ឆ្នាំ ២០១០-២០១៩
ហេតុអ្វី​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ហេតុអ្វី​គ្រួសារ
ខែ មេសា 2015


ហេតុអ្វី​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ហេតុអ្វី​គ្រួសារ

គ្រួសារ​ដែល​ស្ថាបនាឡើង​នៅលើ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ របស់​បុរស​ម្នាក់ និង ស្ត្រី​ម្នាក់ បង្កើត​ជា​ស្ថានភាព​ដ៏​ល្អ​បំផុត​សម្រាប់​ផែនការ​របស់​ព្រះ​ដើម្បី​រីកចម្រើន ។

នៅខាង​លើ​ក្លោង​ទ្វារខាង​លិច​ដ៏ធំ នៃ ​Westminster Abbey ដ៏​ល្បី​នៅ​ទីក្រុង ឡុងដ៍ ប្រទេស​អង់គ្លេស នោះ​មាន​រូបសំណាក​ទុក្ករបុគ្គល​ជាគ្រីស្ទាន​ចំនួន ១០ នៃ​សតវត្សរ៍​ទី​២០ ។ នៅក្នុង​នោះ​មាន Dietrich Bonhoeffer, ជា​សាសន​វិទូ​សាសន៍​អាល្លឺម៉ង់​ដ៏​ចំណាន​ម្នាក់ ដែល​បាន​កើត​នៅក្នុង​ឆ្នាំ ១៩០៦ ។ Bonhoeffer បាន​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ទិតៀន​យ៉ាង​វោហា​អំពី របប​ផ្ដាច់ការ​ពលយោធា ណាស៊ី និង ទង្វើ​របស់​វា​ចំពោះ​ពួកយូដា និង​មនុស្ស​ដទៃ​ទៀត ។ គាត់​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ដាក់​គុគ​ដោយ​សារ​ការ​ជំទាស់​ដ៏​សកម្ម​របស់​គាត់ ហើយ​ទីបំផុត ត្រូវ​បាន​គេ​សម្លាប់​នៅក្នុង​បន្ទាយ​ឃុំឃាំង​មួយ ។ Bonhoeffer គឺ​ជា​អ្នក​និពន្ធ​យ៉ាង​ល្អ​ឯក ហើយ​ការ​សរសេរ​ល្បីៗ​​មួយ​ចំនួន​របស់​គាត់ គឺ​ជា​សំបុត្រ​ដែល​បន្ទន់​ចិត្ត​អ្នក​យាម​ឲ្យ​ជួយ​គាត់​យក​ចេញ​ពី​គុគ ដែល​ក្រោយមក​ត្រូវ​បាន​បោះពុម្ព​ជា​​សំបុត្រ និង​ការ​សរសេរ​ចេញ​មក​ពី​គុគ ។

សំបុត្រ​មួយ គឺ​ជា​សរសេរ​ទៅ​ឲ្យ​ក្មួយ​ស្រី​គាត់​មុន​ពេល​នាង​រៀប​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ ដែល​មាន​នូវ​គំនិត​ស៊ី​ជម្រៅ​ដ៏​សំខាន់​ទាំងនេះ​ថា ៖ « អាពាហ៍ពិពាហ៍​គឺ​មាន​ច្រើន​ជាង​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​ក្មួយ​​ចំពោះ​គ្នាទៅ​វិញទៅមក ។ … នៅក្នុង​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​ក្មួយ ក្មួយ​មើល​ឃើញ​តែ​ក្មួយពីរ​នាក់​គត់​ក្នុង​ពិភពលោក​នេះ ប៉ុន្តែ​នៅ​ក្នុង អាពាហ៍ពិពាហ៍ ក្មួយ​ត្រូវ​ភ្ជាប់​នៅក្នុង​ស្រឡាយ​នៃ​ជំនាន់​ជាច្រើន ដែល​ព្រះ​បាន​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន ហើយ​បន្ដ​ទៅដល់​សិរីល្អ​របស់​ទ្រង់ និង ដល់​នគរ​របស់​ទ្រង់ ។ នៅក្នុង​ក្ដីស្រឡាញ់​របស់​ក្មួយ ក្មួយ​មើល​ឃើញ​តែ​ស្ថានសួគ៌​នៃ​សុភមង្គល​ផ្ទាល់ខ្លួន​របស់​ក្មួយ​ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ​នៅក្នុង​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ក្មួយ​ត្រូវ​បាន​ដាក់​ក្នុង​តំណែង​មួយ​ដែល​មាន​ទំនួល​ខុសត្រូវ​ចំពោះ​ពិភពលោក និង​មនុស្ស​លោកទេ ។ ក្ដីស្រឡាញ់​របស់​ក្មួយ គឺ​ជា​ទ្រព្យ​ផ្ទាល់​របស់​ក្មួយ ប៉ុន្តែ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺ​មាន​កម្រិត​ខ្ពស់ជាង​រឿង​ផ្ទាល់ខ្លួន--​វា​គឺ​ជា​ឋានៈមួយ ជា​តំណែង​មួយ ។ ក៏​ដូចជា​ការគ្រងរាជ្យ​មួយ ពុំ​មែន​គ្រាន់តែ​មាន​ឆន្ទៈដើម្បី​គ្រប់គ្រង ដើម្បី​នឹង​ធ្វើ​ជា​រាជា​នោះ​ទេ អាពាហ៍ពិពាហ៍​ក៏​ដូចគ្នា​ដែរ ហើយ​វា​ពុំ​គ្រាន់តែ​ជា​ក្ដីស្រឡាញ់​របស់​ក្មួយ​ចំពោះ​គ្នាទៅ​វិញ​ទៅ​មក ដែល​ភ្ជាប់​ក្មួយ​ជាមួយ​គ្នានៅ​ក្នុង​ព្រះនេត្រ​របស់​ព្រះ និង​កែវ​ភ្នែក​មនុស្ស​នោះ​ទេ ។ … ដូច្នេះ​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ចេញ​មកពី​ក្មួយ តែ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ចេញ​មក​ពី​ស្ថានលើ មក​ពី​ព្រះ » ។

តើ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​រវាង​បុរសម្នាក់ និង​ស្ត្រី​ម្នាក់ បង្ហាញ​នូវ​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ចំពោះគ្នា និង​សុភមង្គល​ផ្ទាល់​ខ្លួន ដើម្បី​ « ត្រូវ​បាន​ដាក់​ក្នុង​តំណែង​មួយ​ដែល​មាន​ទំនួល​ខុសត្រូវ​ចំពោះ​ពិភពលោក និង​មនុស្ស​ជាតិ​តាម​វិធី​ណា​ខ្លះ ? » តើ​វា​មកពី « ស្ថានលើ មកពីព្រះ » យ៉ាង​ម៉េច ? ដើម្បី​យល់ យើង​ត្រូវ​ត្រឡប់​ទៅ​ខាង​ដើម​វិញ ។

ពួក​ព្យាការី បាន​បើក​បង្ហាញ​ថា ដំបូង​ឡើយ​យើង​មាន​វត្តមាន​ជា​បញ្ញា​ទាំងឡាយ​ដែល​យើង​ត្រូវ​បាន​ប្រទាន​ឲ្យជា​ទ្រង់ទ្រាយ ឬ​រូបកាយ​ជា​វិញ្ញាណ តែ​ដោយ​ហេតុដូច្នោះ​យើង​ក្លាយជា​កូនចៅ​វិញ្ញាណ​របស់​ទ្រង់—ជា​បុត្រា និង​បុត្រី នៃ​មាតា​បិតា​សួគ៌ ។ មាន​គ្រា​មួយ​​នៅក្នុង​ជីវិត​ជា​វិញ្ញាណ​មុន​ជីវិត​លើ​ផែនដី​នេះ ​បំណង​ប្រាថ្នា​បន្ថែម​​របស់​ទ្រង់ គឺ​ថា​យើង « អាច​មាន​ឯកសិទ្ធិ​មួយ ដើម្បី​បាន​ដូចជា​ទ្រង់ » ព្រះវរបិតាសួគ៌​របស់​យើង​បាន​រៀប​ចំផែនការ​ដែល​អាច​កើត​ឡើង​មួយ​មក ។ នៅក្នុង​បទគម្ពីរ វា​ត្រូវ​បាន​ផ្ដល់​ឲ្យ​នូវ​ឈ្មោះ​ផ្សេងៗ រួមទាំង « ផែនការ​នៃ​សេចក្ដីសង្គ្រោះ »​ « ផែនការ​នៃ​សុភមង្គល​ដ៏មហិមា »៦​ និង « ផែនការ​នៃ​សេចក្ដី​ប្រោសលោះ » ។៧​ ជា​គោលបំណង​ចំបង​ពីរ នៃ​ផែនការ​ដែល​បាន​ពន្យល់​ដល់​អ័ប្រាហាំ នៅក្នុង​បន្ទូល​ទាំងនេះ ៖

« ហើយ​ក៏​មាន​ម្នាក់​ឈរ​ក្នុង​ចំណោម​ពួកគេ ដែល​មើល​ទៅ​ដូចជា​ព្រះ ហើយ​ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ទៅ​កាន់​អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ជាមួយ​ទ្រង់​ថា ៖ យើង​នឹង​ចុះ​ទៅ ដ្បិត​មាន​កន្លែង​ទំនេរ​នៅ​ទីនោះ ហើយ​យើង​នឹង​យក​វត្ថុ​ទាំងឡាយ​នេះ​ទៅ ហើយ​យើង​នឹង​ធ្វើ​ផែនដី ដើម្បី​ឲ្យ ​[ វិញ្ញាណ​ទាំង​នេះ ] ​អាច​រស់​នៅ​លើ

« យើង​នឹង​សាក​ល្បង​ពួកគេ​មើល បើ​សិន​ជា​ពួកគេ នឹង​ប្រព្រឹត្ត​នូវ​អ្វីៗ​គ្រប់​យ៉ាង ដែល​ព្រះអម្ចាស់​ដ៏​ជា​ព្រះ​របស់​ពួកគេ នឹង​បញ្ជា​ដល់​ពួកគេ

« ហើយ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​រក្សា​សណ្ឋាន​ទីមួយ​របស់​ខ្លួន នោះ​នឹង​ត្រូវ​បាន​បន្ថែម​ឡើង … ហើយ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​រក្សា​សណ្ឋាន​ទីពីរ​របស់​ខ្លួន នោះ​នឹង​បាន​សិរីល្អ​បន្ថែម​ទៅលើ​ក្បាល​គេ​ជា​រៀង​ដរាប​រហូត​ទៅ » ។

អរគុណ​ចំពោះ​ព្រះវរបិតា​សួគ៌​យើង ដែល​​យើង​បាន​ក្លាយ​ជា​តួអង្គ​វិញ្ញាណ​រួច​ហើយ ។ ឥឡូវ ទ្រង់​ផ្ដល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​ផ្លូវ​មួយ ដើម្បី​បំពេញ ឬ​ល្អ​ឥតខ្ចោះ ។ បន្ថែម​ពី​លើ​ធាតុ​នៃ​រូបកាយ​សាច់​ឈាម គឺ​សំខាន់​ចំពោះ​ភាពពេញលេញ នៃ​តួអង្គ និង​សិរីល្អ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​បាន​សព្វ​ព្រះហឬទ័យ ។ ខណៈពេល​នៅ​ជាមួយ​ព្រះ​ក្នុង​ពិភព​ជា​វិញ្ញាណ​មុន​ជីវិត​លើ​ផែនដី​នេះ យើង​បាន​យល់ព្រម​ថា​ចូលរួម​ក្នុង​ផែនការ​របស់​ទ្រង់ ឬ​គឺ​មាន​ន័យ​ថា « រក្សា​សណ្ឋាន​ទីមួយ​[ របស់​យើង ] »-- យើងនឹង​ « បន្ថែម​ទៅ​លើ » ជាមួយ​រូបកាយ​សាច់ឈាម នៅពេល​យើង​មក​រស់នៅ​លើ​ផែនដី ដែល​ទ្រង់​បាន​បង្កើត​សម្រាប់​យើង ។

ខណៈ​ដែល​នៅ​ក្នុង​បទពិសោធន៍​នៃ​​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​របស់​យើង​ នោះ​យើង​ជ្រើសរើស « នឹង​ប្រព្រឹត្ត​នូវ​អ្វីៗ​គ្រប់​យ៉ាង ដែល​ព្រះអម្ចាស់​ដ៏​ជា​ព្រះ​ [ របស់​យើង ] [ នឹង ]​បញ្ជា​ដល់ ​[ ពួកគេ ] » នោះ​យើង​នឹង​រក្សា​បាន « សណ្ឋាន​ទីពីរ​ » របស់​យើង ។ នេះ​មាន​ន័យ​ថា តាម​ការ​ជ្រើសរើស​របស់​យើង នោះយើង​នឹង​បង្ហាញ​ដល់​ព្រះ ( និង​ខ្លួន​យើង ) នូវ​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត និង​សមត្ថភាព​របស់​យើង​ ដើម្បី​រស់នៅ​តាម​ក្រិត្យវិន័យ​សេឡេស្ទាល​របស់​ទ្រង់ ខណៈ​ដែល​នៅ​ក្រៅ​វត្តមាន​របស់​ទ្រង់ និង​នៅក្នុង​រូបកាយ​សាច់​ឈាម​ដែល​មាន​នូវ​ថាមពល ការ​ស្រេកឃ្លាន និង​តណ្ហា ។ តើ​យើង​អាច​គ្រប់គ្រង​សាច់ឈាម​យើង ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​វា​ក្លាយ​ជា​ឧបករណ៍ ជាជាង​ឲ្យ​វា​ធ្វើ​ជា​ចៅហ្វាយ​លើ​វិញ្ញាណ​យើង​បាន​ឬ​ទេ ? តើ​យើង​អាច​ទុកចិត្ត​បាន​ឬ​ទេ​ទាំង​ក្នុង​ពេលវេលា​នេះ និង ភាពអស់​កល្ប​ជានិច្ច ជាមួយ​នឹង​ព្រះចេស្ដា​ពី​ព្រះ រួមទាំង​អំណាច​ដើម្បី​បង្កើត​ជីវិត​នោះ ? តើ​យើង​ម្នាក់ៗ​អាច​យក​ឈ្នះ​លើ​អារក្ស​ដែរ​ឬទេ ? អ្នកទាំង​ឡាយ​ដែល​បាន​ឈ្នះ នឹង​ « មាន​សិរីល្អ​បន្ថែម​ទៅលើ​ក្បាល​គេ​ជា​រៀង​ដរាប​រហូត​តទៅ »— ជា​សណ្ឋាន​​ដ៏​សំខាន់​មួយ​ដែល​រូបកាយ​សិរីល្អ​បាន​រស់ឡើង​វិញ នៅ​អមត និង​ជា​តួរអង្គ​ដ៏​រុងរឿង ។ វា​គ្មាន​សង្ស័យ​ឡើយ​ដែល​យើង « ស្រែក​អំណរ » ចំពោះ​លទ្ធភាព និង​ការសន្យា​ដ៏​សំខាន់ៗ​ទាំងនេះ​នោះ ។១០

យ៉ាង​ហោច​ណាស់ យើង​ត្រូវការ​អ្វី​បួន​យ៉ាង​ជាចាំបាច់ ដើម្បី​ទទួល​បាន​ជោគជ័យ​នូវ​ផែនការ​ដ៏ទេវភាព​នេះ ៖

ទីមួយ គឺ​ការ​បង្កបង្កើត​ផែនដី ជា​កន្លែង​រស់នៅ​របស់​យើង ។ អ្វី​ក៏​ដោយ​ដែល​ជាភាព​លម្អិត​នៃ​ដំណើរការ​ការបង្កបង្កើត នោះ​យើង​ដឹង​ថា វា​ពុំ​ជាដំណើរការ​ចៃដន្យ​ទេ ប៉ុន្តែ​វា​ត្រូវ​បាន​ដឹកនាំ​ដោយព្រះ​ជា​ព្រះបិតា ហើយ​អនុវត្ត​ដោយ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ—« គ្រប់​របស់​ទាំង​អស់​បាន​កើត​មក​ដោយសារ​ទ្រង់ ហើយ​ក្នុង​បណ្ដា​របស់​ដែល​បាន​បង្កើត​មក​ទាំង​ប៉ុន្មាន នោះ​គ្មាន​អ្វី​ណាមួយ​កើតមក​ក្រៅពី​ទ្រង់​ឡើយ » ។១១

ទី​ពីរ គឺ​ស្ថានភាព​រមែង​ស្លាប់ ។ អ័ដាម និង​អេវ៉ា បាន​ធ្វើ​ជំនួស​អស់​អ្នក ដែល​បាន​ជ្រើសរើស​ដើម្បី​ចូលរួម​នៅក្នុង​ផែនការ​នៃ​សុភមង្គល​ដ៏​មហិមា​របស់ព្រះបិតា ។១២ ការ​ធ្លាក់​ចុះ​របស់​ពួកលោក គឺ​បាន​បង្កើត​ជា​លក្ខខណ្ឌ​ដែល​ចាំបាច់​សម្រាប់​កំណើត​ខាង​រូបកាយ​របស់​យើង និង​បទពិសោធន៍​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ និងការ​​រៀនសូត្រ​នៅក្រៅ​វត្តមាន​របស់​ព្រះ ។ ដោយ​សារការ​ធ្លាក់​នោះ​ វា​កើត​មាន​នូវការ​ដឹង​ត្រូវ និង​ខុស ហើយ​អំណាច​ដើម្បី​ជ្រើស​រើស​ដែល​ព្រះបាន​ប្រទាន​ឲ្យ ។១៣ ទីបំផុត ការ​ធ្លាក់​នាំមក​នូវ​សេចក្ដី​ស្លាប់​ខាង​រូបកាយ ដែល​ចាំបាច់​ធ្វើ​ឲ្យ​ពេលវេលា​ក្នុង​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​របស់​យើង​មាន​ជា​បណ្ដោះអាសន្ន ដើម្បី​យើង​នឹង​មិន​រស់នៅ​ជា​រៀង​រហូត​ក្នុង​អំពើ​បាប​របស់​យើង​ឡើយ ។១៤

ទីបី គឺ​ការ​ប្រោសលោះ​ពីការ​ធ្លាក់ ។ យើង​មើល​ឃើញ​តួនាទី​នៃ​សេចក្ដី​ស្លាប់​នៅក្នុង​ផែនការ​របស់​ព្រះវរបិតា​សួគ៌​របស់​យើង ប៉ុន្តែ​ផែនការ​នោះ នឹង​ក្លាយជា​មោឃៈ ​បើ​គ្មាន​មាគ៌ា​ណា​ដើម្បី​យក​ឈ្នះ​លើ​សេចក្ដី​ស្លាប់​នៅ​ទីបំផុត ទាំង​ខាង​រូបកាយ​ និង​ខាង​វិញ្ញាណ​នោះ ។ ដូច្នេះ ព្រះអង្គ​ប្រោសលោះ ព្រះរាជបុត្រា​សំណប់​តែមួយ​របស់ព្រះ ជា​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានរងទុក្ខ ហើយ​សុគត​ដើម្បី​ឲ្យធួន​នឹង​អំពើ​រំលង​របស់​អ័ដាម និង​អេវ៉ា ដើម្បី​ផ្ដល់​ការ​រស់ឡើង​វិញ និង​អមតភាព​ដល់​មនុស្ស​គ្រប់រូប ។ ហើយ​ដោយសារ​គ្មាន​យើង​ណា​ម្នាក់ នឹង​គោរព​ដោយ​ល្អ​ឥតខ្ចោះ និង​ខ្ជាប់ខ្ជួន ចំពោះ​ក្រិត្យវិន័យ​នៃ​ដំណឹងល្អ នោះ​ដង្វាយធួន​របស់​ទ្រង់​ក៏​ប្រោសលោះ​យើង​ពី​អំពើ​បាប​ផ្ទាល់ខ្លួន​របស់​យើង ក្នុង​លក្ខខណ្ឌ​នៃការ​ប្រែចិត្ត​ផងដែរ ។ ជាមួយ​នឹង​ព្រះគុណ​ដង្វាយធួន​របស់​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ ដែល​ផ្ដល់​នូវការ​អភ័យទោស​ពី​អំពើបាប ហើយ​ញែក​ព្រលឹង​យើង​បរិសុទ្ធ នោះ​យើង​អាច​កើត​សារជាថ្មី​ខាង​វិញ្ញាណ ហើយ​បាន​ផ្សះផ្សារ​នឹង​ព្រះ ។ សេចក្ដី​ស្លាប់​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង— កា​របំបែក​យើង​ចេញពីព្រះ—នឹង​បញ្ចប់ ។១៥

ទីបួន និង​ចុង​បំផុត គឺ​ស្ថានភាព​ឲ្យ​មាន​កំណើត​ខាង​រូបកាយ​របស់​យើង និង​កំណើត​ជា​ថ្មី​ខាង​វិញ្ញាណ​ចូល​ទៅក្នុង​នគរ​ព្រះ ។ ដើម្បី​ឲ្យ​កិច្ចការ​របស់ទ្រង់​សម្រេច ដើម្បី « ជួយឲ្យ​ [ យើង​បាន​តម្កើង​ឡើង ] ​ជាមួយ​នឹង​ទ្រង់ » ១៦ នោះ​ព្រះ​​បាន​តែងតាំង​ឡើង​​ថា បុរស និង ស្ត្រី គួរ​រៀបការ ហើយ​ផ្ដល់​កំណើត​ដល់​កូន ដូច្នេះ​ក្នុង​ភាព​ជា​ដៃគូ​នឹង​ព្រះ ​ការ​បង្កើត​រូបកាយ​ខាង​សាច់ឈាម គឺ​ជា​កូនសោ​ដើម្បី​សាកល្បង​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ និង​ចាំបាច់​ដើម្បី​បាន​សិរីល្អ​ដ៏​អស់កល្ប​ជាមួយ​ទ្រង់ ។ ទ្រង់​ក៏​បាន​តែងតាំង​ឡើង​ថា ឪពុក​ម្ដាយ គួរ​តែ​ស្ថាបនា​ក្រុមគ្រួសារ ហើយ​បីបាច់​កូនចៅ​នៅក្នុង​ពន្លឺ និង​សេចក្ដី​ពិត​របស់​ពួកគេ១៧ ដើម្បី​ដឹកនាំ​ពួកគេ​ទៅ​រក​សេចក្ដីសង្ឃឹម​លើ​ព្រះគ្រីស្ទ ។ ព្រះវរបិតា បាន​បញ្ជា​យើង​ថា ៖

« បង្រៀន​ការណ៍​ទាំង​នេះ​ដោយ​សេរីដល់​កូនចៅ​អ្នក​ថា ៖

« ហើយ​ដរាបណា​​អ្នករាល់គ្នា​បាន​កើត​មក​ក្នុង​លោកិយ​ដោយសារ​ទឹក និង​ឈាម និង​វិញ្ញាណ​ដែល​យើង​បានធ្វើ ហើយ​ទើប​បាន​ក្លាយ​ជា​ធូលីដី មាន​ព្រលឹង​រស់​ឡើង​ជា​យ៉ាង​ណា នោះ​អ្នក​រាល់គ្នា​ក៏​ត្រូវ​តែ​បាន​កើត​ម្ដងទៀត​ទៅ​ក្នុង​នគរ​ស្ថានសួគ៌ ដោយសារ​ទឹក និង​ដោយ​សារ​ព្រះវិញ្ញាណ [ បរិសុទ្ធ ] ហើយ​ត្រូវ​បាន​សម្អាត​ដោយសារ​ឈាម គឺ​ជា​ព្រះលោហិត​នៃ​ព្រះរាជបុត្រា​បង្កើត​តែ​មួយ​របស់​យើង​យ៉ា​ងនោះ​ដែរ ប្រយោជន៍​ឲ្យ​អ្នក​អាច​បាន​ញែក​ជា​បរិសុទ្ធ ចេញពីអស់​ទាំង​អំពើ​បាប ហើយ​មាន​សេចក្ដីអំណរ​ចំពោះ​ព្រះបន្ទូល អំពី​ជីវិត​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​នៅ​នាលោកិយ​នេះ និង​ជីវិត​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​នៅ​ឯ​នា​បរលោក គឺ​ជា​សិរីល្អ​ដ៏​នៅ​អមតៈ » ។18

ការដឹង​អំពី​ហេតុអ្វី​យើង​ចាកចេញ​ពី​វត្តមាន​របស់​ព្រះវរបិតាសួគ៌​របស់​យើង និង​អ្វី​ត្រូវ​ធ្វើ​ដើម្បី​ត្រឡប់​ទៅវិញ ហើយ​បាន​តម្កើង​ឡើង​ជាមួយ​ទ្រង់ នោះ​វា​បាន​បង្ហាញយ៉ាង​ច្បាស់​ថា គ្មាន​អ្វី​ដែល​ពេលវេលា​នៅ​លើ​ផែនដី​របស់​យើង អាច​សំខាន់​ជាង​កំណើត​ខាង​សាច់​ឈាម និង​ការ​កើត​ជាថ្មី​ខាង​វិញ្ញាណ ដែល​ទាំងពីរ​សំខាន់​សម្រាប់​ជីវិត​អស់​កល្បជានិច្ច​ឡើយ ។ នេះ​គឺ​ជា « តំណែង » នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែល​ប្រើ​តាម​ពាក្យ​របស់ Dietrich Bonhoeffer ជា « ទំនួល​ខុសត្រូវ​ចំពោះ​…​មនុស្ស​លោក » ថា​ស្ថាបន​​​របស់​ព្រះ​នេះ « គឺ​មកពី​ស្ថានលើ មក​ពីព្រះ » ។ វា​គឺ​ជា​ « តំណរ​នៅក្នុង​ខ្សែស្រឡាយ​នៃ​ជំនាន់ជាច្រើន » ទាំង​នៅ​ទីនេះ និងតទៅ—លំដាប់​​នៃ​ស្ថានសួគ៌ ។

គ្រួសារ​ដែល​ស្ថាបនាឡើង​នៅលើ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ របស់​បុរស​ម្នាក់ និង​ ស្ត្រី​ម្នាក់ បង្កើត​ជា​ស្ថានភាព​ដ៏​ល្អ​បំផុត​សម្រាប់​ផែនការ​របស់​ព្រះ​ដើម្បី​រីកចម្រើន-- ស្ថានភាព​សម្រាប់​កំណើត​នៃ​កូនៗ ដែល​កើត​មក​នៅក្នុង​បរិសុទ្ធភាព ហើយ​ស្លូតត្រង់​មក​ពី​ព្រះ និង​ជា​បរិស្ថាន​សម្រាប់​ការ​រៀនសូត្រ និង ការរៀប​ចំខ្លួន ដែល​​ពួកគេ នឹង​ត្រូវការ​សម្រាប់​មាន​​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​ដោយ​ជោគជ័យ និង ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​នៅក្នុង​ពិភពលោក​ខាង​មុខ ។ ចំនួន​អប្បបរមា​នៃ​ក្រុ​មគ្រួសារ ដែល​ស្ថាបនា​នៅលើ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដូច្នេះ គឺ​សំខាន់​ ដើម្បី​ឲ្យ​សង្គម​មាន​ជីវិត​រស់រាន និង​រីក​ស្គុះស្គាយ ។ នោះ​ជា​មូលហេតុ​ដែល​សហគមន៍ និង​ជាតិសាសន៍​នានា​ជាទូទៅ ត្រូវបាន​លើកទឹកចិត្ត និង បាន​ការពារ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង​គ្រួសារ​ជា​ស្ថានប័ន​ឯកសិទ្ធិ ។ វា​ពុំ​ធ្លាប់​​គ្រាន់​តែ​អំពី​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ និង​សុភមង្គល​របស់​មជ្ឈិមវ័យ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ។

ករណី​ខាង​វិទ្យាសាស្ត្រ​សង្គម​សម្រាប់​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង​ក្រុមគ្រួសារ ដែល​គ្រប់គ្រង​ដោយ​បុរស​ម្នាក់ និង ស្ត្រី​ម្នាក់ ដែល​បាន​រៀបការ​កំពុង​មាន​ការ​បង្ខាំង​១៩ ដូច្នេះ « យើង​សូម​ព្រមាន​ថា ការ​បែកបាក់​នៅក្នុង​គ្រួសារ​នឹង​នាំមក​នូវ​មហន្ដរាយ​ដល់​បុគ្គល​នោះ សហគមន៍ និង ជាតិ​សាសន៍ ដូច​ដែល​បាន​ទាយទុក​ជាមុន ដោយពួក​ព្យាការី​សម័យ​បុរាណ និង​ពួកព្យាការី​សម័យ​ទំនើប »20ប៉ុន្តែការ​ប្រកាស​របស់​យើង​ចំពោះ​​តួនាទី​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង​គ្រួសារ​ពុំ​ផ្អែក​លើ​វិទ្យាសាស្ត្រ​សង្គម​ទេ តែ​ផ្អែក​លើ​សេចក្ដីពិត​ដែល​ពួកគេ​គឺ​ជា​ការបង្ក​បង្កើត​របស់​ព្រះ ។ គឺ​ជា​ទ្រង់​នេះ​ហើយ ដែល​បាន​បង្កើត​អ័ដាម និង​អេវ៉ា​តាម​រូបអង្គ​ទ្រង់​តាំង​ពី​ដំបូង​មក ជា​បុរស​ និង​ស្ត្រី ហើយ​បាន​ភ្ជាប់​ពួកគេ​ជា​ស្វាមី និង​ភរិយា ដើម្បី​ក្លាយ​ជា « សាច់តែ​មួយ » និង​ដើម្បី​ចម្រើន​ជា​ច្រើន​ឡើង​ឱ្យ​មាន​ពាសពេញ​លើ​ផែនដី ។២១ បុគ្គល​ម្នាក់ៗ​មាន​រូបកាយ​តាម​​រូប​អង្គ​ព្រះ ប៉ុន្តែ​វា​ស្ថិត​​ក្នុង​តំណ​​ចំណង​អាពាហ៍ពិពាហ៍ នៃបុរស និង ស្ត្រី​ ជា​​តែមួយ ដែល​យើង​ទទួល​បាន​នូវ​អត្ថន័យ​ពេញលេញ​បំផុត​នៃ​ការ​មាន​​រូបកាយ​តាម​រូបអង្គ​នៃ​ព្រះ--ជា​បុរស និង ស្ត្រី​នោះ ។ គ្មាន​យើង​ណា​ម្នាក់ ឬ​មនុស្ស​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ណា​ ដែល​អាច​ផ្លាស់ប្ដូរ​លំដាប់​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​របស់​ព្រះ​នេះ​បាន​ទេ ។ វាពុំ​មែន​ជា​ការ​បង្កើត​ដោយ​មនុស្ស​ទេ ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍​បែប​នេះ គឺ​ពិត​ជា « មកពី​ស្ថានលើ មកពីព្រះ » ហើយ​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃ​ផែនការ​នៃ​សុភមង្គល ដូចជា​ការ​ធ្លាក់ និង​ដង្វាយធួន ។

នៅក្នុង​ពិភព​ជីវិត​មុន​ជីវិត​លើ​ផែនដី លូស៊ីហ្វើ​បាន​បះបោរ​ទាស់នឹង​ព្រះ និង​ផែនការ​ទ្រង់ ហើយ​ការ​ជំទាស់​របស់​វា​កើន​ឡើង​តែ​កាន់តែ​ខ្លាំង​ឡើងៗ ។ វា​ច្បាំង​ដើម្បី​បំបាក់​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ការ​បង្កើត​ក្រុមគ្រួសារ ហើយ​នៅ​កន្លែង​ណា​ដែល​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង​ក្រុមគ្រួសារ​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង នោះ​វា​នឹង​ធ្វើអ្វីៗ​យ៉ាង​អស់​ពី​សមត្ថភាព​របស់​វា​ដើម្បី​រំខាន ។ វា​វាយ​ប្រហារ​អ្វីៗ​ទាំងអស់​ដែល​ពិសិដ្ឋ អំពី​ជីវិត​ផ្លូវ​ភេទ​របស់​មនុស្ស ហែក​បំបែក​វា​ចេញពី​ការ​បង្កើត​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដោយ​ប្រភេទ​នៃ​គំនិត និង​ទង្វើ​អសីលធម៌​ដ៏​គ្មាន​ព្រំដែន​មួយ ។ វា​ព្យាយាម​ដើម្បី​បញ្ចុះបញ្ចូល​បុរស និង​ ស្ត្រី ថា​ការ​រៀបការ និង​អាទិភាព​គ្រួសារ អាច​មិន​ត្រូវបាន​អើពើរ​បាន ឬ​បោះបង់​ចោល​បាន ឬ​យ៉ាង​ហោចណាស់​ក្លាយ​ទៅជា​ទាសករ​នៃ​អាជីព ភាព​ជោគជ័យ​ផ្សេងៗ និង ការ​ស្វែងរក​ការ​បំពេញ​ប្រាថ្នា​ខ្លួន និង​សេរីភាព​ជា​បុគ្គល​នោះ​ទេ ។ ច្បាស់ណាស់ មារសត្រូវ វា​សប្បាយ​ចិត្ត​នៅពេល​ឪពុក​ម្ដាយ មិន​យកចិត្ត​ទុកដាក់​បង្រៀន និង​បំពាក់បំប៉ន​ដល់​កូនៗ​របស់​ពួកគេ​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​ជំនឿ​ទៅលើ​ព្រះគ្រីស្ទ និង​កើត​ជាថ្មី​ខាង​វិញ្ញាណ​នោះ​ ។ បងប្អូន​ប្រុសស្រី មាន​រឿង​ជាច្រើន​ល្អៗ មានរឿង​ជាច្រើន​សំខាន់ ប៉ុន្តែ​មាន​រឿង​មួយ​ចំនួន​តូច​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​សំខាន់​បំផុត ។

ដើម្បី​ប្រកាស​អំពី​សេចក្ដី​ពិតជា​គ្រឹះ អំពី​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង​គ្រួសារ​ គឺ​មិន​ត្រូវ​មើល​រំលង ឬ​បន្ទាបបន្ថោក​ការលះបង់ និង ភាពជោគជ័យ​​នៃ​អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ ដែលពុំ​មាន​ភាព​ល្អ​ឥតខ្ចោះ​​នោះ​ឡើយ ។ បងប្អូន​មួយ​ចំនួន បាន​បដិសេធ​ពរជ័យ​នៃ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ដោយ​មូលហេតុ​ជាច្រើន រួមទាំង​ការ​ខ្វះ​ការរំពឹងទុក​សក្ដិសម ការ​ស្រឡាញ់​ភេទ​ដូចគ្នា ​ពិការភាព​ខាង​រូបកាយ និង​ខាង​សតិ​អារម្មណ៍ ឬ​ការ​ខ្លាច​នឹង​ភាព​បរាជ័យ ដែល​គ្រប​បាំង​សេចក្ដី​ជំនឿ មួយ​រយៈពេល ។ ឬ​អ្នក​បាន​រៀបការ​ហើយ ប៉ុន្តែ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​នោះ​ត្រូវ​បាន​បញ្ចប់ ហើយ​អ្នក​ត្រូវ​ទុក​ឲ្យ​នៅ​គ្រប់គ្រង​តែ​ម្នាក់ឯង ​ដែល​មនុស្ស​ពីរ​នាក់​រួមគ្នា អាច​ទ្រាំទ្រ​ទាំង​លំបាក ។ បងប្អូន​​មួយ​ចំនួន​បាន​រៀបការ​ហើយ​តែពុំ​អាច​មាន​កូនចៅ​ទោះ​ជា​មាន​បំណង​ និង​ការអធិស្ឋាន​ទូលអង្វរ​ដ៏​លើសលប់​ក្ដី ។

ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏​ដោយ មនុស្ស​គ្រប់រូប​មាន​អំណោយទាន មនុស្ស​គ្រប់រូប​មាន​ទេពកោសល្យ មនុស្ស​គ្រប់រូប​អាច​បរិច្ចាគ​ដើម្បី​លាត​ត្រដាង​អំពី​ផែនការ​របស់ព្រះ​នៅ​ក្នុង​ជំនាន់​និមួយៗ ។ មាន​អ្វី​ជាច្រើន​ដែល​ល្អ មាន​អ្វី​ជាច្រើន​សំខាន់-- ទោះ​ពេលខ្លះ​អ្វីៗ​ទាំងអស់​នោះ​ចាំបាច់​ក្នុង​ពេល​នេះ​ក្ដី--​តែ​អាច​សម្រេច​បាន​យ៉ាង​ហោច​ណាស់​ក្នុង​ស្ថានភាព​មិន​សូវល្អ​ដែរ ។ ដូច្នេះ​បងប្អូន​ជាច្រើន​បាន​ខំ​អស់ពី​សមត្ថភាព ។ ហើយ​នៅពេល​អ្នក​ដែល​រែក​បន្ទុកដ៏​ធ្ងន់​នៃ​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​ក្រោកឈរ​ឡើង​ការពារ​ផែនការ​របស់​ព្រះ ដើម្បី​តម្កើង​កូនចៅ​ទ្រង់ នោះ​យើង​ទាំងអស់​គ្នា​ត្រៀមខ្លួន​ដើម្បី​គាំទ្រ ។ ដោយ​ទំនុកចិត្ត យើង​ថ្លែងទីបន្ទាល់​ថា ដង្វាយធួន​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ បាន​រំពឹង​រង់ចាំ​ជាមុន ហើយ​នៅ​ទីបំផុត នឹងបង់​សង​រាល់​ការ​ខូចខាត និង​ការខ្វះខាត និងការ​បាត់បង់​ទាំងអស់​ចំពោះ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ដែល​ងាក​ទៅរក​ទ្រង់ ។ គ្មាន​នរណា​ម្នាក់ ត្រូវ​បានតាំង​ជាមុន​ដើម្បី​ទទួល​តិចជាង​នូវ​អ្វីៗ​ទាំងអស់​ដែល​ព្រះបិតា​មាន សម្រាប់​កូនចៅ​របស់​ទ្រង់​ឡើយ ។

ម្ដាយ​វ័យ​ក្មេង​មូយ​រូប ថ្មីៗ​នេះ​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​អំពី ការ​បារម្ភ​របស់​នាង​អំពី​ការ​ពុំ​មាន​សមត្ថភាព​គ្រប់គ្រាន់​នៅក្នុង​ការ​ហៅ​ដ៏​ខ្ពស់​បំផុត​នេះ ។ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា រឿង​ដែល​កង្វល់​នាង​គឺ​តូច​តាច​ទេ ហើយ​នាង​មិនចាំបាច់​បារម្ភ​ឡើយ នាង​ធ្វើ​បាន​ល្អ​ហើយ ។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា នាង​គ្រាន់តែ​ចង់​ឲ្យ​សព្វព្រះទ័យ​ព្រះ ហើយ​គោរព​តាម​ទំនុក​ចិត្ត​ទ្រង់ ។ ខ្ញុំ​ផ្ដល់​ពាក្យ​អះអាង ហើយ​នៅក្នុង​ដួងចិត្ត​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​បាន​ទូល​អង្វរ​សុំ​ឲ្យ​ព្រះ ជា​ព្រះវរបិតាសួគ៌​របស់​នាង នឹង​ជ្រោង​នាង​ឡើង​ដោយ​ក្ដីស្រឡាញ់​ទ្រង់ ហើយ​សាក្សី​នៃ​ការ​អនុមតិ​របស់​ទ្រង់ នៅពេល​នាង​ធ្វើ​កិច្ចការ​ងារ​របស់​ទ្រង់ ។

នេះ​គឺ​ជា​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​ខ្ញុំ​សម្រាប់​យើងទាំងអស់គ្នា​ថ្ងៃ​នេះ ។ សូម​ឲ្យ​យើង​ម្នាក់ៗ​រក​ឃើញ​នូវ​ការគាប់​ព្រះទ័យក្នុង​ព្រះនេត្រ​របស់​ទ្រង់ ។ សូម​ឲ្យ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​រីក​លូតលាស់​ឡើង ហើយ​ក្រុមគ្រួសារ​រីកចម្រើន ហើយ​ថា​អនាគត​របស់​យើង គឺ​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ពរជ័យ​ទាំងនេះ​នៅក្នុង​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ ឬ អត់ទេ សូម​ឲ្យ​ព្រះគុណ​របស់​ព្រះអម្ចាស់ នាំ​សុភមង្គល​ក្នុង​ពេលនេះ និង​សេចក្ដីជំនឿ​ទៅលើ​ការ​សន្យា​ដ៏​រឹងមាំ​នឹងកើតមាន ។ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​នាម​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។

កំណត់ចំណាំ

  1. សូមមើល Kevin Rudd, « Faith in Politics, » The Monthly, ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០០៦; themonthly.com.au/monthly-essays-kevin-rudd-faith-politics--៣០០ ។

  2. Dietrich Bonhoeffer, Letters and Papers from Prison,ed. Eberhard Bethge (ឆ្នាំ ១៩៥៣ ), ៤២–៤៣ ។

  3. សូមមើល, ឧទាហរណ៍, ទំនុក​ដំកើង ៨២:៦; កិច្ចការ ១៧:២៩; ហេព្រើរ ១២:៩; គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដី​សញ្ញា ៩៣:២៩, ៣៣; ម៉ូសេ ៦:៥១; អ័ប្រាហាំ ៣:២២ ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បាន​ផ្ដល់​នូវ​ព័ត៌មាន​លម្អិត​នេះ​ថា ៖ « គោលការណ៍​​ទីមួយ​​របស់​មនុស្ស គឺមាន​ជីវិត​ខ្លួនឯង​នៅ​ជាមួយ​ព្រះ។ ព្រះអង្គផ្ទាល់ បានដឹងថា ទ្រង់ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមវិញ្ញាណ [ឬ​បញ្ញា​ជាច្រើន ] និង​សិរីល្អទាំងឡាយ ដោយសារទ្រង់មាន​បញ្ញា​ច្រើនជាង បាន​មើល​ឃើញ​ត្រឹមត្រូវ ដើម្បី​រៀបចំ​ច្បាប់​ទាំងឡាយ ដោយ​ហេតុនោះ តួអង្គ​ដែលមាន​ជីវិត​ខ្លួន​ឯង អាច​មាន​ឯកសិទ្ធិ​មួយ ដើម្បី​រីកចម្រើន​ដូចជា​ទ្រង់។ …ទ្រង់​មាន​អំណាច​ដើម្បី​រៀបចំ​ច្បាប់ បង្រៀន​ដល់​អ្នក​មាន​បញ្ញា​ទន់​ខ្សោយ ដើម្បី​ពួកគេ​អាច​ត្រូវបាន​ដំកើង​ឡើង​ជាមួយនឹង​ទ្រង់ » (ការ​បង្រៀន​របស់ប្រធាន​នៃ​សាសនាចក្រ ៖ យ៉ូសែប ស៊្មីធ [ឆ្នាំ ២០០៧] ទំព័រ ២១០ )។

  4. ការ​បង្រៀន ៖ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ទំព័រ ២១០ ) ។

  5. អាលម៉ា 24:14 ។

  6. អាលម៉ា 42:8 ។

  7. អាលម៉ា ៤៩:៨; គូស​បញ្ជាក់​បន្ថែម សូម​មើល ផងដែរខ ២៦-៣៣

  8. អ័ប្រាហាំ ១៤:២៤-២៦

  9. ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បាន​ផ្ដល់​នូវ​ព័ត៌មាន​លម្អិត​នេះ​ថា ៖ « គម្រោង​របស់​ព្រះ មុន​ពេល​ការបង្កើត​នៃ​លោកិយ​នេះ គឺ​ថា​យើង​គួរតែ​ទទួល​រោងឧបោសថ [ រូបកាយ ] ដែល​តាមរយៈ​សេចក្តី​ស្មោះត្រង់ នោះ​យើង​នឹង​យក​ឈ្នះ ហើយ​ដោយ​ហេតុនោះ ទទួល​បាន​ការរស់ឡើង​វិញ​ពី​ស្លាប់ រួច​តាម​របៀប​នេះ យើង​ទទួល​បាន​សិរី​ល្អ កិត្តិនាម ចេស្តា និង ឫទ្ធានុភាព » ។ ព្យាការី​ក៏​បាន​ថ្លែង​ផងដែរ​ថា ៖ « យើង​មក​លើ​ផែនដី​នេះ ដើម្បី​យើង​អាច​មាន​រូបកាយ និង បង្ហាញ​វា​បរិសុទ្ធ​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ នៅក្នុង​នគរ​សេឡេស្ទាល ។ គោលការណ៍​នៃ​សុភមង្គល​ដ៏​មហិមា មាន​នៅក្នុង​ការមាន​រូបរាង​កាយ ។ អារក្សគ្មានរូបកាយទេ ហើយការគ្មានរូបកាយនេះ គឺជាទារុណកម្ម​របស់វា ។ វា​មាន​ចិត្ត​រីករាយ​ណាស់ នៅពេល​វា​អាច​ទទួល​បាន​រោង​ឧបោសថ​នៃ​មនុស្ស ហើយ​នៅពេល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បណ្តេញ​វា​ចេញ វា​បាន​សុំទ្រង់​ដើម្បី​ចូលទៅ​ក្នុង​ហ្វូងជ្រូក ដែល​បង្ហាញ​ថា វា​ចង់​បាន​រូបកាយ​របស់​សត្វជ្រូក ប្រសើរ​ជាជាង​គ្មាន​រូបកាយ។ គ្រប់​តួអង្គ​ដែល​មាន​រូបកាយ​ទាំងអស់ មាន​អំណាច​លើ​អ្វី​ដែល​គ្មាន​រូបកាយ » ។(ការបង្រៀន ៖ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ២១១ ) ។

  10. សូម​មើល យ៉ូប ៣៨:៧ ។

  11. យ៉ូហាន ១:៣; សូម​មើល​ផងដែរ គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដី​សញ្ញា ៧៦:២៣–២៤

  12. សូមមើលកូរិនថូស​ទី ១ ១៥:២១–២២; នីហ្វៃទី ១ ២:២៥

  13. សូម​មើល នីហ្វៃទី ២ ២:១៥–១៨; អាលម៉ា ១២:២៤; គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដី​សញ្ញា ២៩:៣៩; ម៉ូសេ ៤:៣។ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បាន​និយាយ​​ថា ៖ « មនុស្ស​ទាំងអស់ ត្រូវបានទទួលសិទ្ធិសេរីភាពរបស់ពួកគេ ដ្បិត​ព្រះ​បាន​តែងតាំង​មកដូច្នោះ ។ ទ្រង់​បាន​បង្កើត​មនុស្ស​លោក​ឱ្យ​ធ្វើជា​ភ្នាក់ងារ​ខាងសីលធម៌ ហើយ​បាន​ប្រទាន​ដល់​ពួកគេ​នូវ​អំណាច ដើម្បី​ជ្រើសរើស​ល្អ ឬ​អាក្រក់ ដើម្បី​ស្វែងរក​អ្វី​ដែល​ល្អ តាមរយៈ​ការតស៊ូ​នៅលើ​ផ្លូវ​នៃ​បរិសុទ្ធភាព នៅក្នុង​ជីវិត​នេះ ដែល​នាំ​សេចក្តី​សុខសាន្ត​មក​ក្នុង​គំនិត ហើយ​រីករាយ​នឹង​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​នៅ​ទីនេះ និង ភាពពេញលេញ​នៃ​ក្តីអំណរ និង សុភមង្គល​នៅខាង​ស្តាំ​ព្រះហស្ត​របស់​ទ្រង់​នៅ​បរលោកនាយ ឬ ត្រូវ​តស៊ូ​នៅលើ​ផ្លូវ​អាក្រក់​មួយ បន្ត​ស្ថិតនៅ​ក្នុង​អំពើ​បាប និង ការបះបោរ​ទាស់​នឹង​ព្រះ ដោយ​ហេតុនោះ នាំ​មក​នូវ​ការដាក់ទោស​ចំពោះ​ព្រលឹង​របស់​ពួកគេ​នៅក្នុង​ពិភពលោក​នេះ និង ការបរាជ័យ​ដ៏​អស់​កល្បជានិច្ច​នៅក្នុង​ពិភព​ខាង​មុខ » ។ ព្យាការី​ក៏​បាន​កត់ចំណាំ​ផងដែរ​ថា ៖ « សាតាំង​មិន​អាច​ទាក់ចិត្ត​យើង តាមរយៈ​ការល្បួង​របស់​វា​ទេ លុះត្រា​តែ​យើង​យល់​ព្រម និង ប្រគល់​ដួងចិត្ត​របស់​យើង​ទៅ​តាម​វា ។ ធម្មជាតិ​របស់​យើង គឺ​ថា​យើង​អាច​ទប់ទល់​នឹង​អារក្ស​បាន បើសិន​ជាយើង​មិនត្រូវ​បាន​បង្កើត​មក​ដូច្នោះ​ទេ នោះយើង​នឹង​មិន​អាច​ធ្វើ​ជា​ភ្នាក់ងារ ដែល​មាន​សេរីភាព​បាន​ទេ » (ការ​បង្រៀន ៖ យ៉ូសែប ស៊្មីធ 213 ) ។

  14. សូមមើលលោកុប្បត្តិ ៣:២២-២៤; អាលម៉ា ៤២:២-៦; ម៉ូសេ ៤:២៨-៣១ ។

  15. ទោះជា​អ្នក​ទាំងឡាយ​ដែល​ពុំ​ប្រែចិត្ត ត្រូវ​បាន​ប្រោសលោះ​ពី​សេចក្ដីស្លាប់​ខាង​វិញ្ញាណ​ដោយ​ដង្វាយធួន​ដែលពួកគេ​អាច​មក​ម្ដង​ទៀត​ចូល​ក្នុង​វត្តមាន​របស់​ព្រះ​សម្រាប់​ការ​ជំនុំជំរះ​ចុង​ក្រោយ ( សូមមើលហេលេមិន ១៤:១៧; នីហ្វៃទី ៣ ២៧:១៤-១៥ ) ។

  16. ការបង្រៀន​ ៖ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ទំព័រ ២១០ ) ។

  17. សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្តី​សញ្ញា ៩៣:៣៦-៤០

  18. សូម​មើល ម៉ូសេ ៦:៥១-៥៩

  19. មនុស្ស​អាច​នឹង​ភក្ដី​ចំពោះគ្នា​ទៅវិញទៅមក​នៅក្នុង​ទំនាក់ទំនង​ក្រៅ​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយ​កូនៗ​អាច​កើត​មក និង​បីបាច់ ពេល​ខ្លះ​មានជោគជ័យ ជាង​បរិដ្ឋាន​​គ្រួសារ​ដែល​មានឪពុក​ម្ដាយ​បានរៀបការ ។ ប៉ុន្តែ​មធ្យមភាគ និង​ភាគច្រើន​នៃ​ករណីនេះ ភស្ដុតាង​នៃ​ផល​ប្រយោជន៍​សង្គម​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយ​បើ​ប្រៀបធៀប​នឹង​លទ្ធផល​ចម្បង​សម្រាប់​កូនៗ​នៅក្នុង​ក្រុមគ្រួសារ ដែលបាន​គ្រប់គ្រង​ដោយ​បុរស និង​ ស្ត្រី​ដែលបាន​រៀបការ​ គឺ​មាន​ទំហំធំជាង​ ។ ផ្ទុយ​ទៅវិញ ចំណាយ​ក្នុង​សង្គម និង​សេដ្ឋកិច្ច​ទៅលើអ្វីមួយ ដែល​អ្នក​អត្ថាធិប្បាយ​បាន​ហៅថា « ការ​គេចចេញពីគ្រួសារ​ជាសាកល » មាន​ទម្ងន់ធ្ងន់​ឡើង​នៅក្នុង​សង្គម ។ សៀភៅកាតាឡុក ​Nicholas Eberstadt បង្ហាញ​ពី​​ការ​ធ្លាក់ចុះ​នៅទូទាំង​ពិភពលោក​ចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍ និង​ការ​ចិញ្ចឹម​កូនចៅ និង​និន្នាការ​ទាក់ទង​នឹង​គេហដ្ឋាន​ដែលគ្មាន​ឪពុក និង​ការ​លែងលះ ហើយ​បាន​សង្កេត​ឃើញ​ថា ៖ « ឥទ្ធិពល​ដ៏មហន្ដរាយ​ទៅលើ​ចំនួន​កូន​ដែល​កើត​មកពុំ​ទទួល​បាន​គុណសម្បត្តិ​ពីក្រុមគ្រួសារដោយការ​គេចចេញពីគ្រួសារ គឺ​បង្ហាញ​ល្មម​គ្រប់គ្រាន់ហើយ ។ ក៏ដូចគ្នាផងដែរ​ចំពោះ​តួនាទីដ៏​ខូចខាត​បំផុត​នៃការ​លែងលះ និង​ការ​ចិញ្ចឹមកូនក្រៅ​ចំណង​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ធ្វើ​ឲ្យ​មានគំលាតប្រាក់​ចំណូល និងទ្រព្យ​សម្បត្តិ​​កាន់តែ​ធ្ងន់ធ្ងរ​ឡើងៗ​ ប៉ុន្តែ​ជា​ពិសេស​សម្រាប់​កុមារ ។ មែន​ហើយ កុមារ​គឺ​ឆាប់​ងើប​ឡើង​វិញ ហើយ​អ្វីៗទាំងអស់​នោះ ។ ប៉ុន្តែ​ការ​គេច​ចេញពីគ្រួសារ កើត​ឡើងភាគ​ច្រើន​​បំផុត​នៅ​ពេលក្មេងទទួល​ការ​​​​ឈឺចាប់​ ។​ ហើយ​ការ​គេចចេញ​នោះ គឺ​ជា​ការ​អនុវត្ត​ដែលពុំអាច​អភ័យទោស​ឲ្យ​បាន​ចំពោះ​មនុស្ស​ចាស់​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យឈឺ​ចាប់ » ។ ( សូមមើល « The Global Flight from the Family, » Wall Street Journal, ថ្ងៃទី ២១  , ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៥; wsj.com/articles/nicholas-eberstadt-the-global-flight-from-the-family-1424476179 ) ។

  20. « ក្រុម​គ្រួសារ ៖ ការប្រកាស​ដល់​ពិភពលោក » Ensign Liahona, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ១២៩ ។

  21. សូមមើល លោកុប្បត្តិ ១:២៦–២៨; ២:៧, ១៨, ២១–២៤; ៣:២០; ម៉ូសេ ២:២៦–២៨; ៣:៧–៨, ១៨, ២០–២៤; ៤:២៦