ឆ្នាំ ២០១០-២០១៩
ដើម្បី​រក្សា​ភាពពិសិដ្ឋ
មេសា 2012


ដើម្បី​រក្សា​ភាពពិសិដ្ឋ

អ្វីៗ​ពិសិដ្ឋ​ត្រូវតែ​បាន​ធ្វើ​ដោយ​យកចិត្ត​ទុកដាក់​ជាង ផ្ដល់​ការគោរព​ខ្ពស់​ជាង និង ចាត់ទុក​ថា​មាន​កិតិ្តយស​ធំ​ជាង ។

ប្រហែល 1,500 ឆ្នាំ​មុន​ព្រះគ្រីស្ទ អ្នកគង្វាលម្នាក់​ត្រូវ​​បាន​ហៅ​ចេញ​ពី​គុម្ព​បន្លា​ដែល​មាន​ភ្លើង​ឆេះ​នៅលើ​ជម្រាល​ភ្នំ ហូរ៉ែប ។ ការជួប​ដ៏​ទេវភាព​នោះ បាន​ចាប់ផ្ដើម​ផ្លាស់ប្ដូរ​លោកម៉ូសេ​ពី​អ្នកគង្វាល​ម្នាក់​ទៅ​ជា​ព្យាការី ហើយ​ផ្លាស់ប្ដូរ​កិច្ចការ​របស់​គាត់​ពី​ការគង្វាល​ចៀម​ទៅ​ជា​ការប្រមូល​វង្ស​អ៊ីស្រាអែល​វិញ ។ 1300 ​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក សង្ឃ​ក្មេង​ដែល​មាន​ឯកសិទ្ធិ​ម្នាក់​នៅក្នុង​សាលាជំនុំ​របស់​សេ្ដច​បាន​ចាប់អារម្មណ៍​លើ​សក្ខីភាព​នៃ​ព្យាការី​ដែល​បាន​ដាក់ទោស ។ ការជួប​នោះ​បាន​ចាប់ផ្ដើម​ការរីក​ចម្រើន​របស់​អាលម៉ា​ពី​អ្នកបម្រើ​របស់​ស្ដេច​មក​ជា​អ្នកបម្រើ​របស់​ព្រះ ។ ជិត 2,000 ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក ក្មេងប្រុស​អាយុ 14 ម្នាក់​បាន​ចូល​ព្រៃ​ស្វែងរក​ចម្លើយ​ចំពោះ​សំណួរ​ដ៏​ស្មោះត្រង់​មួយ ។ ការជួប​របស់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធនៅក្នុង​ព្រៃ​បាន​បាន​ធ្វើឲ្យ​គាត់​ក្លាយ​ជា​ព្យាការី និង អ្នកស្ដារឡើងវិញ ។

ជីវិត​របស់​លោក​ម៉ូសេ អាលម៉ា និង យ៉ូសែប ស្ម៊ីធត្រូវ​បាន​ផ្លាស់ប្ដូរ​ទាំងស្រុង​ដោយ​ការជួប​​ជាមួយ​នឹង​ព្រះ ។ បទពិសោធន៍​ទាំងនេះ បាន​ពង្រឹង​ពួកគាត់​ឲ្យ​នៅ​ស្មោះស្ម័គ្រ​ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់ និង កិច្ចការ​របស់​ទ្រង់​ក្នុង​ជីវិត​ពួកគេ ទោះបី​ជា​មាន​ការបៀតបៀន​ដ៏​ខ្លាំង និង ឧបសគ្គ​ដ៏​ពិបាក​បន្ដ​បន្ទាប់​គ្នា​ក៏​ដោយ ។

បទពិសោធន៍​របស់​យើង​ជាមួយ​ព្រះ ប្រហែល​ជា​មិន​ចំៗ ឬ ស្តែង ហើយ​ឧបសគ្គ​របស់​យើង​ក៏​មិន​ធំធេង​នោះ​ដែរ ។ ទោះយ៉ាង​នោះ​ក៏​ដោយ ដោយមាន​ព្យាការី នោះ​កម្លាំង​​ដើម្បីយើង​​តស៊ូ​ដោយ​ស្មោះត្រង់ គឺ​អាស្រ័យ​ទៅ​លើ​ការស្គាល់, ការចងចាំ, និង ការរក្សា​ការណ៍​ដ៏ពិសិដ្ឋ​ដែល​យើង​ទទួលពី​ស្ថានលើ ។

សព្វថ្ងៃនេះ សិទ្ធិ​អំណាច កូនសោ និង ពិធីបរិសុទ្ធ ត្រូវ​បាន​ស្ដារ​ឡើងវិញ​នៅ​លើ​ផែនដី ។ ហើយ​មាន​ព្រះគម្ពីរ និង សាក្សី​ពិសេសៗ​ជាច្រើន ។ អ្នកដែល​ស្វែងរក​ព្រះ អាច​ទទួល​បាន​ពិធីបុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​សម្រាប់​ការផ្ដាច់​បាប និង ពិធី​បញ្ជាក់ « ដោយ​សារ​ការដាក់​ដៃ​លើ​សម្រាប់​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ដោយ​ភ្លើង និង ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ » ( គ. & ស. 20:41 ) ។ ដោយ​​អំណោយទាន​ដែល​បាន​ស្ដារឡើង​វិញ​ដ៏​មាន​តម្លៃ​ទាំងនេះ នោះ​ការជួប​ជាមួយ​នឹង​ព្រះ​របស់​យើង ទាក់ទង​យ៉ាង​ខ្លាំង​នឹង​សមាជិក​ទី​បី​នៃ​ក្រុមព្រះ គឺ​ជា​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ។

«ព្រះវិញ្ញាណ​បាន​និយាយ​មក​កាន់​ខ្ញុំ តាមរយៈ​សំឡេង​ដ៏​តូច​រហៀង

ដើម្បី​ដឹកនាំ​ខ្ញុំ សង្គ្រោះ​ខ្ញុំ​ »

(«The Still Small Voice,» Children’s Songbook,ទំព័រ 106)

« សូម​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ដឹកនាំ

សូម​ឲ្យ​ទ្រង់​បង្រៀន​យើង​អ្វី​ដែល​ពិត ។

ទ្រង់​នឹង​ថ្លែង​ទីបន្ទាល់​ពី​ព្រះគ្រីស្ទ

បំភ្លឺ​គំនិត​យើង​ដោយ​គំនិត​របស់​ស្ថានសួគ៌ »

(«Let the Holy Spirit Guide,» Hymns, ទំព័រ 143)

នៅពេល​ដែល​យើង​ស្វែងរកចម្លើយ​ពី​ព្រះ យើង​ទទួល​អារម្មណ៍​នៃ​សម្លេង​ដ៏​រហៀង​ខ្សឹប​ប្រាប់​វិញ្ញាណ​របស់​យើង ។ អារម្មណ៍​ការបំផុស គឺ​មាន​សភាព​ជា​ធម្មជាតិ និង មិន​ច្បាស់​ដែលធ្វើ​ឲ្យ​​យើង​មិនបាន​ចាប់​អារម្មណ៍ ឬ ស្មាន​ថា​វា​ជា​ហេតុផល ឬ ជា​ការញាណ​ដឹង ។ សារលិខិត​នីមួយៗ​ទាំង​នេះ​ថ្លែង​ទីបន្ទាល់​អំពី​ក្ដី​ស្រឡាញ់​ផ្ទាល់​របស់​ព្រះ​ និង​កង្វល់​របស់​ទ្រង់​ចំពោះកូន​ចៅ​ និង​បេសកកម្ម​ក្នុង​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​ផ្ទាល់​ខ្លួន​របស់​ពួកគេ ។ ការគិត និង ការសរសេរ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​នូវ​ការបំផុស​ដែល​មក​ពី​ព្រះវិញ្ញាណ​ជាមួយនឹង​គោលបំណង​ទាំងពីរ ទី(1) ឲ្យ​ស្គាល់​នូវ​ការជួប​​ជាមួយ​ព្រះ​​ផ្ទាល់​ខ្លួនយើង និង ទី(2) ឲ្យ​រក្សា​ការណ៍​នោះ​ទុក​សម្រាប់​ខ្លួន​យើង និង កូនចៅ​យើង ។ ការកត់ត្រា​នេះ​ក៏​ជា​ការទទួល​ស្គាល់​ជាផ្លូវការ​មួយ និង​ការ​តបស្នងគុណ​របស់​យើង​ចំពោះ​ព្រះ ដោយសារ « មនុស្ស​មិន​ដែល​ជំទាស់​ព្រះ​ក្នុង​ការណ៍​ណាមួយ​ឡើយ ឬក៏​សេចក្ដីក្រោធ​របស់​ទ្រង់​មិន​ទាស់​នឹង​នរណា​មួយ​ទេ លើកលែង​តែ​អស់​អ្នកណា​ដែល​មិន​ទទួល​ស្គាល់​ព្រះហស្ដ​របស់​ទ្រង់​ក្នុង​គ្រប់​ទាំងអស់ » ( គ. & ស. 59:21 ) ។

ទាក់ទង​នឹង​អ្វី​ដែល​យើង​បាន​ទទួល​ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ ព្រះអម្ចាស់​បាន​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា ៖ « ចូរ​ចងចាំ​ថា អ្វី​ដែល​មក​ពី​លើ គឺជា​ពិសិដ្ឋ » ( គ. & ស. 63:64 ) ។ បន្ទូល​ទ្រង់​មាន​ន័យ​ច្រើន​ជាង​ការរំឭក ហើយ​វា​ក៏​ជា​និយមន័យ និង ការពន្យល់​ដែរ ។ ពន្លឺ និង ចំណេះដឹង​មក​ពី​ស្ថានសួគ៌​គឺពិសិដ្ឋ ។ វា​ពិសិដ្ឋ ដោយសារ​ស្ថានសួគ៌​គឺជា​ប្រភព​របស់​វា ។

ពិសិដ្ឋ មានន័យ​ថា ភាពសក្ដិសម​នៃ​កិត្តិយស និង ការគោរព ។ ដើម្បី​​កំណត់​អ្វីមួយ​ថា​ពិសិដ្ឋ ព្រះអម្ចាស់​បង្ហាញ​ថា វា​មាន​តម្លៃ និង មាន​អាទិភាព​ជាង​កិច្ចការ​ផ្សេងៗ​ទៀត ។ អ្វី​ដែល​ពិសិដ្ឋ​ត្រូវតែ​បាន​ធ្វើ​ដោយ​ការយកចិត្តទុកដាក់ ផ្ដល់​ការគោរព​ខ្ពស់​ជាង​អ្វីៗ​ផ្សេងទៀត និង យកចិត្ត​ទុក​ដាក់​ប្រកប​ដោយ​គារវភាព​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ ។ ពិសិដ្ឋ មាន​ឋានៈ​ខ្ពស់​មក​ពី​គុណតម្លៃ​ស្ថានសួគ៌ ។

អ្វី​ដែល​ជា​ពិសិដ្ឋ​ចំពោះ​ព្រះ ក្លាយ​ជា​ពិសិដ្ឋ​ចំពោះ​យើង​ តែ​តាមរយៈ​ការអនុវត្ត​សិទ្ធិជ្រើសរើស​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ។ មនុស្ស​ម្នាក់ៗ​ត្រូវ​តែ​ជ្រើសរើស​ដើម្បី​ទទួល និង រក្សា​ភាព​ពិសិដ្ឋ​ដែល​ព្រះ​ផ្ដល់​និយមន័យ​ថា​ពិសិដ្ឋនោះ ។ ទ្រង់​បញ្ជូន​ការយល់ និង ចំណេះដឹង​មកពី​ស្ថានសួគ៌ ។ ទ្រង់​អញ្ជើញ​យើង​ឲ្យ​ទទួល ស្គាល់​ព្រឹត្ត​ការណ៍​នេះ​ជា​ពិសិដ្ឋ ។

ប៉ុន្ដែ « មាន​ការផ្ទុយ​ចំពោះ​រឿង​សព្វសារពើ » ( នីហ្វៃ​ទី  2 2:11 ) ។ ការផ្ទុយ​នឹង​ភាពពិសិដ្ឋ​គឺ​ជា​អ្វី​ដែល​មិនមែន​ជា​សាសនា និង ជា​របស់​លោកិយ ដែល​ជា​សាច់ឈាម ឬ ពិភពលោក​នេះ ។ ពិភពលោក​ប្រកួត​ឥតឈប់​ជាមួយ​នឹង​ភាពពិសិដ្ឋ​ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​ការយកចិត្តទុកដាក់ និង យក​បាន​អាទិភាព​របស់​យើង ។ ចំណេះដឹង​ខាងផ្នែក​លោកិយ​វា​ចាំបាច់​ចំពោះ​ការរស់នៅខាង​សាច់​ឈាម ​របស់​យើង ។ ព្រះអម្ចាស់​បាន​បង្រៀន​យើង​ឲ្យ​ស្វែងរក​ការរៀនសូត្រ និង ចំណេះដឹង ឲ្យ​រៀន និង ស្វែងរក​ចេញ​ពី​សៀវភៅ​ដ៏​ល្អៗ និង ឲ្យ​ស្គាល់​ជិតស្និទ្ធ​នូវ​អស់​ទាំង​ភាសា​ទាំងឡាយ និង អណ្ដាត​ទាំងឡាយ និង ប្រជាជន ( សូម​មើល គ. & ស. 88:118; 90:15 ) ។ ជម្រើស​ដែល​ទាក់ទង​នឹង​ភាពពិសិដ្ឋ និង របស់​លោកិយ គឺជា​ជម្រើស​អាទិភាព​ដែល​ទាក់ទង​គ្នា មិន​មែន​ផ្តាច់មុខ​នោះ​ទេ « បើ​បាន​រៀនសូត្រ គឺជា​ការល្អ​វិញ បើសិន​ជា [យើង] ស្ដាប់​តាម​ពាក្យដំបូន្មាន​នៃ​ព្រះ » ( នីហ្វៃ​ទី  2 9:29; ការបញ្ជាក់​បន្ថែម ) ។

សង្រ្គាម​​ដណ្ដើម​យក​អាទិភាព​រវាង​ភាពពិសិដ្ឋ និង របស់​លោកិយ​ដែល​មាន​នៅក្នុង​ដួងចិត្ត​មនុស្ស​ម្នាក់ៗ អាច​ត្រូវ​បាន​បង្ហាញ​តាមរយៈ​បទពិសោធន៍​របស់​លោកម៉ូសេ​នៅ​ឯ​គុម្ព​បន្លា​ដែល​មាន​ភ្លើង​ឆេះ ។ នៅ​ទីនោះ លោកម៉ូសេ បាន​ទទួល​ការហៅ​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​ពី​ព្រះយេហូវ៉ា ឲ្យ​នាំ​កូនចៅ​អ៊ីស្រាអែល​ចេញ​ការជាប់​ឃុំឃាំង ។ ទោះយ៉ាង​ណា​ក្ដី ពី​ដំបូង ​ចំណេះដឹង​ខាង​លោកិយ​របស់​លោក​អំពីអំណាច​របស់​ប្រទេស​អេស៊ីព្ទ និង សេ្ដច​ផារ៉ោន បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​លោក​សង្ស័យ ។ ទីបំផុត លោកម៉ូសេ​អនុវត្ត​សេចក្ដី​ជំនឿ​លើ​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ​ដែល​បញ្ជា​ឲ្យ​ដាក់​ចំណេះដឹង​ខាង​លោកិយ និង ការទុកចិត្ត​របស់​គាត់​ទៅ​លើ​ភាពពិសិដ្ឋ ។ ការទុកចិត្ត​នោះ​បាន​ផ្ដល់​ឲ្យ​គាត់​នូវ​អំណាច​ដើម្បី​យក​ឈ្នះ​លើ​ឧបសគ្គ​ខាង​សាច់ឈាម ហើយ​នាំ​ពួកអ៊ីស្រាអែល​ចេញ​ពី​អេស៊ីព្ទ ។

ក្រោយពី​ការគេចចេញ​ពី​ទាហាន​របស់​ស្ដេច​ណូអេ តែ​ទៅ​ជាប់​ជា​ទាសករ​របស់​អាមូឡុន​ទៅវិញ អាលម៉ា ​អាចសង្ស័យ​លើ​សាក្សី​ខាង​វិញ្ញាណ ​ដែល​គាត់​ទទួល​បាន​ពេល​ស្ដាប់​តាម​អ័ប៊ីណាដៃ ។ ទោះយ៉ាង​នោះ​ក្ដី គាត់​បាន​ទុកចិត្ត​លើ​ការណ៍​ពិសិដ្ឋ និង បាន​ទទួល​កម្លាំង​ដើម្បី​ស៊ូទ្រាំ និង គេច​រួច​ពី​ឧបសគ្គ​ខាង​សាច់ឈាម​របស់​គាត់ ។

យ៉ូសែប ស្ម៊ីធបាន​មាន​ការពិបាក​ក្នុង​ការសម្រេចចិត្តស្រដៀងគ្នា​ នៅ​ពេល​ដំបូង​ក្នុង​ការបកប្រែ​ព្រះគម្ពីរ​មរមន ។ គាត់​បាន​ដឹង​ពី​ភាពពិត​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​នៃ​ផ្ទាំង​ទាំងនោះ និង កិច្ចការ​បកប្រែ ។ ប៉ុន្ដែ​គាត់​នៅតែ​ត្រូវ​បាន ម៉ាទីន ហារីស បញ្ចុះបញ្ចូល​ឲ្យ​ផ្ដល់​អាទិភាពទៅ​​លើ​កង្វល់​ខាង​លោកិយ​នៃ​មិត្តភាព និង ហិរញ្ញវត្ថុ ដែល​ផ្ទុយ​ពី​ការណែនាំ​ដ៏​ពិសិដ្ឋ ។ ជា​លទ្ធផល សំណៅ​នៃ​ការបកប្រែ​ត្រូវបាន​បាត់ ។ ព្រះអម្ចាស់​បាន​ស្ដីបន្ទោស យ៉ូសែប ដែល​បាន​ប្រគល់ « របស់​ [ដែល] ​ពិសិដ្ឋ​ទៅ​ឯ​អំពើ​ទុច្ចរិត » ( គ. & ស. 10:9 ) និង បាន​ដកហូត​នូវ​ផ្ទាំង​ទាំងឡាយ និង អំណោយ​ទាន​នៃ​ការបកប្រែ​ពី​លោក​មួយ​រយៈពេល ។ នៅពេល​ដែល យ៉ូសែប បាន​ដាក់​អាទិភាព​របស់គាត់​យ៉ាងត្រឹមត្រូវ​សារឡើង​វិញ នោះរបស់​ពិសិដ្ឋ​ត្រូវបាន​ប្រគល់​មក​វិញ ហើយ​កិច្ចការ​ក៏​បន្ដ ។

ព្រះគម្ពីរ​មរមន បាន​ផ្ដល់​នូវ​ឧទាហរណ៍​ផ្សេង​ទៀត​នៃ​ការតស៊ូ​ផ្ដល់​អាទិភាព​លើ​ការណ៍​ពិសិដ្ឋ ។ ព្រះគម្ពីរ​និយាយ​អំពី​អ្នកជឿ ​ដែល​សេចក្ដីជំនឿ​របស់​ពួកគេ​បាន​ដឹកនាំ​គេ​ទៅកាន់​ដើមឈើ​ជីវិត​ ដើម្បី​ទទួលទាន​នូវ​ផ្លែឈើ​ដ៏​ពិសិដ្ឋ ជា​សេចក្ដីស្រឡាញ់​នៃ​ព្រះ ។ បន្ទាប់​មក​ការចំអកឡកឡឺយ​របស់​អ្នកដែល​នៅក្នុង​អាគារ​ដ៏​ធំ ​ហើយ​ទូលាយ​នោះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នកជឿ​ជាច្រើន ​បាន​បង្វែរ​​គំនិត​របស់ពួកគេ​ចេញ​ពី​ភាពពិសិដ្ឋ​ទៅ​រក​របស់ខាង​​លោកិយ​វិញ ។ ( សូម​មើល នីហ្វៃ​ទី 1 8:11, 24–28 ) ។ ក្រោយ​មក សាសន៍​នីហ្វៃ ​បាន​រើស​យក​ការមាន​អំនួត ហើយ​បាន​បដិសេធ​វិញ្ញាណ​នៃ​ការព្យាករណ៍ និង វិវរណៈ « ចំអក​ឡកឡឺយ​ដល់​អ្វីៗ​ដែល​ពិសិដ្ឋ » ( ហេលេមិន 4:12 ) ។ សូម្បី​តែ​សាក្សី​ផ្ទាល់​ភ្នែក​ដែល​ឃើញ​សញ្ញា​សម្គាល់ និង អព្ភូត​ហេតុ​ដែល​ទាក់ទង​នឹង​កំណើត​របស់​ព្រះអម្ចាស់មួយ​ចំនួន​ បាន​ជ្រើសរើស​បដិសេធ​ការបើក​សម្ដែង​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​ពី​ស្ថានសួគ៌​ ដើម្បីឲ្យ​ស្រប​នឹង​ការពន្យល់​របស់​លោកិយ ( សូម​មើល នីហ្វៃ​ទី 3 2:1–3 ) ។

សព្វថ្ងៃ បញ្ហានេះ​នៅតែ​បន្ដមាន ។ សម្លេង​​របស់​លោកិយ​កើនឡើង​យ៉ាង​ច្រើន និង ខ្លាំងក្លា ។ ពួកគេ​បង្កើន​ការជម្រុញ​ដល់​​អ្នកជឿ​ទាំងឡាយ ឲ្យ​​បោះបង់​ជំនឿ ដែល​ពិភពលោក​ចាត់​ទុក​ថា មិន​សមហេតុផល ឬ​ផ្ទុយ​ពីវិចារណញ្ញាណ ។ ដោយសារ « យើង​មើល​ឃើញ​បែប​ស្រអាប់​ ដូចជា​ដោយសារ​កញ្ចក់ » ( កូរិនថូស​ទី  1 13:12 ) និង « មិន​យល់​ន័យ​នៃ​រឿង​ទាំងអស់​នោះ​ទេ » ( នីហ្វៃ​ទី  1 11:17 ) ជួន​កាល យើង​អាច​មាន​អារម្មណ៍​ថា មាន​ការ​ឈឺចាប់ ហើយ​​ត្រូវការ​ការធានា​ខាង​វិញ្ញាណ​យ៉ាងខ្លាំង ។ នៅក្នុង​ស្ថានភាព​នោះ ព្រះអម្ចាស់​បាន​ប្រាប់ អូលីវើរ ខៅឌើររី ​ថា ៖

« បើ​សិន​ជា​អ្នក​មាន​បំណង​ចង់​បាន​សាក្សី​ថែម​ទៀត ចូរ​ដាក់​គំនិត​ទៅ​លើ​យប់​ដែល​អ្នក​បាន​អំពាវនាវ​ដល់​យើង​ក្នុង​ដួងចិត្ត​របស់​អ្នក ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​អាច​ដឹង​នូវ​សេចក្ដី​ពិត​អំពី​ការណ៍​ទាំងឡាយ​នេះ ។

« តើ​យើង​ពុំ​បាន​និយាយ​ដោយ​ភាពសុខសាន្ដ​ដល់​គំនិត​របស់​អ្នក​ អំពី​ការណ៍​នោះ​ទេ​ឬ​អី ? តើ​អ្នក​អាច​មាន​សាក្សី​ឯណា​ ដែល​អស្ចារ្យ​ជាង​សាក្សី​មក​ពី​ព្រះ ? » ( គ. & ស. 6:22–23 ) ។

ព្រះអម្ចាស់​បាន​រំឭក​ដល់​ អូលីវើរ និង​យើង ​​ឲ្យ​ពឹងផ្អែក​លើ​សាក្សី​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ដ៏​​ពិសិដ្ឋ​ ដែល​បាន​ទទួល​រួច​ហើយនោះ នៅ​ពេល​សេចក្ដី​ជំនឿ​របស់​យើង​ត្រូវ​បាន​សាកល្បង ។ ដូចជា​ម៉ូសេ អាលម៉ា និង​យ៉ូសែប ពី​ជំនាន់​មុន ការជួប​ដ៏ទេវភាពទាំង​នេះ បាន​បម្រើ​ជា​យុថ្កា​ខាង​វិញ្ញាណ ដើម្បី​រក្សា​យើង​ឲ្យ​មាន​សុវត្ថិភាព ហើយ​ស្ថិត​នៅ​លើ​ផ្លូវ ​ពេល​មាន​ការ​សាកល្បង ។

ភាពពិសិដ្ឋ​ មិន​អាច​ត្រូវ​បាន​គេជ្រើស​រើស​ឲ្យ​ចុះចាញ់​នោះ​ទេ ។ អ្នកដែលជ្រើស​រើស​បោះបង់​ចោល​អ្វីៗ​ដែល​ពិសិដ្ឋ នោះ​គំនិត​របស់​គេ​នឹង​ត្រូវ​ងងឹត ( សូម​មើលគ. & ស. 84:54 ) ហើយ​លុះត្រាតែ​គេ​ប្រែចិត្ត នោះ​ការយល់ដឹង​ ដែល​ពួកគេ​មាន ​នឹង​ត្រូវ​បានប្រគល់​​មក​វិញ ( សូម​មើល គ. & ស. 1:33 ) ។ ដោយ​មិន​បោះ​យុថ្កា​លើ​ការណ៍​ពិសិដ្ឋ នោះ​ពួកគេ​នឹង​ឃើញ​ថា​ពួកនឹង​បាត់បង់​ខាង​សីលធម៌​នៅក្នុង​សមុទ្រ​លោកិយ ។ ផ្ទុយ​មក​វិញ អ្នកដែល​រក្សា​អ្វីៗ​ដែល​ពិសិដ្ឋ នឹង​ទទួល​បាន​សេចក្ដីសន្យា​ដ៏​ពិសិដ្ឋ ៖ « អ្វី​ដែល​មក​ពី​ព្រះ ជា​ពន្លឺ ហើយ​អ្នកណា​ដែល​ទទួល​ពន្លឺ ហើយ​នៅជាប់​ក្នុង​ព្រះ នោះ​ទទួល​ពន្លឺ​ថែម​ទៀត ហើយ​ពន្លឺ​នោះ​ភ្លឺ​កាន់តែ​ខ្លាំង​ឡើងៗ​ រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​បាន​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ » ( គ. & ស. 50:24 ) ។

សូម​ឲ្យ​ព្រះអម្ចាស់​យេស៊ូវគ្រីស្ទ​ ប្រសិទ្ធពរ​ដល់​យើង​ជារៀង​រហូត​ទៅ​ឲ្យ​ស្គាល់, ចងចាំ និង រក្សា​ការណ៍​ពិសិដ្ឋ​ ដែល​យើង​បាន​ទទួល​ពី​ស្ថាន​លើ ។ ខ្ញុំ​សូម​ថ្លែង​ទីបន្ទាល់​ថា នៅពេល​ដែល​យើង​ធ្វើ​ដូច្នោះ យើង​នឹង​មាន​អំណាច​តស៊ូ​ចំពោះ​ឧបសគ្គ និង យក​ឈ្នះ​លើ​ការរារាំង​ទាំងឡាយ​នៅ​ជំនាន់​យើង ។ នៅក្នុង​ព្រះនាម​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ អាម៉ែន ។