Κρατώντας διαρκώς γερά

Ο πατέρας μου μπορούσε να θυμηθεί την ίδια ημέρα, ακόμη και την ίδια ώρα που η οικογένειά του --πατέρας, μητέρα και τέσσερα παιδιά-- άφησαν την Εκκλησία, πολλοί εξ αυτών για να μην επιστρέψουν ποτέ πάλι σε αυτή τη ζωή. Ήταν 13 ετών, διάκονος και σε εκείνες τις ημέρες οι οικογένειες παρακολουθούσαν το σχολείο Κυριακής το πρωί και κατόπιν τη συγκέντρωση μεταλήψεως το απόγευμα. Μία όμορφη ανοιξιάτικη ημέρα, μετά την επιστροφή στο σπίτι από τις λατρευτικές συγκεντρώσεις της Κυριακής και έχοντας ένα οικογενειακό μεσημεριανό γεύμα μαζί, η μητέρα του στράφηκε στον πατέρα του και ρώτησε απλά: «Λοιπόν, αγαπητέ, πιστεύεις ότι θα έπρεπε να πάμε στη συγκέντρωση μεταλήψεως αυτό το απόγευμα ή θα έπρεπε να πάμε την οικογένεια μία βόλτα με το αυτοκίνητο στην εξοχή;»

Η ιδέα ότι υπήρχε μία επιλογή για τη συγκέντρωση μεταλήψεως δεν είχε ποτέ περάσει από τον νου του πατέρα μου, όμως αυτός και οι τρεις έφηβοι αδελφοί του ανασηκώθηκαν όλοι και έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή. Εκείνη η βόλτα με το αυτοκίνητο το απόγευμα της Κυριακής στην εξοχή ήταν πιθανώς μία ευχάριστη οικογενειακή δραστηριότητα, όμως εκείνη η μικρή απόφαση έγινε η αρχή για μία νέα κατεύθυνση, η οποία τελικώς οδήγησε την οικογένειά του μακριά από την Εκκλησία με την προστασία, την ασφάλεια και τις ευλογίες της, και σε ένα διαφορετικό μονοπάτι.

Ως μάθημα σε εκείνους των ημερών μας, οι οποίοι ενδεχομένως μπουν σε πειρασμό να επιλέξουν διαφορετικό μονοπάτι, ο προφήτης Λεχί του Βιβλίου του Μόρμον μοιράζεται ένα όραμα με την οικογένειά του όπου «είδ[ε] αναρίθμητη συρροή ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους ωθούνταν προς τα εμπρός με εντατική προσπάθεια, για να μπορέσουν να φτάσουν το μονοπάτι που οδηγούσε στο δέντρο δίπλα στο οποίο στεκό[ταν].

»Και… έφτασαν και άρχισαν να βαδίζουν στο μονοπάτι που οδηγούσε στο δέντρο.

»Και… σηκώθηκε μια καταχνιά σκότους… τόσο πολύ που εκείνοι που είχαν αρχίσει να βαδίζουν στο μονοπάτι έχασαν το δρόμο τους, ώστε περιπλανήθηκαν και χάθηκαν»¹.

Ο Λεχί τότε είδε μία δεύτερη ομάδα η οποία «ωθ[είτο] προς τα εμπρός με εντατική προσπάθεια, και αυτοί προχώρησαν και πιάστηκαν από την άκρη τής σιδερένιας ράβδου. Και πράγματι ωθήθηκαν προς τα εμπρός με εντατική προσπάθεια μέσα από την καταχνιά τού σκότους, προσκολλημένοι στη σιδερένια ράβδο, μέχρι που πράγματι ήλθαν και έφαγαν από τον καρπό τού δέντρου». Δυστυχώς «αφού έφαγαν από τον καρπό τού δέντρου, έριξαν τα μάτια τους τριγύρω σαν να ντρέπονταν» εξαιτίας εκείνων στο «μέγα και εκτεταμένο κτίριο» που «ήταν σαν να κορόιδευαν και να έδειχναν με το δάχτυλο εκείνους που είχαν έλθει και έτρωγαν από τον καρπό». Εκείνοι οι άνθρωποι τότε «παραστράτησαν μέσα σε απαγορευμένα μονοπάτια και χάθηκαν»². Ήταν ανίκανοι ή ίσως απρόθυμοι να υπομείνουν έως το τέλος.

Υπήρχε ωστόσο μία τρίτη ομάδα, η οποία δεν ήταν μόνον επιτυχής στην προσέγγιση του δένδρου της ζωής, αλλά μετά δεν χάθηκαν. Για εκείνους οι γραφές λένε ότι ωθήθηκαν «προς τα εμπρός, κρατώντας διαρκώς γερά τη σιδερένια ράβδο, ώσπου έφθασαν και έπεσαν κάτω και έφαγαν από τον καρπό τού δέντρου»³. Η σιδερένια ράβδος αντιπροσωπεύει για αυτή την ομάδα τη μοναδική προστασία και ασφάλεια που μπορούσαν να βρουν και την κρατούσαν διαρκώς γερά. Αρνούνταν να την αφήσουν ακόμη και για κάτι τόσο απλό όπως η βόλτα με αυτοκίνητο το απόγευμα της Κυριακής στην εξοχή.

Σχετικώς με αυτή την ομάδα των ανθρώπων ο Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Μπέντναρ έχει διδάξει: «Η φράση-κλειδί σε αυτό το εδάφιο είναι ‘κρατώντας διαρκώς γερά’ τη σιδερένια ράβδο. …Πιθανόν η τρίτη ομάδα ανθρώπων συνεχώς διάβαζε και μελετούσε και ερευνούσε τα λόγια του Χριστού. …Αυτή είναι η ομάδα στην οποίαν εσείς και εγώ θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε να προσχωρίσουμε»⁴.

Όσοι από εμάς, οι οποίοι είμαστε μέλη της Εκκλησίας του Θεού σήμερα, έχουμε συνάψει διαθήκες να ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό και να υπακούμε στις εντολές του Θεού. Στο βάπτισμα συνήψαμε διαθήκη να σταθούμε ως μάρτυρες του Σωτήρος,⁵ να περιθάλπουμε τους αδύναμους και τους άπορους,⁶ να τηρούμε τις εντολές του Θεού και να μετανοούμε όπως χρειάζεται, επειδή όπως δίδαξε ο Απόστολος Παύλος: «Όλοι όσοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα τού Θεού»⁷.

Κάθε εβδομάδα έχουμε την ευκαιρία να παρευρισκόμαστε στη συγκέντρωση μεταλήψεως, όπου μπορούμε να ανανεώσουμε αυτές τις διαθήκες μεταλαμβάνοντας το ψωμί και το νερό της διάταξης της μεταλήψεως. Αυτή η απλή πράξη μάς επιτρέπει για άλλη μία φορά να δεσμευτούμε να ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό και να μετανοούμε, όταν αποτυγχάνουμε. Η υπόσχεση του Θεού σε ανταπόδοση είναι το Πνεύμα Του ως οδηγός και προστασία.

Από το Να κηρύττετε το ευαγγέλιό μου, οι ιεραπόστολοι μας διδάσκουν ότι αποκάλυψη και μαρτυρία έρχονται, όταν παρευρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας την Κυριακή: «Καθώς παρευρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας και λατρεύουμε μαζί, ενδυναμώνουμε ο ένας τον άλλο. Ανανεωνόμαστε από τη σχέση μας με τους φίλους και την οικογένειά μας. Η πίστη μας ενδυναμώνεται καθώς μελετάμε τις γραφές και μαθαίνουμε περισσότερο για το αποκατεστημένο ευαγγέλιο»⁸.

Κάποιος ενδεχομένως να ρωτήσει, γιατί έχουμε τρεις ξεχωριστές συγκεντρώσεις την Κυριακή και γιατί έχουμε ανάγκη κάθε μία από αυτές. Ας δούμε εν συντομία αυτές τις τρεις συγκεντρώσεις:

• Η συγκέντρωση μεταλήψεως μάς παρέχει την ευκαιρία να συμμετάσχουμε στη διάταξη της μεταλήψεως. Ανανεώνουμε τις διαθήκες μας, λαμβάνουμε μία αυξημένη ποσότητα του Πνεύματος και έχουμε την επιπρόσθετη ευλογία τού να είμαστε καθοδηγημένοι και εξυψωμένοι πνευματικώς από το Άγιο Πνεύμα.

• Το σχολείο Κυριακής μάς επιτρέπει να «διδάσκ[ουμε] ο ένας τον άλλον τη διδαχής τής βασιλείας»⁹ ώστε όλοι να μπορέσουν να «εξυψώνονται πνευματικά και να αγαλλιάζονται μαζί»¹⁰. Μεγάλη δύναμη και προσωπική ειρήνη έρχονται καθώς κατανοούμε τις διδαχές του αποκατεστημένου Ευαγγελίου.

• Οι συγκεντρώσεις Ιεροσύνης είναι χρόνος για άνδρες και νέους άνδρες να «μάθ[ουν] το καθήκον [τους]»¹¹ και να «καθοδηγ[ούνται] πιο τέλεια»¹² και οι συγκεντρώσεις της Ανακουφιστικής Εταιρείας παρέχουν στις γυναίκες της Εκκλησίας την ευκαιρία να «αυξήσουν την πίστη τους… να ενδυναμώσουν τις οικογένειες και τα σπίτια τους και να βοηθήσουν εκείνους που έχουν ανάγκη»¹³.

Ομοίως, οι νέες γυναίκες και τα παιδιά μας έχουν τις δικές τους συγκεντρώσεις και τάξεις, όπου διδάσκονται το Ευαγγέλιο καθώς προετοιμάζονται για σημαντικές ευθύνες που θα έλθουν σε αυτούς. Σε κάθε μία από αυτές τις μοναδικές αλλά συνδεδεμένες συγκεντρώσεις, μαθαίνουμε τη διδαχή, αισθανόμαστε το Πνεύμα και υπηρετούμε ό ένας τον άλλον. Ενώ μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις λόγω αποστάσεως, δαπάνης ταξιδιού ή υγείας, θα πρέπει να προσπαθούμε να παρευρισκόμαστε σε όλες τις συγκεντρώσεις της Κυριακής. Υπόσχομαι ότι ευλογίες μεγάλης χαράς και ειρήνης θα έλθουν από τη λατρεία κατά τη διάρκεια του τρίωρου προγράμματος μας των συγκεντρώσεων της Κυριακής.

Οι οικογένειές μας έχουν δεσμευτεί να παρευρίσκονται σε όλες τις συγκεντρώσεις μας της Κυριακής. Έχουμε διαπιστώσει ότι αυτό ενδυναμώνει την πίστη μας και εμβαθύνει την κατανόησή μας για το Ευαγγέλιο. Έχουμε μάθει ότι αισθανόμαστε καλά σχετικά με την απόφασή μας να παρευρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις μας της Εκκλησίας, ειδικώς καθώς επιστρέφουμε στο σπίτι μας και συνεχίζουμε να τηρούμε την Ημέρα του Κυρίου. Ακόμη παρευρισκόμαστε σε όλες τις συγκεντρώσεις μας της Κυριακής, όταν βρισκόμαστε σε διακοπές ή ταξιδεύουμε. Μία από τις κόρες μας προσφάτως έγραψε για να πει ότι είχε παρευρεθεί στην εκκλησία σε μία πόλη όπου ταξίδευε και τότε προσέθεσε: «Ναι, μπαμπά παρευρέθηκα και στις τρεις συγκεντρώσεις της Κυριακής». Γνωρίζω ότι ευλογήθηκε για αυτή τη χρηστή απόφαση.

Ο καθένας μας έχει πολλές επιλογές να κάνει αναφορικά με το πώς τηρεί την Ημέρα του Κυρίου. Θα υπάρχει πάντα κάποια «καλή» δραστηριότητα η οποία μπορεί και θα πρέπει να θυσιαστεί για την καλύτερη επιλογή της προσέλευσης στη συγκέντρωση της Εκκλησίας. Αυτό είναι στην πραγματικότητα ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο εναντίος «ξεγελάει τις ψυχές [μας], και [μας] παρασύρει προσεκτικά»¹⁴. Χρησιμοποιεί «καλές» δραστηριότητες ως υποκατάστατες για «καλύτερες» ή ακόμη «άριστες» δραστηριότητες»¹⁵.

Το να κρατούμε διαρκώς γερά τη ράβδο σημαίνει ότι, όποτε είναι δυνατόν, παρευρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις μας της Κυριακής: συγκέντρωση μεταλήψεως, σχολείο Κυριακής ή συγκεντρώσεις ιεροσύνης ή Ανακουφιστικής Εταιρείας. Τα παιδιά μας και οι νέοι παρευρίσκονται στις αντίστοιχες συγκεντρώσεις τους στην Προκαταρκτική, Νέους Άνδρες και Νέες Γυναίκες. Δεν θα πρέπει ποτέ να επιλέγουμε σε ποιες συγκεντρώσεις θα παρευρισκόμαστε. Απλώς κρατάμε γερά τον λόγο του Θεού με το να λατρεύουμε και να παρευρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις της Ημέρας του Κυρίου.

Το να κρατούμε γερά διαρκώς τη ράβδο σημαίνει ότι αγωνιζόμαστε να τηρούμε όλες τις εντολές του Κυρίου, να έχουμε καθημερινή προσωπική και οικογενειακή προσευχή και να μελετούμε τις γραφές καθημερινώς.

Το να κρατούμε γερά διαρκώς είναι μέρος της διδαχής του Χριστού, όπως δίδαξε στο Βιβλίο του Μόρμον. Εξασκούμε πίστη στον Ιησού Χριστό, μετανοούμε για τις αμαρτίες μας, αλλάζουμε την καρδιά μας και όταν ακολουθούμε Εκείνον μέσα στα ύδατα του βαπτίσματος και λαμβάνουμε την επικυρωμένη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, η οποία υπηρετεί ως οδηγός και παράκλητος. Και κατόπιν όπως ο Νεφί δίδαξε: «βαδί[ζουμε] εμπρός με εντατική προσπάθεια με τα λόγια του Χριστού» μέχρι το τέλος της ζωή μας¹⁶.

Αδελφοί και αδελφές μου, είμαστε λαός της διαθήκης. Προθύμως συνάπτουμε και τηρούμε διαθήκες και η υπεσχημένη ευλογία είναι αυτή που θα λάβουμε «όλα όσα έχει ο Πατέρας»¹⁷. Καθώς κρατάμε γερά διαρκώς τη ράβδο με το να τηρούμε τις διαθήκες μας, θα ενδυναμωθούμε για να αντισταθούμε στους πειρασμούς και στους κινδύνους του κόσμου. Θα κατορθώσουμε να πλοηγηθούμε σε αυτή τη θνητή ζωή με όλες τις δυσκολίες τις μέχρις ότου προσεγγίσουμε το δένδρο με τον καρπό «τον πιο πολύτιμο και πιο επιθυμητό υπεράνω κάθε άλλου καρπού»¹⁸.

Ο πατέρας μου ήταν ευτυχής να παντρευτεί μία καλή γυναίκα που τον ενεθάρρυνε να επιστρέψει στην εκκλησία της νεότητός του και να αρχίσει πάλι να προοδεύει κατά μήκος του μονοπατιού. Η πιστή ζωή τους έχει ευλογήσει όλα τα παιδιά τους, την επομένη γενεά των εγγονιών και τώρα των δισέγγονών τους.

Ακριβώς όπως η απλή απόφαση να παρευρίσκονται ή να μην παρευρίσκονται σε κάποια από τις συγκεντρώσεις λατρείας της Ημέρας τους του Κυρίου, έκανε μία σημαντική διαφορά στη ζωή της οικογένειας των παππούδων μου, οι καθημερινές αποφάσεις μας θα έχουν αντίκτυπο στη ζωή μας με σημαντικούς τρόπους. Μία φαινομενικά μικρή απόφαση όπως λόγου χάριν κατά πόσον να παρευρεθούμε ή όχι σε μία συγκέντρωση μεταλήψεως μπορεί να έχει εκτεταμένες, ακόμη και αιώνιες συνέπειες.

Ελπίζω ότι θα επιλέξουμε να είμαστε επιμελείς και θα αποκτήσουμε μεγάλες ευλογίες και προστασίες οι οποίες έρχονται από τη συγκέντρωση και την τήρηση των διαθηκών. Είθε να κρατάμε γερά διαρκώς τη ράβδο που οδηγεί στην παρουσία του Επουράνιου Πατέρα, είναι η προσευχή μου στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.