Jouw heilige plaatsen

Het JMJV-thema voor 2013 komt uit afdeling 87 van de Leer en Verbonden. Die aanwijzing komt in drie verschillende afdelingen van de Leer en Verbonden voor; zij is kennelijk belangrijk. Er staat in hoe we ons in roerige tijden beschermd, sterk en vredig kunnen voelen. De geïnspireerde aanwijzing is ‘Staat op heilige plaatsen en wordt niet aan het wankelen gebracht.’¹

Ik heb veel over dit thema nagedacht en kom steeds tot de vraag: ‘Over welke heilige plaatsen heeft onze hemelse Vader het?’ President Ezra Taft Benson heeft gezegd: ‘Heilige plaatsen zijn onze tempels, kerkgebouwen, huizen en de ringen van Zion, die, […] “een bescherming en een toevlucht” zijn’.² Ik denk dat we behalve die plaatsen nog veel andere plaatsen kunnen vinden. In eerste instantie denken we bij het woord plaats aan een fysieke omgeving of een geografische locatie. Maar je kunt iets bijvoorbeeld ook een plaats in je leven geven.³ Dat betekent dat heilige plaatsen ook een gebeurtenis, of zelfs een tijdsmoment kunnen zijn die een plaats in ons leven krijgen — bijvoorbeeld als de Heilige Geest tot ons getuigt, we de liefde van onze hemelse Vader voelen of we een antwoord op onze gebeden ontvangen. Sterker nog, ik geloof dat je, iedere keer dat je de moed hebt om voor het goede op te komen, een heilige plaats creëert, vooral in situaties waarin niemand anders daartoe bereid is.

Joseph Smith heeft gedurende zijn korte maar indrukwekkende leven waarlijk op ‘heilige plaatsen’ gestaan. Hij liet zich niet aan het wankelen brengen. Als jonge tiener was hij bezorgd over de godsdienstige onrust in zijn omgeving. Hij wilde weten welke van alle kerken de ware was. Het bos vlak bij zijn huis werd een heilige plaats toen hij onder de bomen neerknielde en voor het eerst hardop bad. Zijn gebed werd verhoord en nu noemen heiligen der laatste dagen dat bos het heilige bos.

Jongevrouwen over de hele wereld staan op heilige plaatsen in de natuur als ze op kamp zijn. Een leidster vertelde me over een jongevrouw op kamp. Het meisje was minderactief en een beetje sceptisch over een geestelijke ervaring hebben in de bossen. Aan het eind van de eerste dag zei ze tegen de leidster: ‘Ik heb het erg naar mijn zin, maar kan het misschien ook zonder al dat gepraat over de Geest? Ik ben hier om te kamperen, van de natuur te genieten, met mijn vriendinnen op te trekken en lol te hebben!’ Na afloop van de afsluitende getuigenisdienst gaf ze in tranen toe: ‘Ik wil niet naar huis. Hoe kan ik wat ik nu voel, die Geest, altijd bij me hebben?’ Zij had een heilige plaats ontdekt.

Nog een heilige plaats van Joseph Smith was zijn slaapkamer. Het is misschien moeilijk te geloven, want evenals velen van jullie, had hij een slaapkamer samen met broertjes en zusjes. Het werd een heilige plaats toen hij gelovig en nederig om raad bad. Hij vertelt: ‘Nadat ik mij voor de nacht ter ruste had begeven, richtte ik mijn smeekgebed tot de almachtige God om vergeving voor al mijn zonden en dwaasheden.’⁴ De drie jaar die volgden op het visioen in het heilige bos waren niet gemakkelijk voor Joseph. De zeventienjarige Joseph had heel veel bespotting en pesterij over zich heen gekregen. Maar die nacht verscheen in antwoord op zijn gebed de engel Moroni in zijn kamer. Joseph kreeg raad en troost. Die nacht werd zijn slaapkamer een heilige plaats.

Toen ik een Mormon Message-clip keek, zag ik nog een slaapkamer die een heilige plaats was geworden. In de clip zie je Ingrid Delgado, een jongevrouw uit El Salvador, die vertelt wat ze van de tempel vindt. Ze zegt: ‘Het is goed om te weten dat we een plaats hebben waar we ons terug kunnen trekken van de wereld, heilige verordeningen kunnen ontvangen en hulp kunnen geven aan wie die niet in dit leven konden ontvangen.’ In de clip zie je Ingrid in haar kamer de Schriften lezen, omgeven door Mormorandums, citaten, teksten, jongevrouwencertificaten, dagboeken, foto’s van haar familie en de tempel, en, ja, ook haar favoriete knuffels.⁵ Misschien heeft zij zonder dat zij zich dat bewust was een heilige plaats, weg van de wereld, voor zichzelf gecreëerd. Ik vraag me af hoe vaak Ingrid de Schriften heeft gelezen, de Geest heeft gevoeld, en antwoord op haar gebeden heeft ontvangen op haar heilige plaats.

Nog een onverwachte heilige plaats in het leven van Joseph Smith was de gevangenis in Liberty. Ouderling Jeffrey R. Holland heeft gezegd: ‘Niets in het leven van Joseph was zwaarder dan die periode van wrede, onwettige en onrechtmatige opsluiting.’ Ouderling Holland legde toen uit dat de gevangenis in Liberty wel de ‘gevangenistempel’ wordt genoemd vanwege de heilige ervaringen die de profeet Joseph Smith daar had.⁶

Sommigen van jullie, jongevrouwen, zitten voor je gevoel misschien ook gevangen in Liberty — op een plaats waar je vernederd wordt, een plaats waar je geen liefde en vriendelijkheid voelt, een plaats waar je wordt bespot, gepest, misschien zelfs lichamelijk mishandeld. Voor jullie citeer ik de woorden van ouderling Holland: ‘Je kunt heilige, inspirerende, diep leerzame ervaringen met de Heer hebben tijdens de ellendigste ervaringen van je leven — in de ergste omstandigheden, bij het meest pijnlijke onrecht, bij de meest onoverkomelijke tegenslag en beproeving die je ooit hebt meegemaakt.’⁷ Met andere woorden, jij kunt net zoals de profeet Joseph Smith heilige plaatsen creëren en daar staande blijven, zelfs als je een hele moeilijke tijd doormaakt.

Een jongevrouw, Kirsten, vertelde mij over een voor haar pijnlijke ervaring. Haar middelbareschooltijd had voor haar veel weg gehad van de gevangenis in Liberty. Gelukkig bracht het muzieklokaal uitkomst. Ze zei: ‘Als ik dat lokaal betrad, was het alsof ik op een veilige plaats kwam. Daar werden geen vernederende of kleinerende opmerkingen gemaakt, daar was geen gevloek. In plaats daarvan hoorden we woorden van bemoediging en liefde. We waren aardig voor elkaar. Het was een blijde plaats. Het muzieklokaal werd met de Geest gevuld als we muziek repeteerden en uitvoerden. Dat kwam voornamelijk door de invloed van de muziekleraar. Hij was een oprecht christen. Als ik terugkijk, besef ik dat de middelbare school een louterende plek was. Het was er moeilijk, maar ik ontwikkelde veerkracht. Ik zal altijd dankbaar zijn voor mijn toevluchtsoord, mijn heilige plaats, het muzieklokaal.⁸

Heb jij vanavond over jouw heilige plaatsen nagedacht? Ik heb inmiddels aan honderden jongevrouwen gevraagd om mij over hun ‘heilige plaatsen’ te vertellen. Of die nu een geografische plek of een tijdsmoment zijn, ze zijn even heilig en hebben ongelooflijke macht om te versterken. Hier zijn negen van die ontroerende reacties:

• Eén: ‘Ik was in het ziekenhuis, met mijn pasgeboren broertje in mijn armen.’

• Twee: ‘Als ik mijn patriarchale zegen lees, heb ik het gevoel dat mijn hemelse Vader me kent en van me houdt.’

• Drie: ‘Op mijn twaalfde verjaardag versierden de jongevrouwen van mijn wijk de voordeur met papieren harten.⁹ Ik voelde me zo geliefd, geaccepteerd en blij!’

• Vier: ‘Toen ik op een dag in mijn Schriften las, “sprong” er een vers uit. Ik had het antwoord op mijn gebeden gevonden.’

• Vijf: ‘Ik kwam op een feestje waar mensen aan het drinken waren en andere ongepaste dingen deden. De Geest zei tegen me dat ik terug naar huis moest gaan. Dat deed ik, en ja, dat had sociale gevolgen. Maar dat moment gaf me het zelfvertrouwen dat ik nodig had om te weten dat ik het evangelie kon naleven.’

• Zes: ‘Tijdens het avondmaal dacht ik na over de verzoening. Ik besefte dat ik iemand op wie ik boos was, moest vergeven. Doordat ik ervoor koos om te vergeven, werd de verzoening een deel van mijn dagelijks leven.’

• Zeven: ‘Toen ik met mijn moeder naar “Een nieuw begin” was geweest, kuste ze me op de wang en zei dat ze van me hield. Voor zover ik mij kan herinneren, was dat de eerste keer dat ze dat deed.’

• Acht: ‘Met de steun van mijn bisschop wist ik dat de belofte in de Schriften waar is: “Al waren uw zonden als scharlaken, zij zullen wit worden als sneeuw.”¹⁰ Ik kreeg hoop en wist dat ik aan mijn lange bekeringsproces kon beginnen.’

• De laatste: ‘Op een avond raapte ik mijn moed bij elkaar en vertelde mijn beste vriendin wat ik van het evangelie en het Boek van Mormon vond. Later woonde ik haar doop bij. Nu gaan we samen naar de kerk.’

Mag ik jullie ook over een van mijn heilige plaatsen vertellen? Op een keer voelde ik mij onthutst, angstig en helemaal alleen. In stilte bad ik: ‘Hemelse Vader, ik weet niet hoe ik dit aan moet pakken. Help mij alstublieft.’ Kort daarna kwam iemand onverwacht naar me toe, legde een hand op mijn schouder en zei iets echt bemoedigends. Op dat ogenblik werd ik rustig. Ik voelde erkenning. Alles was anders. De woorden van president Spencer W. Kimball kwamen in me op: ‘God ziet ons echt en waakt over ons. Maar Hij komt meestal door een ander aan onze behoeften tegemoet.’¹¹ Voor mij was dat moment, die plaats, heilig geworden.

Lieve jongevrouwen, er zijn nog ontelbare andere heilige plaatsen waar we het samen over zouden kunnen hebben. Ik moedig je aan om, als je straks thuis bent, in je dagboek te schrijven over de plaatsen die je herkent en die je je herinnert als heilige plaatsen. Het is mij duidelijk dat duizenden van jullie op heilige plaatsen staan. Die plaatsen bieden je bescherming, kracht en vrede in roerige tijden. Jullie getuigenis groeit en wordt sterker doordat jullie op kleine, eenvoudige maar geweldige manieren voor waarheid en rechtschapenheid opkomen.

Jullie, de edele jeugd van de kerk, zijn mijn helden. Ik hou van jullie. Ik voel hoe ongelooflijk veel onze hemelse Vader van jullie houdt. Ik geef jullie mijn getuigenis dat het evangelie van Jezus Christus waar is. Hij wacht, klaar om je te redden als je ‘op heilige plaatsen [staat] en niet aan het wankelen [wordt] gebracht.’ Ik hou van president Thomas S. Monson, onze ware en bemoedigende profeet. Ik heb dit gezegd in de naam van Jezus Christus. Amen.