“ເຮົາຈະຢູ່ກັບເຈົ້າເລື້ອຍໄປ, ເຮົາຈະບໍ່ປະຖິ້ມເຈົ້າ”
ໂດຍ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ … ຮູ້ວ່າ ເຮົາຮຽນຮູ້ ແລະ ເຕີບໂຕ ແລະ ກາຍເປັນຄົນທີ່ເຂັ້ມແຂງກວ່າ ເມື່ອເຮົາປະເຊີນ ແລະ ເອົາຊະນະການທົດລອງ ຜ່ານສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງຜ່ານຜ່າ.
ຄ່ຳຄືນນີ້ ໃນປຶ້ມບັນທຶກສ່ວນຕົວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຂຽນວ່າ, “ນີ້ເປັນພາກທີ່ດົນໃຈຫລາຍແທ້ໆໃນທຸກພາກຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນນີ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມາຮ່ວມ. ທຸກສິ່ງກໍດີຫລາຍ ແລະ ໃຫ້ຄວາມຮູ້ທາງວິນຍານ.”
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຫົກເດືອນກ່ອນ ຕອນເຮົາໄດ້ມາພົບກັນຢູ່ໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນຂອງເຮົາ, ພັນລະຍາທີ່ແສນຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແຟຣນຊິດ, ໄດ້ນອນຢູ່ທີ່ໂຮງໝໍ ຈາກການໄດ້ລົ້ມທີ່ເຈັບໜັກສອງສາມມື້ກ່ອນນັ້ນ. ໃນເດືອນພຶດສະພາ, ຫລັງຈາກຫລາຍອາທິດທີ່ໄດ້ອົດທົນດ້ວຍຄວາມກ້າຫານກັບຄວາມເຈັບປວດຂອງນາງ, ນາງໄດ້ຫລັບໄປສູ່ນິລັນດອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດຮອດນາງຫລາຍທີ່ສຸດ. ນາງ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານກັນຢູ່ພຣະວິຫານເຊົາເລັກ ໃນວັນທີ 7 ເດືອນຕຸລາ, ປີ 1948. ມື້ອື່ນນີ້ ກໍຈະເປັນວັນຄົບຮອບ 65 ປີ ຂອງການແຕ່ງງານຂອງພວກເຮົາ. ນາງເປັນສຸດທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເປັນຜູ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈ, ແລະ ເປັນເພື່ອນທີ່ໃກ້ຊິດທີ່ສຸດ. ຄຳວ່າຂ້າພະເຈົ້າຄິດຮອດນາງບໍ່ສາມາດບອກໄດ້ເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຕໍ່ນາງ.
ກອງປະຊຸມເທື່ອນີ້ ແມ່ນເຖິງ 50 ປີແລ້ວນັບແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເອີ້ນສູ່ສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ ໂດຍປະທານເດວິດ ໂອ ມິກເຄ. ຕະຫລອດຊ່ວງໄລຍະປີເຫລົ່ານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກສິ່ງໃດ ນອກຈາກການເຫັນພ້ອມຈາກຄູ່ຄອງທີ່ແສນຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ນາງໄດ້ເສຍສະລະຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ ເພື່ອວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ບັນລຸການເອີ້ນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນຄຳຈົ່ມຈາກນາງ ເພາະບາງເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ຈາກນາງ ແລະ ລູກໆໄປຫລາຍມື້ ແລະ ບາງເທື່ອເປັນເວລາຫລາຍອາທິດ. ນາງເປັນເທບທິດາແທ້ໆ.
ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຄອບຄົວຂໍສະແດງຄວາມຂອບໃຈນຳທ່ານ ສຳລັບຄວາມຮັກອັນລົ້ນເຫລືອ ຊຶ່ງພວກເຮົາໄດ້ຮັບນັບຕັ້ງແຕ່ ແຟຣນຊິດ ໄດ້ຈາກໄປ. ພວກເຮົາໄດ້ຮັບໂປດສະຄາດ ແລະ ຈົດໝາຍຈາກທົ່ວໂລກ ຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນນາງ ແລະ ສະແດງຄວາມເສຍໃຈກັບຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຮົາໄດ້ຮັບດອກໄມ້ຫລາຍໂຖນຳອີກ. ພວກເຮົາມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍສຳລັບເງິນທຶນຊ່ອຍເຫລືອຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງສາດສະໜາຈັກໃນນາມຂອງນາງ. ໂດຍທີ່ຕາງໜ້າໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ນາງໄດ້ປະໄວ້ຂ້າງຫລັງ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະແດງຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ຈິງໃຈຂອງທ່ານ.
ສິ່ງທີ່ໄດ້ປອບໃຈຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍທີ່ສຸດໃນໄລຍະທີ່ໂສກເສົ້ານັ້ນ ແມ່ນປະຈັກພະຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ຄວາມຮູ້ແຈ້ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີວ່າ ແຟຣນຊິດທີ່ແສນຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າຍັງມີຊີວິດຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ການແຍກກັນຂອງພວກເຮົາເປັນພຽງໄລຍະຊົ່ວຄາວເທົ່ານັ້ນ. ພວກເຮົາໄດ້ຜະນຶກເຂົ້າກັນຢູ່ໃນບ້ານຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍຜູ້ມີສິດອຳນາດທີ່ຈະຜູກມັດຢູ່ເທິງໂລກ ແລະ ໃນສະຫວັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພວກເຮົາຈະໄດ້ຢູ່ນຳກັນອີກໃນມື້ໜຶ່ງ ແລະ ຈະບໍ່ແຍກຈາກກັນອີກ. ນີ້ຄືຄວາມຮູ້ແຈ້ງທີ່ປອບໂຍນຂ້າພະເຈົ້າ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ບໍ່ມີຄົນໃດທີ່ເຄີຍມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກນີ້ ຖືກຍົກເວັ້ນຈາກຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຫລື ບໍ່ເຄີຍມີໄລຍະໃດໃນປະຫວັດສາດຂອງໂລກທີ່ປາດສະຈາກຄວາມວຸ້ນວາຍ ແລະ ຄວາມທຸກຍາກ.
ເມື່ອເຮົາປະເຊີນກັບປະສົບການທີ່ໂຫດຮ້າຍ, ເຮົາອາດຢາກຖາມວ່າ “ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນເຮົາ?” ບາງເທື່ອເບິ່ງຄືວ່າຄວາມທຸກທໍລະມານນັ້ນບໍ່ມີວັນສິ້ນສຸດຈັກເທື່ອ, ບໍ່ມີວັນຖືກປົດປ່ອຍຈາກຄວາມໜັກໜ່ວງ. ເຮົາຮູ້ສຶກຖືກຫຸ້ມລ້ອມໄປດ້ວຍຄວາມຜິດຫວັງໃນຄວາມຝັນ ແລະ ທໍ້ຖອຍໃຈກັບຄວາມຫວັງ. ເຮົາຢາກຮ້ອງຖາມດັ່ງຢູ່ໃນພຣະຄຳພີ ທີ່ວ່າ, “ບໍ່ມີຫວ້ານຢາທີ່ເກລີອາດບໍ?”1 ເຮົາຮູ້ສຶກຖືກປະຖິ້ມ, ເຈັບປວດໃຈ, ເປົ່າປ່ຽວດຽວດາຍ. ເຮົາມັກຈະເບິ່ງຊີວິດຂອງເຮົາເອງໃນແງ່ຮ້າຍ. ເຮົາກາຍເປັນຄົນຂາດຄວາມອົດທົນກັບບັນຫາຂອງເຮົາທີ່ຕ້ອງແກ້ໄຂ, ລືມຢູ່ເລື້ອຍວ່າ ເຮົາຕ້ອງມີຄວາມອົດທົນ.
ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ມາສູ່ເຮົາ ເປັນການທົດສອບຄວາມສາມາດຂອງເຮົາທີ່ຈະອົດທົນ. ຄຳຖາມຂໍ້ໜຶ່ງທີ່ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງຕອບແມ່ນວ່າ: ເຮົາຈະຍົກເລີກບໍ, ຫລື ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ? ບາງຄົນກໍໄດ້ຍົກເລີກ ເມື່ອເຂົາເຫັນຕົນເອງບໍ່ສາມາດເອົາຊະນະການທ້າທາຍ. ໃນການບັນລຸຄວາມສຳເລັດ ຕ້ອງມີຄວາມອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດຂອງຊີວິດ.
ເມື່ອເຮົາຄິດກ່ຽວກັບເຫດການທີ່ສາມາດເກີດຂຶ້ນກັບເຮົາທຸກຄົນ, ເຮົາສາມາດເວົ້ານຳໂຢບໃນສະໄໝໂບຮານໄດ້ວ່າ, “ແມ່ນຄົນທີ່ທຳໃຫ້ຕົນເດືອດຮ້ອນເອງ.”2 ໂຢບເປັນຄົນດີ” ເພິ່ນ “ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ, ແລະ ລະວັງຕົວບໍ່ເຮັດຊົ່ວ.”3 ເພິ່ນກະທຳຄວາມດີ, ທັງມີຊັບສິນຫລວງຫລາຍ, ແຕ່ໂຢບຕ້ອງໄດ້ປະເຊີນກັບການທົດສອບ ຊຶ່ງສາມາດທຳລາຍທຸກຄົນໄດ້. ໂດຍທີ່ຊັບສົມບັດຂອງເພິ່ນໄດ້ຖືກທຳລາຍໄປ, ໝູ່ເພື່ອນໄດ້ປະຖິ້ມ, ໄດ້ອົດທົນກັບຄວາມທຸກທໍລະມານ, ໄດ້ໂສກເສົ້າເພາະການສູນເສຍລູກຫລານໄປທັງໝົດ, ເພິ່ນຖືກຍົວະ “ໃຫ້ດ່າພຣະເຈົ້າ, ແລະ ຕາຍເສຍ.”4 ເພິ່ນໄດ້ຕ້ານທານກັບການລໍ້ລວງ ແລະ ໄດ້ປະກາດຈາກສ່ວນເລິກຂອງຈິດວິນຍານຂອງເພິ່ນວ່າ:
“ເທິງສະຫວັນຊັ້ນຟ້າຄົງຍັງມີຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຢືນຢູ່ເພື່ອຂ້ອຍ, ແລະ ເຂົ້າຂ້າງຂ້ອຍສະເໝີ.”5
“ຂ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ໄຖ່ຊົງພຣະຊົນ.”6
ໂຢບຍັງຮັກສາສັດທາຂອງເພິ່ນຢູ່. ເຮົາຈະເຮັດຄືກັບເພິ່ນບໍ ເມື່ອເຮົາປະເຊີນກັບການທ້າທາຍທີ່ມາສູ່ເຮົາ?
ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າຊີວິດຂອງເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໜັກໜ່ວງ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຈື່ຈຳວ່າ ຄົນອື່ນໆກໍໄດ້ຜ່ານຜ່າຄືກັນ, ໄດ້ອົດທົນ, ແລະ ໄດ້ເອົາຊະນະມັນ.
ປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກໃນເລື່ອງນີ້, ໃນຍຸກສະໄໝແຫ່ງຄວາມສົມບູນຂອງເວລານີ້, ແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍປະສົບການຂອງຜູ້ທີ່ໄດ້ດີ້ນລົນ, ແຕ່ໄດ້ຍຶດໝັ້ນ ແລະ ຊື່ນໃຈ. ແມ່ນຫຍັງຄືເຫດຜົນ? ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງຊີວິດ. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ສາມາດຊ່ອຍເຮົາຜ່ານຜ່າອັນໃດກໍຕາມທີ່ມາສູ່ເຮົາ. ເຮົາຍັງຈະພົບກັບການທ້າທາຍອັນຫຍຸ້ງຍາກຢູ່, ແຕ່ເຮົາຈະສາມາດປະເຊີນກັບມັນ, ໜ້າຕໍ່ໜ້າ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ມີໄຊຊະນະ.
ຈາກຕຽງທີ່ເຈັບປວດ, ຈາກໝອນທີ່ປຽກດ້ວຍນ້ຳຕາ, ເຮົາໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນສູ່ສະຫວັນໂດຍຖ້ອຍຄຳອັນລ້ຳຄ່າ ທີ່ສັນຍາວ່າ: “ເຮົາຈະຢູ່ກັບເຈົ້າເລື້ອຍໄປ, ເຮົາຈະບໍ່ປະຖິ້ມເຈົ້າ.”7 ຄຳປອບໂຍນເຊັ່ນນັ້ນມີຄ່າເກີນກວ່າທຸກສິ່ງທັງປວງ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເດີນທາງໄປຫາແດນໄກ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງການເອີ້ນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຈັກຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງ—ທຸກຄົນກໍມີຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ທຸກທໍລະມານຄືກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດວັດແທກຄວາມເຈັບປວດໃຈ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນ ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມຜູ້ທີ່ມີຄວາມໂສກເສົ້າ, ປ່ວຍໂຊ, ກຳລັງຢ່າຮ້າງ, ເປັນທຸກກັບລູກທີ່ອອກນອກທາງ, ຫລື ຮັບທຸກຈາກການເຮັດບາບ. ບັນຫານັ້ນມີຫລາຍ, ເພາະມີບັນຫາຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ ທີ່ສາມາດເກີດຂຶ້ນກັບເຮົາ. ເປັນສິ່ງຍາກທີ່ຈະກ່າວເຖິງບັນຫາໜຶ່ງ, ແຕ່ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບການທ້າທາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະຄິດກ່ຽວກັບ ບະລາເດີ ເບຣມສ໌ ຄູສອນໂຮງຮຽນວັນອາທິດຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ. ລາວເປັນສະມາຊິກທີ່ຊື່ສັດຂອງສາດສະໜາຈັກ, ເປັນຊາຍທີ່ດີເລີດ. ລາວ ແລະ ພັນລະຍາຂອງລາວ, ເຊດີ, ມີລູກແປດຄົນ, ຫລາຍຄົນກໍມີອາຍຸລຸ້ນລາວຄາວດຽວກັບຄົນຢູ່ໃນຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ຫລັງຈາກ ແຟຣນຊິດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານກັນ ແລະ ໄດ້ຍ້າຍຈາກຫວອດນັ້ນ, ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນ ບະລາເດີ ແລະ ຊິດສະເຕີ ເບຣມສ໌ ແລະ ຄົນໃນຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າຕອນແຕ່ງງານ ແລະ ສົ່ງສະການ, ແລະ ຕອນມີການຊຸມນຸມຂອງສະມາຊິກຫວອດເກົ່າ.
ໃນປີ 1968 ບະລາເດີ ເບຣມສ໌ ໄດ້ສູນເສຍ ເຊດີ ພັນລະຍາຂອງລາວໄປ. ລູກສອງຄົນຂອງລາວກໍໄດ້ເສຍຊີວິດໄປຄືກັນ ເມື່ອວັນເດືອນປີຜ່ານໄປ.
ມື້ໜຶ່ງເກືອບ 13 ປີກ່ອນ, ຫລານສາວກົກຂອງ ບະລາເດີ ເບຣມສ໌ ໄດ້ໂທມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ. ນາງໄດ້ບອກວ່າ ພໍ່ຕູ້ຂອງນາງເຖິງວັນຄົບຮອບວັນເກີດ 105 ປີຂອງລາວ. ນາງເວົ້າວ່າ, “ລາວອາໄສຢູ່ຫໍພັກຄົນເຖົ້າ ແຕ່ໄດ້ພົບກັບຄອບຄົວທັງໝົດຂອງລາວໃນທຸກໆວັນອາທິດ, ບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ສອນບົດຮຽນເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນ.” ນາງໄດ້ເວົ້າຕື່ມອີກວ່າ, “ວັນອາທິດແລ້ວນີ້ ພໍ່ຕູ້ໄດ້ບອກພວກເຮົາວ່າ, ‘ລູກຫລານເອີຍ, ພໍ່ຕູ້ຈະຕາຍໃນອາທິດນີ້. ຂໍໃຫ້ພວກເຈົ້າໂທໄປຫາ ທອມມີ ມອນສັນ ໃຫ້ແດ່. ເພິ່ນຮູ້ຈັກວ່າຈະເຮັດສິ່ງໃດ.’”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ ບະລາເດີ ເບຣມສ໌ ໃນຕອນແລງມື້ນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຫັນລາວດົນແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດເວົ້າລົມນຳລາວ ເພາະຫູລາວບໍ່ໄດ້ຍິນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຂຽນໜັງສືໃຫ້ລາວອ່ານ, ເພາະຕາລາວບໍ່ເຫັນຫຸ່ງ. ຄອບຄົວລາວໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ຕອນເຂົາເຈົ້າເວົ້າລົມນຳລາວ, ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເອົານິ້ວມືເບື້ອງຂວາຂອງລາວຂຽນໃສ່ຝາມືເບື້ອງຊ້າຍຂອງລາວ ບອກຊື່ຂອງຄົນທີ່ມາຢ້ຽມຢາມ. ການບອກເລົ່າທຸກຢ່າງຕ້ອງໄດ້ເຮັດແບບນີ້ຄືກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕາມແບບແຜນ ແລະ ໄດ້ເອົານິ້ວມືຂອງລາວຂຽນຄຳວ່າ “ທ-ອ-ມ-ມີ-ມ-ອ-ນ-ສັ-ນ,” ເປັນຊື່ທີ່ລາວເອີ້ນຂ້າພະເຈົ້າມາຕະຫລອດ. ບະລາເດີ ເບຣມສ໌ ເລີ່ມຕື່ນເຕັ້ນ, ແລະ ໄດ້ຈັບເອົາມືຂອງຂ້າພະເຈົ້າຂຶ້ນວາງໄວ້ເທິງຫົວຂອງລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ລາວຕ້ອງການພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດ. ຜູ້ຂັບລົດທີ່ພາຂ້າພະເຈົ້າໄປຫາຫໍພັກ ໄດ້ຮ່ວມກັບຂ້າພະເຈົ້າ ໃນຂະນະທີ່ວາງມືໃສ່ເທິງຫົວຂອງ ບະລາເດີ ເບຣມສ໌ ແລະ ມອບພອນທີ່ລາວປາດຖະໜາ. ຫລັງຈາກນັ້ນ, ນ້ຳຕາຂອງລາວໄດ້ໄຫລອອກມາຈາກຕາທີ່ດັບມືດ. ລາວໄດ້ຈັບມືຂອງພວກເຮົາດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ລາວບໍ່ໄດ້ຍິນພອນທີ່ພວກເຮົາມອບໃຫ້ລາວ, ແຕ່ກໍຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານຫລາຍທີ່ສຸດ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ລາວໄດ້ຮັບການດົນໃຈໃຫ້ຮູ້ຈັກວ່າ ພວກເຮົາໄດ້ມອບພອນທີ່ລາວຕ້ອງການໃຫ້ລາວແລ້ວ. ຊາຍທີ່ແສນດີຄົນນີ້ບໍ່ສາມາດຫລຽວເຫັນ. ລາວບໍ່ສາມາດໄດ້ຍິນ. ລາວໄດ້ຢູ່ໃນຫ້ອງນ້ອຍໆຕະຫລອດທັງວັນ ແລະ ຄືນ ຢູ່ສູນບົວລະບັດຄົນແກ່ຊະລາ. ແຕ່ຮອຍຍິ້ມໃນໃບໜ້າ ແລະ ຖ້ອຍຄຳຂອງລາວທີ່ໄດ້ກ່າວອອກມາ ປະທັບໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍ. “ຂອບໃຈ,” ລາວເວົ້າ “ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນດີກັບຂ້ອຍຫລາຍແທ້ໆຕະຫລອດມາ.”
ພາຍໃນອາທິດນັ້ນ, ຕາມທີ່ ບະລາເດີ ເບຣມສ໌ ໄດ້ບອກໄວ້ລ່ວງໜ້າ, ລາວກໍໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ. ລາວບໍ່ເຄີຍເອົາໃຈໃສ່ກັບສິ່ງທີ່ລາວຂາດຕົກບົກພ່ອງ; ແຕ່ລາວມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບພອນທັງຫລາຍທີ່ລາວໄດ້ຮັບ.
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ, ຜູ້ປະທານຄວາມສຸກຢ່າງຫລວງຫລາຍໃຫ້ເຮົາ, ຍັງຮູ້ອີກວ່າ ເຮົາຮຽນຮູ້ ແລະ ເຕີບໂຕ ແລະ ກາຍເປັນຄົນທີ່ເຂັ້ມແຂງກວ່າ ເມື່ອເຮົາປະເຊີນ ແລະ ເອົາຊະນະການທົດລອງ ຜ່ານສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງຜ່ານຜ່າ. ເຮົາຮູ້ວ່າ ຈະມີເວລາຕອນເຮົາຈະປະສົບກັບຄວາມເສຍໃຈ, ໂສກເສົ້າ, ແລະ ຖືກທົດສອບຈົນສຸດຄວາມສາມາດຂອງເຮົາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເຊັ່ນນັ້ນ ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາປ່ຽນແປງໄປໃນທາງທີ່ດີ, ທີ່ຈະສ້ອມແປງຊີວິດຂອງເຮົາ ໃນທາງທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນສອນເຮົາ, ແລະ ທີ່ຈະກາຍເປັນຄົນທີ່ແຕກຕ່າງກວ່າທີ່ເຮົາເຄີຍເປັນມາ—ດີກວ່າເຮົາເຄີຍເປັນ, ເຂົ້າໃຈຫລາຍກວ່າເກົ່າ, ຮູ້ຈັກຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນຫລາຍກວ່າທີ່ເຄີຍຮູ້, ດ້ວຍປະຈັກພະຍານອັນເຂັ້ມແຂງຫລາຍກວ່າຄາວກ່ອນ.
ສິ່ງນີ້ຄວນເປັນຈຸດປະສົງຂອງເຮົາ—ບໍ່ພຽງແຕ່ພາກພຽນ ແລະ ອົດທົນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ກາຍເປັນການຫລໍ່ຫລອມທາງວິນຍານນຳອີກ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາເດີນໄປໃນບ່ອນທີ່ມີແສງແດດ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າ. ຖ້າຫາກບໍ່ເປັນເພາະຕ້ອງໄດ້ເອົາຊະນະການທ້າທາຍ ແລະ ບັນຫາ, ແລ້ວເຮົາຄົງຈະຢູ່ຊື່ໆ, ໂດຍບໍ່ກ້າວໄປໜ້າສູ່ເປົ້າໝາຍແຫ່ງຊີວິດນິລັນດອນຂອງເຮົາ. ນັກກາວີຄົນໜຶ່ງໄດ້ກ່າວແບບດຽວກັນ ໃນຖ້ອຍຄຳເຫລົ່ານີ້:
ຕົ້ນໄມ້ທີ່ດີບໍ່ໄດ້ເຕີບໂຕແບບງ່າຍໆ,
ລົມພັດແຮງເທົ່າໃດ, ຕົ້ນໄມ້ແຮ່ງເຂັ້ມແຂງຫລາຍຂຶ້ນ.
ທ້ອງຟ້າສູງພຽງໃດ, ຄວາມຍາວຂອງມັນແຮ່ງສູງຂຶ້ນ,
ລົມພະຍຸຮ້າຍແຮງເທົ່າໃດ, ມັນແຮ່ງຍຶດໝັ້ນໃຫ້ແໜ້ນໜາກວ່າເກົ່າ.
ທັງຮ້ອນ ແລະ ໜາວ, ທັງຝົນ ແລະ ຫິມະຕົກ,
ທັງໃນຕົ້ນໄມ້ ແລະ ມະນຸດ, ຈະເຕີບໂຕຂຶ້ນພາຍໃນ.8
ພຽງແຕ່ພຣະອາຈານເທົ່ານັ້ນທີ່ຮູ້ເຖິງຄວາມໜັກໜ່ວງຂອງການທົດລອງ, ຄວາມເຈັບປວດ, ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງເຮົາ. ພຣະອົງເທົ່ານັ້ນໄດ້ສະເໜີມອບຄວາມສະຫງົບນິລັນດອນໃຫ້ ໃນເວລາທີ່ມີຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ. ພຣະອົງເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດສຳພັດຈິດວິນຍານທີ່ເຈັບປວດຂອງເຮົາ ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້:
“ຈົ່ງມາຫາເຮົາ, ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມເຊົາເມື່ອຍ.
“ຈົ່ງເອົາແອກຂອງເຮົາແບກໄວ້ແລ້ວຮຽນຮູ້ຈາກເຮົາ ເພາະວ່າເຮົາເປັນຜູ້ໃຈອ່ອນສຸພາບ ແລະ ຖ່ອມລົງ: ແລ້ວຈິດໃຈຂອງພວກເຈົ້າຈະໄດ້ພົບຄວາມເຊົາເມື່ອຍ.
“ດ້ວຍວ່າ ແອກຂອງເຮົາກໍພໍເໝາະ ແລະ ພາລະຂອງເຮົາກໍເບົາ.”9
ບໍ່ວ່າມັນຈະເປັນເວລາທີ່ດີທີ່ສຸດ ຫລື ເວລາທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ, ພຣະອົງສະຖິດຢູ່ນຳເຮົາ. ພຣະອົງໄດ້ສັນຍາວ່າ ຈະບໍ່ປ່ຽນແປງ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂໍໃຫ້ຄຳສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດໄວ້ກັບພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ບໍ່ປ່ຽນແປງຕາມການເວລາ ຫລື ຕາມຄວາມຄັບຂັນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ເຮົາບໍ່ຄວນປະສົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ຈະລະນຶກເຖິງພຣະອົງ, ແລະ ເຮົາບໍ່ຄວນຖືກບັງຄັບໃຫ້ຖ່ອມຕົວລົງ ກ່ອນຈະມອບສັດທາ ແລະ ຄວາມໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງພະຍາຍາມໃຫ້ເຂົ້າໃກ້ຊິດນຳພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ໃນການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ເຮົາຕ້ອງອະທິຖານຫາພຣະອົງ ແລະ ຟັງພຣະອົງທຸກໆວັນ. ເຮົາຕ້ອງການພຣະອົງແທ້ໆໃນທຸກຊົ່ວໂມງ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຊົ່ວໂມງທີ່ແດດອອກ ຫລື ຝົນຕົກກໍຕາມ. ຂໍໃຫ້ຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງຈົ່ງເປັນຄຳຂວັນຂອງເຮົາ ທີ່ວ່າ: “ເຮົາຈະຢູ່ກັບເຈົ້າເລື້ອຍໄປ, ເຮົາຈະບໍ່ປະຖິ້ມເຈົ້າ.”10
ດ້ວຍສຸດພະລັງຂອງຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານວ່າພຣະເຈົ້າຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ຮັກເຮົາ, ວ່າພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະອົງໄດ້ມີພຣະຊົນ ແລະ ສິ້ນພຣະຊົນເພື່ອເຮົາ, ແລະວ່າພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນແຫລ່ງທີ່ໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງ ສ່ອງໃສ່ຄວາມມືດຂອງຊີວິດເຮົາ. ຂໍໃຫ້ມັນຈົ່ງເປັນເຊັ່ນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.