ຊຶ່ງຄວາມທ່ຽງທຳ, ຄວາມຮັກ, ແລະ ຄວາມເມດຕາປະສານ
ໂດຍ ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ
ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ
ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ທົນທຸກທໍລະມານ, ໄດ້ສິ້ນພຣະຊົນ, ແລະ ໄດ້ລຸກຂຶ້ນຈາກຄວາມຕາຍ ເພື່ອວ່າພຣະອົງຈະສາມາດຍົກເຮົາຂຶ້ນໄປສູ່ຊີວິດນິລັນດອນ.
ປາດສະຈາກເຊືອກ ຫລື ອຸບປະກອນຂອງການປີນຜາໃດໆເລີຍ, ອ້າຍນ້ອງສອງຄົນ, ທ້າວຈິມມີ່, ອາຍຸ 14 ປີ, ແລະ ທ້າວຈອນ ອາຍຸ 19 ປີ (ບໍ່ແມ່ນຊື່ແທ້)—ໄດ້ພະຍາຍາມປີນໜ້າຜາໃນອຸດທະຍານແຫ່ງລັດ ຊື່ ສະໂນ ແຄຍຽນ, ບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນ ໃນພາກໃຕ້ຂອງລັດຢູທາ. ໃກ້ຈອມຂອງການປີນທີ່ລຳບາກນັ້ນ, ພວກເຂົາໄດ້ພົບເຫັນວ່າມີຂອບຜາຕັນທາງ, ທີ່ກີດຂວາງພວກເຂົາຈາກການປີນຂຶ້ນເຖິງຈອມຜານັ້ນ. ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດປີນຜ່ານມັນໄດ້, ທັງພວກເຂົາກໍບໍ່ສາມາດປີນລົງຜານັ້ນໄດ້ຄືກັນ. ພວກເຂົາໄດ້ຄ້າງຢູ່ບ່ອນນັ້ນ. ຫລັງຈາກໄດ້ເຄື່ອນຍ້າຍຢ່າງລະມັດລະວັງ, ທ້າວຈອນໄດ້ພົບເຫັນບ່ອນທີ່ໝັ້ນຄົງບ່ອນໜຶ່ງ ທີ່ລາວຈະສາມາດຊຸກນ້ອງຊາຍຂອງລາວຂຶ້ນໄປເຖິງບ່ອນທີ່ປອດໄພຢູ່ເທິງຂອບຜາ. ແຕ່ບໍ່ມີວິທີທາງທີ່ຈະຍົກຕົວລາວເອງຂຶ້ນໄດ້. ເມື່ອລາວໄດ້ເຄື່ອນຍ້າຍຊອກຫາບ່ອນທີ່ຈະຈັບ ຫລື ຢຽບຫລາຍເທົ່າໃດ, ກ້າມເນື້ອຂອງລາວແຮ່ງເລີ່ມປັ້ນຂຶ້ນ. ລາວໄດ້ເລີ່ມຮູ້ສຶກກັງວົນ, ແລະ ຢ້ານວ່າລາວຈະຕາຍເປັນແນ່.
ເມື່ອບໍ່ສາມາດຈັບແຂວນຢູ່ແບບນັ້ນໄດ້ດົນ, ທ້າວຈອນຈຶ່ງໄດ້ຕັດສິນໃຈວ່າ ມີທາງດຽວທີ່ລາວຈະສາມາດເຮັດໄດ້ ຄືທີ່ຈະກະໂດດຊື່ຂຶ້ນໄປເພື່ອຈັບຂອບຜາທີ່ຍື່ນອອກມານັ້ນໄວ້. ຖ້າຫາກລາວເຮັດໄດ້, ໂດຍການໃຊ້ແຮງແຂນຂອງລາວ, ລາວອາດຈະດຶງຕົນເອງຂຶ້ນໄປຫາບ່ອນທີ່ປອດໄພໄດ້.
ຕາມຖ້ອຍຄຳຂອງລາວເອງ, ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ:
“ກ່ອນຂ້ານ້ອຍໄດ້ກະໂດດຂຶ້ນ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ບອກໃຫ້ ຈິມມີ່ ໄປຊອກຫາງ່າໄມ້ທີ່ແຂງແກ່ນພໍທີ່ຈະຍື່ນລົງມາໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮູ່ວ່າບໍ່ມີຫຍັງແບບນັ້ນໃນຈອມພູຫີນນັ້ນເລີຍ. ມັນເປັນທາງດຽວທີ່ຂ້ານ້ອຍຈະຫລອກໃຫ້ລາວໜີໄປຈາກຂ້ານ້ອຍ. ຖ້າຫາກການກະໂດດນັ້ນບໍ່ເປັນດັ່ງທີ່ຄິດ, ວ່າຢ່າງນ້ອຍຂ້ານ້ອຍຈະເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈໄດ້ວ່າ ນ້ອງຈະບໍ່ເຫັນຂ້ານ້ອຍຕົກລົງສູ່ຄວາມຕາຍ.
“ໂດຍທີ່ໃຫ້ລາວມີເວລາພໍທີ່ຈະໜີໄປໄກຈາກສາຍຕາ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ—ວ່າຂ້ານ້ອຍຢາກໃຫ້ຄອບຄົວຮູ້ວ້າຂ້ານ້ອຍຮັກເຂົາເຈົ້າ ແລະ ວ່າຈິມມີ່ ຈະກັບເຖິງບ້ານດ້ວຍຕົວເອງຢ່າງປອດໄພ—ແລ້ວຂ້ານ້ອຍກໍໄດ້ກະໂດດຂຶ້ນ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຊຸກຕົວເອງຂຶ້ນແຮງພໍທີ່ໃຫ້ແຂນຢື້ເຖິງຂອບຜາເກືອບເຖິງແຂນສອກ. ແຕ່ເມື່ອຂ້ານ້ອຍໄດ້ເອົາມືຈັບຂອບຜານັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ແຕະຕ້ອງພຽງແຕ່ຂີ້ດິນຊາຍຢູ່ເທິງກ້ອນຫີນບ່ອນຮາບພຽງ. ຂ້ານ້ອຍຍັງຈຳຄວາມຮູ້ສຶກເມັດດິນຊາຍຂະນະທີ່ຫ້ອຍແຂວນຢູ່ນັ້ນ ໂດຍບໍ່ມີຫຍັງຈະຈັບເອົາໄວ້—ບໍ່ມີຂອບ, ບໍ່ມີສັນ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຈະຈັບເອົາໄວ້ເລີຍ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮູ້ສຶກວ່ານິ້ວມືເລີ່ມຫລຸດອອກຈາກໜ້າດິນທີ່ເປັນດິນຊາຍນັ້ນ ເທື່ອລະເລັກລະໜ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮູ້ວ່າຊີວິດຈະສິ້ນສຸດລົງແລ້ວ.
“ແຕ່ໃນທັນໃດນັ້ນ, ເໝືອນກັບວ່າຟ້າແມບໃນພາຍຸລະດູຮ້ອນ, ມີມືສອງເບື້ອງຍື່ນອອກມາຈາກບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງຈາກເທິງຂອບຜາ, ຈັບເອົາຂໍ້ແຂນຂອງຂ້ານ້ອຍດ້ວຍກຳລັງ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ເກີນຂະໜາດ. ນ້ອງຊາຍທີ່ຊື່ສັດຂອງຂ້ານ້ອຍຄົນນັ້ນບໍ່ໄດ້ໜີໄປຊອກຫາງ່າໄມ້ທີ່ບໍ່ມີຈິງ. ໂດຍທີ່ໄດ້ເດົາເບິ່ງສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ວາງແຜນຈະເຮັດ, ລາວບໍ່ໄດ້ໜີໄປໃສເລີຍ. ລາວພຽງແຕ່ໄດ້ລໍຖ້າ—ຢ່າງງຽບໆ, ເກືອບບໍ່ໄດ້ຫາຍໃຈເລີຍ—ໂດຍທີ່ຮູ້ຢ່າງແນ່ນອນວ່າຂ້ານ້ອຍຈະໂງ່ຈ້າພໍທີ່ຈະພະຍາຍາມກະໂດດ. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍເຮັດດັ່ງນັ້ນ, ລາວໄດ້ຈັບເອົາຂ້ານ້ອຍ, ຈັບໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນ, ແລະ ບໍ່ຍອມປ່ອຍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຕົກ. ແຂນທີ່ແຂງແຮງແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງຄວາມເປັນອ້າຍນ້ອງນັ້ນໄດ້ຊ່ອຍຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍເອົາໄວ້ ໃນວັນນັ້ນ ຂະນະທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຫ້ອຍແກວ່ງໄປມາຢູ່ຢ່າງສິ້ນຫວັງ ຢູ່ເທິງສິ່ງທີ່ອາດໄດ້ເປັນຄວາມຕາຍຢ່າງແນ່ນອນ.”1
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ມື້ນີ້ເປັນວັນອິດສະເຕີ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຄວນລະນຶກເຖິງຢູ່ ຕະຫລອດເວລາ (ເຮົາສັນຍາໃນຄຳອະທິຖານສິນລະລຶກຂອງເຮົາທຸກໆອາທິດວ່າຈະເຮັດ), ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ນີ້ເປັນວັນທີ່ສັກສິດທີ່ສຸດຂອງປີ ສຳລັບຄວາມລະນຶກເຖິງຢ່າງພິເສດເຖິງມືຂອງອ້າຍ ແລະ ແຂນ ທີ່ຕັ້ງໃຈ ທີ່ໄດ້ຍື່ນເຂົ້າໄປໃນຄວາມມືດແຫ່ງຄວາມຕາຍເພື່ອຊ່ອຍກູ້ເຮົາຈາກການຕົກ ແລະ ຄວາມລົ້ມເຫລວ, ຈາກຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ ແລະ ຈາກບາບຂອງເຮົາ. ໃນການໃຊ້ເລື່ອງລາວນີ້ ທີ່ຄອບຄົວຂອງທ້າວຈອນ ແລະ ທ້າວຈິມມີ່ ໄດ້ລາຍງານມາ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະແດງຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບການຊົດໃຊ້ ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ ແລະ ຮັບຮູ້ເຫດການໃນແຜນອັນສູງສົ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ໃຫ້ເຫດຜົນ ແລະ ຄວາມໝາຍ ເຖິງ “ຄວາມຮັກທີ່ພຣະເຢຊູມີໃຫ້ [ເຮົາ].”2
ໃນຍຸກສັງຄົມນິຍົມນີ້, ຜູ້ຄົນບໍ່ມັກກ່າວເຖິງອາດາມ ແລະ ເອວາ ຫລື ສວນເອເດນ ຫລື ກ່າວກ່ຽວກັບ “ການຕົກ ວ່າເປັນສິ່ງໂຊກດີ” ສູ່ຄວາມເປັນມະຕະຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມຄວາມຈິງທີ່ລຽບງ່າຍກໍຄື ເຮົາ ບໍ່ສາມາດ ຈະເຂົ້າໃຈໄດ້ຢ່າງເຕັມທີ ເຖິງການຊົດໃຊ້ ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະຄຣິດ ແລະ ວ່າເຮົາ ຈະບໍ່ ຮູ້ສຶກບຸນຄຸນທີ່ພຽງພໍ ສຳລັບຈຸດປະສົງພິເສດຂອງການກຳເນີດ ຫລື ການສິ້ນພຣະຊົນຂອງພຣະອົງ—ອີກຄຳໜຶ່ງກໍຄື ຈະບໍ່ມີວິທີທີ່ຈະສະຫລອງວັນຄຣິດສະມັດ ຫລື ວັນອິດສະເຕີ—ປາດສະຈາກຄວາມເຂົ້າໃຈວ່າ ໄດ້ມີອາດາມ ແລະ ເອວາແທ້ໆ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຕົກໄປຈາກສວນເອເດນແທ້ໆນັ້ນ ພ້ອມດ້ວຍຜົນສະທ້ອນທັງໝົດທີ່ຕິດຕາມມານຳ.
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ລາຍລະອຽດເຖິງສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຢູ່ເທິງໂລກນີ້ກ່ອນໜ້ານັ້ນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າທັງສອງຄົນນີ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນມາພາຍໃຕ້ພຣະຫັດອັນສູງສົ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລະ ຮູ້ວ່າເປັນຊ່ວງເວລາໜຶ່ງ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນສະພາບແຫ່ງສະຫວັນ ບ່ອນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຕາຍຂອງມະນຸດ ຫລື ການມີຄອບຄົວໃນອະນາຄົດ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຜ່ານຜົນສະທ້ອນຂອງການເລືອກ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ລະເມີດພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ຊຶ່ງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໜີອອກໄປຈາກສວນຂອງເຂົາເຈົ້າ ແຕ່ຈະອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີລູກກ່ອນເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະສົບຄວາມຕາຍທາງຮ່າງກາຍ.3 ເພື່ອຈະເພີ່ມຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ຄວາມສັບຊ້ອນໃຫ້ສະຖານະການຂອງເຂົາເຈົ້າ, ການລ່ວງລະເມີດຂອງເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ມີຜົນສະທ້ອນນຳອີກ, ຄືການຕັດເຂົາເຈົ້າອອກຈາກທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າຕະຫລອດໄປ. ເປັນເພາະເຮົາໄດ້ມາເກີດຢູ່ໃນໂລກທີ່ຖືກຕົກ ແລະ ເພາະວ່າເຮົາກໍຈະລະເມີດກົດຂອງພຣະເຈົ້າຄືກັນ, ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງຮັບໂທດຖານອັນດຽວກັນກັບທີ່ອາດາມ ແລະ ເອວາໄດ້ຮັບ.
ຊ່າງເປັນສະຖານະການທີ່ຍາກລຳບາກແທ້ໆ! ມະນຸດຊາດທັງປວງກຳລັງຕົກໄປຈາກທີ່ປະທັບຂອງພຣະເຈົ້າ—ຊາຍ, ຍິງ, ແລະ ເດັກນ້ອຍທຸກໆຄົນໃນນັ້ນ, ກຳລັງເຂົ້າໃກ້ຄວາມຕາຍທີ່ຖາວອນທາງຮ່າງກາຍ, ກຳລັງເຂົ້າໃກ້ຄວາມເຈັບປວດທາງວິນຍານ. ຊີວິດຕ້ອງເປັນແບບນີ້ບໍ? ນີ້ເປັນຜົນສະທ້ອນສຸດທ້າຍຂອງປະສົບການຂອງມະນຸດຊາດບໍ? ພວກເຮົາທຸກຄົນກຳລັງຫ້ອຍຢູ່ຮ່ອມພູທີ່ໜາວເຢັນ ຢູ່ໃນຈັກກະວານທີ່ບໍ່ສົນໃຈເຮົາບໍ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນກຳລັງຊອກຫາຄວາມຊ່ອຍເຫລືອບໍ, ແຕ່ລະຄົນກຳລັງສະແຫວງຫາບາງສິ່ງທີ່ຈະຈັບເອົາໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນບໍ—ແຕ່ບໍ່ມີຫຍັງເລີຍເວັ້ນເສຍແຕ່ຂີ້ດິນຊາຍທີ່ພັດກາຍນິ້ວມືຂອງເຮົາ, ບໍ່ມີຫຍັງຈະຊ່ອຍກູ້ຊີວິດຂອງເຮົາເອົາໄວ້, ບໍ່ມີຫຍັງຈະຈັບໄວ້, ແລະ ແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີຫຍັງຈະດຶງເອົາເຮົາໄວ້. ຈຸດປະສົງດຽວຂອງເຮົາໃນຊີວິດແມ່ນປະສົບການທີ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງເລີຍບໍ—ພຽງແຕ່ສຳເລັດສິ່ງທີ່ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ໃນຊີວິດນີ້ເທົ່ານັ້ນບໍ, ພຽງແຕ່ຈະອົດທົນໄປປະມານເຈັດສິບປີ, ແລະ ແລ້ວລົ້ມເຫລວ ແລະ ຕົກໄປ, ຕົກໄປຕະຫລອດການເທົ່ານັ້ນບໍ?
ຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມເຫລົ່ານີ້ກໍແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ຊົ່ວນິລັນດອນວ່າ ບໍ່ແມ່ນແນວນັ້ນ! ພ້ອມດ້ວຍສາດສະດາທັງໃນສະໄໝໂບຮານ ແລະ ໃນຍຸກສະໄໝນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ທຸກສິ່ງໄດ້ຖືກກະທຳດ້ວຍສະຕິປັນຍາຂອງພຣະອົງທີ່ຮູ້ທຸກສິ່ງ.”4 ສະນັ້ນ, ຈາກເວລາທີ່ພໍ່ແມ່ຄົນທຳອິດໄດ້ກ້າວເຂົ້າໄປໃນສວນເອເດນ, ພຣະເຈົ້າ, ພຣະບິດາຂອງເຮົາທຸກຄົນ, ໂດຍທີ່ຄາດຫວັງການຕັດສິນໃຈຂອງອາດາມ ແລະ ເອວາລ່ວງໜ້າແລ້ວ, ໄດ້ສົ່ງທູດຈາກສະຫວັນໃຫ້ມາປະກາດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ—ແລະ ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ກໍໄດ້ສົ່ງມາເຖິງເຮົາ—ວ່າເຫດການທັງໝົດທີ່ນຳໄປສູ່ການຕົກ ແລະ ການຖືກໄລ່ອອກຈາກສວນນັ້ນ ແມ່ນຖືກຈັດຂຶ້ນມາເພື່ອຄວາມສຸກນິລັນດອນຂອງເຮົາ. ມັນໄດ້ເປັນພາກສ່ວນຂອງແຜນທີ່ສູງສົ່ງຂອງພຣະອົງ ຊຶ່ງໄດ້ຈັດໃຫ້ມີພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະບຸດທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນເອງ, ທີ່ເປັນ “ອາດາມ” ອີກຄົນໜຶ່ງ ທີ່ອັກຄະສາວົກໂປໂລຈະເອີ້ນພຣະອົງ5—ອົງທີ່ໄດ້ສະເດັດມາໃນຄວາມສົມບູນແຫ່ງເວລາ ເພື່ອຊົດໃຊ້ແທນການລ່ວງລະເມີດທຳອິດຂອງອາດາມ. ການຊົດໃຊ້ນັ້ນຈະເອົາຊະນະຄວາມຕາຍທາງຮ່າງກາຍຢ່າງສົມບູນ, ໃຫ້ການຟື້ນຄືນຊີວິດແກ່ທຸກຄົນທີ່ໄດ້ມາເກີດ ແລະ ຈະມາເກີດຢູ່ເທິງໂລກນີ້ໂດຍບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ. ດ້ວຍຄວາມເມດຕາມັນຍັງໃຫ້ການອະໄພບາບນຳອີກສຳລັບບາບສ່ວນຕົວຂອງທຸກໆຄົນ ຈາກອາດາມຈົນເຖິງທີ່ສິ້ນສຸດຂອງໂລກ, ອີງຕາມການກັບໃຈ ແລະ ການເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດຈາກສະຫວັນເປັນເງື່ອນໄຂ.
ໃນບົດບາດຂອງການເປັນພະຍານຄົນໜຶ່ງທີ່ຖືກແຕ່ງຕັ້ງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານໃນເຊົ້າວັນອິດສະເຕີນີ້ວ່າ, ພຣະເຢຊູໄທນາຊາເຣັດ ໄດ້ເປັນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງໂລກ, ວ່າພຣະອົງເປັນ “ອາດາມຄົນສຸດທ້າຍ,”6 ຜູ້ບຸກເບີກຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຜູ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາບັນລຸຄວາມສຳເລັດ, ເປັນອາລະຟາ ແລະ ໂອເມຄາຂອງຊີວິດນິລັນດອນ. ໂປໂລໄດ້ກ່າວວ່າ, “ດ້ວຍວ່າ, ຄົນທັງປວງໄດ້ຕາຍເພາະກ່ຽວເນື່ອງກັບອາດາມສັນໃດ, ຄົນທັງປວງກໍຈະຖືກເຮັດໃຫ້ມີຊີວິດ ເພາະກ່ຽວເນື່ອງກັບພຣະຄຣິດສັນນັ້ນ.”7 ແລະ ສາດສະດາ ລີໄຮ ກໍໄດ້ກ່າວເໝືອນກັນວ່າ: “ອາດາມຕົກເພື່ອມະນຸດຈະໄດ້ເປັນຢູ່. … ແລະ ພຣະເມຊີອາຈະສະເດັດມາໃນຄວາມສົມບູນແຫ່ງເວລາ, ເພື່ອພຣະອົງຈະໄດ້ໄຖ່ລູກຫລານມະນຸດໃຫ້ລອດຈາກການຕົກ.”8 ສາດສະດາຢາໂຄບໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ ໃນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງການເທດສະໜາສອງວັນ ເຖິງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ໄດ້ກ່າວວ່າ, ເພິ່ນໄດ້ສອນຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ “ການຟື້ນຄືນຊີວິດຕ້ອງ … ມາ … ໂດຍເຫດຂອງການຕົກ.”9
ສະນັ້ນໃນວັນອິດສະເຕີນີ້ ເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງຂອງປະທານແຫ່ງໄຊຊະນະເໜືອຄວາມລົ້ມເຫລວທັງໝົດທີ່ເຮົາໄດ້ປະສົບມາ, ຄວາມໂສກເສົ້າທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາເຄີຍຮູ້ມາກ່ອນ, ຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈທັງໝົດທີ່ເຮົາເຄີຍໄດ້ມີ, ຄວາມຢ້ານກົວທັງໝົດທີ່ເຮົາເຄີຍໄດ້ປະເຊີນ—ແລະ ແນ່ນອນວ່າເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຈາກຄວາມຕາຍ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພສຳລັບບາບຂອງເຮົາ. ໄຊຊະນະນັ້ນມີໄວ້ໃຫ້ເຮົາເພາະເຫດການທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນທ້າຍອາທິດຄ້າຍຄືກັນນີ້ ຫລາຍກວ່າສອງພັນປີມາແລ້ວ ໃນກຸງເຢຣູຊາເລັມ.
ການເລີ່ມຕົ້ນໃນຄວາມທຸກທໍລະມານທີ່ສວນເຄັດເຊມາເນ, ຍ້າຍໄປສູ່ການຄຶງທີ່ໄມ້ກາງແຂນທີ່ຄາວາຣີ, ແລະ ສິ້ນສຸດລົງໃນເຊົ້າວັນອາທິດທີ່ສວຍງາມ ຢູ່ໃນອຸບມຸງທີ່ຖືກມອບໃຫ້ພຣະອົງ, ບຸລຸດທີ່ໄຮ້ບາບ, ບໍລິສຸດ ແລະ ສັກສິດ, ພຣະບຸດທີ່ແທ້ຈິງຂອງອົງພຣະເຈົ້າແທ້ໆ, ໄດ້ກະທຳສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຄົນໃດທີ່ເຄີຍມີຊີວິດຢູ່ ໄດ້ກະທຳມາກ່ອນ ຫລື ສາມາດເຮັດມາກ່ອນ ຕາມອຳນາດຂອງພຣະອົງເອງ, ພຣະອົງໄດ້ລຸກຂຶ້ນຈາກຄວາມຕາຍ, ພຣະກາຍ ແລະ ວິນຍານຂອງພຣະອົງຈະບໍ່ແຍກອອກຈາກກັນອີກຈັກເທື່ອ. ພຣະຄຳພີກ່າວວ່າ, ຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງເອງ, ພຣະອົງໄດ້ເອົາຜ້າພັນສົບນັ້ນອອກ ຊຶ່ງໄດ້ມັດພຣະອົງໄວ້, ໄດ້ເອົາຜ້າພັນຫົວ ແລະ ຜ້າປົກໜ້າພຣະອົງ “ພັບໄວ້ຕ່າງຫາກ.”10
ວັນອິດສະເຕີເທື່ອທຳອິດນັ້ນ ຫລັງຈາກການຊົດໃຊ້ ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນ ໄດ້ປະກອບເປັນເຫດການທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ, ເປັນຂອງປະທານທີ່ເພື່ອແຜ່ຫລາຍທີ່ສຸດ, ເປັນຄວາມເຈັບປວດທີ່ແສນສາຫັດທີ່ສຸດ, ແລະ ເປັນການສະແດງໃຫ້ປະຈັກເຖິງຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດ ທີ່ເຄີຍສະແດງອອກໃນປະຫວັດສາດຂອງໂລກ. ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະເຈົ້າ, ໄດ້ທົນທຸກທໍລະມານ, ໄດ້ສິ້ນພຣະຊົນ, ແລະ ໄດ້ລຸກຂຶ້ນຈາກຄວາມຕາຍເພື່ອວ່າພຣະອົງຈະສາມາດ, ເໝືອນດັ່ງຟ້າແມບໃນພາຍຸລະດູຮ້ອນ, ຍື່ນພຣະຫັດສອງເບື້ອງທີ່ມີພະລັງຂອງພຣະອົງອອກມາຈັບແຂນຂອງເຮົາໄວ້ ກ່ອນທີ່ເຮົາຈະຕົກລົງໄປ, ແລະ ຜ່ານຄວາມຊື່ສັດທີ່ເຮົາມີຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງຈະຍົກເຮົາຂຶ້ນໄປສູ່ຊີວິດນິລັນດອນ.
ໃນວັນອິດສະເຕີນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂອບພຣະໄທພຣະອົງ ແລະ ພຣະບິດາ ຜູ້ໄດ້ປະທານພຣະອົງໃຫ້ແກ່ເຮົາ ວ່າພຣະເຢຊູຍັງເອົາຊະນະຄວາມຕາຍນັ້ນຢູ່, ເຖິງແມ່ນພຣະອົງຈະຢືນຢູ່ດ້ວຍພຣະບາດທີ່ມີບາດແຜ. ໃນວັນອິດສະເຕີນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂອບພຣະໄທພຣະອົງ ແລະ ພຣະບິດາຜູ້ໄດ້ປະທານພຣະອົງໃຫ້ແກ່ເຮົາ ວ່າ ພຣະອົງຍັງຍື່ນພຣະຄຸນທີ່ບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດອອກມາ, ເຖິງແມ່ນວ່າພຣະອົງຈະຍື່ນມັນອອກມາດ້ວຍຝາພຣະຫັດ ແລະ ຂໍ້ພຣະຫັດທີ່ມີບາດແຜກໍຕາມ. ໃນວັນອິດສະເຕີນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂອບພຣະໄທພຣະອົງ ແລະ ພຣະບິດາອົງທີ່ໄດ້ປະທານພຣະອົງໃຫ້ແກ່ເຮົາ ເພື່ອວ່າເຮົາຈະສາມາດຮ້ອງເພງກ່ຽວກັບສວນບ່ອນທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ຫລັ່ງໂລຫິດໃນຕອນກະທຳການຊົດໃຊ້, ເທິງໄມ້ກາງແຂນທີ່ຕອກຕະປູ, ແລະ ອຸບມຸງທີ່ວ່າງເປົ່າວ່າ:
ຊ່າງຮຸ່ງໂລດ, ສົມບູນ ແລະ ຍິ່ງໃຫຍ່,
ແຜນງານແຫ່ງການໄຖ່,
ຊຶ່ງຄວາມທ່ຽງທຳ, ຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາ
ປະສານປອງດອງເມືອງຟ້າ!11
ໃນພຣະນາມທີ່ສັກສິດຂອງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ ຜູ້ຊົງຟື້ນຄືນພຣະຊົນ, ອາແມນ.