Αληθινοί ποιμένες

Απόψε στο Κέντρο Συνελεύσεων στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ και σε μέρη μακρινά και κοντινά έχουν συναθροισθεί όσοι φέρουν την ιεροσύνη του Θεού. Πράγματι είσθε ένα «βασίλειο ιεράτευμα» -- δηλαδή «γένος εκλεκτό», όπως δήλωσε ο Απόστολος Παύλος¹. Νιώθω τιμή που έχω το προνόμιο να απευθυνθώ προς εσάς.

Όταν μεγάλωνα, κάθε καλοκαίρι η οικογένειά μας οδηγούσε στο Φαράγγι Πρόβο, περίπου 72 χιλιόμετρα νοτίως και λίγο ανατολικώς της Σωλτ Λέηκ Σίτυ, όπου μέναμε στο οικογενειακό ξυλόσπιτο για αρκετές εβδομάδες. Εμείς τα αγόρια πάντοτε ανυπομονούσαμε να πάμε για ψάρεμα στο ρυάκι ή να πάμε για κολύμβηση και προσπαθούσαμε να παροτρύνουμε τον πατέρα μου να οδηγήσει το αμάξι λίγο πιο γρήγορα. Εκείνες τις ημέρες, το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο πατέρας μου ήταν ένα Oldsmobile του 1928. Αν πήγαινε πάνω από 56 χιλιόμετρα την ώρα, η μητέρα μου έλεγε: «Πιο σιγά! Πιο σιγά! Εγώ έλεγα: «Οδήγα πιο γρήγορα, μπαμπά! Οδήγα πιο γρήγορα!»

Ο μπαμπάς οδηγούσε 56 χιλιόμετρα την ώρα μέχρι το Φαράγγι Πρόβο ή μέχρις ότου φθάναμε σε μια στροφή του δρόμου και το ταξίδι μας σταματούσε από ένα κοπάδι πρόβατα. Παρακολουθούσαμε καθώς εκατοντάδες πρόβατα μάς προσπερνούσαν, φαινομενικά χωρίς ποιμένα, μερικοί σκύλοι να τους γαβγίζουν καθώς προχωρούσαν. Μακριά πίσω μπορούσαμε να δούμε τον βοσκό επάνω στο άλογό του -- χωρίς να φορά χαλινάρι αλλά καπίστρι. Περιστασιακά καθόταν χαμηλά στη σέλα του και κοιμόταν, αφού το άλογο ήξερε σε ποιον δρόμο να πάει και τα σκυλιά που γάβγιζαν έκαναν τη δουλειά τους.

Εν αντιθέσει με τη σκηνή που είδα στο Μόναχο της Γερμανίας πριν από πολλά χρόνια. Ήταν ένα κυριακάτικο πρωί και ήμαστε καθ’ οδόν για μία ιεραποστολική συνέλευση. Καθώς κοίταξα έξω από το αυτοκίνητο του προέδρου ιεραποστολής, είδα έναν ποιμένα με ένα ραβδί στο χέρι του να οδηγεί τα πρόβατα. Τον ακολουθούσαν όπου και αν πήγαινε. Αν μετακινείτο αριστερά, τον ακολουθούσαν στ’ αριστερά. Αν μετακινείτο δεξιά, τον ακολουθούσαν σε εκείνη την κατεύθυνση. Έκανα τη σύγκριση του αληθινού ποιμένος, ο οποίος οδηγούσε τα πρόβατά του, και του βοσκού, ο οποίος ίππευε τυχαίως πίσω από τα πρόβατά του.

Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου»². Μας παρέχει το τέλειο παράδειγμα για το ποιος θα πρέπει να είναι ο αληθινός ποιμένας.

Αδελφοί, ως ιεροσύνη του Θεού έχουμε μία ευθύνη να ποιμαίνουμε. Η σοφία του Κυρίου έχει παράσχει κατευθυντήριες οδηγίες διά των οποίων θα μπορούσαμε να είμαστε ποιμένες στις οικογένειες της Εκκλησίας, όπου μπορούμε να υπηρετούμε, μπορούμε να διδάσκουμε και μπορούμε να καταθέτουμε μαρτυρία σε αυτές. Αυτό αποκαλείται οικογενειακή διδασκαλία και περί αυτού πρόκειται που επιθυμώ να σας μιλήσω απόψε.

Ο επίσκοπος κάθε τομέως στην Εκκλησία επιβλέπει την ανάθεση φερόντων την ιεροσύνη ως οικογενειακούς διδασκάλους να επισκέπτονται τα σπίτια των μελών κάθε μήνα. Πηγαίνουν ανά ζεύγη. Όπου είναι δυνατόν, ένας νέος άνδρας που είναι ιερέας ή διδάσκαλος στην Ααρωνική Ιεροσύνη συνοδεύει έναν ενήλικο ο οποίος φέρει τη Μελχισεδική Ιεροσύνη. Καθώς πηγαίνουν στο σπίτι αυτών για τους οποίους είναι υπεύθυνοι, ο φέρων την Ααρωνική Ιεροσύνη θα πρέπει να λαμβάνει μέρος στη διδασκαλία η οποία λαμβάνει χώρα. Μία τέτοια ανάθεση θα βοηθήσει να προετοιμασθούν αυτοί οι νέοι άνδρες για ιεραποστολή, καθώς και για μία ζωή υπηρετήσεως στην ιεροσύνη.

Το πρόγραμμα οικογενειακής διδασκαλίας είναι η απάντηση στη σύγχρονη αποκάλυψη, επιφορτίζοντας τους χειροτονημένους στην ιεροσύνη «να διδάσκουν, να εξηγούν, να παροτρύνουν, να βαφτίζουν… και να επισκέπτ[ονται] το σπίτι κάθε μέλους και να τους παροτρύν[ουν] να προσεύχονται φωναχτά και να ανταποκρίνονται σε όλα τα οικογενειακά καθήκοντα… να προστατεύ[ουν] πάντα την εκκλησία, και να βρίσκ[ονται] μαζί τους και να τους ενδυναμών[ουν] πνευματικά. Και να προσέχ[ουν] να μην υπάρχει ανομία μέσα στην εκκλησία, ούτε σκληρότητα αναμεταξύ τους, ούτε ψεύδος, κακολογία, ούτε κατηγόρια»³.

Ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι νουθέτησε: «Η οικογενειακή διδασκαλία είναι μία από τις πιο επείγουσες και ανταποδοτικές ευκαιρίες μας να γαλουχούμε και να εμπνέουμε, να συμβουλεύουμε και να διευθύνουμε τα παιδιά του Πατέρα μας… Είναι μία ουράνια υπηρεσία, μία ουράνια κλήση. Είναι το καθήκον μας ως Οικογενειακών Διδασκάλων να φέρουμε το… πνεύμα σε κάθε σπίτι και καρδιά. Το να αγαπούμε το έργο και να κάνουμε το καλύτερό μας θα φέρει απεριόριστη γαλήνη, χαρά και ικανοποίηση σε [έναν ευγενή], αφοσιωμένο [διδάσκαλο] των τέκνων του Θεού»⁴.

Από το Βιβλίο του Μόρμον διαβάζουμε ότι ο Άλμα «αφιέρωσε όλους τους ιερείς τους και όλους τους διδασκάλους τους. Και κανένας τους δεν αφιερωνόταν παρά μόνο αν ήταν δίκαιοι άνθρωποι.

»Γι’ αυτό φρόντιζαν το λαό τους, και τους γαλουχούσαν με θέματα που αφορούν τη χρηστότητα»⁵.

Επιτελώντας τις ευθύνες ως οικογενειακών διδασκάλων, είμαστε σοφοί αν μάθουμε και καταλάβουμε τις δυσκολίες των μελών κάθε οικογένειας, ώστε να είμαστε αποτελεσματικοί στη διδασκαλία και την παροχή απαραίτητης βοήθειας.

Μία επίσκεψη οικογενειακής διδασκαλίας πιθανότατα επίσης να είναι επιτυχημένη, αν το ραντεβού γίνει εκ των προτέρων. Για να επεξηγήσω αυτό το σημείο, επιτρέψτε μου να μοιρασθώ μαζί σας μία εμπειρία που είχα πριν από κάποια χρόνια. Τότε η Ιεραποστολική Εκτελεστική Επιτροπή αποτελείτο από τον Σπένσερ Κίμπαλ, τον Γκόρντον Χίνκλι και τον Τόμας Μόνσον. Ένα βράδυ, ο αδελφός και η αδελφή Χίνκλι παρέθεσαν δείπνο στο σπίτι τους για τα μέλη της επιτροπής και τις συζύγους μας. Μόλις είχαμε τελειώσει ένα υπέροχο γεύμα, όταν κάποιος κτύπησε την πόρτα. Ο Πρόεδρος Χίνκλι άνοιξε την πόρτα και βρήκε έναν από τους οικογενειακούς του διδασκάλους να στέκεται εκεί. Ο οικογενειακός διδάσκαλος είπε: «Ξέρω ότι δεν κανόνισα ραντεβού να έλθω και δεν έχω μαζί μου τον συνάδελφό μου, αλλά ένιωσα ότι έπρεπε να έλθω απόψε. Δεν ήξερα ότι θα είχατε ήδη επισκέπτες».

Ο Πρόεδρος Χίνκλι προσκάλεσε ευγενικά τον οικογενειακό διδάσκαλο να περάσει μέσα, να καθίσει και να διδάξει τρεις Αποστόλους και τις συζύγους μας σχετικώς με τα καθήκοντά μας ως μελών. Με λίγο τρόμο, ο οικογενειακός διδάσκαλος έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Ο Πρόεδρος Χίνκλι τον ευχαρίστησε που ήλθε, μετά το οποίο έφυγε βιαστικά.

Αναφέρω ένα ακόμη παράδειγμα του εσφαλμένου τρόπου να επιτύχουμε οικογενειακή διδασκαλία. Ο Πρόεδρος Μάριον Ρόμνυ, ο οποίος ήταν σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία πριν από κάποια χρόνια, έλεγε για τον οικογενειακό του διδάσκαλο, ο οποίος κάποτε πήγε στο σπίτι των Ρόμνυ μία κρύα χειμωνιάτικη νύκτα. Κρατούσε το καπέλο του στο χέρι και φερόταν νευρικά, όταν τον προσκάλεσαν να καθίσει και να δώσει το μήνυμά του. Καθώς παρέμενε όρθιος, είπε: «Λοιπόν, να σας πω κάτι, αδελφέ Ρόμνυ, είναι κρύο έξω και άφησα τη μηχανή του αμαξιού αναμμένη, για να μη σταματήσει. Απλώς πέρασα για να μπορώ να πω στον επίσκοπο ότι έκανα τις επισκέψεις μου»⁶.

Ο Πρόεδρος Έζρα Ταφτ Μπένσον, αφού αφηγήθηκε την εμπειρία του Προέδρου Ρόμνυ σε μία συγκέντρωση φερόντων την ιεροσύνη, είπε κατόπιν: «Μπορούμε να κάνουμε καλύτερα από αυτό αδελφοί -- πολύ καλύτερα!»⁷ Συμφωνώ.

Η οικογενειακή διδασκαλία είναι κάτι περισσότερο από μία μηχανική επίσκεψη μία φορά τον μήνα. Δική μας είναι η ευθύνη να διδάσκουμε, να εμπνέουμε, να παροτρύνουμε και εκεί όπου επισκεπτόμαστε όσους δεν είναι ενεργά μέλη, να φέρνουμε σε δραστηριότητα και σε τελική υπερύψωση τους υιούς και τις θυγατέρες του Θεού.

Για να βοηθήσω στις προσπάθειές μας, μοιράζομαι αυτή τη συνετή συμβουλή η οποία ασφαλώς εφαρμόζει στους οικογενειακούς διδασκάλους. Προέρχεται από τον Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος είπε: «Αν θέλεις να κερδίσεις κάποιον για τον σκοπό σου, πρώτα πείσε τον ότι είσαι ειλικρινής φίλος του»⁸. Ο Πρόεδρος Έζρα Ταφτ Μπένσον παρότρυνε: «Πάνω απ’ όλα, να είσαι γνήσιος φίλος στα άτομα και τις οικογένειες που διδάσκεις… Ένας φίλος κάνει περισσότερα από μία επίσκεψη καθήκοντος κάθε μήνα. Ένας φίλος ενδιαφέρεται περισσότερο να βοηθά άτομα παρά να παίρνει τα εύσημα. Ένας φίλος ενδιαφέρεται. Ένας φίλος [δείχνει αγάπη]. Ένας φίλος ακούει και ένας φίλος προσεγγίζει»⁹.

Η οικογενειακή διδασκαλία απαντά σε πολλές προσευχές και μας επιτρέπει να δούμε τις μεταμορφώσεις που μπορούν να λάβουν χώρα στη ζωή των ατόμων.

Ένα παράδειγμα αυτού θα ήταν ο Ντικ Χάμερ, ο οποίος ήλθε στη Γιούτα με το Σώμα Διατήρησης Πολιτών κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Κραχ. Γνώρισε και παντρεύτηκε μία νέα Αγία των Τελευταίων Ημερών. Άνοιξε το καφέ του Ντικ στο Σεντ Τζωρτζ της Γιούτας, το οποίο έγινε δημοφιλές σημείο συναντήσεως.

Ανατεθειμένος ως οικογενειακός διδάσκαλος στην οικογένεια Χάμερ ήταν ο Γουίλαρντ Μάιλν, ένας φίλος μου. Αφού γνώριζα τον Ντικ Χάμερ επίσης, έχοντας εκτυπώσει τα μενού για το καφέ του, ρωτούσα τον φίλο μου, τον αδελφό Μάιλν, όταν επισκεπτόμουν το Σεντ Τζωρτζ: «Πώς προοδεύει ο φίλος μας, ο Ντικ Χάμερ;»

Η απάντηση ήταν γενικώς: «Προοδεύει, αλλά αργά».

Όταν ο Γουίλαρντ Μάιλν και ο συνάδελφός του επισκέπτονταν το σπίτι των Χάμερ κάθε μήνα, πάντοτε κατάφερναν να παρουσιάσουν ένα ευαγγελικό μήνυμα και να πουν τη μαρτυρία τους στον Ντικ και την οικογένειά του.

Τα χρόνια πέρασαν και τότε, μία ημέρα, ο Γουίλαρντ μού τηλεφώνησε με καλά νέα. «Αδελφέ Μόνσον», άρχισε, «ο Ντικ Χάμερ μεταστράφηκε και πρόκειται να βαπτισθεί. Είναι στα 90 του και είμαστε φίλοι όλη την ενήλικη ζωή μας. Η απόφασή του με κάνει να αισθάνομαι πολύ χαρούμενος. Είμαι ο οικογενειακός του διδάσκαλος πολλά χρόνια». Ο Γουίλαρντ συγκινήθηκε λίγο καθώς μετέφερε το μήνυμα, το οποίο ήμουν χαρούμενος που πήρα.

Ο αδελφός Χάμερ όντως βαπτίσθηκε και έναν χρόνο μετά εισήλθε στον όμορφο Ναό του Σεντ Τζωρτζ και έλαβε εκεί την προικοδότησή του και τις ευλογίες επισφραγίσεως.

Ρώτησα τον Γουίλαρντ: «Αποθαρρύνθηκες ποτέ ως οικογενειακός του διδάσκαλος για τόσο πολύ καιρό;»

Απήντησε: «Όχι, άξιζε κάθε προσπάθεια. Καθώς είμαι μάρτυς της χαράς που έχει έλθει στα μέλη της οικογένειας Χάμερ, η καρδιά μου γεμίζει με ευγνωμοσύνη για τις ευλογίες τις οποίες έχει φέρει το Ευαγγέλιο στη ζωή τους και για το προνόμιο που είχα να βοηθήσω με κάποιον τρόπο. Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος».

Αδελφοί, θα είναι προνόμιό μας κατά τη διάρκεια των ετών να επισκεπτόμαστε και να διδάσκουμε πολλά άτομα -- όσα είναι λιγότερο ενεργά καθώς και όσα είναι πλήρως αφοσιωμένα. Αν είμαστε ευσυνείδητοι στην κλήση μας, θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να ευλογήσουμε ζωές. Οι επισκέψεις μας σε όσους έχουν απομακρυνθεί από τη δραστηριότητα της Εκκλησίας μπορεί να είναι το κλειδί το οποίο θα ανοίξει τελικώς τις πόρτες για να επιστρέψουν.

Με αυτήν τη σκέψη κατά νου, ας προσεγγίσουμε αυτούς για τους οποίους είμαστε υπεύθυνοι και ας τους φέρουμε στο τραπέζι του Κυρίου, για να χορτάσουν με τον λόγο Του και να απολαύσουν τη συντροφιά του Πνεύματός Του και να μην είναι «πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού»¹⁰.

Αν κάποιος από εσάς έχει εφησυχάσει σχετικώς με τις επισκέψεις οικογενειακής διδασκαλίας, επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν υπάρχει καιρός σαν τον τωρινό για να αφοσιωθείτε εκ νέου στην εκπλήρωση των καθηκόντων σας οικογενειακής διδασκαλίας. Αποφασίστε τώρα να καταβάλετε οιανδήποτε προσπάθεια είναι απαραίτητη για να προσεγγίσετε αυτούς για τους οποίους σας έχει δοθεί ευθύνη. Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες μπορεί να χρειάζεται λίγο επιπλέον ενθάρρυνση, επίσης, για να βοηθήσετε τον συνάδελφό σας στην οικογενειακή διδασκαλία να βρει χρόνο να πάει μαζί σας, αλλά αν επιμείνετε, θα επιτύχετε.

Αδελφοί, οι προσπάθειές μας στην οικογενειακή διδασκαλία είναι συνεχείς. Το έργο δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, έως ότου ο Κύριος και Διδάσκαλός μας πει: «Αρκετά». Υπάρχουν ζωές να φωτίσουμε. Υπάρχουν καρδιές να αγγίξουμε. Υπάρχουν ψυχές να σώσουμε. Δικό μας είναι το ιερό προνόμιο να φωτίσουμε, να αγγίξουμε και να σώσουμε αυτές τις πολύτιμες ψυχές που έχουν ανατεθεί με εμπιστοσύνη στη φροντίδα μας. Θα πρέπει να το κάνουμε πιστά και με την καρδιά γεμάτη ευφροσύνη.

Κλείνοντας, πηγαίνω σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, για να περιγράψω το είδος οικογενειακών διδασκάλων που θα πρέπει να είμαστε. Υπάρχει ένας διδάσκαλος του οποίου η ζωή επισκιάζει όλους τους άλλους. Δίδαξε για τη ζωή και τον θάνατο, για το καθήκον και τον προορισμό. Έζησε όχι για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει, όχι για να λάβει, αλλά για να δώσει, όχι για να σώσει τη ζωή Του, αλλά για να τη θυσιάσει για τους άλλους. Περιέγραψε μία αγάπη πιο όμορφη από τον πόθο, μία φτώχια πλουσιότερη από τους θησαυρούς. Ελέχθη γι’ αυτόν τον Διδάσκαλο ότι δίδαξε με εξουσία και όχι όπως οι γραμματείς¹¹. Οι νόμοι Του δεν εγχαράχθηκαν επάνω στην πέτρα, αλλά επάνω στην καρδιά των ανθρώπων.

Μιλώ περί του Αρχιδιδασκάλου, τουτέστιν του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, του Σωτήρος και Λυτρωτή της ανθρωπότητος. Η αφήγηση από την αγία γραφή λέει γι’ Αυτόν, «πέρασε ευεργετώντας»¹². Με Εκείνον ως αδιάλειπτο οδηγό και παράδειγμά μας, θα πληρούμε τις προϋποθέσεις για την ουράνια βοήθεια Του στην οικογενειακή μας διδασκαλία. Ζωές θα ευλογηθούν. Καρδιές θα παρηγορηθούν. Ψυχές θα σωθούν. Θα γίνουμε αληθινοί ποιμένες. Ώστε να γίνει αυτό, προσεύχομαι, στο όνομα του μεγάλου ποιμένος, Ιησού Χριστού, αμήν.