អ្នកដែលបាត់នឹងត្រូវរកឃើញវិញ
ដោយអែលឌើរ អិម. រ័សុល បាឡឺដ
នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
នៅពេលអ្នកព្យាយាមរស់នៅតាមដំណឹងល្អ និងគោលលទ្ធិនៃព្រះគ្រីស្ទ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងដឹកនាំអ្នក និងគ្រួសាររបស់អ្នក ។
បងប្អូនប្រុសស្រី យោងតាមខគម្ពីរ លីអាហូណា គឺជា «ដុំមូលមួយនៅលើដី ដែលមានក្បូរក្បាច់ចម្លែក» មានទ្រនិចពីរ ទ្រនិចមួយចង្អុលផ្លូវដែលគ្រួសាររបស់ឪពុកលីហៃ ត្រូវធ្វើដំណើរទៅក្នុងទីរហោស្ថាន (នីហ្វៃទី 1 16:10) ។
ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំដឹងពីមូលហេតុដែលលីហៃ អស្ចារ្យក្នុងចិត្ត នៅពេលគាត់ឃើញដុំមូលពីដំបូង ដោយសារខ្ញុំចាំ ពីប្រតិកម្មដំបូងរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំបានឃើញ GPS ត្រូវបានគេប្រើ ។ ក្នុងគំនិតខ្ញុំវាគឺជាឧបករណ៍សម័យទំនើប «ដែលមានក្បូរក្បាច់ចម្លែក» តែមិនដឹងជាយ៉ាងណា ខ្ញុំពុំអាចគិតដល់ថា ឧបករណ៍តូចនេះ មានដាក់នៅក្នុងទូរស័ព្ទខ្ញុំ ដែលវាអាចចង្អុលបង្ហាញច្បាស់ពីទីកន្លែងដែលខ្ញុំកំពុងនៅ និងប្រាប់ខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់ពីកន្លែងដែលខ្ញុំចង់ទៅទេ ។
ចំពោះយើងទាំងពីរនាក់ ភរិយាខ្ញុំ បាបារ៉ា និងខ្ញុំ GPS គឺជាពរជ័យមួយ ។ ចំពោះ បាបារ៉ា វាមានន័យថា នាងពុំចាំបាច់ប្រាប់ខ្ញុំឲ្យឈប់សិន ចុះទៅសួរ គេរកផ្លូវសិននោះទេ ហើយចំពោះខ្ញុំវិញ វាមានន័យថាខ្ញុំអាចទៅត្រូវផ្លូវ ពេលខ្ញុំនិយាយថា «ខ្ញុំពុំចាំបាច់សួរនរណាទេ ។ ខ្ញុំដឹងកន្លែងដែលខ្ញុំទៅច្បាស់ហើយ» ។
បងប្អូនប្រុសស្រី យើងមានឧបករណ៍មួយ ដែលកាន់តែអស្ចារ្យជាង GPS ដ៏ល្អបំផុតមួយទៅទៀត ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាវង្វេងផ្លូវនៅត្រង់ចំនុចណាមួយ ឬកម្រិតណាមួយ ។ តាមរយៈការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងអាចនាំមកត្រូវផ្លូវដែលមានសុវត្ថិភាពវិញ ហើយគឺជាការពលិកម្មដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែលអាចនាំយើងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។
ការធ្លាក់វង្វេងក៏អាចយកមកអនុវត្តចំពោះសង្គម ទាំងមូល ដូចជាបុគ្គលម្នាក់ៗ ។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងរស់នៅក្នុងគ្រាមួយ ដែលក្នុងពិភពលោកនេះ មនុស្សភាគច្រើនត្រូវបំភាន់ ជាពិសេសចំពោះរឿងគុណតម្លៃ និងអាទិភាពក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើង ។
កាលពីមួយរយឆ្នាំកន្លងទៅ ប្រធាន យ៉ូសែប អែហ្វ. ស្ម៊ីធ បានយកសុភមង្គលមកតភ្ជាប់នឹងក្រុមគ្រួសារដោយផ្ទាល់ ហើយបានទូន្មានយើងឲ្យផ្ដោតកិច្ចខិតខំយើងនៅត្រង់ចំនុចនោះ ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា « សុភមង្គលពិតប្រាកដ ពុំអាចកើតមានឡើយ ពេលវាញែកចេញ ឬបំបែកចេញពីគេហដ្ឋាន ។… ពុំអាចមានសុភមង្គលដោយគ្មានការបម្រើទេ ហើយគ្មានការបម្រើណាដែលអស្ចារ្យជាងការបម្រើ ដែលផ្លាស់ប្រែគេហដ្ឋានឲ្យទៅជាគ្រឹះស្ថានដ៏ទេវភាព ហើយលើកកម្ពស់ និងរក្សាជីវិតក្រុមគ្រួសារនោះដែរ ។ … គេហដ្ឋានគឺជាកន្លែងដែលត្រូវការការកែលម្អ» (Teachings of Presidents of the Church: Joseph F. Smith [ឆ្នាំ 1998], 382, 384) ។
គឺជាគេហដ្ឋាន និងក្រុមគ្រួសារយើង ដែលត្រូវការការកែលម្អក្នុងពិភពលោកខាងសម្ភារ និងសម្ភារនិយមយ៉ាងច្រើននេះ ។ ឧទាហរណ៍គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយគឺ កំណើន នៃការមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅទីនេះក្នុងសហរដ្ឋ ។ កាលពីឆ្នាំមុននេះ កាសែត New York Times បានរាយការណ៍ថា «ចំណែកនៃកូនដែលកើតមកចំពោះស្ត្រីឥតរៀបការ បានឈានចូលដល់កម្រិតខ្ពស់មួយ៖ កំណើតកូនរបស់ស្ត្រីអាមេរិកកាំង ដែលមានអាយុក្រោម 30 ឆ្នាំ ពុំមានចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ មានចំនួនច្រើនជាងពាក់កណ្ដាល» (Jason DeParle and Sabrina Tavernise, «Unwed Mothers Now a Majority Before Age of 30,» New York Times, ថ្ងៃទី 18 ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ 2012, A1) ។
យើងក៏ដឹងដែរថា ក្នុងចំណោមគូស្វាមីភរិយា ដែលបានរៀបការនៅសហរដ្ឋ មានជិតពាក់កណ្ដាលដែលបានលែងលះគ្នា ។ សូម្បីតែអ្នកនៅជាគូស្វាមីភរិយានៅជាប់នឹងគ្នា ជាញឹកញាប់ភ្លេចខ្លួន ទុកឲ្យរឿងផ្សេងៗមករំខានដល់ទំនាក់ទំនងគ្រួសារពួកគេ ។
ការព្រួយបារម្ភដូចគ្នានេះ គឺកំណើនគំលាតរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ហើយរវាងអ្នកដែល ព្យាយាមរក្សាការតាំងចិត្ត និងគុណធម៌ក្នុងគ្រួសារ និងអ្នកដែលលះបង់ការព្យាយាមនោះចោល ។ តាមស្ថិតិ អ្នកដែលមានការអប់រំតិច ហើយមានចំណូលតិច គឺមិនសូវបានរៀបការ និងមិនសូវទៅព្រះវិហារ ហើយបែរជាមានជាប់ទាក់ទងនឹងរឿងឧក្រិដ្ឋកម្មច្រើន និងមានកូនក្រៅចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ ហើយឥរិយាបទទាំងនោះ គឺកំពុងតែជាបញ្ហាផងដែរនៅក្នុងកន្លែងផ្សេងៗជាច្រើនក្នុងពិភពលោក ។ (សូមមើល W. Bradford Wilcox និងអ្នកដទៃទៀត «No Money, No Honey, No Church: The Deinstitutionalization of Religious Life among the White Working Class,» available atwww.virginia.edu/marriageproject/pdfs/Religion_WorkingPaper.pdf.)
ជាការផ្ទុយចំពោះអ្វីដែលមនុស្សជាច្រើនបានគិតគឺថា ការរុងរឿង និងការអប់រំ មើលទៅទាក់ទងទៅនឹងឱកាសនៃការមានទំនៀមទំលាប់ក្នុងគ្រួសារ និងគុណធម៌ខ្ពស់ជាង ។
ប្រាកដណាស់ សំណួរពិត គឺអំពី បុព្វហេតុ និងលទ្ធផល ។ តើផ្នែកខ្លះក្នុងសង្គម មានគុណធម៌ និងគ្រួសាររឹងមាំជាង ដោយសារ ពួកគេមានការអប់រំ និងភាពរុងរឿងច្រើនជាង ឬក៏ ពួកគេមានការអប់រំខ្ពស់ជាង ហើយរុងរឿងច្រើនជាង ដោយសារ តែពួកគេមានគុណធម៌ និងគ្រួសារពួកគេរឹងមាំ? នៅក្នុងសាសនាចក្រូទូទាំងពិភពលោកនេះ យើងដឹងថា វាគឺជាថ្ងៃចុងក្រោយ ។ នៅពេលមនុស្សធ្វើការតាំងចិត្តក្នុងគ្រួសារ និងក្នុងសាសនាចំពោះដំណឹងល្អ, គោលការណ៍ នោះពួកគេចាប់ផ្ដើមធ្វើឲ្យកាន់តែល្អប្រសើរខាងវិញ្ញាណ ហើយជាញឹកញាប់ខាងសាច់ឈាមផងដែរ ។
ហើយប្រាកដណាស់ សង្គមទាំងមូល ត្រូវបានពង្រឹងនៅពេល ក្រុមគ្រួសារ រីកចម្រើនកាន់តែខ្លាំង ។ ការតាំងចិត្តចំពោះក្រុមគ្រួសារ និងគុណធម៌ គឺជាបុព្វហេតុ ចំបង ។ អ្វីៗផ្សេងទៀតស្ទើរតែទាំងអស់ គឺជាលទ្ធផល ។ នៅពេលគូស្វាមីភរិយារៀបការ ហើយធ្វើការតាំងចិត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក នោះពួកគេនឹងបង្កើនឱកាសនៃសុខុមាលភាពខាងសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេកាន់តែខ្លាំង ។ នៅពេលកូនៗកើតនៅក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយមានទាំងម្ដាយ និងឪពុក នោះឱកាសរបស់ពួកគេ និងឱកាសជោគជ័យផ្នែកអាជីពមានការរីកចម្រើនកាន់តែខ្លាំង ។ ហើយនៅពេលគ្រួសារធ្វើការ និងលេងជាមួយគ្នា នោះអ្នកជិតខាង និងសហគមន៍លូតលាស់, សេដ្ឋកិច្ចរីកចម្រើន ហើយរដ្ឋាភិបាលពុំសូវមានចេញច្បាប់ច្រើន និងពុំសូវមានការចំណាយថ្លៃកម្មវិធីជួយអ្នកខ្វះខាត ។
ដំណឹងអាក្រក់ គឺថាការបាក់បែកក្នុងគ្រួសារ បណ្ដាលឲ្យសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ចមានបញ្ហាយ៉ាងខ្លាំង ។ ប៉ុន្តែដំណឹងល្អគឺថា ទោះជាបុព្វហេតុ ឬលទ្ធផលណាក៏ដោយ បញ្ហាទាំងនោះ អាចនឹងត្រូវបង្វែរមកវិញ ដោយសារអ្វីដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេផ្លាស់ប្ដូរ ។ អំពើទុច្ចរិត ត្រូវបានដោះស្រាយ តាមរយៈការរស់នៅតាមគោលការណ៍ត្រឹមត្រូវ និងមានគុណធម៌ ។ បងប្អូនប្រុសស្រី បុព្វហេតុ ដែលសំខាន់បំផុត នៃជីវិតយើង គឺគ្រួសាររបស់យើង ។ បើយើងនឹងលះបង់ខ្លួនយើងដើម្បីបុព្វហេតុនេះ នោះយើងនឹងកែលម្អរាល់ទិដ្ឋភាពដទៃទៀតទាំងអស់ក្នុងជីវិតរស់នៅយើង ហើយនឹងប្រែក្លាយជាគំរូ និងជាពន្លឺ ដឹកនាំមួយចំពោះមនុស្សទាំងអស់ក្នុងផែនដីនេះ ក្នុងនាមជាប្រជាជនម្នាក់ និងជាសាសនា ចក្រមួយ ។
ប៉ុន្តែរឿងនេះពុំងាយស្រួលទេក្នុងពិភពលោកមួយ ដួងចិត្តកំពុងតែបែរសំដៅទៅទិសដៅជាច្រើន ហើយជាកន្លែងដែលពិភពទាំងមូល ហាក់ដូចជារំកិល និងផ្លាស់ប្ដូរបន្ដបន្ទាប់ក្នុងដំណើរយ៉ាងលឿន ដែលពុំធ្លាប់នឹកដល់កាលពីមុន ។ គ្មានអ្វីដែលនៅដដែលយូរទេ ។ ម៉ូត, ទម្លាប់, គំនិតថ្មីៗ, ភាពត្រឹមត្រូវខាងនយោបាយ, និងសូម្បីតែការយល់រវាងត្រូវ និងខុសក៏ផ្លាស់ប្តូរ ។ ដូចព្យាការីអេសាយ បានទាយទុកថា រាប់ការខុសថាជាត្រូវ ហើយការត្រូវថាជាខុស (សូមមើលអេសាយ 5:20) ។
ការឃ្លាតខាងវិញ្ញាណមានគំលាតកាន់តែធំ នៅពេលអារក្សកាន់តែបញ្ឆោត និងប្រើល្បិច ហើយទាញមនុស្សទៅរកវា ជាមេដែកខ្មៅងងឹត-- ដែលដំណឹងល្អនៃសេចក្ដីពិត និងពន្លឺ បានទាក់ទាញអ្នកដែលមានចិត្តទៀងត្រង់ និងអ្នកថ្លៃថ្នូលើផែនដី ដែលកំពុងស្វែងរកសីលធម៌ និងសេចក្ដីល្អ ។
យើងអាចជាចំនួនតូចមួយ ប៉ុន្ដែក្នុងនាមជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រនេះ យើងអាចឆ្លងគំលាតដ៏ធំទាំងនេះបាន ។ យើងស្គាល់ ការបម្រើដោយព្រះចេស្ដានៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលនាំកូនចៅរបស់ព្រះមកជុំគ្នា មិនថាស្ថានភាពខាងវិញ្ញាណ ឬសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេយ៉ាងណាទេ ។ កាលពីមួយឆ្នាំកន្លងទៅ គណៈប្រធានទីមួយបានអញ្ជើញយើងឲ្យចូលរួមក្នុងថ្ងៃនៃការបម្រើមួយ ពិធីប្រារព្ធខួបលើកទី 75 ឆ្នាំ នៃកម្មវិធីសុខុមាលភាព ដែលជួយដល់មនុស្សឲ្យប្រែជាមនុស្សកាន់តែមានភាពគ្រប់គ្រាន់នឹងខ្លួនឯង ។
សាសនាចក្រ គឺជាកន្លែងសុវត្ថិភាពមួយនៅក្នុងសមុទ្រព្យុះនេះ ជាយុថ្កាមួយនៅក្នុងទឹកកញ្ជ្រោលនៃការផ្លាស់ប្ដូរ និងគំលាត ហើយសាសនាចក្រជាពន្លឺមួយសម្រាប់អ្នកដែលមានគុណធម៌ និងស្វែងរកសេចក្ដីសុចរិត ។ ព្រះអម្ចាស់ប្រើសាសនាចក្រ ជាឧបករណ៍ មួយក្នុងការទាញកូនចៅទ្រង់នៅទូទាំងពិភពលោក មករកការការពារពីដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។
វិញ្ញាណរបស់អេលីយ៉ា ដែលគ្មានដែនកំណត់ ក៏ជាអំណាចដ៏អស្ចារ្យមួយក្នុងគោលបំណងរបស់ព្រះអម្ចាស់សម្រាប់ជោគវាសនាដ៏អស់កល្បនៃកូនចៅរបស់ទ្រង់ ។ ពាក្យរបស់ម៉ាឡាគី វិញ្ញាណនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ បង្វែរ «ចិត្តពួកឪពុកមកឯកូន និងចិត្តកូនមកឯឪពុកវិញ» (ម៉ាឡាគី 4:6 ) ។
សាសនាចក្រឈរជាគំរូមួយនៃការបង្វែរចិត្ត និងជាធាតុប្រតិកម្មសម្រាប់សេចក្ដីល្អក្នុងពិភពលោក ។ នៅក្នុងចំណោមសមាជិកសាសនាចក្រ ដែលបានរៀបការក្នុងព្រះវិហារ បរិសុទ្ធ និងអ្នកដែលចូលរួមការប្រជុំថ្ងៃអាទិត្យជាទៀងទាត់ អត្រានៃការលែងលះ គឺមានតិចជាងក្នុងពិភពលោកខាងក្រៅ ហើយគ្រួសារនៅជិតគ្នា ហើយមានទំនាក់ទំនងគ្នាកាន់តែច្រើន ។ សុខភាពក្នុងគ្រួសាររបស់យើងល្អប្រសើរ ហើយយើងរស់នៅយូរឆ្នាំជាងមធ្យមភាគប្រជាជន ។ យើងផ្ដល់ធនធានខាងហិរញ្ញវត្ថុ និងការបម្រើកាន់តែច្រើនទៅដល់អ្នកដែលខ្វះខាតក្នុងកម្រិតមួយខ្ពស់ជាង ហើយយើងកាន់តែព្យាយាមឲ្យមានការអប់រំកាន់តែខ្ពស់ ។ ខ្ញុំចង្អុលបង្ហាញរឿងទាំងនេះ ពុំមែនអួតអាងទេ ប៉ុន្តែធ្វើជាទីបន្ទាល់ថា ជីវិតគឺល្អប្រសើរ (និងសប្បាយរីករាយជាង) នៅពេលដួងចិត្តបង្វែរទៅរកគ្រួសារ ហើយនៅពេលក្រុមគ្រួសាររស់នៅក្នុងពន្លឺនៃដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ ។
ដូច្នេះ តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីកុំឲ្យវង្វេង? ទីមួយ ខ្ញុំសូមឲ្យយោបល់ថា យើង ដាក់អាទិភាព ។ ចូរដាក់អ្វីៗដែលអ្នកធ្វើនៅខាងក្រៅផ្ទះឲ្យនៅក្រោម ឬគាំទ្រដល់អ្វីៗដែលកើតមាននៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់អ្នក ។ ចូរចាំដំបូន្មានរបស់ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី ថ្លែងថា «កិច្ចការ… សំខាន់បំផុតដែលអ្នកនឹងធ្វើ គឺស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ជញ្ជាំងនៃគេហដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក» (Teachings of Presidents of the Church: Harold B. Lee [ឆ្នាំ 2000], 134) ហើយប្រធាន ដេវីឌ អូ. ម៉ា់ក់ឃេ ថ្លែងមិនចេះចប់ថ « គ្មានជោគជ័យណា អាចតបស្នងនឹងការបរាជ័យក្នុងគ្រួសារបានទេ» (ដកស្រង់ចេញពី ជេ. អ៊ី. ម៉ាក់ខូលុច Home: The Savior of Civilization [ឆ្នាំ 1924], 42; នៅក្នុង Conference Report, ខែមេសា ឆ្នាំ 1935, 116) ។
សូមរៀបចំជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ដើម្បីផ្ដល់ពេលសម្រាប់អធិស្ឋាន និង ព្រះគម្ពីរ និងសកម្មភាពគ្រួសារ ។ ចូរផ្ដល់ការទទួលខុសត្រូវដល់កូនៗរបស់អ្នក ក្នុងផ្ទះ ដែលនឹងបង្រៀនគេចេះធ្វើការ ។ បង្រៀនពួកគេថា ការរស់នៅតាមដំណឹងល្អ នឹងដឹកនាំពួកគេចេញពីភាពកខ្វក់, ភាពច្របូកច្របល់, ហឹង្សាពីអិនធើរណិត, ការផ្សព្វផ្សាយ និង វីដេអូហ្គែម ។ ពួកគេនឹងពុំវង្វេងទេ ហើយពួកគេនឹងរៀបចំខ្លួនដើម្បីទទួលយកភារៈកិច្ច នៅពេលដាក់ទៅលើពួកគេ ។
ទីពីរ យើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើរឿងទាំងឡាយតាម លំដាប់ត្រឹមត្រូវ! រៀបការមុន រួចហើយមានគ្រួសារ ។ មានមនុស្សជាច្រើនក្នុងពិភពលោកបានភ្លេចអំពីលំដាប់ត្រឹមត្រូវនៃរឿងនេះ ហើយគិតថាពួកគេអាចផ្លាស់ប្ដូរ ឬបញ្ច្រាសវា ។ ចូរដកភាពភ័យខ្លាចទាំងឡាយរបស់អ្នកចេញដោយសេចក្ដីជំនឿ ។ ចូរទុកចិត្តទៅលើព្រះចេស្ដាព្រះ ដើម្បីដឹកនាំអ្នក ។
ចំពោះអ្នកដែលពុំទាន់រៀបការ ចូរយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងស្វែងរកដៃគូអស់កល្បជានិច្ចរបស់អ្នក ។ យុវជន សូមចងចាំអ្វីដែលប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធ បានមានប្រសាសន៍៖ «[ការនៅលីវ] ... មាននូវគំនិតរវើរវាយក្នុងចិត្ត ការនៅលីវ [គឺជា] រឿងគួរឲ្យចង់បាន ដោយសារ [វា] [មាននូវ] ការទទួលខុសត្រូវតិចបំផុត ។ កំហុសពិត ស្ថិតនៅលើយុវជន ។ ការខ្វះ ការទប់ចិត្តក្នុងយុវវ័យរបស់ពួកគេ ដឹកនាំពួកគេចេញពីផ្លូវនៃកាតព្វកិច្ច និងការទទួលខុស ត្រូវ ។… បងប្អូនស្រីរបស់ពួកគេគឺជាជនរងគ្រោះ… [ហើយ] បងប្អូនស្រីនឹងរៀបការ បើគេអាចធ្វើទៅបាន ហើយនឹងទទួលយកការទទួលខុសត្រូវនៃ ជីវិតគ្រួសារដោយរីករាយ» ។ (Gospel Doctrine, បានបោះពុម្ពលើកទី 5 [ឆ្នាំ 1939], 281) ។
ហើយចំពោះ យុវនារី ខ្ញុំនឹងបន្ថែមថា អ្នកក៏មិនត្រូវភ្លេចការទទួលខុសត្រូវនេះដែរ ។ គ្មានអាជីពណា អាចនាំអ្នកឲ្យសម្រេចច្រើនជាង ការចិញ្ចឹមបីបាច់គ្រួសារនោះទេ ។ ហើយនៅពេលអ្នកចូលដល់វ័យខ្ញុំ អ្នកនឹងដឹងរឿងនេះកាន់តែច្បាស់ ។
ទីបី ស្វាមី និងភរិយា អ្នកគួរតែជាដៃគូស្មើគ្នា នៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍អ្នក ។ ចូរអានការប្រកាសដល់ពិភពលោកឲ្យញឹកញាប់ និងយល់អំពីវា ហើយធ្វើតាមវា ។ សូមចៀសវាងពីអំណាចគ្រប់គ្រងដោយឥតសុចរិតក្នុងគ្រប់រូបភាព ។ គ្មាននរណាម្នាក់ជាម្ចាស់លើប្ដី ឬប្រពន្ធ ឬកូនៗរបស់យើងទេ ព្រះគឺជាបិតារបស់យើងទាំងអស់គ្នា ហើយបានប្រគល់ឯកសិទ្ធិដល់យើងនូវគ្រួសារផ្ទាល់យើង ដែលកាលពីមុនជារបស់ផងទ្រង់ ដើម្បីជួយយើងឲ្យកាន់តែប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ ។ ក្នុងនាមជាកូនរបស់ទ្រង់ យើងគួរតែរៀននៅផ្ទះឲ្យចេះស្រឡាញ់ព្រះ ហើយដឹងថា យើងអាចសុំទ្រង់ឲ្យជួយពេលយើងត្រូវការ ។ មនុស្សគ្រប់គ្នា ទាំងអ្នករៀបការ ឬនៅលីវ អាចរីករាយ និងទទួលការគាំទ្រក្នុងគ្រប់អ្វីៗដែលគ្រួសារអ្នកអាចមាន ។
ហើយចុងបញ្ចប់ សូមប្រើ ធនធានគ្រួសារ នៃសាសនាចក្រ ។ នៅក្នុងការចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗ ក្រុមគ្រួសារអាចរកជំនួយពីវួដ ។ ចូរគាំទ្រ និងធ្វើការជាមួយគ្នានឹងអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព និងអង្គការជំនួយ ហើយទទួលប្រយោជន៍ទាំងស្រុងពីកម្មវិធីយុវវ័យរបស់សាសនាចក្រ និងក្រុមគ្រួសារ ។ ចូរចាំឃ្លាដ៏ជ្រៅជ្រះមួយទៀតរបស់ប្រធាន Lee -- ថា សាសនចក្រគឺជាគ្រោងរន្ទាដែលយើងសង់គ្រួសារអស់កល្បជានិច្ច ។ (សូមមើល Teachings of Presidents of the Church: Harold B. Lee [ឆ្នាំ 2000], 148) ។
ឥឡូវ មិនថាមូលហេតុណាដែលអ្នកជាបុគ្គលម្នាក់ៗ ឬជាគ្រួសារបានវង្វេងផ្លូវនោះទេ អ្នកចាំបាច់ត្រូវអនុវត្តការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ចេញពីលូកាជំពូក 15 ដើម្បីតម្រូវទិសដៅរបស់អ្នក ។ នៅក្នុងនោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ ប្រាប់អំពីកិច្ចខិតខំរបស់អ្នកគង្វាល ក្នុងការស្វែងរកចៀមដែលបាត់របស់ទ្រង់, ប្រាប់អំពីស្រីដែលស្វែងរកកាក់ដែលបាត់, និងអំពីការស្វាគមន៍ទទួលកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយដែលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។ ហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូវ បង្រៀនរឿងប្រៀបធៀបទាំងនេះ ? ទ្រង់ចង់ឲ្យយើងដឹងថា គ្មានយើងណាម្នាក់ នឹងរង្វេងបាត់រហូត ដែលយើងពុំអាចរកផ្លូវរបស់យើងវិញ តាមរយៈដង្វាយធួន និងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់នោះទេ ។
នៅពេលអ្នកព្យាយាមរស់នៅតាមដំណឹងល្អ និងគោលលទ្ធិនៃព្រះគ្រីស្ទ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងដឹកនាំអ្នក និងគ្រួសាររបស់អ្នក ។ អ្នកនឹងមាន GPS ខាងវិញ្ញាណមួយ ដើម្បីប្រាប់អ្នកជានិច្ចថាអ្នកនៅកន្លែងណា និងអ្នកកំពុងទៅកន្លែងណា ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីថា ព្រះ ប្រោសលោះដែលបានរស់ឡើងវិញ របស់មនុស្សលោក ស្រឡាញ់យើងទាំងអស់គ្នា ហើយទ្រង់បានសន្យាថា បើយើងនឹងធ្វើតាមទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងដឹកនាំយើងត្រឡប់ទៅវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងវិញដោយសុវត្ថិភាព ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាមែន ។