Czy wiemy, co mamy?

W dokumencie „Rodzina: Proklamacja dla świata” członkowie Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów powiedzieli: „Wszystkie istoty ludzkie — mężczyźni i kobiety — są stworzone na obraz i podobieństwo Boga. Każdy jest umiłowanym duchowym synem lub córką niebiańskich rodziców, i dlatego każdy posiada boską naturę i przeznaczenie”¹. Aby osiągnąć to boskie przeznaczenie każdy syn i córka Boga musi przyjąć obrzędy i przymierza kapłańskie.

Musimy przyjąć chrzest. Wstępując w wody chrztu, zawieramy przymierze, że bierzemy na siebie imię Chrystusa, zawsze będziemy o Nim pamiętać, przestrzegać Jego przykazań i służyć mu do końca życia, abyśmy zawsze mogli mieć ze sobą Jego Ducha².

Potrzebujemy daru Ducha Świętego. Dzięki temu obrzędowi możemy mieć dostęp do stałego towarzystwa Ducha. Prezydent Wilford Woodruff nauczał: „Każdy mężczyzna i każda kobieta, którzy przyszli do Kościoła Boga i zostali ochrzczeni na odpuszczenie grzechów, mają prawo do objawienia, prawo do Ducha Bożego, aby im pomagał w pracy, w wychowywaniu dzieci, w doradzaniu własnym dzieciom i tym, którym na mocy powołania mają przewodniczyć. Duch Święty nie jest przeznaczony tylko dla mężczyzn, czy apostołów lub proroków; należy do każdego wiernego mężczyzny i kobiety oraz każdego dziecka, które jest wystarczająco duże, aby przyjąć ewangelię Chrystusa”³.

Musimy otrzymać obdarowanie świątynne. Starszy M. Russell Ballard powiedział: „Gdy mężczyźni i kobiety udają się do świątyni, są oni obdarowywani tą samą mocą, która z definicji jest mocą kapłańską. […] Obdarowanie jest dosłownie darem mocy”⁴.

Musimy przyjąć obrzęd zapieczętowania, który prowadzi do życia wiecznego i jest „największym darem Boga”⁵. Ten obrzęd kapłański może być przyjęty jedynie przez mężczyznę i kobietę razem. Starszy Russell M. Nelson nauczał: „Upoważnienie kapłańskie zostało przywrócone po to, aby rodziny mogły być zapieczętowane na wieczność”⁶.

Musimy mieć możliwość odnowienia naszych przymierzy co tydzień, kiedy przyjmujemy sakrament. Prorocy i apostołowie w dniach ostatnich nauczają, że gdy godnie przyjmujemy sakrament, odnawiamy nie tylko przymierze chrztu, ale „wszystkie przymierza zawarte z Panem”⁷.

Te obrzędy i przymierza kapłańskie dają nam dostęp do pełni błogosławieństw obiecanych nam przez Boga, które możemy otrzymać dzięki Zadośćuczynieniu Zbawiciela. Uzbrajają one synów i córki Boga w moc, w moc Boga⁸, dają nam możliwość, aby otrzymać życie wieczne — aby powrócić do obecności Boga i żyć z Nim i Jego wieczną rodziną.

Niedawno wraz z przywódcami kapłańskimi udałam się do domów czterech kobiet w Hondurasie. Siostry te oraz ich rodziny potrzebowały kluczy i upoważnienia kapłańskiego, obrzędów i przymierzy kapłańskich oraz mocy i błogosławieństw kapłańskich.

Odwiedziliśmy drogą siostrę, która jest mężatką i ma dwójkę cudownych dzieci. Jest wierna i aktywna w Kościele i naucza swoje dzieci, aby wybierały dobro. Jej mąż wspiera ją w aktywności w Kościele, ale sam nie jest członkiem. Jej rodzina jest silna, ale aby cieszyć się większą siłą, potrzebują dodatkowych błogosławieństw kapłańskich. Ojciec powinien przyjąć obrzędy chrztu i nadania daru Ducha Świętego, a także otrzymać kapłaństwo. Potrzebują mocy kapłańskiej, która przychodzi poprzez obdarowanie i zapieczętowanie.

Następnie udaliśmy się do domu dwóch samotnych sióstr, kobiet wielkiej wiary. Syn jednej z nich przygotowuje się do służby na misji. Druga siostra jest w trakcie terapii leczenia raka. W czasie zniechęcenia i rozpaczy pamiętają o Zadośćuczynieniu Zbawiciela oraz są przepełnione wiarą i nadzieją. Obydwie potrzebują dodatkowych błogosławieństw oraz mocy dostępnej poprzez obrzędy świątynne. Zachęciliśmy je, aby dołączyły do przyszłego misjonarza, by przygotować się do otrzymania tych obrzędów.

Na koniec odwiedziliśmy siostrę, której mąż zginął niedawno w tragicznym wypadku. Jest nowo nawrócona do Kościoła, jeszcze nie rozumie, że może otrzymać własne obdarowanie i zostać zapieczętowana do męża. Gdy nauczaliśmy ją, że te wspaniałe błogosławieństwa mogą być dostępne dla niej i jej zmarłego męża, została napełniona nadzieją. Wie, że przez obrzędy oraz przymierza świątynne jej rodzina może być zapieczętowana i ma wiarę oraz determinację, by stawić czoła czekającym na nią próbom.

Syn tej wdowy przygotowuje się do otrzymania Kapłaństwa Aarona. Jego ustanowienie będzie wspaniałym błogosławieństwem dla tej rodziny i dla niej samej. W ich domu będzie posiadacz kapłaństwa. 

Gdy spotkałam się z tymi wiernymi kobietami w Hondurasie, widziałam, że dążą do tego, aby ich rodziny były aktywne w ewangelii. Wyrażały wdzięczność za członków okręgu dochowujących przymierzy, którzy troskliwie opiekują się nimi i wspierają je docześnie i duchowo. Jednak każda z tych sióstr ma potrzeby, które nie były w pełni zaspokojone.

W każdym z tych trzech domów, w których byliśmy, mądrzy przywódcy kapłańscy zapytali te siostry, czy otrzymały błogosławieństwa kapłańskie. Zawsze odpowiedź brzmiała „nie”. Siostry poprosiły i otrzmały błogosławieństwo kapłańskie tego dnia. Każda płakała, gdy wyrażała wdzięczność za pocieszenie, wskazówki, otuchę i natchnienie, które przychodzą od ich Ojca w Niebie poprzez godnego posiadacza kapłaństwa.

Te siostry są dla mnie natchnieniem. Okazywały szacunek Bogu i Jego mocy oraz upoważnieniu. Byłam bardzo wdzięczna za przywódców kapłańskich, z którymi udałam się do tych domostw. Gdy opuszczaliśmy każdy z domów, naradzaliśmy się razem, jak pomóc tym rodzinom otrzymać błogosławieństwa, których potrzebowały w postępowaniu na ścieżce przymierzy, i wzmacniać te rodziny.

Obecnie istnieje wielka potrzeba, aby mężczyźni i kobiety pielęgnowali wzajemny szacunek do siebie jako synów i córek Boga oraz szanowali naszego Ojca w Niebie i Jego kapłaństwo — Jego moc i upoważnienie.

On ma dla nas plan, a gdy wykazujemy się wiarą i zaufaniem w Jego plan, nasz szacunek do Niego i Jego mocy oraz upoważnienia kapłańskiego zostanie wzmocniony.

Podczas ogólnoświatowego szkolenia przywódców zatytułowanego Wzmacnianie rodzin i Kościoła poprzez kapłaństwo byliśmy nauczani, że siostry, u których w domu nie ma posiadaczy kapłaństwa, nigdy nie powinny czuć się osamotnione. Są błogosławione i wzmacniane przez obrzędy, jakie otrzymały i przez przymierza, jakich dochowują. Nie powinny wahać się, zwracając się o pomoc, kiedy jej potrzebują. Starszy M. Russell Ballard nauczał, że każda kobieta w Kościele powinna wiedzieć, że ma biskupa, prezydenta kworum starszych, nauczyciela domowego i innych godnych posiadaczy kapłaństwa, na których może polegać i może zaprosić do swego domu, aby jej pomogli oraz „udzielili jej błogosławieństwa”⁹.

Starszy Ballard także nauczał: „Nasz Ojciec w Niebie hojnie udziela Swojej mocy. Wszyscy mężczyźni i kobiety mają dostęp do tej pomocnej mocy we własnym życiu. Wszyscy, którzy zawarli święte przymierza z Panem i którzy szanują te przymierza, kwalifikują się do otrzymania osobistego objawienia, do bycia pobłogosławionym służbą aniołów oraz do przebywania z Bogiem”¹⁰.

Potrzebujemy się wzajemnie. Synowie Boga potrzebują córek Boga, a córki Boga potrzebują synów Boga.

Mamy różne dary i różne mocne strony. W I Liście do Koryntian w rozdziale 12. podkreślone jest, że każdy z nas, jako syn i córka Boga, musi wypełnić osobistą rolę i obowiązki zgodnie z planem Pana, aby wszyscy mogli mieć z tego korzyść¹¹.

Synowie Boga, czy wiecie, kim jesteście? Czy wiecie, co posiadacie? Czy jesteście godni używania kapłaństwa i otrzymania mocy i błogosławieństw kapłaństwa? Czy znacie swoje zadania i obowiązki polegające na wzmacnianiu domów jako ojcowie, dziadkowie, synowie, bracia i wujkowie? Czy okazujecie szacunek kobietom i macierzyństwu?

Córki Boga, czy wiemy, kim jesteśmy? Czy wiemy, co mamy? Czy jesteśmy godne otrzymania mocy i błogosławieństw kapłaństwa? Czy otrzymane dary przyjmujemy z wdzięcznością, wdziękiem i godnością? Czy znamy swoje zadania i obowiązki polegające na wzmacnianiu domów jako matki, babcie, córki, siostry i ciocie? Czy okazujemy szacunek mężczyznom i ojcom?

Jako synowie i córki przymierza, czy mamy wiarę w Ojca Niebieskiego i w Jego wieczny plan dla nas? Czy wierzymy w Jezusa Chrystusa i w Jego Zadośćuczynienie? Czy wierzymy, że mamy boską naturę i przeznaczenie? A czy w naszych wysiłkach zmierzających do osiągnięcia tego przeznaczenia i otrzymania tego, co ma Ojciec¹², rozumiemy wagę otrzymania obrzędów kapłańskich oraz zawarcia, dochowywania i odnawiania przymierzy z Panem?

Jesteśmy ukochanymi duchowymi synami i córkami niebiańskich rodziców, mającymi boską naturę i przeznaczenie. Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, kochał nas na tyle, że oddał za nas Swoje życie. Dzięki Jego Zadośćuczynieniu możemy podążać ścieżką i powrócić do naszego niebiańskiego domu dzięki świętym obrzędom i przymierzom kapłaństwa.

Te obrzędy i przymierza kapłańskie zostały przywrócone na ziemię poprzez Proroka Józefa Smitha, a w dzisiejszych czasach wszystkie klucze kapłańskie na ziemi dzierży Prezydent Thomas S. Monson.

Starszy D. Todd Christofferson nauczał: „W Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich znajduje się upoważnienie kapłańskie, by dokonywać obrzędów, dzięki którym możemy zawierać wiążące przymierza z naszym Ojcem w Niebie w imię Jego Świętego Syna. […] Bóg dotrzyma Swoich obietnic w stosunku do was, jeśli dochowacie przymierzy, które z Nim zawarliście”¹³.

O tych rzeczach świadczę w święte imię Jezusa Chrystusa, amen.