ហើយក្មេងតូចៗជាអ្នកគង្វាល
ដោយប្រធាន ប៊យ ឃេ. ផាកកឺ
ប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ស្វាមី និងភរិយាគួរតែយល់ថាការហៅបម្រើដំបូងគេបំផុតរបស់ពួកគេ-- គឺជាការហៅបម្រើដែលពួកគេពុំត្រូវបានដោះលែង-- ពីគ្នាទៅវិញទៅមក និងពីកូនៗ ។
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ នាយប់ដ៏ត្រជាក់មួយនៅស្ថានីយ៍រថភ្លើងក្នុងប្រទេស ជប៉ុន ខ្ញុំបានឮសម្លេងគោះលើបង្អួចទូររថភ្លើង របស់ខ្ញុំ ។ មានក្មេងប្រុសម្នាក់ឈររងារញ័រ ពាក់អាវដាច់រយ៉េរយ៉ៃ ហើយយកក្រវ៉ាត់ករប្រឡាក់មកចងរុំថ្គាមហើម ។ ក្បាលក្មេងនោះមានសុទ្ធតែក្រម៉រ ។ ក្មេងនោះកាន់កំប៉ុង និងស្លាបព្រាច្រេះ បង្ហាញថាជាក្មេងកំព្រាសុំទាន ។ នៅពេលខ្ញុំព្យាយាមបើកទ្វារដើម្បីឲ្យលុយដល់គាត់ ស្រាប់តែរថភ្លើងបរចេញទៅ ។
ខ្ញុំពុំដែលភ្លេចអំពីក្មេងប្រុសតូចដែលស្រេកឃ្លាន ឈរនៅក្នុងភាពត្រជាក់ កាន់កំប៉ុងទទេរម្នាក់នោះទេ ។ ខ្ញុំក៏មិនភ្លេចពីអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំពុំបានជួយ នៅពេលរថភ្លើងបរចេញទៅយឺតៗ ហើយទុកឲ្យគាត់ឈរនៅស្ថានីយ៍នោះដែរ ។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក នៅក្នុងទីក្រុង កូស្កូ ជាទីក្រុងដ៏ខ្ពស់មួយនៅក្នុង អានដេស នៃប្រទេសពេរ៉ូ អែលឌើរ អេ. ធៀឌ័រ ធើរឌល និងខ្ញុំមានការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ នៅក្នុងបន្ទប់តូចដ៏វែង បើកទ្វាចំហរទៅចំផ្លូវ ។ ខណៈដែលអែលឌើរ ធើរឌល កំពុងនិយាយ ក្មេងប្រុសតូច ប្រហែលជាអាយុ ប្រាំមួយឆ្នាំ បានលេចចេញមកនៅមាត់ទ្វារ ។ គាត់ពាក់តែអាវកញ្ចាស់មួយត្រឹមជង្គង់របស់គាត់ ។
នៅខាងឆ្វេងដៃមានតុតូចមួយដែលមាននំប៉័ងសម្រាប់សាក្រាម៉ង់ ។ ក្មេងកំព្រាស្រេកឃ្លានតាមថ្នល់ម្មាក់នោះ បានឃើញនំប៉័ង ហើយបានលូនយឺតៗត្រសៀតាមជញ្ជាំងទៅរកនំបុ័ងនោះ ។ ក្មេងនោះបានទៅជិតដល់តុ នោះមានស្ត្រីម្នាក់នៅច្រកផ្លូវបានឃើញ ។ ស្ត្រីនោះគ្រវីក្បាលដោយមុខមាំ រួចគាត់បានបណ្ដេញក្មេងនោះចេញទៅ ។ ខ្ញុំមានកង្វល់ក្នុងចិត្ត ។
ក្រោយមកក្មេងតូចនោះបានត្រឡប់មកវិញ ។ ក្មេងនោះបានត្រសៀៗតាមជញ្ជាំង មើលពីកន្លែងដាក់នំប៉័ងមកខ្ញុំ ។ នៅពេលក្មេងនោះទៅជិតដល់កន្លែង ដែលស្ត្រីនោះនឹងឃើញគាត់ម្ដងទៀត ខ្ញុំបានលាតដៃខ្ញុំទៅ រួចវារត់មករកខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានលើកក្មេងនោះអង្គុយលើភ្លៅខ្ញុំ ។
ជានិមិត្តរូប បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានដាក់គាត់អង្គុយលើកៅអី អែលឌើរ ធើរឌល ។ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានបិទ ក្មេងប្រុសស្រេកឃ្លាននោះបានរត់ចេញទៅទាំងយប់ងងឹត ។
នៅពេលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានប្រាប់ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ. ឃឹមបឹល អំពីបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ ។ គាត់បានរំជួលចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា «អ្នកកំពុងតែលើកជាតិសាសន៍មួយដាក់លើភ្លៅរបស់អ្នក» ។ គាត់បាននិយាយមកខ្ញុំជាច្រើនដងថា «បទពិសោធន៍នោះ គឺមានអត្ថន័យខ្លាំងជាងដែលអ្នកអាចដឹងទៅទៀត» ។
កាលដែលខ្ញុំបានទៅប្រទេសអាមេរិកឡាទីន ជិត 100 ដង ខ្ញុំបានរកមើលក្មេងប្រុសតូចនោះលើផ្ទៃមុខប្រជាជន ។ ឥឡូវខ្ញុំបានយល់អំពីអ្វីដែលប្រធាន ឃឹមបឹល ចង់មានន័យ ។
ខ្ញុំបានជួបនឹងក្មេងប្រុសញ័រៗម្នាក់ទៀតនៅតាមផ្លូវក្នុងទីក្រុងសលត៌ លេក ។ វាគឺជាយប់រដូវរងារមួយទៀត ។ យើងបានចេញពីសណ្ឋាគារបន្ទាប់ពីបរិភោគអាហារពេលយប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ នៅតាមផ្លូវមានក្មេងប្រុសប្រាំទៅប្រាំបីនាក់ស្រែកឡូរឡា ។ ពួកគេទាំងនោះគួរតែនៅផ្ទះ កុំនៅហាលត្រជាក់ ។
ក្មេងប្រុសម្នាក់គ្មានអាវរងារទេ ។ វាបានលោតញឹកញាប់ដើម្បីកុំឲ្យត្រជាក់ពេក ។ វាបានលាក់ខ្លួននៅគៀនថ្នល់ ក្នុងបន្ទប់មិនស្អាតតូចមួយ ដែលនៅលើគ្រែគ្មានភួយដណ្ដប់ឲ្យកក់ក្ដៅទេ ។
នៅពេលយប់នោះ ពេលខ្ញុំបានទាញភួយមកដណ្ដប់ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយដែលគ្មានគ្រែគេងកក់ក្ដៅនៅផ្ទះ ។
ខ្ញុំត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យឈរជើងក្នុងទីក្រុង អូសាកា ប្រទេសជប៉ុន ពេលបញ្ចប់សង្គ្រាមលោកលើកទី II ។ ទីក្រុងខ្ទេចខ្ទី ហើយដងផ្លូវមានសម្រាមជាគំនរ, កំទេចកំទី និង រណ្ដៅគ្រាប់បែក ។ ថ្វីត្បិតតែដើមឈើជាច្រើន ត្រូវដួលរលំក្ដី ក៏មានដើមឈើមួយចំនួន នៅឈរទាំងបាក់មែង បាក់ធាង ហើយនៅតែមានដុះលាស់ស្លឹកថ្មីដែរ ។
ក្មេងស្រីតូចម្នាក់ពាក់ស្បែកជើងសង្រែក និងអាវ គីម៉ូណូ ពណ៌ចម្រុះកញ្ចាស់មួយ ដែលរវល់តែប្រមូលស្លឹកឈើ ស៊ីកាម័រ ពណ៌លឿងក្រងជាភួង ។ ក្មេងតូចនេះ ហាក់ដូចជាគ្មានដឹងអំពីការវិនាសហិនហោច ដែលនៅជុំវិញនាង នៅពេលនាងប្រវ៉េប្រវ៉ាលើកំទិចកំទី ដើម្បីយកស្លឹកឈើថ្មីដាក់ក្នុងភួងនាង ។ នាងបានរកឃើញភាពស្រស់ស្អាតមួយនៅក្នុងពិភពលោកនាង ។ ប្រហែលជាខ្ញុំគួរតែនិយាយថា នាង គឺជាចំណែកដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនៃពិភពលោកនាង ។ មិនដឹងជាយ៉ាងម៉េច ពេលគិតអំពីនាងវាជួយបង្កើនដល់ក្ដីជំនឿខ្ញុំ ។ កុមារតូចគឺជានិមិត្តរូបនៃក្ដីសង្ឃឹម ។
មរមនបានបង្រៀនថា «កូនក្មេងតូចៗរស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ» 1 ហើយពុំចាំបាច់ប្រែចិត្តទេ ។
ប្រហែលជាមួយសតវត្សន៍មុន មានអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពីរនាក់ បម្រើនៅតាមភ្នំនៃសហរដ្ឋភាគខាងត្បូង ។ មានថ្ងៃមួយ ពួកគេបានមើលឃើញមនុស្សជុំគ្នាពីលើភ្នំនៅពីចម្ងាយ ។ ជារឿយៗ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ពុំមានមនុស្សច្រើនដើម្បីបង្រៀននោះទេ ដូច្នេះពួកគេបានធ្វើដំណើរចុះមក ។
មានក្មេងតូចម្នាក់បានលង់ទឹក ហើយត្រូវធ្វើបុណ្យសព ។ ឪពុកម្ដាយក្មេងនោះ បានទៅរកអ្នកគង្វាល ដើម្បី «និយាយ» នៅក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់កូនពួកគាត់ ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា បានឈរថយក្រោយ នៅពេលអ្នកគង្វាលបានមកដល់ ជួបនឹងឪពុកម្ដាយដែលសោកសៅនោះ ហើយបានចាប់ផ្ដើមធ្វើទេសនកថា ។ បើសិនជា ឪពុកម្ដាយរំពឹងចង់ ទទួលបានការលួងលោមចិត្តពីអ្នកគង្វាលនេះ នោះពួកគេនឹងខកចិត្តហើយ ។
គាត់បានបន្ទោសពួកគេយ៉ាងខ្លាំង ដែលពុំបានឲ្យក្មេងតូចនោះបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ពួកគេបានធ្វេសប្រហែស ដោយសារមានរឿងនេះ ឬរឿងនោះ ហើយឥឡូវនេះ វាយឺតពេលហើយ ។ គាត់បានប្រាប់ពួកគេយ៉ាងគ្រោតគ្រាត ថាកូនតូចរបស់ពួកគេចុះទៅស្ថាននរក ។ ជោគវាសនារបស់កូន គឺជាកំហុសរបស់ពួកគេ ។ ពួកគេត្រូវបានបន្ទោសដោយទណ្ឌកម្មគ្មានទីបញ្ចប់របស់គាត់ ។
បន្ទាប់ពីទេសនកថា បានបញ្ចប់ ហើយ ផ្នូត្រូវបានលប់ ពួកអែលឌើរ បានចូលទៅជួបនឹងឪពុកម្ដាយដែលទួញសោកនោះ ។ ពួកគេបានប្រាប់ម្ដាយនោះថា «យើងជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយយើងបានមកជាមួយនឹងសារលិខិតមួយសម្រាប់អ្នក» ។ នៅពេលឪពុកម្ដាយដែលទួញសោកនោះស្ដាប់ អែលឌើរទាំងពីរនាក់បានអានវិវរណៈ និងថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ពួកគេអំពី ការស្ដារឡើងវិញនៃកូនសោទាំងឡាយសម្រាប់ការប្រោសលោះ ទាំងអ្នកនៅរស់ និងមរណជន ។
ខ្ញុំមានការអាណិតខ្លះៗចំពោះគ្រូគង្វាលនោះ ។ គាត់បានធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពដែលគាត់អាចធ្វើ តាមពន្លឺ និងចំណេះដឹង ដែលគាត់មាន ។ ប៉ុន្តែមានអ្វីច្រើនទៀត ដែលគាត់គួរតែបានផ្ដល់ឲ្យ ។ នោះគឺជាភាពពេញលេញនៃដំណឹងល្អ ។
អែលឌើរបានមកក្នុងនាមជាអ្នកលួងលោមចិត្ត ជាគ្រូបង្រៀន ជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ជាគ្រូគង្វាលមានសិទ្ធិអំណាចនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
កុមារតូចៗទាំងនេះ ដែលខ្ញុំបាននិយាយ តំណាងឲ្យកូនទាំងអស់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ។ « កូនចៅជាមរតកមកពីព្រះយេហូវ៉ា៖ ហើយ… សប្បាយហើយ អ្នកណាដែលមានបំពង់ព្រួញពេញដោយព្រួញ យ៉ាងនោះ» ។ 2
ការបង្កបង្កើតជីវិត គឺជាការទទួលខុសត្រូវដ៏អស្ចារ្យមួយ សម្រាប់គូស្វាមីភរិយាដែលបានរៀបការ ។ ដើម្បីធ្វើជាឪពុកម្ដាយមានភាពសក្ដិសម និងមានការទទួលខុសត្រូវ គឺជាឧបសគ្គដ៏ធំបំផុតមួយនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ គ្មានបុរស ឬស្ត្រីណា អាចបង្កើតកូនតែម្នាក់ឯងបានទេ ។ វាគឺជាបំណងចិត្ត ដែលកូនត្រូវមានទាំងឪពុកនិងម្ដាយ-- មានទាំងឪពុក និងម្ដាយ ។ គ្មានគំរូ ឬដំណើរការដទៃទៀតណា អាចជំនួសបានទេ ។
ជាយូរមកហើយ មានស្ត្រីម្នាក់ដែលបានប្រាប់ខ្ញុំទាំងទឹកភ្នែកថា ក្នុងនាមជានិសិត្សមហាវិទ្យាល័យម្នាក់ នាងបានធ្វើខុសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ជាមួយនឹងមិត្តប្រុសនាង ។ គាត់បានរៀបចំឲ្យមានការពន្លូតកូន ។ ក្រោយមក ពួកគេបានបញ្ចប់ការសិក្សា ហើយបានរៀបការ និងមានកូនជាច្រើនផ្សេងទៀត ។ នាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា វាឈឺចាប់ណាស់ ដែលឥឡូវនេះ នាងមើលទៅគ្រួសារនាង ឃើញកូនតូចៗស្រស់ស្អាតរបស់នាង ឯក្នុងគំនិតនាងឃើញនូវកន្លែងទំនេរឥឡូវនេះ សម្រាប់កូនដែលបានបាត់បង់ម្នាក់នោះ ។
បើគូស្វាមីភរិយានេះ យល់ និងអនុវត្តដង្វាយធួន នោះពួកគេនឹងដឹងថា បទពិសោធន៍ទាំងនោះ និងការឈឺចាប់ដែលពួកគេមាន អាចត្រូវបានរលប់បាត់ ។ គ្មានការឈឺចាប់ណាមានជារៀងរហូតនោះទេ ។ វាពុំងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែជីវិតពុំបានបង្កើតមកដើម្បីឲ្យមានភាពងាយស្រួល និងយុត្តិធម៌នោះទេ ។ ការប្រែចិត្ត និងក្ដីសង្ឃឹមយូរអង្វែង ដែលការអភ័យទោសនាំមក នឹងជាការខិតខំដ៏មានតម្លៃជានិច្ច ។
គូស្វាមីភរិយាវ័យក្មេងមួយគួទៀត បានប្រាប់ខ្ញុំទាំងទឹកភ្នែកថា ពួកគេទើបតែមកពីជួបនឹងវេជ្ជបណ្ឌិត ដែលបានប្រាប់ ពួកគេថា ពួកគេនឹងពុំអាចមានកូនបានទេ ។ ពួកគេឈឺចិត្តពេលឮដំណឹងនោះ ។ ពួកគេភ្ញាក់ផ្អើលពេលខ្ញុំប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេមានសំណាងណាស់ ។ ពួកគេឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយដូច្នោះ ។
ខ្ញុំប្រាប់ពួកគេថា «យ៉ាងហោចណាស់ អ្នកចង់បានកូនចៅ ហើយបំណងប្រាថ្នានោះ នឹងជាទម្ងន់ដ៏ធ្ងន់ នៅក្នុងបំណងនៃជីវិតលើផែនដីរបស់អ្នក ហើយលើសពីនោះ ដោយសារវានឹងផ្ដល់លំនឹងខាងវិញ្ញាណនិងសតិអារម្មណ៍ ។ ទីបំផុត អ្នកនឹងបានល្អប្រសើរជាង អ្នកដែលអាចមានកូន ប៉ុន្តែពុំចង់បានកូន ដោយសារអ្នកចង់បានកូនចៅ ហើយពុំអាចមានកូន » ។
តែក៏មានអ្នកផ្សេងទៀតពុំរៀបការ ហើយពុំមានកូន ។ ព្រោះតែស្ថានភាពទាំងឡាយហួសពីការគ្រប់គ្រងរបស់គេ នោះមានមនុស្សមួយចំនួន កំពុងតែចិញ្ចឹមកូនតែម្នាក់ឯង ។ នេះគឺ ជាស្ថានភាពបណ្ដោះអាសន្ន ។ ក្នុងចំណែកនៃផែនការដ៏អស់កល្បជានិច្ច-- ការចង់បានសេចក្ដីសុចរិតយូរអង្វែង នឹងត្រូវបានសម្រេច-- តែមិននៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ជានិច្ចកាលទេ ។
«បើសិនជាយើងមានទីសង្ឃឹមក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នៅតែក្នុងជីវិតនេះប៉ុណ្ណោះ នោះយើងវេទនា លើសជាងមនុស្សទាំងអស់ទៅទៀត» ។ 3
គោលដៅនៅទីបំផុតក្នុងគ្រប់សកម្មភាពក្នុងសាសនាចក្រ គឺឃើញស្វាមី និងភរិយា និងកូនៗពួកគេមានភាពរីករាយនៅគ្រួសារ ដែលត្រូវបានការពារដោយគោលការណ៍ និងច្បាប់ ទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ បានផ្សាភ្ជាប់ដោយសុវត្ថិភាពនៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃបព្វជិតភាពដ៏អស់កល្ប ។ ស្វាមី និងភរិយាគួរតែយល់ថាការហៅបម្រើដំបូងគេបំផុតរបស់ពួកគេ-- គឺជាការហៅបម្រើដែលពួកគេពុំត្រូវបានដោះលែង-- ពីគ្នាទៅវិញទៅមក និងពីកូនៗ ។
របកគំហើញ អំពីភាពជាឪពុកម្ដាយដ៏អស្ចារ្យមួយ គឺថាយើងរៀន អំពីអ្វីដែលសំខាន់ពិតមកពីកូនៗរបស់យើង ច្រើនជាង យើងបានរៀនមកពីឪពុកម្ដាយរបស់យើង ។ យើងបានទទួលស្គាល់សេចក្ដីពិត នៅក្នុងការព្យាករណ៍របស់អេសាយថា « ក្មេងតូចៗជាអ្នកគង្វាល» ។ 4
នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម «ទ្រង់ហៅកូនក្មេងតូចមួយមក ដាក់នៅកណ្ដាលពួកគេ
«រួចមានបន្ទូលថា ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា បើអ្នករាល់គ្នាមិនផ្លាស់គំនិត ហើយត្រឡប់ដូចជាកូនតូចនេះ នោះនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពុំបានឡើយ ។
«អ្នកណាដែលទទួលកូនតូចណាមួយដូចកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថា ទទួលខ្ញុំដែរ» ។ 5
«នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលថា ទុកឲ្យកូនក្មេងមកឯខ្ញុំចុះ កុំឃាត់វាឡើយ ត្បិតនគរស្ថានសួគ៌មានសុទ្ធតែមនុស្សដូចវារាល់គ្នា ។
«ទ្រង់ក៏ដាក់ព្រះហស្ថលើវារាល់គ្នា រួចយាងចេញពីទីនោះទៅ» ។ 6
យើងអាននៅក្នុងគម្ពីរមរមនអំពីការយាងមករបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទៅកាន់ពិភពលោកថ្មី ។ ទ្រង់បានព្យាបាល និងប្រទានពរដល់ប្រជាជន ហើយបានបង្គាប់ឲ្យនាំកូនក្មេងតូចៗរបស់ពួកគេមករកទ្រង់ ។
មរមនកត់ត្រាថា «គេបាននាំកូនក្មេងតូចៗមកអង្គុយនៅលើទីដីជុំវិញព្រះអង្គ ហើយព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឈរនៅកណ្ដាល ហើយហ្វូងមនុស្សបានថយចេញ ទុកកន្លែងឲ្យគេនាំកូនក្មេងតូចៗទាំងអស់មក» ។ 7
បន្ទាប់មកទ្រង់បង្គាប់ឲ្យមនុស្សលុតជង្គង់ចុះ ។ ដោយមានកូនក្មេងតូចៗនៅជុំវិញព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលុតជង្គង់ចុះ ហើយអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋាន ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះកន្សែង «ទ្រង់បានយកកូនក្មេងរបស់ពួកគេម្ដងម្នាក់ៗ ហើយបានប្រទានពរដល់ពួកវា ហើយបានអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាសម្រាប់ពួកវា ។
«ហើយកាលទ្រង់បានធ្វើការនោះចប់ហើយ នោះទ្រង់ក៏ព្រះកន្សែងទៀត» ។8
ខ្ញុំអាចយល់អំពីអារម្មណ៍ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះមានចំពោះកូនក្មេងតូចៗ ។ មានអ្វីជាច្រើនត្រូវរៀនមកពីគំរូរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងការព្យាយាមដើម្បីអធិស្ឋាន ប្រទានពរ និងបង្រៀនដល់ «កូនក្មេងទាំងនោះ» ។9
ខ្ញុំជាកូនទីដប់ក្នុងគ្រួសារមួយដែលមានកូន 11 នាក់ ។ តាមដែលខ្ញុំដឹង ទាំងឪពុក ឬម្ដាយរបស់ខ្ញុំពុំបានបម្រើនៅក្នុងការហៅបម្រើក្នុងសាសនាចក្រលេចធ្លោនោះទេ ។
ឪពុកម្ដាយរបស់យើង បានបម្រើយ៉ាងស្មោះត្រង់ នៅក្នុងការហៅដ៏សំខាន់របស់ពួកគាត់-- ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ ។ ឪពុករបស់យើង បានដឹកនាំគេហដ្ឋានក្នុងសេចក្ដីសុចរិត ពុំដែលមានកំហឹង ឬភាពភ័យខ្លាចទេ ។ ហើយគំរូដ៏មានអំណាចរបស់ឪពុកយើង គឺបានតម្កើងឡើងដោយការប្រឹក្សាទន់ភ្លន់របស់ម្ដាយយើង ។ ដំណឹងល្អ គឺជាឥទ្ធិពលដ៏មានអំណាចមួយនៅក្នុងជីវិតយើងម្នាក់ៗ នៅក្នុងគ្រួសារ ផាកគឺ និងជំនាន់ក្រោយៗទៀត តាមដែលយើងបានឃើញ ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ខ្ញុំត្រូវបានគេវិនិច្ឆ័យថា ជាបុរសល្អម្នាក់ដូចជាឪពុកខ្ញុំ ។ មុនពេលខ្ញុំឮពាក្យថា «ល្អហើយ» មកពីព្រះវរបិតាសួគ៌ខ្ញុំ ខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងស្ដាប់ឮមកពីឪពុកនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានឆ្ងល់ជាច្រើនដង ថាហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវបានហៅជាសាវកម្នាក់ និងជាប្រធាននៃកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់ ដែលចេញមកពីគ្រួសារមួយដែលមានឪពុករាប់ថាមិនសូវសកម្មដូច្នេះ ។ ខ្ញុំពុំមែនជាសមាជិកតែម្នាក់ក្នុងពួកដប់ពីរនាក់ ដែលមានរឿងបែបនេះទេ ។
ទីបំផុត ខ្ញុំអាចឃើញ និងយល់ថា វាអាចនឹងត្រូវបានហៅ ដោយសារតែស្ថានភាពនោះ ដែលខ្ញុំត្រូវបានហៅ ។ ហើយខ្ញុំអាចយល់ថា ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ ហេតុអ្វីនៅក្នុងរឿងទាំងអស់នោះ ដែលយើងធ្វើនៅក្នុងសាសនាចក្រ ចាំបាច់ត្រូវផ្ដល់ជាផ្លូវ ដើម្បីឲ្យឪពុកម្ដាយ និងកូនៗ មានពេលជាមួយគ្នាជាក្រុមគ្រួសារ ។ អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព ត្រូវតែពិចារណាដោយយកចិត្តទុកដាក់ អំពីឥទ្ធិពលនៃសកម្មភាពរបស់សាសនាចក្រមានមកលើគ្រួសារ ។
មានរឿងជាច្រើន អំពីការរស់នៅតាមដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលពុំអាចវាស់វែងបាន តាមអ្វីដែលយើងរាប់ ឬធ្វើផែនការនៅក្នុងកំណត់ត្រានៃការចូលរួម ។ យើងធ្វើឲ្យខ្លួនយើងរវល់នឹងការស្ថាបនា និងថវិការ កម្មវិធី និងទម្រង់ការ ។ នៅពេលធ្វើដូច្នោះ វាអាចនឹងមើលរំលងគោលបំណងសំខាន់នៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ជាញឹកញាប់ មានអ្នកខ្លះមករកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា «ប្រធាន ផាកកឺ តើវាមិនល្អទេឬអី បើ … ?
ជាធម្មតា ខ្ញុំបញ្ឈប់ពួកគេ ហើយនិយាយថា ទេ ដោយសារខ្ញុំគិតថា អ្វីដែលនឹងប្រាប់ខ្ញុំនោះ នឹងជាសកម្មភាព ឬកម្មវិធីថ្មីមួយ ដែលនឹងដាក់បន្ទុកពេលវេលា និងបន្ទុកខាងហិរញ្ញវត្ថុបន្ថែមទៅលើគ្រួសារ ។
ពេលវេលាគ្រួសារ គឺជាពេលវេលាពិសិដ្ឋ ហើយគួរតែការពារ និងគោរព ។ យើងជម្រុញឲ្យសមាជិកយើង បង្ហាញនូវការលះបង់ចំពោះគ្រួសាររបស់ពួកគេ ។
នៅពេលពួកយើងរៀបការដំបូង ភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា យើងនឹងទទួលកូនៗដែលនឹងកើតមកក្នុងគ្រួសារយើង ព្រមជាមួយនឹងការទទួលខុសត្រូវក្នុងការចិញ្ចឹមបីបាច់ និងការមើលថែពួកគេ ។ ដល់ពេលមួយ ពួកគេបង្កើតគ្រួសាររបស់ពួកគេផ្ទាល់ហើយ ។
មានពីរលើក ពេលកូនប្រុសតូចពីរម្នាក់របស់យើងរៀបកើត មានវេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់បាននិយាយប្រាប់យើងថា «ខ្ញុំគិតថាអ្នកនឹងពុំរក្សាកូននេះបានទេ» ។
យើងឆ្លើយតបថា ទាំងពីរលើកនោះថា យើងនឹងលះបង់ជីវិតរបស់យើង បើយើងអាចរក្សាកូនប្រុសបាន ។ ចំពោះការថ្លែងបែបនោះ យើងបានដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង មានព្រះទ័យលះបង់ដូចគ្នានេះ ចំពោះយើងម្នាក់ៗ ។ នោះជាគំនិតដ៏ទេវភាពណាស់!
ឥឡូវ ពេលយើងកាន់តែជរា បងស្រី ផាកកឺ និងខ្ញុំ យល់ ហើយមានសក្ខីភាពថា គ្រួសារអាចបន្តជានិរន្ដន៍ ។ នៅពេលយើងគោរពបទបញ្ញត្តិ ហើយរស់នៅតាមដំណឹងល្អពេញលេញ នោះយើងនឹងត្រូវបានការពារ និងប្រទានពរ ។ ស្ដីអំពីកូនៗ និងចៅៗរបស់យើង និងចៅទួត យើងអធិស្ឋានសូមឲ្យយើងម្នាក់ៗនៃគ្រួសាររបស់យើង នឹងមានការលះបង់ដូចគ្នានេះ ចំពោះកូនតូចៗដ៏មានតម្លៃទាំងឡាយ ។
ឪពុក និងម្ដាយទាំងឡាយ ពេលអ្នកយោលកូនតូចទើបកើតនៅក្នុងដៃរបស់អ្នកនៅពេលក្រោយ សូមអ្នកអាចមានទស្សនៈអំពីអាថ៌កំបាំង និងគោលបំណងនៃជីវិតនៅក្នុងខ្លួន ។ អ្នកនឹងយល់កាន់តែប្រសើរថា ហេតុអ្វីក៏សាសនាចក្រនេះដូច្នេះ ហើយហេតុអ្វីក៏គ្រួសារជាអង្គភាពដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតនេះ និងអស់ទាំងភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ ខ្ញុំថ្លែងជាសាក្សីថា ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពិត ថាផែនការនៃការប្រោសលោះ ដែលត្រូវបានហៅថា ផែនការនៃសុភមង្គល គឺជាផែនការសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារ ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំព្រះអម្ចាស់ឲ្យក្រុមគ្រួសារនៃសាសនាចក្រ នឹងត្រូវបានប្រទានពរដល់ឪពុកម្ដាយ និងកូនៗ ថាកិច្ចការនៃ នឹងឆ្ពោះទៅមុខតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះបិតា ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីនេះ នៅក្នុងនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។