ការពារកុមារតូចៗ

ដោយអែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក

នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

រូបភាព

ពុំគួរមាននរណាម្នាក់រឹងទទឹងនឹងពាក្យអង្វរ ដែលយើងរួមបញ្ចូល ដើម្បីខ្វល់ខ្វាយច្រើនចំពោះ សុខុមាលភាព និង អនាគតនៃកូនចៅរបស់យើង-- ដែលជាជំនាន់កំពុងពេញវ័យទេ ។

យើងទាំងអស់គ្នាអាចចាំអំពីអារម្មណ៍យើង ពេលដែលកុមារតូចម្នាក់យំ ហើយមករកយើងឲ្យជួយ ។ ព្រះបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់ ប្រទានអារម្មណ៍ទាំងនោះដល់យើង ដើម្បីបំផុសយើងឲ្យជួយដល់កូនចៅទ្រង់ ។ សូមនឹកចាំពីអារម្មណ៍ទាំងនោះ ពេលខ្ញុំនិយាយអំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង ដើម្បីការពារ និង ធ្វើសកម្មភាពដើម្បីសុខុមាលភាពកូនតូចៗ ។

ខ្ញុំនិយាយចេញមកពីទស្សនៈនៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ រួមទាំងផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះទ្រង់ ។ នោះជាការហៅរបស់ខ្ញុំ ។ អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រក្នុងមូលដ្ឋានមានការទទួលខុសត្រូវ ចំពោះតំបន់ភូមិសាស្ត្រមួយ ដូចជា វួដ ឬស្ដេក ប៉ុន្តែសាវកម្នាក់ មានការទទួលខុសត្រូវធ្វើជាសាក្សីចំពោះពិភពលោកទាំងមូល ។ នៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ អំបូរ និង សាសនា កូនតូចៗទាំងអស់ គឺជាកូនចៅនៃព្រះ ។

ទោះជាខ្ញុំពុំនិយាយជាពាក្យខាងនយោបាយ ឬជាគោលនយោបាយជាសាធារណៈក្ដី ខ្ញុំក៏ដូចជាអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រដទៃទៀតដែរ យើងពុំអាចនិយាយអំពីសុខុមាលភាពនៃកូនៗ ដោយគ្មានការពិភាក្សាអំពីជម្រើសដែលពលរដ្ឋ មន្ត្រីសាធារណៈ និង អ្នកធ្វើការក្នុងអង្គការឯកជនធ្វើនោះទេ ។ យើងទាំងអស់គ្នាស្ថិតក្រោមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដើម្បីស្រឡាញ់ និង មើលថែគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយជាពិសេសចំពោះអ្នកទន់ខ្សោយ និង អ្នកគ្មានទីពឹង ។

កុមារតូចៗ គឺទន់ខ្សោយណាស់ ។ ពួកគេមានថាមពលតិច ឬ គ្មានអំណាចការពារ ឬ ផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯងទេ ហើយមានឥទ្ធិពលតិចតួចចំពោះអ្វីៗជាច្រើនដែលមានតម្លៃចំពោះសុខុមាលភាពរបស់ពួកគេ ។ កុមារតូចៗ ត្រូវការអ្នកផ្សេងនិយាយជំនួសពួកគេ ហើយពួកគេត្រូវការអ្នកធ្វើការសម្រេចចិត្ត ដែលដាក់សុខុមាលភាពរបស់ពួកគេមុនចំណាប់អារម្មណ៍មនុស្សពេញវ័យដែលអត្មានិយម ។

I.

នៅទូទាំងពិភពលោក យើងរន្ធត់ដែលកុមារតូចៗរាប់លាននាក់ ត្រូវរងគ្រោះដោយអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មរបស់មនុស្សពេញវ័យអាក្រក់ និង អត្មានិយម ។

នៅក្នុងប្រទេសដែលមានសង្គ្រាមមួយចំនួន កុមារតូចៗ ត្រូវគេចាប់ខ្លួនឲ្យទៅធ្វើជាទាហាន នៅក្នុងទ័ពប្រយុទ្ធ ។

អង្គការសហប្រជាជាតិបានរាយការណ៍ប៉ាន់ប្រមាណថា មានកុមារជាងពីរលាននាក់ ត្រូវរងគ្រោះរាល់ឆ្នាំ ដោយសារពេស្យាចារ និង រូបអាសគ្រាម ។ ¹

ចេញមកពីទស្សនៈនៃផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ អំពើរំលោភបំពានដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតមួយទៅលើកុមារ គឺការបដិសេធកំណើតពួកគេ ។ នេះគឺជាការនិយមទូទាំងពិភពលោក ។ អត្រាកំណើតជាតិសាសន៏នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក គឺមានអត្រាទាបបំផុតក្នុងរយៈពេល 25 ឆ្នាំ ² ហើយអត្រាកំណើតនៅអឺរ៉ុប និង អាស៊ី ស្ថិតនៅក្រោមកម្រិតជំនួសអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំហើយ ។ នេះពុំមែនគ្រាន់តែជាបញ្ហាខាងសាសនាទេ ។ នៅពេលចំនួនមនុស្សជំនាន់ធំពេញវ័យថយចុះ នោះវប្បធម៌ និង ជាតិសាសន៍ ត្រូវធ្លាក់ចុះទន់ខ្សោយ ហើយនឹងបាត់រូបរាងនៅទីបំផុត ។

មូលហេតុមួយនៃការធ្លាក់ចុះអត្រាកំណើត គឺការធ្វើអំពើពន្លូតកូន ។ នៅទូទាំងពិភពលោក តាម ការប៉ាន់ស្មាន គឺមានការពន្លូតកូនច្រើនជាង 40 លានក្នុងមួយឆ្នាំ ។ ³ មានច្បាប់ជាច្រើនបានអនុញ្ញាត ឬ លើកកម្ពស់ឲ្យមានការពន្លូតកូន ប៉ុន្តែចំពោះយើង នេះគឺជារឿងដ៏អាក្រក់មួយ ។ ការរំលោភបំពានលើកុមារមួយទៀត ដែលកើតឡើងអំឡុងពេលមានផ្ទៃពោះ គឺកូនក្នុងផ្ទៃពុំលូតលាស់គ្រប់គ្រាន់ ដែលលទ្ធផលកើតមកពីម្ដាយខ្វះជីវជាតិ ឬ ប្រើថ្នាំ ។

វាជាការចំអកដ៏អាក្រក់មួយ ចំពោះកុមារដ៏ច្រើន ដែលគេបានទម្លាក់ចោល ឬ អន្តរាយមុនពេលកើត ខណៈដែលគូស្វាមីភរិយាជាច្រើន ដែលពុំអាចមានកូន ចង់បាន និង ស្វែងរកកុមារតូចៗទៅចិញ្ចឹម ។

ការរំលោភបំពានដល់កុមារភាព ឬ ការប្រមាថដល់កុមារតូចៗ កើតមានបន្ទាប់ពីកំណើត គឺអាចមើលឃើញជាសាធារណៈច្រើនជាង ។ នៅទូទាំងពិភពលោក កុមារជិតប្រាំបីលាននាក់ បានស្លាប់មុនពេលអាយុប្រាំឆ្នាំ ដោយសារជម្ងឺដែលភាគច្រើនអាចព្យាបាល និង ការពារបាន ។ ⁴ ហើយអង្គការសុខភាពពិភពលោក បានរាយការណ៍ថា ក្នុងចំណោមកុមារបួននាក់ មានកុមារម្នាក់ពុំលូតលាស់រឹងមាំ ទាំងខាងសតិអារម្មណ៍ និង ខាងរាងកាយ ដោយសារតែខ្វះជីវជាតិ ។ ⁵ យើងជាអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានមើលឃើញរឿងនេះជាច្រើន ពេលរស់នៅ និង ធ្វើដំណើរជាអន្តរជាតិ ។ គណៈប្រធានអង្គការបឋមិសក្សាទូទៅ បានរាយការណ៍អំពីស្ថានភាពរស់នៅរបស់កុមារ គឺ « ហួសពីការនឹកគិតរបស់យើង » ។ មានម្ដាយម្នាក់នៅប្រទេស ហ្វីលីពីន បាននិយាយថា ៖ « ពេលខ្លះ យើងពុំមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ទិញអាហារទេ ប៉ុន្តែវាមិនអីទេ ព្រោះវាផ្ដល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំបង្រៀនកូនៗអំពីសេចក្ដីជំនឿ ។ យើងបានជួបជុំគ្នា ហើយអធិស្ឋានសុំជំនួយ ហើយកូនៗបានមើលឃើញព្រះអម្ចាស់ប្រទានពរដល់យើង » ។ ⁶ នៅអាហ្វ្រិកខាងត្បូង អ្នកធ្វើការអង្គការកុមារ បានជួបនឹងក្មេងស្រីតូច ឯកកោ និង ទុក្ខព្រួយម្នាក់ ។ ក្នុងចម្លើយចំពោះសំណួរគួរឲ្យស្រឡាញ់ នាងបាននិយាយថា នាងគ្មានម្ដាយ គ្មានឪពុក គ្មានយាយ-- មានតែជីតាមើលថែនាង ។ ⁷ សោកនាដកម្មដូច្នេះ គឺមានជាទូទៅនៅលើទ្វីបមួយ ដែលអ្នកមើលថែជាច្រើនបានស្លាប់ដោយជម្ងឺអេដស៍ ។

ទោះជានៅក្នុងជាតិសាសន៍ដែលសប្បូរសប្បាយ ក៏កុមារតូចៗ និង យុវវ័យ ត្រូវរងគ្រោះពេលពួកគេពុំទទួលបានការមើលថែដិតដល់ ។ កុមារដែលធំឡើងនៅក្នុងភាពក្រីក្រ ទទួលបានការថែទាំសុខភាពទាប និង ពុំមានឱកាសសិក្សាគ្រប់គ្រាន់ ។ ពួកគេក៏ប្រឈមនឹងបរិដ្ឋានគ្រោះថ្នាក់ ទាំងខាងសុខភាព និង វប្បធម៌ជុំវិញ ព្រមទាំងការធ្វេសប្រហែលរបស់ឪពុកម្ដាយផង ។ អែលឌើរ Jeffrey R. Holland ថ្មីៗនេះបានចែកចាយបទពិសោធន៍អំពីមន្ត្រីប៉ូលីស LDS ម្នាក់ ។ នៅក្នុងការស៊ើបអង្កេតមួយ គាត់បានឃើញកុមារតូចៗប្រាំនាក់ នៅផ្ដុំគ្នាព្យាយាមដេកលើកំរាលឥដ្ឋដ៏កខ្វក់ ដែលផ្ទះគ្មានគ្រែដេកទេ ហើយម្ដាយ និង អ្នកផ្សេងទៀត កំពុងស៊ីផឹកជប់លៀង ។ ក្នុងផ្ទះគ្មានអាហារដើម្បីបរិភោគបំបាត់ឃ្លានទេ ។ បន្ទាប់ពីដាក់កុមារតូចៗឲ្យគេងលើគ្រែជាបណ្ដោះអាសន្នមក មន្ត្រីម្នាក់នោះបានលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានសុំការការពារដល់ពួកគេ ។ នៅពេលដើរទៅទ្វារ មានកុមារម្នាក់អាយុប្រហែលជា ប្រាំមួយឆ្នាំ បានរត់មកចាប់ដៃគាត់ ហើយអង្វរថា « តើលោកយកខ្ញុំទៅចិញ្ចឹមបានទេ ? » ⁸

ខ្ញុំចាំការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង នៅពេលទ្រង់ដាក់កុមារតូចៗ នៅខាងមុខអ្នកដើរតាមទ្រង់ ហើយប្រកាសថា ៖

« អ្នកណាដែលទទួលកូនតូចណាមួយដូចកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថា ទទួលខ្ញុំដែរ ។

« ប៉ុន្តែបើអ្នកណាធ្វើឲ្យកូនតូចណាមួយនេះ ដែលជឿដល់ខ្ញុំ រវាតចិត្តចេញនោះ ស៊ូឲ្យគេយកថ្មត្បាល់កិនយ៉ាងធំចងកអ្នកនោះ ហើយពន្លង់ទៅក្នុងសមុទ្រទីជ្រៅវិញ ធ្វើយ៉ាងនោះនឹងមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកនោះជាជាង » (ម៉ាថាយ 18:5–6 ) ។

នៅពេលយើងគិតអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលកុមារគួរតែត្រូវបានការពារ នោះយើងក៏គួរតែរួមបញ្ចូលទាំង ការរំលោភបំពានខាងចិត្តវិទ្យាផងដែរ ។ ឪពុកម្ដាយ ឬ អ្នកមើលថែដទៃទៀត ឬ គ្រូបង្រៀន ឬមិត្តភក្ដិ ដែលបន្ទាបបន្ថោក សម្លុត ឬ បង្អាប់កុមារតូចៗ ឬ យុវវ័យ អាចធ្វើឲ្យរងរបួសស្នាមយូរអង្វែងជាង ការរបួសខាងរាងកាយ ។ ការធ្វើឲ្យកុមារ ឬ យុវវ័យមានអារម្មណ៍ពុំមានតម្លៃ គ្មានក្ដីស្រឡាញ់ ឬ ពុំសំខាន់ អាចធ្វើឲ្យរបួសស្នាមធ្ងន់ធ្ងរ និង យូរអង្វែងចំពោះសុខុមាលភាព និងការលូតលាស់ខាងសតិអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ។ ⁹ មនុស្សវ័យក្មេងកំពុងពុះពារនឹងស្ថានភាពខុសប្រក្រតីនានា រួមមានទាំង ការស្រឡាញ់មនុស្សភេទដូចគ្នា គឺងាយគ្រោះថ្នាក់បំផុត ហើយត្រូវការការយល់ដឹងគួរជាទីស្រឡាញ់ -- ពុំមែនដោយការសម្លុត ឬ ការបដិសេធនោះទេ ។ ¹⁰

ដោយមានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ នោះយើងអាចប្រែចិត្ត ហើយផ្លាស់ប្ដូរ និង កាន់តែមានក្ដីស្រឡាញ់ និង ជួយដល់កុមារតូចៗ -- ទាំងកុមារតូចរបស់យើងផ្ទាល់ និង អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង ។

II.

មានឧទាហរណ៍មួយចំនួនអំពីការគំរាមខាងរូបកាយ ឬ ខាងសតិអារម្មណ៍ ចំពោះកុមារ មានសារៈសំខាន់ដូចជាឧទាហរណ៍ដែលកើតមកពីទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ ជាមួយឪពុកម្ដាយ ឬ អាណាព្យាបាលដែរ ។ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បាននិយាយអំពីអ្វីដែលលោកហៅថា « ទង្វើអប្រិយ » នៃការរំលោភបំពានលើកុមារ ដែលឪពុក ឬម្ដាយ បានបំផ្លាញកុមារ ទាំងខាងរូបកាយ ឬ ខាងសតិអារម្មណ៍ ។ ¹¹ ខ្ញុំទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលខ្ញុំត្រូវសិក្សាអំពីភស្ដុតាងដ៏រន្ធត់នៃករណីដូច្នេះ អំឡុងពេលការបម្រើរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងតុលាការកំពូលនៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ។

សារៈសំខាន់បំផុតចំពោះសុខុមាលភាពកុមារតូចៗ គឺថាតើឪពុកម្ដាយគេបានរៀបការឬទេ ទាំងលក្ខណៈ និង រយៈពេលនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយលើសពីនោះ វប្បធម៌ និង ការរំពឹងទុកនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងការមើលថែកុមារ នៅកន្លែងដែលគេរស់នៅ ។ អ្នកចេះដឹងខាងគ្រួសារពីរនាក់បានពន្យល់ថា ៖ « នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ អាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺជាស្ថាប័នដំបូង និង សំខាន់មួយ សម្រាប់ការបង្កើត និង ការចិញ្ចឹមកុមារ ។ វាផ្ដល់ចំណងខាងវប្បធម៌ ដែលព្យាយាមភ្ជាប់ឪពុកទៅនឹងកូន ដោយការភ្ជាប់គាត់ទៅនឹងម្ដាយនៃកូនៗគាត់ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលថ្មីៗនេះ កុមារតូចៗ ត្រូវបានគេរុញចេញពីការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំង » ។ ¹²

សាស្ត្រាចារ្យច្បាប់សកលវិទ្យាល័យ Harvard បានពិពណ៌នាអំពីច្បាប់ និង ឥរិយាបទថ្មីៗ អំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ការលែងលះថា ៖ « អាកប្បកិរិយាជនជាតិអាមេរិក [ បច្ចុប្បន្ន ] អំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដូចបានប្រាប់ក្នុងច្បាប់ និង ក្នុងអក្សរសាស្ត្រប្រជាប្រិយជាច្រើន និយាយដូចនេះថា ៖ អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាទំនាក់ទំនងមួយ ដែលមានជាចំបង ដើម្បីបំពេញឲ្យប្ដី និង ប្រពន្ធ ។ បើវាឈប់ដំណើរការ នោះគ្មាននរណាម្នាក់ត្រូវបន្ទោស ហើយប្ដី ឬ ប្រពន្ធ អាចនឹងបញ្ចប់វាដោយឆន្ទៈ ... ។ កុមារពុំត្រូវបានគេគិតនៅក្នុងស្ថានភាពនេះឡើយ ដែលភាគច្រើនគេគិតថា ពួកគេពុំសូវសំខាន់នៅក្នុងស្ថានភាពនេះទេ » ។ ¹³

អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រយើង បានបង្រៀនថា បើគិតអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ « ថាគ្រាន់តែជាកិច្ចសន្យាមួយ ដើម្បីអាចមាននូវការត្រេកត្រអាល... ហើយបានកាត់ផ្ដាច់ពេលមានការលំបាកគ្រាដំបូង... នោះគឺជាសកម្មភាពអាក្រក់ ហើយសក្ដិសមដើម្បីទទួលការផ្ដន្ទាទោសជាដំណំ » ជាពិសេសនៅពេល « កុមារត្រូវរងគ្រោះ » ។ ¹⁴ ហើយកុមារត្រូវរងឥទ្ធិពលដោយសារការលែងលះ ។ ក្នុងឆ្នាំថ្មីៗនេះ មានការលែងលះជាងពាក់កណ្ដាល កើតមានចំពោះគូស្វាមីភរិយាដែលមានកូនតូចៗ ។ ¹⁵

កុមារជាច្រើនបានទទួលពរ ទទួលការចិញ្ចឹមបីបាច់ ដោយឪពុក និងម្ដាយរបស់ពួកគេ តែនៅពេលឪពុកម្ដាយពួកគេ បានធ្វើតាមការបង្រៀនដ៏បំផុសគំនិតនេះ ក្នុងការប្រកាសអំពីគ្រួសារថា ៖ « ស្វាមី និង ភរិយា មានការទទួលខុសត្រូវដ៏ឧឡារិក ដើម្បីស្រឡាញ់ និង ថែរក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងកូនចៅរបស់ខ្លួនផងដែរ... ។ ឪពុកម្ដាយមានកាតព្វកិច្ចដ៏ពិសិដ្ឋ ដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់កូនចៅរបស់ខ្លួន ដោយក្ដីស្រឡាញ់ និង សេចក្ដីសុចរិត ផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការ ទាំងខាងរូបកាយ និង ខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ និង បង្រៀនពួកគេឲ្យចេះស្រឡាញ់ និងបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក » ។ ¹⁶ ការបង្រៀនដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតដល់កូនចៅ គឺតាមរយៈគំរូរបស់ឪពុកម្ដាយពួកគេ ។ ឪពុកម្ដាយដែលលែងលះគ្នា បង្រៀនយ៉ាងច្បាស់អំពីមេរៀនអវិជ្ជមាន ។

មានករណីជាក់លាក់ ដែលការលែងលះ ចាំចាច់ត្រូវមានសម្រាប់សេចក្ដីល្អរបស់កូនៗ ប៉ុន្តែស្ថានភាពទាំងនោះ ជាករណីលើកលែងដោយកម្រ ។ ¹⁷ នៅក្នុងបញ្ហាអាពាហ៍ពិពាហ៍ភាគច្រើន ឪពុកម្ដាយគួរតែគិតអំពីទម្ងន់យ៉ាងធ្ងន់ដែលមានទៅលើអារម្មណ៍របស់កុមារ ។ ដោយមានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ពួកគេអាចធ្វើបាន ។ កុមារត្រូវការកម្លាំងខាងសតិអារម្មណ៍ និង កម្លាំងផ្ទាល់ខ្លួន ដែលបានមកពីការចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយឪពុក និង ម្ដាយ ដែលមានសាមគ្គីភាពក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និង គោលដៅរបស់គេ ។ ក្នុងនាមជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយម្ដាយមេម៉ាយ ខ្ញុំដឹងតាមបទពិសោធន៍ខ្ញុំផ្ទាល់ថា រឿងនេះពុំអាចបានសម្រេចជានិច្ចទេ ប៉ុន្តែល្អបំផុត ត្រូវស្វែងរកជំនួយ នៅពេលអាចធ្វើបាន ។

កុមារគឺជាជនរងគ្រោះដំបូងគេ នៃការអនុវត្តច្បាប់ថ្មីៗនេះ ដែលហៅថា « ការលែងលះដោយគ្មានកំហុស » ។ ចេញមកពីទស្សនៈរបស់កុមារតូចៗ ការលែងលះ គឺងាយស្រួលណាស់ ។ ការសង្ខេបអំពីការស្រាវជ្រាវខាងវិជ្ជាសាស្ត្រសង្គមអស់ជាច្រើនទស្សវត្សរ៍ អ្នកមានចំណេះវិជ្ជាដ៏ប្រុងប្រយ័ត្នម្នាក់បានសន្និដ្ឋានថា « រចនាសម្ព័ន្ធគ្រួសារ ដែលបង្កើតផលល្អបំផុតសម្រាប់កូនចៅ ជាមធ្យម គឺមានឪពុកម្ដាយ នៃជីវសាស្ត្រទាំងពីរនាក់ ស្ថិតនៅក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ » ។ ¹⁸ អ្នកនិពន្ធកាសែត New York Times បានសរសេរកត់សម្គាល់ថា « ជាការពិតជាក់ស្ដែង សូម្បីតែអាពាហ៍ពិពាហ៍តាមទំនៀមទំលាប់ ត្រូវបានធ្លាក់ចុះនៅក្នុងសហរដ្ឋ … ភស្ដុតាងបានបង្កើនចំណាប់អារម្មណ៍អំពីសារៈសំខាន់របស់អាពាហ៍ពិពាហ៍ចំពោះសុខុមាលភាពនៃកុមារតូចៗ » ។ ¹⁹ ភាពពិតនោះ គួរតែផ្ដល់ជាការណែនាំដ៏សំខាន់ចំពោះឪពុកម្ដាយ និង អ្នកដែលក្លាយជាឪពុកម្ដាយ នៅក្នុងការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេ ជាប់ទាក់ទងនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ការលែងលះ ។ យើងក៏ត្រូវការអ្នកនយោបាយ អ្នកបង្កើតគោលនយោបាយ និង មន្ត្រីនានា ឲ្យបង្កើនការយកចិត្តទុកដាក់របស់ពួកគេទៅលើអ្វី ដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់កុមារតូចៗ ផ្ទុយពីចំណាប់អារម្មណ៍ដោយអត្មានិយមចំពោះអ្នកបោះឆ្នោត និង គាំទ្ររឿងដែលមនុស្សពេញវ័យចាប់អារម្មណ៍ ។

កូនចៅក៏គ្រោះថ្នាក់ដោយសារតែការគ្មានអាពាហ៍ពិពាហ៍ផងដែរ ។ ធាតុពិតមួយចំនួន នៃសុខុមាលភាពនៃជំនាន់ពេញវ័យរបស់យើង គឺគួរឲ្យព្រួយបារម្ភជាងរបាយការណ៍ថ្មីៗ ថាមាន 41 ភាគរយនៃការចាប់កំណើតទាំងអស់ នៅសហរដ្ឋ កើតនឹងស្ត្រីដែលពុំបានរៀបការ ។ ²⁰ ម្ដាយដែលពុំបានរៀបការ មានឧបសគ្គយ៉ាងខ្លាំង ហើយភស្ដុតាងគឺបង្ហាញច្បាស់ថា កូនៗរបស់ពួកគេ គឺស្ថិតនៅការលំបាកយ៉ាងខ្លាំងមួយ បើប្រៀបធៀបនឹងកុមារដែលបានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយឪពុកម្ដាយដែលបានរៀបការ ។ ²¹

កូនក្មេងភាគច្រើនដែលបានកើតទៅនឹងម្ដាយដែលពុំបានរៀបការ -- មានចំនួន 51 ភាគរយ-- ដែលកើតមកនឹងដៃគូដែលរស់នៅជាមួយគ្នាដោយពុំរៀបការ ។ ²² មិនថាយើងហៅដៃគូដែលពុំរៀបការនេះយ៉ាងណាទេ តែតាមការសិក្សាបង្ហាញថា កូនៗរបស់ពួកគេរងទុក្ខនឹងការលំបាកជាខ្លាំងបើប្រៀបនឹងកុមារដទៃទៀត ។ ²³ សម្រាប់កុមារតូចៗ ទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលមានលំនឹង គឺជារឿងសំខាន់ ។

យើងគួរតែគិតអំពីការលំបាកដូចគ្នានេះ សម្រាប់កុមារដែលបានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយដៃគូដែលស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា ។ អត្ថបទអក្សរសាស្ត្រសង្គម ត្រូវបានពិភាក្សាដោយចម្រូងចម្រាស់ និង ខាងនយោបាយអំពីឥទ្ធិពលរយៈពេលយូរនៃរឿងនេះទៅលើកុមារតូចៗ ជាចំបង ដូចជាអ្នកនិពន្ធ New York Times បានសង្កេតថា « ដោយសារការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់មនុស្សមានភេទដូចគ្នា គឺជាការធ្វើពិសោធន៍ជាសង្គម ហើយក៏ដូចជាការពិសោធន៍ជាច្រើនទៀត វានឹងត្រូវការពេលវេលា ដើម្បីយល់អំពីផលវិបាករបស់វា » ។²⁴

III.

ខ្ញុំនិយាយជំនួសឲ្យកុមារតូចៗ -- កុមារតូចៗគ្រប់ទីកន្លែង ។ មនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងបដិសេធនូវឧទាហរណ៍មួយចំនួនទាំងនេះ ប៉ុន្តែពុំគួរមាននរណាម្នាក់រឹងទទឹងនឹងពាក្យអង្វរ ដែលយើងរួមបញ្ចូល ដើម្បីខ្វល់ខ្វាយច្រើនចំពោះ សុខុមាលភាព និង អនាគតនៃកូនចៅរបស់យើង-- ដែលជាជំនាន់កំពុងពេញវ័យ ។

យើងកំពុងនិយាយអំពីកូនចៅរបស់ព្រះ ហើយដោយជំនួយដ៏មានអំណាចរបស់ទ្រង់ យើងអាចធ្វើបានច្រើនដើម្បីជួយពួកគេ ។ ខ្ញុំនិយាយអង្វរ មិនត្រឹមតែចំពោះពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែចំពោះមនុស្សគ្រប់ជំនឿសាសនាទាំងអស់ និង អ្នកផ្សេងទៀតផងដែរ ដែលមានគុណតម្លៃ ដែលបណ្ដាលឲ្យពួកគេគិតពីតម្រូវការផ្ទាល់ខ្លួនឲ្យតិចជាងអ្នកដទៃ ជាពិសេស សម្រាប់សុខុមាលភាពរបស់កុមារ ។ ²⁵

អ្នកកាន់សាសនា ក៏បានដឹងផងដែរអំពី ការបង្រៀនក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ថា កុមារតូចបរិសុទ្ធ គឺជាគំរូដ៏សំខាន់របស់យើង អំពីភាពរាបសារ និង ការងាយប្រដៅ ៖

« ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា បើអ្នករាល់គ្នាមិនផ្លាស់គំនិត ហើយត្រឡប់ដូចជាកូនតូចនេះ នោះនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពុំបានឡើយ ។

« ដូច្នេះ អ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន ឲ្យបានដូចកូនតូចនេះ អ្នកនោះឯងឈ្មោះថា ធំជាងគេក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ហើយ » (ម៉ាថាយ 18:3–4 ) ។

នៅក្នុងគម្ពីរមរមន យើងអានអំពីការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដល់សាសន៍នីហ្វៃថា ពួកគេត្រូវប្រែចិត្ត ហើយទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក « ហើយក្លាយដូចជាកូនក្មេង » ឬ ពួកគេពុំអាចគ្រងនគរព្រះបានឡើយ (នីហ្វៃទី 3 11:38 សូមមើលមរ៉ូណៃ 8:10 ផងដែរ ) ។

ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួនដូចជាកុមារតូចៗ ហើយជួយការពារដល់កុមារតូចៗរបស់យើង ត្បិតពួកគេជាអនាគត សម្រាប់យើង និង សាសនាចក្រយើង និង ជាតិសាសន៍យើង ។ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។