Moc w kapłaństwie

Kiedy podczas spotkania sakramentalnego dzieci wesoło śpiewały pieśń z Organizacji Podstawowej zatytułowaną „Love Is Spoken Here” („Miłość ma tu plon”), na twarzach wszystkich zgromadzonych zawitał uśmiech aprobaty. Pewna dzielna matka, która wychowuje piątkę dzieci, z uwagą przysłuchiwała się drugiej zwrotce: „Moim jest dom, gdzie zawsze jest kapłaństwa moc i Boża cześć”¹. Niestety pomyślała sobie: „Moje dzieci nigdy nie miały takiego domu”².

Moje przesłanie dla tej wiernej kobiety i do wszystkich ludzi polega na tym, że każdą chwilę życia możemy spędzić, mając „kapłaństwa moc” niezależnie od okoliczności.

Czasami moc kapłaństwa za bardzo kojarzy nam się z mężczyznami w Kościele. Kapłaństwo to moc i upoważnienie Boga dane dla zbawienia i błogosławienia wszystkich ludzi — mężczyzn, kobiet i dzieci.

Mężczyzna może odsłonić zasłony, żeby do pokoju dostało się ciepłe światło, ale ani słońce, ani światło, ani ciepło, które emitują, nie należą do niego. Błogosławieństwa kapłaństwa są nieskończenie większe niż osoba, za pośrednictwem której przekazywany jest ten dar.

Jedną z najwspanialszych możliwości i obowiązków w życiu doczesnym jest otrzymanie błogosławieństw, mocy i obietnic kapłaństwa zarówno w tym życiu, jak i w życiu przyszłym. Kiedy jesteśmy godni, obrzędy kapłaństwa wzbogacają nasze życie na ziemi i przygotowują nas na wspaniałe obietnice przyszłego świata. Pan powiedział: „W […] obrzędach ukazana jest moc Boga”³.

Bóg ma w zanadrzu szczególne błogosławieństwa dla każdej osoby, która przyjmuje chrzest, otrzymuje Ducha Świętego i regularnie przyjmuje sakrament. Świątynia zapewnia nam dodatkowe światło i siłę wraz z obietnicą życia wiecznego⁴.

Wszystkie obrzędy zachęcają nas, abyśmy pogłębiali naszą wiarę w Jezusa Chrystusa oraz zawierali i dotrzymywali przymierzy z Bogiem. Kiedy dotrzymujemy tych świętych przymierzy, otrzymujemy moc i błogosławieństwa kapłaństwa.

Czyż nie czujemy tej mocy kapłaństwa w naszym życiu i nie widzimy jej wśród członków Kościoła, którzy przestrzegają swoich przymierzy? Widzimy ją, kiedy nowo ochrzczeni członkowie wychodzą z wód chrztu i czują, że uzyskali przebaczenie i są czyści. Widzimy, że nasze dzieci i młodzież są bardziej wyczulone na podszepty i kierownictwo Ducha Świętego. Widzimy, jak obrzędy świątynne stają się latarnią siły i światła dla prawych mężczyzn i kobiet na całym świecie.

W zeszłym miesiącu przyglądałem się, jak młoda para czerpie ogromną siłę z obietnic zapieczętowania w świątyni, kiedy ich ukochany mały synek zmarł tydzień po przyjściu na świat. Poprzez obrzędy kapłaństwa ta młoda para i my wszyscy otrzymujemy pocieszenie, siłę, ochronę, spokój i wieczne obietnice⁵.

Niektórzy mogą szczerze pytać: „Jeśli moc i błogosławieństwa kapłaństwa są dostępne dla wszystkich ludzi, dlaczego obrzędów kapłaństwa dokonują mężczyźni?”.

Kiedy anioł zapytał Nefiego: „Czy wiesz o łaskawości Boga?”, Nefi szczerze odpowiedział: „Wiem, że kocha On swoje dzieci, jednak nie pojmuję znaczenia wszystkiego”⁶.

Wiemy wiele rzeczy w odniesieniu do kapłaństwa.

Wiemy, że Bóg kocha wszystkie Swoje dzieci i nie ma względu na osobę. „Nie odmawia On nikomu spośród tych, którzy przystępują do Niego, obojętne, czy jest on […] mężczyzną czy kobietą […], wszyscy są jednakowo traktowani przez Boga”⁷.

Tak jak wiemy, że miłość Boga jest „jednakowa” w stosunku do Jego synów i córek, wiemy także, że stworzył On mężczyzn i kobiety, i że te dwie płcie różnią się między sobą. Wiemy, że płeć stanowi zasadniczą cechę zarówno naszej doczesnej, jak i wiecznej tożsamości oraz celu istnienia. Święte obowiązki powierzone są obu płciom⁸.

Wiemy, że od samego początku Pan ustanowił sposób zarządzania kapłaństwem. „Kapłaństwo było najpierw dane Adamowi”⁹. Noe, Abraham i Mojżesz również dokonywali obrzędów kapłańskich. Jezus Chrystus był i jest wielkim wyższym kapłanem. Powołał On Apostołów. Powiedział: „Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was”¹⁰. W naszych czasach Bóg wysyłał niebiańskich posłańców. Jan Chrzciciel, Piotr, Jakub i Jan przywrócili kapłaństwo na ziemię poprzez Proroka Józefa Smitha¹¹. W ten właśnie sposób nasz Ojciec w Niebie zarządza Swoim kapłaństwem¹².

Wiemy, że moc świętego kapłaństwa jest nierozerwalnie połączona z wiarą, Duchem Świętym i darami duchowymi. Pisma święte ostrzegają: „Nie zaprzeczajcie darom Bożym, których jest wiele […]. Dary te uwidoczniają się w różny sposób, ale to ten sam Bóg działa przez te dary we wszystkich”¹³.

Wiemy, że godność osobista odgrywa centralną rolę w kwestiach dokonywania i otrzymywania obrzędów kapłaństwa. Siostra Linda K. Burton, generalna prezydent Stowarzyszenia Pomocy, powiedziała: „Prawość jest cechą kwalifikującą […], która zaprasza do naszego życia moc kapłaństwa”¹⁴.

Weźcie, na przykład, pod uwagę plagę pornografii, która opanowuje świat. Standard godności Pana nie pozwala na zniżanie się do pornografii tym, którzy dokonują obrzędów kapłaństwa. Zbawiciel powiedział:

„Odstąpcie od swych […] [tajemnych wstrętnych występków]”¹⁵.

„Światłem ciała jest oko. […] Jeśliby oko twoje było chore, całe ciało twoje będzie ciemne”¹⁶.

„Każdy, kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim”¹⁷.

Niegodne używanie kapłaństwa, roznoszenie sakramentu, błogosławienie chorych i uczestnictwo w innych obrzędach jest, zgodnie z tym, co powiedział Starszy David A. Bednar, używaniem imienia Boga na daremno¹⁸. Jeśli posiadacz kapłaństwa jest niegodny, powinien wycofać się z udzielania obrzędów kapłańskich i w duchu modlitwy zwrócić się do swojego biskupa, co jest pierwszym krokiem na drodze pokuty i powrotu do przestrzegania przykazań.

Wiemy również, że błogosławieństwa kapłaństwa obfitują w rodzinach, w których prawa matka i ojciec wychowują swoje dzieci w jedności. Wiemy jednak także, że Bóg chętnie zapewnia te same błogosławieństwa ludziom znajdującym się w wielu innych okolicznościach¹⁹.

Pewna matka, która dźwiga brzemię odpowiedzialności zarówno za duchowy, jak i doczesny byt swojej rodziny, czule wyjaśniła, że proszenie nauczycieli domowych o udzielenie błogosławieństwa jej dzieciom wymaga od niej pokory. Wnikliwie jednak dodała, że nie wymaga to więcej pokory od niej niż od jej nauczycieli domowych, którzy muszą się przygotować do udzielenia błogosławieństw jej dzieciom²⁰.

Wiemy, że klucze kapłaństwa, które dzierży Rada Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów, kierują pracą Pana na ziemi. Konkretne klucze kapłaństwa związane z obowiązkami na danym obszarze nadawane są prezydentom palików i biskupom. Poprzez objawienie powołują oni mężczyzn i kobiety, którzy są popierani i wyświęcani do tego, by wykorzystywali przydzielone im upoważnienie podczas nauczania i służby²¹.

Mimo że wiele wiemy na temat kapłaństwa, postrzeganie go przez pryzmat śmiertelności nie zawsze pozwala nam w pełni zrozumieć dzieła Boga. Jednak Jego łagodne przypomnienie, że „myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje”²², zapewnia nas, że z czasem i z wieczną perspektywą ujrzymy „[wszystko], jak rzeczywiście jest”²³ i zrozumiemy Jego doskonałą miłość.

Wszyscy chętnie służymy. Czasami czujemy się rozczarowani naszym powołaniem i chcielibyśmy być poproszeni o zrobienie czegoś więcej. Innym razem jesteśmy wdzięczni, kiedy jesteśmy odwoływani. Nie decydujemy o tym, jakie powołania dostajemy²⁴. Nauczyłem się tej lekcji na początku mojego małżeństwa. Tuż po ślubie mieszkaliśmy z moją żoną, Kathy, na Florydzie. Pewnej niedzieli doradca w prezydium palika powiedział mi, że członkowie prezydium dostali natchnienie, żeby powołać Kathy na nauczycielkę porannych zajęć seminarium.

„Jak mamy to zrobić? — zapytałem. — Mamy małe dzieci, seminarium zaczyna się o 5:00 rano, a ja jestem prezydentem Młodych Mężczyzn”.

Doradca uśmiechnął się i powiedział: „Poradzicie sobie, bracie Andersen. Powołamy twoją żonę, a ciebie odwołamy”.

I tak się stało.

Szczery dialog i słuchanie odczuć oraz obaw kobiet jest niezbędną częścią życia, małżeństwa oraz budowania królestwa Bożego.

Podczas konferencji generalnej dwadzieścia lat temu Starszy M. Russell Ballard przytoczył rozmowę z generalną prezydent Stowarzyszenia Pomocy. Padło pytanie dotyczące wzmacniania godności młodzieży, która przygotowuje się do służby na misji. Siostra Elaine Jack z uśmiechem powiedziała: „Wiesz, Starszy Ballard, [członkinie] Kościoła mogą mieć wiele dobrych sugestii […], jeśli [ktoś] zapyta je o zdanie. W końcu […] wszystkie jesteśmy matkami!”²⁵.

Prezydent Thomas S. Monson przez całe życie prowadzi dialog z kobietami i rozwiewa ich obawy. Kobietą, która miała na niego największy wpływ, była Siostra Frances Monson. Bardzo nam jej brakuje. Co więcej, zaledwie w zeszły czwartek, w przemówieniu skierowanym do Władz Naczelnych, Prezydent Monson przypomniał nam o tym, jak wiele nauczył się od 84 wdów w swoim okręgu. W niesamowity sposób wpłynęły na jego służbę i na całe jego życie.

Nic więc dziwnego, że zanim Prezydent Monson w duchu modlitwy podjął i ogłosił historyczną decyzję na temat zmiany wieku wymaganego do pełnienia służby misjonarskiej, odbyło się wiele dyskusji z generalnymi prezydiami Stowarzyszenia Pomocy, Młodych Kobiet oraz Organizacji Podstawowej.

Biskupi, kiedy będziecie podążać za przykładem Prezydenta Monsona, poczujecie, że wiedzie was ręka Pana i jeszcze bardziej obficie błogosławi On waszą świętą pracę.

Przez kilka lat mieszkaliśmy w Brazylii. Wkrótce po przyjeździe poznałem Adelsona Parrellę, który służył jako Siedemdziesiąty, a jego brat Adilson służył w prezydium naszego palika. Później poznałem ich brata Adaltona, który służył jako prezydent palika w Florianopolis i jeszcze jednego brata o imieniu Adelmo, który był biskupem. Byłem pod wrażeniem wiary tych braci, więc zapytałem ich o ich rodziców.

Cała rodzina została ochrzczona w Santos w Brazylii 42 lata temu. Adilson Parrella powiedział: „Na początku ojciec wydawał się bardzo podekscytowany przystąpieniem do Kościoła. [Wkrótce] jednak stał się mniej aktywny i poprosił naszą matkę, żeby nie chodziła do kościoła”.

Adilson powiedział mi, że jego matka szyła ubrania dla sąsiadów, żeby móc zapłacić za bilety dla dzieci na autobus do kościoła. Cała czwórka chłopców szła razem prawie dwa kilometry do innego miasta, przez 45 minut jechała autobusem, a następnie szła kolejne 20 minut do kaplicy.

Mimo że Siostra Parrella nie mogła chodzić do kościoła ze swoimi dziećmi, to czytała swoim synom i córkom pisma święte, nauczała ich ewangelii i modliła się z nimi. Ich skromny dom wypełniony był bogatymi błogosławieństwami mocy kapłaństwa. Chłopcy dorośli, służyli na misji, zdobyli wykształcenie i zawarli małżeństwa w świątyni. Błogosławieństwa kapłaństwa wypełniały ich domy.

Wiele lat później, jako siostra stanu wolnego, Vany Parrella przekroczyła próg świątyni, żeby otrzymać własne obdarowanie, a potem służyła na trzech misjach w Brazylii. Teraz ma ona 84 lata, a jej wiara ciągle błogosławi pokolenia, które wychowała.

Moc świętego kapłaństwa Boga znajduje się w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Świadczę, że kiedy będziecie godnie uczestniczyć w obrzędach kapłaństwa, Pan da wam więcej siły, spokoju i wiecznej perspektywy. Niezależnie od okoliczności w waszym „[domu] zawsze [będzie] kapłaństwa moc”, a bliskie wam osoby będą bardziej pragnęły tych błogosławieństw dla siebie.

Jako mężczyźni i kobiety, siostry i bracia, synowie i córki Boga razem kroczymy naprzód. To nasza szansa, nasz obowiązek i błogosławieństwo. Naszym przeznaczeniem jest przygotować królestwo Boże na powrót Zbawiciela. W imię Jezusa Chrystusa, amen.