សេចក្ដីស្រឡាញ់---គឺជាខ្លឹមសារនៃដំណឹងល្អ
ដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន
យើងពិតជាមិនអាចស្រឡាញ់ព្រះបានឡើយ បើយើងមិនបានស្រឡាញ់អ្នករួមដំណើរនឹងយើងនៅលើដំណើរនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះផងនោះ។
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ កាលព្រះសង្គ្រោះយើងបម្រើក្នុងចំណោមមនុស្ស ទ្រង់ត្រូវបានសួរដោយអ្នកច្បាប់ម្នាក់ថា « លោកគ្រូ ក្នុងបណ្ដាក្រិត្យវិន័យ តើបញ្ញត្តិណាដែលសំខាន់បំផុត ? »
ម៉ាថាយ កត់ត្រាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានតប ៖
« ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃអ្នកឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតអ្នក ។
« នេះជាបញ្ញត្តិយ៉ាងសំខាន់ទីមួយ ។
« ហើយបញ្ញត្តិទីពីរក៏បែបដូចគ្នា គឺថា ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនអ្នក» ។1
ម៉ាកុសបានបញ្ចប់រឿងនេះជាមួយនឹងបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា ៖ « គ្មានបញ្ញត្តិណាទៀតធំជាងបទទាំងពីរនេះទេ» ។2
យើងពិតជាមិនអាចស្រឡាញ់ព្រះបានឡើយ បើយើងមិនបានស្រឡាញ់អ្នករួមដំណើរនឹងយើងនៅលើដំណើរនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះផងនោះ ។ ដូចគ្នានេះដែរ យើងពិតជាមិនអាចស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងយើងបានឡើយ បើយើងមិនបានស្រឡាញ់ព្រះ ជាព្រះវរបិតានៃយើងរាល់គ្នាផងនោះ ។ សាវកយ៉ូហានប្រាប់យើងថា « យើងបានទទួលបញ្ញត្តិនេះពីព្រះមកថា អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ដល់ព្រះ នោះត្រូវតែស្រឡាញ់ដល់បងប្អូនដែរ »។3 យើងរាល់គ្នាជាកូនចៅវិញ្ញាណនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ ហើយប្រៀបបាននឹងបងប្អូនប្រុសស្រី ។ កាលយើងរក្សាសេចក្ដីពិតនេះក្នុងចិត្ត ការស្រឡាញ់រាល់កូនចៅនៃព្រះនឹងមានភាពងាយស្រួល ។
តាមពិត ក្ដីស្រឡាញ់ជាខ្លឹមសារដ៏សំខាន់នៃដំណឹងល្អ ហើយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាគំរូដល់យើង ។ ជីវិតទ្រង់គឺជាមរតកនៃក្ដីស្រឡាញ់ ។ ទ្រង់បានព្យាបាលអ្នកឈឺ ទ្រង់បានលើកអ្នកទន់ខ្សោយ ទ្រង់បានសង្គ្រោះអ្នកមានបាប ។ នៅទីបំផុត ពួកមនុស្សអាក្រក់បានផ្ដាច់ព្រះជន្មទ្រង់ ។ តែនៅលើភ្នំគាល់កូថាបន្ទូលទាំងនេះត្រូវបានបន្លឺឡើង ៖ « ឱ ព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផងត្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ »4---នេះជាគំរូដ៏អស្ចារ្យនៃសេចក្ដីមេត្តា និង សេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។
មានឥរិយាបថជាច្រើនដែលបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដូចជាចិត្តសប្បុរស ភាពអត់ធ្មត់ ភាពមិនអត្មានិយម ការយល់ចិត្ត និង ការអត់ទោស ។ នៅរាល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើង ឥរិយាបថទាំងនេះ និងផ្សេងទៀត នឹងជួយបង្ហាញឲ្យឃើញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងចិត្តយើង ។
ជាធម្មតា សេចក្ដីស្រឡាញ់យើង នឹងបង្ហាញនៅក្នុងទំនាក់ទំនងប្រចាំថ្ងៃយើងជាមួយនឹងមនុស្សម្នាក់ទៀត ។ អ្វីដែលសំខាន់ គឺជាសមត្ថភាពយើងដើម្បីដឹងពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សម្នាក់ រួចហើយឆ្លើយតបនឹងវា ។ ខ្ញុំតែងឲ្យតម្លៃទៅលើអារម្មណ៍ដែលបានបង្ហាញនៅក្នុងកំណាព្យខ្លីមួយថា ៖
ទឹកភ្នែកខ្ញុំស្រក់នាពេលរាត្រី
ដោយមិនបានយល់ន័យ
ពីក្ដីត្រូវការអ្នកដទៃ ធ្វើឲ្យភ្នែកខ្ញុំងងឹត ។
តែខ្ញុំពុំធ្លាប់គិត
ថាមានអារម្មណ៍ខកចិត្ត
ចំពោះការធ្វើល្អឡើយ ។5
ថ្មីៗនេះខ្ញុំត្រូវបានគេប្រាប់ពីគំរូនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏អស្ចារ្យមួយ---ជាគំរូមួយដែលលទ្ធផលដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ។ នៅពេលនោះគឺឆ្នាំ 1933 ដោយមានវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ នោះឱកាសមានការងារធ្វើគឺពិបាកខ្លាំងណាស់ ។ ទីតាំងនោះ គឺស្ថិតនៅប៉ែកខាងកើតនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ។ អាឡិន ប៊ីស៊ីកឃើរ ទើបរៀនចប់ពីថ្នាក់វិទ្យាល័យ ។ ក្រោយពីការស្វែងរកការងារធ្វើដ៏យូរមក ទីបំផុតនាងបានធ្វើជាជាងកាត់ដេរនៅហាងកាត់ខោអាវមួយ ។ កម្មករនៅហាងនោះត្រូវបានបង់ថ្លៃឲ្យទៅតាមបំណែកខោអាវដ៏ត្រឹមត្រូវដែលពួកគេដេររួមគ្នារាល់ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ។ កាលពួកគេដេរបានច្រើនបំណែក ពួកគេនឹងបានប្រាក់កម្រៃកាន់តែច្រើន ។
ក្រោយពីធ្វើការនៅហាងនោះបានមួយថ្ងៃ អាឡិន បានប្រឈមនឹងការផលិតមួយដែលធ្វើឲ្យនាងស្មុគស្មាញ ហើយច្របូកច្របល់ក្នុងចិត្ត ។ នាងបានអង្គុយនៅឯម៉ាស៊ីនដេរ ខំស្រាយអំបោះចេញពីបំណែកដែលនាងកំពុងធ្វើ ដើម្បីបញ្ចប់វា តែមិនបានជោគជ័យសោះ ។ ទំនងដូចជាគ្មាននរណាម្នាក់ជួយនាងបានទេ ដោយសារជាងដេរផ្សេងទៀត កំពុងប្រញ៉ាប់ប្រញ៉ាល់ដេរឲ្យបានច្រើន តាមដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ។ អាឡិន មានអារម្មណ៍ថាតែលតោល ហើយអស់សង្ឃឹម ។ នាងបានចាប់ផ្ដើមយំទាំងខ្សឹបខ្សួល ។
ប៊ើរណាយ រ៉ក បានអង្គុយទល់មុខនឹង អាឡិន ។ គាត់ចាស់ជាង ហើយមានបទពិសោធន៍ច្រើនជាជាងដេរ ។ ដោយឃើញពីទុក្ខព្រួយរបស់ អាឡិន នោះ ប៊ើរណាយ បានទុកការងារនាងចោល ហើយទៅក្បែរ អាឡិន ដោយប្រាប់នាង ហើយជួយនាងដោយចិត្តសប្បុរស ។ គាត់បាននៅរហូត អាឡិន មានទំនុកចិត្ត ហើយអាចបញ្ចប់បំណែកនោះបានដោយជោគជ័យ ។ រួច ប៊ើរណាយ បានត្រឡប់ទៅម៉ាស៊ីនគាត់វិញ ដោយខកខានឱកាសបញ្ចប់បំណែកជាច្រើនដែលគាត់អាចធ្វើបាន បើគាត់មិនបានទៅជួយនោះ ។
ដោយមានទង្វើនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណាមួយនេះ ប៊ើរណាយ និង អាឡិន បានក្លាយជាមិត្តដ៏យូរអង្វែង ។ ទីបំផុត ពួកគេទាំងពីរបានរៀបការ ហើយមានកូនចៅរៀងៗខ្លួន ។ ក្នុងឆ្នាំ 1950 ប៊ើរណាយ ដែលជាសមាជិកសាសនាចក្រ បានឲ្យព្រះគម្ពីរមរមនមួយក្បាលទៅ អាឡិន និង គ្រួសារនាង ។ ក្នុងឆ្នាំ 1960 អាឡិន និង ស្វាមី ព្រមទាំងកូនចៅនាង បានជ្រមុជទឹក ក្លាយជាសមាជិកសាសនាចក្រ ។ ក្រោយមកទៀត ពួកគេបានផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៃព្រះ ។
ជាលទ្ធផលនៃសេចក្ដីមេត្តាដែល ប៊ើរណាយ បានបង្ហាញ កាលគាត់បានទៅជួយមនុស្សម្នាក់ដែលគាត់មិនស្គាល់ តែជាអ្នកដែលមានទុក្ខសោក ហើយត្រូវការជំនួយ ឥឡូវនេះមានមនុស្សជាច្រើន ទាំងអ្នកនៅរស់ និង អ្នកស្លាប់ កំពុងរីករាយនឹងពិធីបរិសុទ្ធនៃការសង្គ្រោះក្នុងដំណឹងល្អ ។
នៅក្នុងជីវិតយើងរាល់ថ្ងៃ យើងត្រូវបានផ្ដល់ឱកាសឲ្យដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង ចិត្តសប្បុរសដល់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង ។ ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានថ្លែងថា ៖ « យើងត្រូវចងចាំថា មនុស្សដែលយើងជួបនៅកន្លែងចតឡាន ក្នុងការិយាល័យ តាមជណ្ដើរយន្ត និងកន្លែងផ្សេងទៀត គឺជាមនុស្សដែលព្រះបានប្រទានដល់យើងដើម្បីស្រឡាញ់ ហើយបម្រើ ។ យើងនឹងមិនអាចនិយាយពីភាពជាបងប្អូននៃមនុស្សទូទៅបានឡើយ បើយើងមិនបានចាត់ទុកមនុស្សដែលនៅជុំវិញយើងថា ជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើងផងនោះ » ។6
ជារឿយៗ ឱកាសរបស់យើងដើម្បីបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់កើតមានដោយមិនដឹងជាមុន ។ ឧទាហរណ៍មួយពីឱកាសបែបនេះមានក្នុងអត្ថបទសារព័ត៌មានមួយចេញផ្សាយខែ តុលា ឆ្នាំ 1981 ។ ដោយខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងពីក្ដីស្រឡាញ់ និង ក្ដីមេត្តាដែលនៅក្នុងនោះ ទើបខ្ញុំរក្សាវាទុកក្នុងឯកសារខ្ញុំច្រើនជាង 30 ឆ្នាំ ។
អត្ថបទនោះលើកឡើងពីជើងហោះហើរមួយនៃអាកាសចរណ៍ អាឡាស្កា ដែលធ្វើដំណើរពី អេងឃើររេច, អាឡាស្កា ទៅ ស៊ីអាថល, រដ្ឋវ៉ាស៊ីនតោន---ដែលមានអ្នកដំណើរ 150 នាក់---បានបង្វែរទិសដៅទៅក្រុងដាច់ស្រយាលមួយនៅ អាឡាស្កា ដើម្បីដឹកក្មេងម្នាក់ដែលមានរបួសធ្ងន់ ។ មានក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុពីរឆ្នាំ បានដាច់សរសៃឈាមដៃធ្ងន់ធ្ងរ កាលគាត់ដួលមុតនឹងអម្បែងកែវមួយ ពេលគាត់លេងនៅជិតផ្ទះគាត់ ។ ក្រុងនោះមានចម្ងាយ 725 គ.ម ភាគខាងត្បូងនៃ អេងឃើររេច ហើយមិនមែនជាផ្លូវនៃជើងហោះហើរនោះឡើយ ។ តែដោយពួកគ្រូពេទ្យ ដែលព្យាយាមជួយក្មេងប្រុសនោះ ត្រូវការជំនួយជាបន្ទាន់ ទើបយន្តហោះនោះ ក៏បង្វែរទិសមកយកក្មេងនោះ ហើយនាំគាត់ទៅ ស៊ីអាថល ដើម្បីគាត់ទទួលការព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ។
កាលយន្តហោះចុះក្បែរក្រុងដាច់ស្រយាលនោះ ពួកគ្រូពេទ្យបានប្រាប់នាវិកថា ក្មេងប្រុសនេះកំពុងហូរឈាមខ្លាំងណាស់ គាត់មិនអាចរស់រហូតដល់ ស៊ីអាថល បានឡើយ ។ មានការសម្រេចចិត្តមួយបានធ្វើឡើងដើម្បីហោះទៅ ជូនៀរ, អាឡាស្កា ដែលមានចម្ងាយ 320 គ.ម.ទៀត ជាទីក្រុងជិតបំផុតដែលមានមន្ទីរពេទ្យ ។
បន្ទាប់ពីដឹកក្មេងប្រុសនោះទៅដល់ ជូនៀរ ហើយ យន្តនោះបានហោះទៅ ស៊ីអាថល ដោយខុសពីកាលវិភាគជាច្រើនម៉ោង ។ គ្មានអ្នកដំណើរណាម្នាក់ បានត្អូញត្អែរឡើយ ទោះជាពួកគេភាគច្រើនបានខកការណាត់ និងការបន្តជើងហោះហើរក្ដី ។ តែផ្ទុយទៅវិញ កាលវេលាចេះតែកន្លងទៅ ពួកគេបានរៃអង្គាសប្រាក់បានយ៉ាងច្រើនទុកឲ្យក្មេងប្រុសនោះ និង គ្រួសារគាត់ ។
កាលយន្តហោះហៀបនឹងចុះចតនៅ ស៊ីអាថល ពួកអ្នកដំណើរបាននាំគ្នាស្រែកឡើងដោយក្ដីរីករាយ ពេលនាវិកបានប្រកាសថា គាត់បានទទួលដំណឹងតាមវិទ្យុថា ក្មេងប្រុសនោះបានឆ្លងផុតពីគ្រោះថ្នាក់ ។7
មានបទគម្ពីរមួយបានផុសឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំ ៖ « សេចក្ដីសប្បុរស គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ...ហើយអស់អ្នកណាដែលមានសេចក្ដីសប្បុរសនៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ និង បានស្រួលដល់អ្នកនោះហើយ » ។8
បងប្អូនប្រុសស្រី ឱកាសដ៏ធំបំផុតរបស់យើងមួយចំនួន ដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់គឺ ស្ថិតនៅក្នុងផ្ទះរបស់យើងផ្ទាល់ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ គួរជាកត្តាដ៏សំខាន់បំផុតនៃជីវិតគ្រួសារ តែពេលខ្លះរឿងបែបនេះគ្មានឡើយ ។ បែរជាមាននូវការខ្វះភាពអត់ធ្មត់ ការទាស់សម្ដី ការឈ្លោះប្រកែក និង ការបង្ហូរទឹកភ្នែកយ៉ាងច្រើនទៅវិញ ។ ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បានសួរទាំងសោកសៅថា ៖ « ជាញឹកញាប់ ហេតុអ្វីបានជា [ មនុស្ស ] ដែលយើងស្រឡាញ់ [ បំផុត ] ក្លាយជាផ្ទាំងស៊ីបនៃពាក្យសម្ដីដ៏គ្រោតគ្រាតរបស់យើងទៅវិញ ? ហេតុអ្វីបានជាពេលខ្លះ [ យើង ] និយាយពាក្យបញ្ឈឺដែលធ្វើឲ្យខ្ទេចខ្ទាំដល់ផ្លូវចិត្តយ៉ាងខ្លាំងទៅវិញ ? »9 យើងអាចនឹងមានចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងនេះខុសៗគ្នា តែការពិតគឺថា ហេតុផលវាពុំមែនជាបញ្ហាឡើយ ។ បើយើងគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក នោះយើងត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាដោយចិត្តសប្បុរស និង ការគោរព ។
ពិតណាស់ ការដាក់វិន័យពេលខ្លះ វាត្រូវតែមាន ។ តែចូរយើងចងចាំពីការប្រឹក្សាដែលមាននៅក្នុងគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា---ឲ្យច្បាស់ថា ពេលយើងចាំបាច់ត្រូវបន្ទោសដល់អ្នកណាម្នាក់ នោះយើងត្រូវបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ឲ្យបានច្រើនបន្ទាប់ពីនោះ ។10
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា យើងនឹងព្យាយាមជានិច្ច ធ្វើជាមនុស្សមានចិត្តសប្បុរស ហើយគិតពីគំនិត និង អារម្មណ៍ ព្រមទាំងស្ថានភាពនៃមនុស្សដែលនៅជុំវិញយើង ។ ចូរយើងកុំបន្ទាបបន្ថោក ឬរិះគន់គ្នាឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរយើងមានចិត្តមេត្តា និងការគោរព ។ យើងត្រូវប្រាកដថា យើងមិនបំផ្លាញទំនុកចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ទៀត តាមរយៈសម្ដី ឬ ទង្វើប្រមាថមើលងាយឡើយ ។
ការអត់ទោស គួរមានទៅវិញទៅមកដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ ក្នុងក្រុមគ្រួសារយើង រួមទាំងមិត្តយើងដែរ អាចមាននូវអារម្មណ៍ឈឺចាប់ និង ការមិនចុះសម្រុង ។ ជាថ្មីម្ដងទៀត ទោះជាបញ្ហាវាតូចក្ដី នោះមិនសំខាន់ទេ ។ វាមិនអាច និង មិនគួរទុកឲ្យដំបៅ-កទៅជាខ្ទុះ ហើយនៅទីបំផុតធ្វើឲ្យសាច់រលួយបានឡើយ ។ ការបន្ទោសនៅតែធ្វើឲ្យស្នាមរបួសនោះមិនជា ។ មានតែការអត់ទោសប៉ុណ្ណោះដែលអាចព្យាបាលបាន ។
មានស្ត្រីដ៏ប្រពៃម្នាក់ ដែលក្រោយមកបានចែកឋានទៅ បានមកជួបខ្ញុំនៅថ្ងៃមួយ ហើយបានរៀបរាប់ពីភាពសោកស្ដាយមួយចំនួនដោយមិនបានព្រៀងទុក ។ គាត់បាននិយាយពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលកើតឡើងជាច្រើនឆ្នាំមុន ហើយវាទាក់ទងនឹងកសិករម្នាក់ជាអ្នកជិតខាងគាត់ ដែលគ្រាមួយ គឺជាមិត្តល្អនឹងគ្នា តែជាមនុស្សដែលគាត់ និង ស្វាមីគាត់ មានបញ្ហាជាមួយគ្នាជាច្រើនដង ។ មានថ្ងៃមួយកសិករនោះបានសុំដើរឆ្លងកាត់លើដីរបស់បងស្រីនោះដើម្បីទៅដីរបស់គាត់ ។ មកដល់ត្រង់នេះ បងស្រីនោះបានផ្អាកការអធិប្បាយរបស់គាត់ ហើយក៏ពោលទាំងរំជួលចិត្តថា « បងប្រុស ម៉នសុន ខ្ញុំមិនបានឲ្យគាត់ដើរកាត់ដីយើងឡើយ តែខ្ញុំឲ្យគាត់ដើរផ្លូវដ៏ឆ្ងាយដោយថ្មើរជើង ដើម្បីបានទៅដល់ដីរបស់គាត់ ។ ខ្ញុំពិតជាខុស ហើយខ្ញុំស្ដាយក្រោយណាស់ ។ ឥឡូវគាត់ស្លាប់ហើយ តែខ្ញុំប្រាថ្នាឲ្យខ្ញុំអាចថ្លែងប្រាប់គាត់ថា ‹ ឲ្យខ្ញុំសុំទោស › ។ ខ្ញុំប្រាថ្នាថា ឲ្យខ្ញុំមានឱកាសជាលើកទីពីរ ដើម្បីមានចិត្តសប្បុរសខ្លាំងណាស់ » ។
កាលខ្ញុំបានស្ដាប់គាត់ ខ្ញុំបានគិតពីពាក្យដ៏សោកសៅមួយរបស់ ចន ហ្គ្រីនលីហ្វ វីធីយឺ ពោលថា ៖ « រាល់ពាក្យសោកសៅ អាចកើតឡើងដោយការនិយាយ ឬការសរសេរ ឯរឿងដ៏សោកសៅបំផុតនោះគឺថា ៖ វាបានកើតឡើងទៅហើយ » ។11 បងប្អូនប្រុសស្រី កាលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង ការគោរព នោះយើងនឹងជៀសផុតពីការសោកស្ដាយបែបនេះបាន ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់ ត្រូវបានបង្ហាញតាមវិធីជាច្រើនដែលស្គាល់ដូចជា ៖ ការញញឹម ការគ្រវីដៃ ការនិយាយល្អ និងការសរសើរ ។ ការបង្ហាញផ្សេងទៀតរឹតតែឈ្លាសវៃទៅទៀត ដូចជា ការចាប់អារម្មណ៍ពីសកម្មភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ទៀត ការបង្រៀនគោលការណ៍មួយដោយសប្បុរស ហើយអត់ធ្មត់ ការសួរសុខទុក្ខមនុស្សម្នាក់ដែលឈឺ ឬ ចាស់ជរា ។ សម្ដី និង ទង្វើទាំងនេះ និង អ្វីផ្សេងទៀតជាច្រើន អាចនាំទៅរកសេចក្ដីស្រឡាញ់បាន ។
ឌែល ខានេជី ជាអ្នកនិពន្ធ និង សាស្ត្រាចារ្យអាមេរិកដ៏ល្បីឈ្មោះម្នាក់ បានជឿថា មនុស្សម្នាក់ៗមាននៅក្នុងខ្លួនពួកគេនូវ « អំណាចដើម្បីបង្កើនសុភមង្គលក្នុងចំនួនដ៏ធំ [ ក្នុង ] ពិភពលោកនេះបាន … គាត់បានថ្លែងថា « ដោយផ្ដល់ពាក្យអរគុណដោយចិត្តស្មោះទៅមនុស្សម្នាក់ដែលឯកោ ឬបាក់ទឹកចិត្ត ។ ថ្ងៃស្អែក « អ្នកប្រហែលជាភ្លេចនូវពាក្យល្អ ដែលអ្នកនិយាយនៅថ្ងៃនេះ តែអ្នកដែលឮអ្នក គេអាចនឹងឲ្យតម្លៃវាពេញមួយជីវិតពួកគេ » ។12
ឥឡូវ ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ សូមឲ្យយើងចាប់ផ្ដើមបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់កូនចៅព្រះគ្រប់រូប ទោះជាពួកគេជាសមាជិកគ្រួសារយើង មិត្តភក្ដិយើង ជាអ្នកទើបស្គាល់គ្នា ឬជាមនុស្សមិនដែលស្គាល់ក្ដី ។ កាលយើងក្រោកឡើងរាល់ព្រឹក ចូរយើងតាំងចិត្ត ដើម្បីឆ្លើយតបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង ចិត្តសប្បុរស ចំពោះអ្វីក៏ដោយដែលយើងនឹងជួប ។
បងប្អូនប្រុសស្រី សេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះចំពោះយើង គឺមានហួសពីការយល់ដឹងរបស់យើងទៅទៀត ។ ដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះ ទ្រង់បានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ជាអង្គដែលស្រឡាញ់យើង ឲ្យបូជាព្រះជន្មទ្រង់សម្រាប់យើង ដើម្បីយើងអាចមានជីវិតអស់កល្ប ។ កាលយើងយល់ពីអំណោយដ៏គ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបាននេះ នោះចិត្តយើងនឹងពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះវរបិតាយើង ចំពោះព្រះសង្គ្រោះ និង មនុស្សលោក ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត សុំឲ្យរឿងនេះបានកើតឡើង ក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។