Πλησιάζοντας πιο κοντά στον Θεό

Ο ηλικίας έξι ετών εγγονός μας, Όλι, ο οποίος στοργικά με αποκαλεί «Παπαρούνα» είχε να πάρει κάτι από το αυτοκίνητο. Ο μπαμπάς του βρισκόταν μέσα στο σπίτι και χωρίς να το γνωρίζει ο Όλι, ξεκλείδωσε την πόρτα του αυτοκινήτου από μακριά καθώς ο Όλι την πλησίασε και κατόπιν την κλείδωσε πάλι, όταν τελείωσε. Ο Όλι κατόπιν έτρεξε μέσα με ένα μεγάλο χαμόγελο!

Όλη η οικογένεια τον ρώτησε: «Πώς έκανες την πόρτα του αυτοκινήτου να ξεκλειδώσει για σένα και κατόπιν να ξανακλειδώσει;» Απλώς χαμογέλασε.

Η κόρη μας, η μητέρα του, είπε: «Ίσως είναι όπως όταν ο Παπαρούνας το κάνει -- ίσως να έχεις μαγικές δυνάμεις όπως εκείνος!»

Όταν αυτό συνέβη για δεύτερη φορά μερικά λεπτά αργότερα, η απάντησή του σε περαιτέρω ερωτήσεις σχετικώς με τις νέο-ανακαλυφθείσες ικανότητές του ήταν: «Είναι εκπληκτικό! Πιστεύω ότι είναι επειδή ο Παπαρούνας με αγαπά και είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου και με φροντίζει!»

Έχω ευλογηθεί που γνωρίζω αληθώς θαυμαστά πράγματα τα οποία έχουν συμβεί στη ζωή των πιστών Αγίων σε όλη την Αφρική, την Παπούα Νέα Γουινέα, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και στις νήσους του Ειρηνικού. Συμφωνώ με τον Όλι -- πιστεύω ότι είναι επειδή εκείνοι οι πιστοί άνθρωποι αισθάνονται τον ίδιο τρόπο για τον Επουράνιο Πατέρα και τον Σωτήρα όπως ο Όλι αισθάνεται για εμένα. Αγαπούν τον Θεό ως στενό φίλο και Εκείνος τους φροντίζει.

Τα μέλη της Εκκλησίας δικαιούνται και πολλά λαμβάνουν πνευματική μαρτυρία και συνάπτουν ιερές διαθήκες να ακολουθούν τον Κύριο. Εντούτοις παρόλα αυτά, κάποια μέλη της Εκκλησίας πηγαίνουν προς Εκείνον, ενώ άλλα δεν το κάνουν. Σε ποια κατηγορία ανήκετε;

Ο Θεός θα πρέπει να είναι το κέντρο του σύμπαντός μας -- κυριολεκτικώς το επίκεντρό μας. Είναι; Ή είναι μερικές φορές πιο μακριά από τις σκέψεις και τις προθέσεις της καρδιάς μας; (βλέπε Μωσία 5:13). Σημειώστε ότι δεν είναι μόνον οι σκέψεις της καρδιάς μας οι οποίες είναι σημαντικές, αλλά και οι «προθέσεις». Πώς η συμπεριφορά και οι πράξεις μας αντικατοπτρίζουν την ακεραιότητα των προθέσεών μας;

Ο Μπεν, ο υιός μας, όταν ήταν 16 ετών και μίλησε στη συνέλευση πασσάλου, ρώτησε: «Πώς θα αισθανόσαστε, εάν κάποιος σας υποσχόταν κάτι κάθε εβδομάδα και ποτέ δεν κρατούσε την υπόσχεση;» Συνέχισε: «Παίρνουμε σοβαρά την υπόσχεση που δίνουμε, όταν μεταλαμβάνουμε και συνάπτουμε διαθήκη να τηρούμε τις εντολές Του και να Τον θυμόμαστε πάντοτε;»

Ο Θεός μάς δίνει τρόπους για να βοηθήσουν να θυμόμαστε Εκείνον και τις δυνάμεις Του, που μας στηρίζουν. Ένας τρόπος είναι μέσω αυτής της κοινής μοίρας που όλοι μοιραζόμαστε -- τις αντιξοότητες (βλέπε Άλμα 32:6). Καθώς ενθυμούμαι τις δοκιμασίες που έχω αντιμετωπίσει, είναι σαφές ότι έχουν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη, την κατανόηση και την ενσυναίσθησή μου. Με έχουν φέρει πιο κοντά στον Επουράνιο Πατέρα και στον Υιό Του με εμπειρίες και εξαγνισμό που είναι εντυπωμένα βαθιά μέσα στην καρδιά μου.

Η καθοδήγηση και η διδασκαλία του Κυρίου είναι ουσιώδεις. Βοήθησε τον πιστό αδελφό τού Ιαρέδ με το να το να επιλύσει μία από τις δύο δυσκολίες, όταν Του είπε πώς να λάβει φρέσκο αέρα μέσα στις φορτηγίδες οι οποίες είχαν με πίστη ναυπηγηθεί (βλέπε Εθέρ 2:20). Εντούτοις, ευστόχως, ο Κύριος όχι μόνον άφησε άλυτη τη δυσκολία του πώς να παράσχουν φως, αλλά κατόπιν το έκανε σαφές ότι Εκείνος, ο Κύριος θα επέτρεπε τα αλλεπάλληλα πλήγματα και τις δοκιμασίες που ήταν απαραίτητες για την επίλυσή της. Εκείνος θα ήταν που θα έστελνε τους ανέμους, τις βροχές και τις πλημμύρες (βλέπε Εθέρ 2:23–24).

Γιατί θα το έκανε αυτό; Και γιατί προειδοποιεί τον καθέναν από εμάς να απομακρυνθούμε από την πηγή του κινδύνου, όταν θα μπορούσε απλώς να σταματήσει τον κίνδυνο να συμβεί; Ο Πρόεδρος Ουίλφορντ Γούντροφ είπε την ιστορία πως είχε προειδοποιηθεί πνευματικώς να μεταφέρει την άμαξα στην οποία εκείνος, η σύζυγος και το παιδί του κοιμούνταν και κατόπιν έγιναν μάρτυρες όταν ένας ανεμοστρόβιλος ξερίζωσε ένα μεγάλο δένδρο και το πέταξε ακριβώς εκεί όπου η άμαξα στεκόταν πριν (βλέπε Teachings of Presidents of the Church: Wilford Woodruff [2004], 47).

Και στα δύο περιστατικά ο καιρός θα μπορούσε να είχε προσαρμοστεί για να εξαλειφθούν οι κίνδυνοι. Όμως εδώ είναι το ζήτημα -- αντί να επιλύσει το πρόβλημα ο Ίδιος, ο Κύριος επιθυμεί από εμάς να αναπτύξουμε την πίστη η οποία θα μας βοηθήσει να βασιζόμαστε σε Εκείνον για την επίλυση των προβλημάτων μας και να Τον εμπιστευόμαστε. Κατόπιν μπορούμε να αισθανθούμε την αγάπη Του συνεχώς, ισχυρότερα, πιο καθαρά και πιο προσωπικά. Ενωνόμαστε με Εκείνον και μπορούμε να γίνουμε σαν Εκείνον. Είναι ο σκοπός Του να γίνουμε σαν Εκείνον. Στην πραγματικότητα, είναι η δόξα Του και το έργο Του (βλέπε Μωυσή 1:39).

Ένα νεαρό αγόρι προσπαθούσε να εξομαλύνει την περιοχή με χώμα πίσω από το σπίτι του, ώστε να μπορέσει να παίξει εκεί με τα αυτοκίνητά του. Υπήρχε ένας μεγάλος βράχος που εμπόδιζε το έργο του. Το αγόρι έσπρωξε και τράβηξε με όλη του τη δύναμη, όμως ασχέτως του πόσο σκληρά προσπάθησε, ο βράχος δεν μετακινήθηκε.

Ο πατέρας του πρόσεχε για λίγο, κατόπιν ήλθε στον υιό του και είπε: «Πρέπει να χρησιμοποιήσεις όλη σου τη δύναμη για να μετακινήσεις ένα βράχο τόσο μεγάλο».

Το αγόρι απήντησε: «Έχω χρησιμοποιήσει όλη τη δύναμή μου!»

Ο πατέρας του τον διόρθωσε: «Όχι δεν έχεις. Δεν είχες τη βοήθειά μου ακόμη!»

Κατόπιν έσκυψαν μαζί και μετακίνησαν τον βράχο εύκολα.

Ο πατέρας του φίλου μου Βάιντα Ρομ, πρόεδρος του πρώτου πασσάλου της Παπούα Νέας Γουινέας, διδάχθηκε επίσης ότι μπορούσε να στραφεί στον Πατέρα του στους Ουρανούς σε καιρούς ανάγκης. Εκείνος και οι συγχωριανοί του μπορούσαν να επιβιώσουν μόνον μέσω των καλλιεργειών που καλλιεργούσαν. Μία ημέρα άναψε φωτιά να καθαρίσει το τμήμα του τού χωραφιού του χωριού για φύτευση. Εντούτοις, την φωτιά είχε προηγηθεί μία μακρά καυτή περίοδος και η βλάστηση ήταν πολύ ξηρή. Τοιουτοτρόπως, η φωτιά του έγινε όπως το είδος της φωτιάς που ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον περιέγραψε στην τελευταία γενική συνέλευση (βλέπε «Η υπακοή φέρνει ευλογίες», Ensign ήΛιαχόνα, Μάιος 2013, 89–90). Άρχισε να εξαπλώνεται στο λιβάδι και στους θάμνους και σύμφωνα με τα λόγια του υιού του, είχε ως αποτέλεσμα «ένα μεγάλο τέρας φωτιάς». Φοβήθηκε για τους συγχωριανούς του και την πιθανή απώλεια των καλλιεργειών τους. Εάν καταστρέφονταν, θα ήταν υπόλογος στη δικαιοσύνη του χωριού. Αδυνατώντας να σβήσει τη φωτιά, θυμήθηκε τότε τον Κύριο.

Τώρα παραθέτω από τον υιό του, τον φίλο μου: «Γονάτισε στον λόφο μέσα στους θάμνους και άρχισε να προσεύχεται στον Επουράνιο Πατέρα να σταματήσει τη φωτιά. Αιφνιδίως εμφανίστηκε εκεί ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο πάνω από όπου προσευχόταν και έβρεξε τόσο δυνατά -- όμως μόνον όπου η φωτιά έκαιγε. Όταν κοίταξε γύρω, υπήρχε καθαρός ουρανός παντού εκτός από όπου έκαιγαν οι φλόγες. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο Κύριος θα απαντούσε σε έναν απλό άνθρωπο όπως εκείνος και γονάτισε πάλι και έκλαψε σαν παιδί. Είπε ότι ήταν το γλυκύτερο συναίσθημα» (βλέπε Άλμα 36:3).

Ο Σωτήρας μας επιθυμεί από εμάς να Τον αγαπήσουμε αληθινά μέχρι του σημείου που να επιθυμούμε να ευθυγραμμίσουμε τη θέλησή μας με τη δική Του. Μπορούμε τότε να αισθανθούμε την αγάπη Του και να γνωρίσουμε τη δόξα Του. Κατόπιν μπορεί να μας ευλογήσει όπως το επιθυμεί. Αυτό συνέβη στον Νεφί, τον υιό του Ήλαμαν, ο οποίος έφθασε στο στάδιο όπου ο Κύριος τον εμπιστευόταν και εξαιτίας αυτού, μπορούσε να τον ευλογήσει με όλα τα οποία ζήτησε (βλέπε Ήλαμαν 10:4–5).

Στο Η Ζωή του Πι, το φανταστικό βιβλίο από τον Γιαν Μαρτέλ, ο ήρωας εκφράζει τα συναισθήματά του για τον Χριστό: «Δεν μπορούσα να σταματήσω να Τον σκέφτομαι. Ακόμη δεν μπορώ. Πέρασα τρεις ολόκληρες ημέρες με το να Τον σκέπτομαι. Όσο περισσότερο ο Χριστός ήταν στις σκέψεις μου, τόσο λιγότερο Τον ξεχνούσα. Και όσο περισσότερο μάθαινα για Εκείνον, τόσο λιγότερο ήθελα να τον αφήσω» ([2001], 57).

Αυτό είναι ακριβώς πώς αισθάνομαι για τον Σωτήρα. Είναι πάντα πλησίον, κυρίως σε ιερούς τόπους και σε περιόδους ανάγκης. Μερικές φορές όταν ελάχιστα το περιμένω, αισθάνομαι σχεδόν σαν να με κτυπά ελαφρά στον ώμο για να γνωρίζω ότι με αγαπά. Μπορώ να επιστρέψω αυτή την αγάπη με τον δικό μου ατελή τρόπο, δίδοντάς Του την καρδιά μου (βλέπε Δ&Δ 64:22, 34).

Μόλις μερικούς μήνες πριν κάθισα μαζί με τον Πρεσβύτερο Τζέφρυ Χόλαντ ενώ ανέθετε ιεραποστόλους στις ιεραποστολές τους. Όταν φύγαμε με περίμενε και καθώς βαδίζαμε, τύλιξε το βραχίονα του γύρω από τον ώμο μου. Του σχολίασα ότι έκανε το ίδιο πράγμα μία φορά πριν στην Αυστραλία. Είπε: «Αυτό είναι επειδή σε αγαπώ!» Και γνώριζα ότι ήταν αληθές.

Πιστεύω πως εάν θα μπορούσαμε να έχουμε το προνόμιο να βαδίζουμε φυσικά με τον Σωτήρα, ότι θα αισθανόμαστε τον βραχίονά Του να τυλίγει τον ώμο μας έτσι απλά. Όπως οι μαθητές πορεύονταν προς τους Εμμαούς, η καρδιά μας θα «καιγόταν μέσα μας» (Κατά Λουκάν 24:32). Αυτό είναι το μήνυμά Του: «Ελάτε και δείτε» (Κατά Ιωάννην 1:40). Είναι προσωπικό, δελεαστικό και συμπεριληπτικό στην πρόσκλησή του να βαδίσει με τον βραχίονά Του γύρω από τους ώμους μας.

Είθε όλοι να αισθανόμαστε τόσο βέβαιοι όσο ο Ενώς, όπως εκφράζεται στο τελευταίο εδάφιο αυτού του σύντομου όμως βαθυστόχαστου βιβλίου: «Και χαίρομαι υπέρμετρα για την ημέρα όπου το θνητό μου θα φορέσει την αθανασία, και θα σταθώ εμπρός του. Τότε θα αντικρίσω το πρόσωπό του με ευχαρίστηση και θα μου πει: Έλα σε μένα, ευλογημένε, υπάρχει τόπος προετοιμασμένος για σένα στους τόπους διαμονής τού Πατέρα μου» (Ενώς 1:27).

Λόγω της πολλαπλότητος των εμπειριών και της δυνάμεως με την οποία το Πνεύμα έχει μαρτυρήσει σε εμένα, καταθέτω μαρτυρία με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Θεός ζει. Αισθάνομαι την αγάπη Του. Είναι το πιο γλυκό συναίσθημα. Είθε να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο να ευθυγραμμίσουμε τη θέλησή μας με τη δική Του και αληθινά να Τον αγαπούμε. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.