Czy macie teraz to pragnienie?

Prezydencie Monson, kochamy cię, szanujemy cię i popieramy! Ogłoszenie dotyczące służby misjonarskiej ma historyczne znaczenie i daje natchnienie. Pamiętam entuzjazm, kiedy w 1960 roku wiek służby dla młodych mężczyzn został obniżony z 20 na 19 lat. Przyjechałem do Misji Brytyjskiej jako nowo powołany dwudziestolatek. Pierwszym 19–latkiem w naszej misji był Starszy Jeffrey R. Holland, niesamowite dopełnienie dla reszty. Do skończenia 20 lat brakowało mu kilku miesięcy. W ciągu roku dołączyło do nas jeszcze wielu 19–latków. Byli to posłuszni i wierni misjonarze, a praca posuwała się naprzód. Jestem przekonany, że jeszcze obfitsze żniwo zbierzemy teraz, kiedy prawi, oddani służbie misjonarze zaczną wypełniać przykazanie Zbawiciela i głosić Jego ewangelię.

W mojej ocenie wy, dorastające pokolenie, jesteście do tego lepiej przygotowani niż którekolwiek pokolenie przed wami. Ogromne wrażenie robi w szczególności wasza znajomość pism świętych. Niemniej jednak wyzwania, jakim wasze pokolenie musi stawiać czoło, przygotowując się do służby, są takie same, jak te, z którymi borykają się wszyscy członkowie Kościoła. Wszyscy jesteśmy świadomi tego, że w większości krajów kultura nie promuje prawości ani duchowego zaangażowania. Poprzez wieki przywódcy Kościoła ostrzegali ludzi i nauczali ich o pokucie. W Księdze Mormona Alma Młodszy tak bardzo przejmował się niegodziwością i brakiem zaangażowania pośród ludu Nefitów, że zrezygnował z bycia ich naczelnym sędzią i skoncentrował wysiłki na swym proroczym powołaniu¹.

W jednym z najdonioślejszych wersetów w pismach świętych Alma mówi: „Jeśli kiedyś doznaliście przemiany serca i pragnęliście śpiewać pieśń o miłości Odkupiciela, czy macie teraz to pragnienie?”².

Lokalni przywódcy z całego świata donoszą, że członkowie Kościoła jako ogół, a w szczególności nasza młodzież, nigdy nie byli tak mocni. Niemal zawsze podają dwa powody do troski: po pierwsze, wyzwanie, jakim jest wzrastająca niegodziwość na świecie, i po drugie, apatię i brak zaangażowania niektórych członków. Poszukują rady na temat tego, jak pomóc członkom podążać za Zbawicielem i osiągnąć głębokie i trwałe nawrócenie.

Pytanie: „Czy macie teraz to pragnienie?” pobrzmiewa przez wszystkie wieki. Mimo wszystkiego, co otrzymaliśmy w tej dyspensacji — łącznie z Przywróceniem pełni ewangelii Jezusa Chrystusa, obfitością duchowych darów i niepodważalnymi błogosławieństwami niebios — wyzwanie Almy nigdy nie miało większej wagi.

Wkrótce po tym, jak Ezra Taft Benson został powołany na Apostoła w 1943 roku, Prezydent George Albert Smith³ radził: „Twoją misją [jest] […] ostrzegać ludzi […] w możliwie najłagodniejszy sposób, że pokuta to jedyne panaceum na bolączki tego świata”⁴. W chwili, gdy padły te słowa, szalała pożoga II wojny światowej.

W dzisiejszych czasach moralny upadek jedynie się pogłębił. Pewien uznany pisarz powiedział: „Wszyscy wiedzą, że kultura jest zatruta, ale nikt nie oczekuje, że to ulegnie zmianie”⁵. Ciągłe epatowanie przemocą i niemoralnym zachowaniem w muzyce, przemyśle rozrywkowym, sztuce i innych mediach, w kulturze, z którą stykamy się na co dzień, nie ma precedensu. Tę dramatyczną sytuację opisał jeden z wielce szanowanych teologów baptystów, gdy powiedział: „Duchowy układ immunologiczny całej cywilizacji został uszkodzony”⁶.

Nie dziwi więc, że są w Kościele osoby, które na pytanie Almy nie mogą odpowiedzieć stanowczym „tak”. W tej chwili tego nie czują. Czują za to, że ogarnia je duchowa susza. Inni czują gniew, żal czy rozgoryczenie. Jeśli któryś z tych opisów pasuje do ciebie⁷, ważne jest, by ocenić, dlaczego to pragnienie teraz jest ci obce.

Wiele osób, które doświadczają duchowego wypalenia i braku zaangażowania, niekoniecznie popełniło poważne grzechy czy wykroczenia, lecz dokonało nierozważnych wyborów. Niektóre z nich mogą lekko traktować dochowywanie świętych przymierzy. Inne poświęcają większość czasu, niezmiernie angażując się w pomniejsze sprawy. Jeszcze inne pozwalają, by silne poglądy kulturowe czy polityczne osłabiły ich wierność ewangelii Jezusa Chrystusa. Niektórzy zgłębiają zamieszczone w Internecie materiały, które przesadnie podkreślają, wyolbrzymiają, a w niektórych przypadkach wymyślają, niedoskonałości pierwszych przywódców Kościoła. Wówczas osoby te dochodzą do błędnych wniosków, które mają wpływ na ich świadectwo. Każdy, kto dokonał takich wyborów, może odpokutować i doznać duchowej odnowy.

Zagłębienie się w pismach świętych jest niezbędne dla odzyskania duchowej siły⁸. Słowo Boże daje natchnienie do zaangażowania i działa niczym uzdrawiający balsam na zranione uczucia, gniew czy rozczarowanie⁹. Jeśli nasze zaangażowanie z jakiegoś powodu osłabło, częścią rozwiązania tego problemu jest pokuta¹⁰. Zaangażowanie i pokuta są ze sobą ściśle powiązane.

C. S. Lewis, zagorzały, pragmatyczny piewca chrześcijaństwa, ujął tę kwestię w dosadnych słowach. Uznał, że religia chrześcijańska mówi ludziom, że mają odpokutować i obiecuje im przebaczenie, lecz do czasu, gdy ludzie sami nie poczują, że potrzebują wybaczenia, chrześcijaństwo nie przemawia do nich wcale. Powiedział on: „Kiedy wiesz, że jesteś chory, wtedy słuchasz, co mówi lekarz”¹¹.

Prorok Józef zaznaczył, że przed chrztem możesz znajdować się na neutralnym gruncie między dobrem a złem. Jednak: „kiedy przystąpiłeś do Kościoła, zaciągnąłeś się do służby Bogu. Kiedy to uczyniłeś, porzuciłeś grunt neutralny i nigdy już nie możesz na niego powrócić”. Jego radą było, abyśmy nigdy nie wyrzekali się Pana¹².

Alma podkreśla, że poprzez Zadośćuczynienie Jezus Chrystus „z otwartymi ramionami czeka z łaską” na tych, którzy odpokutują¹³. A potem zadaje przenikliwe i fundamentalne pytania: Czy jesteśmy przygotowani na spotkanie z Bogiem? Czy staramy się, abyśmy byli bez skazy? Wszyscy powinniśmy się nad tym zastanowić. Osobiste przeżycia Almy, kiedy nie chciał podążać śladami swego wiernego ojca, a potem dogłębnie zrozumiał, jak ogromnie potrzeba mu wybaczenia i co oznacza śpiewać pieśń o miłości Odkupiciela, to pełna mocy przejmująca historia.

Choć wszystko, co osłabia nasze zaangażowanie, ma znaczenie, dwa wyzwania są zarówno wszechobecne, jak i ważne. Pierwszym z nich jest brak dobroci oraz fizyczna i psychiczna przemoc w domu. Drugim rozwiązłość seksualna i nieczyste myśli. Często te dwie kwestie leżą u podstaw decyzji o zmniejszeniu zaangażowania w sprawy duchowe.

To, jak traktujemy naszych najbliższych, ma fundamentalne znaczenie. Przemoc, znęcanie się, brak szacunku i lekceważenie to rzeczy nie do zaakceptowania w domu — nie do zaakceptowania wśród dorosłych i nie do zaakceptowania wśród dorastającego pokolenia. Mój ojciec nie był aktywny w Kościele, ale był wspaniałym przykładem, szczególnie jeśli chodzi o sposób, w jaki odnosił się do mojej mamy. Zwykł mawiać: „Bóg pociągnie mężczyzn do odpowiedzialności za każdą łzę przelaną przez ich żony”. Tę samą myśl znajdziemy w dokumencie „Rodzina: Proklamacja dla świata”. Czytamy tam: „[Ci, którzy] molestują współmałżonka albo potomstwo […], pewnego dnia staną przed Bogiem, aby być przez Niego za to sądzeni”¹⁴. Niezależnie od tego, w jakiej kulturze zostaliśmy wychowani oraz tego czy nasi rodzice się nad nami znęcali czy nie, nie wolno nam fizycznie, emocjonalnie ani słownie znęcać się nad innymi¹⁵.

Potrzeba, by traktować się nawzajem przyzwoicie, nigdy nie była równie ważna. Podstawą nauki dobroci i przyzwoitości są nasze domy. Nie dziwi fakt, że poziom debaty publicznej obniżył się wraz z pogłębieniem stopnia rozpadu rodziny. Rodzina jest podstawą miłości oraz duchowego rozwoju. To w rodzinie pielęgnuje się atmosferę, w której może rozkwitać religijne zaangażowanie. Zaprawdę: „Cały świat jest piękny, gdy w domu miłość jest”¹⁶.

Niemoralne zachowania i nieczyste myśli są niezgodne z wzorcem ustanowionym przez Zbawiciela¹⁷. Na początku tej dyspensacji zostaliśmy ostrzeżeni, że brak moralności będzie prawdopodobnie naszym największym wyzwaniem¹⁸. Tego typu zachowania, bez pokuty, powodują duchową suszę i brak zaangażowania. Filmy, telewizja i Internet często zawierają niemoralne treści i obrazy. Prezydent Dieter F. Uchtdorf i ja byliśmy niedawno w wiosce w amazońskiej dżungli, gdzie anteny satelitarne widniały na dachach nawet najmniejszych i najprostszych chat. Cieszyliśmy się, że w tym odległym obszarze ludzie mają dostęp do wspaniałych informacji. Zrozumieliśmy również, że na ziemi dosłownie nie ma już miejsca, do którego nie miałyby dostępu lubieżne, niemoralne i stymulujące obrazy. To jeden z powodów, dlaczego pornografia stała się plagą naszych czasów.

Niedawno odbyłem odkrywczą rozmowę z 15–letnim posiadaczem Kapłaństwa Aarona. Pomógł mi on zrozumieć, jak łatwo w czasach Internetu młodzi ludzie są niemal nieuchronnie narażeni na nieprzyzwoite czy wręcz pornograficzne obrazy. Zwrócił uwagę, że przekraczanie większości zasad, jakich naucza Kościół, ogół społeczeństwa uznaje, przynajmniej w jakimś stopniu, za wyniszczające dla zdrowia i życia. Wymienił tu palenie papierosów, używanie narkotyków i picie alkoholu przez młodych ludzi. Podkreślił jednak, że podobnego oburzenia czy nawet ostrzeżenia ze strony ogółu społeczeństwa nie wywołuje pornografia czy niemoralne zachowania.

Moi drodzy bracia i siostry, wnioski tego młodego człowieka są właściwe. Co można na to poradzić? Od lat prorocy i apostołowie nauczają, jak ważna jest religijność w domu¹⁹.

Rodzice, dawno minęły czasy, kiedy regularne i aktywne uczestniczenie w kościelnych spotkaniach i programach, choć jest ono niezbędne, mogło wypełnić wasz święty obowiązek nauczania dzieci, by żyły w sposób moralny i prawy oraz kroczyły w prawości przed Panem. Z uwagi na poranne ogłoszenie Prezydenta Monsona konieczne jest, byście wiernie nauczali tych zasad w domu, który jest schronieniem, miejscem, gdzie panują: uprzejmość, wybaczenie, prawda i sprawiedliwość. Rodzice muszą mieć odwagę ograniczać i monitorować dostęp do Internetu, telewizji, filmów i muzyki. Muszą mieć odwagę, by mówić „nie”, bronić prawdy i z mocą składać świadectwo. Wasze dzieci muszą wiedzieć, że macie wiarę w Zbawiciela, kochacie swojego Ojca w Niebie i popieracie przywódców Kościoła. W naszych domach musi rozkwitnąć duchowa dojrzałość. Mam nadzieję, że nikt nie opuści tej konferencji, nie zrozumiawszy, że kwestie moralne muszą być w naszych czasach omawiane na łonie rodziny. Biskupi, przywódcy kapłaństwa i organizacji pomocniczych muszą wspierać rodziny i upewniać się, że naucza się w nich duchowych zasad. Nauczyciele domowi mogą w tym pomagać, szczególnie dzieciom wychowywanym przez samotnych rodziców.

Ten młody człowiek, o którym wspominałem, szczerze zapytał, czy Apostołowie wiedzą, jak wcześnie powinno się w życiu rozpocząć nauczanie i ochronę przed pornografią i nieczystymi myślami. Z przekonaniem stwierdził, że w niektórych rejonach właściwym momentem będzie czas jeszcze przed ukończeniem Organizacji Podstawowej.

Młodzi ludzie, którzy wcześnie zetknęli się z nieprzyzwoitymi zdjęciami, obawiają się, że być może są już niegodni, by służyć na misji i zawrzeć święte przymierza. Może to być przyczyną poważnego osłabienia ich wiary. Pragnę was zapewnić, moja młodzieży, że, jak nauczał Alma, pokuta może sprawić, że dostąpicie wszystkich błogosławieństw nieba²⁰. To właśnie jest celem Zadośćuczynienia Zbawiciela. Proszę, porozmawiajcie ze swoimi rodzicami lub zaufanym doradcą i poradźcie się swojego biskupa.

W kwestiach moralnych niektórzy dorośli wierzą, że zaangażowanie się w jeden nadrzędny projekt humanitarny lub stosowanie się do jednej zasady likwiduje potrzebę przestrzegania pozostałych nauk Zbawiciela. Mówią oni sobie, że niemoralne zachowanie to „nic wielkiego, [jeśli jest się] […] dobrym i miłosiernym człowiekiem”²¹. Taki sposób myślenia to oszukiwanie samego siebie. Młodzi ludzie mówią mi, że w obecnej kulturze zbytnie staranie się w różnych dziedzinach nie jest postrzegane jako „fajne” i dotyczy to również życia w całkowitej zgodzie z zasadami prawości²². Błagam, nie wpadnijcie w tę pułapkę.

Podczas chrztu obiecujemy, że weźmiemy na siebie „[imię Jezusa] Chrystusa, postanowiwszy służyć Mu do końca”²³. Takie przymierze wymaga odwagi, wysiłku, zaangażowania i moralnej postawy, jeśli mamy nadal śpiewać pieśń miłości Odkupiciela i pozostać prawdziwie nawróceni.

Historycznym przykładem zaangażowania, bycia silnym i niezachwianym jest dla ludzi w każdym wieku brytyjski sportowiec, który brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku w Paryżu.

Eric Liddell był synem Szkota, który służył na misji w Chinach, i głęboko religijnym człowiekiem. Doprowadził on do wściekłości brytyjskich działaczy olimpijskich, odmawiając, mimo ogromnej presji, udziału w niedzielnym biegu eliminacyjnym na 100 metrów. Ostatecznie zwyciężył on w biegu na 400 metrów. Przykład Liddella i odmowa biegu w niedzielę były niebywale inspirujące.

Opisy i wspomnienia ku jego czci przytaczają natchnione słowa Izajasza: „Lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają”²⁴.

Godna podziwu postawa Liddella miała wielki wpływ na decyzję naszego najmłodszego syna, by nie uczestniczyć w niedzielnych zajęciach sportowych, a co ważniejsze, by oddzielić się od rzeczy niegodziwych i światowych. Cytat z Izajasza umieścił w swoim szkolnym albumie. Eric Liddell pozostawił po sobie pełen mocy przykład determinacji i oddania zasadom.

Jeśli nasza młodzież będzie postępować zgodnie z radą Prezydenta Monsona, przygotowując się do służby na misji, a my wszyscy będziemy żyć w zgodzie z zasadami, których nauczał Zbawiciel i przygotowywać się na spotkanie z Bogiem²⁵, wygramy o wiele ważniejszy wyścig²⁶. Będziemy mieli przewodnictwo i wskazówki Ducha Świętego. Wszyscy, których życie jest nieuporządkowane, pamiętajcie, że nigdy nie jest za późno, by uczynić Zadośćuczynienie Zbawiciela podstawą swojej wiary i życia²⁷.

Izajasz powiedział: „Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna”²⁸.

Szczerze modlę się, aby każdy z nas poczynił kroki konieczne, by teraz czuć Ducha, abyśmy całym sercem mogli śpiewać pieśń miłości Odkupiciela. Świadczę o mocy Zadośćuczynienia Zbawiciela w święte imię Jezusa Chrystusa, amen.