ຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບໃຊ້
ໂດຍ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ
ການມະຫັດສະຈັນຈະເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນທຸກແຫ່ງຫົນ ເມື່ອມີເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຖານະປະໂລຫິດ, ອຳນາດຂອງມັນຄືການນັບຖື ແລະ ການໃຊ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແລະ ການມີສັດທານຳອີກ.
ອ້າຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ, ຊ່າງດີແທ້ໆທີ່ໄດ້ມາພົບທ່ານອີກ. ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມຖານະປະໂລຫິດ, ຂ້າພະເຈົ້າມັກຄິດກ່ຽວກັບຄຳສອນຂອງຜູ້ນຳທີ່ສູງສົ່ງບາງຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ໄດ້ກ່າວຢູ່ໃນກອງປະຊຸມຖານະປະໂລຫິດຂອງສາດສະໜາຈັກ. ຫລາຍຄົນໄດ້ລ່ວງລັບໄປແລ້ວ, ແຕ່ຈາກຄວາມສະຫລາດຂອງຈິດໃຈ, ຈາກຄວາມເລິກຂອງຈິດວິນຍານ, ແລະ ຈາກຄວາມອົບອຸ່ນຂອງຫົວໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມອບການຊີ້ນຳທີ່ດົນໃຈໃຫ້ແກ່ເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແບ່ງປັນຄຳສອນບາງຢ່າງຂອງພວກເພິ່ນກັບທ່ານກ່ຽວກັບຖານະປະໂລຫິດ.
ຈາກສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ: “ຖານະປະໂລຫິດເປັນຫລັກທຳອັນເປັນນິດ, ແລະ ມີຢູ່ກັບພຣະເຈົ້າຈາກນິລັນດອນ, ແລະ ຈະເປັນເຖິງນິລັນດອນ, ບໍ່ມີຈຸດເລີ່ມຕົ້ນ ຫລື ຈຸດສິ້ນສຸດ.”1
ຈາກຖ້ອຍຄຳຂອງປະທານວິວເຝີດ ວູດດຣັບ, ເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າ: “ຖານະປະໂລຫິດທີ່ສັກສິດເປັນວິທີທາງ ຊຶ່ງພຣະເຈົ້າໃຊ້ເພື່ອສື່ສານ ແລະ ຈັດການມະນຸດຢູ່ໃນໂລກ; ແລະ ທູດທີ່ໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມໂລກເພື່ອສື່ສານກັບມະນຸດຜູ້ມີ ແລະ ນັບຖືຖານະປະໂລຫິດໃນຂະນະທີ່ຢູ່ໃນເນື້ອໜັງ; ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສ້າງຂຶ້ນມາ ແມ່ນເພື່ອຄວາມລອດຂອງມະນຸດ, ຈາກນັບແຕ່ຕອນມະນຸດມາສູ່ໂລກ ເຖິງການໄຖ່ໂລກ, ໄດ້ເປັນ ແລະ ຈະເປັນເຊັ່ນນັ້ນ ໂດຍຄຸນງາມຄວາມດີຂອງຖານະປະໂລຫິດອັນເປັນນິດ.”2
ປະທານໂຈເຊັບ ແອັຟ ສະມິດ ໄດ້ອະທິບາຍຕື່ມວ່າ: “ຖານະປະໂລຫິດເປັນ … ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມອບໃຫ້ມະນຸດປະຕິບັດຢູ່ໃນໂລກເພື່ອຄວາມລອດຂອງຄອບຄົວມະນຸດ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະບິດາ ແລະ ຂອງພຣະບຸດ ແລະ ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ແລະ ປະຕິບັດຢ່າງຖືກຕ້ອງ; ບໍ່ແມ່ນສິດອຳນາດທີ່ສົມມຸດ, ບໍ່ແມ່ນການຢືນມັນຈາກລຸ້ນທີ່ລ່ວງລັບໄປແລ້ວ, ແຕ່ເປັນສິດອຳນາດທີ່ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ໃນປະຈຸບັນນີ້ ຊຶ່ງເຮົາດຳລົງຊີວິດຕາມການປະຕິບັດຂອງທູດ ແລະ ລິດອຳນາດຈາກເບື້ອງບົນ ຕົງມາຈາກທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າອົງສູງສຸດ.”3
ແລະ ສຸດທ້າຍຈາກປະທານຈອນ ເທເລີ ຄື: “ຖານະປະໂລຫິດຄືຫຍັງ? … ມັນເປັນການປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ວ່າຢູ່ໃນໂລກນີ້ ຫລື ໃນສະຫວັນ, ເພາະເປັນຍ້ອນອຳນາດນັ້ນ, ອຳເພີໃຈ, ຫລື ຫລັກທຳທີ່ທຸກສິ່ງຖືກປົກຄອງຢູ່ໃນໂລກ ແລະ ໃນສະຫວັນ, ແລະ ໂດຍອຳນາດນັ້ນທຸກສິ່ງຖືກແຕ່ງຕັ້ງ. ມັນປົກຄອງທຸກສິ່ງ—ມັນຊີ້ນຳທຸກສິ່ງ—ມັນສະໜັບສະໜູນທຸກສິ່ງ—ແລະ ມີສ່ວນກັບທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຈິງມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ.”4
ເຮົາໄດ້ຮັບພອນຫລາຍຂະໜາດໃດທີ່ໄດ້ມາສູ່ໂລກໃນຍຸກສຸດທ້າຍນີ້, ເມື່ອຖານະປະໂລຫິດຂອງພຣະເຈົ້າມີຢູ່ໃນໂລກ. ເຮົາມີສິດທິພິເສດຫລາຍຂະໜາດໃດທີ່ໄດ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດນັ້ນ. ຖານະປະໂລຫິດບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງປະທານເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ມັນຖືກມອບໃຫ້ເພື່ອນຳໃຊ້, ເປັນສິດທິພິເສດເພື່ອສົ່ງເສີມ, ແລະ ເປັນໂອກາດເພື່ອໃຫ້ພອນແກ່ຊີວິດຂອງຄົນອື່ນ.
ໂອກາດເຫລົ່ານີ້ມາກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບ ແລະ ໜ້າທີ່. ຂ້າພະເຈົ້າມັກຄຳວ່າ ໜ້າທີ່ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ມັນກ່ຽວພັນ.
ໃນບົດບາດຫລາຍໆຢ່າງ, ໃນສະຖານທີ່ຫລາຍໆບ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມຖານະປະໂລຫິດເປັນເວລາ 72 ປີ—ນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງຕໍ່ສູ່ຕຳແໜ່ງມັກຄະນາຍົກຕອນຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸໄດ້ 12 ປີ. ເວລາໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປຢ່າງວ່ອງໄວ. ໜ້າທີ່ກໍໄດ້ດຳເນີນໄປກັບວັນເວລາ. ໜ້າທີ່ບໍ່ເຄີຍເສື່ອມຄຸນນະພາບ. ບັນຫາຮ້າຍແຮງໄດ້ເກີດຂຶ້ນເປັນບາງຄັ້ງ, ສົງຄາມເລື່ອງຈິດວິນຍານຂອງມະນຸດໄດ້ດຳເນີນຕໍ່ຢ່າງບໍ່ມີວັນຢຸດ. ສຸລະສຽງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມາເຖິງທ່ານ, ເຖິງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດໃນທຸກແຫ່ງຫົນວ່າ ດັ່ງນັ້ນ, ບັດນີ້ໃຫ້ທຸກໆຄົນຮຽນຮູ້ ໜ້າທີ່, ຂອງຕົນ, ແລະ ກະທຳໃນຕຳ ແໜ່ງທີ່ເຂົາຖືກກຳນົດໃຫ້, ໃນຄວາມພາກພຽນທັງໝົດ.5
ການເອີ້ນສູ່ໜ້າທີ່ມາເຖິງອາດາມ, ໂນອາ, ອັບຣາຮາມ, ໂມເຊ, ຊາມູເອນ, ດາວິດ. ມັນໄດ້ມາສູ່ສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ທຸກຄົນຕໍ່ຈາກເພິ່ນ. ການເອີ້ນສູ່ໜ້າທີ່ໄດ້ມາເຖິງນີໄຟ ເມື່ອລາວຖືກແນະນຳໂດຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຜ່ານບິດາຂອງລາວ ລີໄຮ, ໃຫ້ກັບຄືນໄປເຢຣູຊາເລັມກັບພວກອ້າຍຂອງລາວ ເພື່ອໄປເອົາແຜ່ນຈາລຶກທອງເຫລືອງຈາກລາບານ. ພວກອ້າຍຂອງນີໄຟໄດ້ເວົ້າຈົ່ມ, ເວົ້າວ່າພວກເຂົາຖືກຂໍໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ຍາກຫລາຍ. ນີໄຟໄດ້ຕອບວ່າແນວໃດ? ລາວໄດ້ຕອບວ່າ, “ເຮົາຈະໄປ ແລະ ເຮັດສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບັນຊາ ເພາະເຮົາຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະບໍ່ໃຫ້ພຣະບັນຍັດກັບລູກຫລານມະນຸດ ນອກຈາກພຣະອົງຕຽມທາງໄວ້ໃຫ້ເຂົາ ເພື່ອຈະໄດ້ສຳເລັດໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງບັນຊາເຂົາ.”6
ເມື່ອການເອີ້ນນັ້ນມາສູ່ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາຈະຕອບວ່າແນວໃດ? ເຮົາຈະເວົ້າຈົ່ມບໍ, ຄືກັບເລມັນ ແລະ ເລມູເອນ, ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເລື່ອງນັ້ນເປັນເລື່ອງຍາກ”?7 ຫລື ເຮົາຈະເວົ້າ ຮ່ວມກັບນີໄຟປະກາດວ່າ, “ເຮົາຈະໄປ ແລະ ເຮັດ”? ເຮົາຈະເຕັມໃຈຮັບໃຊ້ ແລະ ເຊື່ອຟັງບໍ?
ບາງເວລາປັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າອາດຖືກນັບຖືວ່າເປັນສິ່ງໂງ່ຈ້າ ຫລື ຍາກຫລາຍ, ແຕ່ບົດຮຽນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ມີຄ່າທີ່ສຸດ ທີ່ເຮົາສາມາດຮຽນຄື ເມື່ອພຣະເຈົ້າກ່າວ ແລະ ຄົນໃດເຊື່ອຟັງ, ແລ້ວຄົນນັ້ນຈະຖືກຕ້ອງສະເໝີ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບຄຳວ່າ ໜ້າທີ່ ແລະ ເຖິງວິທີທີ່ໜ້າທີ່ຂອງເຮົາສາມາດສົ່ງເສີມຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ຂອງຄົນອື່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຈື່ຈຳກາບກອນຂອງນັກກາວີຜູ້ໂດ່ງດັງຄົນໜຶ່ງ ມີຄຳວ່າ:
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນອນ ແລະ ຝັນໄປ
ເຫັນວ່າຊີວິດເປັນຄວາມສຸກ
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕື່ນຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ເຫັນ
ເຫັນວ່າຊີວິດເປັນໜ້າທີ່
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕາມ ແລະ ໄດ້ເຫັນ
ໜ້າທີ່ກາຍເປັນຄວາມສຸກ.8
ທ່ານ ຣໍເບີດ ຫລຸຍສ໌ ສະຕີບເວັນເຊິນ ໄດ້ບອກໄວ້ໃນທາງນີ້. ເພິ່ນເວົ້າວ່າ “ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າຄວາມສຸກຄືຫຍັງ, ເພາະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກງານດີ.”9
ເມື່ອເຮົາເຮັດໜ້າທີ່ ແລະ ໃຊ້ຖານະປະໂລຫິດຂອງເຮົາ, ເຮົາຈະພົບຄວາມສຸກທີ່ແທ້ຈິງ. ເຮົາຈະປະສົບກັບຄວາມເພິ່ງພໍໃຈເມື່ອເຮົາບັນລຸວຽກງານຂອງເຮົາ.
ເຮົາໄດ້ຖືກສິດສອນກ່ຽວກັບໜ້າທີ່ບາງຢ່າງຂອງຖານະປະໂລຫິດທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ ຫລື ເມນຄີເສເດັກ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຊັກຊວນທ່ານໃຫ້ໄຕ່ຕອງໜ້າທີ່ເຫລົ່ານີ້ ແລ້ວໃຫ້ເຮັດທຸກສິ່ງໃຫ້ສຳເລັດເທົ່າທີ່ທ່ານສາມາດເຮັດໄດ້. ກ່ອນຈະເຮັດແນວນັ້ນໄດ້, ແຕ່ລະຄົນຕ້ອງມີຄ່າຄວນ. ໃຫ້ເຮົາມີມືທີ່ຕຽມພ້ອມ, ມືທີ່ສະອາດ, ແລະ ມືທີ່ພ້ອມແລ້ວ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະມີສ່ວນຮ່ວມໃນການຊ່ອຍໃຫ້ຄົນອື່ນໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນມີໃຫ້ພວກເຂົາ. ຖ້າເຮົາບໍ່ມີຄ່າຄວນ, ອາດເປັນໄປໄດ້ທີ່ເຮົາຈະເສຍອຳນາດຂອງຖານະປະໂລຫິດໄປ, ແລະ ຖ້າເຮົາເສຍມັນໄປ, ເຮົາຈະເສຍສິ່ງທີ່ຈຳເປັນສຳລັບຄວາມລອດຂອງເຮົາໄປ. ຈົ່ງມີຄ່າຄວນທີ່ຈະຮັບໃຊ້.
ປະທານແຮໂຣນ ບີ ລີ, ຄູສອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງໃນສາດສະໜາຈັກ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ເມື່ອບຸກຄົນໃດບຸກຄົນໜຶ່ງກາຍເປັນຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດ, ເຂົາກໍກາຍເປັນຕົວແທນໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເຂົາຄວນຄິດກ່ຽວກັບການເອີ້ນຂອງເຂົາວ່າເຂົາເປັນຄົນແລ່ນວຽກໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”10
ໃນຊ່ວງໄລຍະສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ II, ໃນຕອນຕົ້ນຂອງປີ 1944, ປະສົບການໜຶ່ງໄດ້ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບຖານະປະໂລຫິດ ໃນຂະນະທີ່ກອງທະຫານຂອງສະຫະລັດພວມໂຈມຕີ Kwajalein Atoll, ຊຶ່ງເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງເກາະມາໂຊ ແລະ ຕັ້ງຢູ່ໃນແຖວປາຊີຟິກ ຢູ່ລະຫວ່າງອົດສະຕາລີ ກັບເກາະຮາວາຍ. ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບນັກຂ່າວ—ບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກ—ຜູ້ທຳງານຢູ່ສຳນັກງານໜັງສືພິມຢູ່ເກາະຮາວາຍ. ໃນປີ 1944 ເລື່ອງສັ້ນໆທີ່ລາວໄດ້ຂຽນຢູ່ໃນໜັງສືພິມ ແມ່ນກ່ຽວກັບປະສົບຕອນທີ່ລາວກັບນັກຂ່າວອີກຄົນໜຶ່ງໄດ້ຢູ່ກັບກຸ່ມທີສອງຂອງກຸ່ມທະຫານຢູ່ Kwajalein Atoll. ໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າເລື່ອນເຂົ້າໄປໃກ້, ເຂົາເຈົ້າຫລຽວເຫັນທະຫານຄົນໜຶ່ງຟູຢູ່ໜ້ານຳຫງາຍໜ້າຢູ່, ເຫັນໄດ້ວ່າລາວບາດເຈັບສາຫັດ. ນ້ຳຕື້ນໆທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບລາວກາຍເປັນສີແດງ. ແລ້ວເຂົາເຈົ້າໄດ້ຫລຽວເຫັນທະຫານອີກຄົນໜຶ່ງເຂົ້າໄປຫາ. ທະຫານຄົນນັ້ນກໍຖືກບາດເຈັບຄືກັນ, ແຂນເບື້ອງໜຶ່ງຂອງລາວຖືກບາດເຈັບ. ລາວໄດ້ຍົກຫົວຂອງເພື່ອນທະຫານຂອງລາວຂຶ້ນເພື່ອກັນບໍ່ໃຫ້ລາວຈົມນ້ຳຕາຍ. ລາວໄດ້ເອີ້ນໃຫ້ຄົນມາຊ່ອຍດ້ວຍສຽງອັນຮ້ອນຮົນ. ນັກຂ່າວໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຜູ້ບາດເຈັບໜັກອີກ, ແລະ ເອີ້ນໃສ່ວ່າ, “ນ້ອງຊາຍເອີຍ, ພວກເຮົາຄົງຊ່ອຍຫຍັງລາວບໍ່ໄດ້ອີກແລ້ວ.”
ນັກຂ່າວໄດ້ຂຽນວ່າ, “ແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນບາງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນມາກ່ອນ. ຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນ, ຜູ້ໄດ້ຮັບບາດເຈັບໜັກຄືກັນ, ໄດ້ພາເພື່ອນທະຫານຂອງລາວຂຶ້ນຝັ່ງ ແບບຄືວ່າບໍ່ຕ້ອງໃຊ້ເຫື່ອແຮງ. ລາວໄດ້ເອົາຫົວຂອງເພື່ອນທະຫານຂອງລາວວາງໃສ່ຫົວເຂົ່າຂອງລາວ. ມັນເປັນພາບທີ່ປະທັບໃຈແທ້ໆ—ຄົນເຈັບທັງສອງຄົນນັ້ນ—ທັງສອງ … ເບິ່ງສະອາດດີ, ມີໜ້າຕາດີ, ເຖິງແມ່ນໃນສະພາບທີ່ໜ້າວິຕົກນັ້ນ. ແລະ ຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງໄດ້ກົ້ມຫົວລົງໃສ່ຫົວຂອງອີກຄົນໜຶ່ງ ແລະ ກ່າວວ່າ, ‘ຂ້າພະເຈົ້າບັນຊາເຈົ້າ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ໂດຍອຳນາດຂອງຖານະປະໂລຫິດໃຫ້ມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປຈົນກວ່າເຈົ້າໄດ້ຮັບການປະຖົມພະຍາບານ.’” ນັກຂ່າວໄດ້ສະຫລຸບເລື່ອງສັ້ນໆຂອງລາວວ່າ: “ສາມຄົນພວກເຮົາ, [ທະຫານສອງຄົນກັບຂ້າພະເຈົ້າ], ໄດ້ຢູ່ໃນໂຮງໝໍ. ທ່ານໝໍບໍ່ເຊື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າ … [ມີຊີວິດຢູ່ໄດ້ແນວໃດ], ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້.”11
ການມະຫັດສະຈັນຈະເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນທຸກແຫ່ງຫົນ ເມື່ອມີເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຖານະປະໂລຫິດ, ອຳນາດຂອງມັນຄືການນັບຖື ແລະ ການໃຊ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແລະ ການມີສັດທານຳອີກ. ເມື່ອສັດທາເຂົ້າມາທົດແທນຄວາມສົງໃສ, ເມື່ອການຮັບໃຊ້ທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວມາທົດແທນການສະແຫວງຫາເພື່ອຕົວເອງ, ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ຈຸດປະສົງຂອງພຣະອົງເກີດເປັນຈິງ.
ການເອີ້ນສູ່ໜ້າທີ່ອາດມາເຖິງຢ່າງມິດງຽບ ເມື່ອເຮົາຜູ້ເປັນຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດຮັບເອົາການມອບໝາຍທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ. ປະທານຈອດ ອາເບີດ ສະມິດ, ຜູ້ຖ່ອມຕົວ ແຕ່ເປັນຜູ້ນຳທີ່ມີປະສິດທິພາບ, ໄດ້ປະກາດວ່າ, “ກ່ອນອື່ນໝົດ ມັນເປັນໜ້າທີ່ຂອງທ່ານທີ່ຈະຮຽນຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າປະສົງ ແລ້ວໂດຍອຳນາດ ແລະ ພະລັງຂອງຖານະປະໂລຫິດທີ່ສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ໃຫ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງທ່ານຢູ່ຕໍ່ໜ້າຜູ້ຄົນ ເພື່ອເຂົາຈະເຕັມໃຈທີ່ຈະຕິດຕາມທ່ານ.”12
ການເອີ້ນສູ່ໜ້າທີ່—ເປັນການເອີ້ນທີ່ບໍ່ຕື່ນເຕັ້ນປານໃດ ແຕ່ເປັນການເອີ້ນທີ່ຊ່ອຍກູ້ຈິດວິນຍານ—ໄດ້ມາສູ່ຂ້າພະເຈົ້າໃນປີ 1950 ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນອະທິການ. ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຖານະທີ່ເປັນອະທິການແມ່ນມີຢ່າງຫລວງຫລາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມເຮັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຕອນນັ້ນສະຫະລັດໄດ້ມີສົງຄາມກັບບາງປະເທດ. ເພາະສະມາຊິກຂອງພວກເຮົາໄດ້ໄປຮັບໃຊ້ບ້ານເມືອງ, ການມອບໝາຍໄດ້ມາເຖິງ ຈາກສູນກາງໃຫຍ່ຂອງສາດສະໜາຈັກວ່າຂໍໃຫ້ອະທິການທັງຫລາຍສົ່ງວາລະວານ Church News ແລະ Improvement Era, ໄປໃຫ້ທະຫານແຕ່ລະຄົນຂອງຫວອດ. ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ອະທິການຍັງຖືກຂໍໃຫ້ຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາທະຫານແຕ່ລະຄົນນຳອີກ, ແຕ່ລະເດືອນ. ຫວອດຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີທະຫານຢູ່ຈຳນວນ 23 ຄົນ. ກຸ່ມໂຄຣຳປະໂລຫິດໄດ້ຊ່ອຍກັນຫາທຶນຊື້ວາລະສານ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບເອົາໜ້າທີ່ຂຽນຈົດໝາຍ 23 ສະບັບ ແຕ່ລະເດືອນ. ແມ່ນແຕ່ໃນຕອນນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຍັງມີຈົດໝາຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຈາກທະຫານເຫລົ່ານັ້ນ. ກັ້ນນ້ຳຕາໄວ້ບໍ່ໄດ້ເມື່ອອ່ານຈົດໝາຍດັ່ງກ່າວ. ມັນເປັນຄວາມສຸກທີ່ຮູ້ວ່າ ທະຫານເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ສັນຍາທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ, ທະຫານເຮືອຄົນໜຶ່ງສັນຍາທີ່ຈະມີສັດທາຮ່ວມກັບຄອບຄົວຂອງລາວ.
ຄືນໜຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍື່ນຈົດໝາຍ 23 ສະບັບປະຈຳເດືອນໃຫ້ເອື້ອຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງຢູ່ໃນຫວອດ. ໜ້າທີ່ຂອງລາວຄືສົ່ງຈົດໝາຍ ແລະ ກຳກັບເລື່ອງທີ່ຢູ່ປະຈຸບັນຂອງກຸ່ມທະຫານ. ນາງໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຈົດໝາຍເຫລົ່ານັ້ນ ແລ້ວເວົ້າວ່າ, “ອະທິການ, ທ່ານບໍ່ຄິດທໍ້ຖອຍໃຈບໍບາງເທື່ອ? ອັນນີ້ແມ່ນຈົດໝາຍທີ່ທ່ານຂຽນໄປຫາບະລາເດີ ບະຣາຍສັນ. ນີ້ເປັນສະບັບທີ 17 ແລ້ວ ທີ່ທ່ານໄດ້ສົ່ງໄປຫາລາວ, ແຕ່ລາວບໍ່ເຄີຍຕອບທ່ານຈັກເທື່ອ.”
ຂ້າພະເຈົ້າຕອບວ່າ, “ບາງເທື່ອເປັນເດືອນນີ້ນໍ.” ດັ່ງທີ່ເວົ້າ, ແມ່ນ ເປັນເດືອນນັ້ນແທ້ໆ. ເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ລາວໄດ້ຕອບຈົດໝາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຈົດໝາຍຂອງລາວເປັນຂອງມີຄ່າ. ລາວໄດ້ປະຈຳການຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ຫ່າງໄກ, ເປົ່າປ່ຽວ, ແລະ ຄິດຮອດບ້ານຫລາຍ, ແລະ ບໍ່ມີໝູ່. ລາວໄດ້ຂຽນວ່າ, “ອະທິການທີ່ເຄົາລົບ, ຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນບໍ່ມັກຂຽນຈົດໝາຍ’” (ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຢູ່ແລ້ວ ແນວນັ້ນ ໃນຫລາຍເດືອນຜ່ານມາ.) ລາວຂຽນຕໍ່ວ່າ, “ຂອບໃຈຫລາຍໆສຳລັບ Church News ແລະ ວາລະສານ, ແຕ່ຍິ່ງກວ່າສິ່ງອື່ນໆ ຂອບໃຈຫລາຍໆສຳລັບຈົດໝາຍຂອງທ່ານ. ຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ປ່ຽນແປງ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນປະໂລຫິດຢູ່ໃນຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂລນ. ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍຊື່ນບານ. ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມສຸກຫລາຍ.”
ບະລາເດີ ບະຣາຍສັນ ບໍ່ໄດ້ມີຄວາມສຸກເກີນອະທິການຂອງລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນນຳໃຊ້ຖ້ອຍຄຳທີ່ວ່າ “ຈົ່ງເຮັດໜ້າທີ່ຂອງທ່ານໃຫ້ດີທີ່ສຸດ, ແລ້ວປ່ອຍສ່ວນທີ່ເຫລືອໃຫ້ພຣະເຈົ້າ.”13
ຫລາຍປີຈາກນັ້ນ, ໃນຂະນະທີ່ໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມນຳສະເຕກ ເຊົາເລັກ ຄັອດຕອນວູດ ຊຶ່ງຕອນນັ້ນທ່ານ ເຈມ ອີ ຟາວ ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນປະທານສະເຕກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລົ່າເລື່ອງນີ້ ເພື່ອຊັກຊວນສະມາຊິກໃຫ້ມີຄວາມສົນໃຈຕໍ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ປະເທດຊາດ. ຫລັງຈາກກອງປະຊຸມ, ຊາຍໜຸ່ມໜ້າຕາດີຄົນໜຶ່ງໄດ້ຍ່າງມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ. ພວກເຮົາໄດ້ຈັບມືຖາມສະບາຍດີກັນ. ແລ້ວລາວເວົ້າວ່າ, “ອະທິການມອນສັນ, ທ່ານຈື່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບໍ?”
ໃນທັນໃດຂ້າພະເຈົ້າຈື່ລາວໄດ້. “ບະລາເດີ ບະຣາຍສັນ!” ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າຂຶ້ນ. “ເຈົ້າເປັນຈັ່ງໃດ? ເຈົ້າມາເຮັດຫຍັງຢູ່ນີ້?”
ດ້ວຍຄວາມພາກພູມໃຈ, ລາວໄດ້ຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍສະບາຍດີ. ຂ້ານ້ອຍຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນຝ່າຍປະທານຂອງໂຄຣຳຂອງກຸ່ມແອວເດີ. ຂອບໃຈຫລາຍໆສຳລັບຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຂອງທ່ານ ແລະ ຈົດໝາຍທີ່ທ່ານໄດ້ສົ່ງໄປໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ ຊຶ່ງຂ້ານ້ອຍຍັງເກັບມັນໄວ້ຢູ່.”
ອ້າຍນ້ອງເອີຍ, ໂລກນີ້ຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງທ່ານ. ເຮົາໄດ້ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ແລ້ວບໍ? ເຮົາຍັງຈື່ຖ້ອຍຄຳຂອງປະທານຈອນ ເທເລີ ຢູ່ບໍທີ່ວ່າ: “ຖ້າຫາກທ່ານບໍ່ເຮັດໜ້າທີ່ການເອີ້ນຂອງທ່ານ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າຈະໃຫ້ທ່ານຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຄົນເຫລົ່ານັ້ນທີ່ທ່ານອາດຊ່ອຍກູ້ຖ້າຫາກທ່ານເຮັດໜ້າທີ່ຂອງທ່ານ.”14 ຍັງມີຕີນທີ່ຈະພາຍ່າງ, ຍັງມີມືທີ່ຈະຈັບບາຍ, ຍັງມີຈິດໃຈທີ່ຈະຊຸກຍູ້, ຍັງມີຫົວໃຈທີ່ຈະເຊີດຊູ, ແລະ ຍັງມີຈິດວິນຍານທີ່ຈະຊ່ອຍກູ້. ພອນແຫ່ງນິລັນດອນລໍຖ້າທ່ານຢູ່. ພອນຂອງທ່ານຄືສິດທິພິເສດ ບໍ່ແມ່ນໃຫ້ເປັນຜູ້ຊົມ ແຕ່ໃຫ້ເປັນຜູ້ມີສ່ວນຮ່ວມຢູ່ເທິງເວທີແຫ່ງການຮັບໃຊ້ຂອງຖານະປະໂລຫິດ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຊື່ອຟັງຄຳເຕືອນທີ່ພົບເຫັນຢູ່ໃນພຣະທຳຢາໂກໂບ ມີຄຳວ່າ: “ຢ່າຫລອກລວງຕົນເອງໂດຍພຽງແຕ່ຟັງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຈົ່ງປະຕິບັດຕາມພຣະທຳນັ້ນຢ່າງແທ້ຈິງ.”15
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຮຽນ ແລະ ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຕັມໃຈ ແລະ ມີຄ່າຄວນທີ່ຈະຮັບໃຊ້. ໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງເຮົາ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເດີນຕາມພຣະບາດຂອງພຣະອາຈານ. ເມື່ອທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເດີນໄປຕາມທາງຂອງພຣະເຢຊູ, ເຮົາຈະເຫັນວ່າ ພຣະອົງເກີນກວ່າເດັກທາລົກໃນເມືອງເບດເລເຮັມ, ເກີນກວ່າລູກຊາຍຂອງຊ່າງໄມ້, ເກີນກວ່າຄູສອນທີ່ເກັ່ງກ້າທີ່ສຸດທີ່ເຄີຍມີຊີວິດຢູ່. ເຮົາຈະຮູ້ຈັກພຣະອົງວ່າເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ. ເມື່ອໜ້າທີ່ມາເຖິງ, ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ ພຣະບິດາເອີຍ, ຂໍໃຫ້ເປັນໄປຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ, ແລະ ໃຫ້ລັດສະໝີພາບເປັນຂອງພຣະອົງຕະຫລອດການ.”16 ຂໍໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈົ່ງເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າ ອະທິຖານໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ອາແມນ.