ຈົ່ງມອງໄປໜ້າ ແລະ ເຊື່ອ
ໂດຍ ແອວເດີ ແອດເວີດ ດູບ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ໃນສາຍພະເນດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ, ມັນບໍ່ສຳຄັນວ່າເຮົາໄດ້ເຮັດຫຍັງມາຫລາຍປານໃດ ຫລືວ່າ ບ່ອນທີ່ເຮົາໄດ້ຜ່ານມາ ແຕ່ມັນສຳຄັນທີ່ວ່າເຮົາເຕັມໃຈຈະໄປຕໍ່ອີກຢູ່ບ່ອນໃດ.
ຄາວຍັງນ້ອຍ, ຂະນະທີ່ໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ໃນໄຮ່ກັບແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເພິ່ນໄດ້ສອນຂ້າພະເຈົ້າເຖິງບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນສຸດບົດໜຶ່ງໃນຊີວິດ. ມັນເປັນຕອນສວຍໃນເຊົ້າມື້ໜຶ່ງ, ຕາເວັນກໍຢູ່ເທິງຟ້າ ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ພາກັນຂຸດດິນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດວ່າເປັນເວລາທີ່ດົນນານຂະໜາດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢຸດເພື່ອຈະຫລຽວກັບຄືນໄປເບິ່ງສ່ວນທີ່ເຮົາໄດ້ສຳເລັດແລ້ວ ແລະ ເວົ້າກັບແມ່ວ່າ, “ຈົ່ງຫລຽວເບິ່ງສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດແລ້ວແມ!” ແມ່ບໍ່ໄດ້ຂານຕອບ. ໂດຍທີ່ຄິດວ່າເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຍິນຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ເວົ້າຊ້ຳສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າແລ້ວເປັນສຽງດັງຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ. ເພິ່ນຍັງບໍ່ກ່າວຫຍັງຕອບ. ກ່າວໃຫ້ສຽງຂອງຂ້າພະເຈົ້າດັງຂຶ້ນຕື່ມອີກ ແລະ ໄດ້ກ່າວຊ້ຳອີກ. ໃນທີ່ສຸດ, ເພິ່ນໄດ້ຫັນໜ້າມາຫາຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ແອດເວີດ, ຢ່າຫລຽວຄືນຫລັງຈັກເທື່ອ, ຈົ່ງມອງໄປໜ້າຫາສິ່ງທີ່ເຮົາຍັງຈະຕ້ອງເຮັດ.”
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພັນທະສັນຍາທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕອນເຮົາໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາທີ່, ຈະຢືນເປັນພະຍານຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກເວລາ ແລະ ໃນທຸກສິ່ງ, ແລະ ໃນທຸກບ່ອນທີ່ ພວກເຮົາຢູ່ນັ້ນ (ໂມໄຊຢາ 18:9), ເປັນຄຳໝັ້ນສັນຍາຕະຫລອດຊີວິດ. ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ ໄດ້ແນະນຳວ່າ: “ຜູ້ທີ່ໄດ້ເຂົ້າມາໃນນ້ຳແຫ່ງການບັບຕິສະມາ ແລະ ໄດ້ຮັບຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດແລ້ວ ໄດ້ວາງຕີນຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເປັນສານຸສິດ ແລະ ໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ຕິດຕາມຢ່າງແນວແນ່ ແລະ ຢ່າງຊື່ສັດໃນຮອຍພຣະບາດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ” (“Saints for All Seasons,” Ensign or Liahona, Sept. 2013, 5). ຜ່ານຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີ້ນເຮົາໃຫ້ຮັບໃຊ້ໃນການເອີ້ນຕ່າງໆ, ທີ່ເຮົາຮັບເອົາດ້ວຍຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ເຕັມທີ. ເມື່ອຖືກປົດຈາກຕຳແໜ່ງ ແລະ ໄດ້ຮັບການເອີ້ນໃນການມອບໝາຍຢ່າງອື່ນ, ເຮົາຍອມຮັບດ້ວຍຄວາມເບີກບານໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າ, ດັ່ງບັນພະບຸລຸດຂອງເຮົາໄດ້ຮູ້, ວ່າ “ໃນການຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ມັນບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນຢູ່ກັບວ່າທ່ານຮັບໃຊ້ຢູ່ບ່ອນໃດ ແຕ່ວ່າທ່ານຮັບໃຊ້ແບບໃດ” (J. Reuben Clark Jr., in Conference Report, Apr. 1951, 154).
ສະນັ້ນ ເມື່ອປະທານສະເຕກ ຫລື ອະທິການຄົນໜຶ່ງຖືກປົດຈາກຕຳແໜ່ງ, ເພິ່ນຈະຍອມຮັບການປົດນັ້ນຢ່າງມີຄວາມສຸກ, ແລະ ເມື່ອມີການເອີ້ນໃຫ້ຮັບໃຊ້ບໍ່ວ່າໃນວິທີທາງໃດກໍຕາມທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຜ່ານຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ “ເຫັນວ່າສົມຄວນ” (ໂມໄຊຢາ 3:19), ເພິ່ນຈະບໍ່ຕົກຢູ່ໃນອິດທິພົນຂອງປະສົບການທີ່ຜ່ານມາຂອງເພິ່ນ, ທັງເພິ່ນຈະບໍ່ຫລຽວຄືນຫລັງ ແລະ ຄິດວ່າເພິ່ນໄດ້ຮັບໃຊ້ມາພໍແລ້ວ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເບື່ອໜ່າຍໃນການເຮັດສິ່ງດີ, ເພາະວ່າເພິ່ນຮູ້ວ່າເພິ່ນກຳລັງວາງຮາກຖານຂອງງານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ດ້ວຍມະໂນພາບທີ່ແຈ້ງໃສ ວ່າຄວາມພະຍາຍາມດັ່ງກ່າວເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຄົນຊົ່ວນິລັນດອນ. ສະນັ້ນ ຈາກສິ່ງເລັກໆນ້ອຍໆ ສິ່ງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຈະອອກມາ (ເບິ່ງ D&C 64:33).
ເຮົາທຸກຄົນຄວນກະຕືລືລົ້ນຢູ່ໃນອຸດົມການທີ່ດີ, ແລະ ເຮັດຫລາຍສິ່ງດ້ວຍຄວາມສະໝັກໃຈຂອງເຮົາເອງ, ແລະ ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຊອບທຳຫລາຍຂຶ້ນ” (ເບິ່ງ D&C 58:27).
ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງໄດ້ແນະນຳວ່າ: “ສະພາບການໃນອະດີດເປັນບົດຮຽນທີ່ເຮົາຮຽນຮູ້ຈາກ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນຈະຢູ່ບ່ອນນັ້ນ. ເຮົາຫລຽວຄືນຫລັງເພື່ອຮຽນຮູ້ຈາກພາກສ່ວນທີ່ດີທີ່ສຸດ ຈາກປະສົບການດີໆ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນຈະໝົກໝຸ້ນຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ຜ່ານໄປແລ້ວ. ແລະ ເມື່ອເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ສິ່ງທີ່ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງຮຽນຮູ້ ແລະ ໄດ້ນຳເອົາສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເຮົາໄດ້ປະສົບມານຳເຮົາ, ແລ້ວເຮົາກໍຈະມອງໄປໜ້າ ແລະ ຈົດຈຳວ່າ ສັດທານັ້ນຈະຊີ້ໄປຫາອະນາຄົດສະເໝີ” (“The Best Is Yet to Be,” Ensign, Jan. 2010, 24; or Liahona, Jan. 2010, 18).
ເຖິງແມ່ນວ່າບົດຮຽນແຫ່ງການມອງໄປໜ້າຂອງແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້ານັ້ນແມ່ນເຈາະຈົງໃສ່ກັບຫຍ້າທີ່ຫລຽວເຫັນໃນເດີ່ນ, ການທ້າທາຍນີ້ກໍສຳຄັນນ້ອຍເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບສິ່ງທີ່ໄພ່ພົນໃນຕອນຕົ້ນໄດ້ຜ່ານຜ່າມາ. ແອວເດີ ໂຈເຊັບ ບີ ເວີດລິນ ໄດ້ບັນຍາຍເຖິງປະສົບການນັ້ນໄດ້ຢ່າງດີທີ່ວ່າ: “ໃນປີ 1846, ຈຳນວນຄົນຫລາຍກວ່າ 10,000 ຄົນໄດ້ໜີຈາກເມືອງນາວູທີ່ກ້າວໜ້ານັ້ນ ເມືອງທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນຢູ່ແຄມແມ່ນ້ຳ ມິດຊິຊິບປີ. ດ້ວຍສັດທາໃນຜູ້ນຳທີ່ໄດ້ຮັບການພະຍາກອນ, ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກໃນຕອນຕົ້ນເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ໜີຈາກ ‘ເມືອງທີ່ສວຍງາມ’ ຂອງເຂົາເຈົ້າໄປ ແລະ ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນແດນທຸລະກັນດານຂອງທິດຕາເວັນຕົກຂອງສະຫະລັດອາເມຣິກາໃນເວລານັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮູ້ຢ່າງແນ່ນອນວ່າເຂົາເຈົ້າຈະໄປໃສ, ວ່າຈະໄປໄກຈັກກິໂລແມັດແນ່, ວ່າການເດີນທາງຈະໃຊ້ເວລານານເທົ່າໃດ, ຫລືວ່າຈະມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນໃນອະນາຄົດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ຮູ້ ວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງໄດ້ນຳພາເຂົາເຈົ້າໄປ” (“Faith of Our Fathers,” Ensign, May 1996, 33).
ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າການມອງໄປໜ້າ ແລະ ເຊື່ອນັ້ນເປັນແນວໃດ. ສິບຫ້າປີຜ່ານມາ, ສະມາຊິກບາງຄົນໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນຕອນໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍນັ້ນ.
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າຄົນທີ່ຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງຍ່ອມເປັນສຸກ, ບໍ່ວ່າໃນຊີວິດ ຫລື ໃນຄວາມຕາຍ; ແລະ ຄົນທີ່ຊື່ສັດໃນຄວາມຍາກລຳບາກ ລາງວັນຂອງຄົນນັ້ນຈະຍິ່ງໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນອານາຈັກແຫ່ງສະຫວັນ.
ເຮົາຈະມອງເຫັນແຜນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍຕາຝ່າຍທຳມະຊາດຂອງເຮົາບໍ່ໄດ້ໃນເວລານີ້ກ່ຽວກັບສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນຊຶ່ງຈະມາເຖິງຕໍ່ຈາກນີ້ໄປ, ແລະ ລັດສະໝີພາບຊື່ງຈະຕິດຕາມມາຫລັງຈາກຄວາມຍາກລຳບາກຢ່າງຫລວງຫລາຍ (ເບິ່ງ D&C 58:2–3).
ເຮົາກໍສາມາດມອງໄປໜ້າ ແລະ ເຊື່ອໄດ້ຄືກັນ. ເຮົາສາມາດເຕັມໃຈຮັບຄຳເຊຶ້ອເຊີນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ອົງທີ່ເຊື້ອເຊີນເຮົາດ້ວຍພຣະຫັດທີ່ອົບອຸ່ນວ່າ.
“ຈົ່ງມາຫາເຮົາທຸກຄົນທີ່ອິດເມື່ອຍຈາກການແບກພາລະໜັກ ແລະ ເຮົາຈະໃຫ້ພວກທ່ານໄດ້ພັກຜ່ອນ.
ຈົ່ງຮັບເອົາແອກຂອງເຮົາແບກໄວ້ ແລະ ຮຽນຮູ້ຈາກເຮົາ; ເພາະວ່າເຮົາມີໃຈສຸພາບ ແລະ ອ່ອນຫວານ; ແລະ ພວກທ່ານຈະໄດ້ພົບການພັກຜ່ອນ.
“ດ້ວຍວ່າແອກທີ່ເຮົາໃຫ້ພວກທ່ານແບກນັ້ນກໍ່ງ່າຍ ແລະ ພາລະທີ່ເຮົາໃຫ້ພວກທ່ານຮັບນັ້ນກໍເບົາ” (ມັດທາຍ 11:28–30).
ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ສາດສະດາທີ່ຮັກຂອງເຮົາ; ທີ່ປຶກສາຂອງເພິ່ນ; ແລະ ສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງກໍໄດ້ເຊື້ອເຊີນເຮົາທຸກຄົນໃຫ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດນີ້. ຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສໃໝ່, ຊາວໜຸ່ມ, ຜູ້ໃຫຍ່ໂສດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ກິນເງິນເບ້ຍບຳນານແລ້ວ, ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມເວລາຕ້ອງອອກແຮງງານເທົ່າທຽມກັນໃນການເລັ່ງວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດນີ້.
ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ ປະທານສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ ຄັ້ງໜຶ່ງໄດ້ໄປຮ່ວມໃນງານແຂ່ງຂັນງົວເຖິກທີ່ລາກແກ່ສິ່ງຂອງໜັກ, ທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮຽນບົດຮຽນບົດໜຶ່ງ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວເຖິງປະສົບການນັ້ນວ່າ: “ລົດໄມ້ຄັນໜຶ່ງໄດ້ນ້ຳໜັກຈາກທ່ອນຊີມັງ: ນ້ຳໜັກສິບພັນປອນ [4,535 ກິໂລ]—ຫ້າໂຕນ. … ເປົ້າໝາຍນັ້ນກໍຄື ໃຫ້ທິມງົວຍ້າຍລົດໄມ້ໜັກນັ້ນໄປສາມສອກ [91 ຊັງຕິແມັດ]. … ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນສັດໃຫຍ່ຄູ່ດີ, ມີຫລາຍສີ, ສັດສີຟ້າເທົ່າ … ທີ່ເປັນງົວເຖິກໃຫຍ່ສີຟ້າແຕ່ລະດູທີ່ຜ່ານມາ.”
ໃນການກ່າວກ່ຽວກັບຜົນຂອງການແຂ່ງຂັນນັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ: “ທິມງົວເຖິກຖືກຄັດອອກແຕ່ລະເທື່ອ. … ທິມງົວເຖິກສີຟ້ານັ້ນບໍ່ໄດ້ເຂົ້າຮອບເລີຍ! ສັດນ້ອຍໆ ແລະ ບໍ່ມີລັກສະນະພິເສດຫຍັງສອງໂຕ, ບໍ່ໄດ້ເປັນຄູ່ກັນດີສຳລັບຂະໜາດ, ໄດ້ຍ້າຍລົດໄມ້ນັ້ນສາມເທື່ອ.”
ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ຮັບຄຳຊີ້ແຈງເຖິງຜົນທີ່ໜ້າປະຫລາດໃຈນັ້ນວ່າ: “ງົວເຖິກສີຟ້ານັ້ນໃຫຍ່ ແລະ ແຂງແຮງ ແລະ ເປັນຄູ່ກັນດີຕາມຂະໜາດກວ່າທິມອື່ນ. ແຕ່ງົວເຖິກນ້ອຍເຮັດວຽກຮ່ວມກັນ ແລະ ປະສານງານກັນໄດ້ດີກວ່າ. ມັນໄດ້ພາກັນດຶງແອກນັ້ນພ້ອມກັນ. ສັດທັງສອງໂຕໄດ້ເຄື່ອນໄປໜ້າໃນເວລາດຽວກັນ ແລະ ພະລັງນັ້ນໄດ້ຍ້າຍນ້ຳໜັກບັນທຸກນັ້ນໄປໜ້າດ້ວຍ” (“Equally Yoked Together,” address delivered at regional representatives’ seminar, Apr. 3, 1975; in Teaching Seminary: Preservice Readings [2004], 30).
ເມື່ອເຮົາມອງໄປໜ້າ ແລະ ເຊື່ອ, ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງການການຮ່ວມໄມ້ຮ່ວມມືໃນການເລັ່ງວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດ ຂະນະທີ່ເຮົາເຊື້ອເຊີນຄົນອື່ນໃຫ້ມາສູ່ພຣະຄຣິດ. ໃນຄວາມສາມາດຂອງສ່ວນບຸກຄົນຂອງເຮົາ, ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງຕິດຕາມຄຳແນະນຳຂອງປະທານ ດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ ທີ່ຈະ “ຢືນຢູ່ໃກ້ໆກັນ ແລະ ຍົກຈາກບ່ອນທີ່ທ່ານຢືນຢູ່” (“Lift Where You Stand,” Ensign or Liahona, Nov. 2008, 56). ເຮົາສາມາດພົບເຫັນຄວາມສາມາດເຕັມທີ່ຂອງເຮົາ, ດັ່ງທີ່ ແອວເດີ ແອວ ທອມ ແພຣີ ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ: “ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງໄປຕະຫລອດທົ່ວສາດສະໜາຈັກ ຂ້າພະເຈົ້າປະຫລາດໃຈນຳສິ່ງດີໆທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນຢູ່. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກວ່າເຮົາ, ໃນຖານະຜູ້ຄົນ, ກຳລັງດຳລົງຊີວິດໃຫ້ສົມກັບຄວາມສາມາດທີ່ເປັນຈິງຂອງເຮົາເລີຍ. ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້ານັ້ນຄືວ່າ ເຮົາບໍ່ຮ່ວມໄມ້ຮ່ວມມືກັນ, ວ່າເຮົາຍັງສົນໃຈນຳແຕ່ຄວາມປາດຖະໜາເພື່ອກຽດຕິຍົດ ແລະ ຄວາມສຳເລັດສ່ວນຕົວ, ແລະ ສະແດງຄວາມສົນໃຈນ້ອຍໃນເປົ້າໝາຍທີ່ເຮົາມີຮ່ວມກັນຂອງການສ້າງສາອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ” (“United in Building the Kingdom of God,” Ensign, May 1987, 35).
ຂໍໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນຈົ່ງມີຄວາມສາມັກຄີກັນໃນຈຸດປະສົງທີ່ເຮົາມີຮ່ວມກັນ ທີ່ “ຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເປັນອະມະຕະ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນຂອງມະນຸດ” (ເບິ່ງ Moses 1:39).
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ທີ່ເຫັນໄດ້ຈາກຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຈົນເຖິງຈຸດສິ້ນສຸດ, ໄດ້ຮູ້ດີເຖິງເສັ້ນທາງທີ່ພຣະອົງຈະໄດ້ເດີນໄປສູ່ເຄັດເຊມາເນ ແລະ ໂຄລະໂຄທາ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ລົງມືຈັບງ້ອນໄຖແລ້ວ ກັບຫລຽວຄືນຫລັງ ກໍໃຊ້ການບໍ່ໄດ້ສຳລັບອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ” (ລູກາ 9:62). ໃນສາຍພຣະເນດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ, ມັນບໍ່ສຳຄັນວ່າເຮົາໄດ້ເຮັດຫຍັງມາຫລາຍປານໃດ ຫລືວ່າ ບ່ອນທີ່ເຮົາໄດ້ຜ່ານມາ ແຕ່ມັນສຳຄັນທີ່ວ່າເຮົາເຕັມໃຈຈະໄປຕໍ່ອີກຢູ່ບ່ອນໃດ.
ສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ສອນເຮົາເຖິງຫລັກທຳທີ່ນຳທາງເຮົາວ່າ: ຫລັກທຳຂັ້ນພື້ນຖານຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົານັ້ນແມ່ນ ປະຈັກພະຍານຂອງບັນດາອັກຄະສາວົກ ແລະ ສາດສະດາ, ເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ວ່າພຣະອົງໄດ້ສິ້ນພຣະຊົນ, ຖືກຝັງ, ແລະ ໄດ້ຟື້ນຄືນພຣະຊົນໃນມື້ທີສາມ, ແລະ ໄດ້ສະເດັດຂື້ນສູ່ສະຫວັນ; ແລະ ສິ່ງອື່ນໆທັງໝົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົານັ້ນກໍເປັນພຽງແຕ່ສິ່ງເພີ່ມເຕີມເທົ່ານັ້ນ” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], 49).
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ຂະນະທີ່ເຮົາເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ ຍົກມືຂອງເຮົາຂຶ້ນໃນການສະໜັບສະໜູນສາດສະດາທີ່ຮັກຂອງເຮົາ, ປະທານ ທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ເຮົາຈະໄດ້ພົບຄວາມສະຫງົບສຸກ, ຄວາມປອບໂຍນ, ຄວາມສຸກ ແລະ “ເຮົາຈະກິນຂອງດີຂອງແຜ່ນດິນ … ໃນວັນເວລາສຸດທ້າຍນີ້” (ເບິ່ງ D&C 64:34). ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.