល់ប្រាក់ដែលយើងរកបានក្នុងជីវិតនេះ កើតមានចំពោះយើងដោយសារការបង្កបង្កើតរបស់ព្រះ ។ បើយើងថ្វាយពេលវេលាយើង យើងថ្វាយនូវអ្វីដែលព្រះបានប្រទានឲ្យយើងរួចហើយ---ជាពេលវេលាយើងលើផែនដីនេះ ។ តែពេលយើងថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ទ្រង់ នេះជាអំណោយមួយដ៏វិសេសវិសាលដែលយើងថ្វាយ ។ ពេលយើងថ្វាយឆន្ទៈយើង យើងថ្វាយខ្លួនយើងទាំងស្រុង ដោយគ្មានទុកអ្វីសោះ ។
នេះជាអ្វីដែលមិត្តខ្ញុំបាននិយាយពេលខ្ញុំបានសុំឲ្យពួកគេស្រាវជ្រាវបទគម្ពីរ រួចផ្ដល់ជាគំនិតរបស់ពួកគេស្ដីពីអត្ថន័យនៃពាក្យឆន្ទៈ ៖
បុរស 3: ការ « ព្រមទទួលនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ទតឃើញថាល្អ[ចំពោះពួកគេ] ដូចជាកូនក្មេងព្រមធ្វើតាមឪពុកខ្លូន » ។8 ដូច្នេះ វានិយាយពីការងាកទៅរក ការទទួលយក និងការយល់ព្រម ។ រួចយើងបាននិយាយពីវាបន្តិច ហើយវានាំយើងទៅរកបទគម្ពីរផ្សេងទៀតក្នុងហេលេមិនទី 3 ។
បុរស 1: ហេលេមិន3:35--- « មែនហើយ គឺរហូតដល់ធ្វើឲ្យចិត្តគេបរិសុទ្ធ ហើយញែកចិត្តគេចេញជាបរិសុទ្ធ រីឯការញែកចិត្តចេញបរិសុទ្ធបានមកដោយសារពួកគេបានប្រគល់ចិត្តដល់ព្រះ »។
បុរស 3: ខ្ញុំដឹងថា ការណ៍នេះមិនកើតឡើងក្នុងពេលតែមួយទេ តែវាពិតជាដំណើរការមួយដែលកើតឡើងតាមពេលវេលា និងការខិតខំ ។
បុរស 2: ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ហាក់ដូចជាអ្នកទទួលបានកម្លាំង ។ ពេលអ្នកធ្វើការជ្រើសរើសត្រឹមត្រូវ វាងាយនឹងធ្វើជ្រើសរើសត្រឹមត្រូវនៅពេលក្រោយ ។ ការអធិស្ឋាន និងការសិក្សាព្រះគម្ពីររាល់ថ្ងៃ ព្រមទាំងការគិត និងការសរសេរកំណត់ហេតុ ។
ស្ត្រី 2: ក្នុងម៉ូសាយ 5:2 ចែងពីរបៀបដែលគេពិពណ៌នាពីការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំក្នុងខ្លួនយើង និងក្នុងចិត្តយើងរហូតដល់យើងគ្មាន « បំណងនឹងប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតទៀតឡើយ ប៉ុន្តែចង់ប្រព្រឹត្តអំពើល្អជានិច្ចវិញ » ។
ស្ត្រី 1: វាគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់ ដោយសារយើងបានអានបទគម្ពីរដូចគ្នា តែយើងការសន្ទនាខុសគ្នាទាំងស្រុង ។ ខ្ញុំបានគិតថាវាអស្ចារ្យណាស់នៅក្នុងហេលេមិន 3:35 ស្ដីពីការបែរចិត្តយើងមករកព្រះ និងពីរបៀបដែលធ្វើឲ្យយើងបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំគិតថា វាត្រូវការការទុកចិត្តយ៉ាងច្រើនដើម្បីបែរទៅរកទ្រង់ ហើយនិយាយថា « ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹងទុកចិត្តលើផែនការទ្រង់។ ខ្ញុំនឹងថ្វាយឆន្ទៈខ្ញុំ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ប្រើវាធ្វើឲ្យខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សដែលទ្រង់ចង់ឲ្យខ្ញុំប្រែក្លាយ »។
បុរស 2: យើងបាននិយាយពីសង្គ្រាមនៅស្ថានសួគ៌---ពីរបៀបដែលយើងច្បាំងដើម្បីសិទ្ធិជ្រើសរើស និងរបៀបដែលយើងសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ហើយធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យយើងធ្វើ ។ យើងបាននិយាយពីរបៀបដែលនៅក្នុងជីវិតនេះ ភាគច្រើនវាជាចម្បាំងនៃឆន្ទៈ ៖ តើយើងនឹងចង់បានអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទចង់បាន ក្លាយដូចជាទ្រង់ ជាជាងគ្រាន់តែនិយាយថា យើងនឹងធ្វើរឿងដែលទ្រង់សុំឲ្យយើងធ្វើ តើនឹងយើងចង់ធ្វើវាដែរទេ ?
ដូច្នេះ ការថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ព្រះអម្ចាស់ពុំមានន័យថា យើងថ្វាយសិទ្ធិជ្រើសរើសយើងនោះទេ ។ ការផ្ទុយមានពិត ។ កាលណាយើងថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ព្រះអម្ចាស់កាន់តែច្រើន នោះសមត្ថភាពអនុវត្តសិទ្ធិជ្រើសរើសយើងកាន់តែចម្រើនឡើងថែមទៀត ។ ការដឹងអ្វីដែលព្រះចង់ឲ្យយើងដឹង ការនិយាយអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យយើងនិយាយ ការធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់យើងធ្វើ នាំយើងឲ្យក្លាយជាអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យយើងប្រែក្លាយ ។ ព្រះប្រទានសិទ្ធិជ្រើសរើសដល់យើង ដើម្បីយើងអាចងាកទៅរកទ្រង់ បើមិនដូច្នោះទេ យើងអាចងាករកការល្បួង ។
ពេលអ្នកមើលចូលឲ្យជ្រៅ អ្នកអាចរកឃើញក្ដីប្រាថ្នាដែលនាំទៅរកសកម្មភាពដ៏មានតម្លៃបំផុតរបស់អ្នក ។ អ្នកនឹងឃើញថា ខ្ញុំមិនថ្លែងថា « ការណ៍នោះនាំទៅរកសកម្មភាពផ្សេងទៀតឡើយ »---ដោយសារសកម្មភាពយើងខ្លះមិនត្រូវបានកើតឡើងដោយក្ដីប្រាថ្នាជ្រាលជ្រៅ ហើយរឹងមាំបំផុតរបស់យើងឡើយ ។ សកម្មភាពខ្លះកើតដោយគំនិតបន្តិចបន្តួច ។ សកម្មភាពខ្លះទំនងជាផ្ទុយទាំងស្រុងនឹងអ្វីដែលយើងប្រាថ្នាចង់បានយ៉ាងខ្លាំង ។
មានគ្រាមួយ យុវជនម្នាក់បានមករកខ្ញុំឲ្យជួយក្នុងដំណើរការប្រែចិត្ត ។ កាលរៀបរាប់ពីភាពសោកស្ដាយដែលគាត់មានចំពោះអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ គាត់បានថ្លែងថា « ពេលក្រឡេកមើលទៅក្រោយវិញ នោះ ខ្ញុំមិនចង់ជឿថា ខ្ញុំធ្វើរឿងនេះសោះ ។ វាហាក់ដូចជាមនុស្សម្នាក់ទៀតធ្វើរឿងនេះ ពុំមែនជាខ្ញុំនោះទេ » ។ ក្នុងចិត្តគាត់ គាត់មិនចង់ធ្វើអ្វីដែលគាត់បានធ្វើឡើយ តែពេលមនុស្សខាងសាច់ឈាមបានគ្រប់គ្រងខ្លួនគាត់ បានធ្វើឲ្យគាត់ងាករកការល្បួងនៃមារសត្រូវ ជាជាងងាករកព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលទ្រង់នឹងជួយគាត់ឲ្យតតាំងនឹងការល្បួង ។9 គាត់បាននិយាយពីឆន្ទៈ ។ គាត់ចង់ធ្វើជាមនុស្សល្អ តែមានផ្នែកខ្លះ---ជាកត្តាខ្លះក្នុងឆន្ទៈគាត់---មិនបានងាកទៅ ។ គាត់បានលាក់បាំងផ្នែកតូចនោះ ហើយនោះជាអ្វីដែលនាំគាត់ឲ្យធ្វើអ្វីមួយដែលគាត់បានសោកស្ដាយ ។ តែគាត់បានមករកអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពឲ្យកែតម្រូវរឿងទាំងឡាយ---ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សដូចពីមុន ជាបុត្រាស្មោះត្រង់ម្នាក់នៃព្រះវរបិតាគាត់ ។ គាត់បានមកដើម្បីគាត់អាចសាកល្បងងាករាល់ឆន្ទៈគាត់ រកព្រះអម្ចាស់ ដោយមិនលាក់បាំងអ្វីទាំងអស់នៅពេលនេះ ។
យុវជនរូបនេះជួបនឹងការផ្លាស់ប្ដូរដូងចិត្តមួយ ។ គាត់ « ពុំមានបំណងនឹងប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតទៀតឡើយ ប៉ុន្តែចង់ប្រព្រឹត្តអំពើល្អជានិច្ចវិញ » ។10 ក្ដីប្រាថ្នាគាត់បានផ្លាស់ប្ដូរ ហើយដោយសារបំណងគាត់ផ្លាស់ប្ដូរការប្រព្រឹត្តគាត់ដ៏ផ្លាស់ប្ដូរដែរ ។ គាត់បានដាក់មនុស្សខាងសាច់ឈាមចុះ ហើយងាកឱបក្រសោបយកព្រះវិញ្ញាណ ។ ការផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តជាការផ្លាស់ប្ដូរបំណង ពុំមែនគ្រាន់តែទង្វើរនោះទេ ។ យើងត្រូវធ្វើរឿងល្អ តែលើសពីនោះទៀត យើងត្រូវធ្វើវាដោយហេតុផលត្រូវត្រឹម ។
ក្រាហ្វិក៖ ឌីយ៉ាក្រាម
រូបភាពនេះជួយខ្ញុំយល់ពីទំនាក់ទំនងរវាងបំណង ឬក្ដីប្រាថ្នាយើង និងទង្វើយើង ។ ពេលយើងដើរលើផ្លូវសេចក្ដីសញ្ញានៃភាពជាសិស្ស បំណងយើងបរិសុទ្ធ ហើយទង្វើរយើងសុចរិត ។ យើងធ្វើរឿងល្អដោយសារយើងស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ និងកូនចៅទ្រង់ ។ តែវាក៏អាចធ្វើរឿងល្អមួយដោយមានបំណងមិនសុចរិតដែរ ។ រួចយើងនឹងដើរតួជាមនុស្សលាក់ពុត---យើងធ្វើល្អដោយសារយើងចង់ឲ្យឃើញថាខ្លួនល្អ ឬដោយសារយើងចង់ឲ្យមើលទៅល្អជាងមនុស្សផ្សេងទៀត ។
បើយើងធ្វើទង្វើរទុច្ចរិតដោយបំណងទុច្ចរិត ដូចជាបទគម្ពីរបានចែង គឺថាយើង « [កំពុងបះបោរ] ដោយចេតនាទាស់នឹងព្រះ » ។11 ជនបែបនេះមានមោទនភាពចំពោះរឿងអាក្រក់ដែលគេធ្វើ ។ តែពេលយើងពិតជាចង់ធ្វើល្អ តែបានរំអិលដួល យើងកំពុងងាករកមនុស្សខាងសាច់ឈាមដែលនៅក្នុងខ្លួនយើង ។ ពេលយើងរកឃើញថា ខ្លួនឯងស្ថិតនៅលើផ្លូវផ្សេងក្រៅពីផ្លូវនៃភាពជាសិស្ស យើងត្រូវងាកទៅរកព្រះចេស្ដានៃដង្វាយធួនដោយការប្រែចិត្ត ហើយយើងបានស្ថិតនៅលើផ្លូវត្រូវម្ដងទៀត ។
ដំណើរការប្រែចិត្តនេះគឺពិតជាដំណើរការផ្លាស់ប្ដូរក្ដីប្រាថ្នា ។ វាជាដំណើរការនៃការរកកន្លែងសម្រាប់ព្រះវិញ្ញាណ ។ ហើយពេលយើងទុកកន្លែងឲ្យព្រះវិញ្ញាណ នោះគ្មានកន្លែងសម្រាប់អំពើបាបឡើយ ។
ដូច្នេះ ឆន្ទៈយើងនឹងក្លាយជាកម្លាំងរួបរួមនៃក្ដីប្រាថ្នា ឬបំណងយើង ។ ឆន្ទៈយើងនឹងបង្ហាញនូវរាល់ទង្វើរយើង ។ តើយើងពង្រឹងឆន្ទៈយើងតាមរបៀបណា ? តើយើងអាចថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ព្រះអម្ចាស់តាមរបៀបណា ? ខ្ញុំអញ្ជើញក្រុមចម្រៀងឲ្យច្រៀងម្ដងទៀតនូវវគ្គបន្ទរនៃបទចម្រៀង ដែលគេច្រៀងពេលបើកកម្មវិធីល្ងាចនេះ ។ សូមស្ដាប់ពាក្យទាំងនោះដោយយកចិត្តទុកដាក់ ។
យើងអាចថ្លែងអ្វីដែលទ្រង់ចង់ថ្លែង ។
កាលបម្រើជាប្រធានស្តេក ខ្ញុំបានសម្ភាសប្អូនស្រីម្នាក់ដែលទើបរៀបការថ្មីៗ ។ ខ្ញុំបានសួរថា « តើការរៀបការប្អូនយ៉ាងម៉េចដែរ ? »
នាងតបថា « ខ្ញុំគិតថា មិនអីទេ ។ យើងមិនឈ្លោះគ្នាច្រើនទេ » ។
ខ្ញុំបានសួរថា « តើប្អូនចង់មានន័យយ៉ាងម៉េចដែរ មិនច្រើនទេ នោះ ? »
នាងថ្លែងថា « លោកដឹងស្រាប់ហើយ គូស្វាមីភរិយាតែងឈ្លោះគ្នា » ។
ខ្ញុំតបថា « មិនគ្រប់គ្នាទេ ។ ភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំមិនឈ្លោះគ្នាទេ ។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំក៏អត់ដែរ » ។
រួចយើងបានមានការសន្ទនាមួយដ៏ល្អស្ដីពីរបៀបដែលនាង និងស្វាមីនាងអាចនិយាយរកគ្នាដោយក្ដីស្រឡាញ់ ជាជាងដោយខឹង ឬដោយភាពគ្រោតគ្រាត ។
យើងអាចនិយាយអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ចង់ឲ្យយើងនិយាយ ។ យើងអាចបំបាត់ភាពគ្រោតគ្រាតចេញពីសម្ដី និង សំឡេងយើងបាន ។ យើងអាចលើកស្ទួចគ្នាជាជាងរិះគន់គ្នាទៅវិញទៅមក ។
គ្រាមួយ ខ្ញុំបានអមដំណើរអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ទៅរៀបចំគណៈប្រធានស្ដេកមួយឡើងវិញ ។ ពេលយើងដើរចូលក្នុងសណ្ឋាគារដែលយើងស្នាក់នៅ លោកបានស្គាល់ស្មៀននៅសណ្ឋាគារនោះ ហើយបានសួរនាងថា « តើមិត្តប្រុសដ៏ល្អរបស់ប្អូនយ៉ាងម៉េចហើយ ? »
នាងតបថា « អូ៎ យើងចែកផ្លូវគ្នាពីរបីសប្ដាហ៍មុន » ។
លោកថ្លែងថា « មិនអីទេ ប្អូននឹងរកម្នាក់ទៀត ហើយគាត់នឹងល្អជាងអ្នកមុនទៀត » ។
នាងញញឹម ហើយយើងបន្តដើរទៅទៀត ។ លុះស្អែកឡើង ខ្ញុំបានមើលពេលអែលឌើរ ហូរឡិន សរសើរសមាជិក និងអ្នកដឹកនាំម្ដងម្នាក់ៗ ។ លោកធ្វើវាយ៉ាងងាយតាមធម្មជាតិរហូតធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលយើងបានជួបមានអារម្មណ៍ល្អពីខ្លួនឯង និងពីជីវិត---ដោយសារលោកបានលើកពួកគេឡើង ។
យើងគ្រប់គ្នាអាចធ្វើកិច្ចការនេះបាន ។ បើព្រះអម្ចាស់គង់នៅទីនេះ ទ្រង់នឹងលើកមនុស្សគ្រប់គ្នាឡើងឲ្យដើរលើផ្លូវទ្រង់ ដូចជាទ្រង់បានធ្វើពេលទ្រង់គង់លើផែនដីដែរ ។ យើងគ្រប់គ្នាអាចនិយាយអ្វីទ្រង់ចង់ថ្លែង ។
ពេលមនុស្សម្នាក់សួរខ្ញុំថាតើការបម្រើជាមួយនឹងពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅយ៉ាងម៉េចដែរ រឿងដំបូងដែលខ្ញុំគិតឃើញគឺក្ដីស្រឡាញ់ដែលខ្ញុំមានពេលខ្ញុំនៅក្បែរពួកលោក ។ មនុស្សម្នាក់អាចគិតថា ការឈរនៅវេទិកាក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទទូទៅជារឿងគួរឲ្យភ័យខ្លាច ដោយសារគណៈប្រធានទីមួយ និងកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់អង្គុយពីក្រោយអ្នក ពេលអ្នកនិយាយ ។ ប៉ុន្តែពួកគេផ្ដល់ឲ្យអ្នកនូវអារម្មណ៍ថា អ្នកអាចធ្វើវាបាន ។
ពេលអ្នកនិយាយចប់ភ្លាម ពួកដប់ពីរនាក់បានចាប់ដៃអ្នក ដើម្បីអរគុណអ្នកសម្រាប់ការបរិច្ចាគរបស់អ្នកនៅក្នុងការប្រជុំនោះ ពេលអ្នកដើរទៅកន្លែងអង្គុយអ្នកវិញ ។ ពេលរឿងនេះកើតឡើងជាលើកដំបូង ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិច ។ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងទុកថា ពួកលោកមានការរាក់ទាក់បែបនោះទេ តែពួកលោកបានធ្វើ ។ ពួកលោកលើកតម្លើងមនុស្សគ្រប់គ្នានៅតាមផ្លូវពួកលោក ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើ ។ នេះពិតជានិមិត្តរូបរបស់ប្រធានម៉នសុន ។
ប្រធាន ម៉នសុន បង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា ។ ក្រោយពីសម័យប្រជុំមួយក្នុងសន្និសីទខែតុលា ប្រធានម៉នសុន បានឃើញក្មេងប្រុសតូចម្នាក់គ្រវីដៃដាក់លោក ។ លោកបានបក់ដៃឲ្យក្មេងប្រុសនោះមកជិតលោក ។ រួចលោកបានចាប់ដៃក្មេងប្រុសនោះ ។ ក្មេងប្រុសនោះមានចិត្តរំភើបខ្លាំងណាស់ ។
នៅគ្រាមួយទៀត ក្រោយពីការសម្ដែងមួយក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទ ប្រធានម៉នសុន បាននៅក្រោយពីការប្រជុំនោះចាប់ដៃនឹងយុវវ័យជាច្រើនតាមដែលអាចធ្វើបាន ។ លោកបានដើរទៅលើវេទិកា ហើយសំដៅទៅរកយុវវ័យពិការមួយក្រុម ។ ទោះជាយុវវ័យទាំងនេះមិនអាចនិយាយមកកាន់ប្រធានម៉នសុន ក្ដី តែស្នាមញញឹមលើផ្ទៃមុខពួកគេបានបង្ហាញពីអំណរគុណដែលពួកគេមានចំពោះការចាប់ដៃ និងរាក់ទាក់អស់ពីចិត្តនោះ ។
បើយើងឈោងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក នោះសមត្ថភាពយើងដើម្បីជួយនឹងកើនឡើងថែមទៀត ។ នេះជាការគូសបញ្ជាក់ដ៏ច្បាស់បំផុតមួយថា យើងកំពុងថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ព្រះ ។
ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ចង់ឲ្យយើងនិយាយ ។ យើងក៏អាចធ្វើអ្វីទ្រង់ចង់បានដែរ ។ ពេលខ្លះទង្វើរគឺសំខាន់ជាងពាក្យសម្ដី ។
ពេលយើងចិញ្ចឹមគ្រួសារយើង ភរិយាខ្ញុំមានជំងឺឆ្លងធ្ងន់ធ្ងរមួយ ហើយត្រូវសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យ ។ ខ្ញុំខំរៀបចំម្ហូបនៅលើតុ ហើយមើលថែកូនតូចៗទាំងប្រាំរបស់យើង កាលគាត់បានស្រួលខ្លួនឡើងវិញ ។ តែខ្ញុំមិនបានធ្វើការច្រើនដើម្បីរៀបចំអាហារនោះទេ ។ អាហារត្រូវបានយកមកដល់មាត់ទ្វារផ្ទះយើងជាបន្តបន្ទាប់---យ៉ាងច្រើន រហូតដល់យើងហូបវាមិនអស់ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមដាក់ម្ហូបទាំងនោះក្នុងទូរទឹកកករហូតដល់វាពេញ ។
ទង្វើរទាំងនេះទំនងជាតូចបើប្រៀបធៀបនឹងទង្វើរនៃការបម្រើមួយចំនួន តែខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកថា ម្ហូបទាំងនោះមានន័យខ្លាំងណាស់ ។ វាជួយសង្គ្រោះខ្ញុំ ។ ភរិយាខ្ញុំមានសុខភាពទន់ខ្សោយ ហើយខ្ញុំបានបាក់ទឹកចិត្ត ។ តែអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើគឺ ទៅទូរទឹកកក ហើយរកមើលម្ហូបសម្រាប់អាហារល្ងាចនោះ ។ ដោយមានម្ហូបដែលសមាជិកវួដដ៏ល្អទាំងនោះបានយកមកឲ្យដល់មាត់ទ្វារយើង ពួកគេបានថ្វាយឆន្ទៈពួកគេដល់ព្រះ ។ ពួកគេបានធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់បាន ។
សមាជិកវួដទាំងនោះមានបំណងបរិសុទ្ធ ដើម្បីជួយគ្រួសារមួយដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ តែវាក៏អាចធ្វើរឿងល្អមួយ ដោយមានបំណងមិនត្រឹមត្រូវដែរ ។ នោះដូចជាព្រះបង្រៀនថា រឿងល្អដែលយើងធ្វើត្រូវរាប់ថាជារឿងអាក្រក់ដោយសារយើងមានចិត្តមិនត្រឹមត្រូវ ។13 យើងពិតជាមានបំណងល្អ តែយើងធ្វើវាដោយទើសទាល់ ។ ដូច្នេះ ក្ដីប្រាថ្នាជាអ្វីៗទាំងអស់ ។ យើងត្រូវចង់បានអ្វីដែលព្រះចង់បាន ។ យើងត្រូវនិយាយអ្វីដែលទ្រង់ចង់ថ្លែង ដោយសារយើង ចង់ និយាយអ្វីដែលទ្រង់ចង់ថ្លែង ។ យើងត្រូវធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់បាន ដោយសារយើង ចង់ ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់បាន ។ ហើយយើងត្រូវធ្វើជាសាក្សីពីព្រះរាជបុត្រាសំណប់ព្រះ ដោយសារយើង ចង់ ធ្វើជាសាក្សី ។ រួចយើងដឹងថា យើងកំពុងថ្វាយព្រលឹងយើងទាំងមូលដល់ទ្រង់---គ្មានផ្នែកតូចណាមួយរបស់យើងចង់ធ្វើអ្វីមួយផ្ទុយពីព្រះទ័យទ្រង់ឡើយ ។
ការនិយាយ និង ការធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវកាន់តែមានភាពងាយស្រួល ពេលយើងសន្យាចំពោះព្រះអម្ចាស់ ។
សេចក្ដីសញ្ញាដើរតួមួយយ៉ាងសំខាន់កក្នុងការអភិវឌ្ឍឆន្ទៈ ។ ពេលយើងជ្រមុជទឹក យើងធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាយកព្រះនាមទ្រង់មកដាក់លើខ្លួនយើង---ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យយើងធ្វើ ។ រួច រាល់ថ្ងៃបរិសុទ្ធ យើងរំឭកសេចក្ដីសញ្ញានោះ ។ យើងបង្ហាញដល់ព្រះវរបិតាយើងម្ដងទៀតថា យើងនៅតែមានឆន្ទៈលើកដាក់ព្រះនាមទ្រង់លើខ្លួនយើង ហើយចងចាំទ្រង់ និងគោរពព្រះបញ្ញត្តិទ្រង់ ។ រាល់ពេលយើងយកដៃចាប់ចំណិតនំប៉័ងនៃសាក្រាម៉ង់ដោយសក្ដិសម ឬលើកពែងទឹកនោះមកផឹក យើងកំពុងថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ទ្រង់ ។ យើងនឹងនិយាយថា « ខ្ញុំនឹងធ្វើជាសាក្សីដល់ពិភពលោកស្ដីពីព្រះរាជបុត្រាសំណប់នៃព្រះ » ។14
ពេលយើងផ្សារភ្ជាប់នឹងដៃគូអស់កល្បរបស់យើងក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ យើងធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាម្ដងទៀតដែលវាពង្រឹងដល់ឆន្ទៈយើង ។ យើងអាចមានអារម្មណ៍ពីព្រះចេស្ដាដ៏ខ្លាំងក្លានៃដង្វាយធួនគ្រប់ពេលយើងចូលដំណាក់បរិសុទ្ធនៃព្រះ ។ គឺនៅទីនោះហើយដែលយើងធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាដើម្បីលះបង់ខ្លួនយើងថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ។ នេះជាហេតុផលដែលអែលឌើរ ម៉ាក់ស្វែល បានថ្លែងថា « កុំចាំស្វែងរកអសនៈ [ហើយ]ចាប់ផ្ដើមដាក់អំណោយនៃឆន្ទៈអ្នកនៅលើវានោះយូរពេក » ។15 លោកអាចថ្លែងជាការប្រៀបធៀប តែខ្ញុំជឿថា លោកក៏ថ្លែងយ៉ាងច្បាស់ផងដែរពីរបៀបដែលយើងអាចថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ព្រះ ដោយការធ្វើ និង ការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញានឹងទ្រង់ ។
ដូច្នេះ យើងរាល់គ្នា អាចថ្វាយខ្លួន ដួងចិត្ត—ឆន្ទៈ និងព្រលឹងយើងដល់ទ្រង់។ ពេលយើងអនុវត្តតាមផ្លូវនេះកាន់តែច្រើន ព្រះអម្ចាស់នឹងកាន់តែប្រទានដល់យើងនូវក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែរ។ ហើយពេលយើងមានអារម្មណ៍នូវក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់កាន់តែច្រើន យើងក៏កាន់តែដឹងថា យើងកំពុងតែមានជោគជ័យក្នុងការថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ទ្រង់ដែរ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា យើងកំពុងរៀនពីអ្វីមួយនៅល្ងាចនេះ ដែលនឹងជួយយើងបំពេញពរជ័យរបស់អែលឌើរ នែលសុន---ដើម្បីឲ្យព្រះទ័យព្រះបានសម្រេចដោយសារយើង និងតាមរយៈយើង ។ ពេលខ្ញុំសួរមិត្តខ្ញុំថាពួកគេបានរៀនអ្វីខ្លះ នេះជាពាក្យសម្ដីពួកគេ ៖
បុរស 2: ខ្ញុំគិតថា ជារឿយៗខ្ញុំបានភ្ជាប់ទៅនឹងសិទ្ធិជ្រើសរើស ហើយថ្វាយឆន្ទៈខ្ញុំដល់ព្រះ ហើយវាបានជួយខ្ញុំឲ្យមើលឃើញនូវរឿងពីរផ្សេងគ្នា ។ វាមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវច្រើន តែឥឡូវវាធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ទៅ ហើយធ្វើឲ្យបំណងខ្ញុំបរិសុទ្ធ ដើម្បី ខ្ញុំអាចក្លាយជាអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យខ្ញុំប្រែក្លាយ ។
ស្ត្រី 2: ខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើការតភ្ជាប់ ។ ខ្ញុំកំពុងគិតថា នេះជាអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងជីវិតខ្ញុំ ហើយនេះជាអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងសិក្សា ហើយបុគ្គលម្នាក់នេះដែលនិយាយរឿងនោះ ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំកំពុងធ្វើការតភ្ជាប់ជាច្រើន ។
បុរស 1: មិនថាឧបសគ្គយើងជាអ្វីនោះទេ យើងត្រូវថ្វាយខ្លួនយើងដល់ព្រះឲ្យបានច្រើន។ ដូចជាប្រធាន អាវរិង ថ្លែងថា ៖ « ទោះជាថ្ងៃនេះមានរឿងលំបាកបែបណាក្ដី វានឹងបានប្រសើរឡើងនៅថ្ងៃស្អែក បើ [យើង] ជ្រើសរើសបម្រើ [ព្រះ] នៅថ្ងៃនេះ » ។16
បុរស 3: ការថ្វាយចិត្ត និងឆន្ទៈយើងដល់ព្រះ ... រឿងដំបូងដែលទ្រង់នឹងធ្វើគឺទ្រង់ធ្វើឲ្យបានបរិសុទ្ធ ។ គឺវាពុំមែនមានន័យថា ពេលយើងថ្វាយចិត្តយើងដល់ព្រះ នោះទ្រង់នឹងយកវាទៅដាក់ក្នុងទូដែកមួយធំភ្លាម ហើយមានបន្ទូលថា « មែនហើយ យើងត្រូវបានថ្វាយឲ្យនូវចិត្តមួយទៀតហើយ » នោះទេ។ ទ្រង់យកវា ហើយធ្វើឲ្យវាបរិសុទ្ធ ហើយប្រទានវាមកឲ្យយើងវិញ ហើយមានបន្ទូលថា « ឥឡូវនេះ ចូរយកវាទៅប្រើ ហើយធ្វើរឿងដ៏អស្ចារ្យ » ។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់គិតពីអ្វីដែលបានកើតឡើងក្រោយពេលយើងថ្វាយវាដល់ទ្រង់ទេ ។ ខ្ញុំបានគិតថា វាចប់សព្វគ្រប់ហើយ តែវាគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ ។
ស្ត្រី 3: ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនដឹងគ្រប់រឿងនោះទេ ហើយវាទំនងដូចជាកាលខ្ញុំរៀនកាន់តែច្រើន ខ្ញុំកាន់តែដឹងថាខ្ញុំមិនដឹងរឿងច្រើនណាស់ ។ តែខ្ញុំពិតជាដឹងថា ព្រះមានព្រះជន្មរស់ ។ ហើយខ្ញុំគិតថា ថ្ងៃនេះជាការបញ្ជាក់បន្ថែមទៀតពីរឿងនោះ---ថាទ្រង់ជ្រាប ហើយទ្រង់ពិតជាខ្វល់ខ្វាយ ហើយរង់ចាំ ហើយចង់ប្រទានពរដល់កូនចៅទ្រង់ ដែលជាយើងរាល់គ្នា ។
ស្ត្រី 1: ប្រហែលជាបីថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានទទួលការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពមួយសម្រាប់អ្វីមួយដែលនឹងកើតឡើងក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ហើយមានអ្វីមួយដែលបាននិយាយនៅក្នុងការប្រសិទ្ធពរនោះ គឺថាត្រូវទុកចិត្តលើព្រះឲ្យបានច្រើន ហើយដាក់ថ្វាយនូវឆន្ទៈខ្ញុំ ។ តែនៅក្នុងការប្រសិទ្ធនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ជាក់លាក់ថា ខ្ញុំត្រូវសិក្សាពីរឿងនោះឲ្យយល់ថាតើវាមានន័យយ៉ាងម៉េចដែរ? តើវាផ្លាស់ប្ដូររឿងដែលខ្ញុំធ្វើរាល់ថ្ងៃយ៉ាងណាដែរ និងពីរបៀបដើម្បីថ្វាយខ្លួនខ្ញុំទាំងស្រុងដល់ទ្រង់ ។
ដូច្នេះ ការថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ព្រះអម្ចាស់ជាអ្វីមួយដែលយើងធ្វើរាល់ថ្ងៃ ។ វាពុំមែនជាទង្វើរដោយឡែកនោះទេ ។ វាពុំមែនជាចុងបញ្ចប់ទេ តែវាទើបជាការចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ ។ យើងអាចនិយាយអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យយើងថ្លែង ។ យើងអាចធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់បាន ។ យើងអាធ្វើជាសាក្សីដល់ពិភពលោកពីព្រះរាជបុត្រាសំណប់ព្រះ---បានទាំងអស់ ដោយសារយើង ចង់ ធ្វើរឿងទាំងនេះ ។ ពេលការផ្លាស់ប្ដូរនេះកើតឡើងក្នុងចិត្តយើង ការដឹងគុណយើងចំពោះដង្វាយធួនកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់វាបានពង្រឹងយើងជាបន្តបន្ទាប់ ។
អាលម៉ាថ្លែងថា « បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាបានចាប់អារម្មណ៍ចង់ច្រៀងនូវចម្រៀងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលប្រោសលោះ ខ្ញុំសូមសួរថា តើអ្នករាល់គ្នាអាចចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងនេះឥឡូវនេះទេ ? »17
ចម្រៀងនៃក្ដីស្រឡាញ់ដែលប្រោសលោះ ជាបទមួយនៃក្ដីអំណរក្នុងដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ វាពុំចាំបាច់ជាបទដែលមានទំនុកភ្លេង និងទំនុកច្រៀងនោះទេ ។ វាជាចម្រៀងនៃអារម្មណ៍ ។ ពាក្យដែលយើងអាចប្រើ ដើម្បីបង្ហាញការដឹងគុណរបស់យើង ពេលយើងចង់ច្រៀងបទនៃក្ដីស្រឡាញ់ដែលប្រោសលោះផ្លាស់ប្ដូរជានិច្ច អាស្រ័យលើពរជ័យជាក់លាក់ដែលយើងទទួល ។ តែអារម្មណ៍នៃការដឹងគុណនេះសម្រាប់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺដូចជាចម្រៀងមួយបទ ។ វាអាចលេងដោយខ្លួនឯងម្ដងហើយម្ដងទៀតក្នុងចិត្តយើងគ្រប់ពេលដែលយើងគិតពីរបៀប ដែលព្រះអម្ចាស់បានសង្គ្រោះយើងពីអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលបានអូសទាញយើង ។
នោះជាហេតុផលដែលអាលម៉ាសួរយើងថា តើយើងមានអារម្មណ៍ចង់ច្រៀងវាឥឡូវនេះដែរទេ ។ ឥឡូវនេះជាពេលដ៏សំខាន់បំផុត ។ បើយើងមានអារម្មណ៍ចង់រីករាយក្នុងដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទនាពេលនេះ នោះចិត្តយើងគឺត្រឹមត្រូវ ។ យើងថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ទ្រង់ ហើយទ្រង់កំពុងពង្រឹងឆន្ទៈយើង ។ បើយើងត្រូវបានរឿងនៃលោកិយអូសទាញ ចិត្តយើងមិនត្រឹមត្រូវទេ ហើយឆន្ទៈយើងនឹងមិនបានពង្រឹងឡើយ ។
នៅផ្នែចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរមរមន សាសន៍នីហ្វៃ ដែលគ្រាមួយជាមនុស្សសុចរិត បានងាកចេញពីព្រះអម្ចាស់ ។ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមអួតអាងនៅក្នុងកម្លាំងពួកគេ ជាជាងរីករាយក្នុងកម្លាំងរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ពួកគេបះបោរទាស់នឹងព្រះដោយចេតនា ។ ចុះតើមានអ្វីបានកើតឡើងដល់ពួកគេ ? ពួកគេត្រូវបានទុកចោលឲ្យប្រើកម្លាំងខ្លួនឯង---រហូតដល់ពួកគេបានបាត់បង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ។18
យើងមិនគួរធ្វើបែបនោះទេ ។ យើងដឹងថា នៅក្នុងជីវិតនេះយើងមិនអាចធ្វើវាដោយខ្លួនឯងបានឡើយ ។ គឺយើងមិនអាចធ្វើវាបាននោះទេ ។ យើងត្រូវការជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ។ យើងត្រូវការជំនួយពីគ្នាទៅវិញទៅមក ។ និយាយឲ្យសាមញ្ញទៅគឺយើងមិនអាចពឹងផ្អែកលើកម្លាំងយើងតែម្យ៉ាងបានឡើយ ។ ព្រះហស្ដព្រះអម្ចាស់លាតសន្ធឹងអញ្ជើញយើង ដើម្បីទ្រង់អាចពង្រឹងយើង ដើម្បីយើងនឹងមិនត្រូវទុកចោលឲ្យប្រើកម្លាំងផ្ទាល់ខ្លួនតែម្យ៉ាង ។19
ខ្ញុំដឹងថា យើងអាចទទួលយកការអញ្ជើញទ្រង់ឲ្យមក ហើយទទួលការពង្រឹង មក ហើយទទួលការអភ័យទោស មក ហើយទទួលអារម្មណ៍ពីក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ឥតព្រំដែនរបស់ទ្រង់ ។ រួច ដោយមានចិត្តរីករាយ យើងនឹងចង់ច្រៀងបទនៃក្ដីស្រឡាញ់ដែលប្រោសលោះ---គឺពុំមែនម្ដងម្កាលនោះទេ ។ យើងនឹងចង់ច្រៀងវាជានិច្ច ។ ពេលយើងទទួលកម្លាំងដើម្បីធ្វើអ្វីមួយពិបាក យើងនឹងច្រៀងបទនោះក្នុងចិត្តយើង ។ ពេលយើងអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីពិតស្វែងរកយើង ហើយលើកតម្កើងព្រលឹងយើង យើងនឹងច្រៀងបទនោះ ។ ពេលយើងទទួលបានការអភ័យទោស យើងនឹងច្រៀងបទនោះ ។ ហើយពេលយើងទទួលបានក្ដីស្រឡាញ់ទ្រង់ យើងនឹងច្រៀងបទនោះ ។
រាល់ពេលយើងច្រៀងវា យើងនឹងថ្វាយឆន្ទៈយើងដល់ទ្រង់ ជាអំណោយតែមួយគត់ដែលយើងថ្វាយទ្រង់ ។ ទ្រង់នឹងមិនគ្រាន់តែទទួលយកអំណោយនេះប៉ុណ្ណោះទេ ។ ទ្រង់នឹងពង្រីកវា ហើយធ្វើឲ្យវាកាន់តែមានន័យស៊ីជម្រៅ ។ ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថារឹងមាំ ។ ទ្រង់នឹងជួយបង្កើនសមត្ថភាពយើងដើម្បីស្រឡាញ់ និងទទួលការស្រឡាញ់ ។ ទ្រង់នឹងនាំយើងចេញពីភាពងងឹតទៅកាន់ពន្លឺ ។ ទ្រង់នឹងព្យាបាល ហើយជួយយើងតាមរបៀបដែលធ្វើឲ្យយើងអត់ទោស និងទទួលបានការអភ័យទោស ។
ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះប្រោសលោះយើង ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះវរបិតាស្រឡាញ់យើងល្មមនឹងបញ្ជូនទ្រង់មកកាន់ផែនដីដើម្បីរស់នៅ ហើយសុគតសម្រាប់យើង ។ ខ្ញុំដឹងថា នេះជាសាសនាចក្រទ្រង់ ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្យាការីទ្រង់ដែលនៅរស់ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន យល់ពីក្ដីត្រូវការរបស់សមាជិកសាសនាចក្រ ហើយដឹងពីរបៀបជួយយើងឲ្យរកផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។
© 2013 ដោយ Intellectual Reserve, Inc. រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង ។ អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ 1/13 ។ អនុមតិការបកប្រែ ៖ 1/13 ។ ការបកប្រៃនៃ I Will Give Myself to Him ។ Cambodian ។ PD50048935 258
បង្ហាញសេចក្ដីយោង
-
1. រ៉ូសែល ធី អូសហ្គូស្សធ័ប និង ឡូឡា អូសហ្គូស្សធ័ប, អ៊ឺ ស្ទីវ ស្កាង, « I Will Give Myself to Him » (ឆ្នាំ2009) ។
-
2. រ៉ូសែល ធី អូសហ្គូស្សធ័ប និង ឡូឡា អូសហ្គូស្សធ័ប « I Will Give Myself to Him » ។
-
3. រ័សុល អិម ណិលសុន « Youth of the Noble Birthright: What Will You Choose? » (Church Educational System devotional ថ្ងៃទី 6 ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ 2013), LDS.org ។
-
4. នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល « Remember How Merciful the Lord Hath Been » Ensignឬ Liahona, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2004 ទំព័រ 46 ។
-
5. វចនានុក្រមអង់គ្លេស Oxford តាមអ៊ិនធើរណែត “will”; oed.com ។
-
6. ជែរី អេ. ខូអីន « Why You Don’t Really Have Free Will » USA Today ថ្ងៃទី 1 ខែ មករា ឆ្នាំ 2012, usatoday30.usatoday.com/news/opinion/forum/story/2012–01–01/free-will-science-religion/52317624/1
-
7. រ័សុល អិម ណិលសុន « Decisions for Eternity » Ensign ឬ Liahona,ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2013 ទំព័រ 108 ។
-
8. ម៉ូសាយ 3:19 ។
-
9. សូមមើល ម៉ូសាយ 3:19 ។
-
10. ម៉ូសាយ 5:2 ។
-
11. ម៉ូសាយ 15:26 ។
-
12. រ៉ូសែល ធី អូសហ្គូស្សធ័ប និង ឡូឡា អូសហ្គូស្សធ័ប « I Will Give Myself to Him » ។
-
13. សូមមើល មរ៉ូណៃ 7:9 ។
-
14. សូមមើលមរ៉ូណៃ 4:3, 5:2 ។
-
15. នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល «Remember How Merciful the Lord Hath Been» ទំព័រ 46 ។
-
16. ហិនរី ប៊ី អាវរិង « This Day » Ensign ឬ Liahona, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2007 ទំព័រ 91 ។
-
17. អាលម៉ា 5:26 ។
-
18. សូមមើល ហេលេមិន 4:13 ។
-
19. សូមមើល ម៉ាថាយ 11:28 ។