Επισπεύδοντας τη στρατηγική της νίκης για το σχέδιο του Κυρίου!

Πριν από μερικά χρόνια, χρειάστηκε να μιλήσω με τη σύζυγο ενός από τους επισκόπους στον πάσσαλό μας και τηλεφώνησα στο σπίτι τους. Στο τηλέφωνο απάντησε ο μικρός γιος τους. Είπα: «Γεια σου, είναι εκεί η μητέρα σου;»

Απάντησε: «Ναι, εδώ είναι. Να την φωνάξω. Ποιος τηλεφωνεί;»

Απάντησα: «Πες της ότι είναι ο Πρόεδρος Νίλσεν».

Ακολούθησε μια σύντομη παύση και μετά, με πολύ ζωηρή φωνή, τον άκουσα να λέει: «Μαμά, ο Πρόεδρος Χίνκλι στο τηλέφωνο!»

Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα σκεφτόταν εκείνη. Θα πρέπει να ήταν η μεγαλύτερη διαδρομή μέχρι το τηλέφωνο που είχε κάνει ποτέ. Πέρασε μια σκέψη στον νου μου: «Θα έπρεπε να το κάνω;» Δεν έπρεπε, όμως και οι δύο γελάσαμε με αυτό. Τώρα που το σκέφτομαι, θα πρέπει να απογοητεύτηκε πολύ μιλώντας σε εμένα στο τηλέφωνο.

Τι θα κάνατε, αν πραγματικά ο προφήτης του Κυρίου σας καλούσε στο τηλέφωνο; Λοιπόν, το έχει κάνει! Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον καθώς το έκανε μία ακόμη φορά αυτό το πρωί, έχει καλέσει τον καθέναν από εμάς για ένα πολύ σημαντικό έργο. Είπε: «Τώρα είναι ο καιρός για τα μέλη και τους ιεραποστόλους να έλθουν μαζί, να εργαστούν μαζί, να μοχθήσουν στον αμπελώνα του Κυρίου για να φέρουν ψυχές σε Αυτόν» («Πίστη στο έργο της σωτηρίας» [ μετάδοση παγκόσμιας εκπαίδευσης ηγεσίας, Ιούνιος 2013], lds.org/broadcasts).

Ακούσαμε;

Σε όλο τον κόσμο, πάσσαλοι, περιφέρειες και ιεραποστολές βιώνουν ένα νέο επίπεδο δραστηριότητας, καθώς εκπληρώθηκε η διακήρυξη του Σωτήρα προς τον Τζόζεφ Σμιθ το 1832: «Ιδέστε, θα επιταχύνω το έργο μου κατά τον καιρό του» (Δ&Δ 88:73).

Αδελφοί και αδελφές, αυτός ο καιρός είναι τώρα! Το αισθάνομαι και είμαι βέβαιος ότι το ίδιο συμβαίνει και με εσάς.

Θέλησα να ενεργοποιήσω τον ενθουσιασμό και την πίστη μου στον Ιησού Χριστό. Όταν έπαιζα ποδόσφαιρο, σκεπτόμουν τη στρατηγική για να νικήσουμε σε έναν αγώνα. Αναμφίβολα, ξεκινώντας έναν αγώνα, αν η ομάδα μας ήταν προετοιμασμένη με σωστά σχεδιασμένες προσπάθειες ώστε να βάλει γκολ, θα πετυχαίναμε. Ωστόσο, μίλησα πρόσφατα με τον πασίγνωστο προπονητή τού ΠΜΓ, τον ΛαΒελ Έντουαρντς, για τη στρατηγική ώστε να νικήσουμε σε έναν αγώνα και είπε: «Δεν θα με ενδιέφεραν οι ενέργειες που θα κάνατε, αρκεί η ομάδα να βάλει γκολ!» Ως ένας από τους παίκτες του, που διηύθηνε το επιθετικό παιχνίδι, σκέφθηκα ότι ήταν πολύ πολυπλοκότερο από αυτό, όμως ίσως η απλή φιλοσοφία του είναι και ο λόγος που ένα στάδιο φέρει το όνομά του.

Δεδομένου ότι όλοι είμαστε στην ομάδα του Κυρίου, έχει ο καθένας μας το δικό του στρατηγικό σχέδιο νίκης; Είμαστε έτοιμοι να παίξουμε; Εάν εμείς, ως μέλη, αγαπούσαμε πραγματικά την οικογένειά μας, τους φίλους και τους συνεργάτες, δεν θα θέλαμε να μοιραστούμε τη μαρτυρία μας του αποκατεστημένου Ευαγγελίου μαζί τους;

Στο σεμινάριο για τους νέους προέδρους ιεραποστολής τον Ιούνιο, ένας αριθμός ρεκόρ 173 νέων προέδρων και οι σύζυγοί τους έλαβαν τελικές οδηγίες πριν ξεκινήσουν την υπηρέτησή τους. Και τα 15 μέλη της Πρώτης Προεδρίας και της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων μίλησαν απευθυνόμενα σ’ αυτήν την ξεχωριστή ομάδα.

Ο Πρεσβύτερος Τομ Πέρι προσέθεσε τα τελικά σχόλια: «Είναι η πλέον αξιοσημείωτη εποχή στην ιστορία της Εκκλησίας. Είναι κάτι το οποίο κατατάσσεται στα σπουδαία γεγονότα που συνέβησαν στην ιστορία του παρελθόντος, όπως το Πρώτο Όραμα, το δώρο που έχουμε, το οποίο είναι το Βιβλίο του Μόρμον, η αποκατάσταση του Ευαγγελίου, όπως όλα εκείνα τα οποία οικοδόμησαν εκείνο το θεμέλιο για εμάς, ώστε να προχωρήσουμε και να διδάξουμε στο βασίλειο του Πατέρα μας στους Ουρανούς» («Τελικές Παρατηρήσεις» [ομιλία που δόθηκε στο σεμινάριο για νέους προέδρους ιεραποστολής, 26 Ιουνίου 2013], 1, Βιβλιοθήκη Ιστορίας της Εκκλησίας, Σωλτ Λέηκ Σίτυ).

Εμείς θα πρέπει να απορροφηθούμε όσο ποτέ άλλοτε από αυτό, ώστε να συνταιριάξουμε τον ενθουσιασμό των ηγετών μας και την αφοσίωση των πλήρους απασχόλησης ιεραποστόλων μας. Αυτό το έργο δεν θα προχωρήσει με τον τρόπο που έχει κατά νου ο Κύριος χωρίς εμάς! Όπως έχει πει ο Πρόεδρος Χένρυ Άιρινγκ: «Όποια κι αν είναι η ηλικία σας, οι ικανότητές σας, η κλήση στην Εκκλησία ή το μέρος όπου ζείτε, καλούμεθα όλοι, ενωμένοι, στο έργο για να βοηθήσουμε Εκείνον στη συγκομιδή των ψυχών» («Είμαστε ένα», Ensign ή Λιαχόνα, Μάιος 2013, 62).

Θα μπορούσα να αναφέρω ένα στρατηγικό σχέδιο νίκης, το οποίο παρακινήθηκα να φέρω εις πέρας, μετά από προσευχή και ανάγνωση του κεφαλαίου 13 από το Να κηρύττετε το ευαγγέλιό μου και αναλογιζόμενος εμπειρίες του παρελθόντος; Σας προσκαλώ να συλλογιστείτε αυτά τα τρία σημεία καθώς σκέπτεστε το σχέδιό σας.

Πρώτον, να προσεύχεστε ειδικά για να φέρετε κάποιον πιο κοντά στον Σωτήρα και το Ευαγγέλιό Του, καθημερινά. Αυτό μπορείτε να το κάνετε, αν βλέπετε όλους τους ανθρώπους ως γιους και κόρες του Θεού, οι οποίοι βοηθούν ο ένας τον άλλο στο ταξίδι τους πίσω στο σπίτι. Σκεφθείτε τους καινούργιους φίλους που θα κάνατε.

Δεύτερον, προσευχηθείτε για τους ιεραποστόλους που υπηρετούν στην περιοχή σας και τους ερευνητές με το όνομά τους, καθημερινά. Ο μόνος τρόπος να το κάνετε είναι να τους χαιρετάτε, να κοιτάτε το ταμπελάκι τους, να τους αποκαλείτε με το όνομά τους και να τους ρωτάτε ποιον διδάσκουν. Ο Πρεσβύτερος Ράσελ Νέλσον με σοφία συνέβαλε: «Μέχρι να μάθετε το όνομα και την όψη ενός ατόμου, ο Κύριος δεν μπορεί να σας βοηθήσει να γνωρίσετε την καρδιά του».

Παρευρέθηκα στη βάπτιση μιας εξαίρετης γυναίκας, η οποία μίλησε για τη μαρτυρία της. Θα την θυμάμαι για πάντα να λέει: «Ποτέ δεν είχα τόσους ανθρώπους να προσεύχονται για μένα και να αισθάνονται τόση πολύ αγάπη! Γνωρίζω ότι αυτό το έργο είναι αληθινό!»

Τρίτον, προσκαλέστε έναν φίλο σε μια δραστηριότητα στο σπίτι σας ή κάπου αλλού. Όπου κι αν πάτε ή ό,τι κι αν κάνετε, συλλογιστείτε ποιος θα απολάμβανε την εκδήλωση που σχεδιάσατε και κατόπιν αφουγκραστείτε το Πνεύμα καθώς σας καθοδηγεί.

Ο Σωτήρας μού δίδαξε ένα απλό μάθημα στην προσωπική μου μάθηση του Ευαγγελίου, το οποίο, πιστεύω, ταιριάζει όμορφα με το «επίσπευση». Όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένος για κάποιο πράγμα, φαίνεται στο γράψιμό μου και συχνά καταλήγει σε ένα θαυμαστικό, το οποίο εξ ορισμού στέλνει ένα «δυνατό συναίσθημα [ή αποτελεί] ένδειξη για κάτι μεγάλης σημασίας» (Merriam-Webster’s Collegiate Dictionary, 11η έκδ. [2003], «θαυμαστικό»).

Μου κινούσε το ενδιαφέρον καθώς γραφές σχετικά με «τη συνάθροιση», οι οποίες κατέληγαν με αυτό το σημείο στίξεως, άρχιζαν να γίνονται πολύ προφανείς σε μένα, όπως η ένθερμη ικεσία του Άλμα: «Αχ, και να ήμουν άγγελος, και να μπορούσα να έχω την επιθυμία τής καρδιάς μου, ώστε να πάω και να μιλήσω με την σάλπιγγα τού Θεού, με φωνή που να σείει τη γη, και να φωνάξω μετάνοια σε κάθε λαό!» (Άλμα 29:1).

Η έρευνα κατέληξε ότι υπάρχουν 65 εδάφια τα οποία δείχνουν αυτό το είδος του δυνατού συναισθήματος του ιεραποστόλου, συμπεριλαμβανομένων των εξής:

«Πόσο μεγάλη είναι η χαρά Του για την ψυχή που μετανοεί!…

»Και αν γίνει ώστε να χρειαστεί να κοπιάζετε όλες τις ημέρες σας για να διαλαλείτε μετάνοια προς αυτόν τον λαό, και φέρετε, έστω μόνο μία ψυχή προς εμένα, πόσο μεγάλη θα είναι η χαρά σας μαζί του στη βασιλεία τού Πατέρα μου!

»Και τώρα, αν η χαρά σας θα είναι μεγάλη με μια ψυχή που φέρατε προς εμένα στη βασιλεία τού Πατέρα μου, πόσο μεγάλη θα είναι η χαρά σας αν μπορέσετε να φέρετε πολλές ψυχές προς εμένα!» (Δ&Δ 18:13, 15–16).

Η αφύπνισή μου από αυτά τα μοναδικά εδάφια, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πρώτη ανάθεσή μου ως Μέλος Ευρύτερης Περιοχής-Μέλος των Εβδομήκοντα. Ήμουν κάπως αγχωμένος, όντας ο συνεργάτης ενός Αποστόλου, του Πρεσβυτέρου Κουέντιν Κουκ, σε μία συγκέντρωση πασσάλου. Καθώς περπατούσα στο γραφείο του προέδρου πασσάλου για την πρώτη συγκέντρωση εκείνο το σαββατοκύριακο, παρατήρησα ένα ζευγάρι λειωμένα παπούτσια βουτηγμένα σε μπρούντζινο χρώμα επάνω στο ράφι της βιβλιοθήκης πίσω από το γραφείο του, με μία γραφή δίπλα, η οποία τελείωνε με ένα θαυμαστικό. Διαβάζοντάς την, αισθάνθηκα ότι ο Κύριος το είχε καταλάβει, είχε απαντήσει στις προσευχές μου και ήξερε ακριβώς τι χρειαζόμουν για να γαληνέψω την ταραγμένη καρδιά μου.

Ζήτησα από τον πρόεδρο να μου διηγηθεί την ιστορία με τα παπούτσια.

Είπε:

«Είναι τα παπούτσια ενός νεαρού νεοφώτιστου στην Εκκλησία, η οικογενειακή κατάσταση του οποίου ήταν δύσκολη, που όμως ήταν αποφασισμένος να υπηρετήσει μια επιτυχημένη ιεραποστολή και το έκανε στη Γουατεμάλα. Όταν επέστρεψε, τον συνάντησα για να του δώσω μια τιμητική απαλλαγή και είδα ότι τα παπούτσια του ήταν λειωμένα. Αυτός ο νέος άνδρας είχε δώσει τα πάντα στον Κύριο χωρίς πολλή, αν είχε κάποια, οικογενειακή στήριξη.

»Παρατήρησε ότι κοίταζα τα παπούτσια του και με ρώτησε: ‘Πρόεδρε, συμβαίνει κάτι;’

»Απάντησα: ‘Όχι, Πρεσβύτερε, όλα είναι καλά! Μπορώ να έχω αυτά τα παπούτσια;’»

Ο πρόεδρος πασσάλου συνέχισε: «Ο σεβασμός και η αγάπη μου για εκείνον τον ιεραπόστολο που είχε επιστρέψει, με κατέκλυζαν! Ήθελα να διατηρήσω στη μνήμη μου την εμπειρία, γι’ αυτό πήρα αυτά τα βουτηγμένα στη μπρούντζινη μπογιά παπούτσια. Μου υπενθυμίζουν κάθε φορά που μπαίνω σ’ αυτό το γραφείο την προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε όλοι, άσχετα με τις συνθήκες της ζωής μας. Το εδάφιο ήταν από τον Ησαΐα: ‘Πόσο ωραία είναι επάνω στα βουνά τα πόδια εκείνου που ευαγγελίζεται, εκείνου που κηρύττει ειρήνη! Εκείνου που ευαγγελίζεται αγαθά, εκείνου που κηρύττει σωτηρία, εκείνου που λέει στη Σιών: Ο Θεός σου βασιλεύει!’» (Ησαΐας 52:7).

Αγαπητοί, αδελφοί και αδελφές, η καλή σύζυγος του επισκόπου ίσως να αναρωτιόταν γιατί την κάλεσε στο τηλέφωνο ο προφήτης. Καταθέτω μαρτυρία ότι εκείνη και εμείς δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε πλέον -- ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟ!

Γνωρίζω ότι πρέπει ο καθένας να αναπτύξει και να φέρει εις πέρας το προσωπικό μας στρατηγικό σχέδιο νίκης για να υπηρετήσει με ενθουσιασμό πλάι στους πλήρους απασχόλησης ιεραπόστολους -- ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟ!

Προσθέτω τη μαρτυρία μου σε εκείνη του Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ: «Και τώρα, ύστερα από τις τόσες μαρτυρίες οι οποίες έχουν δοθεί γι’ αυτόν, τούτη είναι η μαρτυρία η πιο τελευταία όλων, την οποία δίνουμε γι’ αυτόν: Ότι ζει!» (Δ&Δ 76:22). Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.