Pan was nie zapomniał

Kiedy spotykamy się z siostrami na całym świecie, jesteśmy zdumione siłą waszego świadectwa. Tak wiele z was stanowi pierwsze lub drugie pokolenie członkiń Kościoła w waszych rodzinach. Widzimy, jak wiele z was służy w licznych powołaniach, przemierza duże odległości, aby uczęszczać do kościoła i poświęca się, by zawrzeć przymierza świątynne i dochowywać ich. Szanujemy was. Jesteście współczesnymi pionierkami Pana!

Niedawno kiedy wraz z moim mężem Melem zwiedzaliśmy muzeum w Australii, poznaliśmy przewodniczkę turystyczną, wolontariuszkę, która nazywa się Mollie Lenthal. Dowiedzieliśmy się, że Molly — kochana kobieta w wieku 70 lat — nie ma dzieci i że nigdy nie wyszła za mąż. Jest jedynaczką, a jej rodzice zmarli wiele lat temu. Jej najbliżsi krewni to dwaj kuzyni, którzy mieszkają na innym kontynencie. Nagle ogarnął mnie Duch Święty, który świadczył mi, jak gdyby Ojciec Niebieski mówił: „Molly nie jest sama! Mollie jest moją córką! Jestem jej Ojcem! Ona jest bardzo ważną córką w mojej rodzinie! I nigdy nie jest sama!”.

Jedną z moich ulubionych historii z życia Zbawiciela jest historia Łazarza. Pisma święte mówią nam, że „Jezus miłował Martę […], jej siostrę [Marię], i [ich brata] Łazarza”¹. Posłano do Jezusa wiadomość, że Łazarz jest bardzo chory, lecz Jezus nie przyszedł od razu; pozostał w oddali przez dwa kolejne dni, mówiąc, że „ta choroba […] jest na chwałę Bożą, aby Syn Boży był przez nią uwielbiony”².

Słysząc, że Jezus nadchodzi, Marta „wybiegła na jego spotkanie”³, opowiadając Mu, co się stało. Łazarz leżał „już od czterech dni w grobie”⁴. Rozpaczając, Marta pobiegła do domu, żeby powiedzieć Marii, że przyszedł Pan⁵. Maria, przytłoczona smutkiem, pobiegła do Jezusa, upadła Mu do stóp i zapłakała⁶.

Jest napisane, że „Jezus […], widząc [Marię] płaczącą […], rozrzewnił się w duchu i wzruszył się” i zapytał, gdzie go położono.

„Rzekli do niego: Panie, pójdź i zobacz”⁷.

Następnie czytamy jedne z najbardziej miłosiernych i pełnych czułości słów ujętych w pismach świętych: „I zapłakał Jezus”⁸.

Apostoł James E. Talmage napisał: „Widok dwóch kobiet tak pogrążonych w żałobie […] sprawił, że Jezus pogrążył się [z nimi] w smutku, zawodził w duchu i był wielce przygnębiony”⁹. To doświadczenie świadczy o współczuciu, empatii i miłości, jaką nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, i nasz Ojciec Niebieski czują do każdej z nas zawsze, kiedy jesteśmy przytłoczone ciężarem cierpienia, grzechu, przeciwności i bolączek życia.

Drogie siostry, nasz Ojciec Niebieski i nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, znają i kochają nas. Wiedzą, kiedy doświadczamy bólu lub jakiegokolwiek rodzaju cierpienia. Nie mówią: „To nic nie szkodzi, że teraz cierpisz, bo wkrótce wszystko się ułoży. Będziesz uzdrowiona” albo „Twój mąż znajdzie pracę” lub „Twoje zbłąkane dziecko powróci”. Oni czują głębię naszego cierpienia, a my możemy odczuwać Ich miłość i współczucie w naszym cierpieniu.

Alma świadczył:

„I pójdzie [Jezus] doświadczając boleści, cierpienia i wszelkich pokus; i stanie się to, aby wypełniły się słowa, że przejmie boleści i choroby swego ludu.

I […] weźmie na siebie ich słabości, aby Jego serce przepełniło się miłosierdziem przez doświadczenia w ciele, aby […] poznał, jak może pomagać swoim w ich słabościach”¹⁰.

Jeśli zastanawiamy się, czy Zbawiciel i nasz Ojciec w Niebie nas znają lub jak dobrze nas znają, przypomnijmy sobie słowa Zbawiciela skierowane do Oliwiera Cowdery:

„Jeśli dalej żądasz świadectwa, wspomnij noc, gdyś wołał do mnie w sercu, abyś mógł poznać prawdę dotyczącą tych rzeczy”¹¹.

Wcześniej Zbawiciel oświadczył: „Nikt poza Bogiem nie zna twych myśli i zamiarów twego serca”¹².

Zbawiciel przypomniał Oliwierowi Cowdery, że znał i pamiętał każdy szczegół tej błagalnej modlitwy — dokładny czas — tamtej nocy.

Wiele lat temu mój mąż zapadł na bardzo poważną i rzadką chorobę. Mijały tygodnie i im bardziej jego stan się pogarszał, tym bardziej byłam przekonana, że umiera. Nikomu nie mówiłam o swoich obawach. Mieliśmy dużą rodzinę z małymi dziećmi i byliśmy kochającym się małżeństwem na wieczność. Myśl o utracie mojego męża i wychowywaniu dzieci samodzielnie napełniała mnie samotnością, rozpaczą, a nawet gniewem. Wstydzę się powiedzieć, że oddaliłam się od mojego Ojca Niebieskiego. Przez kilka dni przestałam się modlić; przestałam planować; płakałam. Wreszcie uświadomiłam sobie, że nie jestem w stanie temu podołać sama.

Po raz pierwszy od kilku dni uklęknęłam i otworzyłam swe serce przed moim Ojcem w Niebie, błagając o przebaczenie za to, że się od Niego odwróciłam, mówiąc Mu o moich najgłębszych uczuciach i wreszcie wołając, że jeśli taka jest Jego wola, to poddam się jej. Wiedziałam, że On ma dla nas plan.

Kiedy tak dalej klęczałam, otwierając moje serce w modlitwie, przepełniło mnie uczucie słodyczy, spokoju i miłości. Wydawało mi się, że Jego miłość okrywa mnie niczym koc. Wydawało mi się, że niemal czuję, jak Ojciec Niebieski mówi do mnie: „Tylko to chciałem usłyszeć”. Postanowiłam nigdy więcej nie odwracać się od Niego. Stopniowo i w cudowny sposób mój mąż zacząć czuć się lepiej, aż w pełni wrócił do zdrowia.

Kilka lat później wraz z moim mężem klęczałam u boku naszej 17-letniej córki, kiedy błagaliśmy o zachowanie jej życia. Tym razem odpowiedź była odmowna, ale to samo uczucie miłości i spokoju, jakie nasz Zbawiciel nam obiecał, było tak samo przemożne i wiedzieliśmy, że nawet jeśli Ojciec Niebieski wzywa ją z powrotem do domu, to wszystko będzie w porządku. Dowiedzieliśmy się, co to znaczy przekazać nasze ciężary Panu, wiedzieć, że On nas zna i kocha, że ma dla nas współczucie w cierpieniach i bólu.

Jeden z najczulszych opisów w Księdze Mormona dotyczących ojca i syna, to świadectwo składane przez Almę Młodszego swojemu synowi Helamanowi. Alma opisał swoje uczucia jako „[przerażenie] nie do opisania”, kiedy wyobrażał sobie, jak staje w obecności Boga, by być sądzonym za swoje liczne grzechy. Po tym, jak przez trzy dni i trzy noce ciążyło na nim brzemię wszystkich jego grzechów, odpokutował i błagał Zbawiciela o litość. Następnie opisał Helamanowi „[cudowną] i [słodką]” radość, która płynęła z niepamiętania „więcej o bólu”. Zamiast czuć „[przerażenie] nie do opisania” na myśl o tym, by stanąć przed tronem Boga, Alma ujrzał wizję „Boga siedzącego na tronie” i oświadczył: „I moja dusza pragnęła znaleźć się tam”¹³.

Czy właśnie takie mamy uczucia, moje drogie siostry, kiedy odpokutowujemy i myślimy o miłości, miłosierdziu i wdzięczności, jaką czujemy wobec naszego Ojca Niebieskiego i Zbawiciela — czy my też pragniemy „znaleźć się tam” i być otoczone Ich kochającymi ramionami?

Tak samo jak Pan świadczył mi, że nie zapomniał o swojej cennej córce Molly Lenthal, tak ja świadczę, że On nie zapomniał o was! Bez względu na to, jakie macie słabości czy bolączki, bez względu na to, przez jakie przechodzicie próby lub zmagania, On jest świadomy tych okoliczności. On was kocha! I przeprowadzi was przez te trudne chwile, tak jak to było w przypadku Marii i Marty. On zapłacił za to, żeby móc wiedzieć, jak nam pomóc. Przerzućcie na Niego swoje brzemiona. Mówcie waszemu Ojcu Niebieskiemu o swoich uczuciach. Mówcie Mu o swoim bólu i cierpieniu, a potem przerzućcie je na Niego. Badajcie pisma święte codziennie. W nich znajdziecie ogromne wsparcie i pocieszenie.

Nasz Zbawiciel zapytał:

„Czyż zapomni niewiasta o swym niemowlęciu, że nie ulituje się nad synem swego łona? A nawet gdyby zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie.

[…] Oto na moich dłoniach wyrysowałem cię”¹⁴.

„Wiecie, że nie nakazałem nikomu z was odejść, ale raczej nakazałem wam, abyście do Mnie przyszli, abyście Mnie dotknęli i sami się przekonali. Tak samo postępujcie ze światem […]”¹⁵.

To jest nasze zadanie. Musimy poczuć i przekonać się same, a następnie pomóc wszystkim dzieciom Boga, aby poczuły i przekonały się, że On wziął na Siebie nie tylko wszystkie nasze grzechy, ale również nasze bolączki, cierpienia i udręki, aby wiedział, co czujemy i jak może nas pocieszyć. Świadczę o Nim w imię Jezusa Chrystusa, amen.