ພະຍານ
ໂດຍ ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ
ປະທານຂອງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ຂ້າພະເຈົ້າຢາກແບ່ງປັນຄວາມເຊື່ອເຫລົ່ານັ້ນກັບທ່ານ ຊຶ່ງເປັນການຮູ້ທີ່ກຸ້ມຄ່າ.
ເວລາທີ່ມີສົງຄາມ ແລະ ເວລາທີ່ບໍ່ແນ່ນອນ ມັກມີວິທີທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເອົາໃຈໃສ່ກັບສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່າໝູ່ໝົດ.
ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ ໄດ້ເປັນເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທາງວິນຍານສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈາກບ້ານເຮືອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນເມືອງບຣິກຳ ຊີທີ, ລັດຢູ່ທາ, ພ້ອມດ້ວຍປະຈັກພະຍານເລັກນ້ອຍ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຕ້ອງການບາງສິ່ງຕື່ມອີກ. ຕາມຈິງແລ້ວ ພຽງສອງສາມອາທິດຈາກນັ້ນ ກຸ່ມຂອງພວກເຮົາທີ່ເປັນລຸ້ນໃຫຍ່ກໍໄດ້ເດີນທາງໄປແນວໜ້າ ໃນຂະນະທີ່ປະຈຳການຢູ່ໃນເກາະ ລີຊິມາ, ຢູ່ທາງເໜືອຂອງເມືອງໂອກິນາວາ, ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ດີ້ນລົນກັບຄວາມສົງໄສ ແລະ ຄວາມບໍ່ແນ່ນອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກມີປະຈັກພະຍານສ່ວນຕົວເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກ ຮູ້!
ໃນຄືນໜຶ່ງທີ່ນອນບໍ່ຫລັບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກຈາກຜ້າເຕັ້ນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄປ ແລະ ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງລີ້ໄພ ຊຶ່ງມີຟຸ້ຍໃຫຍ່ 50 ແກລອນ ເຕັມໄປດ້ວຍດິນຊາຍທີ່ຢອງກັນຂຶ້ນເປັນກຳບັງ. ມັນບໍ່ມີຫລັງຄາ, ແລະ ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ເລືອຄານເຂົ້າໄປ, ຫລຽວເບິ່ງດວງດາວຢູ່ໃນທ້ອງຟ້າ, ແລະ ໄດ້ຄຸເຂົ່າອະທິຖານ.
ກ່ອນຂ້າພະເຈົ້າກ່າວຈົບປະໂຫຍກ ມັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດບັນລະຍາຍສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ ເຖິງແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າຈະຕັ້ງໃຈ. ມັນເກີນກວ່າພະລັງຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຈະບັນລະຍາຍ, ແຕ່ມັນແຈ່ມແຈ້ງໃນມື້ນີ້ ເທົ່າໆກັບໃນຄືນເດືອນມືດຄືນນັ້ນ ຊຶ່ງເປັນເວລາ 65 ປີຜ່ານມາແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ມັນເປັນເລື່ອງສ່ວນຕົວ, ເປັນການສະແດງໃຫ້ປະຈັກສ່ວນຕົວ. ຢ່າງໜ້ອຍຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຳລັບຕົນເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ ຮູ້ ແນ່ນອນ, ເພາະມັນໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ແກ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ຫລັງຈາກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລືອຄານອອກຈາກບ່ອນຫລົບໄພນັ້ນ ແລ້ວ ຍ່າງ, ຫລື ລອຍກັບໄປຫາບ່ອນນອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດທັງຄືນກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ສຶກຊື່ນຊົມ ແລະ ອັດສະຈັນໃຈນັ້ນ.
ແທນທີ່ຈະຄິດວ່າຕົນເອງເປັນຄົນທີ່ສຳຄັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດວ່າ ຖ້າຫາກສິ່ງນັ້ນໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້າພະເຈົ້າ ມັນກໍສາມາດເກີດຂຶ້ນກັບຄົນອື່ນໄດ້ຄືກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເຊື່ອຢູ່. ໃນຫລາຍປີຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ປະສົບການເຊັ່ນນັ້ນ ເປັນທັງຄວາມສະຫວ່າງທີ່ຈະຕິດຕາມ ແລະ ເປັນພາລະທີ່ຈະແບກຫາບດ້ວຍ.
ຂ້າພະເຈົ້າຢາກແບ່ງປັນຄວາມເຊື່ອເຫລົ່ານັ້ນກັບທ່ານ ຊຶ່ງເປັນການຮູ້ທີ່ກຸ້ມຄ່າ, ເປັນສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ ແລະ ມີປະສົບການ ເປັນເວລາເກືອບ 90 ປິຜ່ານມາແລ້ວ ແລະ ຫລາຍກວ່າ 50 ປີໃນຖານະທີ່ເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກ ເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດສອນ ແຕ່ສາມາດຮ່ຳຮຽນໄດ້.
ເຊັ່ນດຽວກັບສິ່ງທີ່ດີເລີດສ່ວນຫລາຍ, ຄວາມຮູ້ຊຶ່ງມີຄ່ານິລັນດອນແມ່ນມາເຖິງພຽງແຕ່ຜ່ານການອະທິຖານ ແລະ ການໄຕ່ຕອງສ່ວນຕົວເທົ່ານັ້ນ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວ ພ້ອມດ້ວຍການຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ການສຶກສາພຣະຄຳພີ ຈະເຊື້ອເຊີນຄວາມນຶກຄິດ ແລະ ການເປີດເຜີຍ ແລະ ການກະຊິບຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ໃຫ້ເກີດຂຶ້ນ. ສິ່ງນີ້ຈະຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳຈາກເບື້ອງບົນ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາຮຽນຮູ້ ເປັນຂໍ້ເລັກໆໜ້ອຍໆໄປ.
ການເປີດເຜີຍສັນຍາວ່າ ຫລັກທຳແຫ່ງຄວາມຮູ້ແຈ້ງໃດກໍຕາມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຮັບໃນຊີວິດນີ້, ມັນຈະລຸກຂຶ້ນກັບພວກເຮົາໃນ ການຟື້ນຄືນຊີວິດ ແລະວ່າ [ຈະໄດ້ຮັບ] ຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມຮູ້ແຈ້ງຜ່ານ … ຄວາມພາກພຽນ ແລະ ການເຊື່ອຟັງ (ເບິ່ງ D&C 130:18–19).
ຄວາມຈິງນິລັນດອນຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກແມ່ນ ພຣະເຈົ້າຊົງພຣະຊົນຢູ່. ພຣະອົງເປັນພຣະບິດາຂອງເຮົາ. ເຮົາເປັນລູກຂອງພຣະອົງ. “ພວກເຮົາເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດນິລັນດອນ, ແລະ ໃນພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ ໃນພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ” (ຫລັກແຫ່ງຄວາມເຊື່ອ 1:1).
ໃນຕຳແໜ່ງທັງໝົດທີ່ພຣະອົງສາມາດໃຊ້, ພຣະອົງເລືອກໃຫ້ເອີ້ນວ່າ “ພຣະບິດາ.” ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ບັນຊາວ່າ, “ພວກເຈົ້າຄວນອະທິຖານດັ່ງນີ້: ຂ້າແດ່ພຣະບິດາເຈົ້າຂອງຂ້ານ້ອຍທັງຫລາຍ ຜູ້ສະຖິດຢູ່ ໃນສະຫວັນ” (3 ນີໄຟ 13:9; ເບິ່ງ ມັດທາຍ 6:9 ນຳອີກ). ການທີ່ພຣະອົງໃຊ້ຄຳວ່າ “ພຣະບິດາ” ເປັນບົດຮຽນສຳລັບທຸກຄົນ ເມື່ອເຮົາເລີ່ມເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ສຳຄັນກວ່າໝູ່ໝົດໃນຊີວິດນີ້.
ການເປັນພໍ່ແມ່ເປັນສິດທິພິເສດທີ່ສັກສິດ, ແລະ ອີງຕາມຄວາມຊື່ສັດ, ມັນສາມາດເປັນພອນນິລັນດອນໄດ້. ຈຸດປະສົງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງກິດຈະກຳທັງໝົດຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກແມ່ນວ່າ ຢາກໃຫ້ພໍ່ແມ່ ແລະ ລູກໆມີຄວາມສຸກຢູ່ໃນບ້ານ.
ຜູ້ທີ່ບໍ່ແຕ່ງງານ ຫລື ຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດມີລູກ ບໍ່ໄດ້ຖືກຕັດອອກຈາກພອນນິລັນດອນທີ່ເຂົາເຈົ້າສະແຫວງຫາ, ແຕ່ໃນເວລານີ້, ພອນນັ້ນຍັງຢູ່ໄກທີ່ຈະເອື້ອມເຖິງ. ເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າພອນນັ້ນຈະມາເຖິງເຂົາເຈົ້າໃນເວລາໃດ, ແຕ່ຄຳສັນຍາເລື່ອງນິລັນດອນຈະບໍ່ຖືກປະຕິເສດກັບຜູ້ທີ່ຊື່ສັດ ທີ່ຮັກສາພັນທະສັນຍາທີ່ສັກສິດ.
ການອ້ອນວອນອັນລຶກລັບດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ນ້ຳຕາ ຈະສຳພັດໃຈຂອງພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດ. ທ່ານຈະໄດ້ຮັບຄວາມແນ່ນອນໃຈຈາກທັງສອງພຣະອົງ ວ່າຊີວິດຂອງທ່ານຈະເຕັມປ່ຽມ ແລະ ບໍ່ມີພອນໃດທີ່ສຳຄັນຈະສູນເສຍໄປຈາກທ່ານ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໂດຍມີຕຳແໜ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ມີ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສັນຍາກັບຜູ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນວ່າ ທ່ານຈະໄດ້ຮັບທຸກສິ່ງທີ່ສຳຄັນຕໍ່ຄວາມລອດຂອງທ່ານ ເມື່ອເຖິງເວລາ. ມືທີ່ເປົ່າແປນຢູ່ຕອນນີ້ຈະເຕັມໃນພາຍໜ້າ, ແລະ ໃຈທີ່ເຈັບປວດໃນຕອນນີ້ຈາກຄວາມຝັນທີ່ສິ້ນຫວັງ ຈະໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ.
ຄວາມຈິງອີກຢ່າງໜຶ່ງ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກແມ່ນວ່າ ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດມີແທ້ຈິງ. ພຣະອົງເປັນສະມາຊິກຜູ້ໜຶ່ງຂອງສາມພຣະອົງໃນຝ່າຍພຣະເຈົ້າ. ພາລະກິດຂອງພຣະອົງຄື ທີ່ຈະເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມຊອບທຳ. ພຣະອົງສະແດງຕົນໃນຫລາຍວິທີທາງ, ຮ່ວມທັງຄວາມຮູ້ສຶກສະຫງົບ ແລະ ຄວາມແນ່ນອນໃຈ. ພຣະອົງສາມາດນຳການປອບໂຍນ, ການນຳພາ, ແລະ ການດັດແປງມາໃຫ້ນຳອີກໃນຍາມທີ່ຕ້ອງການ. ເຮົາສາມາດມີພຣະວິນຍານບໍລິສຸດສະຖິດຢູ່ເປັນເພື່ອນ ຖ້າຫາກເຮົາດຳລົງຊີວິດທີ່ຊອບທຳ.
ຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ຜ່ານພິທີການຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ບຸກຄົນທີ່ມີສິດອຳນາດຈະວາງມືໃສ່ເທິງຫົວຂອງສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ ແລະ ກ່າວຖ້ອຍຄຳເຊັ່ນນີ້ວ່າ: “ຈົ່ງຮັບເອົາພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.”
ພິທີການນີ້ຢ່າງດຽວ ບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງເຮົາໃນທາງທີ່ເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດແຈ້ງ, ແຕ່ຖ້າຫາກເຮົາຟັງ ແລະ ເຮັດຕາມການກະຕຸ້ນ ເຮົາຈະໄດ້ຮັບພອນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ບຸດ ແລະ ທິດາທຸກຄົນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ສາມາດມາຮູ້ຈັກຄວາມເປັນຈິງຂອງຄຳສັນຍາຂອງໂມໂຣໄນ ທີ່ວ່າ: “ໂດຍອຳນາດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ທ່ານຈະຮູ້ຈັກ ຄວາມຈິງ ຂອງທຸກເລື່ອງ” (ໂມໂຣໄນ 10:5; ເນັ້ນຄຳເນີ້ງ).
ຄວາມຈິງແຫ່ງສະຫວັນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄື ການເປັນພະຍານເຖິງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ.
ໃນທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດກ່ອນໝູ່ ແລະ ເປັນພື້ນຖານ, ອີງຕາມການເປີດເຜີຍ, ແມ່ນເອີ່ຍພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຊຶ່ງເປັນສິດອຳນາດທີ່ເຮົາໃຊ້ເພື່ອປະຕິບັດຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ. ຄຳອະທິຖານທີ່ເຮົາກ່າວທຸກເທື່ອ, ແມ່ນແຕ່ໂດຍເດັກນ້ອຍໆ, ກໍສິ້ນສຸດລົງໂດຍການກ່າວເຖິງພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ພອນທຸກຢ່າງ, ພິທີການທຸກຢ່າງ, ການແຕ່ງຕັ້ງທຸກຢ່າງ, ແລະ ການປະຕິບັດພາລະກິດທຸກຢ່າງ ແມ່ນເປັນໄປໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ມັນແມ່ນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ, ແລະ ມີຊື່ຕາມພຣະນາມຂອງພຣະອົງ—ນັ້ນຄື ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ (ເບິ່ງ D&C 115:4).
ມີຕອນໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນຫລາຍຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ ຕອນທີ່ຊາວນີໄຟກຳລັງອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າອົງເປັນພຣະບິດາ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມາປະກົດ ແລະ ຖາມວ່າ:
“ເຈົ້າຕ້ອງການອັນໃດຈາກເຮົາ?
“ແລະ ພວກເພິ່ນໄດ້ກ່າວກັບພຣະອົງວ່າ: ພຣະອົງເຈົ້າເອີຍ, ພວກຂ້ານ້ອຍຢາກໃຫ້ພຣະອົງບອກພວກຂ້ານ້ອຍວ່າພວກຂ້ານ້ອຍຄວນເອີ້ນຊື່ຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້ວ່າແນວໃດ ເພາະວ່າໄດ້ມີການໂຕ້ຖຽງກັນໃນບັນດາຜູ້ຄົນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້.
“ແລະ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວກັບພວກເພິ່ນວ່າ: ຕາມຈິງ, ຕາມຈິງແລ້ວ ເຮົາກ່າວກັບເຈົ້າວ່າ, ເປັນດ້ວຍເຫດໃດຜູ້ຄົນຈຶ່ງຈົ່ມ ແລະ ໂຕ້ຖຽງກັນເພາະເລື່ອງນີ້?
“ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ອ່ານພຣະຄຳພີບໍ, ຊຶ່ງມັນບອກໄວ້ວ່າ ເຈົ້າຕ້ອງຮັບເອົາພຣະນາມຂອງພຣະຄຣິດ, ຊຶ່ງເປັນນາມຂອງເຮົາ? ເພາະໂດຍນາມນີ້ເຈົ້າຈະຖືກເອີ້ນໃນວັນສຸດທ້າຍ;
“ແລະ ຜູ້ໃດທີ່ຮັບນາມຂອງເຮົາ, ແລະ ອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ, ຜູ້ນັ້ນຈະລອດ. ...
“ດັ່ງນັ້ນ, ອັນໃດກໍຕາມທີ່ເຈົ້າຈະເຮັດ, ຈົ່ງເຮັດໃນນາມຂອງເຮົາ; ດັ່ງນັ້ນ ເຈົ້າຈົ່ງເອີ້ນສາດສະໜາຈັກຕາມນາມຂອງເຮົາ; ແລະ ເຈົ້າຈົ່ງເອີ້ນຫາພຣະບິດາໃນນາມຂອງເຮົາ ເພື່ອພຣະອົງຈະປະທານພອນໃຫ້ແກ່ສາດສະໜາຈັກເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາ” (3 ນີໄຟ 27:2–7).
ແມ່ນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, “ເພາະວ່າບໍ່ມີຊື່ອື່ນໃດທົ່ວໃຕ້ຟ້າ ທີ່ປະທານແກ່ມະນຸດເພື່ອໃຫ້ເຮົາທັງຫລາຍຕ້ອງໄດ້ຟື້ນ” (ກິດຈະການ 4:12).
ໃນສາດສະໜາຈັກ ເຮົາຮູ້ຈັກວ່າພຣະອົງຄືໃຜ: ພຣະເຢຊູຄຣິດ ແມ່ນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະອົງເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະບິດາ. ພຣະອົງຄືຜູ້ທີ່ຖືກຂ້າ ແລະ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຟື້ນຄືນຊີວິດ. ພຣະອົງເປັນຜູ້ອ້ອນວອນນຳພຣະບິດາ. “ຈົ່ງຈື່ໄວ້ວ່າ [ພວກເຮົາ] ຈະຕ້ອງສ້າງຮາກຖານຂອງລູກເທິງດານຫີນຂອງພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງ [ພວກເຮົາ], ຄື ພຣະຄຣິດ, ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ” (ຮີລາມັນ 5:12). ພຣະອົງເປັນສະໝໍທີ່ຈ່ອງເຮົາໄວ້ ແລະ ປົກປ້ອງເຮົາ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຮົາ ໃນທ່າມກາງພະຍຸຂອງຊີວິດນີ້.
ໃນທຸກວັນອາທິດ ສະມາຊິກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນສັນຊາດໃດ ຫລື ເວົ້າພາສາໃດ, ຈະໄປຊຸມນຸມກັນເພື່ອຮັບສິນລະລຶກ. ຖ້ອຍຄຳຂອງການໃຫ້ພອນສິນລະລຶກຈະເປັນຄຳດຽວກັນ. ເຮົາຍອມຮັບເອົາພຣະນາມຂອງພຣະຄຣິດ ແລະ ຈະລະນຶກເຖິງພຣະອົງຕະຫລອດເວລາ. ຄຳນີ້ເປັນຮອຍປະທັບຢູ່ກັບເຮົາ.
ສາດສະດານີໄຟໄດ້ປະກາດວ່າ, “ພວກເຮົາເວົ້າເຖິງພຣະຄຣິດ, ພວກເຮົາປິຕິຍິນດີໃນພຣະຄຣິດ, ພວກເຮົາສັ່ງສອນເລື່ອງພຣະຄຣິດ, ພວກເຮົາທຳນາຍເຖິງພຣະຄຣິດ, ແລະ ພວກເຮົາບັນທຶກຕາມຄຳທຳນາຍຂອງພວກເຮົາ ເພື່ອລູກຫລານຂອງພວກເຮົາຈະໄດ້ຮູ້ວ່າ ພວກເຂົາຈະຫລຽວຫາແຫລ່ງໃດເພື່ອການປົດບາບຂອງພວກເຂົາ” (2 ນີໄຟ 25:26).
ເຮົາແຕ່ລະຄົນຕ້ອງມີປະຈັກພະຍານຂອງຕົນເອງເຖິງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ແລ້ວເຮົາສາມາດແບ່ງປັນປະຈັກພະຍານນັ້ນກັບຄອບຄົວຂອງເຮົາ ແລະ ຄົນອື່ນໆດ້ວຍ.
ໃນທຸກສິ່ງຢ່າງນີ້, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຈື່ຈຳວ່າ ຍັງມີຜູ້ປໍລະປັກຢູ່ ຜູ້ພະຍາຍາມຢັບຢັ້ງວຽກງານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ເຮົາຕ້ອງເລືອກທີ່ຈະຕິດຕາມຜູ້ໃດ. ເຮົາຈະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຖ້າຫາກເຮົາຕັດສິນໃຈຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ແຕ່ໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າເຮົາຈະຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນຝ່າຍຂອງພຣະອົງ.
ຢູ່ໃນພຣະສັນຍາໃໝ່, ໂຢຮັນໄດ້ບັນທຶກໄວ້ວ່າ ບາງຄົນບໍ່ສາມາດຜູກມັດຕົນທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ເຮັດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະອົງ ແລະ “ນັບແຕ່ເວລານັ້ນ ສານຸສິດຫລາຍຄົນຂອງພຣະອົງໄດ້ກັບຄືນໄປ, ແລະ ບໍ່ໄດ້ຕິດຕາມພຣະອົງອີກ.
“ດັ່ງນັ້ນ ພຣະເຢຊູຈຶ່ງຖາມພວກສາວົກສິບສອງຄົນວ່າ ພວກເຈົ້າເດ ກໍຢາກໜີໄປຄືກັນບໍ?
“ຝ່າຍຊີໂມນເປໂຕໄດ້ຕອບພຣະອົງວ່າ, ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພວກຂ້ານ້ອຍຈະໜີໄປຫາຜູ້ໃດ? ພຣະອົງເປັນຜູ້ມີຖ້ອຍຄຳແຫ່ງຊີວິດນິລັນດອນ.
“ບັດນີ້ຂ້ານ້ອຍເຊື່ອ ແລະ ຮູ້ແລ້ວວ່າ ພຣະອົງເປັນຜູ້ບໍລິສຸດທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ” (ໂຢຮັນ 6:66–69).
ເປໂຕ ໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ສາມາດຮຽນຮູ້ໂດຍການຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ໃນການເປັນຄົນຊື່ສັດທີ່ອຸທິດຕົນຕໍ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຮົາຮັບເອົາພຣະອົງວ່າເປັນພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ ແລະ ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະອົງ.
ຕະຫລອດເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ໄດ້ສອນ ແລະ ໄດ້ຮັບໃຊ້, ຫລັງຈາກໄດ້ເດີນທາງເປັນຫລາຍລ້ານກິໂລແມັດ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ, ໃນປະສົບການທຸກຢ່າງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີ, ມີຄວາມຈິງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຢາກແບ່ງປັນ. ນັ້ນຄືການເປັນພະຍານເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ຊິດນີ ຣິກດອນ ໄດ້ບັນທຶກຂໍ້ຄວາມດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້ ກ່ຽວກັບປະສົບການທີ່ສັກສິດ:
ແລະ ບັດນີ້, ຫລັງຈາກປະຈັກພະຍານຫລາຍຢ່າງທີ່ໃຫ້ໄວ້ເຖິງພຣະອົງ, ນີ້ຄືປະຈັກພະຍານ, ສຸດທ້າຍຂອງທັງໝົດ, ຊຶ່ງພວກເຮົາມອບໃຫ້ເຖິງພຣະອົງ: ວ່າພຣະອົງຊົງພຣະຊົນ!
ເພາະພວກເຮົາໄດ້ເຫັນພຣະອົງ (ເບິ່ງ D&C 76:22–23).
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວຄຳດຽວກັນນັ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າ ເຊື່ອ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ແນ່ໃຈວ່າພຣະເຢຊູຄື ພຣະຄຣິດ, ເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ວ່າພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່. ພຣະອົງເປັນພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະບິດາ, ແລະ ໂດຍພຣະອົງ, ແລະ ຜ່ານພຣະອົງ, ແລະ ຈາກພຣະອົງ, ໂລກຕ່າງໆຈຶ່ງຖືກສ້າງຂຶ້ນມາ, ແລະ ຜູ້ອາໄສໃນນັ້ນເປັນບຸດ ແລະ ທິດາທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະເຈົ້າ (ເບິ່ງ D&C 76:24).
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຊົງພຣະຊົນຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າ ຮູ້ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງພຣະອົງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ເຖິງການເສຍສະລະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຖິງຄວາມຮັກນິລັນດອນຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ລູກໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານພິເສດໃນຄວາມຖ່ອມຕົນ ແຕ່ໃນຄວາມແນ່ນອນໃຈທີ່ສຸດ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.