ເຊົ້າທີ່ສວຍງາມ

ໂດຍ ແອວເດີ ບຣູສ ດີ ພອດເທີ

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ຮູບພາບ

ເຮົາບໍ່ຕ້ອງຢ້ານອະນາຄົດ, ສິ້ນຫວັງ ຫລື ເຊົາເບີກບານ, ເພາະວ່າພຣະເຈົ້າຈະສະຖິດຢູ່ກັບເຮົາ.

ໃນແລງວັນພະຫັດຢູ່ໃນກຸງເຢຣູຊາເລັມ, ພຣະເຢຊູໄດ້ຢູ່ກັບພວກສາວົກຂອງພຣະອົງຢູ່ຫ້ອງຊັ້ນເທິງ ເພື່ອສະເຫລີມສະຫລອງງານປັດສະຄາ. ພວກຜູ້ຊາຍທີ່ໄດ້ຢູ່ກັບພຣະອົງ ບໍ່ຮູ້ວ່າ ໃນມື້ໜຶ່ງງານລ້ຽງເທື່ອນັ້ນ ຈະຖືກເອີ້ນວ່າ ເຂົ້າແລງຄາບສຸດທ້າຍ. ຖ້າເຂົາເຈົ້າຮູ້ ເຂົາເຈົ້າຄົງນ້ຳຕາໄຫລ.

ພຣະອາຈານຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າເຫດການທີ່ເຄັດເຊມາເນ ແລະ ທີ່ໂຄລະໂຄທາຈະມາເຖິງໃນບໍ່ດົນນັ້ນ. ເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໃນປະຫວັດສາດຂອງໂລກກຳລັງຈະເກີດຂຶ້ນ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວກັບເຂົາເຈົ້າວ່າ, “ຢູ່ໃນໂລກພວກເຈົ້າຈະມີຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ: ແຕ່ຈົ່ງຊື່ນໃຈເທາະ; ເຮົາໄດ້ຊະນະໂລກແລ້ວ” (ໂຢຮັນ 16:33).

ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນວັນເວລາທີ່ມີຄວາມສັບສົນ ແລະ ບໍ່ແນ່ນອນ, ໃນວັນເວລາທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກເອໂນກວ່າ ຈະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ການແກ້ແຄ້ນ (ເບິ່ງ Moses 7:60). ເວລາທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຈະມີຢູ່ຂ້າງໜ້າ, ແຕ່ເຮົາກໍຄືກັນ ມີເຫດຜົນທີ່ຈະເບີກບານ ແລະ ປິຕິຍິນດີ ເພາະເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນຍຸກສຸດທ້າຍ, ຕອນທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຟື້ນຟູສາດສະໜາຈັກ ແລະ ອານາຈັກຂອງພຣະອົງຄືນມາໃໝ່ສູ່ໂລກ ໃນການຕຽມສຳລັບການສະເດັດມາຂອງພຣະອົງ.

ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ ໄດ້ກ່າວເຖິງລູກຫລານຂອງເພິ່ນ ແລະ ບັນຫາທີ່ຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນຢູ່ໃນໂລກທີ່ພວກເຂົາອາໄສຢູ່. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ພວກເຂົາຈະເຫັນເຫດການຫລາຍຢ່າງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ບາງຢ່າງຈະເປັນສິ່ງທ້າທາຍຄວາມກ້າຫານ ແລະ ຂະຫຍາຍສັດທາຂອງພວກເຂົາ. ແຕ່ຖ້າຫາກພວກເຂົາສະແຫວງຫາຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ ແລະ ການນຳພາດ້ວຍການອະທິຖານ, ແລ້ວພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບພະລັງທີ່ຈະເອົາຊະນະສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ.”

ຕໍ່ມາເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຄຸນຄ່າຂອງສິນທຳຂອງສັງຄົມຈະນັບມື້ນັບເສື່ອມໂຊມລົງໄປເລື້ອຍໆ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຢ້ານກົວອະນາຄົດ” (“Do Not Fear,” Ensign or Liahona, May 2004, 77, 78).

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາບໍ່ຕ້ອງຢ້ານອະນາຄົດ, ສິ້ນຫວັງ ຫລື ເຊົາເບີກບານ, ເພາະວ່າພຣະເຈົ້າຈະສະຖິດຢູ່ກັບເຮົາ. ໃນບັນດາຖ້ອຍຄຳທີ່ໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ໃນຕອນຕົ້ນ ຕອນພຣະເຢຊູໄດ້ແນະນຳພວກສາວົກໃໝ່ຂອງພຣະອົງໃນຄາລີເລ ແມ່ນ: “ຢ່າສູ່ຢ້ານ” (ລູກາ 5:10). ພຣະອົງໄດ້ກ່າວຄຳນີ້ຫລາຍເທື່ອໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງ. ຕໍ່ໄພ່ພົນຂອງພຣະອົງໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ບອກໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າວ່າ ໃຫ້ເບີກບານ, ຢ່າສູ່ຢ້ານ, ເພາະພຣະອົງ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າ, ແລະ ຈະຢືນຢູ່ກັບເຂົາເຈົ້າ (ເບິ່ງ D&C 68:6).

ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຢືນຢູ່ກັບສາດສະໜາຈັກ ແລະ ຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮັກສາເຂົາເຈົ້າໃຫ້ປອດໄພຈົນເຖິງເວລາພຣະອົງສະເດັດມາ. ຈະມີຄວາມສະຫງົບຢູ່ໃນສີໂອນ ແລະ ໃນສະເຕກຂອງນາງ, ເພາະພຣະອົງໄດ້ປະກາດວ່າ ເພື່ອວ່າການເຕົ້າໂຮມຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນສີໂອນ, ແລະ ເທິງສະເຕກຂອງນາງ, ຈະເກີດຂຶ້ນເພື່ອການປົກປ້ອງ, ແລະ ເພື່ອເປັນບ່ອນຫລົບໄພຈາກພະຍຸ, ແລະ ຈາກພຣະພິໂລດເມື່ອມັນຈະຖອກເທລົງມາໂດຍສຸດພະລັງເທິງທັງແຜ່ນດິນໂລກ (ເບິ່ງ D&C 115:6).

ສາດສະໜາຈັກຕັ້ງຢູ່ເປັນບ່ອນຫລົບໄພສຳລັບສະມາຊິກຂອງມັນ. ເຖິງແມ່ນວ່າສະພາບການໃນໂລກຈະເຮັດໃຫ້ລຳຄານເປັນບາງຄັ້ງກໍຕາມ, ແຕ່ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍທີ່ຊື່ສັດຈະພົບບ່ອນຫລົບໄພຢູ່ໃນສະເຕກຂອງສີໂອນ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ອອກຄຳສັ່ງວ່າ ຫີນກ້ອນໜຶ່ງຊຶ່ງແຕກອອກມາເອງຈາກໜ້າຜາໂດຍບໍ່ມີໃຜເຮັດຈະກິ້ງອອກໄປຈົນເຕັມແຜ່ນດິນໂລກ (ເບິ່ງ ດານີເອນ 2:31–45; D&C 65:2). ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດຈະສາມາດຢັບຢັ້ງມັນໄວ້ໄດ້, ເພາະພຣະເຈົ້າເປັນຜູ້ສ້າງວຽກງານນີ້, ແລະ ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນຫີນເສົາເອກ.

ສາດສະດານີໄຟເຫັນພາບນິມິດວ່າ ໃນຍຸກສຸດທ້າຍ ອຳນາດຂອງລູກແກະຈະລົງມາເທິງໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າ “ເທິງຜູ້ຄົນແຫ່ງພັນທະສັນຍາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ,” ແລະ ພວກເຂົາຈະ “ມີອາວຸດຄືຄວາມຊອບທຳ ພ້ອມກັບອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໃນລັດສະໝີພາບອັນຍິ່ງໃຫຍ່” (1 ນີໄຟ 14:14).

ເຮົາແຕ່ລະຄົນ, ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຮົາ, ສາມາດຖືກປ້ອງກັນດ້ວຍໂລ່ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ຖ້າຫາກເຮົາພຽງແຕ່ຍຶດໝັ້ນໃນຄວາມຈິງຕໍ່ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ພຣະວິນຍານນຳພາເຮົາ. ການທົດລອງຈະມາເຖິງ, ແລະ ເຮົາອາດບໍ່ເຂົ້າໃຈທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບເຮົາ ຫລື ອ້ອມຂ້າງເຮົາ; ແຕ່ຖ້າຫາກເຮົາຖ່ອມຕົນ, ໄວ້ວາງໃຈຢ່າງງຽບໆໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລ້ວພຣະອົງຈະປະທານຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ການນຳພາໃຫ້ເຮົາ ໃນການທ້າທາຍທຸກຢ່າງໃນຊີວິດ. ເມື່ອຄວາມປາດຖະໜາຂອງເຮົາແມ່ນພຽງແຕ່ຢາກເຮັດໃຫ້ພຣະອົງພໍພຣະໄທເທົ່ານັ້ນ, ແລ້ວເຮົາຈະມີຄວາມສະຫງົບໃນຈິດໃຈ.

ໃນຕອນຕົ້ນຂອງການຟື້ນຟູ, ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກໄດ້ປະສົບກັບການທົດລອງທີ່ຮ້າຍແຮງ. ປະທານບຣິກຳ ຢັງ ໄດ້ກ່າວເຖິງເວລານັ້ນວ່າ: “ເມື່ອຖືກປິດລ້ອມດ້ວຍກຸ່ມອັນຕະພານ, ດ້ວຍຄວາມຕາຍ ແລະ ການທຳລາຍໃນທຸກດ້ານ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຊື່ນຊົມ ແລະ ສະບາຍໃຈ, ດັ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກໃນຕອນນີ້. ສະພາບການອາດບໍ່ດີ ແລະ ບໍ່ແນ່ນອນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຫັນເວລາໃດໃນພຣະກິດຕິຄຸນນີ້ ແຕ່ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ກໍວ່າ ຜົນຂອງມັນຈະເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ອຸດົມການ” (Teachings of Presidents of the Church: Brigham Young [1997], 357).

ຄູ່ສອນສາດສະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າຊື່ ພອລ໌, ເປັນຄົນທີ່ຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສ. ຕອນລາວເປັນພໍ່ໜຸ່ມ, ລາວໄດ້ເປັນໂຣກເສັ້ນເລືອດແຂງ. ເຖິງແມ່ນຈະໄດ້ປະເຊີນກັບບັນຫາທີ່ຕາມມານັ້ນ, ລາວໄດ້ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນຕໍ່ໄປດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ອາລົມຕະຫລົກ. ເທື່ອໜຶ່ງລາວໄດ້ມາຫາຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຫ້ອງການ ນັ່ງຢູ່ໃນລົດເຂັນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຊີວິດເລີ່ມຕົ້ນໂດຍການນັ່ງລົດເຂັນ!” ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລືມລາວ, ເມື່ອສອງສາມປີກ່ອນລາວໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ, ລາວໄດ້ຍົກກະບອງໄຟ ໂອລິມປີກ ຂຶ້ນ ໃນຂະນະທີ່ນັ່ງຢູ່ໃນລົດເຂັນ ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ຄົນຮ້ອງເຊຍລາວ. ເຊັ່ນດຽວກັບໄຟທີ່ລຸກໄໝ້ຢູ່ໃນກະບອງນັ້ນ, ສັດທາຂອງທ້າວພອລ໌ຈະບໍ່ມີວັນມອດດັບຈັກເທື່ອ.

ຕອນຂ້າພະເຈົ້າສຶກສາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ບຣິກຳ ຢັງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອາໄສຢູ່ເຮືອນຫລັງໜຶ່ງກັບຊາຍໜຸ່ມຄົນອື່ນໆ. ເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າຊື່ ບຣູສ໌, ອາດເປັນຄົນໜຶ່ງທີ່ຄິດໃນແງ່ດີທີ່ສຸດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍຮູ້ມາ. ພວກເຮົາບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນລາວເວົ້າສິ່ງໃດໃນແງ່ຮ້າຍກ່ຽວກັບຄົນອື່ນ ຫລື ກ່ຽວກັບສິ່ງໃດເລີຍ, ແລະ ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະບໍ່ຮູ້ສຶກໄດ້ຮັບຄວາມເຊີດຊູໃຈເມື່ອຢູ່ໃກ້ລາວ. ຄວາມເບີກບານຂອງລາວແມ່ນມາຈາກຄວາມໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ໃນພຣະກິດຕິຄຸນ.

ໃນມື້ທີ່ໜາວເຢັນມື້ໜຶ່ງ, ເພື່ອນອີກຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າຊື່ ທອມ, ກຳລັງຍ່າງຂ້າມເດີ່ນໂຮງຮຽນ. ຕອນນັ້ນເປັນເວລາ 7 ໂມງເຊົ້າ ແລະ ໂຮງຮຽນຍັງເປົ່າແປນ ແລະ ມືດຢູ່. ຫິມະກຳລັງຕົກລົງມາຢ່າງແຮງ, ລົມກໍພັດຢ່າງໜັກ. “ອາກາດບໍ່ດີແທ້ໆນໍ,” ທ້າວທອມໄດ້ຄິດ. ລາວໄດ້ຍ່າງຕໍ່ໄປ, ຢູ່ໃນຄວາມມືດ ແລະ ທ່າມກາງຫິມະ, ລາວໄດ້ຍິນຄົນຮ້ອງເພງ.

ຢູ່ໃນທ່າມກາງຫິມະນັ້ນ ແມ່ນເພື່ອນຂອງພວກເຮົາ, ທ້າວບຣູສ໌. ລາວໄດ້ຮ້ອງເພງ ພ້ອມທັງຍົກມືຂຶ້ນເທິງຟ້າ, ຮ້ອງເພງຈາກລະຄອນເພງຊື່ Oklahoma: “ໂອ້, ຊ່າງເປັນເຊົ້າທີ່ສວຍງາມແທ້ໆ! ໂອ້, ຊ່າງເປັນວັນທີ່ສວຍງາມແທ້ໆ! ເຮົາຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈ, ທຸກສິ່ງຈະເປັນດັ່ງທີ່ຄາດຄິດ” (Richard Rodgers and Oscar Hammerstein II, “Oh, What a Beautiful Morning” [1943]).

ນັບແຕ່ເທື່ອນັ້ນມາ, ສຽງອັນແຈ່ມໃສໃນຄວາມມືດຂອງມື້ຫິມະຕົກແຮງນັ້ນ ໄດ້ກາຍເປັນເຄື່ອງໝາຍສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າສັດທາ ແລະ ຄວາມຫວັງຄືສິ່ງໃດ. ເຖິງແມ່ນຢູ່ໃນໂລກທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ, ເຮົາຜູ້ເປັນໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍກໍສາມາດຮ້ອງເພງດ້ວຍຄວາມສຸກຄືກັນ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າ ອຳນາດຂອງສະຫວັນແມ່ນຢູ່ນຳສາດສະໜາຈັກ ແລະ ຜູ້ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຮົາຈະປິຕິຍິນດີກັບຄວາມຮູ້ທີ່ວ່າ ເຊົ້າທີ່ສວຍງາມຈະມີຢູ່ໃນຂ້າງໜ້າ—ວັນເລີ່ມຕົ້ນຂອງຊ່ວງໄລຍະໜຶ່ງພັນປີ, ເມື່ອພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າຈະສະເດັດມາທາງທິດຕາເວັນອອກ ແລະ ປົກຄອງໂລກອີກ.

ຂ້າພະເຈົ້າຄິດອີກ ເຖິງຕອນເຊົ້າຂອງສອງວັນອື່ນອີກທີ່ສວຍງາມທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດຂອງໂລກ. ໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງປີ 1820, ໃນເຊົ້າຂອງວັນທີ່ສວຍງາມ, ເປັນວັນແຈ່ມໃສຢູ່ໃນເມືອງພາໄມຣາ, ລັດນິວຢອກ, ຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງຊື່ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນປ່າ ແລະ ໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງອະທິຖານ. ໃນການຕອບຕໍ່ຄຳອະທິຖານນັ້ນ, ພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດ ໄດ້ມາປະກົດ, ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສະໄໝແຫ່ງຄວາມສົມບູນຂອງເວລາ ແລະ ການຟື້ນຟູສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຢູ່ໃນໂລກ.

ມີເຊົ້າທີ່ສວຍງາມຂອງມື້ໜຶ່ງອີກທີ່ເກີດຂຶ້ນເກືອບເຖິງ 2,000 ປີມາແລ້ວ, ຢູ່ນອກກຳແພງກຸງເຢຣູຊາເລັມ.ແນ່ນອນວ່າຕາເວັນໄດ້ສ່ອງແສງຂຶ້ນໃນເຊົ້າຂອງວັນອິດສະເຕີມື້ນັ້ນ. ຜູ້ຍິງຈຳນວນໜຶ່ງໄດ້ໄປຫາອຸບໂມງຢູ່ໃນສວນ, ຄິດວ່າຈະໄປຫົດສົງພຣະສົບຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ທູດສອງອົງໄດ້ປະກາດວ່າ: “ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງຊອກຫາຄົນເປັນຢູ່ໃນໝູ່ຄົນຕາຍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ນີ້, ພຣະອົງເປັນຄືນມາສູ່ຊີວິດແລ້ວ” (ລູກາ 24:5–6).

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານເຖິງໄຊຊະນະຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເໜືອບາບ ແລະ ຄວາມຕາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານເຖິງແຜນແຫ່ງຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມຮັກອັນເປັນນິດຂອງພຣະບິດານິລັນດອນ. ເມື່ອເຮົາຕື່ນຂຶ້ນໃນແຕ່ລະເຊົ້າ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຫລຽວຂຶ້ນເທິງຟ້າສະຫວັນດ້ວຍສັດທາ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ຊ່າງເປັນເຊົ້າທີ່ສວຍງາມແທ້ໆ,” ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.