ເພງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ
ໂດຍ ແອວເດີ ວິວເຝີດ ດັບເບິນຢູ ແອນເດີເຊັນ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ເພງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກປິຕິຍິນດີທາງວິນຍານ ທີ່ມາຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ມັນເຮັດໃຫ້ມີການປ່ຽນໃຈ.
ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນການສຳພາດທາງວິທະຍຸ ກ່ຽວກັບທ່ານໝໍຄົນໜຸ່ມ ທີ່ເຮັດການໃນໂຮງໝໍຢູ່ເຂດສະຫງວນສຳລັບຊາວອິນເດຍແດງ ເຜົ່ານາວາໂຮ ຢູ່ລັດອາຣິໂຊນາ. ທ່ານໝໍໄດ້ເລົ່າເຖິງປະສົບການທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຄືນໜຶ່ງທີ່ຜູ້ຊາຍອາວຸໂສຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ມີຜົມຍາວທີ່ເປຍໄວ້ ໄດ້ເຂົ້າມາໃນຫ້ອງສຸກເສີນ. ທ່ານໝໍໜຸ່ມໄດ້ຍ່າງໄປຫາຜູ້ອາວຸໂສຄົນນັ້ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຊ່ອຍເຈົ້າໄດ້ບໍ?” ຜູ້ອາວຸໂສຄົນນັ້ນ ໄດ້ຫລຽວໄປທາງໜ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງ. ທ່ານໝໍ ໂດຍທີ່ຮູ້ສຶກຮ້ອນໃຈ, ໄດ້ເວົ້າຂຶ້ນອີກ. “ຂ້ອຍຊ່ອຍເຈົ້າບໍ່ໄດ້ ຖ້າຫາກເຈົ້າບໍ່ເວົ້ານຳຂ້ອຍ,” ລາວວ່າ. “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງມາໂຮງໝໍ?”
ແລ້ວຜູ້ອາວຸໂສຄົນນັ້ນໄດ້ຫລຽວເບິ່ງລາວ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເຈົ້າເຕັ້ນລຳເປັນບໍ?” ຂະນະທີ່ທ່ານໝໍໄຕ່ຕອງຄຳຖາມແປກໆນັ້ນ, ລາວຄິດວ່າ ບາງທີຜູ້ນີ້ແມ່ນໝໍຜີ ທີ່ເຮັດຕາມປະເພນີໂບຮານ ພະຍາຍາມປົວຄົນປ່ວຍໂດຍທາງການຮ້ອງເພງ ແລະ ການເຕັ້ນລຳ ແທນທີ່ຈະໃຊ້ຢາ.
“ບໍ່,” ທ່ານໝໍເວົ້າ, “ຂ້ອຍເຕັ້ນລຳບໍ່ເປັນ. ເຈົ້າເຕັ້ນລຳບໍຊັ້ນ?” ພໍ່ຕູ້ຄົນນັ້ນງຶກຫົວ. ແລ້ວທ່ານໝໍຖາມວ່າ, “ເຈົ້າສອນຂ້ອຍເຕັ້ນລຳໄດ້ບໍ?”
ຄຳຕອບຂອງຜູ້ອາວຸໂສຄົນນັ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຄິດໄຕ່ຕອງເປັນເວລາຫລາຍປີ. “ຂ້ອຍສອນເຈົ້າເຕັ້ນລຳໄດ້,” ເພິ່ນວ່າ “ແຕ່ເຈົ້າຕ້ອງຟັງເພງ.”
ບາງເທື່ອໃນບ້ານຂອງເຮົາ, ເຮົາສອນວິທີການເຕັ້ນລຳໄດ້ດີພໍສົມຄວນ ແຕ່ບົກພ່ອງເລື່ອງການສອນລູກກ່ຽວກັບວິທີຟັງເພງ. ແລະ ດັ່ງທີ່ຜູ້ອາວຸໂສຄົນນັ້ນຮູ້ດີ, ການເຕັ້ນລຳປາດສະຈາກເພງ ເປັນສິ່ງງຸ່ມງ່າມ ແລະ ບໍ່ສົມບູນ—ອາດຈະໜ້າອາຍດ້ວຍ. ທ່ານເຄີຍລອງເຮັດບໍ?
ໃນພາກທີ 8 ຂອງພຣະຄຳພີ Doctrine and Covenants ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ສອນໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ອໍລິເວີ ຄາວເດີຣີ ວ່າ, ພຣະອົງຈະບອກພວກເພິ່ນໃນຈິດໃຈ ແລະ ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເພິ່ນ ໂດຍພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຊຶ່ງຈະມາສູ່ພວກເພິ່ນ ແລະ ຈະມາສະຖິດຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເພິ່ນ (ເບິ່ງ ຂໍ້ທີ 2). ເຮົາຮຽນວິທີການເຕັ້ນລຳໂດຍມັນສະໝອງ, ແຕ່ເຮົາຟັງເພງໂດຍຫົວໃຈຂອງເຮົາ. ວິທີການເຕັ້ນລຳຂອງພຣະກິດຕິຄຸນແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດ; ເພງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກປິຕິຍິນດີທາງວິນຍານ ທີ່ມາຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ມັນເຮັດໃຫ້ມີການປ່ຽນໃຈ ແລະ ເປັນແຫລ່ງຂອງຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຊອບທຳທັງໝົດ. ວິທີການເຕັ້ນລຳຕ້ອງມີລະບຽບວິໄນ, ແຕ່ເຮົາຈະມີຄວາມປິຕິຍິນດີໃນການເຕັ້ນລຳ ກໍຕໍ່ເມື່ອເຮົາສາມາດຟັງເພງເທົ່ານັ້ນ.
ມີບາງຄົນທີ່ເຍາະເຍີ້ຍສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກເພາະສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດ. ເຮົາເຂົ້າໃຈດີ. ຄົນທີ່ເຕັ້ນລຳເລື້ອຍໆ ເບິ່ງເປັນຄົນແປກໆ ຫລື ງຸ່ມງ່າມ ຫລື ທີ່ຈະໃຊ້ຄຳຈາກພຣະຄຳພີ “ຄົນແປກປະຫລາດ” (1 ເປໂຕ 2:9) ຕໍ່ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງເພງ. ທ່ານເຄີຍຢຸດລົດຢູ່ໄຟແດງບໍ ແລະ ເຫັນຜູ້ຂັບລົດຢູ່ທາງຂ້າງທ່ານກຳລັງເຕັ້ນລຳ ແລະ ຮ້ອງເພງແຮງໆ? ທ່ານບໍ່ໄດ້ຍິນຫຍັງເພາະກະຈົກປິດ. ເບິ່ງລາວແລ້ວ ຄືວ່າ ເປັນຄົນແປກປະຫລາດບໍ? ຖ້າຫາກລູກເຮົາຮຽນວິທີການເຕັ້ນລຳປາດສະຈາກການຮຽນທີ່ຈະຟັງ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມງົດງາມຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ, ແລ້ວໃນທີ່ສຸດພວກເຂົາຈະບໍ່ສະບາຍໃຈໃນການເຕັ້ນລຳ ແລະ ຈະເຊົາເຕັ້ນເລີຍ ຫລື ເຕັ້ນຕໍ່ໄປ ເພາະຄວາມກົດດັນທີ່ພວກເຂົາຮູ້ສຶກຈາກຄົນອ້ອມໆ ທີ່ຍັງເຕັ້ນລຳຢູ່.
ການທ້າທາຍສຳລັບເຮົາທຸກຄົນທີ່ພະຍາຍາມທີ່ຈະສອນພຣະກິດຕິຄຸນ ແມ່ນການທີ່ຈະຂະຫຍາຍຫລັກສູດການສອນໃຫ້ກວ້າງກວ່າຈາກວິທີການເຕັ້ນລຳເທົ່ານັ້ນ. ຄວາມສຸກຂອງລູກຂອງເຮົາກໍຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມສາມາດຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ຈະໄດ້ຍິນ ແລະ ມັກເພງອັນງົດງາມຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ແລ້ວເຮົາຊິເຮັດຈັ່ງໃດ?
ທຳອິດ ເຮົາຕ້ອງໝຸນຊີວິດຂອງເຮົາໄປຫາສະຖານີທາງວິນຍານໃຫ້ຖືກຈຸດທີ່ຖືກຕ້ອງ. ໃນສະໄໝກ່ອນ, ກ່ອນຍຸກທີ່ໃຊ້ເຄື່ອງມືຖືນີ້, ຄົນຈະຊອກຫາສະຖານີວິທະຍຸທີ່ມັກຫລາຍ ໂດຍການໝຸນເຂັມໄປຫາສະຖານີທີ່ຖືກຕ້ອງ. ເມື່ອເຮົາໝຸນໄປຮອດໃກ້ຈຸດນັ້ນແລ້ວ, ເຮົາຈະໄດ້ຍິນແຕ່ສຽງຟ່າວໆ. ແຕ່ເມື່ອໄດ້ໝຸນເຂັມໄປເຖິງຈຸດທີ່ຖືກຕ້ອງແລ້ວ, ເຮົາຈະໄດ້ຍິນເພງທີ່ເຮົາມັກຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ. ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ເຮົາຕ້ອງໝຸນຊີວິດຂອງເຮົາໃຫ້ໄປຫາສະຖານີທີ່ຖືກຕ້ອງ ກ່ອນເຮົາຈະໄດ້ຍິນເພງທາງວິນຍານໄດ້.
ເມື່ອເຮົາໄດ້ຮັບຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຫລັງຈາກການບັບຕິສະມາແລ້ວ, ເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍ ເພງແຫ່ງສະຫວັນທີ່ມານຳການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ. ໃຈຂອງເຮົາກໍປ່ຽນໄປ ແລະ ເຮົາບໍ່ມີໃຈທີ່ຈະກະທຳຄວາມຊົ່ວອີກຕໍ່ໄປ ມີແຕ່ຈະເຮັດແຕ່ຄວາມດີໂດຍຕະຫລອດ” (ໂມໄຊຢາ 5:2). ແຕ່ພຣະວິນຍານບໍ່ສາມາດຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ມີຄວາມໃຈຮ້າຍ ຫລື ຄວາມທະນົງໃຈ ຫລື ຄວາມອິດສາ. ຖ້າຫາກເຮົາເສຍອິດທິພົນທີ່ອ່ອນໂຍນນັ້ນໄປຈາກຊີວິດຂອງເຮົາ, ແລ້ວຄວາມປະສານອັນສະງ່າງາມຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຈະກາຍເປັນສຽງອຶກກະທຶກ ແລະ ໃນທີ່ສຸດຈະມິດງຽບລົງໄປເລີຍ. ແອວມາໄດ້ຖາມຄຳຖາມສຳຄັນວ່າ: “ຖ້າຫາກພວກທ່ານຮູ້ສຶກຢາກຮ້ອງເພງສັນລະເສີນຄວາມຮັກທີ່ໄຖ່, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຖາມວ່າ ພວກທ່ານຮູ້ສຶກເຊັ່ນນັ້ນບໍໃນຂະນະນີ້?” (ແອວມາ 5:26).
ພໍ່ແມ່ທັງຫລາຍ ຖ້າຫາກຊີວິດຂອງເຮົາບໍ່ຢູ່ໃນຈຸດສະຖານີເພງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ, ເຮົາຕ້ອງໝຸນຊີວິດຂອງເຮົາໃຫ້ໄປຖືກຈຸດ. ດັ່ງທີ່ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນເຮົາໃນເດືອນຕຸລາປີກາຍນີ້ ເຮົາຕ້ອງໄຕ່ຕອງທາງທີ່ເດີນໄປນັ້ນ (ເບິ່ງ “Ponder the Path of Thy Feet,” Ensign or Liahona, Nov. 2014, 86–88). ເຮົາຮູ້ວິທີທີ່ຈະເຮັດຢູ່. ເຮົາຕ້ອງເດີນທາງໃນເສັ້ນດຽວກັນນັ້ນ ເສັ້ນທີ່ເຮົາໄດ້ເດີນໃນຕອນທຳອິດ ທີ່ໄດ້ຟັງເພງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນລົງຈາກສະຫວັນ. ເຮົາຕ້ອງໃຊ້ສັດທາໃນພຣະຄຣິດ, ກັບໃຈ, ແລະ ຮັບສ່ວນສິນລະລຶກ; ເຮົາຈະຮູ້ສຶກເຖິງອິດທິພົນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ເພງຂອງພຣະກິຕິຄຸນເລີ່ມມີອີກໃນຊີວິດຂອງເຮົາ.
ທີສອງ ເມື່ອເຮົາເອງໄດ້ຍິນເພງແລ້ວ, ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມໂດຍສຸດຄວາມສາມາດ ທີ່ຈະໃຫ້ມີເພງນັ້ນຢູ່ໃນບ້ານເຮົາ. ມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຈະບັງຄັບ ແລະ ກົດດັນໄດ້. ບໍ່ມີອຳນາດ ແລະ ອິດທິພົນໃດສາມາດ ຫລື ຈະທຳລາຍໄດ້ ໂດຍອາໄສຖານະປະໂລຫິດ—ຫລື ໂດຍອາໄສຄວາມເປັນພໍ່ຄວາມເປັນແມ່ ຫລື ຄວາມເປັນຄົນໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ຫລື ການເປັນຄົນດັງທີ່ສຸດ—ນອກຈາກໂດຍການຊັກຊວນ, ໂດຍຄວາມອົດກັ້ນ, ໂດຍຄວາມອ່ອນໂຍນ, ແລະ ຄວາມອ່ອນນ້ອມ, … ໂດຍຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ແກ້ງເຮັດ, ແລະ ໂດຍຄວາມກະລຸນາ (ເບິ່ງ D&C 121:41–42).
ເປັນຫຍັງຄຸນສົມບັດດັ່ງກ່າວນີ້ ຈະພາໃຫ້ມີອຳນາດ ແລະ ອິດທິພົນຫລາຍຕື່ມຂຶ້ນໃນບ້ານ? ເພາະມັນເປັນຄຸນສົມບັດທີ່ເຊື້ອເຊີນພຣະວິນຍານຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ. ນີ້ແມ່ນຄຸນສົມບັດທີ່ໝຸນໃຈຂອງເຮົາໄປຫາເພງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ເມື່ອເຮົາຮູ້ສຶກເຊັ່ນນັ້ນ, ການເຕັ້ນແຕ່ລະບາດກ້າວຈະເປັນແບບທຳມະຊາດ ແລະ ມີຄວາມສຸກຫລາຍຂຶ້ນ ໂດຍນັກເຕັ້ນທຸກຄົນໃນຄອບຄົວ, ໂດຍບໍ່ຕ້ອງຂູ່, ບໍ່ຕ້ອງເຮັດໃຫ້ຢ້ານ, ຫລື ບໍ່ຕ້ອງກົດດັນ.
ຕອນລູກເຮົາຍັງນ້ອຍ, ເຮົາສາມາດຮ້ອງເພງແຫ່ງຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ແກ້ງເຮັດ ແລະ ເມື່ອໃດທີ່ລູກດື້ ແລະ ບໍ່ຍອມນອນໃນຕອນກາງຄືນ, ເຮົາອາດຈະຕ້ອງຮ້ອງເພງແຫ່ງຄວາມອົດກັ້ນຍາວນານ. ຕອນລູກເປັນໄວລຸ້ນ, ເຮົາສາມາດໝຸນໜີຈາກການຟັງສຽງອຶກກະທຶກ, ຈາກການໂຕ້ຖຽງກັນ, ແລະ ການຂົ່ມຂູ່, ແລ້ວຫລິ້ນເພງທີ່ງົດງາມແຫ່ງການຊັກຈູງ—ແລະ ບາງທີເຮົາຕ້ອງຮ້ອງເພງແຫ່ງຄວາມອົດກັ້ນຍາວນານຂໍ້ທີສອງ. ພໍ່ແມ່ສາມາດປະສານຄຸນສົມບັດແຫ່ງຄວາມອ່ອນໂຍນ ແລະ ຄວາມອ່ອນນ້ອມໄດ້ເປັນຢ່າງດີ. ເຮົາສາມາດເຊື້ອເຊີນລູກໆໃຫ້ຮ້ອງປະສານສຽງນຳກັນ ໃນຂະນະທີ່ເຮົານຳໃຊ້ຄວາມໃຈບຸນ ຕໍ່ເພື່ອນບ້ານຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ.
ມັນຊິບໍ່ເກີດຂຶ້ນທັນທີ. ດັ່ງທີ່ນັກດົນຕີທຸກຄົນຮູ້ດີຢູ່ແລ້ວ, ການຫລິ້ນເພງທີ່ມ່ວນອອນຊອນຕ້ອງໃຊ້ການຝຶກຫັດຢ່າງພາກພຽນ. ຖ້າຫາກການລອງຫລິ້ນເພງເທື່ອທຳອິດຟັງຄືບໍ່ປະສານກັນດີປານໃດ, ຈົ່ງຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ ຈະແກ້ໄຂບັນຫາດັ່ງກ່າວບໍ່ໄດ້ ດ້ວຍການວິຈານ. ຄວາມບໍ່ປະສານກັນດີໃນບ້ານກໍຄືກັນກັບຄວາມມືດໃນຫ້ອງ. ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງທີ່ຈະຮ້ອງດ່າຄວາມມືດ, ແຕ່ເຮົາຕ້ອງ ກຳຈັດ ຄວາມມືດ ໂດຍການເປີດໄຟ.
ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າຫາກສຽງຂອງພໍ່ແມ່ດັງແຮງເກີນໄປຢູ່ໃນບ້ານ, ຫລື ສຽງຂອງລູກຜູ້ໄວລຸ້ນດັງແຈດເກີນໄປ, ຫລື ສຽງຂອງລູກຜູ້ນ້ອຍເກີນກວ່າທີ່ຈະຄວບຄຸມໄດ້, ຈົ່ງອົດເອົາ. ຖ້າທ່ານບໍ່ໄດ້ຍິນສຽງເພງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນໃນບ້ານຂອງທ່ານ, ຈົ່ງຈື່ຈຳຄຳນີ້: ຝຶກຫັດຕໍ່ໄປ. ໂດຍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກພຣະເຈົ້າ, ຈະມີມື້ໜຶ່ງ ທີ່ເພງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຈະເຕັມຢູ່ໃນບ້ານຂອງທ່ານ ດ້ວຍຄວາມສຸກທີ່ເຫລືອລົ້ນ.
ເຖິງແມ່ນອາດຫລິ້ນເພງໄດ້ດີ, ແຕ່ເພງນັ້ນຈະບໍ່ແກ້ໄຂບັນຫາທັງໝົດຂອງເຮົາ. ຊີວິດຈະຍັງເຕັມໄປດ້ວຍບັນຫາ ແລະ ຄວາມລາບລື້ນ. ນີ້ຄືທຳມະຊາດຂອງຊີວິດຢູ່ໃນໂລກດວງນີ້.
ແຕ່ເມື່ອໃດທີ່ເຮົາປະສານສຽງເພງໃສ່ກັບການເຕັ້ນລຳຂອງເຮົາ, ຈັງຫວະແຫ່ງການແຕ່ງງານ ແລະ ຊີວິດຄອບຄົວ ຊຶ່ງບາງເທື່ອກໍຊັບຊ້ອນ ມັກຈະປ່ຽນໄປປະສານສຽງສົມດູນກັນ. ແມ່ນແຕ່ການທ້າທາຍທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດຂອງເຮົາ ຈະໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ ແລະ ດີຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ຫລັກຄຳສອນຂອງຖານະປະໂລຫິດຈະກັ່ນລົງມາເທິງຈິດວິນຍານຂອງເຮົາດັ່ງນ້ຳໝອກຈາກຟ້າສະຫວັນ. ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະເປັນເພື່ອນທີ່ຂອງເຮົາ ແລະ ເປັນໄມ້ຄ້ອນເທົ້າຂອງເຮົາ—ນີ້ແມ່ນສັນຍາລັກອັນແຈ່ມແຈ້ງເຖິງອຳນາດ ແລະ ອິດທິພົນ—ຈະເປັນໄມ້ຄ້ອນເທົ້າອັນບໍ່ປ່ຽນແປງແຫ່ງຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມຈິງ. ແລະ ການຄອບຄອງຂອງເຮົາຈະເປັນການຄອບຄອງອັນເປັນນິດ. ແລະ ປາດສະຈາກການບັງຄັບ, ມັນຈະໄຫລມາສູ່ເຮົາຕະຫລອດການ ແລະ ຕະຫລອດໄປ (ເບິ່ງ D&C 121:45–46).
ຂໍໃຫ້ເປັນເຊັ່ນນັ້ນ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາທຸກຄົນ ແລະ ໃນບ້ານຂອງເຮົາທຸກແຫ່ງ ນີ້ແມ່ນຄວາມຫວັງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.