ເລື່ອງເລັກນ້ອຍ ແລະ ງ່າຍໆ
ໂດຍ ແອວເດີ ອານຸໂຟ ວາເລັນຊຸເອລາ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເອື້ອມອອກໄປຫາຄົນອື່ນດ້ວຍສັດທາ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮັກ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ ສອງສາມອາທິດແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປສູນອົບລົມຜູ້ສອນສາດສະໜາຢູ່ເມືອງແມັກຊິໂກ ຊິຕີ ເພື່ອແບ່ງປັນຂ່າວສານນຳພວກຜູ້ສອນສາດສະໜາ. ຕາມທີ່ຕັ້ງໃຈ ຂ້າພະເຈົ້າພ້ອມກັບພັນລະຍາໄປກ່ອນກຳນົດຫລາຍຊົ່ວໂມງ. ຂະນະທີ່ເຮົາໄປໆມາໆ ເບິ່ງສວນທີ່ສວຍງາມ ແລະ ຫົນທາງສາຍສະອາດຢູ່ສູນອົບລົມຜູ້ສອນສາດສະໜາ ເຮົາສັງເກດເຫັນໄດ້ງ່າຍໆ ເຖິງຄວາມສຸກທີ່ສ່ອງອອກຈາກໃບໜ້າຂອງແອວເດີ ແລະ ຊິດສະເຕີເປັນຮ້ອຍໆຄົນ ໂດຍໝົດທຸກຄົນເອົາໃຈໃສ່ໃນການຮຽນພາສາໃໝ່ ແລະ ຮຽນທີ່ຈະຮູ້ຈັກຄຸນຄ່າທີ່ ດີກວ່າຂອງຕົນໃນຖານະເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ.
ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢຸດບຶດໜຶ່ງເພື່ອມອງເບິ່ງ ເຫດການພິເສດນີ້ດີໆ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນຶກເຖິງຄຳຂອງແອວມາເມື່ອເພິ່ນສັ່ງສອນ ຮີລາມັນລູກຊາຍເພິ່ນໃຫ້ບັນທຶກປະຫວັດສາດຂອງຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນໃຫ້ເປັນສ່ວນຂອງບັນທຶກທີ່ໄດ້ມອບໃຫ້ເພິ່ນ ແລະ ທີ່ຈະປົກປັກຮັກສາມັນໄວ້ໃຫ້ສັກສິດ ເພື່ອໃນອະນາຄົດມັນຈະອອກໄປຫາທຸກປະຊາຊາດ, ທຸກຕະກຸນ, ທຸກພາສາ, ແລະ ທຸກຜູ້ຄົນທັງປວງ.
ແລ້ວແອວມາບອກລູກຊາຍວ່າ:
“ບັດນີ້ລູກອາດຈະຄິດວ່າ ມັນເປັນຄວາມໂງ່ຈ້າຂອງພໍ່; ແຕ່ຈົ່ງເບິ່ງ ພໍ່ເວົ້າກັບລູກວ່າ ເລື່ອງເລັກນ້ອຍ ແລະ ງ່າຍໆ ຈະນຳເລື່ອງໃຫຍ່ມາ; ແລະ ໃນຫລາຍຢ່າງວິທີເລັກໆນ້ອຍໆ ຈະເຮັດໃຫ້ຄົນສະຫລາດຍອມຈຳນົນ.
“ແລະ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກການໂດຍວິທີທີ່ຈະນຳຈຸດມຸ້ງໝາຍອັນເປັນນິລັນດອນຂອງພຣະອົງມາ; ແລະ ໂດຍວິທີເລັກໆນ້ອຍໆທີ່ສຸດ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄົນສະຫລາດຕ້ອງຈຳນົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄວາມລອດເກີດກັບຈິດວິນຍານເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍ” (ແອວມາ 37:6–7).
ຄວາມບໍລິສຸດ ແລະ ໄວໜຸ່ມຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາຂອງເຮົາເປັນຕົວຢ່າງຂອງວິທີທາງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຄືວ່າ ຄົນທີ່ຖ່ອມຕົວສາມາດ “ເຊື້ອເຊີນຄົນອື່ນໆໃຫ້ມາສູ່ພຣະຄຣິດໂດຍຊ່ອຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ໄດ້ຮັບພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ ຜ່ານການມີສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ການກັບໃຈ ການຮັບບັບຕິສະມາ ແລະ ການຮັບເອົາຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ແລະ ການອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ” (ຈົ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເຮົາ: ຄູ່ມືຕໍ່ການຮັບໃຊ້ຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາ [2004], 1).
ໃນຖານະເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ ໂດຍເລື່ອງເລັກນ້ອຍ ແລະ ງ່າຍຂອງພວກເຮົາເອງ ກໍສາມາດຊ່ອຍ “ຫລາຍຄົນສຳນຶກເຖິງຄວາມຜິດຂອງຕົນ” ແລະ ຊ່ອຍນຳ “ພວກເຂົາມາຫາຄວາມຮູ້ເຖິງພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາ ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ໄປຫາຄວາມລອດຂອງຈິດວິນຍານຂອງພວກເຂົາ” (ແອວມາ 37:8).
ມີເທື່ອໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄປນຳປະທານສະເຕກ ແລະ ອະທິການເພື່ອໄປຢ້ຽມສະມາຊິກທີ່ບໍ່ໄປໂບດປະຈຳ. ພວກເຮົາໄດ້ສອນລາວໂດຍວິທີງ່າຍກ່ຽວກັບພອນຂອງວັນຊະບາໂຕ. ພວກເຮົາສະແດງຄວາມຮັກຢ່າງຈິງໃຈໃຫ້ລາວ. ລາວຕອບວ່າ “ກໍມີແຕ່ຕ້ອງການໃຫ້ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງມາ abrazo,” ຫລື ກອດຂ້ອຍ. ທັນທີນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຢືນຂຶ້ນ ແລະ ກອດລາວ. ວັນຕໍ່ໄປນັ້ນແມ່ນວັນອາທິດ. ອ້າຍຄົນນີ້ກໍມາກອງປະຊຸມສິນລະລຶກພ້ອມດ້ວຍຄອບຄົວລາວທຸກຄົນ.
ໃນລະຫວ່າງການໄປຢ້ຽມສອນເທື່ອໜຶ່ງ ນາງມາທາຜູ້ເປັນສະມາຊິກຫວອດເຮົາ ບອກພັນລະຍາຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຄູຂອງລາວບໍ່ໃຫ້ກັບມາອີກ. ລາວຕັດສິນໃຈຢຸດໄປໂບດ. ຄົນໜຶ່ງໃນຄູຢ້ຽມສອນຖາມນາງມາທາວ່າ ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮ້ອງເພງນຳກັນເທື່ອສຸດທ້າຍໄດ້ບໍ ແລະ ນາງຍອມໃຫ້ຮ້ອງ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮອງເພງ ມີສິ່ງພິເສດເກີດຂຶ້ນ. ເທື່ອລະເລັກເທື່ອລະໜ້ອຍ ພຣະວິນຍານເຂົ້າມາເຕັມຫ້ອງ. ທຸກຄົນໄດ້ຮູ້ສຶກມັນ. ໃຈນາງມາທາເລີ່ມອ່ອນລົງ. ໂດຍມີນ້ຳຕາຄາປໍ້, ນາງໄດ້ບອກຄວາມຮູ້ສຶກໃນໃຈໃຫ້ຄູຢ້ຽມສອນຟັງ. ທັນທີ່ນັ້ນນາງຮັບຮູ້ວ່າ ນາງຮູ້ພຣະກິດຕິຄຸນເປັນຈິງ. ແລ້ວນາງຂໍຂອບໃຈນຳຄູຢ້ຽມສອນ ແລະ ບອກປາດຖະໜາໃຫ້ເຂົາກັບມາ. ຕັ້ງແຕ່ວັນນັ້ນນາງກໍໄດ້ຕ້ອນຮັບເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມປິຕິຍິນດີ.
ນາງມາທາເລີ່ມໄປໂບດນຳລູກສາວໜຸ່ມ. ເປັນເວລາຫລາຍປີທີ່ເຂົາເຈົ້າໄປປະຈຳ ທີ່ນາງມາທາບໍ່ເຄີຍເສຍຄວາມຫວັງທີ່ຜົວອາດຈະເລືອກໄປໂບດນຳ. ໃນທີ່ສຸດມີວັນທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີອິດທິພົນໃນໃຈຂອງຜົວ ແລະ ລາວເລີ່ມໄປໂບດນຳເຂົາ ແລະ ບໍ່ດົນຫລັງຈາກນັ້ນລູກສາວອີກຄົນໜຶ່ງດ້ວຍ. ຄອບຄົວນີ້ເລີ່ມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຸກແທ້ໆທີ່ມານຳການມີພອນແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນໃນບ້ານ. ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມານາງມາທາກໍໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນປະທານສະມາຄົນສະຕີສົງເຄາະໃນຫວອດ ແລະ ຜົວຂອງນາງກໍໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນຫລາຍຕຳແໜ່ງໃນສະເຕກ. ທຸກຢ່າງນີ້ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເພາະການຮ້ອງເພງ ທີ່ເປັນເລື່ອງເລັກນ້ອຍ ແລະ ງ່າຍໆທີ່ມີອິດທິພົນໃນໃຈຂອງນາງມາທາ.
ນາອາມານເປັນຜູ້ບັນຊາການກອງທັບທະຫານຂອງກະສັດແຫ່ງຊີເລຍ ເປັນຄົນທີ່ມີກຽດ ເປັນຄົນກ້າຫານ; ແຕ່ລາວເປັນຄົນຂີ້ທູດ (ເບິ່ງ 2 ກະສັດ 5:1). ຫລັງຈາກໄປຫາກະສັດອິດສະຣາເອນແຕ່ບໍ່ໄດ້ການປົກປັກຮັກສາຈາກພະຍາດ ນາອາມານໄດ້ໄປບ້ານຂອງເອລິຊາ ຜູ້ເປັນສາດສະດາ. ເອລິຊາສົ່ງຄົນໃຊ້ອອກໄປບອກເພິ່ນວ່າ:
“ໄປອາບນ້ຳທີ່ແມ່ນ້ຳຢໍແດນເຈັດເທື່ອ ແລະ ເພິ່ນກໍຈະຫາຍດີເປັນປົກກະຕິ.
“ແຕ່ນາອາມານໄດ້ໜີໄປພ້ອມທັງໃຈຮ້າຍໃຫຍ່ ແລະ ເວົ້າວ່່າ ຂ້ອຍຄິດວ່າຢ່າງໜ້ອຍເພິ່ນກໍຄວນອອກມາຫາຂ້ອຍ ແລະ ອ້ອນວອນຫາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເພິ່ນ ວາງມືໃສ່ເທິງບ່ອນທີ່ເປັນພະຍາດ ແລະ ປິ່ນປົວຂ້ອຍໃຫ້ດີ. ...
“ບັນດາຄົນໃຊ້ຂອງລາວຈຶ່ງມາຫາ ແລະ ເວົ້າວ່າ ທ່ານເອີຍ! ຖ້າຜູ້ປະກາດພຣະຄຳບອກທ່ານໃຫ້ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຍາກທ່ານກໍຄວນເຮັດ. ດຽວນີ້ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງບໍ່ໄປອາບນ້ຳຊຳລະຕົວຕາມທີ່ເພິ່ນໄດ້ບອກນັ້ນ ແລະ ກໍຫາຍດີເປັນປົກກະຕິ?
“ດັ່ງນັ້ນນາອາມານຈຶ່ງລົງໄປທີ່ແມ່ນ້ຳຢໍແດນຈຸ່ມຕົວລົງໃນນ້ຳເຈັດເທື່ອ ຕາມຄຳແນະນຳຂອງຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ລາວກໍຫາຍດີເປັນປົກກະຕິ ເນື້ອໜັງຂອງລາວສະອາດສະອາງເປັນປົກກະຕິດັ່ງເນື້ອໜັງຂອງເດັກນ້ອຍ” (2 ກະສັດ 5:10–11, 13–14).
ສາດສະດາຂອງພວກເຮົາ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ເຊື້ອເຊີນພວກເຮົາທຸກຄົນໃຫ້ອອກໄປ ແລະ ຊ່ອຍຊີວິດອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງພວກເຮົາ. ເພິ່ນບອກວ່າ: “ໂລກຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງທ່ານ. ມີຕີນທີ່ຈະຕ້ອງໝັ້ນຄົງກວ່າ, ມືທີ່ຕ້ອງຈັບ, ສະໝອງທີ່ຕ້ອງຊຸກຍູ້, ຈິດໃຈທີ່ຕ້ອງດົນໃຈ, ແລະ ຈິດວິນຍານທີ່ຈະກູ້ຮັກສາ. ພອນແຫ່ງນິລັນດອນລໍຖ້າທ່ານ” (“To the Rescue,” Ensign, May 2001, 48; or Liahona, July 2001, 57).
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ຫລາຍຄົນທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງພວກເຮົາກຳລັງລໍຖ້າພວກເຮົາຢູ່. ເຂົາເຈົ້າພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະມີອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນທີ່ເຂັ້ມແຂງໄປຫາ ແລະ ຊ່ອຍຊີວິດເຂົາເຈົ້າໂດຍເລື່ອງເລັກນ້ອຍ ແລະ ງ່າຍໆ. ຂ້າພະເຈົ້າເອງເຄີຍໃຊ້ເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງໄປຢ້ຽມຊາວສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກທີ່ບໍ່ໄປໂບດປະຈຳ ຄົນທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ມີຈິດໃຈທີ່ອ່ອນລົງແລ້ວ ຄົນທີ່ພ້ອມທີ່ຈະຮັບປະຈັກພະຍານຂອງພວກເຮົາພ້ອມກັບການສະແດງແຫ່ງຄວາມຮັກທີ່ຈິງໃຈຂອງພວກເຮົາ. ເມື່ອໃດທີ່ພວກເຮົາເອື້ອມອອກໄປຫາ ແລະ ເຊື້ອເຊີນເຂົາເຈົ້າ ເຂົາເຈົ້າຈະກັບມາສູ່ສາດສະໜາຈັກຢ່າງບໍ່ຢຸດໆຢ່ອນໆ.
ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາຈົ່ງເອື້ອມອອກໄປຫາຄົນອື່ນດ້ວຍສັດທາ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮັກ. ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາຈື່ຈຳຄຳສັນຍາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ພຣະອົງບອກວ່າ:
ຫາກເປັນໄປວ່າເຮົາຈະເຮັດການຕະຫລອດວັນເວລາຂອງເຮົາໃນການປ່າວຮ້ອງການກັບໃຈແກ່ຄົນພວກນີ້ ແລະ ນຳແມ່ນແຕ່ຈິດວິນຍານດຽວໄປຫາພຣະອົງ ຄວາມປິຕິຍິນດີຂອງເຮົາພ້ອມກັບລາວຈະໃຫຍ່ຫລວງພຽງໃດໃນອານາຈັກຂອງພຣະບິດາ!
ແລະ ຫາກຄວາມປິຕິຍິນດີຂອງເຮົາຈະໃຫຍ່ຫລວງດ້ວຍຈິດວິນຍານດຽວທີ່ເຮົານຳໄປຫາພຣະອົງໃນອານາຈັກຂອງພຣະບິດາ ຄວາມປິຕິຍິນດີຂອງເຮົາຈະໃຫຍ່ຫລວງຈັກພຽງໃດຫາກເຮົາຈະນຳຈິດວິນຍານຫລາຍດວງໄປຫາພຣະອົງ! (ເບິ່ງ D&C 18:15–16).
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຮັກທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີໃຫ້ລູກທັງໝົດຂອງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ເປັນພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.