ລໍຖ້າລູກຊາຍທີ່ເສຍ
ໂດຍ ແອວເດີ ບະເຣນ ເອັຈ ນຽວສັນ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ຂໍໃຫ້ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍໃຫ້ຮູ້ຈັກວິທີການທີ່ດີທີ່ສຸດໃນການເຂົ້າຫາຜູ້ຄົນໃນຊີວິດຂອງເຮົາຜູ້ທີ່ສູນເສຍໄປ.
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄດ້ໃຊ້ເວລາປະຕິບັດພາລະກິດໃນໂລກຂອງພຣະອົງເພື່ອສິດສອນເຖິງເລື່ອງອຳນາດແຫ່ງການປິ່ນປົວ ແລະ ການໄຖ່ຂອງພຣະອົງ. ໃນໂອກາດໜຶ່ງໃນພຣະທຳ ລູກາ ບົດທີ 15 ໃນພຣະຄຳພີໃໝ່, ຕາມຈິງແລ້ວ ພຣະອົງໄດ້ຖືກຕຳໜິເພາະຢູ່ກິນ ແລະ ໃຊ້ເວລາກັບຄົນບາບ (ເບິ່ງ ລູກາ 15:2). ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ນໍາໃຊ້ການຕຳໜິນີ້ໃຫ້ເປັນໂອກາດທີ່ຈະສອນພວກເຮົາທຸກຄົນໃຫ້ຮູ້ວິທີທີ່ຈະຕອບສະໜອງຜູ້ທີ່ໄດ້ຫລົງທາງໄປ.
ພຣະອົງໄດ້ຕອບຜູ້ຕຳໜິໂດຍຖາມຄໍາຖາມສໍາຄັນສອງຂໍ້ວ່າ:
“ມີຄົນໃດແດ່ໃນພວກເຈົ້າມີແກະຢູ່ຮ້ອຍໂຕ ແລະ ໂຕໜຶ່ງເສຍໄປ ລາວຈະບໍ່ປະເກົ້າສິບເກົ້າໂຕນັ້ນໄວ້ໃນທົ່ງຫຍ້າ ແລະ ໄປຊອກຫາໂຕທີ່ເສຍໄປນັ້ນຈົນພົບບໍ?” (ລູກາ 15:4).
“ມີຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ມີເງິນຢູ່ສິບຫລຽນ ແລະ ຫລຽນໜຶ່ງເສຍໄປ ນາງຈະບໍ່ໄຕ້ໂຄມກວາດເຮືອນ ແລະ ຄົ້ນຫາຢ່າງຖ້ວນຖີ່ຈົນກວ່າຈະພົບບໍ?” (ລູກາ 15:8).
ແລ້ວພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດກໍສອນຄໍາອຸປະມາເລື່ອງລູກຊາຍທີ່ເສຍ. ຄໍາອຸປະມານີ້ບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບແກະ 100 ໂຕ ຫລື ເງິນ 10 ຫລຽນ, ແຕ່ມັນແມ່ນກ່ຽວກັບລູກຊາຍຄົນມີຄ່າທີ່ເສຍໄປ. ໂດຍຜ່ານຄໍາອຸປະມາເລື່ອງນີ້, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນຫຍັງແດ່ໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາ ກ່ຽວກັບວິທີທີ່ຈະຕອບຮັບສະພາບການ ເມື່ອບາງຄົນໃນຄອບຄົວໄດ້ຫລົງທາງໄປ?
ລູກຊາຍທີ່ເສຍໄປໄດ້ບອກພໍ່ຂອງລາວວ່າ ລາວຢາກໄດ້ມໍລະດົກຂອງລາວດຽວນີ້. ລາວຢາກອອກຈາກຄວາມປອດໄພຂອງບ້ານເຮືອນ ແລະ ຄອບຄົວ ແລະ ຕາມຫາສິ່ງທີ່ເປັນທາງໂລກ (ເບິ່ງ ລູກາ 15:12–13). ຄໍາອຸປະມາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ຕອບສະໜອງດ້ວຍຄວາມຮັກໂດຍມອບມໍລະດົກໃຫ້ລູກຊາຍ. ແນ່ນອນຜູ້ເປັນພໍ່ຕ້ອງໄດ້ເຮັດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງເທົ່າທີ່ຈະເຮັດໄດ້ ເພື່ອໃຫ້ລູກຊາຍຢູ່ກັບຕົນຕໍ່ໄປ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອລູກຊາຍທີ່ໃຫຍ່ແລ້ວໄດ້ເລືອກ, ຜູ້ເປັນພໍ່ທີ່ສະຫລາດນີ້ກໍໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ລາວໄປ. ແລ້ວຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກຢ່າງຈິງໃຈ, ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເຝົ້າເບິ່ງ ແລະ ເພິ່ນໄດ້ລໍຖ້າ (ເບິ່ງ ລູກາ 15:20).
ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີປະສົບການທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້. ອ້າຍນ້ອງສອງຄົນທີ່ຊື່ສັດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເອື້ອຍທີ່ດີເລີດ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເອງໄດ້ຮັບການລ້ຽງດູໂດຍພໍ່ແມ່ທີ່ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີ. ພວກເຮົາໄດ້ຮັບການສິດສອນເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນໃນບ້ານເຮືອນຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຢ່າງສໍາເລັດຜົນ, ແລະ ພວກເຮົາທັງສີ່ຄົນໄດ້ຜະນຶກໃນພຣະວິຫານກັບຄູ່ສົມລົດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນປີ 1994 ຜູ້ເປັນເອື້ອຍ ຊື່ ຊູສັນ ໄດ້ເລີ່ມບໍ່ເຊື່ອໃນສາດສະໜາຈັກ ແລະ ຄໍາສອນບາງສ່ວນ. ນາງໄດ້ຖືກຊັກຈູງໂດຍຜູ້ທີ່ເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ວິພາກວິຈານຜູ້ນໍາຂອງສາດສະໜາຈັກໃນສະໄໝຕົ້ນ. ນາງໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ສັດທາໃນສາດສະດາ ແລະ ອັກຄະສາວົກ ລົດນ້ອຍລົງ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຂໍ້ສົງໄສຂອງນາງໄດ້ເອົາຊະນະສັດທາຂອງນາງ, ແລະ ນາງໄດ້ເລືອກທີ່ຈະອອກໄປຈາກສາດສະໜາຈັກ. ເອື້ອຍຊູສັນ ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າແບ່ງປັນເລື່ອງຂອງນາງ ໂດຍມີຄວາມຫວັງວ່າມັນອາດຈະຊ່ອຍຜູ້ອື່ນໄດ້.
ອ້າຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ແມ່ຜູ້ເປັນໝ້າຍຂອງພວກເຮົາ ໄດ້ເສຍໃຈຢ່າງໜັກ. ພວກເຮົາຄິດບໍ່ອອກວ່າ ແມ່ນຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ນາງປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອຂອງນາງ. ການເລືອກຂອງເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເບິ່ງຄືວ່າຈະເຮັດໃຫ້ແມ່ຂອງພວກເຮົາເຈັບປວດໃຈຫລາຍ.
ອ້າຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນອະທິການ ແລະ ປະທານກຸ່ມ, ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ປະສົບກັບຄວາມສຸກໃນຜົນສໍາເລັດທີ່ມີກັບສະມາຊິກໃນຫວອດ ແລະ ໃນກຸ່ມ ໃນການທີ່ພວກເຮົາຈາກແກະເກົ້າສິບເກົ້າໂຕໄປ ແລະ ໄດ້ຊອກຫາໂຕໜຶ່ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນກໍລະນີຂອງເອື້ອຍຂອງພວກເຮົາ, ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງບໍ່ຫລົດລະຂອງພວກເຮົາທີ່ຈະຊ່ອຍກອບກູ້ນາງ ແລະ ເຊື້ອເຊີນນາງກັບຄືນມາຫລາຍເທົ່າໃດ, ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ນາງຄ່ອຍໆຖອຍຫ່າງອອກໄປເທົ່ານັ້ນ.
ຂະນະທີ່ພວກເຮົາສະແຫວງຫາການຊີ້ນໍາຈາກສະຫວັນ ເພື່ອຈະຮູ້ວິທີການທີ່ພວກເຮົາອາດຈະຕອບສະໜອງຕໍ່ນາງ, ກໍປະກົດວ່າພວກເຮົາຕ້ອງປະຕິບັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງຜູ້ເປັນພໍ່ໃນຄໍາອຸປະມາເລື່ອງລູກຊາຍທີ່ເສຍໄປ. ເອື້ອຍຊູສັນໄດ້ເລືອກແລ້ວ, ແລະ ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ນາງໄປ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນເພາະນາງບໍ່ຮູ້ ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກອັນຈິງໃຈຂອງພວກເຮົາທີ່ມີຕໍ່ນາງ. ດັ່ງນັ້ນ, ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາທີ່ເກີດຂຶ້ນໃໝ່, ພວກເຮົາຈຶ່ງໄດ້ເຝົ້າເບິ່ງ ແລະ ລໍຖ້າ.
ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຊົາຮັກ ແລະ ບໍ່ເຄີຍເຊົາເປັນຫ່ວງເປັນໃຍເອື້ອຍຊູສັນ. ທຸກເທື່ອທີ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າພຣະວິຫານ, ເພິ່ນໄດ້ຈົດຊື່ເອື້ອຍຊູສັນໃສ່ເຈ້ຍຂໍໃຫ້ອະທິຖານເພື່ອ, ແລະ ບໍ່ເຄີຍສູນເສຍຄວາມຫວັງຈັກເທື່ອ. ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພັນລະຍາ, ຜູ້ທີ່ຢູ່ໃກ້ທີ່ສຸດກັບເອື້ອຍຊູສັນ ໃນລັດຄາລີຟໍເນຍ, ໄດ້ເຊື້ອເຊີນນາງໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມກິດຈະກໍາທັງໝົດຂອງຄອບຄົວ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຈັດອາຫານຄ່ຳຢູ່ໃນບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ ເພື່ອສະຫລອງວັນເກີດຂອງເອື້ອຍຊູສັນແຕ່ລະປີ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າເຂົາເຈົ້າຕິດຕໍ່ກັບນາງເລື້ອຍໆ ແລະ ວ່ານາງຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມຮັກອັນແທ້ຈິງ ທີ່ເຂົາເຈົ້າມີຕໍ່ນາງ.
ນ້ອງຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພັນລະຍາຂອງລາວໄດ້ພົວພັນກັບລູກໆຂອງເອື້ອຍຊູສັນ ໃນລັດຢູທາ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຮັກເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າລູກໆຂອງນາງໄດ້ຮັບເຊື້ອເຊີນໄປຮ່ວມໃນການເຕົ້າໂຮມຂອງຄອບຄົວ, ແລະ ເມື່ອຮອດເວລາທີ່ຫລານຂອງເອື້ອຍຊູສັນຈະໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ, ນ້ອງຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນເພື່ອປະຕິບັດພິທີການ. ເອື້ອຍຊູສັນກໍມີຄູສອນປະຈໍາບ້ານ ແລະ ຄູຢ້ຽມສອນຜູ້ຮັກແພງ ແລະ ບໍ່ເຄີຍທໍ້ຖອຍໃຈ.
ເມື່ອລູກໆຂອງພວກເຮົາໄດ້ອອກໄປເຜີຍແຜ່ສາດສະໜາ ແລະ ໄດ້ແຕ່ງງານ, ເອື້ອຍຊູສັນກໍໄດ້ຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມນຳຄອບຄົວໃນການສະເຫລີມສະຫລອງເຫລົ່ານີ້. ພວກເຮົາໄດ້ພະຍາຍາມຢ່າງພາກພຽນທີ່ຈະສ້າງກິດຈະກໍາຂອງຄອບຄົວເພື່ອວ່າ ເອື້ອຍຊູສັນ ແລະ ລູກໆຂອງນາງຈະຢູ່ນຳພວກເຮົາ ແລະ ເຂົາເຈົ້າຈະຮູ້ວ່າ ພວກເຮົາຮັກເຂົາເຈົ້າ ແລະ ວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນພາກສ່ວນຂອງຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ. ເມື່ອເອື້ອຍຊູສັນໄດ້ຮັບປະລິນຍາຂັ້ນສູງໃນມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງໜຶ່ງໃນລັດຄາລີຟໍເນຍ, ພວກເຮົາທຸກຄົນໄດ້ໄປຮ່ວມພິທີຮັບປະລິນຍາ ເພື່ອສະໜັບສະໜູນນາງ. ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຍອມຮັບການເລືອກທັງໝົດຂອງນາງ, ແຕ່ແນ່ນອນວ່າພວກເຮົາສາມາດຍອມຮັບນາງໄດ້. ພວກເຮົາໄດ້ຮັກ, ພວກເຮົາໄດ້ເຝົ້າເບິ່ງ, ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ລໍຖ້າ.
ໃນປີ 2006, ຫລັງຈາກ 12 ປີໄດ້ຜ່ານໄປ ນັບຕັ້ງແຕ່ເອື້ອຍຊູສັນໄດ້ອອກຈາກສາດສະໜາຈັກໄປ, ລູກສາວຂອງພວກເຮົາ ຊື່ ເຄຕີ້ ກັບສາມີຂອງນາງໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ລັດຄາລີຟໍເນຍ ເພື່ອສາມີຈະສາມາດເຂົ້າໂຮງຮຽນກົດໝາຍໄດ້. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຢູ່ໃນເມືອງດຽວກັນກັບເອື້ອຍຊູສັນ. ຄູ່ຜົວເມຍໜຸ່ມນີ້ໄດ້ອາໄສປ້າຊູສັນ ຂອງເຂົາເຈົ້າສໍາລັບການຊ່ອຍເຫລືອ ແລະ ສະໜັບສະໜູນ, ແລະ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັກນາງ. ເອື້ອຍຊູສັນໄດ້ຊ່ອຍດູແລຫລານຜູ້ມີອາຍຸສອງປີຂອງພວກເຮົາ, ຊື່ ລູສີ, ແລະ ຊູສັນ. ລາວໄດ້ເຫັນຕົນເອງຊ່ອຍເຫລືອ ລູສີ ໃນການອະທິຖານທຸກຄືນຂອງຫລານ. ມື້ໜຶ່ງ ເຄຕີ້ ໄດ້ໂທຫາຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຖາມ ຖ້າຫາກວ່າ ເອື້ອຍຊູສັນຈະກັບຄືນມາຫາສາດສະໜາຈັກຫລືບໍ່ ໃນມື້ໜຶ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮັບປະກັນຕໍ່ນາງວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່ານາງຈະກັບຄືນມາຢູ່ ແລະ ວ່າພວກເຮົາຈະຕ້ອງອົດທົນຕໍ່ໄປ. ສາມປີຈາກນັ້ນ, ດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ເສື່ອມຄາຍ, ພວກເຮົາໄດ້ເຝົ້າເບິ່ງ ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ລໍຖ້າ.
ເມື່ອຫົກປີກ່ອນທ້າຍອາທິດນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພັນລະຍາ, ມາເຊຍ, ໄດ້ນັ່ງຢູ່ແຖວທາງໜ້າຂອງສູນກາງປະຊຸມນີ້. ໃນມື້ນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຈະໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນໃຫ້ເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ຄົນໃໝ່. ມາເຊຍ, ຜູ້ທີ່ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານສະເໝີ, ໄດ້ຈົດຂໍ້ຄວາມໄວ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ຊຶ່ງອ່ານວ່າ, “ນ້ອງຄິດວ່າມັນຮອດເວລາແລ້ວທີ່ເອື້ອຍຊູສັນຈະກັບຄືນມາ.” ລູກສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເຄຕີ້ ໄດ້ແນະນໍາຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ອອກຈາກກອງປະຊຸມ ແລະ ໂທຫາເອື້ອຍຊູສັນ ເພື່ອເຊື້ອເຊີນນາງໃຫ້ເບິ່ງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ມື້ນັ້ນ.
ໂດຍໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນຈາກຜູ້ຍິງທີ່ດີເລີດສອງຄົນນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຍ່າງໄປທີ່ຫ້ອງໂຖງຂ້າງນອກ ແລະ ໂທຫາເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະຂໍ້ຄວາມໄວ້ໃຫ້ນາງ ແລະ ພຽງແຕ່ເຊື້ອເຊີນນາງໃຫ້ເບິ່ງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ພາກນັ້ນ. ນາງໄດ້ຮັບຂໍ້ຄວາມ. ພວກເຮົາປື້ມໃຈຫລາຍ ເພາະນາງຮູ້ສຶກເຖິງການກະຕຸ້ນໃຫ້ເບິ່ງທຸກພາກຂອງກອງປະຊຸມ. ນາງໄດ້ຍິນຈາກສາດສະດາ ແລະ ອັກຄະສາວົກທີ່ນາງໄດ້ຮັກໃນຫລາຍປີກ່ອນໜ້ານັ້ນ. ນາງໄດ້ພົບເຫັນຊື່ໃໝ່ທີ່ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນມາກ່ອນ, ເຊັ່ນ ປະທານອຸກດອບ ແລະ ແອວເດີແບ໊ດນາ, ຄຸກ, ຄຣິສໂຕເຟີສັນ, ແລະ ແອນເດີເຊັນ. ໃນລະຫວ່າງປະສົບການອັນພິເສດນີ້ ແລະ ອື່ນໆທີ່ຖືກສົ່ງມາຈາກສະຫວັນ, ເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ—ຄ້າຍຄືລູກຊາຍທີ່ເສຍ—ໄດ້ສຳນຶກຕົວ (ເບິ່ງ ລູກາ 15:17). ຄໍາເວົ້າຂອງສາດສະດາ ແລະ ອັກຄະສາວົກ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງຄອບຄົວຂອງນາງໄດ້ກະຕຸ້ນນາງໃຫ້ກັບຕົວ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນການຍ່າງກັບຄືນໄປບ້ານ. ຫລັງຈາກ 15 ປີ ລູກສາວ ແລະ ເອື້ອຍຂອງພວກເຮົາຜູ້ທີ່ໄດ້ເສຍໄປ ໄດ້ຖືກພົບເຫັນແລ້ວ. ການເຝົ້າເບິ່ງ ແລະ ການລໍຖ້າ ໄດ້ຈົບລົງແລ້ວ.
ເອື້ອຍຊູສັນໄດ້ອະທິບາຍປະສົບການນີ້ ຄ້າຍຄືລີໄຮອະທິບາຍໃນພຣະຄໍາພີມໍມອນ. ນາງໄດ້ປ່ອຍຮາວເຫລັກໄປ ແລະ ພົບເຫັນຕົນເອງຢູ່ໃນໝອກແຫ່ງຄວາມມືດ (ເບິ່ງ 1 ນີໄຟ 8:23). ນາງກ່າວວ່າ ນາງບໍ່ຮູ້ວ່າຕົນເອງໄດ້ຫລົງທາງໄປ ຈົນກວ່າສັດທາຂອງນາງໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນ ໃຫ້ຕື່ນຂຶ້ນໂດຍຄວາມສະຫວ່າງຂອງພຣະຄຣິດ, ຊຶ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ນາງເຫັນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ນາງໄດ້ປະສົບຢູ່ໃນໂລກ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຄອບຄົວຂອງນາງມີສຳລັບນາງ.
ການມະຫັດສະຈັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນໄລຍະຫົກປີຜ່ານມານີ້. ເອື້ອຍຊູສັນມີປະຈັກພະຍານໃໝ່ເຖິງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ນາງໄດ້ຮັບໃບຮັບຮອງເຂົ້າພຣະວິຫານ. ນາງໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນພະນັກງານພິທີການໃນພຣະວິຫານ, ແລະ ປະຈຸບັນນີ້ ນາງສອນຫ້ອງຮຽນຄຳສອນພຣະກິດຕິຄຸນຢູ່ໃນຫວອດຂອງນາງ. ປະຕູສະຫວັນໄດ້ເປີດໃຫ້ລູກຫລານຂອງນາງ, ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າໄດ້ມີຜົນສະທ້ອນທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ແຕ່ນາງຮູ້ສຶກຄ້າຍຄືວ່າ ນາງບໍ່ເຄີຍໄດ້ຈາກໄປເລີຍ.
ບາງຄົນໃນພວກທ່ານ, ຄ້າຍຄືກັບຄອບຄົວນຽວສັນ, ມີຄົນໃນຄອບຄົວທີ່ໄດ້ຫລົງທາງໄປຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ. ຄໍາແນະນໍາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດແກ່ທຸກຄົນທີ່ມີແກະ 100 ໂຕ ແມ່ນໃຫ້ປະແກະເກົ້າສິບເກົ້າໂຕ ແລະ ອອກໄປຕາມຫາ ແກະໂຕທີ່ເສຍໄປ. ຄຳແນະນຳຂອງພຣະອົງສຳລັບຜູ້ທີ່ມີເງິນ 10 ຫລຽນ ແລະ ສູນເສຍຫລຽນໜຶ່ງໄປ ແມ່ນໃຫ້ຊອກຫາຈົນກວ່າທ່ານຈະພົບມັນ. ເມື່ອຜູ້ສູນເສຍນັ້ນເປັນລູກຊາຍ ຫລື ລູກສາວຂອງທ່ານ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງທ່ານ, ແລະ ເຂົາໄດ້ເລືອກເອງທີ່ຈະຈາກໄປ, ພວກເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ຢູ່ໃນຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ, ຫລັງຈາກພວກເຮົາເຮັດທຸກຢ່າງທີ່ເຮັດໄດ້, ພວກເຮົາຮັກຄົນນັ້ນດ້ວຍສຸດໃຈ ແລະ ພວກເຮົາເຝົ້າເບິ່ງ, ພວກເຮົາອະທິຖານ, ແລະ ພວກເຮົາລໍຖ້າອິດທິພົນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ.
ບາງທີ ບົດຮຽນອັນສໍາຄັນທີ່ສຸດທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສອນຂ້າພະເຈົ້າໂດຍຜ່ານຂະບວນການນີ້ ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນໄລຍະການສຶກສາພຣະຄໍາພີໃນຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ ຫລັງຈາກເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກໄປຈາກສາດສະໜາຈັກ. ເດວິດ ລູກຊາຍຂອງພວກເຮົາໄດ້ອ່ານ ລູກາ ບົດທີ 15 ອອກສຽງ ຕອນພວກເຮົາໄດ້ສຶກສານຳກັນ. ໃນຂະນະທີ່ລາວອ່ານຄໍາອຸປະມາເລື່ອງລູກຊາຍທີ່ເສຍໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນມັນມື້ນັ້ນ ໃນຄວາມໝາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັບເທື່ອຜ່ານມາ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍໄດ້ຍິນ. ເພາະເຫດຜົນບາງຢ່າງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນໃຈກັບລູກຊາຍຜູ້ທີ່ຢູ່ເຮືອນ. ໃນຂະນະທີ່ເດວິດອ່ານໃນເຊົ້າມື້ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ ໃນບາງຢ່າງ ຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ນລູກຊາຍທີ່ເສຍໄປ. ພວກເຮົາທຸກຄົນຂາດຈາກລັດສະໝີຂອງພຣະບິດາ (ເບິ່ງ ໂຣມ 3:23). ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງການ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດເພື່ອປິ່ນປົວເຮົາ. ເຮົາທຸກຄົນຫລົງທາງ ແລະ ຢາກຖືກພົບເຫັນ. ການເປີດເຜີຍນີ້ໃນມື້ນັ້ນ ໄດ້ຊ່ອຍຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຮູ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເອື້ອຍ ຕ້ອງການຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ແທ້ໆແລ້ວ ເອື້ອຍຊູສັນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຕາມເສັ້ນທາງດຽວກັນເພື່ອກັບບ້ານ ຄືນສູ່ທີ່ປະທັບຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ.
ພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໃນຄໍາອຸປະມາຕອນທີ່ພຣະອົງອະທິບາຍເຖິງການທີ່ຜູ້ເປັນພໍ່ທັກທາຍລູກຊາຍທີ່ເສຍໄປ ມີພະລັງຫລາຍ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ມັນອາດຈະອະທິບາຍເຖິງປະສົບການທີ່ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈະຕ້ອງມີກັບພຣະບິດາໃນເວລາທີ່ເຮົາກັບຄືນໄປຫາບ້ານແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາ. ມັນສອນໃຫ້ເຮົາຮູ້ເຖິງພໍ່ຜູ້ທີ່ຮັກ, ຜູ້ລໍຖ້າ ແລະ ເຝົ້າເບິ່ງ. ນີ້ແມ່ນພຣະຄໍາຂອງຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ທີ່ວ່າ: “ຂະນະທີ່ຍັງຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານພໍສົມຄວນ, ພໍ່ກໍແນມເຫັນລາວ, ແລ້ວມີຄວາມເມດຕາສົງສານ, ຈຶ່ງແລ່ນອອກໄປກອດລູກໄວ້ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ” (ລູກາ 15:20).
ຂໍໃຫ້ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍໃຫ້ຮູ້ວິທີການທີ່ດີທີ່ສຸດ ເພື່ອຈະໄດ້ເຂົ້າໃກ້ຜູ້ຄົນໃນຊີວິດຂອງເຮົາຜູ້ທີ່ເສຍໄປ ແລະ ໃນເວລາທີ່ຈໍາເປັນ, ໃຫ້ມີຄວາມອົດທົນ ແລະ ມີຄວາມຮັກຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໃນຂະນະທີ່ເຮົາຮັກ, ເຝົ້າເບິ່ງ, ແລະ ລໍຖ້າຜູ້ທີ່ເສຍໄປ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.