“Tungod kay Ako Buhi, Kamo Usab Mabuhi”

Samtang nagserbisyo isip batan-ong mga misyonaryo sa Chile, ang akong kauban ug ako nakahimamat og pamilya nga dunay pito ka sakop diha sa branch. Ang inahan magtambongan kada semana uban sa iyang mga anak. Sa hunahuna namo dugay na silang mga miyembro sa Simbahan. Human sa pipila ka semana among nahibaloan nga wala pa sila mabunyagi.

Dali namong gikontak ang pamilya ug mihangyo kon pwede ba nga moadto kami sa ilang balay ug magtudlo nila. Ang amahan dili interesado nga makat-on sa ebanghelyo apan wala mosupak sa pagtudlo namo sa iyang pamilya.

Si Sister Ramirez daling nahuman sa mga leksyon. Gusto kaayo siyang makat-on sa tanang doktrina nga among gitudlo. Usa ka gabii sa among pagtudlo bahin sa bunyag sa gagmay nga mga bata, nagtudlo kami nga ang gagmay nga mga bata inosente ug wala magkinahanglan og bunyag. Amo siyang gidapit nga mobasa sa basahon ni Moroni:

“Tan-awa ako moingon nganha kaninyo nga kini nga butang mao ang imong itudlo—ang paghinulsol ug ang bunyag alang niadto kinsa adunay tulubagon ug makahimo sa pagpakasala; oo, itudlo sa mga ginikanan nga sila kinahanglan nga maghinulsol ug magpabunyag, ug magpaubos sa ilang mga kaugalingon ingon sa ilang gagmay nga mga bata, ug silang tanan maluwas uban sa ilang gagmay nga mga bata.

“Ug ang ilang gagmay nga mga bata wala magkinahanglan sa paghinulsol, ni sa bunyag. Tan-awa, ang bunyag mao ang paghinulsol ngadto sa katumanan sa mga sugo ngadto sa kapasayloan sa mga sala.

“Apan ang gagmay nga mga bata buhi diha kang Kristo, bisan gikan sa katukuran sa kalibutan; kon dili pa, ang Dios usa ka may pinalabi nga Dios, ug usab usa ka mabalhinon nga Dios, ug usa ka may pagtamud sa tawo; unsa ka daghan sa gagmay nga mga bata ang namatay nga walay bunyag!”¹

Human magbasa niining kasulatan, si Sister Ramirez nagsugod pagbakho. Ang akong kauban ug ako naglibug. Nangutana ko, “Sister Ramirez, duna ba mi nasulti o nabuhat nga nakapasilo nimo?”

Miingon siya, “Wala, Elder, wala moy nahimong sayop. Unom ka tuig na ang milabay duna koy anak nga lalaki. Namatay siya sa wala pa namo siya mapabunyagi. Ang among pari misulti namo nga kay wala man siya mabunyagi, maadto siya sa dapit diin dili siya mahimutang hangtud sa hangtud. Unom ka tuig nakong gidala kanang kasakit ug kakonsensya. Human magbasa niining kasulatan, nasayud ko pinaagi sa gahum sa Espiritu Santo nga kini tinuod. Nigaan ang akong gibati, ug mga luha kini sa kalipay.”

Nahinumdom ko sa pagtulun-an ni Propeta Joseph Smith, nga nagtudlo niining makapahupay nga doktrina: “Daghan ang gikuha sa Ginoo, bisan pa gani sa pagkamasuso, aron sila makaikyas sa pagkamasinahon sa tawo, ug sa mga kagul-anan ug mga kadautan sa kalibutan karon; hilabihan ra kaayo sila ka putli, hilabihan ka matahum, aron mopuyo sa yuta; busa, kon hunahunaon sa husto, imbis nga magbangutan aduna kitay katarungan sa pagmaya kay gilikay sila gikan sa dautan, ug ato ra sila nga maangkon pag-usab.”²

Human sa unom ka tuig nga pag-antus sa hapit dili mapas-an nga kasakit, ang tinuod nga doktrina, nga gipadayag sa mahigugmaong Amahan sa Langit pinaagi sa buhing propeta, nagdala og kalinaw niining nahasol nga babaye. Siyempre, si Sister Ramirez ug ang iyang mga anak nga nag-edad og walo ka tuig ug magulang pa nabunyagan.

Nahinumdom ko nga misulat sa akong pamilya nga mipadayag sa akong kinasingkasing nga pasalamat alang niining kahibalo ug sa daghan pang yano ug bililhong kamatuoran sa gipahiuling ebanghelyo ni Jesukristo. Wala ko magdahum nga kining tinuod nga baruganan mobalik nako ug mahimo nakong balsamo sa Galaad.

Mosulti ko niadtong namatyan og anak ug nangutana, “Nganong ako man?” o tingali nagduhaduha sa inyong kaugalingong pagtuo sa mahigugmaong Amahan sa Langit. Ako kining pag-ampo nga pinaagi sa gahum sa Espiritu Santo, makahatag unta ko og paglaum, kalinaw, ug panabut. Akong tinguha nga mahimong instrumento sa pagpahiuli sa inyong pagtuo sa atong mahigugmaong Amahan sa Langit nga nasayud sa tanang butang ug nagtugot nato nga makasinati og mga pagsulay aron kita makaila ug mahigugma Kaniya ug makasabut nga kon wala Siya kita walay mahimo.

Pagka-Pebrero 4 sa 1990, ang among ikatulong anak nga lalaki ug ikaunom nga bata natawo. Ginganlan namo siya og Tyson. Gwapo kaayo siya nga bata, ug ang pamilya kinasingkasing ug mainiton nga mihangup kaniya. Ang iyang mga igsoon mapagarbuhon kaayo niya. Naghunahuna kaming tanan nga siya ang labing hingpit nga batang lalaki nga natawo sukad.

Dihang si Tyson walo na ka bulan, nakatulon siya og chalk nga iyang nakit-an sa carpet. Ang chalk mibara sa tutunlan ni Tyson, ug wala na siya kaginhawa. Ang iyang magulang nga lalaki midala kang Tyson sa taas, nakuyawan nga nagsinggit, “Ang bata dili na moginhawa, ang bata dili na moginhawa.” Ang bata dili na moginhawa.” Among gisugdan ang paghatag og CPR ug mitawag sa 911.

Ang mga paramedic miabut ug gidala og dali si Tyson sa ospital. Sa hulatanan nga lawak padayon kami sa pag-ampo samtang nangamuyo kami sa Dios og milagro. Human sa daw walay katapusang pagpaabut, ang doktor misulod sa lawak ug miingon, “Pasensya kaayo. Wala na gyud kami mahimo. Buhata unsay inyong gusto dinhi, ayaw kabalaka sa oras.” Milakaw dayon siya.

Pagsulod namo sa lawak diin naghigda si Tyson, nakita namo ang among pinangga nga patay na. Daw adunay kahayag nga celestial libut sa iyang gamay nga lawas. Hayag kaayo siya ug putli.

Nianang higayuna morag natapos ang among kalibutan. Unsaon namo pagbalik ngadto sa ubang mga anak ug ipasabut nga dili na mopauli sa balay si Tyson?

Mosulti ko sa ako mismong panabut samtang akong isaysay kini nga kasinatian. Ang akong daw anghel nga asawa ug ako nakasinati niining pagsulay, apan dili ko makapahayag sa pagbati sa usa ka inahan ug dili mosulay sa pagbuhat sa ingon.

Dili mahulagway ang nagsagol nga mga pagbati nianang higayuna sa akong kinabuhi. Kasagaran bation nako nga daw nagdamgo ra ko ug nga makamata ra unya ko ug kining makalilisang nga damgo mahuman ra. Daghang gabii nga dili ko makatulog. Magsige ko og lakaw-lakaw sa gabii gikan sa usa ka kwarto ngadto sa laing kwarto, mosiguro nga ang uban namong mga anak luwas ra.

Ang pagbati nga akoy sad-an mihasol sa akong kalag. Nakonsensya kaayo ko. Hugaw ang akong pamati. Ako ang iyang amahan; aduna pa unta koy nabuhat aron maprotektahan siya. Kon gibuhat pa lang nako kini o kana. Usahay bisan karon, 22 na ka tuig ang milabay, kadto nga mga pagbati mosulod sa akong kasingkasing, ug kinahanglan wagtangon dayon nako kini kay makadaut kini.

Mga usa ka bulan sa pagkamatay ni Tyson, giinterbyu ko ni Elder Dean L. Larsen. Migahin siya og oras sa pagpaminaw nako, ug mapasalamaton ko kanunay sa iyang tambag ug gugma. Miingon siya, “Dili man siguro gusto sa Ginoo nga imong silotan ang imong kaugalingon tungod sa kamatayon sa imong anak.” Gibati nako ang gugma sa akong Langitnong Amahan pinaagi sa iyang piniling sulugoon.

Apan, ang makahasol nga mga hunahuna padayong misakit kanako, ug wala madugay mibati ko og kasuko. Dili kini makiangayon! Nganong nahimo man kini sa Dios kanako? Nganong ako pa man? Unsay akong nahimo nga silotan sa ingon? Gani mibati ko og kasuko sa mga tawo nga naningkamot sa paghupay kanamo. Akong nahinumduman ang mga higala nga miingon, “Nasayud ko unsay imong gibati.” Moingon ko sa akong kaugalingon, “Wala mo kahibalo unsay akong gibati. Pasagdi lang ko.” Dayon akong nasayran nga ang kalooy sa kaugalingon makadaut usab kaayo. Naulaw ko sa akong kaugalingon nga naghunahuna og dili maayo sa akong mga higala nga gusto lang motabang.

Sa dihang gibati nako ang pagmahay, kasuko, ug kalooy sa kaugalingon nga misanap kanako, nag-ampo ko nga mausab ang akong kasingkasing. Pinaagi sa personal kaayo nga sagradong kasinatian, ang Ginoo mihatag kanako og bag-ong kasingkasing, ug bisan kon subo ug sakit kini, nausab ang akong panglantaw. Akong nasayran nga wala ko hikawi apan adunay dakong panalangin nga naghulat kanako kon ako magmatinud-anon.

Nausab ang akong kinabuhi, ug nagtan-aw ko sa unahan nga may paglaum, imbis molingi sa kawalay paglaum. Ako mopamatuod nga kining kinabuhi dili ang katapusan. Ang kalibutan sa mga espiritu tinuod. Ang mga pagtulun-an sa mga propeta kalabut sa kinabuhi human sa kamatayon tinuod. Kini nga kinabuhi temporaryo nga lakang paingon sa atong panaw balik sa atong Langitnong Amahan.

Si Tyson pabiling mahinungdanon kaayo nga bahin sa among pamilya. Sa tanang katuigan nindot kaayo nga makita ang kalooy ug kamabination sa mahigugmaong Amahan sa Langit, kinsa mitugot sa among pamilya nga mabati ang impluwensya ni Tyson. Ako mopamatuod nga ang tabil nipis ra. Ang samang pagbati sa kamaunungon, gugma, ug panaghiusa sa pamilya dili matapos kon ang atong mga minahal moadto na sa pikas kinabuhi; apan, kadto nga mga pagbati malig-on.

Usahay ang mga tawo mangutana, “Unsa ka dugayon hangtud nga nabuntog mo kini?” Ang tinuod mao, dili kamo hingpit nga makabuntog niini hangtud maghiusa kamo pagbalik sa inyong namatay na nga mga minahal. Dili gayud nako mabatunan ang hingpit nga kalipay hangtud nga maghiusa kami pagbalik sa buntag sa Unang Pagkabanhaw.

“Kay ang tawo espiritu. Ang mga elemento walay katapusan, ug ang espiritu ug ang elemento, dili gayud mabulag, makadawat sa kahingpitan sa himaya;

“Ug kon magkabulag, ang tawo dili makadawat sa usa ka kahingpitan sa himaya.”³

Apan sa pagkakaron, sama sa gitudlo sa Manluluwas, makapadayon kita sa pagsalig.⁴

Akong nakat-unan nga ang pait, hapit dili maantus nga kasakit mahimong tam-is kon kamo moduol sa inyong Amahan sa Langit ug mangamuyo sa Iyang paghupay nga moabut pinaagi sa Iyang plano; sa Iyang Anak, si Jesukristo; ug sa Iyang Maghuhupay, ang Espiritu Santo.

Pagkanindot niini nga panalangin sa atong kinabuhi. Dili ba kini makalilisang kon dili kita mobati og hilabihang kasubo kon mamatay ang atong anak? Mapasalamaton ko sa akong Amahan sa Langit nga nagtugot kanato nga mahigugma sa hilabihan ug sa kahangturan. Mapasalamaton ko sa mahangturong pamilya. Mapasalamaton ko nga Iyang gipadayag sa makausa pa sa Iyang buhing mga propeta ang mahimayaong plano sa katubsanan.

Hinumdumi samtang mitambong kamo sa lubong sa inyong minahal, ang inyong gibati samtang mibiya kamo sa sementeryo ug milingi nianang nag-inusarang lungon—maghunahuna sa kasakit sa inyong dughan.

Ako mopamatuod nga tungod Niya, gani ang atong Manluluwas nga si Jesukristo, kadtong mga pagbati sa kasubo, pag-inusara, ug kawalay paglaum usa ka adlaw pagatuhopon sa hingpit nga kalipay. Ako mopamatuod nga kita makasalig Kaniya ug sa dihang Siya miingon:

“Dili ko kamo pagabiyaan nga daw mga ilo: Ako mobalik ra kaninyo.

“Hamubo na lang ang panahon, ug unya ang kalibutan dili na makakita kanako; apan kamo makakita ra unya kanako: tungod kay Ako buhi, kamo usab mabuhi.”⁵

Ako mopamatuod nga, sama sa gipahayag sa Isangyaw ang Akong Ebanghelyo, “samtang kita mosalig sa Pag-ula ni Jesukristo, Siya makatabang kanato nga makalahutay sa atong mga pagsulay, mga sakit-sakit, ug mga sakit. Mahimong mapuno kita sa tumang kalipay, kalinaw, ug kahupayan. Ang tanang dili makiangayon kabahin sa kinabuhi mahimong mapahusto pinaagi sa Pag-ula ni Jesukristo.”⁶

Ako mopamatuod nga nianang mahimayaong buntag sa Unang Pagkabanhaw, ang inyo ug akong mga minahal mobangon sa lubnganan sama sa gisaad sa Ginoo Mismo ug makabaton kita og hingpit nga kalipay. Tungod kay Siya buhi, sila ug kita usab mabuhi. Sa pangalan ni Jesukristo, amen.