ຄຳອຸປະມາເລື່ອງຜູ້ຫວ່ານ
ໂດຍ ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌
ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ມັນຂຶ້ນກັບເຮົາແຕ່ລະຄົນທີ່ຈະຕັ້ງລຳດັບຄວາມສຳຄັນ ແລະ ເຮັດສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ດິນຂອງເຮົາເປັນດິນດີ ແລະ ໄດ້ຮັບຜົນລະປູກຢ່າງຫລວງຫລາຍ.
ຫົວຂໍ້ຂອງຄຳປາໄສສຳລັບກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນ ໄດ້ຖືກມອບໝາຍ—ບໍ່ແມ່ນໂດຍທາງສິດອຳນາດຂອງມະນຸດ ແຕ່ແມ່ນໂດຍການກະຕຸ້ນຂອງພຣະວິນຍານ. ຫລາຍຫົວຂໍ້ຈະກ່າວເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຂອງພວກເຮົາທຸກຄົນ ກ່ຽວກັບໂລກ. ເຊັ່ນດຽວກັບພຣະເຢຊູບໍ່ໄດ້ສອນເຖິງວິທີທີ່ຈະເອົາຊະນະການທ້າທາຍຢູ່ໃນໂລກ ຫລື ເອົາຊະນະການຂົ່ມເຫັງທາງການເມືອງ ໃນວັນເວລາຂອງພຣະອົງ, ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ພຣະອົງຈະດົນໃຈຜູ້ຮັບໃຊ້ໃນປະຈຸບັນຂອງພຣະອົງ ໃຫ້ກ່າວກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຮົາຄວນເຮັດ ເພື່ອປ່ຽນແປງຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງເຮົາ ໃນການຕຽມທີ່ຈະກັບຄືນໄປບ້ານແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາ. ໃນຊ່ວງເທດສະການອິດສະເຕີນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການດົນໃຈໃຫ້ກ່າວກ່ຽວກັບຄຳສອນ ອັນມີຄ່າ ແລະ ບໍ່ມີກຳນົດເວລາ ໃນຄຳອຸປະມາເລື່ອງໜຶ່ງຂອງພຣະເຢຊູ.
ຄຳອຸປະມາເລື່ອງຜູ້ຫວ່ານ ເປັນເລື່ອງໜຶ່ງຢູ່ໃນບັນດາຄຳອຸປະມາຈຳນວນໜ້ອຍ ໃນພຣະທຳສາມສະບັບທີ່ຄ້າຍຄືກັນນັ້ນ. ມັນຍັງເປັນເລື່ອງທີ່ສັ້ນກວ່າໝູ່ ໃນບັນດາຄຳອຸປະມາເລື່ອງສັ້ນໆ ທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ອະທິບາຍແກ່ສານຸສິດຂອງພຣະອົງ. ເມັດພືດທີ່ຫວ່ານລົງດິນ ຄື “ພຣະຄຳເລື່ອງອານາຈັກສະຫວັນ” (ມັດທາຍ 13:19), “ພຣະຄຳ” (ມາຣະໂກ 4:14), ຫລື “ພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ” (ລູກາ 8:11)—ຄຳສອນຂອງພຣະອາຈານ ແລະ ຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ.
ທີ່ດິນບ່ອນຕ່າງໆ ທີ່ເມັດພືດໄດ້ຕົກລົງໃສ່ນັ້ນ ຄື ວິທີທາງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ທີ່ຜູ້ຄົນໃນໂລກຈະຮັບເອົາ ແລະ ເຮັດຕາມຄຳສອນເຫລົ່ານີ້. ດັ່ງນັ້ນ, ເມັດພືດທີ່ “ຕົກຕາມທາງ” (ມາຣະໂກ 4:4) ຍັງບໍ່ໄດ້ຕົກຖືກດິນເທື່ອ ບ່ອນທີ່ມັນອາດເຕີບໂຕຂຶ້ນໄດ້. ມັນເປັນຄືກັບຄຳສອນໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ຜູ້ຄົນທີ່ມີໃຈແຂງກະດ້າງ ແລະ ຍັງບໍ່ພ້ອມເທື່ອ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ກ່າວຫຍັງຕື່ມອີກກ່ຽວກັບເມັດພືດເຫລົ່ານີ້. ຂ່າວສານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນກ່ຽວກັບພວກເຮົາຜູ້ທີ່ໄດ້ສັນຍາແລ້ວວ່າ ຈະຕິດຕາມພຣະຄຣິດ. ເຮົາຈະເຮັດສິ່ງໃດກັບຄຳສອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາດຳເນີນຊີວິດ?
ຄຳອຸປະມາເລື່ອງຜູ້ຫວ່ານ ເຕືອນເຮົາເຖິງສະພາບການ ແລະ ທັດສະນະ ທີ່ສາມາດກີດກັນຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບເມັດພືດແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນ ຈາກການເກັບກ່ຽວຜົນລະປູກຢ່າງອຸດົມສົມບູນ.
I. ບ່ອນຫີນຫລາຍດິນໜ້ອຍ, ບໍ່ມີຮາກ
ເມັດພືດບາງເມັດ “ໄດ້ຕົກໃສ່ດິນທີ່ມີຫີນ, ຄືບ່ອນທີ່ມີຫີນຫລາຍດິນໜ້ອຍ, ແລະ ມັນຈຶ່ງງອກຂຶ້ນໄດ້ໄວ, ເພາະພື້ນດິນບໍ່ເລິກ: ແຕ່ເມື່ອແສງແດດກ້າ, ພືດເຫລົ່ານັ້ນກໍແຫ້ມແດດ; ແລະ ເພາະວ່າມັນບໍ່ມີຮາກ, ມັນຈຶ່ງຫ່ຽວແຫ້ງໄປ” (ມາຣະໂກ 4:5–6).
ພຣະເຢຊູໄດ້ອະທິບາຍວ່າ ມັນຄືຜູ້ທີ່ “ໄດ້ຮັບພຣະຄຳ ແລ້ວກໍຮັບເອົາໄວ້ທັນທີ ດ້ວຍຄວາມຍິນດີ,” ແຕ່ເພາະວ່າ ພວກເຂົາ “ບໍ່ມີຮາກໃນຕົນເອງ, … ເມື່ອໄດ້ຮັບຄວາມຍາກລຳບາກ ຫລື ຖືກຂົ່ມເຫັງ ເພາະພຣະຄຳນັ້ນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງທໍ້ຖອຍໃຈທັນທີ” (ມາຣະໂກ 4:16–17).
ແມ່ນຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ໄດ້ຍິນ “ບໍ່ມີຮາກໃນຕົນເອງ”? ນີ້ຄືສະພາບການຂອງສະມາຊິກໃໝ່ ຜູ້ຫາກໍໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ ໂດຍທາງຜູ້ສອນສາດສະໜາ ຫລື ໂດຍທາງລັກສະນະດີເດັ່ນພິເສດຂອງສາດສະໜາຈັກ ຫລື ໂດຍທາງຜົນປະໂຫຍດຢ່າງຫລວງຫລາຍຂອງການເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ. ເມື່ອຮາກຢັ່ງບໍ່ເຖິງພຣະຄຳ, ເຂົາເຈົ້າຈະຫ່ຽວແຫ້ງໄປ ເມື່ອມີບັນຫາເກີດຂຶ້ນ. ແຕ່ເຖິງແມ່ນຄົນທີ່ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນສາດສະໜາຈັກ—ເປັນສະມາຊິກທີ່ຍາວນານ—ກໍຍັງສາມາດຕົກໄປໃນສະພາບ ທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີຮາກໃນຕົນເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍຮູ້ຈັກບາງຄົນເຊັ່ນນີ້—ສະມາຊິກທີ່ບໍ່ຍຶດໝັ້ນ ແລະ ຍືນຍົງໃນການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ ຕໍ່ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ຢັ່ງຮາກລົງເຖິງຄຳສອນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ບໍ່ປະຕິບັດຕາມມັນເປັນປະຈຳ, ແລ້ວເຮົາກໍສາມາດມີໃຈທີ່ແຂງແບບຫີນໄດ້, ຊຶ່ງເປັນດິນບ່ອນຫີນຫລາຍດິນໜ້ອຍ ສຳລັບເມັດພືດທາງວິນຍານ.
ອາຫານທາງວິນຍານແມ່ນສຳຄັນຫລາຍ ສຳລັບຄວາມຢູ່ລອດທາງວິນຍານ, ໂດຍສະເພາະຢູ່ໃນໂລກທີ່ຫັນໜີຈາກຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເດັດຂາດຂອງຄວາມຖືກຕ້ອງ ແລະ ຄວາມຜິດ. ຢູ່ໃນໂລກຂອງອິນເຕີແນັດນີ້, ຊຶ່ງມັນໄດ້ຂະຫຍາຍຂ່າວສານຫລາຍຢ່າງ ທີ່ສາມາດທຳລາຍສັດທາໄດ້, ເຮົາຕ້ອງໝັ້ນຄົງຢູ່ກັບຄວາມຈິງທາງວິນຍານ ເພື່ອເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທາຂອງເຮົາ ແລະ ເພື່ອຄວາມໝັ້ນຄົງໃນພຣະກິດຕິຄຸນ.
ສຳລັບຊາວໜຸ່ມ, ຖ້າຫາກຄຳສອນນີ້ເບິ່ງຄືວ່າ ແມ່ນທົ່ວໄປໂພດ, ນີ້ຄືຕົວຢ່າງໂດຍສະເພາະ. ຖ້າໃນລະຫວ່າງພິທີຮັບສິນລະລຶກ, ພວກເຈົ້າກຳລັງຕີຂໍ້ຄວາມໃນມືຖື ຫລື ເວົ້າລົມກັນຄ່ອຍໆ ຫລື ຫລິ້ນວິດີໂອ ເກມ ຫລື ເຮັດສິ່ງອື່ນ ໂດຍບໍ່ສົນໃຈກັບຄວາມສຳຄັນຂອງອາຫານທາງວິນຍານແລ້ວ, ພວກເຈົ້າກຳລັງເຮັດໃຫ້ ຮາກຂອງພວກເຈົ້າອ່ອນແອລົງ ແລະ ຍ້າຍໄປຫາດິນບ່ອນຫີນຫລາຍດິນໜ້ອຍ. ພວກເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ຕົນຫ່ຽວແຫ້ງໄປ ເມື່ອພວກເຈົ້າປະເຊີນກັບບັນຫາເຊັ່ນ ຄວາມເປົ່າປ່ຽວດຽວດາຍ, ການຂົ່ມຂູ່, ຫລື ການເຍາະເຍີ້ຍ. ແລະ ທີ່ກ່າວມານີ້ ແມ່ນກ່ຽວກັບຜູ້ໃຫຍ່ຄືກັນ.
ສິ່ງຄອຍທຳລາຍຮາກທາງວິນຍານຢ່າງໜຶ່ງອີກ—ຊຶ່ງເທັກໂນໂລຈີຢາກເລັ່ງໃຫ້ໄວ ແຕ່ກໍບໍ່ແມ່ນແຕ່ເທັກໂນໂລຈີເທົ່ານັ້ນ—ຄື ການເບິ່ງພຣະກິດຕິຄຸນ ຫລື ສາດສະໜາຈັກ ຈາກມຸມນ້ອຍໆ. ມຸມນ້ອຍໆນີ້ ຈະເຈາະຈົງໃສ່ຄຳສອນໃດໜຶ່ງ ຫລື ການປະຕິບັດໃດໜຶ່ງ ຫລື ຈຸດບົກພ່ອງຂອງຜູ້ນຳຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ ແລະ ບໍ່ສົນໃຈກັບຮູບພາບອັນກວ້າງໃຫຍ່ຂອງແຜນແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ພອນທີ່ສ່ວນບຸກຄົນ ຫລື ທັງກຸ່ມກ້ອນໄດ້ຮັບ. ປະທານກໍດອນ ບີ ຮິງລີ ໄດ້ອະທິບາຍຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງກ່ຽວກັບສ່ວນໜຶ່ງຂອງມຸມນ້ອຍນີ້. ເພິ່ນໄດ້ບອກນັກຮຽນ BYU ກ່ຽວກັບ ຜູ້ບັນຍາຍເລື່ອງການເມືອງ “ຜູ້ຖືກເຮັດໃຫ້ຜິດໃຈ” ຕອນລົງຂ່າວບໍ່ດົນມານັ້ນ. “ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເວົ້າຄຳຫຍາບຄາຍ ດ້ວຍຄວາມໂມໂຫຮ້າຍ. … ແນ່ນອນ,” ເພິ່ນກ່າວສະຫລຸບ, “ນີ້ຄືຍຸກ ແລະ ບ່ອນຂອງຄົນທີ່ເວົ້າສຽດສີ.”1 ກົງກັນຂ້າມ, ເພື່ອໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ຮາກຢັ່ງລົງເຖິງພຣະກິດຕິຄຸນ ເຮົາຕ້ອງຜ່ອນຄວາມຮຸນແຮງ ແລະ ຢຸດກ່າວວິຈານຄົນອື່ນ ແລະ ພະຍາຍາມສະເໝີ ທີ່ຈະຫລຽວເບິ່ງພາບກວ້າງທີ່ດີເດັ່ນຂອງວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ.
II. ໜາມ; ຄວາມກັງວົນເຖິງຊີວິດນີ້ ແລະ ການຢາກຮັ່ງຢາກມີ
ພຣະເຢຊູໄດ້ສອນວ່າ “ບາງເມັດຕົກໃສ່ຟຸ່ມໜາມ, ແລ້ວຟຸ່ມໜາມເຫລົ່ານັ້ນກໍໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ແລະ ຫຸ້ມຮັດພືດ, ມັນຈຶ່ງເກີດຜົນບໍ່ໄດ້” (ມາຣະໂກ 4:7). ພຣະອົງໄດ້ອະທິບາຍວ່າ ໄດ້ແກ່ “ຜູ້ທີ່ໄດ້ຍິນພຣະຄຳ, ແຕ່ເຂົາມີຄວາມກັງວົນເຖິງຊີວິດນີ້, ການຢາກຮັ່ງຢາກມີ, ຕະຫລອດທັງຄວາມຕ້ອງການທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ, ໄດ້ເຂົ້າມາຫຸ້ມຮັດພຣະຄຳໄວ້, ພຣະຄຳຈຶ່ງບໍ່ເກີດຜົນ” (ມາຣະໂກ 4:18–19). ມັນເປັນຄຳເຕືອນທີ່ເຮົາທຸກຄົນ ຄວນເຊື່ອຟັງ.
ທຳອິດ ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວເຖິງ ການຢາກຮັ່ງຢາກມີ. ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃນຈຸດໃດກໍຕາມ ໃນເສັ້ນທາງຝ່າຍວິນຍານ—ບໍ່ວ່າສະພາບການທາງເຫລື້ອມໃສຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ—ເຮົາທຸກຄົນຈະຖືກລໍ້ລວງໂດຍສິ່ງນີ້. ເມື່ອທັດສະນະ ຫລື ລຳດັບຄວາມສຳຄັນຈົດຈໍ່ຢູ່ກັບການຊອກຫາ, ການໃຊ້, ຫລື ການມີຊັບສົມບັດ, ເຮົາເອີ້ນສິ່ງນີ້ວ່າ ວັດຖຸນິຍົມ. ມີການກ່າວກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ມາຫລາຍແລ້ວ ແລະ ມີການຂຽນກ່ຽວກັບວັດຖຸນິຍົມ ທີ່ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເອົາມາກ່າວຫລາຍ.2 ຄົນທີ່ເຊື່ອວ່າຊັບສິນເປັນສິ່ງສຳຄັນ ເປັນຄົນທີ່ຄິດແຕ່ນຳ “ການຢາກຮັ່ງຢາກມີ.” ຄວາມລ້ຳລວຍ ຫລື ລາຍໄດ້ທີ່ຫລວງຫລາຍ ບໍ່ໄດ້ສຳຄັນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ແລະ ການຂາດເຂີນສິ່ງດັ່ງກ່າວ ກໍບໍ່ສຳຄັນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອພຣະເຢຊູໄດ້ບອກຜູ້ຕິດຕາມທີ່ຊື່ສັດຄົນໜຶ່ງວ່າ ລາວຈະໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ ຖ້າຫາກລາວແຈກຢາຍຊັບສິນຂອງລາວໃຫ້ຄົນຍາກຈົນ (ເບິ່ງ ມາຣະໂກ 10:17–24), ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ບອກວ່າ ການມີ ຊັບສິນເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ ແຕ່ພຣະອົງບອກວ່າ ທັດສະນະ ຂອງຜູ້ຕິດຕາມ ຕໍ່ຊັບສິນ ເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ. ດັ່ງທີ່ເຮົາຮູ້, ພຣະເຢຊູໄດ້ຍ້ອງຍໍໄທຊາມາເຣຍຜູ້ໃຈດີ ຜູ້ໄດ້ໃຊ້ຊັບສິນຂອງລາວ ເພື່ອຊ່ອຍເຫລືອເພື່ອນມະນຸດ ທີ່ຢູດາໄດ້ໃຊ້ທໍລະຍົດພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງລາວ. ຮາກຂອງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍທັງຫລາຍບໍ່ແມ່ນເງິນຄຳ ແຕ່ແມ່ນ ການຮັກເງິນຄຳ (ເບິ່ງ 1 ຕີໂມທຽວ 6:10).
ພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ບອກເຖິງເວລາ ຕອນທີ່ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ “ເລີ່ມຕົ້ນເສື່ອມໂຊມ ຕາມຄວາມກ້າວໜ້າ” (ແອວມາ 4:10) ເພາະ “ຜູ້ຄົນຂອງສາດສະໜາຈັກເລີ່ມ … ໝົກໝຸ້ນຢູ່ກັບຂອງມີຄ່າ ແລະ ກັບສິ່ງທີ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດຂອງໂລກ” (ແອວມາ 4:8). ຄົນໃດກໍຕາມທີ່ມີສິ່ງຂອງທາງໂລກຢ່າງຫລວງຫລາຍ ຈະຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍຂອງ “ຄວາມພໍໃຈໃນຕົນເອງ” ຈາກຄວາມຮັ່ງມີ ແລະ ສິ່ງຂອງທາງໂລກ.3 ສິ່ງນີ້ ເໝາະສົມຫລາຍກັບຄຳສອນຂໍ້ຕໍ່ໄປຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ.
ໜາມທີ່ເຫັນໄດ້ຍາກ ອັນທີ່ຈະຫຸ້ມຮັດພຣະຄຳຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແມ່ນອິດທິພົນຂອງໂລກ ທີ່ພຣະເຢຊູເອີ້ນວ່າ “ຄວາມກັງວົນນຳຊັບສົມບັດ ຕະຫລອດທັງຄວາມສະໜຸກຂອງຊີວິດນີ້” (ລູກາ 8:14). ມັນມີຫລາຍຈົນເອົາມາກ່າວບໍ່ໄຫວ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະກ່າວເຖິງສອງສາມຕົວຢ່າງ.
ມີເທື່ອໜຶ່ງ ພຣເຢຊູໄດ້ຕຳນິອັກຄະສາວົກຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງພຣະອົງ, ໂດຍກ່າວແກ່ເປໂຕວ່າ, “ເຈົ້າເປັນສິ່ງກີດຂວາງທາງເດີນຂອງເຮົາ: ເພາະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຄິດຢ່າງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຄິດຢ່າງມະນຸດ” (ມັດທາຍ 16:23; ເບິ່ງ D&C 3:6–7; 58:39 ນຳອີກ). ການຄິດຢ່າງມະນຸດ ໝາຍເຖິງການໃຫ້ສິ່ງທີ່ເປັນຂອງໂລກ ມີຄວາມສຳຄັນກວ່າສິ່ງທີ່ເປັນຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນການກະທຳ, ໃນລຳດັບຄວາມສຳຄັນ, ແລະ ໃນຄວາມຄິດຂອງເຮົາ.
ເຮົາໄດ້ຍອມແພ້ຕໍ່ “ຄວາມສະໜຸກຂອງຊີວິດນີ້” (1) ເມື່ອເຮົາຕິດແສດ, ຊຶ່ງທຳລາຍຂອງປະທານແຫ່ງອຳເພີໃຈອັນລ້ຳຄ່າຂອງພຣະເຈົ້າ; (2) ເມື່ອເຮົາຖືກລໍ້ລວງໂດຍສິ່ງລົບກວນເລັກໆນ້ອຍໆ, ຊຶ່ງດຶງດູດເຮົາ ໄປຈາກສິ່ງທີ່ມີຄວາມສຳຄັນນິລັນດອນ, ແລະ (3) ເມື່ອເຮົາຄິດວ່າຕົນມີສິດທີ່ຈະໄດ້ຮັບຜົນສະທ້ອນທີ່ດີ, ຊຶ່ງທຳລາຍຄວາມເຕີບໂຕອັນຈຳເປັນ ເພື່ອມີຄຸນສົມບັດສຳລັບຈຸດໝາຍປາຍທາງນິລັນດອນຂອງເຮົາ.
ເຮົາໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ຄວາມກັງວົນເຖິງຊີວິດນີ້ເອົາຊະນະເຮົາ ເມື່ອເຮົາມີຄວາມຢ້ານກົວຕໍ່ອະນາຄົດ, ຊຶ່ງກີດກັນຄວາມກ້າວໜ້າຂອງເຮົາໃນສັດທາ, ກີດກັນຄວາມໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄຳສັນຍາຂອງພຣະອົງ. ຊາວຫ້າປີກ່ອນ ນາຍຄູ ທີ່ BYU, ຊື່ ຮິວ ດັບເບິນຢູ ນິບລີ, ໄດ້ກ່າວເຖິງໄພອັນຕະລາຍ ຂອງຄວາມກັງວົນເຖິງຊີວິດນີ້. ເພິ່ນໄດ້ຖືກສອບຖາມໃນການສຳພາດວ່າ ຕາມສະຖານະການຂອງໂລກ ແລະ ໜ້າທີ່ປະກາດພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເຮົາ, ເຮົາຄວນປັບປຸງພຣະກິດຕິຄຸນ ”ໃຫ້ເຂົ້າກັບໂລກບໍ ໃນສິ່ງທີ່ເຮົາກະທຳຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ.”4
ເພິ່ນໄດ້ຕອບວ່າ: “ສາດສະໜາຈັກໄດ້ປະເຊີນກັບບັນຫານີ້ຕະຫລອດມາ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ເຮົາຕ້ອງພ້ອມແລ້ວ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຜິດໃຈ, ເຮົາຕ້ອງພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະສ່ຽງ. ນັ້ນຄືຕອນທີ່ຕ້ອງໃຊ້ສັດທາ. … ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຮົາຈະຖືກທົດສອບ, ຈະຕ້ອງເປັນສິ່ງຍາກ, ຈະຕ້ອງໃຊ້ການບໍ່ໄດ້ ຕາມຄຳກ່າວຂອງໂລກ.”5
ຫລັກທຳຂໍ້ນີ້ ໄດ້ຖືກຢືນຢັນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ BYU ສອງສາມເດືອນຜ່ານມານີ້ ໂດຍຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາກາໂຕລິກ ຊື່ວ່າ ຊາລີ ເຈ ຈາພຸດ ຜູ້ເປັນຫົວໜ້າບາດຫລວງປະຈຳເມືອງ, ຈາກເມືອງຟີລາເດັນເຟຍ. ເມື່ອກ່າວເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍທີ່ບັນດາຊາວມໍມອນ ແລະ ຊາວກາໂຕລິກ ມີ, ດັ່ງເຊັ່ນ “ເລື່ອງການແຕ່ງງານ ແລະ ຄອບຄົວ, ທຳມະຊາດຂອງເພດ, ຄວາມສັກສິດຂອງຊີວິດຂອງມະນຸດ, ແລະ ຄວາມສຳຄັນຢ່າງຮີບດ່ວນເລື່ອງເສລີພາບຂອງສາດສະໜາ,” ເພິ່ນໄດ້ກ່າວດັ່ງນີ້:
“ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເນັ້ນອີກເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການດຳລົງຊີວິດຢ່າງແທ້ຈິງຕາມສິ່ງທີ່ເຮົາເຊື່ອຖື. ສິ່ງນີ້ຄວນໃຫ້ມີຄວາມສຳຄັນ—ບໍ່ແມ່ນເປັນພຽງສິ່ງໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແລະ ຂອງຄອບຄົວເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໃນສາດສະໜາຈັກຂອງເຮົານຳອີກ, ໃນການເລືອກທາງການເມືອງ, ໃນທຸລະກິດ, ໃນການປະຕິບັດຕໍ່ຄົນຍາກຈົນ, ຫລື ຈະເວົ້າໄດ້ວ່າ, ໃນທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາກະທຳ.”
ນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ມັນສຳຄັນ,” ເພິ່ນໄດ້ກ່າວຕໍ່. “ຈົ່ງຮຽນຈາກປະສົບການຂອງຊາວກາໂຕລິກ. ພວກເຮົາຊາວກາໂຕລິກເຊື່ອວ່າ ວຽກງານຂອງພວກເຮົາ ຄືເປັນເຊື້ອແປ້ງໃຫ້ສັງຄົມ. ແຕ່ໃຫ້ເຂົ້າໃຈຄັກໆວ່າ ມັນມີຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງ ການເປັນເຊື້ອແປ້ງ ໃຫ້ ແລະ ການເປັນອາຫານ ຂອງ ສັງຄົມ.”6
ຄຳເຕືອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ເລື່ອງຄວາມກັງວົນເຖິງຊີວິດນີ້ ຈະຫຸ້ມຮັດພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ໄດ້ທ້າທາຍເຮົາໃຫ້ຈັດລຳດັບຄວາມສຳຄັນ—ໃຫ້ເອົາໃຈໃສ່—ຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ.
ຕົວຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາຄິດກ່ຽວກັບຄຳອຸປະມາເລື່ອງນີ້ ທີ່ກ່ຽວກັບດິນ. ດິນດີແມ່ນຂຶ້ນກັບໃຈຂອງເຮົາແຕ່ລະຄົນທີ່ສຳພັດກັບເມັດພືດຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ໃນການຮັບເອົາຄຳສອນ, ຫົວໃຈບາງໜ່ວຍອາດແຂງກະດ້າງ ແລະ ບໍ່ຕຽມພ້ອມ, ຫົວໃຈບາງໜ່ວຍອາດເປັນເໝືອນກ້ອນຫີນຈາກການເຊົາໃຊ້, ແລະ ບາງໜ່ວຍອາດໝົກໝຸ້ນຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ເປັນຂອງໂລກ.
III. ຕົກໃສ່ດິນດີ ຈຶ່ງເກີດຜົນ
ຄຳອຸປະມາຂອງຜູ້ຫວ່ານ ຈົບລົງດ້ວຍຄຳອະທິບາຍຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ເຖິງເມັດພືດທີ່ໄດ້ “ຕົກໃສ່ດິນດີ ຈຶ່ງເກີດຜົນ” ໃນຫລາຍລະດັບ (ມັດທາຍ 13:8). ເຮົາຈະສາມາດຕຽມຕົວເອງ ໃຫ້ເປັນດິນດີ ແລະ ເກີດຜົນລະປູກດີ ໄດ້ແນວໃດ?
ພຣະເຢຊູໄດ້ອະທິບາຍວ່າ “ສ່ວນເມັດທີ່ຕົກໃສ່ດິນດີນັ້ນ ໄດ້ແກ່ພວກທີ່ໄດ້ຍິນພຣະຄຳ ແລະ ຍຶດຖືເອົາໄວ້ດ້ວຍໃຈສັດຊື່ ແລະ ເຊື່ອຟັງ, ຈຶ່ງທົນໄດ້ຈົນເກີດຜົນ” (ລູກາ 8:15). ເຮົາມີເມັດພືດແຫ່ງພຣະຄຳຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ມັນຂຶ້ນກັບເຮົາແຕ່ລະຄົນທີ່ຈະຕັ້ງລຳດັບຄວາມສຳຄັນ ແລະ ເຮັດສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ດິນຂອງເຮົາເປັນດິນດີ ແລະ ໄດ້ຮັບຜົນລະປູກຢ່າງຫລວງຫລາຍ. ເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມຢັ່ງຮາກຂອງເຮົາໃຫ້ແໜ້ນ ແລະ ເຫລື້ອມໃສໃນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ (ເບິ່ງ ໂກໂລຊາຍ 2:6–7). ເຮົາບັນລຸຄວາມເຫລື້ອມໃສນີ້ໂດຍການອະທິຖານ, ໂດຍການອ່ານພຣະຄຳພີ, ໂດຍການຮັບໃຊ້, ແລະ ໂດຍການຮັບສິນລະລຶກເປັນປະຈຳ ເພື່ອຈະໄດ້ມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງຢູ່ດ້ວຍຕະຫລອດເວລາ. ເຮົາຕ້ອງສະແຫວງຫາການປ່ຽນແປງອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນໃຈນັ້ນ (ເບິ່ງ ແອວມາ 5:12–14) ຊຶ່ງແລກປ່ຽນຄວາມປາດຖະໜາສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ ແລະ ຄວາມເປັນຫ່ວງທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ ກັບຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກັບຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງ ແລະ ລູກໆຂອງພຣະອົງ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງຂອງສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຊຶ່ງຄຳສອນຂອງພຣະອົງໄດ້ຊີ້ທິດທາງ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ທຸກສິ່ງທັງປວງເປັນໄປໄດ້, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.