Opdat de verlorenen gevonden mogen worden

Broeders en zusters, volgens de Schriften was de Liahona ‘een ronde bal van vernuftige makelij’ met twee wijzers waarvan er een de familie van vader Lehi de weg wees in de wildernis (1 Nephi 16:10).

Ik denk dat ik wel weet waarom Lehi zo verbaasd was toen hij hem voor het eerst zag, want ik herinner me nog mijn reactie toen ik voor het eerst een gps-applicatie in werking zag. Voor mij was dat een hedendaagse toepassing ‘van vernuftige makelij’. Op de een of andere manier, ik kan zelf niet bedenken hoe, kan deze kleine applicatie in mijn telefoon me precies vertellen waar ik ben en hoe ik mijn bestemming moet bereiken.

Zowel voor mijn vrouw, Barbara, als voor mij is de gps een zegen. Voor Barbara betekent het dat ze mij niet hoeft te zeggen dat ik moet stoppen om de weg te vragen; en voor mij betekent het dat ik gelijk heb als ik zeg: ‘Ik hoef niemand de weg te vragen. Ik weet precies waar ik ben.’

Broeders en zusters, we hebben een middel tot onze beschikking dat nog opmerkelijker is dan de beste gps. Iedereen raakt wel eens in zekere mate de weg kwijt. Door de ingevingen van de Heilige Geest kunnen we weer veilig op de goede weg worden gebracht, en het zoenoffer van de Heiland kan ons terugbrengen naar huis.

Zowel hele gemeenschappen als individuele personen kunnen de weg kwijt zijn. We leven nu in een tijd waarin een groot deel van deze wereld de weg kwijt is, vooral met betrekking tot gezinswaarden en -prioriteiten.

Honderd jaar geleden legde president Joseph F. Smith het verband tussen geluk en het gezin, en spoorde hij ons aan om ons op het gezin te richten: ‘Er kan geen waar geluk zijn buiten het gezin. (…) Er is geen geluk zonder dienstbetoon, en er is geen groter dienstbetoon dan die waarmee het gezin tot een goddelijke instelling wordt verheven, die waardoor het gezinsleven bevorderd en behouden wordt. (…) Thuis moeten de veranderingen plaatsvinden.’ (Leringen van kerkpresidenten: Joseph F. Smith [1998], pp. 382, 384.)

Ons gezinsleven in deze steeds materialistischer en wereldser wordende samenleving behoeft hervorming. Een overtuigend voorbeeld is de toenemende minachting voor het huwelijk in de Verenigde Staten. Eerder dit jaar schreef de New York Times dat ‘het aantal kinderen geboren uit ongehuwde vrouwen een grens heeft overschreden: meer dan de helft van het aantal geboorten uit Amerikaanse vrouwen onder de dertig jaar is buitenechtelijk.’ (Jason DeParle en Sabrina Tavernise, ‘Unwed Mothers Now a Majority Before Age of 30’, New York Times, 18 februari 2012, p. A1.)

We weten ook dat van de paren in de Verenigde Staten die wél trouwen, bijna de helft weer scheidt. Zelfs zij die gehuwd blijven, raken vaak de weg kwijt door toe te staan dat andere dingen hun familiebanden in de weg staan.

Net zo zorgwekkend is de steeds groter wordende kloof tussen rijk en arm en tussen hen die ernaar streven hun gezinswaarden en -verplichtingen trouw te blijven, en hen die dat hebben opgegeven. Statistisch gezien is het minder waarschijnlijk dat zij die minder geschoold zijn en daardoor een lager inkomen hebben, trouwen en naar de kerk gaan, en het is veel waarschijnlijker dat ze betrokken raken bij misdaden en dat ze buitenechtelijke kinderen krijgen. En deze trends zijn in de rest van de wereld net zo zorgwekkend. (Zie W. Bradford Wilcox en anderen, ‘No Money, No Honey, No Church: The Deinstitutionalization of Religious Life among the White Working Class’, op www.virginia.edu/marriageproject/pdfs/Religion_WorkingPaper.pdf.)

Het tegenovergestelde van wat velen dachten, blijkt waar te zijn: welvaart en scholing lijken traditionele gezinnen en gezinswaarden waarschijnlijker te maken.

De ware vraag is uiteraard wat de oorzaak is en wat het gevolg. Hebben sommige lagen van de maatschappij sterkere waarden en gezinnen omdat ze beter geschoold en welvarender zijn, of zijn ze beter geschoold en welvarender vanwege hun waarden en sterke gezinnen? In deze wereldwijde kerk weten we dat het laatste het geval is. Als men zich aan de evangeliebeginselen en zijn gezin wijdt, begint men het geestelijk en vaak ook materieel beter te doen.

En natuurlijk wordt de samenleving in het algemeen ook gesterkt als de gezinnen sterker worden. Toewijding aan het gezin en aan waarden is de voornaamste oorzaak. Vrijwel al het andere is een gevolg. Als een paar trouwt en de echtelieden zich toewijden aan elkaar, vergroten zij hun kansen op economische welvaart zeer. Als kinderen in het huwelijk worden geboren en zij zowel een moeder als een vader hebben, worden hun kansen sterk vergroot en wordt het aanzienlijk waarschijnlijker dat ze een geslaagde loopbaan krijgen. En als de leden van gezinnen samen werken en spelen, bloeit hun buurt en gemeenschap op, verbetert de economie en zijn er minder kostbare overheidsvangnetten nodig.

Dus het slechte nieuws is dat de ontwrichting van het gezin heel veel kwalen veroorzaakt voor de gemeenschap en de economie. Maar het goede nieuws is dat die kwalijke trends, net als elke oorzaak en gevolg, om te keren zijn als de oorzaak wordt veranderd. Ongelijkheid is op te lossen door juiste beginselen en waarden na te leven. Broeders en zusters, ons gezin is de allerbelangrijkste zaak in ons leven. Als we ons wijden aan die zaak, verbeteren we elk aspect van ons leven en worden wij als leden en als kerk een voorbeeld en een baken voor alle mensen op aarde.

Maar dit is niet zo makkelijk in een wereld waarin het hart in veel verschillende richtingen wordt getrokken en waar de hele planeet voortdurend lijkt te bewegen en te veranderen met een voorheen onvoorstelbare snelheid. Niets blijft lang hetzelfde. Stijlen, trends, rages, politieke correctheid en zelfs de visie op goed en kwaad verschuiven en veranderen. Zoals de profeet Jesaja voorspelde wordt kwaad voorgesteld als goed en goed als kwaad (zie Jesaja 5:20).

De geestelijke kloof wordt zelfs breder naarmate het kwaad misleidender en subtieler wordt en het de mensen meer aantrekt als een duistere magneet, net zoals het evangelie van waarheid en licht de oprechten van hart en de edelen der aarde aantrekt die streven naar wat moreel juist en goed is.

We mogen dan relatief klein in aantal zijn, maar als leden van de kerk kunnen we deze breder wordende kloven overbruggen. We kennen de kracht van christelijk dienstbetoon die Gods kinderen bij elkaar brengt, ongeacht hun geestelijke of hun economische status. Een jaar geleden nodigde het Eerste Presidium ons uit om deel te nemen aan een dag van dienstbetoon om het 75-jarig jubileum van het welzijnsprogramma te vieren, dat mensen helpt om zelfredzamer te worden. Onze leden over de hele wereld doneerden miljoenen manuren.

De kerk is een meerpaal in deze stormachtige zee, een anker in de roerige wateren van verandering en verdeling, en een baken voor hen die rechtschapenheid op prijs stellen en ernaar streven. De Heer gebruikt deze kerk als een middel om zijn kinderen over de hele wereld de bescherming van zijn evangelie aan te bieden.

De geest van Elia, die geen grenzen kent, is ook een grote hulp om de doeleinden van de Heer met betrekking tot de eeuwige bestemming van zijn kinderen te bereiken. Met de woorden van Maleachi: de Heilige Geest voert ‘het hart der vaderen terug […] tot de kinderen en het hart der kinderen tot hun vaderen’ (Maleachi 4:6).

De kerk is een voorbeeld van dit terugvoeren van het hart, wat een katalysator ten goede is in de wereld. Onder de kerkleden die in de tempel zijn getrouwd en die geregeld de zondagsdiensten bijwonen, is het echtscheidingspercentage aanzienlijk lager dan dat in de wereld, blijven de gezinsbanden nauwer en onderhouden de gezinsleden beter het onderlinge contact. De gezondheid in onze gezinnen is beter en we leven enkele jaren langer dan de gemiddelde bevolking. We dragen per hoofd van de bevolking meer bij aan hulp voor mensen in nood en het is waarschijnlijker dat we een hogere opleiding volgen. Ik wijs niet op deze zaken omdat ik wil opscheppen, maar om te getuigen dat het leven beter (en veel gelukkiger) is als het hart tot de familie wordt teruggevoerd en het gezin in het licht van het evangelie van Christus leeft.

Dus wat kunnen we doen om de weg niet kwijt te raken? Ik wil allereerst voorstellen dat we prioriteiten stellen. Maak alles wat u buitenshuis doet ondergeschikt aan, en ter ondersteuning van, wat er thuis gebeurt. U herinnert zich de raad van president Harold B. Lee dat ‘het belangrijkste werk dat u ooit zult verrichten, binnen de muren van uw eigen huis ligt’ (Leringen van kerkpresidenten: Harold B. Lee [2000], p. 134) en de tijdloze woorden van president David O. McKay: ‘Geen enkel ander succes weegt op tegen falen in het gezin’ (aangehaald door J. E. McCulloch in Home: Home: The Savior of Civilization [1924], p. 42; Conference Report, april 1935, p. 116).

Richt uw leven zo in dat er tijd is voor gebed, schriftstudie en gezinsactiviteiten. Geef uw kinderen taken in het huishouden waardoor ze leren werken. Leer ze dat naleven van het evangelie hen zal weghouden bij de vuiligheid, seksuele bandeloosheid en het geweld van het internet, de media en games. Ze gaan dan niet verloren, maar worden beter voorbereid op het dragen van verantwoordelijkheid, die hen ooit zal worden gegeven.

Ten tweede moeten we de dingen in de juiste volgorde doen! Eerst een huwelijk, dan een gezin. Te veel mensen in de wereld zijn deze natuurlijke volgorde vergeten, en denken dat ze die kunnen veranderen of zelfs omdraaien. Laat angst plaatsmaken voor geloof. Vertrouw erop dat Gods macht u zal leiden.

En diegenen onder u die nog niet getrouwd zijn, besteed grote aandacht aan het zoeken naar uw eeuwige partner. Jonge mannen, denk aan wat president Joseph F. Smith heeft gezegd: ‘Vrijgezel zijn kan, oppervlakkig bekeken, het idee geven dat het aantrekkelijk is omdat het een minimum aan verantwoordelijkheid met zich meebrengt. De vrijheid die zij zich op hun leeftijd veroorloven, doet hen afdwalen van de paden van plicht en verantwoordelijkheid. (…) Hun zusters zijn de slachtoffers (…) en zouden trouwen als ze dat konden, en zouden blijmoedig de verantwoordelijkheid van een gezinsleven op zich nemen.’ (Gospel Doctrine, 5e editie [1939], p. 281.)

En, jonge vrouwen, daar wil ik aan toevoegen dat jullie deze verantwoordelijkheid ook niet uit het zicht moeten verliezen. Geen enkele loopbaan kan je zoveel voldoening geven als kinderen opvoeden. En als je zo oud bent als ik, zie je dat des te beter in.

Ten derde, echtgenoten en echtgenotes, u moet gelijkwaardige huwelijkspartners zijn. Lees de gezinsproclamatie vaak en houd u eraan. Vermijd elke onrechtvaardige heerschappij. Niemand is de baas over een huwelijkspartner of over kinderen; God is de Vader van ons allen en heeft ons het voorrecht gegeven om een eigen gezin te hebben, een voorrecht dat Hij voorheen alleen genoot, om ons te helpen meer te worden zoals Hij. Wij, als zijn kinderen, zouden thuis moeten leren om God lief te hebben en te weten dat we Hem om de hulp kunnen vragen die we nodig hebben. Iedereen, gehuwd of ongehuwd, kan gelukkig zijn en steun bieden aan andere gezinsleden, wat voor gezin dat ook is.

En tot slot: maak gebruik van de hulpbronnen die de kerk voor het gezin heeft. Gezinnen kunnen voor de opvoeding van kinderen gebruikmaken van de hulp die de wijk kan bieden. Steun de leidinggevenden in priesterschap en hulporganisaties en maak in samenwerking met hen optimaal gebruik van de jongeren- en gezinsprogramma’s van de kerk. Denk aan een andere inzichtelijke uitspraak van president Lee, dat de kerk de steiger is waarmee we aan een eeuwig gezin bouwen. (Zie Leringen van kerkpresidenten: Harold B. Lee [2000], p. 148.)

Als u of uw gezin nou om de een of andere reden de weg kwijt is, dan hoeft u slechts de leringen van de Heiland uit Lucas 15 toe te passen om uw koers te corrigeren. In dat hoofdstuk vertelt de Heiland over een herder die naar zijn verloren schaap zoekt, een vrouw die naar een kwijtgeraakte munt zoekt, en het welkom dat de verloren zoon bij zijn thuiskomst krijgt. Waarom gaf Jezus deze gelijkenissen? Hij wilde dat wij wisten dat geen van ons ooit zo de weg kwijt kan zijn dat we de weg niet kunnen terugvinden door zijn verzoening en leringen.

Streeft u ernaar om het evangelie en de leer van Christus na te leven, dan zal de Heilige Geest u en uw gezin leiden. Dan hebt u een geestelijke gps om u altijd te vertellen waar u bent en waar u heengaat. Ik getuig dat de herrezen Heiland van de mens ons allen liefheeft en dat Hij heeft beloofd dat als wij Hem volgen, Hij ons veilig terug zal leiden naar onze hemelse Vader. Daarvan getuig ik in de naam van Jezus Christus. Amen.