ឆាត អេច វិប ៖ សូមស្វាគមន៍មកកាន់ការពិភាក្សាតុមូល ។ យើងមានអំណរគុណដែលមានអែលឌើរ គីម ប៊ី. ក្លាក ចូលរួមជាមួយយើងថ្ងៃនេះ លោកជាអ្នកគ្រប់គ្រងការអប់រំសាសនាចក្រ ស៊ិស្ទើរ បូនី អូស្ការសុន ជាប្រធានយុវនារីទូទៅ និង ថម វ៉ាលែតា ជានាយកផ្នែកកម្មវិធីសិក្សាសម្រាប់ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និង ថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ យើងក៏មានអំណរគុណផងដែរចំពោះគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាពីររូបដែលចូលរួមជាមួយយើងថ្ងៃនេះគឺ ៖ បងស្រី ហៃឌី វីឌ បង្រៀននៅទីក្រុង សលត៍ លេក និង បងប្រុស ដេន ហ៊ែដឡិន បង្រៀននៅទីក្រុង ឡេថិន រដ្ឋ យូថាហ៍ ។ សូមអរគុណចំពោះការចូលរួមនៅថ្ងៃនេះ ។
នៅពេលយើងនិយាយអំពីចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ យើងចង់ចាប់ផ្ដើមដោយសួរអែលឌើរ ក្លាក ថាតើលោកនឹងឆ្លើយសំណួរអំពីរបៀបដែលចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិនេះលេចជារូបរាងឡើង—ទាក់ទងនឹងប្រភព និងគោលបំណងរបស់វា—និងមូលហេតុដែលយើងនឹងមានកម្មវិធីនោះដែលជាចំណេះចំណានគោលលទ្ធិដែរឬទេ ។
អែលឌើរ គីម ប៊ី. ក្លាក ៖ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងឆ្លើយណាស់ ។ ប្រហែលមួយឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំត្រូវបានស្នើឲ្យពិនិត្យមើលរបៀបដែលយើងអាចជួយជំនាន់កំពុងពេញវ័យឲ្យដោះស្រាយចម្ងល់នានាដែលពួកគេមានអំពីគោលលទ្ធិ ប្រវត្តិសាសនាចក្រ ជីវិតរស់នៅពួកគេ និងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងជុំវិញពួកគេលើពិភពលោកនេះ ។ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្ដើមនិយាយទៅមនុស្សមួយចំនួន ហើយគិតអំពីឧបសគ្គនោះដែរ ។ បងប្រុស វិប និង ខ្ញុំបានចំណាយពេលខ្លះពិភាក្សាអំពីបញ្ហាទាំងនោះជាមួយគ្នា ។ ថ្ងៃមួយគាត់មកជួបខ្ញុំក្នុងការិយាល័យ រួចប្រាប់ថា « ខ្ញុំមានយោបល់មួយ » ។ កាលយើងអង្គុយទល់មុខគ្នា គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំអំពីយោបល់គាត់ នោះខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់ ។ ហើយខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំកំពុងស្ដាប់វិវរណៈ ។ គាត់មានបំណងយកយោបល់នេះទៅអនុវត្តក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ដែលជាធម្មតា និងជាទម្លាប់យើងបានចំណាយពេលរៀនចំណេះចំណានខគម្ពីរ ហើយយកពេលនេះទៅធ្វើអ្វីមួយដែលគាត់ហៅថា « ចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ » ។ យោបល់នេះគឺចង់ធ្វើឲ្យដូចអ្វីដែលយើងបានខិតខំ—ដើម្បីជួយដល់សិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលា ជាពិសេស ដោះស្រាយ ហើយឆ្លើយសំណួរនានាដែលពួកគេមាន ប៉ុន្តែពួកគេក៏រៀនពីរបៀបដើម្បីអនុវត្តគោលលទ្ធិដែលពួកគេបានរៀនអំពីឧបសគ្គដែលគេមានក្នុងជីវិត ឧបសគ្គដែលមិត្តភក្ដិគេមាន សំណួរដែលកើតឡើងក្នុងទិដ្ឋភាពផ្សេងៗគ្នា ដើម្បីឲ្យដំណឹងល្អមិនគ្រាន់តែក្លាយទៅជាអ្វីមួយដែលពួករស់នៅសម្រាប់ជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាអ្វីមួយដែលពួកគេស្រឡាញ់ ហើយចែកចាយ ព្រមទាំងក្លាយជារបៀបដែលពួកគេប្រាស្រ័យទាក់ទងនឹងមនុស្សដទៃផងដែរ ។ វាក្លាយជាកែវឆ្លុះដែលពួកគេអាចមើលឃើញជីវិតជុំវិញខ្លួន ហើយដំណើរការនេះក្លាយជាមធ្យោបាយមួយដ៏សំខាន់ដើម្បីឲ្យពួកគេប្រែចិត្តជឿកាន់តែខ្លាំងលើព្រះអម្ចាស់ ។ ហើយខ្ញុំគិតថា នេះគឺជារបៀបដែលវាបានចាប់ផ្ដើម ។
ពេលអ្នកមើលទៅចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិនេះ អ្នកគួរតែចាត់ទុកវាជាបទពិសោធន៍នៃវិវរណៈមួយ ។ វាកើតឡើងតាមរយៈវិវរណៈ ។ ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍នោះ ហើយខ្ញុំបានឃើញវាកើតឡើង ។ ខ្ញុំគិតថា វាគឺជាអព្ភូតហេតុមួយដែលវិវរណៈបានកើតឡើងយ៉ាងរហ័ស ។ ឧទាហរណ៍ ពេលយើងនាំយកយោបល់នេះទៅកាន់គណៈកម្មការអប់រំជាលើកដំបូង ហើយពិភាក្សាជាមួយសមាជិកគណៈកម្មការប្រតិបត្តិ ពួកគេមានចិត្តរំភើបយ៉ាងខ្លាំង ។ គណៈប្រធានទីមួយ និង សមាជិកគណៈកម្មការក៏មានចិត្តរំភើបដែរ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំគិតថានេះជាកម្មវិធីដ៏អស្ចារ្យមួយ ។ ឥឡូវយើងពិភាក្សាអំពីចំណុចគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ជាចំណុចដែលត្រូវធ្វើឲ្យវាក្លាយជាការពិត និងធ្វើឲ្យវាកើតឡើងបាន ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។ យើងអរគុណណាស់ចំពោះការរួមចំណែករបស់លោកក្នុងអ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីបង្កើតកម្មវិធីចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិនេះឡើង ។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលបានរួមចំណែក ហើយពិតជាបានប្រទានពរដល់កិច្ចសន្ទនា និងការសម្រេចចិត្តនានារបស់យើង ហើយទីបំផុតមានកម្មវិធីសិក្សា និងការបំពាក់បំប៉នដែលមានសម្រាប់ចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ ។ ដូច្នេះ សូមអរគុណច្រើន ។
ផ្នែកទីមួយនៃចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ គឺដើម្បីជួយពួកយុវវ័យឲ្យស្គាល់របៀបទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ ។ មិនគ្រាន់តែឆ្លើយសំណួរពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងជួយពួកគេឲ្យរៀនពីរបៀបគិតអំពីព័ត៌មាន និងរបៀបសិក្សា ព្រមទាំងរបៀបងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ដើម្បីរៀនអំពីសេចក្ដីពិតអស់កល្បជានិច្ចដែរ ។ ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ដែលត្រូវបង្រៀនពួកគេជាដំបូងសិនអំពីរបៀបទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ ពីមុនឆ្លើយសំណួរពួកគេ ?
ហៃឌី អេច. វីឌ ៖ យើងសង្កេតឃើញក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលាថា នៅពេលសិស្សចេះមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃគោលការណ៍ខាងគោលលទ្ធិច្បាស់ នោះពួកគេមានទំនុកចិត្តដើម្បីឆ្ពោះទៅមុខ ហើយព្យាយាមអនុវត្តតាមយោបល់មួយចំនួននៅក្នុងជីវិតពួកគេ តាមអ្វីដែលយើងបង្រៀនពួកគេនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ ខ្ញុំគិតថា នោះជាមូលហេតុសំខាន់ណាស់ដែលពួកគេត្រូវមានគោលការណ៍គ្រឹះដើម្បីសង់គ្រឹះនៅលើនោះ ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។
បូនី អិល. អូស្ការសុន ៖ ពាក្យចាស់លោកថា « អ្នកអាចឲ្យត្រីដល់មនុស្ស ឬអ្នកអាចបង្រៀនមនុស្សឲ្យចាប់ត្រី » ។ ខ្ញុំគិតថា ពាក្យស្លោកនោះអនុវត្តក្នុងកម្មវិធីនេះ ។ យើងបង្រៀនពួកគេអំពីជំនាញនានា ដែលនឹងចិញ្ចឹមបីបាច់ពួកគេខាងវិញ្ញាណពេញមួយជីវិត ប្រសើរជាងផ្ដល់បទគម្ពីរឲ្យពួកគេទន្ទេញចាំមាត់ ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។
បងប្រុស ដេន ហ៊ែដឡិន ៖ ខ្ញុំបានឃើញដូច្នោះដែរក្នុងថ្នាក់រៀនខ្ញុំ នៅពេលខ្ញុំសាកល្បងកម្មវិធីចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិនេះ ។ ខ្ញុំគិតថា របៀបដែលកម្មវិធីសិក្សានេះត្រូវបានបង្កើតឡើង ពិតជាអនុញ្ញាតឲ្យសិស្សសួរសំណួរជាច្រើន ។ ហើយវាធ្វើឲ្យការពិភាក្សាអំពីសំណួរខាងគោលលទ្ធិនេះមានភាពប្រសើរឡើង ។ ការបង្រៀនមេរៀនអំពី « ការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ » ចំៗ នឹងផ្ដល់ឲ្យអ្នកនូវគ្រឹះដើម្បីស្ថាបនាពេញមួយឆ្នាំសិក្សា នៅពេលសិស្សសួរសំណួរទាំងនេះក្នុងថ្នាក់របស់អ្នក ។
អែលឌើរ ក្លាក ៖ ខ្ញុំអាចផ្ដល់ការសង្កេតមួយបានទេ ? ខ្ញុំគិតថា អ្នកទាំងពីរបានលើកឡើងអំពីសារៈសំខាន់នៃការរួមចំណែករបស់សិស្សក្នុងដំណើរការនេះ ។ ហើយខ្ញុំគិតថា អ្វីដែលយើងរៀនអំពីចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ—ហើយខ្ញុំគិតថាវាជាការពិតក្នុងរាល់ការរៀនសូត្រទាំងអស់នោះ—គឺបរិបទដែលពិតជាមានប្រយោជន៍ ហើយចំៗទៅនឹងគំនិតរបស់សិស្ស ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលយើងពិតជាយកចិត្តទុកដាក់នោះ គឺដំណើរការដែលពួកគេឆ្លងកាត់ ព្រោះនោះគឺជាអ្វីដែលនឹងផ្លាស់ប្ដូរពួកគេ ។ អ្វីដែលផ្លាស់ប្រែចិត្តពួកគេឲ្យជឿលើព្រះអម្ចាស់នោះ គឺពេលពួកគេមានបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនខាងវិញ្ញាណ ។ ហើយអ្នកអាចទទួលអ្វីដូចនេះបាន តែតាមរយៈការព្យាយាមស្វែងរកចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះ ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។ បងប្រុស វ៉ាលែតា តើលោកចង់បន្ថែមអ្វីទេ ?
ថម វ៉ាលែតា ៖ អមជាមួយអ្វីដែលបានពិភាក្សានេះ នោះសិស្សក៏នឹងមានឱកាសធ្វើតាមគំរូ ហើយអនុវត្តគោលការណ៍ទាំងនោះម្ដងហើយម្ដងទៀត ។ ប្រាកដណាស់ ស្ថានភាព និងករណីសិក្សានីមួយដែលពួកគេទទួលបាននឹងខុសប្លែកពីគ្នាបន្តិច ហើយពួកគេនឹងត្រូវធ្វើសកម្មភាពជាមួយគោលការណ៍ទាំងនោះដែលមានបង្រៀននៅក្នុង « ការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ » ក្នុងរបៀបមួយខុសប្លែកពីគ្នាបន្តិច។ ពួកគេត្រូវប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា ហើយធ្វើការជាមួយគ្នា ។ សិស្សម្នាក់អាចនិយាយថា « ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំនឹងប្រើគោលការណ៍នេះនៅពេលនេះ » ហើយសិស្សម្នាក់ទៀតនឹងគិតខុសពីនេះយោងលើទិដ្ឋភាពផ្សេងគ្នា ។
បងប្រុស វិប ៖ ដូច្នេះ បន្ថែមលើការរៀនអំពីគោលការណ៍ និងលំនាំសម្រាប់ការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ នោះពួកគេនឹងសិក្សាអំពីប្រធានបទគោលលទ្ធិទាំងប្រាំបួនដែលមានបង្ហាញនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សា Come Follow Me ហើយដែលយើងបានប្រើវាក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលាផងដែរ ។ ហើយពួកគេអនុវត្តតាមគោលការណ៍ទាំងនោះក្នុងការសិក្សាអំពីគោលការណ៍ខាងគោលលទ្ធិខ្លះដែលបានរកឃើញ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំគិតថាសំណួរបន្ទាប់គឺ ៖ តើការរៀនអំពីគោលលទ្ធិពិតមានតម្លៃយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន ៖ តើខ្ញុំអាចលើកការដកស្រង់មួយដែលខ្ញុំគិតថា យើងទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ឮអែលឌើរ ផាកកឺ បានប្រើជាច្រើនដងក្នុងមេរៀនដែលលោកបង្រៀនយើងបានទេ ? លោកមានប្រសាសន៍ដូចនេះ ៖
« បើមនុស្សយល់អំពីគោលលទ្ធិពិត នោះវានឹងកែប្រែឥរិយាបថ ព្រមទាំងអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្ស ។
« ការសិក្សាអំពីគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អ នឹងអភិវឌ្ឍអាកប្បកិរិយាបានរហ័សជាង ការសិក្សាអំពីអាកប្បកិរិយាដើម្បីអភិវឌ្ឍអាកប្បកិរិយាទៅទៀត » ។១
ខ្ញុំគិតថា ចំណុចសំខាន់នៃការថ្លែងនេះ គឺថាការយល់ដឹងអំពីគោលលទ្ធិនាំវាចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ។ វាគឺជាអ្វីមួយដែលពួកគេនឹងរក្សាទុកក្នុងខ្លួនពួកគេ ហើយបញ្ចេញមកក្រៅតាមរបៀបដែលពួកគេរស់នៅតាមដំណឹងល្អ និងតាមរបៀបដែលពួកគេប្រាស្រ័យជាមួយមនុស្សជុំវិញខ្លួន ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។ តើមានគំនិតអ្វីទៀតទេ ?
អែលឌើរ ក្លាក ៖ ខ្ញុំមានគំនិតមួយ ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអញ្ជើញ ។
អែលឌើរ ក្លាក ៖ ស៊ិស្ទើរ អូស្កាសុន បានដកស្រង់ប្រសាសន៍ប្រធាន ផាកកឺ ។ លោកបានប្រើពាក្យមួយ ដែលស៊ិស្ទើរតែងប្រើពេលគាត់ពន្យល់វា គឺពាក្យ យល់ អំពីគោលលទ្ធិពិត ។ ដូច្នេះយើងបង្រៀនដើម្បីឲ្យយល់ ជាអ្វីមួយដែលកើតឡើងក្នុងគំនិត និងក្នុងចិត្តរបស់អ្នក ។ នៅពេលវាកើតឡើង ហើយជាអ្វីដែលកើតឡើងមែននោះ គឺសិស្សរៀនចេះគោលការណ៍ទាំងឡាយ ហើយពួកគេរក្សាទុកវាក្នុងខ្លួនពួកគេ ។ ខ្ញុំគិតថាពួកគេក៏យល់ផងដែរថា ពេលណាអ្នកប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីពិតនោះអ្នកនឹងមានអំណាចលើជីវិតអ្នក ។ អំណាចកើតឡើង ព្រោះអ្នកប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីពិតក្នុងជីវិតអ្នក ។ ហើយនោះគឺជាមេរៀនដ៏សំខាន់មួយដែលត្រូវរៀន ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។ សូមអញ្ជើញ ។
បងប្រុស វ៉ាលែតា ៖ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់និយាយថា ខ្ញុំគិតថាវាមានប្រយោជន៍ ។ កាលណាពួកគេយល់ពីគោលលទ្ធិពិតនោះកាន់តែច្បាស់ នោះពេលពួកគេនឹងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហា ឬកង្វល់ ឬសំណួរ ឬគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អមួយ ដែលពួកគេព្យាយាមយល់ក្នុងបរិបទនៃឥទ្ធិពលខាងលោកិយ ពួកគេអាចទទួលយកបញ្ហានោះ ហើយដាក់វាទៅក្នុងបរិបទនៃគោលលទ្ធិពិតវិញ ហើយវានឹងជួយពួកគេឲ្យមានទស្សនៈដ៏អស់កល្បមួយ ដែលបន្ទាប់ពីនោះអ្នកអាចឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហា ឬសំណួរនោះបាន ។
បងប្រុស វិប ៖ នោះពិតជាយោបល់ល្អ ។ សូមអរគុណអ្នកទាំងអស់គ្នា ។ មានយោបល់ជាច្រើននៅទីនេះ ការមានទីពឹងពាក់ដែលពួកគេអាចបែរទៅរក និងការមានសុវត្ថិភាពនៃការស្គាល់សេចក្ដីពិត ដើម្បីថ្លឹងថ្លែងអ្វីផ្សេងទៀតដែលពួកគេស្ដាប់ឮនោះ គឺពិតជាពរជ័យមួយ ។ ដូច្នេះ សូមអរគុណ ។
តើលោកអាចប្រាប់បន្តិចអំពីតួនាទីរបស់សិស្សនៅក្នុងកិច្ចការទាំងអស់នេះបានទេ ? ខ្ញុំដឹងថាមានអ្នកខ្លះបានបារម្ភថា យើងបន្តបន្ថែមការរំពឹងចង់បានពីពួកយុវវ័យយើង ហើយថាពួកគេរស់នៅក្នុងពិភពមួយដែលពោរពេញទៅដោយការទាមទារ និងការរំពឹងចង់បានពេលវេលា ព្រមទាំងការយកចិត្តទុកដាក់របស់ពួកគេ ហើយកម្មវិធីនេះជាអ្វីមួយបន្ថែមទៀត ដែលពួកយុវវ័យយើងត្រូវធ្វើតាម ។ តើលោកនឹងថ្លែងដូចម្ដេច អំពីការបង្កើនការរំពឹងចង់បានពីពួកយុវវ័យរបស់យើង និងអ្វីដែលកម្មវិធីនេះនឹងត្រូវការពីពួកគេ ?
បងប្រុស ហ៊ែដឡិន ៖ គំនិតរបស់ខ្ញុំគឺថា ពេលខ្ញុំត្រូវបានស្នើឲ្យសាកល្បងកម្មវិធីនេះដំបូង ហើយកាលខ្ញុំបានអានមេរៀន « ការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ » នោះខ្ញុំពុំបានសង្ស័យនោះទេ ប្រហែលសង្ស័យបន្តិច—មិនមែនសង្ស័យថា តើពួកគេត្រូវការកម្មវិធីនេះឬអត់នោះទេ ប៉ុន្តែសង្ស័យថាតើពួកគេនឹងរួមចំណែកក្នុងបរិបទដែលខ្ញុំបានបង្រៀននេះឬទេ ។ តើពួកគេពិតជាយកចិត្តទុកដាក់ល្មមគ្រប់គ្រាន់ទៅលើការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណឬទេ ? បន្ទាប់ពីបានបង្រៀនលើកដំបូង ខ្ញុំបានភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងចំពោះកម្រិតនៃការរួមចំណែក និងភាពសកម្ម និងចំណាប់អារម្មណ៍ដែលពួកគេមានទៅលើកម្មវិធីនេះ ។ ហើយលើសពីនេះ ខ្ញុំភា្ញក់ផ្អើលនឹងបទពិសោធន៍ជាច្រើន ដែលពួកគេមានរួចមកហើយក្នុងជីវិត ជាមួយនឹងការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ ។ ខ្ញុំគិតថាត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំបានដឹងថា មិនគ្រាន់តែជាការនិយាយអំពីការរំពឹងចង់បានពីពួកគេនោះទេ តែខ្ញុំគិតថាពួកគេចង់បានការរំពឹងចង់បានជាច្រើននោះទៅវិញ ។ ខ្ញុំគិតថា ពួកគេទន្ទឹងរង់ចាំចង់រៀនអំពីគោលលទ្ធិនានាដែលនឹងត្រូវបានបង្រៀន និងពីរបៀបដែលពួកគេអាចអនុវត្តស្របតាមស្ថានភាពជាច្រើនដែលពួកគេជួបក្នុងជីវិត ។ មែនហើយ វាអាចជាការរំពឹងទុកបន្ថែមបន្ដិច ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតថា វាមិនមែនជាការរំពឹងទុកដែលពួកគេមិនចូលចិត្តនោះទេ ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។ បងស្រី វីដ ។
បងស្រី វីដ ៖ ពេលខ្លះ រឿងមួយដែលយើងធ្វើ—គឺជាការលំបាកដែលរំពឹងឲ្យ សិស្សទាំងនេះនឹងធ្វើការច្រើនជាងមុន ។ អ្វីមួយដែលយើងឃើញថាយើងត្រូវធ្វើនោះ គឺត្រូវកែសម្រួលអ្វីដែលយើងសុំឲ្យពួកគេធ្វើឲ្យស្របទៅនឹងសេចក្ដីត្រូវការរបស់សិស្ស ។ យើងនឹងអានសំណួរជាមួយពួកគេ ហើយយើងប្រាកដថា ពួកគេស្គាល់ ហើយយល់ពីគោលលទ្ធិនានា ។ វានឹងក្លាយជាបទពិសោធន៍មួយដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់សិស្សទាំងនោះ ជាជាងធ្វើឲ្យមានស្ថានភាពតានតឹង ឬមិនសប្បាយចិត្តដល់ពួកគេ ។ ហើយថ្ងៃបង្រៀនដែលខ្ញុំចូលចិត្តក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលារបស់ខ្ញុំ គឺជាពេលដែលខ្ញុំអាចអង្គុយមួយទល់មួយជាមួយនឹងសិស្ស ហើយប្រាកដថាសិស្សយល់ពីដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។
ស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន ៖ ពួកគេបានធ្វើចំណេះចំណានខគម្ពីររួចទៅហើយ ហើយបានចំណាយពេលលើការរៀនវា ។ ខ្ញុំចាត់ទុកកម្មវិធីនេះថាជាការបំពេញទៅលើអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើកន្លងមកនេះជាមួយនឹងចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ ខ្ញុំជឿយ៉ាងមុតមាំលើអ្វីដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកយុវវ័យយើងមានបំណងប្រាថ្នាខ្ពស់ដើម្បីមានភាពក្លាហានក្នុងទីបន្ទាល់របស់ខ្លួន និងដើម្បីរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ។ ហើយកម្មវិធីនេះផ្ដល់ឲ្យពួកគេនូវរបៀបកាន់តែប្រសើរមួយដើម្បីធ្វើដូចនោះ ដើម្បីទទួលយកបទគម្ពីរដែលពួកគេ—ជាច្រើននាក់—ស្គាល់រួចមកហើយ ហើយឥឡូនេះផ្ដល់ឲ្យពួកគេនូវការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីខគម្ពីរទាំងនោះ ។ ខ្ញុំគិតថា ពួកយុវវ័យយើងនឹងឈានដល់កម្រិតនៃការរំពឹងទុកដ៏ខ្ពស់បំផុតដែលយើងបានដាក់ ។ បើយើងមិនរំពឹងចង់បានអ្វីមួយពីពួកគេទេ ប្រហែលជាពួកគេមិនអាចសម្រេចវាបានឡើយ ។ ខ្ញុំបាននិយាយដូច្នេះកាលពីពីរឆ្នាំមុនថា ពេលយើងរំពឹងទុកកាន់តែច្រើន នោះពួកយុវវ័យនឹងឆ្លងកាត់វាបាន ។ ហើយខ្ញុំបាននិយាយជាមួយលោកមុននេះបន្តិចថា តើមានអ្វីកើតឡើងជាមួយ …
បងប្រុស វិប ៖ តម្រូវការ និង ការរំពឹងទុកខ្ពស់ ។
ស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន ៖ … តម្រូវការ ។ សូមអរគុណ។ ខ្ញុំភ្លេចពាក្យនោះ ។ នោះគឺជាតម្រូវការកាន់តែខ្ពស់ដើម្បីទទួលបានសញ្ញបត្រឥឡូវនេះ ។ រីឯស្ថិតិបង្ហាញថា ពួកយុវវ័យទាំងនេះនឹងឈានដល់អ្វីដែលយើងបានស្នើឲ្យពួកគេធ្វើ ព្រោះពួកគេមានបំណងប្រាថ្នាមួយដើម្បីធ្វើជាមនុស្សដែលព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យឲ្យពួកគេប្រែក្លាយ ។
អែលឌើរ ក្លាក ៖ តើខ្ញុំអាចផ្ដល់ការសង្កេតមួយដែរបានទេ ? ខ្ញុំគិតថាមានទិដ្ឋភាពមួយទៀត ដែលថា បើយើងមិនធ្វើឲ្យតឹងតែងទៅលើរបៀបដែលយើងបង្រៀន អ្វីដែលយើងបង្រៀន និងអ្វីដែលយើងរំពឹងទុកទេនោះ យើងនឹងជួបសិស្សជាច្រើននាក់ដែលនឹងនិយាយមកកាន់យើងថា « ខ្ញុំបានរៀនវារួចមកហើយ ។ ខ្ញុំចេះវាហើយ ។ តើលោកគ្រូ/អ្នកគ្រូមានអ្វីផ្សេងទៀតទេ ? ព្រោះខ្ញុំបានរៀនវាតាំងពីខ្ញុំអាយុប្រាំ ប្រាំមួយ និងប្រាំពីរឆ្នាំមកម្ល៉េះ ។ ដូច្នេះតើមានអ្វីផ្សេងទៀតទេ ? » ប្រាកដណាស់ គឺមានទៀត ។ មានច្រើនទៀត ។ ហើយយើងត្រូវតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីផ្ដល់វាទៅឲ្យពួកគេ ។
ខ្ញុំមានចៅស្រី—ខ្ញុំពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលដោយរឿងនេះ—ខ្ញុំមានចៅស្រីអាយុប្រាំឆ្នាំម្នាក់ដែលបានបង្រៀនមេរៀននៅក្នុងរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារអំពីយ៉ូសែបនៅប្រទេសអេស៊ីប ។ នាងមានអាយុប្រាំឆ្នាំ ។ ប្រាកដណាស់នាងឆ្លាត តែទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកដឹងហើយ ។ ពេលនាងបង្រៀន ខ្ញុំបានសួរនាងថា « តើចៅបង្រៀនអំពីភរិយារបស់ប៉ូទីផារឬ ? » « ចា៎ស ។ មែនហើយ ។ យើងដឹងរឿងនោះហើយ » ។ ដូចគ្នានេះដែរ ខ្ញុំគិតថាយើងកំពុងពិភាក្សាអំពីជំនាន់នៃពួកយុវវ័យដែលកំពុងចូលមកកាន់សាសនាចក្រ—ព្រោះសាសនាចក្រនេះពិតជាព្យាយាមបង្រៀនគោលលទ្ធិដល់មនុស្សតាំងពីវ័យក្មេង ។ ហើយយើងត្រូវតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ជំនាន់ដែលចង់បានបន្ថែមទៀត ដែលពិតជាចង់បានការបង្រៀនដ៏មានឥទ្ធិពល ។ ប្រាកដដូចអ្វីដែលប្រធាន ជេ. រ៉ូប៊ីន ក្លាក បានមានប្រសាសន៍ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ៖ ពួកយុវវ័យទាំងនេះ « ចង់បានអ្វីចំៗ » ។២ ពួកគេចង់បានអ្វីច្បាស់លាស់ ត្រឹមត្រូវ ហើយពិត ។ ពួកគេចង់បានអ្វីដែលជាក់ស្ដែង ។ ហើយចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិគឺជាអ្វីដែលពួកគេចង់បាន ។
បងប្រុស វិប ៖ វានឹងតម្រូវច្រើនពីគ្រូបង្រៀនក្នុងការរៀបចំ និងការសិក្សាដំណឹងល្អ ព្រមទាំងជំនាញ និងសមត្ថភាពរបស់ពួកគេដើម្បីឆ្លើយសំណួរ និងដឹកនាំសិស្សទៅរកប្រភព និងព័ត៌មានត្រឹមត្រូវ ។ ពេលនិយាយអំពីសិស្សទាំងនេះ នោះខ្ញុំមានគំនិតមួយទៀតភ្លាម ៖ ពួកគេពិតជាស្គាល់តម្រូវការនេះ ។ ពួកគេបានសួររកតម្រូវការនេះ ។
បងប្រុស ហ័រ បានបង្រៀនក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលាមួយប៉ុន្មានខែមុន ដែលគាត់បានសួរថា « តើប្អូនធ្លាប់មានសំណួរអំពីប្រវត្តិសាសនាចក្រ ឬគោលលទ្ធិដែលប្អូនបានគិត ឬមានគេសួរប្អូនដែរឬទេ ? » សិស្សស្ទើរតែគ្រប់គ្នាបានលើកដៃ ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមសរសេរសំណួរពួកគេទាំងអស់លើក្ដារខៀន ។ រួចគាត់សួរថា « តើមានប៉ុន្មាននាក់ដែលមានអារម្មណ៍ថា អាចឆ្លើយនឹងសំណួរទាំងនេះបាន ? » មានតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលបានលើកដៃ ។
គាត់និយាយថា « បើថ្នាក់សិក្ខាសាលាអាចជួយប្អូនឲ្យឆ្លើយនឹងសំណួរទាំងនេះបាន ឬជួយមនុស្សណាម្នាក់ទៀត ឲ្យស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងនេះ តើនោះនឹងប្រទានពរដល់ប្អូនទេឬ ? » នៅក្នុងថ្នាក់នេះទាំងមូល ពួកគេមានចិត្តរំភើបជាខ្លាំងចំពោះយោបល់នេះ ។ ប្រាកដណាស់ គាត់បាននិយាយថា « វានឹងប្រទានពរដល់ប្អូន ហើយជួយប្អូនយ៉ាងប្រាកដ ។ ខ្ញុំប្រាកដថា ប្អូននឹងជួបរឿងនេះ ប្រហែលមួយខែម្ដង » ហើយពួកគេបានសើច ។ រួចគាត់បានបន្ដថា « តើវាកើតឡើងញឹកញាប់ជាងនេះមែនទេ ? » ពួកគេបាននិយាយថា « រាល់ថ្ងៃតែម្ដង ។ រាល់ថ្ងៃនៅតាមអ៊ិនធើរណិត ។ រាល់ថ្ងៃនៅឯសាលា ជាមួយសមាជិកគ្រួសារ ។ យើងត្រូវការអ្វីដូចនេះ ព្រោះយើងជួបរឿងនេះគ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់ » ។
សូមអរគុណ ។ ខ្ញុំគិតថាពួកគេមិនគ្រាន់តែឈានដល់កម្រិតនៃការរំពឹងទុករបស់យើងនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេទទួលស្គាល់សេចក្ដីត្រូវការនោះដោយខ្លួនគេ ហើយអន្ទះសាដើម្បីទទួលបានជំនួយនោះ ។
កាលនិយាយអំពីសិស្សរបស់យើង និងបទពិសោធន៍ យើងអាចងាកទៅរកបងស្រី វីដ និង បងប្រុស ហ៊ែដឡិន ដើម្បីបានការពន្យល់ខ្លះៗ ព្រោះអ្នកទាំងពីរបានសាកល្បងកម្មវិធីនេះហើយ ។ តើអ្នកទាំងពីរអាចប្រាប់យើងបន្តិចអំពីបទពិសោធន៍របស់អ្នកទាក់ទងនឹងចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិបានទេ—ការឆ្លើយតបរបស់សិស្ស និងរបៀបដែលពួកគេទទួលបានពរជ័យ ?
បងស្រី វីដ ៖ យើងមានបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យ នៅពេលចាប់ផ្ដើមកម្មវិធីនេះក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលារបស់យើង ។ រឿងមួយដែលយើងឃើញបន្ទាប់ពីថ្ងៃទី ១ គឺយើងបានឲ្យសិស្សពីរបីនាក់កត់ត្រា ស្របពេលដែលយើងធ្វើការពិសោធន៍ ហើយអញ្ជើញពួកគេឲ្យរួមចំណែក ។ វាគឺជារឿងគួរឲ្យរំភើប នៅពេលអានមតិរបស់ពួកគេបន្ទាប់ពីពួកគេ បានទទួលស្គាល់ការរួមចំណែកនេះ កម្រិតកាន់តែខ្ពស់នៃការរួមចំណែកនៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ ហើយគិត និង ខ្វាយខ្វល់អំពីពួកគេ រួចអនុវត្តក្នុងស្ថានភាពជីវិតជាក់ស្ដែង នៅពេលយើងបង្រៀនពួកគេអំពីលំនាំនេះក្នុងការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ ហើយក្រោយមកអនុវត្តវាតាមប្រធានបទនៃដំណឹងល្អ ។
បងប្រុស ហ៊ែដឡិន ៖ បទពិសោធន៍ជាក់លាក់មួយដែលខ្ញុំបានមានគឺ យុវនារីម្នាក់បានចែកចាយក្នុងថ្នាក់ពេលខ្ញុំកំពុងបង្រៀនមេរៀន « ការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ » ។ ឪពុកម្ដាយរបស់នាងលែងលះគ្នា ហើយនាងមានសំណួរដែលខ្ញុំគិតថា ពួកយុវវ័យជាច្រើនក្នុងថ្នាក់មានអំពីការផ្សារភ្ជាប់ថា ៖ « តើខ្ញុំនឹងនៅជាមួយនរណាក្នុងភាពអស់កល្បនោះ ? តើអ្វីគ្រប់យ៉ាងនឹងដំណើរការដូចម្ដេច ? » នាងបានប្រាប់អំពីបទពិសោធន៍មួយដែលនាងបានមាន ។ នាងនិយាយថា « ខ្ញុំបានមានសំណួរនោះ—វាបានរំខានខ្ញុំតាំងពីឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានលែងលះគ្នាម្ល៉េះ » ។ ហើយនាងបាននិយាយថា « ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តស្វែងរកចម្លើយដោយខ្លួនឯង » ។ ដូច្នេះនាងបានស្វែងរកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ នាងនិយាយថា ដំណើរការនោះបានចំណាយពេលមួយរយៈ ប៉ុន្តែយប់មួយកាលនាងបានអានក្នុងគម្ពីរ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញាមានខគម្ពីរមួយ ... ដែលនាងគ្មានការសង្ស័យអ្វីទាល់តែសោះក្នុងគំនិតនាង ។ នាងមិនបានចែកចាយជាមួយយើងអំពីខគម្ពីរនោះទេ ។ ខ្ញុំគិតថានោះមិនមែនជាចំណុចសំខាន់នៃរឿងរបស់នាងឡើយ ។ ប៉ុន្តែនេះគឺជាអ្វីដែលនាងបានថ្លែង ។ នាងបាននិយាយថា « កាលខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីរនោះ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះបានឆ្លើយនឹងសំណួររបស់ខ្ញុំ ហើយលុបបំបាត់មន្ទិលសង្ស័យរបស់ខ្ញុំក្នុងពេលនេះ » ។ ខ្ញុំគិតថា ការថ្លែងនោះពិតជាមានន័យណាស់ ។ នាងនិយាយថា « បើថ្ងៃក្រោយ ខ្ញុំមានមន្ទិលសង្ស័យទាំងនេះម្ដងទៀត ខ្ញុំស្គាល់ពីលំនាំដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើតាមហើយ » ។ ខ្ញុំគិតថាការណ៍នោះពិតជាមានន័យណាស់សម្រាប់យុវនារីរូបនេះក្នុងការថ្លែង ដូចអ្វីដែលខ្ញុំដឹងនាពេលឥឡូវនេះដែលត្រូវរស់នៅតាម—គឺដូចជាអ្វីដែលអែលឌើរ ហូឡិន មានប្រសាសន៍មែនទេ ? យើងខ្ជាប់ខ្ជួនទៅនឹងអ្វីដែលយើងដឹង ។ ខ្ជាប់ខ្ជួនទៅនឹងក្ដីជំនឿដែលយើងមានរហូតដល់ពន្លឺ និងចំណេះដឹងបន្ថែមកើតមាន ។ កាលឃើញយុវនារីនេះរស់នៅតាមអ្វីទាំងនោះ ហើយអនុវត្តវាក្នុងជីវិតនាង នោះគឺជាការបំផុសគំនិតសម្រាប់ខ្ញុំ និងមនុស្សគ្រប់រូបក្នុងថ្នាក់របស់យើង ។
បងប្រុស វិប ៖ សូមអគុណ ។ លោកដឹងទេ វាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពេលលោកមានប្រសាសន៍ដូចនោះ ព្រោះសប្ដាហ៍មុនខ្ញុំបាននិយាយជាមួយនឹងសិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលាម្នាក់នៅក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ។ យើងមិនបានគ្រោងដូចនោះទេ ប៉ុន្តែកូនស្រីខ្ញុំបានចូលរៀនក្នុងថ្នាក់សាកល្បងមួយ ។ ខ្ញុំបានសួរថា តើនាងចូលចិត្តចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិឬទេ ហើយនាងបាននិយាយថា « ខ្ញុំចូលចិត្ត ។ វាមានប្រយោជន៍ជាងចំណេះចំណានខគម្ពីរឆ្ងាយណាស់ » ។ ខ្ញុំសួរថា « តាមរបៀបណា ? » ចម្លើយគឺពាក្យមួយថា « វាទាក់ទង » គ្នា ។ តាមពិត បីម៉ាត់ ។ ប៉ុន្ដែ ទាក់ទងគ្នា ។ គឺវាទាក់ទងគ្នា ។ ហើយនោះជាមូលហេតុដែលវាមានប្រយោជន៍ ។ វាសំខាន់សម្រាប់ខ្ញុំ ព្រោះវាមានប្រយោជន៍ដោយមានរឿងដែលទាក់ទងនឹងសំណួរដែលខ្ញុំមាន និងស្ថានភាពដែលខ្ញុំជួប ។ ដូច្នេះ សូមអរគុណដែលបាននិយាយដូច្នោះ ។ តើមានយោបល់អ្វីទៀតទេ ?
បងប្រុស វ៉ាលែតា ៖ តើខ្ញុំអាចលើកឡើងថា វគ្គបទគម្ពីរចំណេះចំណានគោលលទ្ធិទាំងនោះមានទំនាក់ទំនងនឹងសេចក្ដីថ្លែងសំខាន់នៃគោលលទ្ធិបានទេ ។ កាលសិស្សទាំងនោះកំពុងរៀន បន្ទាប់ពីពួកគេបានអានប្រធានបទគោលលទ្ធិទាំងស្រុងហើយ នោះពួកគេនឹងសញ្ជឹងគិតពីសេចក្ដីថ្លែងជាក់លាក់នៃគោលលទ្ធិទាំងនេះ ។ វាមិនគ្រប់គ្រាន់ទេដែលពួកយុវវ័យជាច្រើនគិតថា « វាត្រូវតែជាការពិតព្រោះគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលារបស់ខ្ញុំ ឬនរណាម្នាក់បានបង្រៀនខ្ញុំ » ។ ប៉ុន្តែតាមពិតពួកគេមានសេចក្ដីថ្លែងចេញមកពីបទគម្ពីរ និងធនធានផ្សេងទៀតជាច្រើន នៅពេលអ្នកអានក្នុងបទពិសោធន៍រៀនសូត្រ ប្រសាសន៍របស់ពួកព្យាការីដែលជួយពួកគេឲ្យយល់អំពីសេចក្ដីថ្លែងសំខាន់នៃគោលលទ្ធិទាំងនោះ ហើយធ្វើឲ្យវាមានទំនាក់ទំនងស្អិតរមួតនឹងគ្នា ។
ឧទាហរណ៍ទីមួយនៅក្នុង « ក្រុមព្រះ » គឺ ហេព្រើរ ១២:៩ ៖ « មួយទៀតយើងរាល់គ្នាមានឪពុកខាងសាច់ឈាម ដែលវាយផ្ចាលយើង ហើយយើងក៏កោតខ្លាចដល់គាត់ដែរ ដូច្នេះ តើមិនត្រូវឲ្យយើងចុះចូល ចំពោះព្រះវរបិតាខាងវិញ្ញាណជាជាងទៅទៀត ដើម្បីឲ្យបានរស់នៅទេឬអី ? »
ពួកយុវវ័យយើងនឹងមិនដែលភ្លេចវគ្គបទគម្ពីរនោះទេ នៅពេលពួកគេរៀនអំពីសេចក្ដីថ្លែងសំខាន់នៃគោលលទ្ធិនោះ ។ ដូច្នេះ កាលនរណាម្នាក់សួរថា « តើអ្នកដឹងការណ៍នោះតាមរបៀបណា ? » នោះមានធនធានសន្ធឹកដែលពួកគេអាចទៅស្វែងយល់ ឬចេញពីទំនុកតម្កើង « ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ » ឬវគ្គបទគម្ពីរនេះដែលប៉ុលថ្លែងក្នុងហេព្រើរថា មែនហើយ ព្រះវរបិតាសួគ៌គឺជាបិតានៃវិញ្ញាណខ្ញុំ ។ វាត្រូវបានបង្រៀនយ៉ាងល្អ ។ ពេលពួកគេអាន ស្ថានភាពទាំងនេះ នោះពួកគេពិតជាឃើញវិធីជាច្រើនដែលអាចអនុវត្ត ហើយដែលអាចបង្រៀនដល់មនុស្សដទៃ ។
បងប្រុស វិប ៖ លោកដឹងទេ នោះជារឿងសំខាន់ ព្រោះយើងបានឮថាសិស្សជាច្រើននាក់អាចឆ្លើយរាល់សំណួរក្នុងការប្រឡងបានមែនទេ ? ពួកគេស្គាល់អ្វីដែលគោលលទ្ធិបង្រៀន ។ ពួកគេថែមទាំងស្គាល់សេចក្ដីយោងបទគម្ពីរជាច្រើន ប៉ុន្តែពេលពួកគេជួបនឹងស្ថានភាពមួយ ឬសំណួរមួយ ពួកគេមិនអាចធ្វើឲ្យអ្វីដែលពួកគេកំពុងប្រឈមមុខនោះមានទំនាក់ទំនងទៅនឹងគោលលទ្ធិដែលពួកគេបានរៀនជានិច្ចនោះឡើយ ។ ដូច្នេះចេញពីអ្វីដែលលោកទើបមានប្រសាសន៍ ខ្ញុំគិតថាវាជាការណ៍ល្អដែលគ្រូបង្រៀនត្រូវយល់ថា នេះក៏ជាឱកាសមួយដើម្បីធ្វើឲ្យគោលការណ៍ខាងគោលលទ្ធិនេះមានទំនាក់ទំនងជាមួយស្ថានភាពជីវិតជាក់ស្ដែង ឬសិក្សាករណីមួយ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចឃើញពីរបៀបដែលវាមានទំនាក់ទំនង ហើយប្រទានពរពួកគេក្នុងជីវិតជាក់ស្ដែង ។
បងប្រុស ហ៊ែដឡិន ៖ ខ្ញុំចង់បន្ថែមថា អ្វីៗក្នុងស្ថានភាពនេះគឺថាវាត្រូវតែទាក់ទងគ្នា ។ កាលណាវាទាក់ទងគ្នាកាន់តែខ្លាំង នោះខ្ញុំគិតថាសិស្សកាន់តែមានឱកាសធ្វើឲ្យវាមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ ហើយកាន់តែចង់បន្តរៀនអំពីចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ ។ ក្នុងការសិក្សារបស់ខ្ញុំ—នេះប្រហែលជាទីដែលការអនុវត្ត និងការកែសម្រួលទៅតាមកម្មវិធីសិក្សាកើតឡើង—ប៉ុន្ដែបើមានការអនុវត្តមួយដែលអ្នកអាចមានឧទាហរណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនដែលខុសគ្នាបន្តិចបន្តួចពីអ្វីដែលមានក្នុងសៀវភៅសិក្សានេះ តែបើវាផ្ទាល់ខ្លួនសម្រាប់អ្នក ឬសម្រាប់ពួកគេ ខ្ញុំគិតថានោះជារបៀបដ៏ល្អបំផុតដើម្បីអនុវត្តដូចនោះ ។ តើខ្ញុំនឹង …
បងប្រុស វ៉ាលែតា ៖ អូ៎ មិនមែនទេ យើង …
បងប្រុស ហ៊ែដឡិន ៖ យល់ព្រម ។
បងប្រុស វ៉ាលែតា ៖ … យល់ព្រម ដោយអស់ពីចិត្ត ។ តាមពិត រឿងមួយដែលយើងសង្ឃឹមចង់បានគឺថា ពួកយុវវ័យនឹងចាប់ផ្ដើមលើកឡើងពីបញ្ហា និងសំណួរ និងស្ថានភាពនានាក្នុងជីវិតជាក់ស្ដែងពួកគេ ហើយអ្នកអាចធ្វើការជាមួយពួកគេ រួមគ្នាក្នុងថ្នាក់រៀនដោយការឆ្លើយ អ្នកដឹងទេ គឺការដាក់សំណួរ ឬបញ្ហានោះក្នុងទស្សនអស់កល្បមួយ ។ អស្ចារ្យណាស់ ។ យើងគិតថា នោះជារបៀបដែលអ្នកត្រូវធ្វើ ។
ស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន ៖ ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា វាជាពរជ័យមួយដ៏អស្ចារ្យ ពេលខ្ញុំមើលទៅកម្មវិធីសិក្សាពួកយុវវ័យដែលពួកគេរៀននៅថ្ងៃអាទិត្យគឺ Come Follow Me ខ្ញុំឃើញថា ពួកគេមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងល្អ ហើយគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ពួកគេរៀននៅក្នុងថ្នាក់នៅថ្ងៃអាទិត្យ ដើម្បីចែកចាយពីឧទាហរណ៍នៃជីវិតជាក់ស្ដែង ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ។ ហើយការពង្រឹងនេះដែលធ្វើឡើងទាំងនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យនឹងក្លាយជាពរជ័យអស្ចារ្យមួយក្នុងជីវិតពួកគេ ។ កាលខ្ញុំឮលោកណែនាំកម្មវិធីថ្មីនេះដល់ខ្ញុំលើកដំបូង ខ្ញុំក៏បានមានអារម្មណ៍ការបំផុសគំនិតដូចគ្នាដែរ ។ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថា វាជាវិវរណៈ ។ នេះគឺជាជំហានបន្ទាប់ដែលពួកយុវវ័យយើងត្រូវការ ។
បងប្រុស វិប ៖ មែនហើយ ចូរយើងពិភាក្សាបន្តិចអំពីតួនាទីរបស់គ្រូ ។ តើអ្នកទាំងអស់គ្នានឹងថ្លែងដូចម្ដេចអំពីរឿងនេះ តើអ្វីជាតម្រូវការដល់គ្រូរបស់យើងដើម្បីធ្វើឲ្យបានល្អយ៉ាងនេះ ?
បងស្រី វីដ ៖ តាមបទពិសោធន៍ខ្ញុំគឺថា យើងត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យនូវការទទួលខុសត្រូវមួយពីអែលឌើរ បាឡឺដ ដើម្បីបង្កើនចំណេះដឹងខាងដំណឹងល្អរបស់យើង ។ យើងត្រូវត្រៀមខ្លួនឲ្យបានល្អជាងមុន ដើម្បីឆ្លើយសំណួរពិបាកៗរបស់សិស្សយើង ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ យើងត្រូវស្គាល់ដំណើរការនេះទាំងក្នុងទាំងក្រៅ ។ យើងត្រូវរស់នៅតាមវាក្នុងជីវិតយើង តាមរបៀបមួយដែលយើងអាចថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីវា ហើយអាចប្រើប្រាស់វាក្នុងបទពិសោធន៍ដែលយើងមានក្នុងការទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណដោយខ្លួនយើងផ្ទាល់ ដើម្បីយើងអាចត្រៀមខ្លួននៅពេលពួកគេមករៀនដោយនាំយកសំណួរពិបាកៗមកជាមួយ ។
បងប្រុស ហ៊ែដឡិន ៖ ខ្ញុំចង់និយាយថា ត្រៀមខ្លួន ។ ក្នុងនាមជាគ្រូ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ការដើរចូលក្នុងថ្នាក់ ហើយដាក់ធុងសំរាមលើកៅអីព្យាណូ ហើយទាត់ធុងចុះឡើងកាលយើងពិភាក្សាអំពីចំណេះចំណានខគម្ពីរ ថ្ងៃដូចនោះមិនមានទៀតទេ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាត្រូវការការត្រៀមខ្លួនបន្តិច ការត្រៀមខ្លួនបន្ថែមសម្រាប់ខ្ញុំដើម្បីអង្គុយចុះ ។ ព្រោះពួកគេពិតជា—អ្នកហៅវាថាជាបទពិសោធន៍ ប៉ុន្តែវាពិតជាមេរៀនខ្លីៗ ។ ដូច្នេះវាមានអ្វីបន្ថែមទៀតទៅលើមេរៀននោះពីមុនវាបញ្ចប់ ។ ប៉ុន្តែវាមិនខុសអ្វីច្រើនពីការបង្រៀនបទគម្ពីរតាមលំដាប់លំដោយក្នុងអ្វីដែលយើងស្គាល់ថាជាសេចក្ដីថ្លែងគោលលទ្ធិនោះឡើយ ។ យើងស្គាល់វាយ៉ាងច្បាស់ ។ យើងយល់អំពីវា ។ យើងអនុវត្តការបង្រៀនទាំងនោះ ។ ដូច្នេះលំហូរនៃការបង្រៀនគឺដូចជាអ្វីដែលយើងធ្វើក្នុងការបង្រៀនបទគម្ពីរតាមលំដាប់លំដោយដែរ ប៉ុន្តែវាត្រូវការការរៀបចំបន្ថែមនៅលើការធ្វើការណ៍នោះ ។
បងប្រុស វិប ៖សូមអគុណ ។ មានសំណួរមួយទៀតអំពីករណីសិក្សា និងស្ថានភាពនានាដែលត្រូវបានលើកឡើង ។ ប្រហែលខ្ញុំសូមសួរអែលឌើរ ក្លាក ។ លោកគឺជាគ្រូបង្រៀនឆ្នើមមួយរូបក្នុងការប្រើសិក្សាករណី ហើយខ្ញុំបានឃើញលោកបង្រៀនតាមរបៀបដែលពិតជាមានឥទ្ធិពលពេលប្រើជំនាញបង្រៀនដូចនេះ ។ តើលោកមានប្រសាសន៍យ៉ាងណា អំពីតម្លៃនៃការប្រើសិក្សាករណី និងស្ថានភាពជីវិតពិត និងការជួយសិស្សឲ្យភ្ជាប់គោលលទ្ធិទៅនឹងជីវិតពិតរបស់ពួកគេនោះ ?
អែលឌើរ ក្លាក ៖ខ្ញុំគិតថា មានពាក្យពីរក្នុងគំនិតខ្ញុំដែលបានប្រើរួចមកហើយក្នុងការសន្ទនារបស់យើងនេះ ។ ទីមួយគឺវាទាក់ទងគ្នា—គឺថាអ្នកជ្រើសរើសអ្វីដែលពិតជាទាក់ទងនឹងសិស្ស ។ ពួកគេរស់នៅតាមអ្វីទាំងនេះ ។ ខ្ញុំគិតថា ឯកសារដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនេះធ្វើបានល្អ ។ វាគឺជាអ្វីដែលពិតជាទាក់ទងទៅនឹងពួកគេ ។ នោះជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យវាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ហើយដែលនាំមកនូវពាក្យទីពីរគឺការរួមចំណែក ។សិស្សពិតជារួមចំណែកជាមួយឯកសារនោះ ។ មានរឿងពីរកើតឡើង ។ ទីមួយគឺស្ថានភាព ។ ពេលអ្នកចាប់ផ្ដើមធ្វើវា ហើយចាប់ផ្ដើមគិតថា « តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វី ? » អ្វីដែលកើតឡើងក្នុងគំនិតរបស់សិស្សគឺថាពួកគេដាក់ខ្លួនគេនៅក្នុងស្ថានភាពនោះ ហើយពួកគេចាប់ផ្ដើមហាត់សមក្នុងចិត្តថា « មែនហើយ ។ តើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វី ? ការណ៍នោះចាប់ផ្ដើមជួយពួកគេខាងវិញ្ញាណ ឲ្យចុះសម្រុងនឹងព្រះវិញ្ញាណដែលនឹងយាងមក ដែលជួយបង្រៀនពួកគេអំពី « នេះគឺជាអ្វីដែលអ្នកគួរតែធ្វើ » ។
រឿងមួយទៀតដែលកើតឡើងគឺថា គោលលទ្ធិគឺរស់រវើក ។ វាមានភាពជាក់ស្ដែង ។ វាមិនមែនគ្រាន់តែជារឿងដែលពួកគេបានរៀន ហើយនិយាយថា « មែនហើយ ខ្ញុំស្គាល់ការណ៍នេះ » ។ ឥឡូវនេះវាក្លាយជាការពិត ។ វាក្លាយជាអ្វីដែលអ្នកប្រើក្នុងជីវិតអ្នក ។ ខ្ញុំគិតថា យើងអាចជួយពួកគេឲ្យឃើញថា វាមិនគ្រាន់តែជាការរៀនអំពីអ្វីទាំងនេះដើម្បីព្រឹកស្អែកឡើងបើមាននរណាម្នាក់សួរសំណួរមួយ នោះអ្នកនឹងដឹងថាត្រូវធ្វើដូចម្ដេចនោះទេ ។ វាជាសំណួរជាក់ស្ដែងដូចជា « ចុះបើអ្នកគឺជាម្ដាយមួយរូប ហើយអ្នកមានកូនដែលសួរសំណួរនោះ ? » ការណ៍នេះនឹងមានឥទ្ធិពល ។ អ្នកនឹងដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វី ។ ឬបើអ្នកជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាមួយរូប ហើយអ្នកទៅក្នុងតំបន់បេសកកម្ម ហើយអ្នកមានសាសនាគន់ការី អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ល្អ ព្រោះអ្នកនឹងមានស្ថានភាពជីវិតជាក់ស្ដែង ហើយអ្នកនឹងក្នុងស្ថានភាពទាំងនោះ ។ អ្នកនឹងមានបទពិសោធន៍ក្នុងការគិតអំពីស្ថានភាពទាំងនោះ ។ ខ្ញុំគិតថា នោះគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់របស់វា ។
រឿងមួយទៀតដែលនឹងកើតឡើង—ដែលអ្នកទាំងពីរបានលើកឡើងរួចមកហើយនោះ—គឺអ្នកអាចឲ្យសិស្សពិភាក្សាគ្នា ហើយប្រាស្រ័យជាមួយគ្នា ។ មានន័យថា អ្នកត្រូវទុកចិត្តសិស្សរបស់អ្នកថាពួកគេពិតជានឹងធ្វើការពិភាក្សានោះ ។ ប៉ុន្តែពួកគេនឹងធ្វើ ។ ដូច្នេះអ្នកអាច—គ្រូអាច—ជំនួសឲ្យ ការគ្រាន់តែប្រាប់ពួកគេនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាង អ្នកក្លាយជាអ្នកសួរសំណួរ ។ អ្នកអាចសង្ខេបបន្តិច ។ ប៉ុន្តែអ្នកក៏អាចនិយាយបានដែរថា « សាលី តើប្អូនគិតដូចម្ដេចអំពីអ្វីដែលប៊ីលីបាននិយាយអម្បាញ់មិញនេះ ? » សាលីនិយាយថា « ខ្ញុំគិតថានោះមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើទេ » ។ « ហេតុអ្វីមិនមែន ? តើប្អូនគិតដូចម្ដេចអំពីការណ៍នោះ ? » មិនយូរប៉ុន្មាន សិស្សនឹងពិភាក្សា ហើយប្រាស្រ័យជាមួយគ្នា ហើយនោះគឺជាឥទ្ធិពលក្នុងថ្នាក់រៀន ព្រោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងមក មានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេអំពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើ ។ នោះជារបៀបមួយដ៏មានឥទ្ធិពលដើម្បីធ្វើឲ្យសិស្សរួមចំណែកក្នុងដំណើរការមួយ ដែលនឹងប្រទានពរដល់ជីវិតពួកគេជារៀងរហូត ។
បងប្រុស វិប ៖សូមអគុណ ។ យើងប្រហែលមានសំណួរមួយទៀត ។ មានការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើនក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ដែលសម្រាប់សិស្សខ្លះ នេះជាការលំបាកមួយដែលត្រូវបានស្នើឲ្យធ្វើកាន់តែច្រើនជាងមុន ឬធ្វើអ្វីដែលខុសពីមុន ឬផ្លាស់ប្ដូរតាមរបៀបណាមួយ ។ តើមានដំបូន្មានអ្វីសម្រាប់ពួកយើងដែលមិនទាន់បានធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរនេះដែរឬទេ ?
បងប្រុស វ៉ាលែតា ៖ខ្ញុំនឹងបន្ថែមអំពីរឿងនេះ ។ នៅពេលលោកមានប្រសាសន៍អំពីការផ្លាស់ប្ដូរ ខ្ញុំគិតដល់គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤២:៦១៖ « [ អ្នកនឹង ] ទទួលវិវរណៈថែមទៅលើវិវរណៈ » ។ នគរព្រះវរបិតាសួគ៌ស្ថាបនានៅលើវិវរណៈ ។ មានពន្លឺ និងចំណេះដឹងបន្ថែម ដែលកាន់តែភ្លឺស្វាងជាងមុន ជាអ្វីដែលកណ្ឌទី ៥០ បានប្រាប់ ។ យើងហាក់ដូចជាកំពុងឆ្ពោះទៅមុខតាមទិសដៅនោះ ។ ហើយខ្ញុំត្រូវមានសេចក្ដីជំនឿ ក្នុងនាមជាគ្រូមួយរូប ដើម្បីមិនគ្រាន់តែឆ្លើយជាជាងប្រព្រឹត្តចំពោះការផ្លាស់ប្ដូរនោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីព្យាយាម ហើយបន្តទៅទីដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងទៅ ។ ហើយខ្ញុំត្រូវតែមានសេចក្ដីជំនឿ ប្រសើរជាងត្អូញត្អែរថា « ទេ មានការផ្លាស់ប្ដូរមួយទៀតហើយ ! » ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវតែមានសេចក្ដីជំនឿដើម្បីនិយាយថា « បើព្រះវរបិតាសួគ៌ទ្រង់ព្រះតំរិះថា យើងអាចធ្វើកិច្ចការនេះបាន នោះវានឹងដំណើរការជាប្រាកដ » ។ គឺដូចជា « ខ្ញុំនឹងទៅ ហើយនឹងធ្វើ » ។ រីឯគ្រូទាំងឡាយ ដូចជាអ្នកទាំងពីរនេះដែលបានធ្វើការសាកល្បង ហើយឆ្ពោះទៅមុខដោយសេចក្ដីជំនឿដែរ ពួកគេមានពរ ហើយពួកគេឃើញពរជ័យនោះ អ្នកអាចឮក្តីរំភើបពេលពួកគេនិយាយ ។
បងប្រុស វិប ៖សូមអរគុណច្រើន ។
ស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន ៖តើខ្ញុំអាចបន្ថែមបានទេ ៖ អ្នកគ្រប់គ្នាដែលធ្វើការជាមួយពួកយុវវ័យដឹងថា ពិភពលោកកំពុងផ្លាស់ប្ដូរ ហើយថាពួកគេបានឃើញទស្សនវិជ្ជា និងគំនិតជាច្រើន ព្រោះតែការលេចឡើងនៃអ៊ិនធើរណែត និងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ។ ពួកគេបានឃើញរឿងដែលមានឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានក្នុងជីវិតពួកគេ ជាងពេលណាៗទាំងអស់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រពិភពលោក ។ ហើយនេះគឺជាការឆ្លើយតបដើម្បីឈោងទៅជួយពួកគេឲ្យដោះស្រាយឧបសគ្គទាំងនោះ ។ យើងត្រូវបន្តមានការផ្លាស់ប្ដូរ ។ យើងត្រូវបន្តមានការរីកចម្រើន ។ យើងត្រូវបន្តពង្រឹងវិធីដែលយើងបង្រៀន ហើយប្រាស្រ័យជាមួយពួកយុវវ័យយើង ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចដោះស្រាយឧបសគ្គទាំងនេះបាន ។ ខ្ញុំគិតថា គ្រូភាគច្រើននឹងទទួលយកកម្មវិធីនេះ ។ ខ្ញុំគិតថា វានឹងមិនមែនជាអ្វីមួយដែលអវិជ្ជមាននោះទេ ៖ « ឱ ! យើងត្រូវតែផ្លាស់ប្ដូរទៅរកអ្វីដែលថ្មី » ។ កម្មវិធីនេះនឹងក្លាយជាពរជ័យដ៏មហិមាមួយក្នុងការជួយពួកគេ ឲ្យរៀបចំពួកយុវវ័យរបស់ពួកគេដើម្បីប្រឈមមុខនឹងអ្វីដែលពួកគេត្រូវការក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ។
អែលឌើរ ក្លាក ៖ឆាត តើខ្ញុំអាចបន្ថែមអ្វីមួយបានទេ ? ខ្ញុំចង់ថ្លែងសាក្សីអំពីអ្វីដែលបាននិយាយកន្លងមក និងអ្វីដែលស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន បានរៀបរាប់អំពីការផ្លាស់ប្ដូរ ។ ខ្ញុំចង់ថ្លែងទៅកាន់គ្រូបង្រៀនទាំងឡាយ និង យើងទាំងអស់គ្នាឲ្យទម្លាប់នឹងកម្មវិធីនេះ ។ វានឹងកើតឡើង ។ ទម្លាប់នឹងកម្មវិធីនេះទៅ ។ ព្រះទ្រង់ឆ្ពោះទៅមុខដោយព្រះចេស្តាក្នុងនគរទ្រង់ ។ ហើយអ្វីៗកំពុងតែផ្លាស់ប្តូរ ។ វាកំពុងតែផ្លាស់ប្ដូរ ។ ហើយវានឹងបន្តផ្លាស់ប្ដូរ ព្រោះយើងត្រូវរៀបចំនគរព្រះសម្រាប់ការយាងត្រឡប់មករបស់ព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហើយយើងមិនទាន់សម្រេចបាននៅឡើយទេ ។ វាជាក់ច្បាស់ណាស់ ។ យើងនឹងឃើញអ្វីទាំងនេះច្រើនឡើង ហើយច្រើនជាងនេះទៀត ។ នោះគឺជារឿងមួយ ។
រឿងទីពីរគឺថា ពេលការផ្លាស់ប្ដូរកើតឡើងដូចនេះ វាសំខាន់ដែលយើងត្រូវសួរសំណួរពីរដល់ខ្លួនយើង ៖ តើខ្ញុំគួរតែផ្លាស់ប្ដូរអ្វី ? តើអ្វីខ្លះដែលខ្ញុំត្រូវតែផ្លាស់ប្ដូរ ? ប៉ុន្តែ អ្នកក៏ត្រូវសួរដូចនេះដែរ ៖ តើមានអ្វីដែលមិនគួរផ្លាស់ប្ដូរក្នុងរបៀបដែលខ្ញុំឆ្លើយតបទៅនឹងការណ៍នេះ ? ឧទាហរណ៍ ក្នុងចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ មានអ្វីមួយចំនួនដែលត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាបានពិភាក្សាអស់ខ្លះហើយ ។ ប៉ុន្តែក៏មានអ្វីមួយចំនួនដែលមិនគួរផ្លាស់ប្ដូរដែរ ។ កុំបោះបង់ចោលអ្វីៗដែលអ្នកដឹងថា ពិតជាមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងកិច្ចខិតខំផ្ទាល់ខ្លួនអ្នកចំពោះសិស្សអ្នក—ដូចជាក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះពួកគេ ព្រះវិញ្ញាណព្រះអម្ចាស់ក្នុងថ្នាក់រៀន ទីបន្ទាល់របស់អ្នក ការថ្លែងទីបន្ទាល់បរិសុទ្ធទៅកាន់ពួកគេចេញពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ។ អ្វីទាំងនោះមិនផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ។ ដំណឹងល្អមិនផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ។ វាគ្រាន់តែជារចនាសម្ព័ន្ធដែលយើងធ្វើឲ្យសិស្សរួមចំណែក ហើយនាំឲ្យមានការផ្ដោតអារម្មណ៍លើប្រធានបទទៅក្នុងថ្នាក់រៀនបទគម្ពីរតាមលំដាប់លំដោយប៉ុណ្ណោះដែលផ្លាស់ប្ដូរ នោះហើយជាភាពខុសប្លែក ។ ដូច្នេះយើងនឹងត្រូវផ្លាស់ប្ដូរអ្វីមួយចំនួន ប៉ុន្តែមានរឿងជាច្រើនដែលមិនផ្លាស់ប្ដូរ ។ ហើយយើងត្រូវបន្តធ្វើអ្វីទាំងនោះ ហើយប្រាកដថា នៅពេលអ្នកដើរចូលក្នុងថ្នាក់រៀនរាល់ថ្ងៃ អ្នកមានព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយអ្នក ។ បើអ្នកធ្វើដូចនោះ ហើយអ្នកប្រើឯកសាល្អៗទាំងនេះ នោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងនឹងដំណើរការល្អបំផុត ។
បងប្រុស វិប ៖សូមអគុណ ។ មុនយើងបញ្ចប់ ស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន តើយើងអាចសូមឲ្យស៊ិស្ទើរចែកចាយអ្វីក៏បាន ដែលស៊ិស្ទើរចង់ចែកចាយ ដោយដឹងថាស៊ិស្ទើរអធិស្ឋានរាល់ថ្ងៃ សម្រាប់យុវនារីរាប់រយពាន់នាក់ដែលអង្គុយក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ព្រមទាំងការមានបទពិសោធន៍អំពីការបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាពេលព្រលឹម ។ ដោយមានបទពិសោធន៍នោះ ដោយដឹងអំពីអ្វីដែលត្រូវផ្ដល់ឲ្យ តើស៊ិស្ទើរចង់ចែកចាយអំពីអារម្មណ៍របស់ស៊ិស្ទើរអំពីកម្មវិធីនេះ ហើយតើស៊ិស្ទើរចង់ចែកចាយអ្វីខ្លះអំពីយុវនារី និងយុវជនក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ?
ស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន ៖ខ្ញុំគិតថា ពួកយុវវ័យយើងមានភាពវៃឆ្លាតជាងជំនាន់ដែលយើងធ្លាប់បានឃើញ និង ខ្ញុំបានសង្កេត ។ ខ្ញុំគិតថា ពួកគេមានបំណងធ្វើអ្វីដែលត្រូវ ហើយថាពួកគេដឹងកាន់តែច្បាស់ថាពួកគេជានរណា ។ លោកបានលើកឡើងអំពីចៅស្រីអាយុប្រាំឆ្នាំ ដែលបង្រៀនមេរៀនរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ។ ទាំងនេះជាពួកយុវវ័យដែលនឹងចូលរៀនក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលាយើងសព្វថ្ងៃនេះ ។ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំរំភើបចិត្តណាស់ដែលយើងនឹងធ្វើការណ៍នេះ ក៏ដូចជាជួយពួកគេឲ្យយល់អំពីរបៀបអនុវត្តគោលទ្ធិនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក្នុងស្ថានភាព និងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ។ វាមិនមែនជាគោលការណ៍អរូបី ពិបាកយល់ទៀតឡើយ ។ វានឹងជាអ្វីមួយដែលពួកគេដាក់ក្នុងចិត្ត ហើយរៀន ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះវិវរណៈដ៏ឥតឈប់ឈរ ដែលយើងទទួលបានក្នុងសាសនាចក្រដែលប្រទានពរ ហើយពង្រឹងដល់ពួកយុវវ័យយើង ។ ខ្ញុំរំភើបចំពោះអ្វីដែលនឹងកើតឡើងជាមួយនឹងចំណេះចំណានខាងគោលលទ្ធិ ។
បងប្រុស វិប ៖សូមអរគុណច្រើន ។ អែលឌើរ ក្លាក តើលោកអាចនិយាយបញ្ចប់ ហើយចែកចាយអ្វីក៏បានឬទេ ?
អែលឌើរ ក្លាក ៖ដូចខ្ញុំបានលើកឡើងពីដំបូងថា នេះគឺជាវិវរណៈ ។ នេះគឺជាកិច្ចការព្រះអម្ចាស់ដើម្បីផ្ដល់គោលជំហរ អប់រំ ហើយអភិវឌ្ឍជំនាន់កំពុងពេញវ័យ តាមរបៀបមួយដែលកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពជាងពេលមុនៗ ។ យើងដឹងថា នៅពេលយើងចុះចូលនឹងព្រះអម្ចាស់ ហើយធ្វើតាមការដឹកនាំ និងវិវរណៈរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងទទួលបានវិវរណៈ និងការយល់ដឹងកាន់តែច្រើន ។ ហើយអ្នកបានចាប់ផ្ដើមទទួលបទពិសោធន៍នោះហើយ ។ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថា នេះគឺជាការកែប្រែដ៏អស្ចារ្យ ហើយនឹងជាពរជ័យដ៏មហិមាមួយដល់គ្រូៗ និងសិស្សទាំងឡាយរបស់យើង ។ ខ្ញុំគិតថា នេះនឹងជាពរជ័យមួយធំសម្រាប់គ្រួសារអ្នក ព្រោះអ្នកនឹងអនុវត្តការណ៍នេះនៅផ្ទះ ។ បើអ្នកមានកូន ឬចៅនៅផ្ទះ អ្នកអាចអនុវត្តកម្មវិធីនេះជាមួយពួកគេ ។ វានឹងជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ។
ខ្ញុំក៏ចង់និយាយខ្លះៗផងដែរឆាត ។ ខ្ញុំច្បាស់ណាស់ថា ស៊ិស្ទើរ អូស្ការសុន ក៏អធិស្ឋានសម្រាប់យុវជនដែរ ព្រោះយុវជនត្រូវរៀបការនឹងយុវនារី ។ ហើយពួកគេទាំងអស់គ្នាត្រូវត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីធ្វើជាម្ដាយ និងឪពុកក្នុងគ្រួសារអស់កល្បមួយ ។ បើយើងរក្សាទុកការណ៍នេះក្នុងគំនិត ហើយទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើកិច្ចការនៅទីនេះ នោះយើងនឹងមិនអីទេ ។ យើងនឹងមានបទពិសោធន៍អស្ចារ្យជាមួយពួកយុវវ័យទាំងនេះ ព្រោះពួកគេជាយុវវ័យដ៏ឆ្នើម ។ យុវវ័យដ៏អស្ចារ្យ ។ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវការការណែនាំ ការដឹកនាំ ការគាំទ្រ ការលើកទឹកចិត្ត កម្លាំងមកពីមនុស្សខ្លះដែលបានដើរលើមាគ៌ានេះមុនពួកគេបានឆ្ងាយបន្តិច និងជាអ្នកដែលស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ជាអ្នកដែលអាចធ្វើសាក្សីអំពីព្រះ និងពលិកម្មធួនដ៏អស្ចារ្យ និងជាអ្នកដែលនាំយកក្ដីស្រឡាញ់ទៅកាន់សិស្ស ហើយលើកស្ទួយពួកគេឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ អ្នកនឹងធ្វើដូចនោះ ។ ឥឡូវនេះអ្នកនឹងមានរបៀបធ្វើវា ដែលនឹងជារឿងអស្ចារ្យសម្រាប់ពួកគេ ។ ពរជ័យជាច្រើនកើតឡើងជុំវិញខ្លួន ។
បងប្រុស វិប ៖សូមអគុណ ។ សូមអរគុណអ្នកទាំងអស់ច្រើន ។ វាជារឿងអស្ចារ្យដែលបានពិភាក្សាជាមួយអ្នកទាំងអស់គ្នានៅថ្ងៃនេះ ។
© 2016 ដោយ Intellectual Reserve, Inc. All rights reserved ។ អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ 5/16 ។ អនុមតិឲ្យបកប្រែ ៖ 5/16 ។ ការបកប្រែនៃ “Panel Discussion on Doctrinal Mastery.” Cambodian PD60001875 258
បង្ហាញសេចក្ដីយោង
-
1. Boyd K. Packer « Little Children » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៦ ទំព័រ ១៧ ។
-
2. សូមមើល J. Reuben Clark Jr., The Charted Course of the Church in Education, បានធ្វើកំណែ ( ឆ្នាំ ១៩៩៤ ), ទំព័រ ៣ ។