Շնորհի պարգևը

Մենք հաճախ ենք խոսում Փրկչի քավության մասին - և ճիշտ է դա:

Հակոբի խոսքերով. «Ինչո՞ւ չխոսել Քրիստոսի քավության մասին, և չհասնել նրա մասին կատարյալ գիտության»:⁴ Բայց երբ «մենք խոսում ենք Քրիստոսի մասին … հրճվում ենք Քրիստոսով … քարոզում ենք Քրիստոսի մասին … [և] մարգարեանում ենք Քրիստոսի մասին» ամեն հնարավորության դեպքում,⁵ մենք երբեք չպետք է կորցնենք ակնածանքի զգացումը և խորը երախտագիտությունը Աստծո Որդու հավերժական զոհաբերության հանդեպ:

Փրկչի Քավությունը չի կարող սովորական դառնալ մեր ուսուցանության, մեր զրույցների մեջ կամ մեր սրտերում: Այն սուրբ է և աստվածային, և այդ «մեծ և վերջին զոհաբերության» շնորհիվ Հիսուս Քրիստոսը բերեց «փրկություն բոլոր նրանց, ովքեր կհավատան նրա անվանը»:⁶

Ես զարմանում եմ մտածելով, որ Աստծո Որդին բարեհաճել է փրկել մեզ, որքան էլ անկատար, անմաքուր, սխալական և անշնորհակալ որ մենք լինում ենք հաճախ: Ես փորձել եմ հասկանալ Փրկչի քավությունն իմ սահմանափակ մտքով, և միակ բացատրությունը, որ գտել եմ, սա է՝ Աստված մեզ խորապես սիրում է, կատարյալ ձևով և անսահման: Ես չեմ կարող նույնիսկ ըմբռնել «լայնությունը և երկայնությունը և բարձրությունը և խորությունը … Քրիստոսի [սիրո]»:⁷

Այդ սիրո զորավոր արտահայտությունը, ինչպես սուրբ գրությունները հաճախ կոչում են, Աստծո շնորհն է՝ աստվածային օգնության և ուժի օժտումը, որոնցով մենք աճում ենք թերի և սահմանափակ էակներից, ինչպիսին հիմա ենք, դառնալով վեհացած էակներ, ունենալով «ճշմարտություն և լույս, մինչև որ փառավորվենք ճշմարտությամբ և իմանանք բոլոր բաները»:⁸

Ամենահրաշալի բանն է Աստծո շնորհը: Թեև այն հաճախ սխալ է հասկացվում:⁹ Այնուամենայնիվ, մենք պետք է իմանանք Աստծո շնորհի մասին, եթե մտադիր ենք ժառանգել այն, ինչը պատրաստված է մեզ համար Նրա հավերժական արքայությունում:

Այդ պատճառով ես կցանկանայի խոսել շնորհի մասին: Մասնավորապես, առաջինը՝ թե ինչպես է շնորհը բացում երկնքի դարպասները, և երկրորդ՝ թե ինչպես է այն բացում երկնքի պատուհանները:

Աստվածաշնչում մենք կարդում ենք Քրիստոսի այցի մասին Սիմոն Փարիսեցու տուն:

Արտաքուստ, Սիմոնը, կարծես, լավ ու շիտակ մարդ էր: Նա կանոնավորապես կատարում էր իր անելիքների ցանկը՝ այսինքն, կրոնական պարտավորությունները. նա պահում էր օրենքը, վճարում էր տասանորդը, Կիրակին սուրբ էր պահում, աղոթում էր ամեն օր և գնում էր ժողովարան:

Բայց երբ Հիսուսը Սիմոնի հետ էր, մի կին մոտեցավ, լվաց Փրկչի ոտքերն իր արցունքներով և օծեց անուշահոտ յուղով:

Սիմոնը դժգոհ էր պաշտամունքի այսպիսի դրսևորումով, քանի որ գիտեր, որ այս կինը մեղավոր էր: Սիմոնը մտածեց, որ եթե Հիսուսը չգիտի դրա մասին, ապա նա մարգարե չի, հակառակ դեպքում, թույլ չէր տա, որ այդ կինն իրեն դիպչեր:

Իմանալով նրա մտքերը Հիսուսը դարձավ Սիմոնին և հարց տվեց: «Մի փոխ տվող երկու պարտական ուներ: … Մեկը հինգ հարյուր դահեկան էր պարտական, մյուսը՝ հիսուն:

Եվ երբոր նորանք [երկուսն էլ] բան չունեին վճարելու, երկուսին էլ շնորհեց. արդ նորանցից ո՞րն ավելի կսիրէ նորան, ասիր»:

Սիմոնը պատասխանեց, որ դա նա է, ում ավելի շատ ներվեց:

Ապա Հիսուսը մի խորիմաստ դաս ուսուցանեց. «Տեսնո՞ւմ ես այս կինը … Սորա շատ մեղքերն իրան թողված կլինին, որովհետև շատ սիրեց. բայց որին որ քիչ կթողվի՝ նա քիչ կսիրէ»:²⁴

Այս երկու մարդկանցից ո՞ր մեկին ենք մենք ավելի շատ նման:

Արդյո՞ք նման ենք մենք Սիմոնին: Արդյո՞ք վստահ ենք և բավարարված մեր բարի գործերով, ապավինում ենք մեր արդարությանը: Թե՞, թերևս, մի փոքր անհամբեր ենք նրանց հանդեպ, ովքեր չեն ապրում մեր չափանիշներով: Արդյո՞ք մենք ինքնաբեր ռեժիմում անցնում ենք անցուդարձի միջով, հաճախում մեր ժողովներին, հորանջում ավետարանի վարդապետության դասերին և հաղորդության ժողովի ընթացքում, թերևս, ուշադրությունը կենտրոնացնում մեր բջջային հեռախոսի վրա:

Կամ, նմա՞ն ենք արդյոք այս կնոջը, ով կարծում էր, որ ամբողջությամբ և անհույս կորած է՝ մեղքի պատճառով:

Արդյո՞ք շատ ենք սիրում:

Արդյո՞ք հասկանում ենք, որ պարտական ենք Երկնային Հորը և խնդրում ենք մեր ամբողջ հոգով Աստծո շնորհի համար:

Երբ մենք ծնկի ենք իջնում աղոթելու, արդյո՞ք անում ենք դա՝ հնչեցնելու համար մեր արդար գործերի լավագույն «հիթերը», թե՞ անում ենք՝ խոստովանելու համար մեր սխալները, խնդրելու համար Աստծո ողորմությունը և թափելու համար երախտագիտության արցունքները փրկագնման զարմանահրաշ ծրագրի համար:²⁵

Փրկությունը չի կարող գնվել ապաշխարության փողով, այն գնվել է Աստծո Որդու արյունով:²⁶ Մտածել, որ մենք կարող ենք առևտուր անել մեր բարի գործերով՝ փրկություն ստանալու համար, նման է ինքնաթիռի տոմս գնելուն, և ապա ենթադրելուն, որ ավիաընկերությունը մերն է: Կամ մտածել, որ մեր տան վարձը վճարելուց հետո, մենք արդեն տիրում ենք ամբողջ երկիր մոլորակին:

Եթե շնորհը Աստծո պարգևն է, ապա ինչո՞ւ է այդքան կարևոր հնազանդությունն Աստծո պատվիրաններին: Այդ դեպքում, ինչո՞ւ անհանգստանալ Աստծո պատվիրաններով, կամ ապաշխարությամբ: Ինչո՞ւ պարզապես չընդունել, որ մենք մեղավոր ենք և թո’ղ Աստված փրկի մեզ:

Կամ հարցադրումն անել Պողոսի խոսքերով. «Մնա՞նք մեղքի մեջ, որ շնորհքը շատանայ»: Պողոսի պատասխանը հասարակ ու պարզ է. «Քավ լիցի»:²⁷

Եղբայրներ և քույրեր, մենք հնազանդվում ենք Աստծո պատվիրաններին՝ Նրա հանդեպ մեր սիրո շնորհիվ:

Փորձելով հասկանալ Աստծո շնորհի պարգևը մեր ողջ սրտով և մտքով, ավելի շատ պատճառներ ենք ունենում մեր Երկնային Հորը սիրելու և հնազանդվելու, հեզությամբ և երախտագիտությամբ: Երբ քայլում ենք աշակերտության ճանապարհով, դա մաքրագործում է մեզ, բարելավում է մեզ, օգնում է մեզ դառնալ Նրան ավելի նման, և տանում է մեզ հետ՝ դեպի Նրա ներկայությունը: «[Մեր Աստծո] Տիրոջ Հոգին» առաջացնում է «զորեղ փոփոխություն [մեր մեջ] … որ մենք այլևս հակված չենք գործելու չարիք, այլ շարունակ գործելու բարիք»:²⁸

Հետևաբար Աստծո պատվիրաններին մեր հնազանդությունն առաջանում է որպես բնական արդյունք Աստծո բարության հանդեպ մեր անսահման սիրո և երախտագիտության: Անկեղծ սիրո այս ձևը և երախտագիտությունը հրաշքով կմիացնեն մեր գործերը Աստծո շնորհի հետ: Առաքինությունը կզարդարի մեր մտքերն անդադար, և մեր վստահությունը կամրանա Աստծո ներկայության մեջ:²⁹

Սիրելի եղբայրներ և քույրեր, ըստ ավետարանի հավատարմորեն ապրելը բեռ չէ: Դա մի ուրախ փորձ է, նախապատրաստություն՝ ժառանգելու հավերժությունների մեծ փառքը: Մենք ձգտում ենք հնազանդվել մեր Երկնային Հորը, քանի որ մեր հոգիները կդառնան ավելի ներդաշնակ հոգևոր բաներին: Տեսարանը կբացվի, և մենք կհասկանանք բաներ, որ երբեք չենք իմացել: Լուսավորությունն ու հասկացողությունը կտրվեն մեզ, երբ մենք անենք Հոր կամքը:³⁰

Շնորհը Աստծո պարգև է, և Աստծո յուրաքանչյուր պատվիրանին հնազանդ լինելու մեր ցանկությունը, դա մեր մահկանացու ձեռքը պարզելն է՝ մեր Երկնային Հորից այս սուրբ պարգևը ստանալու համար:

Մարգարե Նեփին կարևոր ներդրում է արել Աստծո շնորհի մեր հասկացողությանը, ասելով. «Մենք աշխատում ենք ջանասիրաբար … համոզելու մեր զավակներին, և նաև մեր եղբայրներին, հավատալու Քրիստոսին և հաշտվելու Աստծո հետ. քանզի մենք գիտենք, որշնորհի միջոցով է, որ մենք փրկվում ենք՝ այն ամենից հետո, ինչ մենք կարող ենք անել:»³¹

Սակայն, մտածում եմ, որ երբեմն սխալ կարող ենք հասկանալ «այն ամենից հետո, ինչ մենք կարող ենք անել» արտահայտությունը: Մենք պետք է հասկանանք, որ «հետո» -ն չի նշանակում «պատճառով»:

Մենք չենք կարող փրկվել այն ամենի «պատճառով», ինչ կարող ենք անել: Մեզանից ովքե՞ր են արել այն ամենն, ինչ կարող են: Արդյո՞ք Աստված սպասում է, որ մենք սպառենք բոլոր ջանքերը, հետո նոր Նա միջամտի մեր կյանքին Իր փրկող շնորհով:

Շատ մարդիկ իրենց հուսալքված են զգում, քանի որ հաճախ են թերանում: Նրանք բուն աղբյուրից գիտեն, որ «հոգին հոժար է, բայց մարմինը տկար»:³² Նրանք իրենց ձայնն են բարձրացնում Նեփիի հետ, բացականչելով. «Հոգիս մորմոքվում [է] իմ անօրինությունների պատճառով»:³³

Վստահ եմ Նեփին գիտեր, որ Փրկչի շնորհը թույլ է տալիս և հնարավոր դարձնում, որ հաղթահարենք մեղքը:³⁴ Ահա, թե ինչու էր Նեփին ջանասիրաբար աշխատում համոզելու իր զավակներին և եղբայրներին «հավատալու Քրիստոսին և հաշտվելու Աստծո հետ»:³⁵

Ի վերջո, դաէ այն, ինչ կարող ենք անել: Եվ դաէ մեր մահկանացիության աշխատանքը:

Երբ ես մտածում եմ, թե Փրկիչն ինչ է արել մեզ համար, այդ առաջին Զատկի Կիրակիից առաջ, ուզում եմ բարձրացնել իմ ձայնը և գովերգեր հնչեցնել Բարձրյալ Աստծուն և Նրա Որդուն՝ Հիսուս Քրիստոսին:

Երկնքի դարպասները բացված են:

Երկնքի պատուհանները բացված են:

Այսօր և ընդմիշտ Աստծո շնորհը հասանելի է բոլոր նրանց, ում սիրտը կոտրված է և հոգին փշրված:³⁶ Հիսուս Քրիստոսը մաքրեց ճանապարհը մեզ համար, որ բարձունքներ բարձրանանք, որոնք անհասկանալի են մահկանացու մտքերի համար:³⁷

Ես աղոթում եմ, որ մենք նոր աչքերով ու նոր սրտով տեսնենք Փրկչի քավող զոհաբերության հավերժական կարևորությունը: Ես աղոթում եմ, որ մենք ցույց տանք մեր սերը Աստծո հանդեպ և մեր երախտագիտությունը Աստծո անսահման շնորհի պարգևի համար, պահենք Նրա պատվիրանները և ուրախ՝ «կյանքի նորոգության մեջ ման գանք»:³⁸ Մեր Տեր և Քավիչ՝ Հիսուս Քրիստոսի սուրբ անունով, ամեն: