ទាក់ទងនឹងការសោកស្ដាយ និង ការតាំងចិត្ត
ដោយប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ
ទីប្រឹក្សាទីពីរក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ
កាលណាយើងលះបង់ខ្លួនយើងចំពោះការខំរក្សានូវភាពបរិសុទ្ធ និង សុភមង្គលកាន់តែច្រើន យើងនឹងស្ថិតនៅលើផ្លូវនាំទៅរកការសោកស្ដាយកាន់តែតិចតួចដែរ ។
ទាក់ទងនឹងការសោកស្ដាយ
ប្រធានម៉នសុន យើងស្រឡាញ់អ្នក ។ អរគុណចំពោះការប្រកាសដ៏បំផុសគំនិត និង ជាប្រវត្តិសាស្ត្រ អំពីការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធថ្មី និង ការបម្រើបេសកកម្ម ។ ពីព្រោះរឿងនោះ ខ្ញុំប្រាកដថា ពរជ័យដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ នឹងកើតមានចំពោះយើង និង ចំពោះជំនាន់នាពេលនាគតជាច្រើនទៀត ។
បងប្អូនប្រុសស្រី មិត្តជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ! យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាមនុស្សចេះស្លាប់ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ការណ៍នេះមិននាំមកនូវការភ្ញាក់ផ្អើលលដល់មនុស្សគ្រប់គ្នានោះទេ ។
គ្មានគ្នាយើងណាម្នាក់ នឹងនៅរស់លើផែនដីបានយ៉ាងយូរនោះទេ ។ យើងមានពេលវេលាជាក់លាក់នៅលើផែនដី ដែលក្នុងទស្សនៈវិស័យដ៏អស់កល្បជានិច្ច វាគ្រាន់តែមួយពព្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះ ។
ហើយបន្ទាប់មកយើងក៏ចាកចេញទៅ ។ វិញ្ញាណរបស់យើង « នឹងបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ គឺទៅជួបនឹងព្រះដែលទ្រង់បានប្រទានជីវិតដល់គេ » ។1 រាងកាយយើងត្រូវដាក់ចុះទៅក្នុងផ្នូរ ហើយយើងចាកចេញពីរឿងទាំងឡាយនៃលោកិយនេះ នៅពេលយើងទៅកាន់កន្លែងមួយទៀតនៃការរស់នៅរបស់យើង ។
នៅពេលយើងនៅក្មេង វាហាក់ដូចជាថាយើងនឹងរស់នៅជារៀងរហូត ។ យើងគិតថា យើងមានជីវិតរស់នៅជានិច្ចនិរន្តរ៍ ហើយអនាគតកាលចំពោះយើង មើលទៅដូចជាផ្លូវមួយដែលមិនចេះខូច ដែលបន្ដពីមុខយើងមិនចេះចប់ ។
ទោះយ៉ាងណាក្ដី ពេលយើងកាន់តែចាស់ទៅ យើងកាន់តែចង់មើលត្រឡប់ក្រោយវិញ ហើយមានអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើលកាន់តែខ្លាំងអំពីភាពដ៏ខ្លីដែលផ្លូវនេះមាន ។ យើងឆ្ងល់ថាតើចំនួនឆ្នាំទាំងនេះ អាចកន្លងផុតទៅយ៉ាងលឿនដូច្នេះដោយរបៀបណា ។ ហើយយើងចាប់ផ្ដើមគិតអំពីជម្រើសដែលយើងបានរើស និង រឿងទាំងឡាយដែលយើងបានធ្វើ ។ នៅក្នុងដំណើរការនេះ យើងចងចាំនូវឱកាសដ៏រីករាយជាច្រើនដែលផ្ដល់សុភមង្គលដល់ព្រលឹងយើង និង ក្ដីអំណរដល់ដួងចិត្តយើង ។ ប៉ុន្ដែយើងក៏ចាំផងដែរពីការសោកស្ដាយ -- រឿងដែលយើងប្រាថ្នាថា យើងអាចត្រឡប់ទៅក្រោយវិញ ហើយផ្លាស់ប្ដូរវា ។
គិលានុបដ្ឋាយិកាម្នាក់ ដែលថែទាំអ្នកជម្ងឺដែលឈឺជិតស្លាប់និយាយថា ជាញឹកញាប់ នាងបានសួរសំណួរសាមញ្ញមួយដល់អ្នកជំងឺរបស់នាង នៅពេលពួកគេបានត្រៀមខ្លួនស្លាប់ ។
នាងបានសួរថា « តើអ្នកមានការសោកស្ដាយអ្វីខ្លះទេ ? »2
ដោយស្ថិតនៅកៀកខ្លាំងនឹងថ្ងៃបញ្ចប់នៃជីវិតរមែងស្លាប់នោះ ជាញឹកញាប់វាផ្ដល់នូវភាពច្បាស់លាស់ដល់គំនិត និង ផ្ដល់នូវការយល់យ៉ាងច្បាស់ ព្រមទាំងទស្សនៈវិស័យ ។ ដូច្នេះ នៅពេលមនុស្សទាំងនេះត្រូវបានគេសួរអំពីការសោកស្ដាយរបស់ពួកគេ ពួកគេនិយាយអំពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេដោយបើកចំហរ ។ ពួកគេគិតអំពីអ្វីៗដែលពួកគេនឹងផ្លាស់ប្ដូរ ប្រសិនបើពួកគេអាចត្រឡប់ទៅអតីតកាលបាន ។
នៅពេលខ្ញុំគិតពីអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយ ខ្ញុំបានភ្ញាក់ផ្អើលពីរបៀបដែលគោលការណ៍ដ៏រឹងមាំទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាចជះឥទ្ធិពលដល់ការដឹកនាំសម្រាប់ការណ៍ល្អក្នុងជីវិតរបស់យើង ប្រសិនបើយើងគ្រាន់តែអនុវត្តវា ។
គ្មានអ្វីជាអាថ៌កំបាំងអំពីគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អនោះទេ ។ យើងបានសិក្សាពីវានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ យើងបានពិភាក្សាពីវានៅក្នុងសាលាថ្ងៃអាទិត្យ ហើយយើងបានឮពីវាពេលប្រជុំសាសនាចក្រជាច្រើនដង ។ គោលការណ៍ និង គុណតម្លៃដ៏ទេវភាពទាំងនេះ គឺមានលក្ខណៈចំៗ និង ច្បាស់ ; វាស្រស់ស្អាត គួរឲ្យចង់បាន និង ពេញដោយព្រះចេស្តា ហើយវាពិតជាអាចជួយយើងឲ្យចៀសវាងនូវការសោកស្ដាយនាពេលអនាគតបាន ។
ខ្ញុំប្រាថ្នាថា ខ្ញុំបានចំណាយពេលច្រើនជាងនេះជាមួយនឹងមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ ។
ប្រហែលជាការសោកស្ដាយដ៏ទូទៅបំផុតដែលអ្នកជំងឺជិតស្លាប់ បានបង្ហាញនោះគឺថា ពួកគេប្រាថ្នាថាពួកគេបានចំណាយពេលច្រើនជាងនេះជាមួយនឹងមនុស្សដែលពួកគេស្រឡាញ់ ។
ជាពិសេសពួកបុរស បានបង្ហាញនូវអារម្មណ៍ទុក្ខសោកជាទូទៅនេះ ៖ ពួកគេ « ពិតជាសោកស្ដាយជាខ្លាំងដែលបានចំណាយពេលដ៏ច្រើននៃជីវិតរបស់ពួកគេលើការងាររបស់ពួកគេ » ។3 មនុស្សជាច្រើនបានខកខានដើម្បីមាននូវឱកាសបង្កើតអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ពិសេសដែលកើតមកពីការចំណាយពេលជាមួយនឹងគ្រួសារ និង មិត្តភក្ដិ ។ ពួកគេមិនបានបង្កើតទំនាក់ទំនងដ៏ជ្រាលជ្រៅជាមួយនឹងអ្នកដែលមានន័យបំផុតសម្រាប់ពួកគេនោះទេ ។
តើវាមិនពិតទេឬ ដែលថាជារឿយៗ យើងរវល់នោះ ? ហើយវាជាការក្រៀមក្រំមួយដើម្បីនិយាយថា យើងថែមទាំងគិតថាការរវល់នោះ គឺជាកិត្តិយសមួយ ដោយសារការរវល់នោះគឺជាសមិទ្ធិផល ឬ ទីសម្គាល់មួយនៃជីវិតដ៏អស្ចារ្យនោះ ។
មែនទេ ?
ខ្ញុំគិតអំពីព្រះអម្ចាស់ និង ជាគំរូដ៏ឥតខ្ចោះរបស់យើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្រមទាំងពីជីវិតដ៏ខ្លីរបស់ទ្រង់ក្នុងចំណោមប្រជាជន កាលីឡេ និង យេរូសាឡិម ។ ខ្ញុំព្យាយាមស្រមៃពីទ្រង់ប្រញាប់ប្រញាល់រវាងការប្រជុំ ឬ ការធ្វើកិច្ចការច្រើនដើម្បីបញ្ចប់រឿងបន្ទាន់ដែលទ្រង់ត្រូវសម្រេច ។
ខ្ញុំស្រមៃមិនចេញនោះទេ ។
ផ្ទុយមកវិញ ខ្ញុំឃើញព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានមេត្តាករុណា និង យកចិត្តទុកដាក់នោះ គង់នៅរាល់ថ្ងៃដោយមានគោលបំណងមួយ ។ នៅពេលទ្រង់ទាក់ទងនឹងអ្នកនៅជុំវិញទ្រង់ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាពួកគេសំខាន់ ហើយថាទ្រង់ស្រឡាញ់គេ ។ ទ្រង់ជ្រាបពីតម្លៃដ៏ពិតប្រាកដរបស់មនុស្សដែលទ្រង់ជួបនោះ ។ ទ្រង់បានប្រទានពរដល់ពួកគេ បម្រើពួកគេ ។ ទ្រង់បានលើកពួកគេឡើង ព្យាបាលពួកគេ ។ ទ្រង់បានផ្ដល់អំណោយទានដ៏មានតម្លៃនៃពេលវេលារបស់ទ្រង់ដល់ពួកគេ ។
នៅក្នុងជំនាន់របស់យើង វាងាយស្រួលដោយគ្រាន់តែធ្វើការចំណាយពេលជាមួយនឹងអ្នកដទៃ ។ ដោយគ្រាន់តែចុចលើ mouse កុំព្យូទ័រមួយ យើងអាច « ទាក់ទង » ជាមួយនឹង « មិត្តភក្ដិ » រាប់ពាន់នាក់ ដោយមិនបាច់ជួបមុខពួកគេម្នាក់ៗនោះទេ ។ បច្ចេកវិទ្យាអាចជារឿងមួយដ៏អស្ចារ្យ ហើយវាមានប្រយោជន៍ណាស់ នៅពេលយើងមិនអាចនៅក្បែរមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ។ ភរិយារបស់ខ្ញុំ និង ខ្ញុំ រស់នៅឆ្ងាយពីសមាជិកគ្រួសារដ៏មានតម្លៃទាំងឡាយ ហើយយើងដឹងពីអារម្មណ៍នោះ ។ ទោះយ៉ាងណាក្ដី ខ្ញុំជឿថាយើងមិនបានរីកចម្រើននោះទេ ទោះជាលក្ខណៈបុគ្គល និង ជាសង្គមមួយក្ដី នៅពេលយើងទាក់ទងនឹងគ្រួសារ ឬ មិត្តភក្ដិ ភាគច្រើនដោយគ្រាន់តែដាក់រូបភាពកំប្លែងលើអ៊ិនធើណិត , ផ្ញើបន្ដដល់អ្នកដទៃនូវសារដែលមិនសំខាន់ ឬ ការភ្ជាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងនឹងវិបសាយនានាលើអ៊ិនធើណិតនោះ ។ ខ្ញុំគិតថា មានស្ថានភាពមួយដែលសកម្មភាពប្រភេទនេះអាចទទួលយកបាន ប៉ុន្ដែតើយើងនឹងចំណាយពេលប៉ុណ្ណាលើវា ? ប្រសិនបើយើងមិនបានផ្ដល់នូវអ្វីដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ខ្លួនរបស់យើងផ្ទាល់ និង ពេលវេលាដែលមិនអាចបែងចែក ចំពោះអ្នកដែលពិតជាសំខាន់ចំពោះយើងនោះ ថ្ងៃមួយយើងនឹងសោកស្ដាយមិនខាន ។
ចូរយើងតាំងចិត្តស្រឡាញ់ថែទាំអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ ដោយចំណាយពេលដ៏មានន័យជាមួយនឹងពួកគេ ធ្វើកិច្ចការជាមួយពួកគេ ហើយបង្កើតអនុស្សាវរីយ៍ដ៏មានតម្លៃនានា ។
ខ្ញុំប្រាថ្នា ខ្ញុំអាចបានរស់នៅតាមសក្ដានុពលរបស់ខ្ញុំ
មនុស្សដែលបង្ហាញការសោកស្ដាយមួយទៀតនោះគឺថា ពួកគេមិនអាចបានក្លាយជាមនុស្សដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថាពួកគេអាច និង គួរតែជាមនុស្សនោះរហូតមក ។ នៅពេលពួកគេគិតអំពីជីវិតរបស់ខ្លួនឡើងវិញ ពួកគេបានទទួលស្គាល់ថា ពួកគេមិនដែលបានរស់នៅតាមសក្ដានុពលរបស់ខ្លួនឡើយ ហើយមានរឿងជាច្រើនក្រៃដែលមិនទាន់បានបំពេញនៅឡើយ ។
ខ្ញុំមិនមែននិយាយពេលនេះអំពីការរីកចម្រើនបានជោគជ័យ នៅក្នុងអាជីពផ្សេងៗរបស់យើងនោះទេ ។ ការរីកចម្រើននោះ មិនថាវាមើលទៅ នៅលើផែនដីនេះអស្ចារ្យប៉ុណ្ណាទេ វាមិនមានច្រើនប៉ុន្មានទេនៅក្នុងដំណើរដ៏អស់កល្បមហិមាដែលរង់ចាំយើងនោះ ។
ពេលនេះ ខ្ញុំកំពុងនិយាយអំពីការក្លាយជាមនុស្សដែលព្រះ ជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងក្លាយទៅជា ។
យើងមកដល់ក្នុងពិភពលោកនេះ ដូចដែលកវីបាននិពន្ធ ៖ « ទាញពពកនៃភាពរុងរឿង »4 មកពីជីវិតមុនជីវិតរមែងស្លាប់មួយ ។
ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ទតឃើញពីសក្ដានុពលពិតប្រាកដរបស់យើង ។ ទ្រង់ជ្រាបពីរឿងទាំងឡាយអំពីយើងដែលយើងមិនដឹងដោយខ្លួនយើង ។ ទ្រង់បំផុសគំនិតយើងក្នុងជីវិតនេះ ឲ្យបំពេញរង្វាស់នៃការបង្កើតរបស់យើង ដើម្បីរស់ក្នុងជីវិតដ៏សុចរិតមួយ ហើយត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមានរបស់ទ្រង់វិញ ។
អញ្ចឹង តើហេតុអ្វីយើងលះបង់ពេលវេលា និង កម្លាំងរបស់យើងច្រើនម្ល៉េះទៅលើរឿងដែលមិនទៀងទាត់ មិនសំខាន់ និង មិនស៊ីជម្រៅបែបនេះ ? តើយើងបដិសេធមិនមើលភាពល្ងង់ខ្លៅក្នុងការព្យាយាមសម្រេចបាននូវរឿងដែលមិនសំខាន់ និង មិនថិតថេរនេះ ?
តើវាមិនប្រសើរសម្រាប់យើងទេឬ ដើម្បី « ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិទុកសម្រាប់ [ ខ្លួនយើង ] នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ ដែលជាកន្លែងគ្មានកន្លាត ឬ ច្រែះស៊ីបំផ្លាញឡើយ ក៏គ្មានចោរទម្លុះ ឬ ប្លន់ផង » ? 5
តើយើងធ្វើការណ៍នេះដោយរបៀបណា ? ដោយការធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ការភ្ជាប់ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ដោយការស្រឡាញ់ព្រះ និង មនុស្សជាតិយើងយ៉ាងពិតប្រាកដ ។
យើងពិតជាមិនអាចធ្វើការនេះបានទេ ប្រសិនបើយើងប្រឈមក្នុងភាពជាសិស្សដោយស្ទាក់ស្ទើរ ដែលចេះតែព្រួយបារម្ភអំពីរយៈពេលដែលយើងនឹងធ្វើ ហើយរអ៊ូពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនោះ ។
នៅពេលវាក្លាយជាការរស់នៅតាមដំណឹងល្អ យើងមិនគួរធ្វើដូចជាក្មេងប្រុសដែលពន្លិចមេជើងរបស់គេទៅក្នុងទឹក ហើយបន្ទាប់មកស្រែកថាគាត់បានទៅហែលទឹកនោះទេ ។ ដោយសារយើងជាបុត្រា និង បុត្រីនៃព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង យើងអាចធ្វើនូវអ្វីៗបានច្រើនជាងនេះឆ្ងាយណាស់ ។ ដោយហេតុនោះហើយ បំណងល្អគឺមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ ។ យើងត្រូវតែអនុវត្ត វាផងដែរ។ អ្វីដែលរឹតតែសំខាន់ជាងនេះ គឺយើងត្រូវតែក្លាយដូចជាអ្វីដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ចង់ឲ្យយើងក្លាយទៅជា ។
ការប្រកាសពីទីបន្ទាល់របស់យើងអំពីដំណឹងល្អគឺល្អ ប៉ុន្ដែការធ្វើជាគំរូនៃការរស់នៅតាមដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញនោះគឺល្អជាង ។ ការប្រាថ្នាដើម្បីមានភាពស្មោះត្រង់ជាងនេះចំពោះសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងគឺល្អ ប៉ុន្ដែជាក់ស្ដែង ការស្មោះត្រង់នឹងសេចក្ដីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋ--រួមមានទាំងការរស់នៅក្នុងជីវិតមានគុណធម៌ ការបង់ដង្វាយមួយភាគដប់ និង ដង្វាយផ្សេងៗ ការរក្សាពាក្យសម្ដីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ ព្រមទាំងបម្រើអ្នកដែលត្រូវការ-- គឺល្អប្រសើរជាងខ្លាំងណាស់ ។ ការប្រកាសថា យើងនឹងចំណាយពេលច្រើនជាងមុនសម្រាប់ ការអធិស្ឋានជាគ្រួសារ ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ និង សកម្មភាពដ៏បំផុសផ្សេងៗទៀតជាគ្រួសារគឺល្អ ប៉ុន្ដែការអនុវត្តនូវរឿងទាំងអស់នេះខ្ជាប់ខ្ជួន ជាក់ស្ដែង នឹងនាំមកនូវពរជ័យពីស្ថានសួគ៌ដល់ជីវិតរបស់យើង ។
ភាពជាសិស្ស គឺជាការខំរក្សានូវភាពបរិសុទ្ធ និង សុភមង្គល ។ វាគឺជាផ្លូវទៅកាន់ភាពល្អបំផុត និង រីករាយបំផុតដល់ខ្លួនយើង ។
ចូរយើងតាំងចិត្តធ្វើតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយធ្វើការដោយឧស្សាហ៍ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលយើងត្រូវបានតាក់តែងមកនោះ ។ ចូរយើងស្ដាប់ និង គោរពតាមការបំផុសគំនិតនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ នៅពេលយើងធ្វើដូច្នោះ ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងបង្ហាញដល់យើងនូវរឿងទាំងឡាយដែលយើងមិនដែលធ្លាប់ដឹងអំពីខ្លួនយើង ។ ទ្រង់នឹងបង្ហាញយើងនូវរបៀប និង ជួយយើងឲ្យមើលឃើញនូវអ្វីដែលយើងមិនធ្លាប់ដឹង និងប្រហែលជាទេពកោសល្យដែលយើងមិនដែលស្រមៃដល់ផង ។
កាលណាយើងលះបង់ខ្លួនយើងចំពោះការខំរក្សានូវភាពបរិសុទ្ធ និង សុភមង្គលកាន់តែច្រើន យើងនឹងស្ថិតនៅលើផ្លូវនាំទៅរកការសោកស្ដាយកាន់តែតិចតួចដែរ ។ កាលណាយើងពឹងផ្អែកលើព្រះគុណនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះកាន់តែខ្លាំង នោះយើងនឹងមានអារម្មណ៍ថាយើងនៅលើផ្លូវដែលព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌សព្វព្រះទ័យចង់ឲ្យយើងធ្វើកាន់តែខ្លាំងដែរ ។
ខ្ញុំប្រាថ្នា ខ្ញុំអាចឲ្យខ្លួនឯងរីករាយជាងនេះ
ការសោកស្ដាយមួយទៀតនៃអ្នកទាំងឡាយដែលបានដឹងថា ពួកគេជិតស្លាប់ហើយនោះ អាចជាអ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ។ ពួកគេប្រាថ្នាថា ពួកគេអាចឲ្យខ្លួនគេរីករាយជាងនេះ ។
ជាញឹកញាប់ណាស់ យើងត្រូវជាប់ក្នុងការបំភាន់ថា មានអ្វីមួយនៅហួសពីការឈោងរបស់យើងតែបន្ដិចដែលនឹងនាំយើងឲ្យមានសុភមង្គល ៖ ស្ថានភាពគ្រួសារដ៏ល្អជាងមួយ, ស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុដ៏ប្រសើរជាងមួយ ឬ ទីបញ្ចប់នៃឧបសគ្គ ។
ពេលយើងកាន់តែចាស់ យើងកាន់តែមើលទៅអតីតកាល ហើយទទួលស្គាល់ថាកាលៈទេសៈខាងក្រៅ មិនសូវជាសំខាន់ ឬ សម្រេចពីសុភមង្គលរបស់យើងនោះទេ ។
ខ្លួនយើង ទើបសំខាន់ ។ យើង សម្រេចពីសុភមង្គលរបស់យើង ។
ទីបំផុត អ្នក និង ខ្ញុំត្រូវទទួលខុសត្រូវលើសុភមង្គលផ្ទាល់ខ្លួនយើង ។
ភរិយារបស់ខ្ញុំ ហារីត និង ខ្ញុំចូលចិត្តជិះកង់ ។ វាអស្ចារ្យពេលចេញក្រៅ ហើយរីករាយនឹងសម្រស់ធម្មជាតិ ។ យើងមានផ្លូវមួយចំនួនដែលយើងចូលចិត្តជិះកាត់ ប៉ុន្ដែយើងមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងពីចម្ងាយផ្លូវដែលយើងទៅ ឬ ល្បឿនប៉ុណ្ណាដែលយើងជិះនោះទេ បើធៀបនឹងអ្នកជិះកង់ផ្សេងទៀត ។
ទោះយ៉ាងណាក្ដី ជួនកាលខ្ញុំគិតថា យើងគួរតែមានការប្រណាំងប្រជែងបន្ដិច ។ ខ្ញុំគិតថា យើងអាចចំណេញពេលបន្ដិច ឬ ជិះលឿនជាងនេះ បើសិនជាយើងគ្រាន់តែខំប្រឹងឲ្យខ្លាំងបន្ដិចទៀតនោះ ។ ហើយពេលខ្លះ ខ្ញុំថែមទាំងបានធ្វើកំហុសដ៏ធំមួយក្នុងកាលដែលប្រាប់គំនិតនេះដល់ភរិយាដ៏ពូកែរបស់ខ្ញុំនោះ ។
ប្រតិកម្មយ៉ាងសាមញ្ញរបស់គាត់ចំពោះយោបល់ខ្ញុំប្រភេទនេះ គឺតែងតែស្លូតបូត ច្បាស់ និង ចំៗបំផុត ។ គាត់ញញឹម ហើយនិយាយថា « ឌៀរថើ វាមិនមែនជាការប្រណាំងមួយទេ វាជាដំណើរមួយ ។ សូមរីករាយនឹងពេលវេលាចុះ ។ »
ឱ ! គាត់និយាយត្រូវណាស់ !
ពេលខ្លះនៅក្នុងជីវិត យើងផ្ដោតខ្លាំងពេកលើការបញ្ចប់អ្វីមួយរហូតដល់យើងមិនមានសេចក្ដីអំណរនៅក្នុងដំណើររបស់យើង ។ ខ្ញុំមិនជិះកង់ជាមួយនឹងភរិយារបស់ខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំរីករាយពីការបញ្ចប់នោះទេ ។ ខ្ញុំជិះទៅដោយសារបទពិសោធន៍ដ៏ផ្អែមល្អែម និង ដ៏រីករាយនៅពេលនៅជាមួយនឹងគាត់ ។
តើវាមើលទៅមិនល្ងង់ទេឬ ដែលបំផ្លាញនូវបទពិសោធន៍ដ៏ផ្អែមល្ហែម និង រីករាយដោយសារតែយើងគិតទុកមុនជានិច្ចពីពេលដែលវានឹងបញ្ចប់នោះ ?
តើយើងស្ដាប់តន្ដ្រីដ៏ពិរោះ ដោយរង់ចាំដល់វគ្គបញ្ចប់ចប់ មុនពេលយើងឲ្យខ្លួនយើងបានរីករាយខ្លាំងនឹងវាឬ ? ទេ ! យើងស្ដាប់ ហើយភ្ជាប់នឹងវគ្គកាព្យ ទំនុក និង បទផ្សេងៗទាំងអស់នៅក្នុងការតែងនិពន្ធ ។
តើយើងអធិស្ឋានដោយមានតែពាក្យ « អាម៉ែន » ឬ ការបញ្ចប់នៅក្នុងគំនិតរបស់យើងទេឬ ? វាពិតជាមិនមែនទេ ។ យើងអធិស្ឋានដើម្បីបាននៅជិតព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ដើម្បីទទួលបានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ និង មានអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។
យើងមិនគួររង់ចាំដើម្បីបានសប្បាយ ទាល់តែយើងទៅដល់ចំណុចណាមួយក្នុងពេលអនាគតនោះទេ គ្រាន់តែដឹងថាសុភមង្គលអាចកើតមានបាន--គ្រប់ពេលទាំងអស់ ! ជីវិតមិនមែនមានន័យតែត្រឹមឲ្យគេកោតសរសើរដោយការគិតអំពីអតីតកាលនោះទេ ។ អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងបានសរសេរថា « ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃដែលព្រះយេហូវ៉ាបានកំណត់ទុក ... » ។ « យើងរាល់គ្នានឹងរីករាយសប្បាយឡើង » ។6
បងប្អូនប្រុសស្រី មិនថាកាលៈទេសៈរបស់យើង មិនថាឧបសគ្គ ឬ ការសាកល្បងរបស់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ មានអ្វីមួយរាល់ថ្ងៃដែលយើងត្រូវរីករាយ និង ស្រឡាញ់ឲ្យបានខ្លាំង ។ មានអ្វីមួយរាល់ថ្ងៃដែលអាចនាំអំណរគុណ និង ក្ដីអំណរ បើសិនជាយើងនឹងឃើញ ហើយថ្លែងអំណរគុណសម្រាប់វានោះ ។
ប្រហែលជាយើងគួរតែមើលដោយភ្នែកយើងកាន់តែតិច ហើយមើលដោយដួងចិត្តរបស់យើងច្រើនជាង ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់សម្ដីដកស្រង់នេះថា ៖ « មនុស្សម្នាក់ មើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ដោយដួងចិត្ត ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺមើលមិនឃើញដោយភ្នែកទេ » ។7
យើងត្រូវបានបញ្ជា « ឲ្យថ្លែងអំណរគុណក្នុងគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ » ។8 ដូច្នេះ តើវាមិនប្រសើរទេឬ ដើម្បីមើលដោយភ្នែក និង ដួងចិត្តរបស់យើង សូម្បីតែរឿងតូចតាច ក៏យើងអាចថ្លែងអំណរគុណដែរនោះ ជាជាងការផ្ដោតតែលើចំណុចអវិជ្ជមានក្នុងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នរបស់យើង ?
ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា « ហើយអ្នកណាដែលទទួលគ្រប់ទាំងអស់ ដោយអំណរអរគុណ នោះនឹងត្រូវបានធ្វើឲ្យរុងរឿង ហើយការខាងផែនដីនេះ នឹងត្រូវបានប្រទានដល់អ្នកនោះថែមទៀត គឺមួយរយភាគថែមទៀត » ។9
បងប្អូនប្រុសស្រី ដោយមានពរជ័យដ៏ច្រើនយ៉ាងនេះពីព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ផែនការសង្គ្រោះដ៏សប្បុរសរបស់ទ្រង់ សេចក្ដីពិតពីស្ថានសួគ៌នៃដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញ និង សម្រស់ជាច្រើននៃដំណើរជីវិតរមែងស្លាប់នេះ « តើយើងគ្មានហេតុនឹងអររីករាយទេឬអី » ? 10
ហេតុដូច្នេះហើយ ចូរយើងតាំងចិត្តដើម្បីរីករាយឡើង មិនថាស្ថានភាពយើងយ៉ាងណាទេ ។
នៃការតាំងចិត្ត
ថ្ងៃមួយ នៅទីបញ្ចប់ យើងនឹងឆ្លងពីជីវិតនេះទៅកាន់ជីវិតបន្ទាប់ទៀត ។ ថ្ងៃមួយ យើងនឹងគិតអំពីជីវិតរបស់យើង ហើយឆ្ងល់ថាតើយើងអាចបានធ្វើល្អប្រសើរជាងនេះ អាចធ្វើការសម្រេចចិត្តបានល្អជាងនេះ ឬ អាចប្រើពេលវេលារបស់យើងឲ្យបានឆ្លាតជាងនេះទេ ។
ដើម្បីចៀសវាងនូវការសោកស្ដាយខ្លាំងខ្លះៗក្នុងជីវិត ត្រូវឆ្លាតហើយធ្វើការតាំងចិត្តមួយចំនួននៅថ្ងៃនេះ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ចូរយើង ៖
-
តាំងចិត្តដើម្បីចំណាយពេលឲ្យបានច្រើនជាងនេះជាមួយនឹងអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ ។
-
តាំងចិត្តដើម្បីព្យាយាមដោយអស់ចិត្ត ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យយើងក្លាយទៅជា ។
-
តាំងចិត្តដើម្បីរកសុភមង្គល ដោយមិនគិតពីកាលៈទេសៈរបស់យើង ។
ទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំគឺថា ការសោកស្ដាយខ្លាំងជាច្រើននៃថ្ងៃស្អែកអាចត្រូវបានការពារដោយការធ្វើតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះថ្ងៃនេះ ។ ប្រសិនបើយើងបានធ្វើអំពើបាប ឬ កំហុស -- ប្រសិនបើយើងបានធ្វើការជ្រើសរើស ដែលឥឡូវនេះវានាំឲ្យយើងសោកស្ដាយនោះ -- យើងមានអំណោយដ៏មានតម្លៃនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលតាមរយៈនេះ យើងអាចត្រូវបានអភ័យទោស ។ យើងមិនអាចត្រឡប់ទៅក្រោយវិញ ហើយផ្លាស់ប្ដូរអតីតកាលបានទេ ប៉ុន្ដែយើងអាចប្រែចិត្ត ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ អាចជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកពីភ្នែកគេចេញ11 ហើយដកទុក្ខលំបាកនៃអំពើបាបរបស់យើងបាន ។.12 ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ អនុញ្ញាតឲ្យយើងចាកចេញពីអតីតកាល ហើយដើរទៅមុខដោយដៃស្អាត ចិត្តបរិសុទ្ធ,13 និង ការតាំងចិត្តមួយដើម្បីធ្វើឲ្យបានប្រសើរជាង និង ក្លាយជាមនុស្សល្អជាងជាពិសេស ។
មែនហើយ ជីវិតនេះកន្លងទៅលឿនណាស់ ។ ពេលវេលារបស់យើង ហាក់ដូចជារសាត់ទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយការស្លាប់ហាក់ដូចជាកើតឡើងគួរឲ្យខ្លាចតាមពេលវេលានោះ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ព្រលឹងរបស់យើងនឹងបន្ដរស់នៅ ហើយនឹងត្រូវបានរួបរួមជាមួយនឹងរាងកាយដែលរស់ឡើងវិញរបស់យើង ដើម្បីទទួលបានសិរីល្អដ៏មិនចេះចប់នៅថ្ងៃមួយ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់យ៉ាងឱឡារិកថា ដោយសារតែព្រះគ្រីស្ទដ៏មានមេត្តាករុណា យើងទាំងអស់គ្នានឹងរស់នៅម្ដងទៀត និង ជារៀងរហូត ។ ដោយសារតែព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ព្រះប្រោសលោះរបស់យើង ថ្ងៃមួយយើងនឹងយល់ច្បាស់ ហើយរីករាយនឹងអត្ថន័យនៃសម្ដីថា « ទ្រនិចនៃសេចក្ដីស្លាប់ ត្រូវបានលេបបាត់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ » ។14
ផ្លូវទៅកាន់ការបំពេញជោគវាសនាដ៏ទេវភាពរបស់យើងក្នុងនាមជាបុត្រា និង បុត្រីនៃព្រះ គឺជាផ្លូវមួយដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ បងប្អូនប្រុសស្រី មិត្តភក្ដិជាទីស្រឡាញ់ យើងត្រូវចាប់ផ្ដើមដើរលើផ្លូវនោះនៅថ្ងៃនេះ យើងមិនអាចចំណាយសូម្បីតែមួយថ្ងៃឲ្យឥតប្រយោជន៍ឡើយ ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានថា យើងនឹងមិនត្រូវរង់ចាំរហូតដល់យើងជិតស្លាប់ មុនពេលយើងរៀនពីការរស់នៅយ៉ាងពិតនោះទេ ។ នៅក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ អាម៉ែន ។