យើងជឿលើការប្រព្រឹត្តបរិសុទ្ធ
ដោយអែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា
នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះច្បាប់ព្រហ្មចារីភាពនឹងបង្កើនសុភមង្គលយើងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ហើយធ្វើឲ្យយើងមានការរីកចម្រើនក្នុងភាពអស់កល្បបាន ។
សារខ្ញុំលើកឡើងពីសំណួរសំខាន់មួយពីលទ្ធផលខាងវិញ្ញាណដ៏មហិមាថា ៖ ហេតុអ្វីបានជាច្បាប់ព្រហ្មចារីភាពសំខាន់ម្ល៉េះ ? ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងបញ្ជាក់សេចក្ដីពិតដ៏ពេញលេញនៃគោលការណ៍ដែលខ្ញុំលើកឡើង ។
ផែនការសុភមង្គលរបស់ព្រះវរបិតា
សារៈសំខាន់ដ៏អស់កល្បនៃភាពបរិសុទ្ធអាចយល់បានតែនៅក្នុងបរិបទដ៏ធំនៃផែនការសុភមង្គលរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌សម្រាប់កូនចៅទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ។ « មនុស្សទាំងអស់ ទាំងប្រុសទាំងស្រី ត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមរូបរាងរបស់ព្រះ ។ មនុស្សម្នាក់ៗគឺជាបុត្រាបុត្រីវិញ្ញាណជាទីស្រឡាញ់របស់មាតាបិតាសួគ៌ …ហើយមាននូវនិស្ស័យនៃព្រះ និង ជោគវាសនា » ( ក្រុមគ្រួសារ ៖ ការប្រកាសដល់ពិភពលោក » Ensign ឬ Liahona ខែវិច្ឆិកា 2010 ទំព័រ 129 ) ។ បុរស និង ស្រ្តីទាំងអស់បានរស់នៅជាមួយនឹងព្រះ ជាកូនវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ពីមុនមកកាន់ជីវិតរមែងស្លាប់លើផែនដីនេះ ។ ផែនការរបស់ព្រះវរបិតាជួយឲ្យវិញ្ញាណបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ទទួលរូបកាយ ទទួលបទពិសោធន៍នៃជីវិតរមែងស្លាប់ ហើយរីកចម្រើនទៅរកភាពតម្កើងឡើង ។
សារៈសំខាន់នៃរូបកាយ
រូបកាយយើងធ្វើឲ្យយើងអាចមាននូវការផ្លាស់ប្ដូរបទពិសោធន៍ដ៏ទូលំទូលាយមួយដែលមិនអាចរកបាននៅក្នុងជីវិតយើងពុំមែនឆាកជីវិតនេះឡើយ ។ ដូច្នេះ ទំនាក់ទំនងយើងនឹងជនដទៃទៀត សមត្ថភាពយើងឲ្យស្គាល់ ហើយនិងធ្វើស្របតាមសេចក្ដីពិត និងលទ្ធភាពយើងក្នុងការគោរពតាមគោលការណ៍ និងពិធីបរិសុទ្ធនានានៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺរីកធំឡើងតាមរយៈរូបកាយយើង ។ ក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ យើងដកពិសោធន៍នូវភាពទន់ភ្លន់ ក្ដីស្រឡាញ់ ចិត្តសប្បុរស សុភមង្គល ទុក្ខព្រួយ ការខកចិត្ត ការឈឺចាប់ រួមទាំងការប្រឈមមុខនានានៃការកម្រិតខាងរាងកាយតាមរបៀបដែលរៀបចំយើងសម្រាប់ភាពអស់កល្ប ។ និយាយឲ្យសាមញ្ញទៅ យើងមាននូវមេរៀន និងបទពិសោធន៍ជាច្រើនដែលយើងត្រូវរៀន ដូចជាខគម្ពីរបានចែង « ស្របតាមសាច់ឈាម » ( នីហ្វៃទី 1 19:6, អាលម៉ា 7:12–13 ) ។
អំណាចនៃការបង្កើតជីវិត
បន្ទាប់ពីផែនដីត្រូវបានបង្កើត អ័ដាមត្រូវបានដាក់ក្នុងសួនច្បារអេដែន ។ ប៉ុន្តែការសំខាន់នោះគឺ ព្រះបានមានបន្ទូលថា « វាមិនល្អទេដែលបុរសនេះត្រូវនៅតែម្នាក់ឯង » ( ម៉ូសេ 3:18, សូមមើលផងដែរ លោកុប្បត្តិ 2:18 ) ហើយអេវ៉ាបានក្លាយជាប្រពន្ធ និងដៃគូរបស់អ័ដាម ។ ការរួមគ្នាដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាននៃសមត្ថភាពខាងវិញ្ញាណ រូបកាយ គំនិត ចិត្តរវាងបុរសនិងស្ត្រីជាកត្តាដ៏ចាំបាច់ដើម្បីធ្វើឲ្យផែនការនៃសុភមង្គលកើតឡើង ។ « ប៉ុន្តែក្នុងព្រះអម្ចាស់ នោះបុរសមិនមែនជាឥតទីពឹងអាស្រ័យដល់ស្ត្រីឡើយ ហើយស្ត្រីកីមិនមែនជាឥតពឹងអាស្រ័យដល់បុរសដែរ » ( កូរិនថូសទី 1 11:11 ) ។ បុរសនិងស្ត្រីត្រូវបានបម្រុងទុកឲ្យរៀន ពង្រឹង ហើយបំពេញគ្នាទៅវិញទៅមក ។
មធ្យោបាយនៃការបង្កើតជីវិតរមែងស្លាប់បានតាំងឡើងដោយព្រះ ។ « បញ្ញត្តិទីមួយ ...ដែលព្រះបានប្រទានដល់អ័ដាម និងអេវ៉ាបានជាប់ទាក់ទងនឹងសក្ដានុភាពរបស់ពួកគេចំពោះភាពជាឪពុកម្ដាយក្នុងនាមជាប្ដីប្រពន្ធ » ( Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2010 ទំព័រ 129 ) ។ បញ្ញត្តិដើម្បីបង្កើតកូនឲ្យចម្រើនជាច្រើនឡើង ឲ្យមានពេញពាសផែនដីនៅតែអនុវត្តសព្វថ្ងៃនេះ ។ ដូច្នេះ ការរៀបការរវាងបុរសនិងស្ត្រីជាបណ្ដាញដែលបានទទួលសិទ្ធិនាំយកវិញ្ញាណនៅមុនឆាកជីវិតនេះមកកាន់ជីវិតរមែងស្លាប់ ។ តំណមខាងផ្លូវភេទពីមុនរៀបការ និងភក្ដីភាពទាំងស្រុងក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ការពារភាពបរិសុទ្ធនៃបណ្ដាញពិសិដ្ឋនេះ ។
អំណាចនៃការបង្កើតជីវិតមានសារៈសំខាន់ខាងវិញ្ញាណ ។ ការប្រើអំណាចនេះខុសបង្អាក់ដល់ប្រយោជន៍នៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតា និងជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង និងបុត្រាសំណព្វរបស់ទ្រង់ជាអង្គបង្កបង្កើត ហើយបានផ្ដល់ឲ្យយើងម្នាក់ៗនូវចំណែកមួយនៃអំណាចបង្កបង្កើតរបស់ទ្រង់ ។ ការណែនាំជាក់លាក់ពីការប្រើសម្បទាដើម្បីបង្កើតជីវិតឲ្យបានត្រឹមត្រូវជាកត្តាដ៏សំខាន់ក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតា ។ អារម្មណ៍ដែលយើងមាន ហើយប្រើអំណាចដ៏ទេវភាពនោះនឹងកំណត់ក្នុងរង្វាស់ដ៏ធំពីសុភមង្គលយើងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ និងជោគវាសនាយើងក្នុងភាពអស់កល្ប ។
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក បានពន្យល់ថា ៖
« អំណាចបង្កើតជីវិតរមែងស្លាប់ជាអំណាចដ៏ខ្ពស់បំផុតដែលព្រះបានប្រទានដល់កូនចៅទ្រង់ ។ ការប្រើអំណាចនេះបានតម្រូវក្នុងបញ្ញត្តិទីមួយ ប៉ុន្តែបញ្ញត្តិសំខាន់មួយទៀតត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យដើម្បីទប់ស្កាត់ការប្រើអំណាចនេះខុស ។ ការបញ្ជាក់ដែលដាក់ក្នុងច្បាប់ព្រហ្មចារីភាពត្រូវបានពន្យល់ដោយការយល់ដឹងយើងពីគោលបំណងនៃការប្រើអំណាចបង្កើតជីវិតរបស់យើងក្នុងការសម្រេចផែនការរបស់ព្រះ ។ ...
« រាល់ការប្រើអំណាចបង្កើតជីវិតក្រៅចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ទោះតិចឬច្រើនក្ដី ជាបាបកម្មមួយនៃភាពអាម៉ាស់ និងការបង្ខូចដល់គុណសម្បត្តិដ៏ទេវភាពបំផុតរបស់បុរសនិងស្ត្រី » ( « The Great Plan of Happiness » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1993 ទំព័រ 74 ) ។
បទដ្ឋាននៃសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ
សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយមានបទដ្ឋាននៃសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទតែមួយដែលមិនផ្លាស់ប្ដូរគឺថា ៖ ទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធរវាងបុរសនិងស្ត្រីមានភាពត្រឹមត្រូវតែក្នុងទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដូចបានណែនាំក្នុងផែនការរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ ។ ទំនាក់ទំនងបែបនេះពុំមែនគ្រាន់តែជាការចង់ដឹងចង់ឃើញ ការបំពេញភាពត្រេកត្រអាល ឬជាទម្លាប់ ឬការកម្សាន្តមួយដែលត្រូវធ្វើប្រកបដោយភាពអាត្មានិយមនោះឡើយ ។ វាពុំមែនការច្បាំងដណ្ដើមយកអ្វីមួយ ឬគ្រាន់តែជាការសម្ដែងនោះទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាជាការសម្ដែងនូវមនោសញ្ចេតនាមួយដ៏ធំធេងនៃលក្ខណៈ និងសក្ដានុភាពដ៏ទេវភាពរបស់យើង និងជាវិធីមួយនៃការពង្រឹងនូវចំណងចិត្ត និងខាងវិញ្ញាណរវាងប្ដីប្រពន្ធក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ យើងជាភ្នាក់ងារដែលបានប្រទានពរឲ្យនូវសិទ្ធិជ្រើសរើសខាងសីលធម៌ ហើយត្រូវបានកំណត់ដោយមរតកដ៏ទេវភាពរបស់យើងថាជាកូនចៅនៃព្រះ --- គឺពុំមែនដោយចរិយាខាងផ្លូវភេទ ឥរិយាបថសម័យថ្មី ឬទស្សនៈវិជ្ជាខាងលោកិយឡើយ ។
មនុស្សខាងសាច់ឈាម
ក្នុងកម្រិតជាក់លាក់មួយ មនុស្សខាងសាច់ឈាមដែលបានពិពណ៌នាដោយ ស្ដេចម៉ូសាយ គឺមានជីវិតក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗ ( សូមមើល ម៉ូសាយ 3:19 ) ។ បុរស ឬស្ត្រីខាងសាច់ឈាមគ្មានការប្រែចិត្ត ជាមនុស្សលោកិយ ហើយត្រេកត្រអាល ( សូមមើល ម៉ូសាយ 16:5; អាលម៉ា 42:10; ម៉ូសេ 5:13 ) បណ្ដោយខ្លួនហួសប្រមាណ ហើយអំនួត និងអាត្មានិយម ។ ដូចប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានបង្រៀនថា « ‹ មនុស្សខាងសាច់ឈាម › ជា ‹ មនុស្សលោកិយ › ដែលបណ្ដោយឲ្យតណ្ហាដ៏កម្រោលនៃសត្វគ្របដណ្ដប់ភាពសមសួនរបស់ខ្លួន »( « Ocean Currents and Family Influences » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1974 ទំព័រ 112 ) ។
ផ្ទុយទៅវិញ « បុរស [ ឬស្ត្រី] នៃព្រះគ្រីស្ទ » ( ហេលេមិន 3:29 ) គឺទន់ភ្លន់ ហើយគ្រប់គ្រងរាល់តណ្ហា ( សូមមើល អាលម៉ា 38:12 ) ចេះប្រមាណ និងទប់ចិត្ត ហើយចិត្តល្អ និងមានសទ្ធា ។ បុរស និង ស្ត្រីនៃព្រះគ្រីស្ទប្រកាន់ខ្ជាប់នូវព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ដោយលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោលចេញ ហើយផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់ទ្រង់សន្ដោស ( សូមមើល ម៉ាថាយ 16:24; ម៉ាកុស 8:34; លូកា 9:23; គ . និង ស. 56:2 ) ព្រមទាំងដើរឆ្ពោះទៅមុខលើផ្លូវត្រង់និងចង្អៀតនៃសេចក្ដីជំនឿ ការគោរពប្រតិបត្តិ និងពលិកម្មចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងដំណឹងល្អទ្រង់ ។
ក្នុងនាមជាបុត្រាបុត្រីនៃព្រះ យើងបានគ្រងនូវសមត្ថភាពដ៏ទេវភាពពីទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ននេះយើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពមួយដែលស្រុតរលំ ។ ក្រៅពីរូបកាយយើង រាល់ធាតុទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមធម្មជាតិដែលស្រុតរលំ ហើយរងនូវឥទ្ធិពលនៃអំពើបាប ការពុករលួយ និងក្ដីស្លាប់ជារៀងដរាប ។ ដូច្នេះ ការធ្លាក់របស់អ័ដាម និងលទ្ធផលខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាមរបស់វាជះឥទ្ធិពលមកលើយើងយ៉ាងខ្លាំងតាមរយៈរូបកាយយើង ។ ហើយម្យ៉ាងទៀត យើងមានរូបកាយពីរផ្នែក ត្បិតវិញ្ញាណយើងដែលជាផ្នែកដ៏អស់កល្បរបស់យើងឋិតនៅក្នុងរូបកាយសាច់ឈាមដែលទទួលរងឥទ្ធិពលពីការធ្លាក់ ។ ដូចព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ដល់សាវកពេត្រុសថា « វិញ្ញាណក៏ប្រុងជាស្រេចមែន តែសាច់ឈាមខ្សោយទេ » ( ម៉ាថាយ 26:41 ) ។
ដូច្នេះ លក្ខណៈដ៏ជាក់លាក់នៃការសាកល្បងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់អាចសង្ខេបក្នុងសំណួរដូចតទៅនេះ ៖ តើខ្ញុំនឹងងាកចិត្តទៅរកភាពខាងសាច់ឈាម ឬងាកទៅរកការទាក់ទាញពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយសម្រាតភាពខាងសាច់ឈាម ហើយក្លាយជាពួកបរិសុទ្ធម្នាក់តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់ ( សូមមើល ម៉ូសាយ 3:19 ) ? នោះជាការសាកល្បង ។ រាល់ការស្រេកឃ្លាន ក្ដីប្រាថ្នា ទំនោរចិត្ត និង ការជំរុញនៃភាពខាងសាច់ឈាមអាចឈ្នះបានដោយ និងតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ យើងនៅរស់លើផែនដីដើម្បីអភិវឌ្ឍគុណសម្បត្តិដូចជាព្រះ និងដើម្បីទប់ចិត្តនឹងរាល់តណ្ហាខាងសាច់ឈាម ។
បំណងនៃមាសត្រូវ
ផែនការព្រះវរបិតាត្រូវបានរៀបចំឡើងដើម្បីផ្ដល់ការដឹកនាំដល់កូនចៅទ្រង់ ជួយពួកគេឲ្យរីករាយ ហើយនាំគេត្រលប់ទៅទ្រង់វិញជាមួយនឹងរូបកាយរស់ឡើងវិញ និងភាពតម្កើងឡើង ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌ចង់ឲ្យយើងរួមរស់នឹងគ្នាក្នុងពន្លឺ ហើយពោរពេញដោយក្ដីសង្ឃឹម ។ ផ្ទុយទៅវិញ លូស៊ីហ្វើរ ខិតខំធ្វើឲ្យបុត្រាបុត្រីនៃព្រះភាន់ច្រឡំ ហើយពិបាកចិត្ត និងបង្អាក់ដល់ការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បរបស់ពួកគេ ។ បំណងចម្បងរបស់បិតានៃក្ដីកុហកនេះគឺធ្វើឲ្យយើងរាល់គ្នា « មានទុក្ខវេទនាដូចជាវាដែរ » ( នីហ្វៃទី 2 2:27 ) ។ លូស៊ីហ្វើរ ចង់ឲ្យយើងឯកាក្នុងភាពងងឹត និងដោយអស់សង្ឃឹម ។
សាតាំងធ្វើការឥតឈប់ឈរដើម្បីបង្ខូចទ្រង់ទ្រាយធាតុដ៏សំខាន់បំផុតនៃផែនការព្រះវរបិតា ។ វាគ្មានរូបកាយ ហើយការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បរបស់វាត្រូវបានបញ្ឈប់ ។ ដូចជាទឹកអូរលែងហូរដោយសារទំនប់ទឹកអញ្ចឹងដែរ ដូច្នេះការរីកចម្រើនរបស់មាសត្រូវត្រូវបានធ្វើឲ្យខកខានដោយសារវាគ្មានរូបកាយ ។ ដោយសារការបះបោររបស់វា លូស៊ីហ្វើរ បានបដិសេធខ្លួនឯងនូវរាល់ពរជ័យ និងបទពិសោធន៍ដែលកើតមានតាមរយៈរូបកាយសាច់ និងឆ្អឹងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ វាពុំអាចរៀននូវមេរៀនក្នុងភាពជារូបរាងនៃវិញ្ញាណបានឡើយ ។ វាស្អប់ជីវិតនៃការរស់ឡើងវិញទូទៅ ហើយពិតប្រាកដនៃមនុស្សលោក ។ អត្ថន័យដ៏ស៊ីជម្រៅនៃពាក្យ « ជនជាប់ទោស » ក្នុងខគម្ពីរបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីអសមត្ថភាពរបស់វាដើម្បីបន្តអភិវឌ្ឍ ហើយក្លាយដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ។
ដោយសាររូបកាយជាកត្តាដ៏សំខាន់ក្នុងផែនការសុភមង្គលនៃព្រះវរបិតា និងការអភិវឌ្ឍខាងវិញ្ញាណយើង លូស៊ីហ្វើរ ព្យាយាមបង្អាក់ការរីកចម្រើនយើងដោយល្បួងយើងឲ្យប្រើរូបកាយដោយមិនត្រឹមត្រូវ ។ ការចំអកមួយដ៏ធំបំផុតនៃភាពអស់កល្បគឺថាមាសត្រូវដែលមានទុក្ខវេទនាយ៉ាងជាក់ច្បាស់ដោយសារវាគ្មានរូបកាយនោះ បានទាក់ទាញយើងឲ្យចែករំលែកទុក្ខវេទនារបស់វាតាមរយៈការប្រើរូបកាយយើងមិនត្រឹមត្រូវ ។ ដូច្នេះ ឧបករណ៍តែមួយគត់ដែលវាគ្មាន គឺជាផ្ទាំងស៊ីបចម្បងនៃការប៉ុនប៉ងរបស់វាដើម្បីបញ្ឆោតយើងទៅរកការបំផ្លិចបំផ្លាញខាងវិញ្ញាណ ។
ការបំពានច្បាប់ព្រហ្មចារីភាពជាអំពើបាបមួយដ៏ធំ និងការប្រើរូបកាយយើងមិនត្រឹមត្រូវ ។ ចំពោះជនដែលដឹង ហើយយល់ពីផែនការសង្គ្រោះ ការប្រមាថលើរូបកាយជាទង្វើមួយនៃការបះបោរ ( សូមមើល ម៉ូសាយ 2:36–37; គ . និងស . 64:34–35 ) និងជាការប្រកែកមួយនៃអត្តសញ្ញាណយើងក្នុងនាមជាបុត្រាបុត្រីនៃព្រះ ។ ពេលយើងសម្លឹងមើលឲ្យហួសពីជីវិតរមែងស្លាប់ចូលទៅក្នុងភាពអស់កល្ប យើងអាចដឹងយ៉ាងងាយថា ភាពដៃគូក្លែងក្លាយដែលបានគាំទ្រដោយមាសត្រូវជារឿងបណ្ដោះអាសន្ន ហើយទទេស្អាត ។
ពរជ័យនៃការប្រព្រឹត្តបរិសុទ្ធ
អាលម៉ាបានទូន្មានកូនប្រុសលោក ស៊ីបឡុន ឲ្យ « ទប់អស់ទាំងតណ្ហា[ របស់ខ្លួន ] ដើម្បីឲ្យ[ គាត់ ]អាចបានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ » ( អាលម៉ា 38:12 ) ។ សំខាន់ជាងនេះទៀត ការដាក់វិន័យដល់ភាពខាងសាច់ឈាមក្នុងខ្លួនយើងម្នាក់ៗធ្វើឲ្យកើតមាននូវក្ដីស្រឡាញ់គ្មានទីបញ្ចប់មួយចំពោះព្រះ និងកូនចៅទ្រង់ ។ ក្ដីស្រឡាញ់កើនឡើងដោយការអត់ធ្មត់ដ៏សុចរិត ហើយធ្លាក់ចុះដោយការតម្រូវចិត្តខ្វះការគិត ។
ប្រធាន ម៉ារ៉ុន ជី រ៉មនី បានប្រកាសថា ៖
« ខ្ញុំគិតថាគ្មានពរណាមួយមានក្ដីប្រាថ្នាខ្លាំងជាងពរដែលបានសន្យាដល់ជនបរិសុទ្ធ ហើយមានគុណធម៌ឡើយ ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលពីរង្វាន់ជាក់លាក់សម្រាប់គុណធម៌ផ្សេងៗពីគ្នា ប៉ុន្តែទ្រង់បានរក្សាទុកនូវរង្វាន់ដ៏ធំបំផុត ហើយខ្ញុំគិតថាជាជនដែលចិត្តបរិសុទ្ធ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ‹ ត្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានឃើញព្រះ › ( ម៉ាថាយ 5:8 ) ។ ហើយពួកគេមិនត្រឹមតែឃើញព្រះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ស្រណុកចិត្តក្នុងវត្តមានទ្រង់ ។
« នេះជា ...ការសន្យារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា ៖ ‹ សូមឲ្យគុណធម៌តុបតែងគំនិតអ្នកដោយឥតឈប់ឈរឡើយ ខណៈនោះអ្នកនឹងមានចិត្តក្លាហានឡើងនៅចំពោះវត្តមាននៃព្រះ ›( គ . និង ស . 121:45 ) » ( « Trust in the Lord » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 1979 ទំព័រ 42 ) ។
យើងក៏ត្រូវបានសន្យាផងដែរថា ពេលយើងដើរតាមផ្លូវនៃគុណធម៌ « ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងទៅជាគូកនជានិច្ច [ របស់យើង ] »( គ . និង ស . 121:46 ) ។ ដូច្នេះ ការរស់នៅតាមច្បាប់ព្រហ្មចារីភាពនាំមកនូវពរជ័យដ៏ធំបំផុតមួយចំនួនដែលបុរសស្ត្រីអាចទទួលបានក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ៖ ការទុកចិត្តខាងវិញ្ញាណសមរម្យក្នុងវត្តមានគ្រួសារ មិត្ត សមាជិកសាសនាចក្រ និងចុងក្រោយបង្អស់គឺព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ក្ដីប្រាថ្នាយើងពីកំណើតត្រូវបានបំពេញក្នុងភាពសុចរិត ពេលយើងដើរក្នុងពន្លឺនេះដោយក្ដី សង្ឃឹម ។
គោលការណ៍នៃការប្រែចិត្ត
អ្នករាល់គ្នាមួយចំនួនដែលបានទទួលសារនេះត្រូវប្រែចិត្តពីអំពើបាបខាងផ្លូវភេទ និងអំពើបាបផ្សេងទៀត ។ ជារឿយៗ ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រូវបានគេប្រដូចទៅនឹងគ្រូពេទ្យម្នាក់ដ៏អស្ចារ្យ ហើយងារនេះមានទាំងនិមិត្តរូប និងសារៈសំខាន់ដ៏ពិត ។ យើងគ្រប់គ្នាធ្លាប់ជួបនូវការឈឺចាប់ដោយការរងរបួសលើរូបកាយ ។ ពេលយើងឈឺចាប់ដោយរបួស ទូទៅយើងចង់ឲ្យបានធូរស្បើយ ហើយមានអំណរគុណចំពោះថ្នាំពេទ្យ និងការព្យាបាលដែលជួយសម្រាលការរងទុក្ខយើង ។ សូមគិតថាអំពើបាបជារបួសខាងវិញ្ញាណមួយដែលធ្វើឲ្យមានទោស ឬដូចដែលអាលម៉ានិយាយទៅកាន់កូនប្រុសគាត់កូរីអាន់តុនថា « ការសោកស្ដាយនៅក្នុងស្មារតីមនុស្ស» ( អាលម៉ា 42:18) ។ កំហុសចំពោះវិញ្ញាណស្រដៀងគ្នានឹងការឈឺចាប់ក្នុងរូបកាយយើងដែរ ---វាជាការព្រមានពីគ្រោះថ្នាក់ និងជាការការពារពីការខូចបង់បន្ថែមទៀត ។ ក្នុងដង្វាយធួននៃព្រះអង្គសង្គ្រោះមាននូវក្រមួនសម្រាប់ព្យាបាលដែលអាចព្យាបាលរបួសខាងវិញ្ញាណយើង ហើយដកយកកំហុស ។ ប៉ុន្តែ ក្រមួននេះអាចប្រើតែតាមរយៈគោលការណ៍នៃសេចក្ដីជំនឿជឿលើព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ការប្រែចិត្ត និងការគោរពប្រតិបត្តិជានិច្ចប៉ុណ្ណោះ ។ លទ្ធផលនៃការប្រែចិត្តដោយស្មោះជាក្ដីសុខសាន្តនៃអារម្មណ៍ ការលួងលោម និងការព្យាបាល និងការជំនួសខាងវិញ្ញាណ ។
ប៊ីស្សព និងប្រធានសាខាអ្នកជាជំនួយការគ្រូពេទ្យខាងវិញ្ញាណដែលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតដើម្បីជួយអ្នកប្រែចិត្ត ហើយបានជាសះស្បើយ ។ ប៉ុន្តែសូមចាំថា វិសាលភាព និងកម្រិតនៃការប្រែចិត្តអ្នកត្រូវតែស៊ីគ្នានឹងធម្មជាតិ និងទំហំនៃអំពើបាបអ្នក ---ជាពិសេស ចំពោះពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលឋិតនៅក្រោមសេចក្ដីសញ្ញាពិសិដ្ឋ ។ របួសខាងវិញ្ញាណដ៏ធំតម្រូវឲ្យមានការព្យាបាលជាបន្តបន្ទាប់ និងពេលវេលាដើម្បីបានសះស្បើយទាំងស្រុង ។
ការសន្យា និងទីបន្ទាល់
គោលលទ្ធិដែលខ្ញុំបានលើកឡើង វាហាក់បីដូចជាហួសសម័យចំពោះមនុស្សជាច្រើនក្នុងពិភពលោកមួយដែលចំអកយ៉ាងខ្លាំងដល់ភាពបរិសុទ្ធនៃការបង្កើតជីវិត ហើយបន្ទាបតម្លៃនៃជីវិតមនុស្ស ។ ប៉ុន្តែសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះអម្ចាស់ពុំបានកែប្រែដោយការនិយមមួយគ្រាៗ ភាពពេញនិយម ឬការបោះឆ្នោតយកមតិជាសាធារណៈនោះទេ ។ ខ្ញុំសូមសន្យាថា ការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះច្បាប់ព្រហ្មចារីភាពនឹងបង្កើនសុភមង្គលយើងក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ហើយធ្វើឲ្យយើងមានការរីកចម្រើនក្នុងភាពអស់កល្បបាន ។ បរិសុទ្ធភាព និងគុណធម៌នៅពេលនេះ តាំងពីដើមឡើយ និងជានិរន្តរ៍តទៅនឹងក្លាយជា « អ្វីដែលមានតម្លៃ និងវិសេសវិសាលបំផុតលើអ្វីៗទាំងអស់ » ( មរ៉ូណៃ 9:9 ) ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់នេះក្នុងព្រះនាមពិសិដ្ឋនៃព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។