Հնազանդությունը օրհնություններ է բերում

Իմ սիրելի եղբայրներ և քույրեր, որքան երախտապարտ եմ այս առավոտ ձեզ հետ լինելու համար: Պատիվ ունենալով խոսքս հղել ձեզ, ես ակնկալում եմ ձեր հավատքն ու աղոթքները:

Դարերի ընթացքում տղամարդիկ և կանայք գիտելիք և հասկացողություն են փնտրել այս մահկանացու գոյության, դրանում իրենց ունեցած տեղի և նպատակի մասին, փնտրելով խաղաղություն և երջանկություն: Մեզանից յուրաքանչյուրը փնտրում է այդ ամենը:

Այդ գիտելիքն ու հասկացողությունը մատչելի են ողջ մարդկությանը: Դրանք պարփակված են հավերժական ճշմարտությունների մեջ: Վարդապետություն և Ուխտեր, բաժին 1, հատված 39-ում կարդում ենք. «Ահա տես, Տերն Աստված է, և Հոգին վկայություն է բերում, և վկայությունը ճշմարիտ է, և ճշմարտությունը մնում է հավիտյանս հավիտենից»:

Բանաստեղծը գրել է.

Ոմանք կհարցնեն. «Որտե՞ղ կարող ենք նման ճշմարտություն գտնել, և ինչպե՞ս հասկանանք այն»: 1833թ. մայիսին Օհայոյի Կիրկլանդում Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթի կողմից տրված հայտնության մեջ Տերը հայտարարել է.

«Ճշմարտությունը գիտություն է բաների մասին, ինչպես որ կան, և ինչպես որ կային, և ինչպես որ կլինեն. …

Ճշմարտության Հոգին Աստծուց է: …

Եվ ոչ մի մարդ չի ստանում լրիվությունը, մինչև չի պահում նրա պատվիրանները:

Նա, ով պահում է [Աստծո] պատվիրանները, ստանում է ճշմարտություն և լույս, մինչև որ փառավորվի ճշմարտությամբ և իմանա բոլոր բաները»:²

Ինչպիսի փառահեղ խոստում: «Նա, ով պահում է [Աստծո] պատվիրանները, ստանում է ճշմարտություն և լույս, մինչև որ փառավորվի ճշմարտությամբ և իմանա բոլոր բաները»:

Այս լուսավորվածության դարաշրջանում, երբ ավետարանի լրիվությունը վերականգնվել է, դուք և ես կարիք չունենք ճամփորդելու անհայտ ծովերով և ճանապարհներով` ճշմարտության փնտրտուքներում: Սիրող Երկնային Հայրը գծել է մեր ուղին և տվել հուսալի ուղեցույց, որն է`հնազանդությունը: Ճշմարտության գիտելիքը և մեր մեծագույն հարցերի պատասխանները գալիս են, երբ մենք հնազանդ ենք Աստծո պատվիրաններին:

Մեր կյանքի ընթացքում մենք հնազանդություն ենք սովորում: Սկսած մանկուց, մեզ համար պատասխանատվություն կրողները ուղեցույցներ և կանոններ են սահմանում մեր ապահովության համար: Կյանքն ավելի հեշտ կլինի բոլորիս համար, եթե անվարան հնազանդվենք այդ կանոններին: Ինչևէ, մեզանից շատերն իրենց փորձից են սովորում հնազանդ լինելու իմաստությունը:

Երբ ես մեծանում էի, ամեն ամառ` հուլիսի սկզբից մինչև սեպտեմբերի սկիզբը մեր ընտանիքն ապրում էր Յուտայի Պրովո կիրճի Վիվյեն պուրակում գտնվող մեր տնակում:

Այդ անհոգ օրերի իմ լավագույն ընկերներից մեկը Դենի Լարսենն էր, նրանց ընտանիքը ևս սեփական տուն ուներ Վիվյեն պուրակում: Ամեն օր մենք երկուսով թափառում էինք այդ տղայի դրախտում, ձուկ որսալով առվակում և գետում, քարեր և այլ գանձեր հավաքելով, արշավելով, մագլցելով և պարզապես վայելելով ամեն օրվա ամեն ժամի ամեն րոպեն:

Մի առավոտ Դենին և ես որոշեցինք այդ օրը խառույկ վառել կիրճի մեր բոլոր ընկերների հետ: Մենք պետք է մաքրեինք մոտակա դաշտի տարածքը, որտեղ կարող էինք բոլորս հավաքվել: Դաշտը ծածկող հունիսյան խոտը չորացել էր և դարձել էր փշոտ, տեղանքն անհարմար դարձնելով մեր նպատակի համար: Սկսեցինք քաղել բարձր խոտը, որպեսզի մաքրեինք մի մեծ կլոր տարածք: Ամբողջ ուժով ձգում ու քաշում էինք խոտը, բայց կարողացանք միայն շատ քիչ կամակոր մոլախոտեր հանել: Տեսնելով, որ դա մեր ամբողջ օրը կխլի, մեր եռանդն ու խանդավառությունն արդեն թույլանում էր:

Այդ պահին իմ ութամյա միտքն եկավ մի կատարյալ լուծում: Դենիին ասացի. «Կարող ենք վառել այս մոլախոտերը: Մենք պետք է վառենք այս շրջանակի մոլախոտերը»: Նա համաձայնեց և ես վազեցի մեր տնակ մի քանի լուցկի բերելու:

Եթե ձեզանից շատերը մտածեցին, որ այդ վաղ տարիքում մեզ թույլատրվել էր լուցկի օգտագործել, ասեմ, որ ինձ էլ, Դենիին էլ չէր թույլատրվում դրանք օգտագործել առանց մեծերի հսկողության: Մեզ երկուսիս էլ մշտապես զգուշացրել էին կրակի հետ խաղալու վտանգի մասին: Ինչևէ, ես գիտեի, թե որտեղ է մեր ընտանիքը պահում լուցկիները, և մենք պետք է մաքրեինք դաշտը: Առանց երկար մտածելու ես վազեցի մեր տնակ և վերցրեցի մի քանի լուցկու հատիկ, վստահ լինելով, որ ոչ ոք չտեսավ: Ես դրանք արագ թաքցրեցի գրպանումս:

Ես վազեցի Դենիի մոտ ոգևորված, որ իմ գրպանում ունեմ մեր խնդրի լուծումը: Հիշում եմ, մտածում էի, որ կրակը կայրի միայն այնքան, որքան մենք էինք ուզում, և ապա ինչ-որ կերպ հրաշքով ինքն իրեն կմարի:

Ես լուցկու հատիկը քսելով քարին, սկսեցի վառել հունիսյան խոտը: Այն այնպես բոցավառվեց, որ կարծես բենզինով ներծծված լիներ: Սկզբում Դենին և ես ոգևորվեցինք, տեսնելով ինչպես են մոլախոտերն անհետանում, բայց շուտով ակնհայտ դարձավ, որ կրակն ինքն իրեն չի հանգչի: Մենք խուճապի մատնվեցինք, երբ հասկացանք, որ չենք կարողանում այն մարել: Անկառավարելի կրակի բոցերը սկսեցին լափել լեռան լանջի վայրի խոտը, վտանգի ենթարկելով սոճիները և իրենց ճանապարհին ամեն ինչ:

Ի վերջո, մենք չունենալով ոչ մի տարբերակ, վազեցինք օգնություն կանչելու: Շուտով Վիվյեն պուրակի բոլոր տղամարդիկ և կանայք արագ ետ ու առաջ էին վազում խոնավ կտավներով հարվածելով կրակի բոցերին` փորձելով մարել այն: Մի քանի ժամ անց վերջին ածուխները մարեցին: Դարավոր սոճիները փրկվեցին, ինչպես նաև տները, որոնց արդեն հասնում էին կրակի բոցերը:

Այդ օրը Դենին և ես մի քանի բարդ, բայց կարևոր դասեր քաղեցինք, որոնց թվում էր հնազանդության կարևորությունը:

Կանոններ և օրենքներ կան, որոնք օգնում են պահպանել մեր ֆիզիկական գոյությունը: Նմանապես, Տերը տվել է ուղեցույցներ և պատվիրաններ, որոնք ապահովում են մեր հոգևոր անվտանգությունը, որպեսզի հաջողությամբ անցնենք այս ուխտադրուժ մահկանացու գոյությունը և, ի վերջո, վերադառնանք մեր Երկնային Հոր մոտ:

Դարեր առաջ, կենդանու զոհաբերության ավանդույթի մեջ ընկղմված սերնդին, Սամուելը համարձակորեն հայտարարեց. «Հնազանդությունը` զոհից լավ է, և ականջ դնելը` խոյերի ճարպիցը»:³

Այս ժամանակաշրջանում Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթին Տերը հայտնել է, որ պահանջում է «սիրտն ու պատրաստակամ միտքը. և պատրաստակամն ու հնազանդը կճաշակեն Սիոնի հողի բարիքն այս վերջին օրերին»:⁴

Հին և նոր մարգարեները իմացել են, որ հնազանդությունը կարևոր է մեր փրկության համար: Նեփին հայտարարել է. «Ես կգնամ ու կանեմ այն բաները, որոնք Տերը պատվիրել է»:⁵ Թեպետ մյուսները երերում էին իրենց հավատքի և հնազանդության մեջ, Նեփին երբեք չթերացավ անել Տիրոջ կամքը: Արդյունքում, անթիվ սերունդներ օրհնվեցին:

Հնազանդության վերաբերյալ հուզիչ պատմություն է Աբրահամի և Իսահակի պատմությունը: Որքան ցավալի պետք է լիներ Աբրահամի համար, որը հնազանդվելով Աստծո պատվիրանին, Մորիայի երկիր տարավ զոհաբերելու իր սիրելի Իսահակին: Կարո՞ղ ենք պատկերացնել Աբրահամի սրտի ցավը, երբ նա գնում էր նշված վայրը: Անշուշտ, տառապանքը կեղեքում էր նրա մարմինը և տանջում նրա միտքը, երբ կապելով Իսահակին դրեց զոհասեղանի վրա և վերցրեց դանակը, որպեսզի սպաներ նրան: Առ Տերն ունեցած անսասան հավատքով և անվերապահ վստահությամբ, նա պատասխանեց Տիրոջ հրամանին: Որքա~ն փառահեղ էր վճիռը և ինչպիսի~ ուրախությամբ այն ընդունվեց. «Ձեռքդ տղային մի դպցնիր, և նորան բան մի անիր, որովհետև հիմա իմացա, որ դու Աստուածանից վախենում ես. և քո մեկ հատիկ որդին ինձանից չխնայեցիր»:⁶

Աբրահամը փորձվեց և ստուգվեց, և իր հավատարմության ու հնազանդության համար Տերը նրան այս փառահեղ խոստումը տվեց. «Երկրի բոլոր ազգերը քո սերունդովը կօրհնուին. նորա համար որ իմ ձայնին ականջ դրիր»:⁷

Թեպետ մեզ չի պատվիրվում ապացուցել մեր հնազանդությունը նման ծանր և սրտակեղեք ձևով, մեզանից ևս պահանջվում է հնազանդություն:

1873թ. հոկտեմբերին Նախագահ Ջոզեֆ Ֆ. Սմիթը հայտարարել է. «Հնազանդությունը երկնային առաջին օրենքն է»:⁸

Նախագահ Գորդոն Բ. Հինքլին ասել է. «Վերջին Օրերի Սրբերի երջանկությունը, խաղաղությունը, առաջընթացը, բարգավաճումը և այս ժողովրդի հավերժական փրկությունն ու վեհացումը պայմանավորված են Աստծո խորհուրդներին հնազանդորեն հետևելով»:⁹

Հնազանդությունը մարգարեների բնորոշ գիծն է, դարեր շարունակ այն ուժ և գիտելիք է տվել նրանց: Կարևոր է, որ գիտակցենք, որ մենք ևս իրավասու ենք ունենալ ուժի և գիտելիքի այդ աղբյուրը: Այսօր այն հասանելի է մեզանից յուրաքանչյուրին, եթե հնազանդվենք Աստծո պատվիրաններին:

Տարիների ընթացքում ես անթիվ մարդկանց եմ ճանաչել, ովքեր առանձնահատուկ ձևով հավատարիմ և հնազանդ են եղել: Ես օրհնվել և ոգեշնչվել եմ նրանցով: Կուզենայի պատմել նրանցից երկուսի մասին:

Վոլտեր Կրաուսեն Եկեղեցու ամուր անդամ էր, ով իր ընտանիքի հետ ապրում էր Երկրորդ Համաշխարհայինից հետո այսպես կոչված Արևելյան Գերմանիայում: Թեպետ այդ ժամանակ աշխարհի այդ մասում ազատության պակասի պատճառով Եղբայր Կրաուսեն շատ դժվարությունների էր դիմակայել, նա սիրում և ծառայում էր Տիրոջը: Նա հավատարմորեն և բարեխղճորեն էր կատարում իրեն տրված յուրաքանչյուր հանձնարարություն:

Մյուս մարդը՝ Ջոհան Դենդորֆերը, որը ծննդով Հունգարիայից էր, Եկեղեցուն էր միացել Գերմանիայում և մկրտվել էր 1911 թվին` 17 տարեկան հասակում: Դրանից հետո շուտով նա վերադարձել էր Հունգարիա: Երկրորդ Համաշխարհայինից հետո նա բանտարկյալ էր իր հայրենի երկրի Դեբրեսեն քաղաքում: Հունգարիայի ժողովուրդը ևս կորցրել էր իր ազատությունը:

Եղբայր Վոլտեր Կրաուսեին, որը չէր ճանաչում Եղբայր Դենդորֆերին, հանձնարարություն ստացավ լինելու նրա տնային ուսուցիչը և կանոնավոր այցելելու նրան: Եղբայր Կրաուսեն զանգահարեց տնային ուսուցման իր զուգընկերոջը և ասաց. «Մեզ հանձնարարվել է այցելել Եղբայր Ջոհան Դենդորֆերին: Կկարողանա՞ք այս շաբաթ ինձ հետ գալ նրան տեսակցելու և ավետարանի ուղերձը հանձնելու»: Ապա ավելացրեց. «Եղբայր Դենդորֆերն ապրում է Հունգարիայում»:

Նրա սարսափած զուգընկերը հարցրել էր. «Ե՞րբ ենք մեկնում»:

«Վաղը», - եղել էր Եղբայր Կրաուսեի պատասխանը:

«Ե՞րբ ենք տուն վերադառնալու»,- հարցրել էր զուգընկերը:

Եղբայր Կրաուսեն պատասխանել էր. «Մոտ մեկ շաբաթից, եթե տեղ հասնենք»:

Երկու տնային ուսուցիչները ճանապարհ ընկան, որպեսզի այցելեն Եղբայր Դենդորֆերին: Նրանք Գերմանիայի հյուսիս-արևելյան տարածքից գնացքով և ավտոբուսով հասան Հունգարիայի Դեբրեսեն քաղաք: Եղբայր Դենդորֆերը տնային ուսուցիչներ չէր ունեցել պատերազմից հետո: Այժմ, տեսնելով Տիրոջ ծառաներին, նա հուզվեց: Սկզբում նա չկամեցավ սեղմել նրանց ձեռքը, այլ գնաց ննջասենյակ և փոքր պահարանից հանեց մի տուփ, որտեղ պահում էր տարիների ընթացքում հավաքած տասանորդը: Նա տասանորդը տալով իր տնային ուսուցիչներին ասաց. «Այժմ, պարտավորություններ չունեմ Տիրոջ հանդեպ: Հիմա արժանի եմ սեղմել Տիրոջ ծառաների ձեռքը»: Ավելի ուշ Եղբայր Կրաուսեն ասաց ինձ, որ խոսքերը չեն կարող ներկայացնել իր հուզմունքը, երբ մտածում է, որ այդ հավատարիմ եղբայրը, որն Եկեղեցու հետ կապ չուներ երկար տարիներ, հնազանդորեն և կանոնավոր իր չնչին եկամտից պահել էր 10 տոկոսը, որպեսզի վճարեր իր տասանորդը: Նա հավաքել էր այդ գումարը չիմանալով, թե երբ պատիվ կունենար վճարել այն:

Եղբայր Կրաուսեն մահացավ ինը տարի առաջ 94 տարեկան հասակում: Իր կյանքի ընթացքում նա հավատարմորեն և հնազանդորեն է ծառայել և եղել է ոգեշնչման աղբյուր իմ և բոլոր իրեն ճանաչողների համար: Հանձնարարություններ ստանալիս նա երբեք հարցեր չէր տալիս, չէր տրտնջում և երբեք չէր արդարանում:

Իմ եղբայրներ և քույրեր, այս կյանքի մեծագույն փորձությունը հնազանդությունն է: Տերն ասել է. «Դրանով մենք նրանց կստուգենք, որպեսզի տեսնենք, թե արդյոք նրանք կանեն այն ամենը, ինչ Տերը՝ իրենց Աստվածը, կպատվիրի նրանց»:¹⁰

Փրկիչը հայտարարել է. «Քանզի բոլոր նրանք, ովքեր կամենում են օրհնություն ստանալ իմ ձեռքից, պիտի մնան օրենքի մեջ, որը նշանակվել է այդ օրհնության համար, և նրա պայմանների մեջ, ինչպես որ հաստատվել է աշխարհի հիմնադրումից առաջ»:¹¹

Հնազանդության մեծագույն օրինակ է հանդիսանում մեր Փրկիչը: Նրա մասին Պողոսն ասել է.

«Թեև Որդի էր, այն չարչարանքներիցը հնազանդությունը սովորեց:

Եվ երբոր կատարուեցավ բոլոր իրան հնազանդողների համար հավիտենական փրկության պատճառ եղավ»:¹²

Փրկիչն Աստծո անկեղծ սերն է դրսևորել, ապրելով կատարյալ կյանքով, պատվելով Իր սրբազան առաքելությունը: Նա երբեք չի եղել գոռոզ, երբեք չի հպարտացել, երբեք չի դավաճանել: Միշտ եղել է խոնարհ, անկեղծ և հնազանդ:

Թեպետ Նա գայթակղվեց խաբեության վարպետի, այսինքն՝ դևի կողմից, թեպետ 40 օր ու գիշեր պահած ծոմից հետո ֆիզիկապես թույլ էր և քաղցած, երբ չարը Հիսուսին հրապուրիչ և գայթակղիչ առաջարկություններ արեց, Նա մեզ համար հնազանդության աստվածային օրինակ ծառայեց` հրաժարվելով շեղվել Իր իմացած ճիշտ ուղուց: ¹³

Գեթսեմանիի հոգևարքի մեջ, երբ Նա կրում էր այնպիսի ցավ, որ Իր քրտինքը արյան մեծ կաթիլներով թափվում էր գետնին¹⁴, Նա հնազանդ Որդու օրինակ ծառայեց ասելով. «Հայր, եթե կամիս այս բաժակը անցրու ինձանից. սակայն ոչ թե իմ կամքը` բայց քո կամքը լինի»:¹⁵

Ինչպես Փրկիչը հրահանգել է Իր վաղեմի Առաքյալներին, նույնկերպ Նա հրահանգում է ձեզ և ինձ. «Դու իմ ետևիցը եկ»: Արդյո՞ք մենք կամենում ենք հնազանդվել: ¹⁶

Գիտելիքը, որ փնտրում ենք, պատասխանները, որ փափագում ենք, ուժը, որ ցանկանում ենք այսօր դիմակայելու բարդ ու փոփոխվող աշխարհի մարտահրավերներին, կարող ենք ձեռք բերել, պատրաստակամորեն հնազանդվելով Տիրոջ պատվիրաններին: Մեկ անգամ ևս մեջբերում եմ Տիրոջ խոսքերը. «Նա, ով պահում է [Աստծո] պատվիրանները, ստանում է ճշմարտություն և լույս, մինչև որ փառավորվի ճշմարտությամբ և իմանա բոլոր բաները»:¹⁷

Իմ խոնարհ աղոթքն է, որ մենք օրհնվենք հնազանդներին խոստացված հարուստ պարգևներով: Մեր Տեր և Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն: