“ຢ່າສູ່ຢ້ານ; ເຮົາສະຖິດຢູ່ກັບໝູ່ເຈົ້າ”
ໂດຍ ຈີນ ເອ ສະຕີບເວັນສ໌
ທີ່ປຶກສາທີໜຶ່ງໃນຝ່າຍປະທານອົງການປະຖົມໄວສາມັນ
ເມື່ອເຮົາພັດທະນາສັດທາ ແລະ ຄວາມໄວ້ວາງໃຈ ໃຫ້ມີຫລາຍຂຶ້ນໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຮົາສາມາດເຂົ້າເຖິງອຳນາດຂອງພຣະອົງ ທີ່ຈະໃຫ້ພອນເຮົາ ແລະ ປົດປ່ອຍເຮົາ.
ມີຄວາມຮູ້ສຶກນ້ອຍທີ່ຈະທຽບເທົ່າຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ລະອຽດອ່ອນຂອງການເປັນພໍ່ແມ່. ບໍ່ມີຫຍັງຫວານຊື່ນໄປກວ່າການໄດ້ຮັບແອນ້ອຍທີ່ລ້ຳຄ່າຈາກສະຫວັນໂດຍກົງ. ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີປະສົບການນີ້ຢ່າງເລິກຊຶ້ງເປັນພິເສດ. ລູກຊາຍນ້ອຍຄົນທຳອິດຂອງລາວໄດ້ເກີດກ່ອນກຳນົດ ແລະ ມີນ້ຳໜັກພຽງແຕ່ 2 ປອນ 14 ອອນ (1.3 ກິໂລ). ທ້າວຮັນເທີ ໄດ້ໃຊ້ເວລາສອງເດືອນທຳອິດໃນຊີວິດຂອງລາວຢູ່ຫ້ອງດູແລເດັກເກີດໃໝ່ໃນໂຮງໝໍ. ເດືອນເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ເປັນເວລາທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກສຳລັບຄອບຄົວຂະນະທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຫວັງ ແລະ ໄດ້ອ້ອນວອນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເພື່ອທູນຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງພຣະອົງ.
ທ້າວຮັນເທີນ້ອຍຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຫລາຍ. ລາວໄດ້ດີ້ນລົນເພື່ອຈະມີກຳລັງພໍທີ່ຈະຢູ່ລອດ. ມືທີ່ແຂງແຮງຂອງພໍ່ທີ່ຮັກຂອງລາວຈັບມືນ້ອຍໆຂອງລູກຊາຍເລື້ອຍໆເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈແກ່ລູກນ້ອຍຂອງລາວ.
ມັນກໍເປັນແບບນີ້ສຳລັບລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າທຸກໆຄົນ. ພຣະບິດາໃນສະຫວັນຂອງເຮົາເອື້ອມອອກມາຫາເຮົາແຕ່ລະຄົນດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ມີສິ້ນສຸດຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງມີອຳນາດເໜືອທຸກສິ່ງທັງໝົດ ແລະ ປາດຖະໜາຈະຊ່ອຍໃຫ້ເຮົາຮຽນຮູ້, ເຕີບໂຕ, ແລະ ກັບຄືນໄປຫາພຣະອົງ. ນີ້ຄືຈຸດປະສົງຂອງພຣະບິດາຂອງເຮົາ, “ທີ່ຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເປັນອະມະຕະ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນຂອງມະນຸດ.”1
ເມື່ອເຮົາພັດທະນາສັດທາ ແລະ ຄວາມໄວ້ວາງໃຈ ໃຫ້ມີຫລາຍຂຶ້ນໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຮົາສາມາດເຂົ້າເຖິງອຳນາດຂອງພຣະອົງ ທີ່ຈະໃຫ້ພອນເຮົາ ແລະ ປົດປ່ອຍເຮົາ.
ພຣະຄຳພີມໍມອນສານຕໍ່ຄວາມຄິດທີ່ງົດງາມເຖິງອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ຈະປົດປ່ອຍລູກໆຂອງພຣະອົງ. ນີໄຟໄດ້ແນະນຳສິ່ງນີ້ໃນບົດທຳອິດຂອງພຣະຄຳພີ. ໃນ ຂໍ້ທີ 20, ເຮົາອ່ານວ່າ, “ຈົ່ງເບິ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້ານີໄຟຂໍສະແດງຕໍ່ທ່ານວ່າ ຄວາມເມດຕາອັນລະອຽດອ່ອນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີຢູ່ເໜືອທຸກຄົນ ທີ່ພຣະອົງເລືອກໄວ້, ເປັນເພາະສັດທາຂອງພວກເຂົາ, ມັນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຂັ້ມແຂງຈົນເຖິງອຳນາດການປົດປ່ອຍ.”2
ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຈັກເປັນສ່ວນຕົວ ເຖິງຄວາມຈິງທີ່ຖືກສະແດງອອກໃນຂໍ້ນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າພຣະບິດາໃນສະຫວັນຂອງເຮົາສະຖິດຢູ່ໃກ້ພຽງໃດ ແລະ ວ່າພຣະອົງປາດຖະໜາຈະຊ່ອຍເຫລືອເຮົາ.
ແລງມື້ໜຶ່ງຄ່ຳຄືນໃກ້ຈະມາເຖິງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂັບໄປກັບລູກໆ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເດັກຊາຍຄົນໜຶ່ງກຳລັງຍ່າງໄປຕາມທາງ. ຫລັງຈາກໄດ້ກາຍລາວໄປແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມປະທັບໃຈທີ່ແນ່ຊັດວ່າຂ້າພະເຈົ້າຄວນກັບຄືນໄປ ແລະ ຊ່ອຍລາວ. ແຕ່ເປັນຫ່ວງວ່າມັນອາດເຮັດໃຫ້ລາວຢ້ານ ທີ່ຈະມີຄົນແປກໜ້າຂັບລົດມາໃກ້ລາວໃນຕອນກາງຄືນ, ຂ້າພະເຈົ້າເລີຍໄດ້ຂັບລົດຕໍ່ໄປ. ຄວາມປະທັບໃຈທີ່ແຮງກ້ານັ້ນໄດ້ເກີດຂຶ້ນອີກດ້ວຍຖ້ອຍຄຳໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ກັບໄປຊ່ອຍເດັກຊາຍຄົນນັ້ນສາ!”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນໄປຫາລາວ ແລະ ໄດ້ຖາມວ່າ, “ເຈົ້າຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອບໍ? ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຄວນຊ່ອຍຫຍັງເຈົ້າ.”
ລາວໄດ້ຫັນໜ້າມາຫາພວກເຮົາ ແລະ ດ້ວຍນ້ຳຕາໄຫລອາບແກ້ມໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ນ້າຊ່ອຍຂ້ານ້ອຍໄດ້ບໍ? ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຂໍໃຫ້ຄົນໃດຄົນໜຶ່ງມາຊ່ອຍຂ້ານ້ອຍ.”
ຄຳອະທິຖານຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງລາວໄດ້ຮັບຄຳຕອບດ້ວຍການດົນໃຈທີ່ໄດ້ມາສູ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ປະສົບການດັ່ງກ່າວ ທີ່ເປັນການຊີ້ນຳຈາກພຣະວິນຍານ ໄດ້ປະທັບໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍ.
ແລະ ບັດນີ້ຫລັງຈາກ 25 ປີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາກັນກັບເດັກຊາຍຄົນນັ້ນເປັນເທື່ອທຳອິດເມື່ອສອງສາມເດືອນຜ່ານມານີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນວ່າປະສົບການນັ້ນບໍ່ໄດ້ເປັນເລື່ອງລາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ—ມັນເປັນເລື່ອງລາວຂອງລາວດ້ວຍ. ບັດນີ້ ທ້າວ ແດຣິກ ແນນສ ກໍເປັນພໍ່ດ້ວຍຄອບຄົວຂອງລາວເອງ. ມັນຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ສ້າງຮາກຖານແຫ່ງສັດທາທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າໄດ້ຍິນ ແລະ ຕອບຄຳອະທິຖານຂອງເຮົາ. ເຮົາທັງສອງໄດ້ໃຊ້ມັນເພື່ອສອນລູກໆວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະດູແລເຮົາ. ເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ຕາມລຳພັງ.
ໃນຄ່ຳຄືນນັ້ນ, ແດຣິກໄດ້ຢູ່ເຮັດກິດຈະກຳທີ່ໂຮງຮຽນຫລັງຈາກໂຮງຮຽນປິດ ແລະ ກໍອອກໄປບໍ່ທັນລົດເມຖ້ຽວສຸດທ້າຍ. ໂດຍທີ່ເປັນໄວລຸ້ນ, ລາວຮູ້ສຶກໝັ້ນໃຈວ່າລາວຈະກັບເຖິງບ້ານໄດ້, ສະນັ້ນລາວຈຶ່ງໄດ້ເລີ່ມຍ່າງໄປ.
ຊົ່ວໂມງເຄິ່ງໄດ້ຜ່ານໄປຕອນລາວໄດ້ຍ່າງຕາມທາງທີ່ໂດດດ່ຽວນັ້ນ. ຍັງໄກຈາກບ້ານຫລາຍກິໂລແມັດ ແລະ ບໍ່ເຫັນບ້ານເຮືອນໃດໆຢູ່ຕາມທາງ, ລາວຈຶ່ງຢ້ານກົວ. ໃນຄວາມສິ້ນຫວັງ, ລາວໄດ້ຍ່າງໄປທາງຫລັງກອງຫີນນ້ອຍ, ໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງ, ແລະ ໄດ້ອະທິຖານທູນຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ທັນທີທີ່ທ້າວແດຣິກໄດ້ກັບມາຍ່າງຕາມທາງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢຸດເພື່ອໃຫ້ຄວາມຊ່ອຍເຫລືອທີ່ລາວຕ້ອງການຫລາຍທີ່ສຸດ.
ແລະ ບັດນີ້ຫລາຍປີຕໍ່ມາ ແລະ ທ້າວແດຣິກຍັງຈຳໄດ້ວ່າ: “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ຂ້ານ້ອຍຢູ່, ເດັກຊາຍທີ່ຈ່ອຍຜອມ ແລະ ບໍ່ຕຽມພ້ອມ. ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າທຸກສິ່ງຢ່າງກຳລັງເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນໂລກ, ພຣະອົງຍັງຮັບຮູ້ເຖິງສະພາບການຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໄດ້ຮັກຂ້ານ້ອຍພໍທີ່ຈະສົ່ງຄວາມຊ່ອຍເຫລືອມາໃຫ້. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຕອບຄຳອະທິຖານຂອງຂ້ານ້ອຍຫລາຍເທື່ອຕັ້ງແຕ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ບໍ່ມີຄົນທຽວນັ້ນ. ຄຳຕອບຂອງພຣະອົງຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນໃນທັນທີ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງສະເໝີໄປ, ແຕ່ຄວາມຮັບຮູ້ເຖິງຂ້ານ້ອຍນັ້ນແມ່ນເຫັນໄດ້ໃນວັນເວລານີ້ ດັ່ງທີ່ມັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຄ່ຳຄືນທີ່ໂດດດ່ຽວນັ້ນ. ເມື່ອໃດຄວາມຫ່ວງໄຍທາງໂລກເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກລຳບາກໃຈ, ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະອົງມີແຜນທີ່ຈະນຳຂ້ານ້ອຍກັບບ້ານຢ່າງປອດໄພອີກສະເໝີ.
ດັ່ງທີ່ ແດຣິກໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ບໍ່ແມ່ນຄຳອະທິຖານທຸກຄຳຈະໄດ້ຮັບການຕອບຢ່າງວ່ອງໄວ. ແຕ່ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ ພຣະບິດາຂອງເຮົາຮູ້ຈັກເຮົາ ແລະ ໄດ້ຍິນຄຳອ້ອນວອນໃນໃຈຂອງເຮົາ. ພຣະອົງສຳເລັດສິ່ງມະຫັດສະຈັນຂອງພຣະອົງເທື່ອລະຄຳອະທິຖານ, ເທື່ອລະຄົນ.
ເຮົາໄວ້ວາງໃຈໄດ້ວ່າພຣະອົງຈະຊ່ອຍເຮົາ, ອາດບໍ່ແມ່ນໃນທາງທີ່ເຮົາຢາກໃຫ້ພຣະອົງຊ່ອຍ ແຕ່ໃນວິທີທາງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ຈະຊ່ອຍໃຫ້ເຮົາເຕີບໂຕ. ການຍອມເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ ອາດເປັນສິ່ງຍາກທີ່ຈະເຮັດ, ແຕ່ມັນຈຳເປັນເພື່ອຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ ແລະ ພົບເຫັນຄວາມສະຫງົບທີ່ພຣະອົງມີໃຫ້ເຮົາ.
ເຮົາສາມາດຮູ້ສຶກໄດ້, ດັ່ງທ່ານ ຊີ ແອັສ ຫລຸຍ ໄດ້ບັນຍາຍວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າຊ່ອຍຕົນເອງບໍ່ໄດ້ ... ເພາະວ່າຂ້າພະເຈົ້າເຮັດຫຍັງບໍ່ໄດ້ເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານເພາະຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຕ້ອງການຕະຫລອດເວລາ. … ການອະທິຖານບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງພຣະເຈົ້າ. ມັນປ່ຽນແປງຂ້າພະເຈົ້າເອງ.”3
ມີຫລາຍເລື່ອງໃນພຣະຄຳພີກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ຊ່ອຍ ແລະ ປົດປ່ອຍເຂົາເຈົ້າ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງຊາຍໜຸ່ມຊື່ດາວິດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ລອດພົ້ນຈາກຄວາມຕາຍທີ່ແນ່ນອນຈາກກຳມືຂອງ ໂກລີອາດ ໂດຍການເພິ່ງພາອາໄສພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ໃຫ້ຄິດເຖິງນີໄຟ, ຜູ້ໄດ້ອ້ອນວອນຫາພຣະເຈົ້າດ້ວຍສັດທາ ແລ້ວໄດ້ຖືກປົດປ່ອຍຈາກພວກອ້າຍຂອງເພິ່ນ ຜູ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະເອົາຊີວິດຂອງເພິ່ນໄປ. ຂໍໃຫ້ຈຳຊາຍໜຸ່ມໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດ້ວຍການອະທິຖານ. ເພິ່ນຖືກປົດປ່ອຍຈາກອຳນາດແຫ່ງຄວາມມືດ ແລະ ໄດ້ຮັບຄຳຕອບທີ່ມະຫັດສະຈັນ. ແຕ່ລະຄົນໄດ້ປະເຊີນການທ້າທາຍທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ຫຍຸ້ງຍາກ. ແຕ່ລະຄົນໄດ້ກະທຳດ້ວຍສັດທາ ແລະ ໄດ້ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແຕ່ລະຄົນໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງພຣະອົງ. ແລະ ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາກໍຄືກັນ, ອຳນາດ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າກໍຖືກສະແດງອອກໃຫ້ເຫັນໃນຊີວິດຂອງລູກໆຂອງພຣະອົງ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນມັນໃນຊີວິດຂອງໄພ່ພົນຜູ້ມີສັດທາຫລາຍໃນປະເທດຊິມບາບເວ ແລະ ບອດສະວານາ. ໃນກອງປະຊຸມຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ກ່າວປະຈັກພະຍານໃນສາຂານ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖ່ອມຕົນ ແລະ ໄດ້ຮັບການດົນໃຈໂດຍປະຈັກພະຍານຂອງຫລາຍຄົນ ທັງເດັກນ້ອຍ, ຊາວໜຸ່ມ, ແລະ ຜູ້ໃຫຍ່. ແຕ່ລະຄົນໄດ້ແບ່ງປັນການສະແດງອອກເຖິງສັດທາທີ່ມີພະລັງໃນອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ. ໂດຍທີ່ມີສະຖານະການທີ່ທ້າທາຍ ແລະ ຍາກລຳບາກຢູ່ອ້ອມຂ້າງ, ເຂົາເຈົ້າມີຊີວິດຢູ່ແຕ່ລະມື້ໂດຍການໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າຮັບຮູ້ເຖິງພຣະຫັດຂອງພຣະອົງໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ມັກຈະສະແດງມັນອອກມາດ້ວຍສຳນວນທີ່ວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ພຣະເຈົ້າຫລາຍ.”
ສາມສີ່ປີກ່ອນ ຄອບຄົວໜຶ່ງທີ່ຊື່ສັດໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງສຳລັບສະມາຊິກໃນຫວອດຂອງເຮົາເຖິງຄວາມໄວ້ວາງໃຈອັນດຽວກັນນັ້ນໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ຕອນ ອຳ ແລະ ເວນິຕາ ກາໂຣ ໄດ້ມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກ, ອຳໄດ້ຮູ້ວ່າລາວເປັນໂຣກມະເລັງທີ່ຮ້າຍແຮງ. ຄວາມຄິດເຫັນທາງການແພດນັ້ນບໍ່ດີເລີຍ—ລາວຈະມີຊີວິດຢູ່ພຽງແຕ່ສາມສີ່ອາທິດເທົ່ານັ້ນ. ຄອບຄົວຢາກຢູ່ດ້ວຍກັນເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍ. ລູກໆທຸກຄົນກໍໄດ້ມາເຕົ້າໂຮມກັນ, ບາງຄົນໄດ້ມາຈາກທາງໄກ. ເຂົາເຈົ້າມີພຽງແຕ່ 48 ຊົ່ວໂມງເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະຢູ່ນຳກັນ. ຄອບຄົວແກໂຣ ໄດ້ເລືອກສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດສຳລັບເຂົາເຈົ້າ ຮູບເປັນຄອບຄົວ, ກິນເຂົ້າແລງເປັນຄອບຄົວ, ໄປພຣະວິຫານ ເຊົາເລັກ. ເວນິຕາໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຕອນພວກເຮົາຍ່າງອອກຈາກປະຕູພຣະວິຫານ, ນັ້ນເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍທີ່ພວກເຮົາຈະໄດ້ຢູ່ນຳກັນໃນຊີວິດນີ້.”
ແຕ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ພາກັນຈາກໄປດ້ວຍຄວາມແນ່ໃຈວ່າຍັງມີຫລາຍຢ່າງອີກສຳລັບເຂົາເຈົ້າຫລັງຈາກຊີວິດນີ້. ເປັນເພາະພັນທະສັນຍາສັກສິດໃນພຣະວິຫານ, ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງມີຄວາມຫວັງໃນຄຳສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າສາມາດຢູ່ນຳກັນຕະຫລອດການ.
ສອງເດືອນຕໍ່ມາໄດ້ເຕັມໄປດ້ວຍພອນທີ່ນັບບໍ່ຖ້ວນ. ສັດທາ ແລະ ຄວາມໄວ້ວາງໃຈທີ່ ອຳ ແລະ ເວນິຕາ ມີໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍເປັນພະຍານໃຫ້ເຫັນໃນຖ້ອຍຄຳຂອງເວນິຕາ ວ່າ: “ຂ້ອຍຖືກອຸ້ມເອົາໄວ້. ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າເຮົາສາມາດຮູ້ສຶກຄວາມສະຫງົບໄດ້ໃນທ່າມກາງຄວາມວຸ້ນວາຍ. ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເຝົ້າດູແລພວກເຮົາຢູ່. ຖ້າຫາກເຮົາໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແນ່ນອນວ່າເຮົາຈະສາມາດເອົາຊະນະການທ້າທາຍໃດໆຂອງຊີວິດກໍໄດ້.”
ລູກສາວຄົນໜຶ່ງໄດ້ເວົ້າຕື່ມວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ເບິ່ງພໍ່ແມ່ ແລະ ໄດ້ເຫັນຕົວຢ່າງຂອງພວກເພິ່ນ. ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນສັດທາຂອງພວກເພິ່ນ ແລະ ວິທີທີ່ພວກເພິ່ນຮັບມືກັບການທົດລອງ. ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຂໍເອົາການທົດລອງນີ້ຈັກເທື່ອ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ປ່ອຍມັນໄປ. ມັນປ່ຽນແປງເຮົາ. ເຮົາຖືກຫຸ້ມລ້ອມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ.”
ແນ່ນອນວ່າ ການຕາຍຂອງອຳບໍ່ໄດ້ເປັນຜົນທີ່ຄອບຄົວແກໂຣໄດ້ຫວັງ. ແຕ່ເຫດການນັ້ນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສົງໄສສັດທາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດບໍ່ໄດ້ເປັນສິ່ງທີ່ຕ້ອງເຮັດໃຫ້ແລ້ວ; ແທນທີ່ ມັນສາມາດມີຊີວິດຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຮົາ. ພຣະກິດຕິຄຸນບໍ່ໄດ້ເປັນພາລະໜັກ; ມັນເຮັດໃຫ້ພາລະໜັກເບົາລົງ.4 ມັນຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ອົດທົນຕໍ່ການທົດລອງ. ມັນໄດ້ຊ່ອຍຄອບຄົວແກໂຣ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກຄວາມສະຫງົບໃນທ່າມກາງການທົດລອງ. ເຂົາເຈົ້າກອດກັນໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນ ແລະ ຍຶດໝັ້ນຕໍ່ພັນທະສັນຍາພຣະວິຫານທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດ ແລະ ໄດ້ຮັກສາເອົາໄວ້. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຕີບໂຕໃນຄວາມສາມາດທີ່ຈະໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນໂດຍສັດທາທີ່ເຂົາເຈົ້າມີໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ໃນອຳນາດແຫ່ງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ.
ເມື່ອໃດທີ່ເຮົາໄດ້ພົບເຫັນຕົນເອງຢູ່ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເປັນສານຸສິດ, ບໍ່ວ່າຄວາມຫ່ວງໄຍ ແລະ ການທ້າທາຍຂອງເຮົາຈະເປັນອັນໃດກໍຕາມ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ຕາມລຳພັງ. ທ່ານບໍ່ໄດ້ຖືກປະຖິ້ມ. ດັ່ງ ແດຣິກ, ໄພ່ພົນໃນອາຟຣິກາ, ແລະ ຄອບຄົວ ແກໂຣ—ດ້ວຍສັດທາ ເຮົາສາມາດເລືອກທີ່ຈະເອື້ອມອອກໄປຫາພຣະຫັດຂອງພຣະເຈົ້າໃນຄວາມຕ້ອງການຂອງເຮົາ. ເຮົາສາມາດປະເຊີນການທ້າທາຍຂອງເຮົາດ້ວຍການອະທິຖານ ແລະ ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແລະ ໃນຂັ້ນຕອນນີ້ເຮົາຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ.
ເມື່ອກ່າວກັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຢ່າສູ່ຢ້ານກົວ … ຢ່າສູ່ຢ້ານສິ່ງໃດໆ; ເຮົາຄືພຣະເຈົ້າຂອງໝູ່ເຈົ້າ: ເຮົາຈະຊ່ອຍຊູໃຫ້ໝູ່ເຈົ້າໄດ້ເຂັ້ມແຂງ; ... ເຮົາຈະຊ່ອຍເຫລືອເຈົ້າ; ເຮົາຈະປົກປັກຮັກສາຊ່ອຍໝູ່ເຈົ້າໃຫ້ພົ້ນ.”5
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແບ່ງປັນປະຈັກພະຍານທີ່ຖ່ອມຕົນ ແຕ່ເປັນພະຍານທີ່ແນ່ນອນວ່າພຣະເຈົ້າພຣະບິດາຮູ້ຈັກເຮົາແຕ່ລະຄົນ ແລະ ເອື້ອມອອກມາຊ່ອຍເຮົາ. ຜ່ານພຣະບຸດທີ່ຮັກຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພວກເຮົາຈະເອົາຊະນະການທ້າທາຍຂອງໂລກໄດ້ ແລະ ຖືກສົ່ງກັບບ້ານຢ່າງປອດໄພ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງມີສັດທາທີ່ຈະໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງເຖີດ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.