ស្ម័គ្រចិត្ត និងសក្ដិសមដើម្បីបម្រើ
ដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន
អព្ភូតហេតុអាចរកបាននៅគ្រប់ទីកន្លែង នៅពេលអ្នកកាន់បព្វជិតភាពយល់ អំណាចរបស់វាត្រូវបានគោរព និងប្រើប្រាស់ត្រឹមត្រូវ ហើយត្រូវមានជំនឿ ។
បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ នេះជាគ្រាល្អណាស់ដើម្បីជួបនឹងអ្នកជាថ្មីម្ដងទៀត ។ នៅពេលណាខ្ញុំចូលរួមក្នុងការប្រជុំបព្វជិតភាពទូទៅ ខ្ញុំតែងនឹកឃើញពីការបង្រៀនរបស់អ្នកដឹកនាំរបស់ព្រះដ៏ថ្លៃថ្នូមួយចំនួន ដែលបាននិយាយនៅក្នុងការប្រជុំបព្វជិតភាពទូទៅនៃសាសនាចក្រ ។ ពួកគាត់ជា ច្រើនបានទទួលមរណភាពទៅហើយ ហើយដោយសារតែប្រាជ្ញាដ៏អស្ចារ្យ និងព្រលឹងដ៏ខ្លាំងក្លា ព្រមទាំងដួងចិត្តដ៏ល្អរបស់ពួកគាត់ នោះពួកគាត់បានផ្ដល់ការដឹកនាំដ៏បំផុសគំនិតដល់យើង ។ ខ្ញុំចែកចាយនឹងអ្នកយប់នេះនូវការបង្រៀនមួយចំនួនរបស់ពួកគាត់ អំពីបព្វជិតភាព ។
ចេញមកពីព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ៖ «បព្វជិតភាពគឺជាគោលការណ៍ដ៏អស់កល្បមួយ ហើយនៅជាមួយនឹងព្រះពីភាពអស់កល្បជានិច្ច ទៅអស់ទាំងភាពអស់កល្បជានិច្ច គ្មានថ្ងៃចាប់ផ្ដើម ឬឆ្នាំបញ្ចប់ឡើយ» ។1
មកពីសម្ដីរបស់ប្រធាន វិលហ្វូឌ វូឌដ្រុព្វ យើងរៀនថា ៖ « បព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ គឺជាវិធីដែលព្រះទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សនៅលើផែនដី ហើយសារទូតស្ថានសួគ៌ ដែលបានយាងមកផែនដីដើម្បីទំនាក់ទំនងនឹងមនុស្ស គឺជាបុរសដែលបានកាន់ និងគោរពបព្វជិតភាព ខណៈពេលដែលនៅរស់ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះបានបណ្ដាលឲ្យកើតមាន សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះនៃមនុស្សលោក ចាប់តាំងពីពេលមានមនុស្សនៅលើផែនដី រហូតដល់ការប្រោសលោះពិភពលោក បានធ្វើឡើង និងតាមរយៈគុណធម៌នៃបព្វជិតភាពដ៏អស់កល្បជានិច្ច» ។ 2
ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធ បានអះអាងបន្ថែមថា ៖ «បព្វជិតភាពគឺជា... ព្រះចេស្ដានៃព្រះ ប្រគល់ឲ្យបុរស ដើម្បីបុរសអាចធ្វើកិច្ចការនៅលើផែនដី សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់គ្រួសារមនុស្សលោក នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយធ្វើកិច្ចការដោយពេញសិទ្ធិ ដោយពុំក្លែងសិទ្ធិអំណាច ពុំខ្ចីបព្វជិតភាពពីជំនាន់ដែលបានកន្លងទៅទេ ប៉ុន្តែសិទ្ធិអំណាចនោះត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យនៅជំនាន់នេះ ដែលយើងរស់នៅតាមការបម្រើនៃពួកទេវតា និងពួកវិញ្ញាណមកពីទីវត្តមាននៃព្រះដ៏មានមហិទ្ធិឬទ្ធិផ្ទាល់» ។ 3
ហើយចុងក្រោយ ចេញមកពីប្រធាន John Taylor សួរថា ៖« តើបព្វជិតភាពគឺជាអ្វី ?... វាគឺជាការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ទោះជានៅលើផែនដី ឬនៅស្ថានសួគ៌ ត្បិតតាមរយៈអំណាច, សិទ្ធិជ្រើសរើស ឬគោលការណ៍នោះ រឿងគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានគ្រងនៅលើផែនដី ឬនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ហើយដោយអំណាចនោះ រឿងគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានតម្កើង និងគាំទ្រ ។ បព្វជិតភាពគ្រប់គ្រងរឿងគ្រប់យ៉ាង-- វាដឹកនាំរឿងគ្រប់យ៉ាង-- វាគាំទ្ររឿងគ្រប់យ៉ាង-- ហើយជាប់ទាក់ទងនឹងរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលមានព្រះ និងសេចក្ដីពិតជាប់ទាក់ទង» ។ 4
យើងមានពរជ័យណាស់ ដើម្បីនៅទីនេះក្នុងជំនាន់ចុងក្រោយនេះ នៅពេលដែលបព្វជិតភាពរបស់ព្រះ មានលើផែនដី ។ យើងមានឯកសិទ្ធិដ៏ពិសេស ដើម្បីកាន់បព្វជិតភាពនោះ ។ បព្វជិតភាពមានលក្ខណៈជាការបម្រើជាជាងអំណោយ ជាឯកសិទ្ធិដើម្បីលើកតម្កើង និងជាឱកាសដើម្បីប្រទានពរដល់ជីវិតអ្នកដទៃ ។
ព្រមជាមួយនឹងឱកាសទាំងនេះ វាមាននូវការទទួលខុសត្រូវ និងកាតព្វកិច្ច ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ ហើយពេញចិត្តចំពោះពាក្យ កាតព្វកិច្ច និង អ្វីទាំងអស់ដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធ ។
ក្នុងតំណែងមួយ ឬតំណែងផ្សេងទៀត នៅក្នុងស្ថានភាពមួយ ឬស្ថានភាពផ្សេងទៀត ខ្ញុំបានចូលរួមការប្រជុំបព្វជិតភាពអស់រយៈពេល 72 ឆ្នាំកន្លងទៅហើយ-- ចាប់តាំងពីពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានតែងតាំងជាឌីកុន នៅអាយុ 12 ឆ្នាំមក ។ ពេលវេលាចេះតែរំកិលទៅមុខ ។ កាតព្វកិច្ចរបស់យើងបានកើនឡើងដូចគ្នានឹងពេលវេលាផងដែរ ។ កាតព្វកិច្ចពុំចេះផុតរលត់បាត់ទេ ។ ជម្លោះអន្តរាយកើតឡើង ហើយរលត់បាត់ទៅ ប៉ុន្តែការធ្វើសង្គ្រាមដើម្បីព្រលឹងមនុស្សនៅបន្តគ្មានទីបញ្ចប់ ។ ដូចជាបទដ្ឋានដ៏ឈ្លាសវៃមួយ ចេញមកពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះអ្នក ចំពោះខ្ញុំ និងអ្នកកាន់បព្វជិតភាពគ្រប់ទីកន្លែងថា ៖ «ហេតុដូច្នោះហើយ នៅពេលឥឡូវនេះ ចូរឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបរៀនពីភារកិច្ចរបស់ខ្លួន ហើយឲ្យប្រតិបត្តិក្នុងតំណែងដែលខ្លួនត្រូវបានតាំងឡើង ដោយសេចក្ដីឧស្សាហ៍គ្រប់ជំពូក» ។ 5
អ័ដាម, ណូអេ, អ័ប្រាហាំ, ម៉ូសេ, សាំយ៉ូអែល, ដេវីឌ ត្រូវបានហៅឲ្យទទួលកាតព្វកិច្ច ។ ការហៅនោះបានមកចំពោះព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងអ្នកស្នងរបស់គាត់ម្នាក់ៗផងដែរ ។ ការហៅឲ្យទទួលកាតព្វកិច្ច បានមានចំពោះក្មេងប្រុសនីហ្វៃ នៅពេលគាត់ត្រូវបានបង្រៀនដោយព្រះអម្ចាស់ តាមរយៈឪពុកលីហៃរបស់គាត់ ឲ្យត្រឡប់ទៅកាន់ទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ជាមួយបងប្អូនរបស់គាត់ ដើម្បីយកផ្ទាំងចំណារលង្ហិនពីឡាបាន់ ។ បងប្រុសទាំងឡាយរបស់នីហ្វៃបានរអ៊ូរទាំ ដោយនិយាយថា វាពិបាកណាស់ ដើម្បីទៅសុំផ្ទាំងនោះ ។ តើនីហ្វៃបានឆ្លើយតបដោយរបៀបណា ? គាត់បាននិយាយថា « ខ្ញុំនីហ្វៃ បាននិយាយទៅឪពុកខ្ញុំថា៖ ខ្ញុំនឹងទៅ ហើយធ្វើនូវអ្វីៗ ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានបញ្ជា ត្បិតខ្ញុំដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មិនចេញបញ្ជា ដល់កូនចៅមនុស្សណាឡើយ លើកលែងតែទ្រង់នឹងរៀបចំផ្លូវ ដើម្បីឲ្យគេអាចសម្រេចនូវអ្វីៗ ដែលទ្រង់បានបញ្ជាដល់ពួកគេទុកជាមុនសិន» ។ 6
នៅពេលការហៅដូចគ្នានោះមានចំពោះអ្នក និងខ្ញុំ តើយើងនឹងឆ្លើយតបយ៉ាងណា ? តើយើងនឹងរអ៊ូរទាំ ដូចជាលេមិន និងលេមយួល ហើយនិយាយថា «នេះគឺជារឿងពិបាកមួយ ដែលតម្រូវឲ្យយើងធ្វើ» ឬ? 7 ឬក៏យើងនឹងប្រកាសដូចនីហ្វៃថា «ខ្ញុំនឹងទៅ ហើយធ្វើនូវអ្វីៗ» ? តើយើងនឹងស្ម័គ្រចិត្ត ដើម្បីបម្រើ ហើយគោរពតាមឬទេ ?
ជួលកាលប្រាជ្ញារបស់ព្រះ លេចចេញដូចជាល្ងង់ខ្លៅ ឬពិបាកបំផុត ប៉ុន្តែមេរៀនដ៏មានតម្លៃបំផុត និងអស្ចារ្យបំផុត ដែលយើងអាចរៀននៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ គឺថា នៅពេលព្រះមានបន្ទូល ហើយបើមនុស្សណាគោរព មនុស្សនោះនឹងត្រូវជានិច្ច ។
នៅពេលខ្ញុំគិតអំពីពាក្យ កាតព្វកិច្ច និងរបៀបដើម្បីធ្វើកាតព្វកិច្ចរបស់យើង អាចកែលម្អរដល់ជីវិតរបស់យើង និងអ្នកដទៃ ខ្ញុំនឹកចាំនូវពាក្យដែលបានសរសេរដោយអ្នកនិពន្ធជាកំណាព្យដ៏ល្បីមួយថា ៖
ខ្ញុំគេងសុបិនថា
ជីវិតមានអំណរថ្លៃថ្លា ។
លុះភ្ញាក់កាយា ស្រាប់តែមើលឃើញថា
ជីវិតមានភារៈ ។
ខ្ញុំបានធ្វើតាមក៏បានឃើញថា--
ភារៈជាអំណរដ៏ថ្លៃថ្លា ។8
រ៉ូបើត លូអីស ស្ទីវិនសុន បានបកស្រាយរបៀបផ្សេង ។ គាត់និយាយថា «ខ្ញុំស្គាល់អំណរ ត្បិតខ្ញុំបានធ្វើការងារល្អ» ។ 9
នៅពេលយើងធ្វើនូវកាតព្វកិច្ចរបស់យើងហើយអនុវត្តបព្វជិតភាពរបស់យើង យើងនឹងរកបានអំណរ ពិត ។ យើងនឹងមានបទពិសោធន៍ការបំពេញចិត្តពេលយើងបញ្ចប់កិច្ចការរបស់យើងហើយ ។
យើងត្រូវបានបង្រៀនជាក់លាក់អំពីកាតព្វកិច្ចបព្វជិតភាព ដែលយើងកាន់ ទោះជាបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ឬមិលគីស្សាដែកក្ដី ។ ខ្ញុំលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកសញ្ជឹងគិតអំពីកាតព្វកិច្ចទាំងនោះ ហើយធ្វើឲ្យអស់ពីថាមពលរបស់អ្នកដើម្បីបំពេញវា ។ ដើម្បីធ្វើដូច្នោះបាន យើងម្នាក់ៗត្រូវតែសក្ដិសម ។ ចូរយើងលាតដៃដែលស្អាតទុកជាស្រេច ហើយស្ម័គ្រចិត្តថា យើងចូលរួមនៅក្នុងការផ្ដល់ឲ្យនូវអ្វីដែលព្រះវរបិតាសួគ៌យើងសព្វព្រះទ័យចង់ឲ្យអ្នកដទៃទទួលមកពីទ្រង់ ។ បើយើងពុំសក្ដិសម នោះវាអាចបាត់បង់ព្រះចេស្ដានៃបព្វជិតភាព ហើយបើយើងបាត់បង់វា នោះយើងបានបាត់បង់អ្វីដែលសំខាន់សម្រាប់ភាពតម្កើងឡើងរបស់យើងហើយ ។ ចូរយើងមានភាពសក្ដិសមដើម្បីបម្រើ ។
ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី ជាគ្រូបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នៅក្នុងសាសនាចក្រ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ «នៅពេលមនុស្សម្នាក់ក្លាយជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាព នោះគាត់បានក្លាយជាភ្នាក់ងារបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ គាត់គួរតែគិតអំពីការហៅរបស់គាត់ ដូចជាគាត់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់» ។ 10
អំឡុងពេលសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 នៅដើមឆ្នាំ 1944 មានបទពិសោធន៍មួយទាក់ទងនឹងបព្វជិតភាព ដែលបានកើតឡើងនៅពេលក្រុមទ័ពម៉ារីនសហរដ្ឋអេមរិក វាយដណ្ដើមយកកោះ ក្វាចាលិន អាតូល ដែលជាចំណែកនៃកោះ ម៉ាស្សល ដែលស្ថិតនៅក្នុងមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក ប្រហែលជានៅចន្លោះប្រទេសអូស្ត្រាលី និងរដ្ឋហាវ៉ៃ ។ អ្វីដែលបានកើតឡើងក្នុងរឿងនេះ គឺប្រាប់តាមរយៈអ្នកកាសែត--ដែលពុំមែនជាសមាជិកសាសនាចក្រ-- ដែលធ្វើការឲ្យកាសែតនៅរដ្ឋហាវ៉ៃ ។ នៅក្នុងអត្ថបទកាសែត ឆ្នាំ 1944 គាត់បានសរសេរបទពិសោធន៍ដូចខាងក្រោម គាត់បានពន្យល់ថា គាត់និងអ្នកកាសែតដទៃទៀត នៅក្នុងជួរក្រោយនៃទ័ពម៉ារីន នៅ ក្វាចាលិន អាតូល ។ នៅពេលពួកគេបានទៅដល់ ពួកគេបានកត់សម្គាល់ពីទ័ពម៉ារីនវ័យក្មេងម្នាក់ អណ្ដែតនៅក្នុងទឹកផ្កាប់មុខ ដោយមានរបួសជាទម្ងន់ ។ ទឹកនៅជុំវិញគាត់ពោរពេញដោយឈាម ។ រួចហើយគេកត់សម្គាល់ឃើញមានទ័ពម៉ារីនម្នាក់ទៀត លូនទៅរកមិត្តគាត់ដែលរងរបួស ។ ទ័ពម៉ារីនទីពីរក៏របួសដែរ ដោយដៃឆ្វេងរបស់គាត់ស្រយុងចុះជិតខ្លួន ។ គាត់បានលើកក្បាលទាហានម្នាក់ដែលអណ្ដែតទឹកដើម្បីកុំឲ្យលង់ ។ គាត់បានសុំជំនួយដោយសម្លេងឈឺចុកចាប់ ។ អ្នកកាសែតមើលម្ដងទៀតទៅក្មេងប្រុសនោះ ដែលគាត់កំពុងជួយ ហើយហៅមកវិញថា «កូនប្រុស យើងមិនអាចជួយដល់ក្មេងម្នាក់នោះទេ» ។
អ្នកកាសែតបានសរសេរថា «បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានឃើញអ្វីមួយដែលខ្ញុំពុំធ្លាប់បានឃើញពីមុន ។ ក្មេងប្រុសនេះ ដែលមានរបួសពេញខ្លួន បានដើរទៅមាត់ឆ្នេរជាមួយនឹងមិត្តទ័ពម៉ារីនរបស់គាត់ដែលហាក់ដូចជាស្លាប់នោះ ។ គាត់បានដាក់ក្បាលដៃគូគាត់នៅលើជង្គង់ ។ នោះគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល-- ក្មេងប្រុសដែលរបួសទាំងពីរនាក់នេះ-- ទាំងពីរនាក់ ... មើលទៅជាមនុស្សស្អាតស្អំ មានរូបរាងសង្ហា ទោះជាពួកគេស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពលំបាកក្ដី ។ ហើយក្មេងម្នាក់បានឱនក្បាលលើក្មេងម្នាក់ទៀត ហើយនិយាយថា ‹ខ្ញុំបញ្ជាដល់អ្នក នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដោយអំណាចនៃបព្វជិតភាព ដើម្បីបន្តមានជីវិត រហូតដល់ខ្ញុំអាចរកជំនួយពីពេទ្យបាន›» ។ អ្នកកាសែតបានបញ្ចប់អត្ថបទគាត់ថា ៖ «យើងទាំងបីនាក់ [ទ័ពម៉ារីនពីរនាក់ និងខ្ញុំ] នៅទីនេះក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ។ វេជ្ជបណ្ឌិតពុំដឹង... [ពួកគេបាននៅរស់របៀបណាទេ] ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹង» ។ 11
អព្ភូតហេតុអាចរកបាននៅគ្រប់ទីកន្លែង នៅពេលអ្នកកាន់បព្វជិតភាពយល់ អំណាចរបស់វាត្រូវបានគោរព និងប្រើប្រាស់ត្រឹមត្រូវ ហើយត្រូវមានជំនឿ ។ នៅពេលមានក្ដីជំនឿជំនួសការសង្ស័យ នៅពេលការបម្រើដោយពុំមានភាពអត្មានិយមលុបបំបាត់ការព្យាយាមដោយអត្មានិយម នោះព្រះចេស្ដារបស់ព្រះ សម្រេចនូវគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ។
ការហៅឲ្យទទួលកាតព្វកិច្ច អាចកើតមានដោយស្ងប់ស្ងាត់ នៅពេលយើងដែលជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាព ឆ្លើយតបចំពោះកិច្ចការដែលយើងទទួល ។ ប្រធាន ចច អ័លប៊ើត ស៊្មីធ ដែលជាអ្នកដឹកនាំដ៏រាបសារ និងមានប្រសិទ្ធភាព បានប្រកាសថា «វាគឺជាកាតព្វកិច្ចដំបូងរបស់អ្នកនៃកាតព្វកិច្ចទាំងអស់ ដើម្បីរៀននូវអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ចង់បាន រួចហើយដោយព្រះចេស្ដា និងកម្លាំងនៃបព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ តម្កើងការហៅរបស់អ្នកនៅក្នុងវត្តមានរបស់បងប្អូនអ្នក នោះរាស្ត្រនឹងធ្វើតាមអ្នកដោយក្ដីសាទរ» ។ 12
មានការហៅឲ្យទទួលកាតព្វកិច្ចដូច្នេះមួយ-- ជាការហៅពុំសូវគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញជាការហៅមួយ ដែលមានចំពោះខ្ញុំក្នុង ឆ្នាំ 1950 -- ដើម្បីជួយសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង ពេលខ្ញុំហៅឲ្យបម្រើជាប៊ីស្សពថ្មី ។ ការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាប៊ីស្សព មានច្រើនផ្សេងៗគ្នា ហើយខ្ញុំបានព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីធ្វើនូវអ្វីទាំងអស់ដែលតម្រូវពីខ្ញុំ ។ សហរដ្ឋបានចូលប្រឡូក នឹងសង្គ្រាមផ្សេងមួយពេលនោះ ។ ដោយសារមានសមាជិកយើងជាច្រើនបម្រើជាកងទ័ព ប៊ីស្សពទាំងអស់ទទួលកិច្ចការមកពីទីស្នាក់ការសាសនាចក្រឲ្យ ជាវ កាសែតសាសនាចក្រ និង Improvement Era ជាទស្សនាវដ្ដីរបស់សាសនាចក្រនៅពេលនោះ ផ្ញើទៅដល់ទាហានម្នាក់ៗ ។ បន្ថែមពីនោះ ប៊ីស្សពម្នាក់ៗ ត្រូវបានសុំឲ្យសរសេរសំបុត្រផ្ទាល់ខ្លួន ផ្ញើទៅកាន់កងទ័ពដែលចេញពីវួដគាត់ប្រចាំខែ ។ នៅវួដរបស់យើងមានបុរស 23 នាក់កំពុងបម្រើកងទ័ព ។ កូរ៉ុមបព្វជិតភាព ខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីផ្ដល់មូលនិធិដើម្បីជាវការបោះពុម្ពទាំងនោះ ។ ខ្ញុំបានទទួលយកការងារនោះ ក៏ជាកាតព្វកិច្ចដែរ ដើម្បីសរសេរសំបុត្រផ្ទាល់ខ្លួន 23 ច្បាប់ជារៀងរាល់ខែ ។ បន្ទាប់ពីឆ្នាំទាំងនោះមក ខ្ញុំនៅតែមានសំបុត្ររបស់ខ្ញុំជាច្រើនច្បាប់ និងសំបុត្រដែលបានតបមកវិញ ។ ពេលខ្ញុំអានសំបុត្រនេះឡើងវិញ ធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកដោយពុំដឹងខ្លួន ។ វាជាក្ដីអំណរដើម្បីរៀនជាថ្មី អំពីការសន្យារបស់កងទ័ពម្នាក់ដើម្បីរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ឬជាការសម្រេចចិត្តដើម្បីរក្សាសេចក្ដីជំនឿលើដំណឹងល្អ ជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់គាត់ ។
នៅល្ងាចមួយ ខ្ញុំបានហុចសំបុត្រមួយបាច់ដែលមាន 23 សំបុត្រទៅបងស្រីម្នាក់ក្នុងវួដ សម្រាប់ខែថ្មី ។ កិច្ចការរបស់គាត់ គឺកាន់ខាងផ្ញើរសំបុត្រ ហើយត្រូវរក្សាបញ្ជីអាស័យដ្ឋានដែលផ្លាស់ប្ដូរដោយខ្ជាប់ខ្ជួន ។ គាត់បានក្រឡេកមើលលើស្រោមសំបុត្រមួយ រួចញញឹម ហើយសួរថា «ប៊ីស្សព តើលោកមិនបាក់ទឹកចិត្តទេឬអី ? លោកផ្ញើរសំបុត្រទៅកាន់បងប្រុស ប្រ៊ីសុន មួយទៀតហើយ ។ នេះគឺជាសំបុត្រទី 17 ដែលលោកផ្ញើរទៅឲ្យគាត់ ដោយគ្មានការឆ្លើយតប» ។
ខ្ញុំបានតបថា «មែនហើយ នេះជាខែដែលគាត់នឹងសរសេរមកខ្ញុំ» ។ តែជាលទ្ធផល គឺជា ខែនោះ ។ គាត់បានតបសំបុត្រខ្ញុំ ជាលើកដំបូង ។ ការតបរបស់គាត់គឺជាការចងចាំដ៏ល្អ ជារតនៈសម្បត្តិ ។ គាត់បម្រើនៅឆ្ងាយក្នុងកន្លែងឆ្ងាយ ដាច់ស្រយាល នឹកផ្ទះ និងឯកកោ ។ គាត់បានសរសេរថា « ប៊ីស្សពជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំពុំសូវចេះសរសេរសំបុត្រទេ» ។ (ខ្ញុំអាចប្រាប់ថា គាត់មិនសូវចេះ តាំងពីប៉ុន្មានខែដំបូងមកម្ល៉េះ) ។ សំបុត្រគាត់បន្ដថា « អរគុណចំពោះ កាសែតសាសនាចក្រ និងទស្សនាវដ្ដីព្រះវិហារ ប៉ុន្តែអរគុណបំផុតចំពោះសំបុត្រផ្ទាល់ខ្លួន ។ ខ្ញុំធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានតែងតាំងជាសង្ឃក្នុងបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ។ ដួងចិត្តខ្ញុំរំជួលជាខ្លាំង ។ ខ្ញុំជាបុរសរីករាយម្នាក់ ។
បងប្រុស ប្រ៊ីសុន សប្បាយចិត្តដូចជាប៊ីស្សពរបស់គាត់ ។ ខ្ញុំបានរៀនអនុវត្តសុភាសិតនោះក្នុងជីវិតខ្ញុំ ដែលថា «ចូរខំធ្វើកាតព្វកិច្ច [របស់អ្នក] ឲ្យល្អបំផុត ។ អ្វីដែលនៅសល់ប្រគល់ដល់ [ព្រះ] អម្ចាស់» ។ 13
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ខណៈកំពុងចូលរួមនៅក្នុងស្ដេក សលត៍ ឡេក ខតតុនវូដ ពេលនោះ ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត ធ្វើជាប្រធានស្ដេក ខ្ញុំបានរៀបរាប់អំពីរឿង ដោយមានបំណងចង់លើកទឹកចិត្តឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ដល់កងទ័ពរបស់យើង ។ បន្ទាប់ពីការប្រជុំ យុវជនសង្ហាម្នាក់ បានដើរមករកខ្ញុំ ។ គាត់បានចាប់ដៃខ្ញុំ ហើយសួរថា «ប៊ីស្សព ម៉នសុន តើអ្នកនៅចាំខ្ញុំទេ ?»
រំពេចនោះខ្ញុំបានដឹងថាគាត់ជានរណា ។ ខ្ញុំស្រែកថា «បងប្រុស ប្រ៊ីសុន ។ តើបងសុខសប្បាយទេ ? តើអ្នកធ្វើអ្វី នៅក្នុងសាសនាចក្រ ?»
គាត់បានឆ្លើយតបដោយកក់ក្ដៅ និងមោទនភាពថា «ខ្ញុំសុខសប្បាយទេ ។ ខ្ញុំបម្រើនៅក្នុងគណៈប្រធាននៃកូរ៉ុមអែលឌើររបស់ខ្ញុំ ។ អរគុណម្ដងទៀត ដែលអ្នកបារម្ភចំពោះខ្ញុំ និងសំបុត្រផ្ទាល់ខ្លួនដែលអ្នកផ្ញើរមកខ្ញុំ វាមានតម្លៃចំពោះខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ។
បងប្អូនប្រុសទាំងឡាយ ពិភពលោកគឺត្រូវការជំនួយរបស់យើង ។ តើយើងកំពុងធ្វើនូវអ្វីដែលយើងគួរធ្វើឬទេ ? តើយើងចងចាំពាក្យរបស់ប្រធាន យ៉ូហាន ថេលើរ ថា ៖ «បើអ្នកពុំតម្កើងការហៅរបស់អ្នកទេ នោះព្រះនឹងឲ្យអ្នកទទួលខុសត្រូវចំពោះអ្នកទាំងឡាយណា ដែលអ្នកអាចនឹងបានសង្គ្រោះពួកគេ បើអ្នកបានធ្វើកាតព្វកិច្ចរបស់អ្នកនោះ» ។ 14 មានជើងដែលត្រូវការទប់, ដៃត្រូវការចាប់, គំនិតត្រូវការលើកទឹកចិត្ត ដួងចិត្តត្រូវការការបំផុស និងព្រលឹងត្រូវការការសង្គ្រោះ ។ ពរជ័យនៃភាពអស់កល្បកំពុងរង់ចាំអ្នក ។ ឯកសិទ្ធិរបស់អ្នកគឺពុំត្រូវធ្វើជាអ្នកស្ដាប់ទេ ប៉ុន្តែធ្វើជាអ្នកចូលរួមនៅក្នុងការបម្រើបព្វជិតភាព ។ ចូរយើងស្ដាប់ការរំឭកដ៏បំផុសគំនិតដែលមាននៅក្នុងសំបុត្ររបស់យ៉ាកុបថា ៖ « ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលទៅ កុំឲ្យគ្រាន់តែស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយបញ្ឆោតខ្លួនវិញនោះឡើយ» ។15
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា យើងអាចរៀន និងសញ្ជឹងគិតអំពីកាតព្វកិច្ចរបស់យើង ។ ចូរយើងមានឆន្ទៈ និងមាន ភាពសក្ដិសមដើម្បីបម្រើ ។ ចូរយើងធ្វើកាតព្វកិច្ចរបស់យើង តាមដានជើងរបស់លោកចៅហ្វាយយើង ។ នៅពេលអ្នក និងខ្ញុំដើរតាមផ្លូវដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងដើរ នោះយើងនឹងរកឃើញថា ទ្រង់ពុំមែនគ្រាន់តែជាទារកនៅបេថ្លេហិម ជាកូនជាងឈើ ជាគ្រូដែលល្អបំផុតលើសគេប៉ុណ្ណោះនោះទេ ។ យើងនឹងស្គាល់ទ្រង់ថាជាបុត្រានៃព្រះ ជាអង្គសង្គ្រោះ និងជាអង្គប្រោសលោះរបស់យើង ។ នៅពេលការហៅឲ្យទទួលកាតព្វកិច្ចមានចំពោះទ្រង់ ទ្រង់ឆ្លើយថា «ព្រះវរបិតាអើយ សូមឲ្យព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះអង្គបានសម្រេច ហើយសូមឲ្យសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គបានជារបស់ផងព្រះអង្គរហូត» ។16 សូមឲ្យយើងម្នាក់ៗបានធ្វើដូច្នោះ ខ្ញុំ អធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះនាមបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់ អាម៉ែន ។