ຈົ່ງດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈຕໍ່ສັດທາ
ໂດຍ ແອວເດີ ວິວລຽມ ອາ ວອກເກີ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະໄດ້ຮັບພອນຫລາຍຖ້າຫາກເຮົາຮູ້ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບສັດທາ ແລະ ການເສຍສະລະທີ່ພາບັນພະບຸລຸດຂອງເຮົາໄປເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ຂ້າພະເຈົ້າມັກປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກ. ບາງເທື່ອເຊັ່ນດຽວກັບຫລາຍຄົນໃນພວກທ່ານ, ສັດທາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກປົກປ້ອງ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຮຽນຮູ້ເຖິງຄວາມອຸທິດຕົນທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງເຮົາ ຜູ້ໄດ້ຮັບເອົາພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ໄດ້ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈຕໍ່ສັດທາ.
ເມື່ອເດືອນແລ້ວນີ້, ຊາວໜຸ່ມທີ່ດີເລີດ 12,000 ຄົນຈາກເຂດພຣະວິຫານກຽວເບີດ ອາຣິໂຊນາ ໄດ້ສະເຫລີມສະຫລອງ ການສຳເລັດສ້າງພຣະວິຫານ ດ້ວຍການສະແດງທີ່ດົນໃຈ, ຊຶ່ງສະແດງອອກເຖິງການດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊອບທຳ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງຊື່ໃຫ້ການສະເຫລີມສະຫລອງນັ້ນວ່າ “ການດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ—ຕໍ່ສັດທາ.”
ເຊັ່ນດຽວກັບຊາວໜຸ່ມທີ່ຊື່ສັດໄທອາຣິໂຊນາໄດ້ເຮັດ, ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍແຕ່ລະຄົນກໍຄວນສັນຍາທີ່ຈະ “ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈຕໍ່ສັດທາ.”
ຖ້ອຍຄຳໃນເພງສວດເພງໜຶ່ງບອກວ່າ, “ຈິງຕໍ່ສັດທາທີ່ພໍ່ແມ່ເຝົ້າຖະໜອມ” (“True to the Faith,” Hymns, no. 254).
ເຮົາສາມາດຕື່ມໃສ່ວ່າ, “ຈິງຕໍ່ສັດທາທີ່ປູ່ຍ່າຕາຍາຍເຝົ້າຖະໜອມ.”
ຂ້າພະເຈົ້າກໍຢາກຮູ້ຖ້າຫາກວ່າຊາວໜຸ່ມແຕ່ລະຄົນໄທອາຣິໂຊນາ ເຫລົ່ານັ້ນຮູ້ຈັກປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງເຂົາເຈົ້າຫລືບໍ່—ຖ້າຫາກວ່າເຂົາເຈົ້າຮູ້ຈັກປະຫວັດຂອງຄອບຄົວ ຂອງເຂົາເຈົ້າ ວ່າຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກແນວໃດ. ມັນຄົງເປັນສິ່ງທີ່ປະເສີດຫລາຍ ຖ້າຫາກໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຂອງບັນພະບຸລຸດຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ບໍ່ວ່າທ່ານໄດ້ເປັນເຊື້ອສາຍຂອງຜູ້ບຸກເບີກ ຫລື ບໍ່ໄດ້ເປັນກໍຕາມ, ມໍລະດົກຂອງຜູ້ບຸກເບີກຊາວມໍມອນເລື່ອງສັດທາ ກໍເປັນມໍລະດົກຂອງທ່ານຄືກັນ. ມັນເປັນມໍລະດົກທີ່ມີກຽດຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ.
ບົດໜຶ່ງທີ່ປະທັບໃຈຫລາຍໃນປະຫວັດສາດຂອງສາດສະໜາຈັກ ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕອນ ວິວເຝີດ ວູດຣັບ, ອັກຄະສາວົກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໄດ້ສິດສອນເລື່ອງການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ຕະຫລອດທົ່ວປະເທດອັງກິດ ໃນປີ 1840—ພຽງແຕ່ 10 ປີເທົ່ານັ້ນ ຫລັງຈາກສາດສະໜາຈັກໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງຂຶ້ນ.
ທ່ານວິວເຝີດ ວູດຣັບ ແລະ ອັກຄະສາວົກຄົນອື່ນໆ ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ກັບວຽກງານຂອງພວກເພິ່ນ ຢູ່ໃນເຂດ ລີເວີພູນ ແລະ ເພສະຕັນ ໃນປະເທດອັງກິດ, ຊຶ່ງໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດຫລາຍ. ແອວເດີ ວູດຣັບ, ຊຶ່ງຕໍ່ມາໄດ້ກາຍເປັນປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກ, ໄດ້ອະທິຖານຕະຫລອດເວລາ ເພື່ອຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້ານຳພາເພິ່ນໃນວຽກງານທີ່ສຳຄັນຫລາຍນີ້. ຄຳອະທິຖານຂອງເພິ່ນໄດ້ພາເພິ່ນໄປຫາສະຖານທີ່ຕ່າງໆ ເພື່ອສິດສອນພຣະກິດຕິຄຸນ.
ປະທານມອນສັນໄດ້ສອນເຮົາວ່າ ເມື່ອເຮົາໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກສະຫວັນໃຫ້ເຮັດສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງ—ເຮົາຕ້ອງເຮັດມັນທັນທີ—ເຮົາບໍ່ຄວນລັງເລໃຈ. ນັ້ນຄືສິ່ງທີ່ທ່ານວິວເຝີດ ວູດຣັບ ໄດ້ເຮັດ. ໂດຍທີ່ໄດ້ຮັບການນຳພາຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງຈາກພຣະວິນຍານ “ໃຫ້ໄປທາງໃຕ້,” ແອວເດີ ວູດຣັບ ຈຶ່ງໄດ້ອອກເດີນທາງທັນທີ ແລະ ໄດ້ໄປຫາສະຖານທີ່ແຫ່ງໜຶ່ງຢູ່ໃນປະເທດອັງກິດທີ່ເອີ້ນວ່າ ເຮຍເຝີດຊາຍ—ເປັນເຂດຊົນນະບົດ ຢູ່ຕາເວັນຕົກສຽງໃຕ້ຂອງປະເທດອັງກິດ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເພິ່ນໄດ້ພົບກັບຊາວໄຮ່ຊາວນາທີ່ຮັ່ງມີຄົນໜຶ່ງຊື່ວ່າ ຈອນ ເບັນໂບ, ຜູ້ຊຶ່ງໄດ້ຕ້ອນຮັບເພິ່ນເປັນຢ່າງດີ “ດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ຂອບຄຸນ” (Wilford Woodruff, in Matthias F. Cowley, Wilford Woodruff: History of His Life and Labors as Recorded in His Daily Journals [1909], 117).
ຜູ້ຄົນຈຳນວນ 600 ຄົນໃນກຸ່ມໜຶ່ງ, ຜູ້ເອີ້ນຕົນເອງວ່າ United Brethren, ໄດ້ພາກັນ “ອະທິຖານຂໍຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງ” (Wilford Woodruff, in Teachings of Presidents of the Church: Wilford Woodruff [2004], 91). ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ສົ່ງທ່ານວິວເຝີດ ວູດຣັບ ໄປ ເພື່ອເປັນຄຳຕອບໃຫ້ແກ່ຄຳອະທິຖານຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຄຳສອນຂອງ ແອວເດີ ວູດຣັບ ໄດ້ຮັບປະສິດທິພາບທັນທີ, ແລະ ຫລາຍຄົນໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ. ທ່ານ ບຣິກຳ ຢັງ ແລະ ທ່ານວິວເລີດ ຣິເຈີດສ໌ ໄດ້ເດີນທາງໄປຫາເພິ່ນຢູ່ເມືອງ ເຮຍເຝີດຊາຍ, ແລະ ອັກຄະສາວົກສາມທ່ານໄດ້ຮັບຄວາມສຳເລັດຜົນຫລາຍ.
ພຽງແຕ່ສອງສາມເດືອນຫລັງຈາກນັ້ນ, ພວກເພິ່ນໄດ້ຈັດຕັ້ງສາຂາ 33 ແຫ່ງຂຶ້ນ ສຳລັບສະມາຊິກ 541 ຄົນ ທີ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກ. ວຽກງານອັນໜ້າອັດສະຈັນໃຈຂອງພວກເພິ່ນໄດ້ດຳເນີນຕໍ່ໄປ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ເກືອບທຸກຄົນໃນກຸ່ມຂອງ United Brethren ໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາເຂົ້າໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ.
ແມ່ຕູ້ທວດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຊື່ ແຮນນາ ມາເຣຍ ອີໂກ ແຮຣິສ ກໍເປັນຄົນໜຶ່ງໃນຈຳນວນຜູ້ຄົນກຸ່ມນັ້ນທີ່ໄດ້ຍິນທ່ານວິວເຝີດ ວູດຣັບ. ເພິ່ນໄດ້ບອກສາມີຂອງເພິ່ນ, ຣໍເບີດ ແຮຣິສ ຜູ້ລູກ, ວ່າເພິ່ນໄດ້ຍິນພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ວ່າເພິ່ນຢາກຮັບບັບຕິສະມາ. ຣໍເບີດກໍບໍ່ພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ພັນລະຍາຂອງເພິ່ນໄດ້ມາລາຍງານ. ເພິ່ນໄດ້ບອກເມຍວ່າ ເພິ່ນຈະໄປກັບເພິ່ນເທື່ອຕໍ່ໄປ ຕອນມີຜູ້ສອນສາດສະໜາຊາວມໍມອນມາເທດສະໜາ, ແລະ ເພິ່ນຈະສັ່ງສອນຜູ້ສອນສາດສະໜາເອງ.
ໃນຂະນະທີ່ນັ່ງຢູ່ຕັ່ງແຖວໜ້າຢູ່ຫ້ອງປະຊຸມ, ດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະບໍ່ໂນ່ມອຽງໄປກັບຄຳເທດສະໜາ, ແລະ ບາງທີອາດຈະຕໍ່ປາກຕໍ່ຄຳກັບຜູ້ເທດສະໜາ, ເພິ່ນໄດ້ຖືກສຳພັດໂດຍພຣະວິນຍານ, ເຊັ່ນດຽວກັບພັນລະຍາຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນຮູ້ວ່າ ຂ່າວສານເລື່ອງການຟື້ນຟູເປັນຄວາມຈິງ, ແລະ ເພິ່ນພ້ອມດ້ວຍພັນລະຍາຂອງເພິ່ນໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ.
ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບສັດທາ ແລະ ການອຸທິດຕົນຂອງພວກເພິ່ນ ກໍຄ້າຍຄືກັນກັບເລື່ອງລາວຂອງຫລາຍພັນຄົນ: ເມື່ອພວກເພິ່ນໄດ້ຍິນຂ່າວສານເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນ, ພວກເພິ່ນຮູ້ວ່າມັນເປັນຄວາມຈິງ!
ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກວ່າ, “ແກະຂອງເຮົາກໍຟັງສຽງຂອງເຮົາ, ເຮົາຮູ້ຈັກເຂົາ ແລະ ເຂົາກໍຕາມເຮົາໄປ” (ໂຢຮັນ 10:27).
ເມື່ອໄດ້ຍິນສຸລະສຽງຂອງພຣະຜູ້ລ້ຽງ, ພວກເພິ່ນໄດ້ສັນຍາທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ເຮັດຕາມການຊີ້ນຳຂອງສາດສະດາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ໃນການຕອບຮັບຕໍ່ການເອີ້ນໃຫ້ໄປ “ເຕົ້າໂຮມກັນທີ່ສີໂອນ,” ພວກເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ໜີຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນໃນປະເທດອັງກິດ, ໄດ້ຂ້າມມະຫາສະໝຸດ ແອດແລນຕິກ, ແລະ ໄດ້ໄປຫາໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເມືອງນາວູ, ລັດອິລິນອຍ.
ພວກເພິ່ນໄດ້ຮັບເອົາພຣະກິດຕິຄຸນດ້ວຍສຸດໃຈ. ໃນຂະນະທີ່ພະຍາຍາມຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນແຜ່ນດິນໃໝ່, ພວກເພິ່ນໄດ້ຊ່ອຍສ້າງພຣະວິຫານນາວູ ໂດຍມອບແຮງງານເປັນສ່ວນສິບ—ໄດ້ສະລະມື້ໜຶ່ງໃນ 10 ມື້ ເພື່ອສ້າງພຣະວິຫານ.
ແຕ່ພວກເພິ່ນໄດ້ຍຶດໝັ້ນຕໍ່ໄປ! ພວກເພິ່ນໄດ້ຈິງໃຈຕໍ່ສັດທາ.
ເມື່ອໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກຂັບໄລ່ໃຫ້ໜີຈາກເມືອງນາວູ, ຣໍເບີດ ແລະ ມາເຣຍ ຮູ້ສຶກວ່າພວກເພິ່ນໄດ້ຮັບພອນຫລາຍທີ່ໄດ້ຮັບຂອງປະທານສັກສິດຢູ່ໃນພຣະວິຫານ, ບໍ່ດົນກ່ອນພວກເພິ່ນໄດ້ຂ້າມແມ່ນ້ຳ ມິດຊີຊິບປີ ໄປ ແລະ ເດີນທາງໄປຫາພາກຕາເວັນຕົກ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເພິ່ນບໍ່ແນ່ນອນໃຈກັບອະນາຄົດ, ແຕ່ພວກເພິ່ນໄດ້ແນ່ໃຈກັບສັດທາ ແລະ ປະຈັກພະຍານຂອງພວກເພິ່ນ.
ພ້ອມດ້ວຍລູກຫົກຄົນ, ພວກເພິ່ນໄດ້ເດີນທາງຂ້າມບ່ອນເປັນຕົມໄປໃນຂະນະທີ່ພວກເພິ່ນຂ້າມລັດໄອໂອວາ ມຸ້ງໜ້າໄປຫາພາກຕາເວັນຕົກ. ພວກເພິ່ນໄດ້ປຸກຕູບອາໄສຢູ່ແຄມແມ່ນ້ຳມີເຊີຣີ ຊຶ່ງເປັນທີ່ຮູ້ກັນໃນເວລານີ້ວ່າເມືອງວິນເຕີ ຄວດເຕີ.
ຜູ້ບຸກເບີກທີ່ກ້າຫານເຫລົ່ານີ້ໄດ້ລໍຖ້າການຊີ້ນຳຈາກອັກຄະສາວົກ ເຖິງວິທີ ແລະ ເວລາທີ່ຈະເດີນທາງໄປຫາພາກຕາເວັນຕົກ. ແຜນຂອງທຸກຄົນໄດ້ຖືກປ່ຽນໄປ ເມື່ອທ່ານບຣິກຳ ຢັງ ຜູ້ຊຶ່ງເປັນປະທານຂອງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງໃນຕອນນັ້ນ ໄດ້ລະບຸການເອີ້ນໃຫ້ພວກອ້າຍນ້ອງຈຳນວນໜຶ່ງອາສາສະໝັກເຂົ້າເປັນທະຫານຂອງສະຫະລັດອາເມຣິກາ ຊຶ່ງຮູ້ຈັກກັນວ່າເປັນ ກອງທະຫານຊາວມໍມອນ.
ຣໍເບີດ ແຮຣິສ ຜູ້ລູກ ເປັນຜູ້ໜຶ່ງໃນກຸ່ມຜູ້ບຸກເບີກຈຳນວນ 500 ຄົນ ທີ່ໄດ້ຮັບຕອບການເອີ້ນຈາກທ່ານ ບຣິກຳ ຢັງ. ເພິ່ນໄດ້ເຂົ້າເປັນທະຫານ, ເຖິງແມ່ນຈະໝາຍຄວາມວ່າ ເພິ່ນຕ້ອງໄດ້ປະຄອບຄົວຂອງເພິ່ນໄປ ໃນຂະນະທີ່ເມຍຂອງເພິ່ນຖືພາຢູ່ ແລະ ລູກອີກຫົກຄົນ.
ດ້ວຍເຫດໃດເພິ່ນກັບຜູ້ຊາຍຄົນອື່ນໆຈຶ່ງເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ?
ພໍ່ຕູ້ທວດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕອບຂໍ້ນີ້ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳຂອງເພິ່ນເອງ. ໃນຈົດໝາຍທີ່ເພິ່ນໄດ້ຂຽນຫາເມຍຂອງເພິ່ນຕອນກຸ່ມທະຫານພວມເດີນທາງໄປຫາເມືອງແຊນຕາຟີ, ເພິ່ນໄດ້ຂຽນວ່າ, “ສັດທາຂອງອ້າຍເຂັ້ມແຂງຫລາຍທີ່ສຸດໃນເວລານີ້ (ແລະ ເມື່ອອ້າຍຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ທ່ານບຣິກຳ ຢັງ ໄດ້ບອກພວກເຮົາ), ອ້າຍເຊື່ອວ່າ ມັນຄືກັນກັບພຣະເຈົ້າອົງຍິ່ງໃຫຍ່ສູງສຸດໄດ້ບອກເຮົາ.”
ສະຫລຸບແລ້ວ, ເພິ່ນຮູ້ວ່າ ເພິ່ນເຊື່ອຟັງຕໍ່ສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຊັ່ນດຽວກັບຜູ້ຊາຍຄົນອື່ນໆ. ນັ້ນຄືເຫດຜົນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດ! ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເຂົາເຈົ້າຖືກນຳພາໂດຍສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ.
ຢູ່ໃນຈົດໝາຍສະບັບດຽວກັນນັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ບອກເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກອັນລະອຽດອ່ອນຂອງເພິ່ນ ຕໍ່ເມຍ ແລະ ລູກໆ ແລະ ບອກວ່າເພິ່ນໄດ້ອະທິຖານຕະຫລອດເວລາເພື່ອເມຍ ແລະ ລູກໆຂອງເພິ່ນຈະໄດ້ຮັບພອນ.
ຕໍ່ມາໃນຈົດໝາຍ ເພິ່ນໄດ້ຂຽນຖ້ອຍຄຳທີ່ມີພະລັງວ່າ: “ພວກເຮົາບໍ່ຄວນລືມປະສົບການທີ່ນ້ອງ ແລະ ອ້າຍໄດ້ຍິນ ແລະ (ໄດ້ເຫັນ) ຢູ່ໃນພຣະວິຫານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.”
ພ້ອມທັງປະຈັກພະຍານທີ່ເພິ່ນໄດ້ກ່າວຜ່ານມານັ້ນວ່າ “ເຮົາໄດ້ຖືກນຳພາໂດຍສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ,” ຄຳແນະນຳທີ່ສັກສິດສອງຄຳນີ້ ໄດ້ກາຍເປັນພຣະຄຳພີສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ.
ສິບແປດເດືອນຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ເດີນທາງໄປກັບກອງທັບທະຫານຊາວມໍມອນ, ຣໍເບີດ ແຮຣິສ ໄດ້ກັບຄືນໄປຫາ ມາເຣຍ ເມຍສຸດທີ່ຮັກຂອງເພິ່ນດ້ວຍຄວາມປອດໄພ. ພວກເພິ່ນໄດ້ຍຶດໝັ້ນໃນຄວາມຈິງໃຈຕໍ່ສັດທາ ຕໍ່ພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່ຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດຂອງພວກເພິ່ນ. ພວກເພິ່ນໄດ້ມີລູກ 15 ຄົນ, 13 ຄົນມີຊີວິດຢູ່ຈົນເຖົ້າຈົນແກ່. ແມ່ຕູ້ ແຟນນີ ວອກເກີ, ທີ່ອາໄສຢູ່ເມືອງເຣມອນ, ແຂວງອາເບີທາ, ປະເທດການາດາ, ກໍເປັນຫລານຄົນໜຶ່ງຂອງພວກເພິ່ນ ໃນຈຳນວນຫລານ 136 ຄົນ.
ແມ່ຕູ້ ວອກເກີ ມີຄວາມພູມໃຈຫລາຍກັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າພໍ່ຕູ້ ຂອງເພິ່ນ ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນທະຫານຢູ່ໃນກອງທັບທະຫານຊາວມໍມອນ, ແລະ ເພິ່ນຢາກໃຫ້ຫລານທຸກຄົນຂອງເພິ່ນຮູ້ຈັກ. ບັດນີ້ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເປັນພໍ່ຕູ້ຄົນໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເຂົ້າໃຈວ່າ ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງສຳຄັນຫລາຍຕໍ່ເພິ່ນ. ເພິ່ນຢາກໃຫ້ຫົວໃຈຂອງລູກ ຫັນໄປຫາບັນພະບຸລຸດ. ເພິ່ນຢາກໃຫ້ຫລານຂອງເພິ່ນຮູ້ເຖິງມໍລະດົກທີ່ຊອບທຳຂອງເຂົາເຈົ້າ—ເພາະເພິ່ນຮູ້ວ່າມັນຈະເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ເມື່ອເຮົາຕິດຕໍ່ກັບບັນພະບຸລຸດທີ່ຊອບທຳຂອງເຮົາຫລາຍຂຶ້ນເທົ່າໃດ, ເຮົາຍິ່ງຈະສາມາດຕັດສິນທີ່ສະຫລາດ ແລະ ຊອບທຳຫລາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ.
ແລະ ກໍເປັນເຊັ່ນນັ້ນແທ້. ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະໄດ້ຮັບພອນຫລາຍຖ້າຫາກເຮົາຮູ້ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບສັດທາ ແລະ ການເສຍສະລະທີ່ພາບັນພະບຸລຸດຂອງເຮົາໄປເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ຈາກເທື່ອທຳອິດທີ່ ຣໍເບີດ ແລະ ມາເຣຍ ໄດ້ຍິນທ່ານວິວເຝີດ ວູດຣັບ ສອນ ແລະ ເປັນພະຍານເຖິງການຟື້ນຟູພຣະກິດຕິຄຸນ, ເຂົາເຈົ້າກໍຮູ້ວ່າພຣະກິດຕິຄຸນເປັນຄວາມຈິງ.
ພວກເພິ່ນຍັງຮູ້ອີກວ່າ ບໍ່ວ່າການທົດລອງ ຫລື ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ພວກເພິ່ນຈະໄດ້ຮັບພອນສຳລັບຄວາມຈິງໃຈຕໍ່ສັດທາ. ເບິ່ງຄືວ່າພວກເພິ່ນໄດ້ຍິນຖ້ອຍຄຳຂອງສາດສະດາໃນທຸກວັນນີ້, ຜູ້ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ບໍ່ມີການເສຍສະລະໃດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ເກີນໄປ … ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບພອນຂອງພຣະວິຫານ” (Thomas S. Monson, “The Holy Temple—a Beacon to the World,” Ensign orLiahona, May 2011, 92).
ຫລຽນເງິນລາຄາ ສອງພາວ ຂອງປະເທດອັງກິດໄດ້ມີຄຳສະຫລັກໄວ້ຢູ່ຂ້າງໜຶ່ງວ່າ, “ໃຫ້ຢືນຢູ່ເທິງບ່າຂອງຍັກໃຫຍ່.” ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບບັນພະບຸລຸດຜູ້ບຸກເບີກທີ່ດີເລີດຂອງເຮົາ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ທຸກຄົນ ໄດ້ຢືນຢູ່ເທິງບ່າຂອງຍັກໃຫຍ່.
ເຖິງແມ່ນວ່າຄຳແນະນຳໄດ້ມາຈາກຈົດໝາຍຂອງ ຣໍເບີດ ແຮຣິສ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ບັນພະບຸລຸດຫລາຍຄົນຄົງສົ່ງຂ່າວສານອັນດຽວກັນນີ້ໄປຫາລູກຫລານຂອງເຂົາເຈົ້າຄືກັນ: ທຳອິດ, ເຮົາບໍ່ຄວນລືມປະສົບການທີ່ເຮົາມີຢູ່ໃນພຣະວິຫານ, ແລະ ເຮົາບໍ່ຄວນລືມຄຳສັນຍາ ແລະ ພອນທີ່ມາເຖິງເຮົາແຕ່ລະຄົນ ເພາະພຣະວິຫານ. ທີສອງ, ເຮົາຕ້ອງບໍ່ລືມວ່າ ເຮົາຖືກສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້ານຳພາໄປ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ເຮົາ ໄດ້ ຖືກນຳພາໂດຍສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຟື້ນຟູສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງຄືນມາໃນຍຸກສຸດທ້າຍ ຜ່ານສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ, ແລະ ເຮົາບໍ່ຄວນລືມວ່າ ເຮົາໄດ້ຖືກນຳພາໄປໂດຍໂສ້ທີ່ບໍ່ມີວັນຂາດຂອງສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ ນັບຈາກ ໂຈເຊັບ ເຖິງ ບຣິກຳ ຢັງ ແລະ ຜ່ານປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກຄົນອື່ນໆທີ່ໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງແທນ ຈົນມາເຖິງທຸກວັນນີ້—ທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ເພິ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ກຽດເພິ່ນ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຮັກເພິ່ນ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ເພິ່ນເປັນສາດສະດາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢູ່ໃນໂລກທຸກວັນນີ້.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມປາດຖະໜາຈາກສ່ວນເລິກຂອງໃຈ, ພ້ອມດ້ວຍລູກຫລານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາຈະໃຫ້ກຽດແກ່ມໍລະດົກຂອງບັນພະບຸລຸດທີ່ຊອບທຳຂອງເຮົາ—ຜູ້ບຸກເບີກຊາວມໍມອນທີ່ຊື່ສັດຜູ້ເຕັມໃຈທີ່ຈະເສຍສະລະທຸກສິ່ງເພື່ອປົກປ້ອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສັດທາຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈຕໍ່ສັດທາທີ່ພໍ່ແມ່ເຝົ້າຖະໜອມ. ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດ ແລະ ບໍລິສຸດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.