អំណរគុណនៅគ្រប់ស្ថានភាព
ដោយ ប្រធាន ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ
ទីប្រឹក្សាទីពីរក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ
បងប្អូនប្រុសស្រី តើយើងពុំមានហេតុផលដើម្បីពោរពេញដោយការដឹងគុណទេឬអី ដោយមិនគិតពីស្ថានភាពដែលយើងមាននោះ?
ប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំមានឱកាសពិសិដ្ឋដើម្បីជួយនឹងមនុស្សជាច្រើន ដែលទុក្ខសោករបស់ពួកគេហាក់ដូចជាចាក់ចូលយ៉ាងជ្រៅដល់ព្រលឹងពួកគេ ។ ក្នុងគ្រាទាំងនេះ ខ្ញុំបានស្ដាប់ពីបងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ហើយបានសោកសៅជាមួយនឹងពួកគេ ចំពោះបន្ទុកដែលពួកគេមាន ។ ខ្ញុំបានសញ្ជឹងគិតពីពាក្យនិយាយទៅកាន់ពួកគេ ហើយពិបាកនឹងដឹងពីរបៀបលួងលោម ហើយគាំទ្រពួកគេនៅក្នុងការសាកល្បងរបស់ពួកគេ។
ជារឿយៗ ទុក្ខសោកពួកគេបណ្ដាលមកពីអ្វីដែលពួកគេគិតថា ជាទីបញ្ចប់នៃអ្វីមួយ ។ អ្នកខ្លះកំពុងប្រឈមនឹងទីបញ្ចប់នៃទំនាក់ទំនងដ៏រីករាយមួយ ដូចជាការស្លាប់នៃមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់ ឬ ការបែកចេញពីសមាជិកគ្រួសារ ។ អ្នកខ្លះទៀតមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេកំពុងជួបនូវទីបញ្ចប់នៃក្ដីសង្ឃឹម---ជាក្ដីសង្ឃឹមនៃការរៀបការ ឬការមានកូន ឬការយកឈ្នះលើជំងឺ ។ អ្នកខ្លះទៀតប្រហែលជាកំពុងជួបនឹងទីបញ្ចប់នៃសេចក្ដីជំនឿខ្លួន ពេលសំឡេងបំភ័ន្ត និងជម្លោះក្នុងពិភពលោកបានល្បួងពួកគេឲ្យសង្ស័យ ថែមទាំងបោះបង់នូវអ្វីដែលពួកគេបានដឹងថា ជាការពិតនៅគ្រាមួយនោះ ។
មិនយូរមិនឆាប់ ខ្ញុំជឿថា យើងទាំងអស់គ្នានឹងជួបនូវគ្រាដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតយើងខ្ទេចខ្ទាំ ដោយទុកឲ្យយើងនៅឯកោ ខកចិត្ត ហើយរសាត់អណ្តែតតាមយថាកម្ម ។
វាអាចកើតឡើងចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា ។ គ្មាននរណាម្នាក់ជៀសផុតឡើយ ។
យើងអាចមានអំណរគុណ
ស្ថានភាពរបស់មនុស្ស គឺខុសៗគ្នា ឯខ្សែជីវិតនៃមនុស្សម្នាក់ៗ ក៏ប្លែកពីគ្នាដែរ។ តែខ្ញុំបានរៀនថា មានអ្វីមួយដែលអាចដកយកភាពជូរចត់ ដែលអាចកើតមាននៅក្នុងជីវិតយើងបាន ។ មានអ្វីមួយដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីឲ្យជីវិតកាន់តែផ្អែមល្ហែម រីករាយ ហើយរុងរឿងជាងមុន។
យើងអាចមានអំណរគុណបាន!
វាអាចនឹងផ្ទុយពីប្រាជ្ញាខាងលោកិយ បើណែនាំមនុស្សម្នាក់ដែលពោរពេញដោយទុក្ខសោកឲ្យថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះនោះ ។ តែជនដែលបោះបង់នូវអារម្មណ៍ជូរចត់នោះ ហើយជំនួសដោយអារម្មណ៍នៃការដឹងគុណវិញ អាចរកឃើញនូវការព្យាបាល សេចក្ដីសុខសាន្ត និង ការយល់ដឹង ។
ក្នុងនាមជាសិស្សនៃព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវបានបញ្ជាឲ្យ «ថ្វាយអំណរគុណដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃ[យើង] នៅគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់»1 ឲ្យ «ច្រៀងថ្វាយព្រះអម្ចាស់ដោយពាក្យអរព្រះគុណ»2 ហើយឲ្យ « ចិត្ត [យើង] ពោរពេញទៅដោយអំណរគុណដល់ព្រះ» ។3
ហេតុអ្វីបានជាព្រះបញ្ជាឲ្យយើងថ្លែងអំណរគុណ?
រាល់ព្រះបញ្ញត្តិទ្រង់ ត្រូវបានប្រទានមកដើម្បីឲ្យពរជ័យ អាចកើតមានដល់យើង ។ ព្រះបញ្ញត្តិជាឱកាសដើម្បីអនុវត្តសិទ្ធិជ្រើសរើសយើង និង ដើម្បីទទួលពរជ័យ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ជ្រាបថា ការជ្រើសរើសដើម្បីអភិវឌ្ឍវិញ្ញាណនៃការដឹងគុណ នឹងនាំក្ដីអំណរពិត និងសុភមង្គលធំធេងដល់យើង ។
ការដឹងគុណចំពោះរឿងទាំងឡាយ
តែអ្នកខ្លះអាចនឹងពោលថា « តើខ្ញុំត្រូវថ្លែងអំណរគុណចំពោះអ្វីខ្លះ កាលជីវិតខ្ញុំកំពុងធ្លាក់ចុះយ៉ាងដុនដាបនោះ? »
ប្រហែលជា ការផ្ដោតលើអ្វីដែលយើងមានអំណរគុណចំពោះ អាចជាមធ្យោបាយមិនទំនង ។ ការអភិវឌ្ឍនូវវិញ្ញាណនៃការដឹងគុណនឹងមានការលំបាក បើការដឹងគុណយើងគិតតែទៅលើចំនួនពរជ័យដែលយើងអាចរាប់បាននោះ ។ ពិតណាស់ «ការរាប់ពរជ័យយើង» ឲ្យបានញឹកញាប់គឺជារឿងសំខាន់---ហើយបើនរណាម្នាក់ ព្យាយាមធ្វើបែបនេះនឹងដឹងថា មានពរជ័យច្រើន---តែខ្ញុំមិនជឿថា ព្រះអម្ចាស់រំពឹងឲ្យយើងថ្លែងអំណរគុណក្នុងគ្រាសាកល្បងតិចជាងគ្រាដ៏រីករាយនោះទេ ។ តាមពិត សេចក្ដីយោងបទគម្ពីរភាគច្រើន មិនបានពោលពីការដឹងគុណចំពោះ រឿងទាំងឡាយនោះទេ តែណែនាំឲ្យមានអារម្មណ៍ ឬ ឥរិយាបថនៃការដឹងគុណទូទៅមួយ ។
ការដឹងគុណចំពោះ រឿងគ្រប់យ៉ាងនឹងងាយស្រួល ពេលជីវិតយើងទំនងជាមានភាពប្រសើរ ។ ចុះគ្រាដែលយើងចង់ឈោងចាប់អ្វីដែលទំនងជាឈោងចាប់មិនដល់វិញ?
ខ្ញុំសូមណែនាំឲ្យយើងមើលទៅការគុណដឹងថា ជានិស្ស័យមួយ ជាផ្លូវជីវិតដែលមិនរងឥទ្ធិពលពីស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នរបស់យើង និយាយម្យ៉ាងទៀត គឺខ្ញុំកំពុងណែនាំថា ជំនួសឲ្យ «ការថ្លែងអំណរគុណចំពោះ រឿងគ្រប់យ៉ាង» យើងត្រូវផ្ដោតលើ «ការថ្លែងអំណរគុណក្នុងស្ថានភាពយើង» វិញ---ទោះវាជាអ្វីក៏ដោយ ។
មានរឿងនិទានមួយពីអ្នករត់តុម្នាក់ដែលបានសួរទៅភ្ញៀវថា គាត់បានពេញចិត្តនឹងអាហារដែរទេ។ ភ្ញៀវនោះតបថា អាហារឆ្ងាញ់គ្រប់យ៉ាង តែបើពួកគេដាក់នំប៉័ងបន្ថែមទៀត នោះវាកាន់តែប្រសើរ ។ លុះស្អែកឡើង ពេលបុរសនោះមកម្ដងទៀត អ្នករត់តុនោះបានថែមនំប៉័ងទ្វេរដង ដោយដាក់ឲ្យគាត់បួនបន្ទះ លើសពីមុនពីរបន្ទះ តែបុរសនោះមិនសប្បាយចិត្តដដែល ។ លុះស្អែកទៀត អ្នករត់តុបានថែមនំប៉័ងទ្វេរដងទៀត តែគ្មានបានផលសោះ ។
នៅថ្ងៃទីបួន អ្នករត់តុពិតជាចង់ធ្វើឲ្យបុរសនោះសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ។ គាត់ក៏យកនំប៉័ងមួយដុំប្រវែង 3 ម. មក ហើយកាត់វាជាពីរ ហើយដាក់ឲ្យភ្ញៀវរូបនោះទាំងស្នាមញញឹម ។ អ្នករត់តុរង់ចាំមើលប្រតិកម្មរបស់បុរសនោះដោយចិត្តអន្ទះសារ។
ក្រោយពីហូបអាហាររួច បុរសនោះបានមើលមុខ ហើយពោលថា «ឆ្ងាញ់ដូចសព្វមួយដង។ តែខ្ញុំនៅតែនឹកឃើញ កាលអ្នកដាក់នំប៉័ងតែពីរបន្ទះនោះ»។
ការដឹងគុណ ក្នុង កាលៈទេសៈរបស់យើង
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ ជម្រើសជាសិទ្ធិរបស់យើង ។ យើងអាចជ្រើសដើម្បីកំណត់ការដឹងគុណយើង ដោយផ្អែកលើពរជ័យដែលយើងគិតថាយើងខ្វះ។ ឬយើងអាចជ្រើសធ្វើដូចជានីហ្វៃ ដែលចិត្តគាត់ពេញដោយការដឹងគុណឥតនឿយណាយឡើយ ។ ពេលពួកបងប្រុសគាត់ចងគាត់នៅលើសំពៅ---ដែលគាត់បានសង់ដើម្បីនាំពួកគេទៅដែនដីសន្យា---កជើង និង កដៃគាត់មានការឈឺចាប់រហូតធ្វើឲ្យ «វាឡើងហើមជាខ្លាំង» ហើយព្យុះដ៏កំណាចបានគម្រាមលេបត្របាក់គាត់ចូលទៅក្នុងជម្រៅនៃសមុទ្រ។ នីហ្វៃបានពោលថា «ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំបានសម្លឹងឆ្ពោះទៅរកព្រះរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានសរសើរតម្កើងទ្រង់ពេញមួយថ្ងៃតែម្ដង ហើយខ្ញុំមិនបានរអ៊ូរទាំងទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់ ពីព្រោះតែសេចក្ដីវេទនារបស់ខ្ញុំឡើយ»។4
យើងអាចជ្រើសធ្វើដូចជាយ៉ូប ដែលទំនងជាមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង តែក្រោយមកបានបាត់បង់ទាំងអស់។ តែយ៉ូបបានតបវិញថា « ទូលបង្គំបានចេញពីផ្ទៃម្ដាយមកដោយខ្លួនទទេ ហើយនឹងត្រឡប់ទៅវិញដោយទទេដែរ...៖ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានប្រទានមក ហើយទ្រង់ក៏បានដកយកទៅវិញ សូមឲ្យព្រះនាមព្រះអម្ចាស់បានព្រះពរចុះ»។5
យើងអាចជ្រើសធ្វើដូចជាពួកអ្នកត្រួសត្រាយមរមន ដែលបានរក្សាវិញ្ញាណនៃការដឹងគុណនៅក្នុងដំណើរដ៏យឺត ហើយឈឺចាប់របស់ពួកគេឆ្ពោះទៅ ហ្គ្រេត សលត៍ លេក ថែមទាំងច្រៀងរាំ ហើយសរសើរតម្កើងដល់សេចក្ដីល្អនៃព្រះទៀតផង ។6 យើងភាគច្រើន នឹងត្រូវបានអូសទាញឲ្យដកខ្លួន ត្អូញត្អែរ ហើយព្រួយបារម្ភពីការលំបាកនៃដំណើរនេះ ។
យើងអាចជ្រើសធ្វើដូចជាព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ កាលជាអ្នកទោសក្នុងគុកលីប៊ើទី បានកត់ទុកនូវពាក្យដ៏បំផុសគំនិតទាំងនេះថា ៖ បងប្អូនដ៏ស្ងួនភ្ញាអើយ ចូរយើងប្រព្រឹត្តការណ៍ទាំងនេះដែលនៅក្នុងអំណាចយើង ដោយមានចិត្តរីករាយចុះ ហើយលំដាប់នោះ យើងអាចឈរនៅស្ងៀមដោយជឿជាក់ថានឹងបានឃើញសេចក្ដីសង្គ្រោះពីព្រះ និងបានព្រះពាហុទ្រង់បើកសម្ដែងមកឲ្យឃើញ» ។7
យើងអាចជ្រើសរើសថ្លែងអំណរគុណ មិនថាមានអ្វីកើតឡើងទេ ។
ការដឹងគុណប្រភេទនេះ នឹងផ្លាស់ប្ដូរអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលកំពុងកើតជុំវិញយើង ។ វាលើសលប់ពីការខកចិត្ត ការបាក់ទឹកចិត្ត និង ភាពអស់សង្ឃឹម ។ វានឹងរីកយ៉ាងស្រស់បំព្រងទាំងនៅក្នុងទីវាលទឹកកកនារដូវរងា និងកំដៅដ៏រីករាយនារដូវក្ដៅ។
ពេលយើងមានអំណរគុណចំពោះព្រះ ក្នុង ស្ថានភាពយើង យើងអាចមានសេចក្ដីសុខសាន្តនៅក្នុងគ្រានៃទុក្ខវេទនា ។ ក្នុងពេលសោកសៅ យើងនៅតែអាចលើកដួងចិត្តយើងឲ្យសរសើរតម្កើង ។ ពេលឈឺចាប់ យើងអាចរីករាយ ដោយសារដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ពេលមានទុក្ខសោកដ៏ជូរចត់ យើងអាចមានភាពជិតស្និទ្ធ និងភាពកក់ក្តៅនៃការឱបក្រសោបពីស្ថានសួគ៌ ។
ពេលខ្លះ យើងគិតថា ការដឹងគុណជាអ្វីដែលយើងធ្វើ បន្ទាប់ពី បញ្ហាយើងត្រូវបានដោះស្រាយ តែនោះជាគំនិតដ៏ចង្អៀតចង្អល់ណាស់ ។ តើយើងអាចបាត់បង់អ្វីខ្លះ បើយើងទន្ទឹងមើលឥន្ធនូ តែភ្លេចថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះដែលបានបង្អោរភ្លៀងមកនោះ ?
ការដឹងគុណក្នុងគ្រាឈឺចាប់ពុំ មានន័យថា យើងរីករាយនឹងស្ថានភាពរបស់យើងនោះទេ ។ វាមានន័យ ច្បាស់ ថា ដោយភ្នែកនៃក្ដីជំនឿ យើងមើលឲ្យហួសពីឧបសគ្គបច្ចុប្បន្នរបស់យើង ។
នេះពុំមែនជាការដឹងគុណតែបបូរមាត់ទេ តែចេញពីដួងចិត្ត ។ វាជាការដឹងគុណដែលព្យាបាលដួងចិត្ត ហើយពង្រីកដល់គំនិត។
ការដឹងគុណជាទង្វើនៃសេចក្ដីជំនឿ
ការដឹងគុណ ក្នុង ស្ថានភាពយើង គឺជាទង្វើនៃសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះ។ វាតម្រូវឲ្យយើងទុកចិត្តលើព្រះ ហើយសង្ឃឹមលើរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលយើងមើលមិនឃើញ តែជាការពិត។8 តាមរយៈការដឹងគុណ យើងធ្វើតាមគំរូនៃព្រះអម្ចាស់យើង ដែលបានថ្លែងថា «កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ»។9
ការដឹងគុណពិតជាការបង្ហាញពីសេចក្ដីសង្ឃឹម និង ទីបន្ទាល់ ។ វាកើតចេញពីចំណេះដឹងថា ទោះជាយើងមិនយល់ពីការសាកល្បងក្នុងជីវិតជានិច្ចក្ដី តែយើងទុកចិត្តថា ថ្ងៃណាមួយយើងនឹងយល់ ។
នៅរាល់ស្ថានភាព វិញ្ញាណនៃការដឹងគុណរបស់យើង ត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយសេចក្ដីពិតដ៏ពិសិដ្ឋជាច្រើនដែលយើងដឹង ច្បាស់៖ ថា ព្រះវរបិតាយើងបានប្រទានផែនការសុភមង្គលដ៏ធំដល់កូនចៅទ្រង់។ ថាតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងអាចរស់ជារៀងរហូតជាមួយគ្រួសារយើង។ ថានៅទីបំផុត យើងនឹងមានរូបកាយរុងរឿងល្អឥតខ្ចោះ ហើយអមតៈ គ្មានជំងឺ ឬពិការភាពឡើយ ។ ហើយថាទឹកភ្នែកនៃភាពសោកសៅ និង ការបាត់បង់របស់យើង នឹងជំនួសដោយសុភមង្គល និង ក្ដីអំណរដ៏ធំធេង ដោយ « វាល់...យ៉ាងល្អ ទាំងញាត់ ទាំងរលាក់ ហើយដាក់ឲ្យហៀរ»។10
ទីបន្ទាល់ប្រភេទនេះហើយ ដែលបានផ្លាស់ប្ដូរពួកសាវករបស់ព្រះអម្ចាស់ពីបុរសភ័យខ្លាច ហើយសង្ស័យទៅជាអ្នកតំណាងពេញដោយសេចក្ដីអំណរ គ្មានការភ័យខ្លាចរបស់លោកចៅហ្វាយ ។ ប៉ុន្មានម៉ោងក្រោយពីការឆ្កាងរបស់ទ្រង់ ពួកគេពោរពេញដោយភាពអស់សង្ឃឹម និង ភាពសោកសៅ ដោយមិនយល់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ។ តែព្រឹត្តិការណ៍មួយ បានផ្លាស់ប្ដូរការណ៍ទាំងអស់នោះ ។ ព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេ បានលេចមកឯពួកគេ ហើយប្រកាសថា «ចូរមើលមកដៃ និង ជើងខ្ញុំ ឲ្យបានដឹងថា នេះគឺខ្ញុំពិតមែន» ។11
កាលពួកសាវកបានស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ បានរស់ឡើងវិញ---គឺពេលពួកគេបានជួបនឹងការរស់ឡើងវិញដ៏រុងរឿងនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ---ពួកគេបានក្លាយជាមនុស្សផ្សេង។ គ្មានអ្វី អាចរារាំងពួកគេពីការបំពេញបេសកកម្មរបស់ពួកគេបានឡើយ ។ ពួកគេបានទទួលយកការវាយធ្វើបាប ភាពអាម៉ាស់ រួមទាំងសេចក្ដីស្លាប់ដែលនឹងកើតមានចំពោះពួកគេ ដោយក្តីក្លាហាន និងការតាំងចិត្តខ្ពស់ ដោយសារទីបន្ទាល់ពួកគេ។12 គ្មានអ្វីអាចរារាំងពួកគេពីការសរសើរ និង ការបម្រើដល់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ ។ ពួកគេបានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតមនុស្សគ្រប់ទិសទី ។ ពួកគេបានផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោកនេះ ។
អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវមើលឃើញព្រះអម្ចាស់ ដូចជាពួកសាវក ដើម្បីមានការផ្លាស់ប្ដូរដូចគ្នានោះឡើយ ។ ទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីព្រះគ្រីស្ទ ដែលចេញមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អាចជួយអ្នកឲ្យមើលហួសចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរមែងស្លាប់ដ៏សោកសៅនេះ ហើយឃើញនូវអនាគតដ៏ភ្លឺស្វាង ដែលព្រះអង្គប្រោសលោះនៃពិភពលោកបានរៀបចំ ។
យើងត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់ភាពអស់កល្ប
ក្នុងពន្លឺនៃអ្វីដែលយើងដឹងពីជោគវាសនាដ៏អស់កល្បរបស់យើង តើយើងនឹងមិនងឿងឆ្ងល់ទេឬអីថា វាទំនងដូចជាមិនត្រឹមត្រូវសោះ ពេលយើងជួបនឹងភាពជូរចត់នៅឯចុងបញ្ចប់របស់យើងនោះ ? វាទំនងដូចជាមានអ្វីមួយក្នុងខ្លួនយើងដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ។
ហេតុអ្វី? ដោយសារយើងត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់ភាពអស់កល្ប ។ យើងជាមនុស្សអស់កល្ប ជាកូនចៅនៃព្រះដ៏មានឫទ្ធិ ដែលព្រះនាមទ្រង់ គឺគ្មានទីបញ្ចប់13 ហើយជាអង្គដែលសន្យានូវពរជ័យអស់កល្បយ៉ាងច្រើន ។ ចុងបញ្ចប់ ពុំមែនជាជោគវាសនារបស់យើងឡើយ ។
កាលយើងរៀនកាន់តែច្រើនអំពីដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងដឹងកាន់តែច្រើនថា ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតនេះ ពុំមែនជាចុងបញ្ចប់នៃអ្វីៗទាំងអស់ទេ ។ វាគ្រាន់តែជាការរអាក់រអួល---ជាការផ្អាកបណ្ដោះអាសន្ន ដែលនៅថ្ងៃមួយ នឹងមើលទៅហាក់ដូចជាតូច បើប្រៀបនឹងសេចក្ដីអំណរដ៏អស់កល្ប ដែលកំពុងរង់ចាំពួកស្មោះត្រង់នោះ ។
ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌ខ្ញុំ ដែលនៅក្នុងផែនការទ្រង់នោះ គ្មានចុងបញ្ចប់ពិតឡើយ តែជាការចាប់ផ្ដើមដ៏អស់កល្បវិញ។
អស់អ្នកដែលថ្លែងអំណរគុណនឹងត្រូវបានធ្វើឲ្យរុងរឿង
បងប្អូនប្រុសស្រី តើយើងពុំមានហេតុផល ដើម្បីពោរពេញដោយការដឹងគុណទេឬអី ដោយមិនគិតពីស្ថានភាពដែលយើងមាននោះ ?
តើយើងត្រូវការហេតុផលដ៏ធំណាមួយ ដើម្បីធ្វើឲ្យចិត្តយើង «ពេញដោយអំណរគុណដល់ព្រះ» មែនទេ?14
«តើយើងមិនមានហេតុដ៏ធំនឹងអររីករាយទេឬអី?»15
យើងមានពរណាស់ បើយើងស្គាល់ឥទ្ធិពលរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតដ៏អស្ចារ្យរបស់យើង ។ អំណរគុណចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌យើង នឹងពង្រីកគំនិត ហើយបំភ្លឺទស្សនវិស័យយើង ។ វាបណ្ដុះចិត្តរាបសា និង ចិត្តមេត្តាចំពោះបងប្អូនយើង និង អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះបានបង្កើត ។ អំណរគុណ គឺជាផ្នែកមួយសំខាន់នៃលក្ខណៈដូចជាព្រះគ្រីស្ទ! ចិត្តដែលពេញដោយអំណរគុណ គឺជាប្រភពនៃរាល់គុណធម៌។16
ព្រះអម្ចាស់ប្រទានការសន្យាទ្រង់ដល់យើងថា « អ្នកណាដែល [ទទួល] គ្រប់ទាំងអស់ដោយអំណរអរគុណ នោះត្រូវបានធ្វើឲ្យរុងរឿង ហើយការណ៍ខាងផែនដីនេះ នឹងត្រូវបានប្រទានដល់ [អ្នកនោះ] ថែមទៀត គឺមួយរយភាគថែមទៀត »។17
សូមឲ្យយើង « រស់នៅក្នុងអំណរគុណជារៀងរាល់ថ្ងៃ »18---ជាពិសេស នៅចុងបញ្ចប់ដែលមិនអាចពន្យល់បាន ដែលជាផ្នែកនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ។ សូមឲ្យយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រលឹងយើងពេញដោយអំណរគុណចំពោះព្រះវរបិតាយើង ដែលមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា។ សូមឲ្យយើងបន្លឺសំឡេងយើងឡើង ហើយបង្ហាញអំណរគុណរបស់យើង ទាំងសម្ដី និង ទង្វើជានិច្ច ចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌យើង និង បុត្រាដ៏ជាទីស្រលាញ់របស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានពីការណ៍នេះ ហើយទុកទីបន្ទាល់ និងពរជ័យខ្ញុំនឹងអ្នក ក្នុងព្រះនាមនៃលោកចៅហ្វាយរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន។