ພັກຮ້ອນຢູ່ນຳປ້າ ໂຣສ໌
ໂດຍ ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ
ທີ່ປຶກສາທີສອງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ
ເມື່ອທ່ານເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງອັນແຈ່ມແຈ້ງ ແຫ່ງການເປັນສານຸສິດຂອງທ່ານ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າສັດທາຈະໃຫ້ພະລັງແກ່ທ່ານໃນແຕ່ລະບາດກ້າວ ຕາມເສັ້ນທາງຂອງທ່ານ.
ເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫລາຍທີ່ໄດ້ມາຮ່ວມກັບທ່ານໃນມື້ນີ້, ແລະ ມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ທີ່ສາດສະດາທີ່ຮັກຂອງເຮົາ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ໄດ້ມາຮ່ວມນຳ; ພວກເຮົາຮັກທ່ານ. ພວກເຮົາມີຄວາມເສຍໃຈຫລາຍທີ່ໄດ້ສູນເສຍເພື່ອນທີ່ດີ ແລະ ອັກຄະສາວົກທີ່ແທ້ຈິງສາມທ່ານ ຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄປ. ພວກເຮົາຄິດຮອດປະທານແພ໊ກເກີ, ແອວເດີ ແພຣີ, ແລະ ແອວເດີ ສະກາດ; ພວກເຮົາຮັກພວກເພິ່ນ. ພວກເຮົາໄດ້ອະທິຖານເພື່ອຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນຂອງພວກເພິ່ນນຳດ້ວຍ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລໍຄອຍກອງປະຊຸມນີ້ດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ—ເພງທີ່ມ່ວນອອນຊອນ ແລະ ຄຳແນະນຳຈາກເອື້ອຍນ້ອງທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈ ຊຶ່ງນຳພຣະວິນຍານຢ່າງຫລວງຫລາຍມາສູ່ພວກເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າກາຍເປັນຄົນດີຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ ຫລັງຈາກໄດ້ມາຮ່ວມກັບທ່ານ.
ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຈະເອົາມາກ່າວກັບທ່ານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບວິທີທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນ. ວິທີທີ່ພຣະອົງສອນເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈ ກ່ຽວກັບຄວາມຈິງທີ່ສູງສົ່ງ ໂດຍໃຊ້ເລື່ອງເລົ່າທີ່ງ່າຍໆ. ຄຳອຸປະມາຂອງພຣະອົງ ໄດ້ເຊື້ອເຊີນສານຸສິດຂອງພຣະອົງໃຫ້ຮັບເອົາຄວາມຈິງ ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ດ້ວຍຈິດໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ດ້ວຍຫົວໃຈຂອງເຂົາເຈົ້ານຳອີກ, ແລະ ນຳໃຊ້ຫລັກທຳນິລັນດອນໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເຂົາເຈົ້າດ້ວຍ.1 ປະທານມອນສັນ ທີ່ຮັກຂອງເຮົາ ກໍເປັນຜູ້ໜຶ່ງ ທີ່ສອນດ້ວຍປະສົບການສ່ວນຕົວຂອງເພິ່ນ.2
ມື້ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຢາກເອົາເລື່ອງໜຶ່ງມາແບ່ງປັນຄືກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານໃຫ້ຮັບຟັງ ດ້ວຍພຣະວິນຍານ. ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະຊ່ອຍທ່ານໃຫ້ພົບເຫັນຂ່າວສານ ສຳລັບທ່ານ ຢູ່ໃນຄຳອຸປະມາເລື່ອງນີ້.
ປ້າ ໂຣສ໌
ເລື່ອງນີ້ ແມ່ນກ່ຽວກັບນາງນ້ອຍຄົນໜຶ່ງຊື່ ອີວາ. ມີສິ່ງສຳຄັນຢູ່ສອງຢ່າງ ທີ່ທ່ານຄວນຮູ້ກ່ຽວກັບນາງ ອີວາ. ຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນ ນາງມີອາຍຸໄດ້ 11 ປີ ຢູ່ໃນເລື່ອງນີ້. ແລະ ອີກຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນ ນາງ ບໍ່ ຢາກໄປຢູ່ນຳປ້າ ໂຣສ໌ ຂອງນາງ ຈັກໜ້ອຍເລີຍ. ບໍ່ໄປແທ້ໆ. ບໍ່ມີທາງ.
ແຕ່ແມ່ຂອງນາງ ອີວາ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການຜ່າຕັດ ທີ່ໃຊ້ເວລາພັກຟື້ນດົນນານ. ສະນັ້ນ ພໍ່ແມ່ຂອງນາງ ອີວາ ຈຶ່ງໄດ້ສົ່ງນາງໄປຢູ່ນຳປ້າ ໂຣສ໌ ໃນລະດູຮ້ອນ.
ໃນຈິດໃຈຂອງນາງ ອີວາ ກໍມີເຫດຜົນຫລາຍພັນຢ່າງວ່າ ມັນເປັນແນວຄິດທີ່ບໍ່ດີ. ເພາະຢ່າງໜຶ່ງ, ມັນໝາຍຄວາມວ່າ ນາງຕ້ອງຢູ່ຫ່າງໄກຈາກແມ່. ມັນຍັງໝາຍຄວາມວ່າ ຕ້ອງໄປຈາກຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນຂອງນາງ. ພ້ອມນີ້, ນາງກໍບໍ່ຮູ້ຈັກປ້າ ໂຣສ໌ ດີປານໃດ. ນາງກໍມີຄວາມສຸກຢູ່ແລ້ວ ນຳຄອບຄົວຂອງນາງ.
ບໍ່ວ່າ ນາງຈະໂຕ້ຕອບ ຫລື ບໍ່ເຫັນດ້ວຍ ຫລາຍປານໃດກໍຕາມ, ແຕ່ບໍ່ສາມາດປ່ຽນການຕັດສິນໃຈຂອງພໍ່ແມ່ໄດ້. ສະນັ້ນ ນາງ ອີວາ ຈຶ່ງຈັດເສື້ອຜ້າ ຍັດໃສ່ກະເປົາ ແລະ ໄດ້ຂຶ້ນລົດໄປບ້ານປ້າ ໂຣສ໌ ກັບພໍ່.
ທັນທີທີ່ນາງ ອີວາ ໄດ້ກ້າວຂາເຂົ້າເຮືອນນັ້ນ, ນາງກໍບໍ່ມັກແລ້ວ.
ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງແມ່ນເກົ່າແກ່! ທຸກຊອກທຸກມຸມ ແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍປຶ້ມເກົ່າ, ຂວດແກ້ວສີຕ່າງໆທີ່ແປກໆ, ແລະ ກະຖັງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍໝາກຕຸ້ມ, ໂບ, ແລະ ກະດຸມ.
ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ຢູ່ເຮືອນນັ້ນຄົນດຽວ; ລາວບໍ່ເຄີຍແຕ່ງງານ. ມີແມວໂຕໜຶ່ງສີຂີ້ເທົ່າຢູ່ນຳ ຊຶ່ງມັນມັກປີນຂຶ້ນໄປງອຍຢູ່ບ່ອນສູງ, ຈ້ອງມອງເບິ່ງຂ້າງລຸ່ມ ດ້ວຍແວວຕາແບບເສືອຢາກກິນເນື້ອ.
ທຸກບ່ອນຢູ່ໃນເຮືອນ ເບິ່ງຄືເປົ່າປ່ຽວ. ເຮືອນນັ້ນຢູ່ເຂດຊົນນະບົດ, ຊຶ່ງເຮືອນແຕ່ລະຫລັງ ຢູ່ຫ່າງໄກກັນ. ບໍ່ມີເດັກນ້ອຍອາຍຸລຸ້ນລາວຄາວດຽວກັນກັບນາງ ອີວາ ຢູ່ໃກ້ ພາຍໃນໜຶ່ງກິໂລແມັດ. ສິ່ງນີ້ກໍເຮັດໃຫ້ນາງ ອີວາ ຮູ້ສຶກເປົ່າປ່ຽວຄືກັນ.
ໃນຕອນທຳອິດ ນາງບໍ່ໄດ້ສົນໃຈກັບປ້າ ໂຣສ໌ ຫລາຍປານໃດ. ນາງພຽງແຕ່ຄິດເຖິງແມ່ຂອງນາງ. ບາງເທື່ອ, ນາງບໍ່ຫລັບບໍ່ນອນ ເພາະອະທິຖານດ້ວຍສຸດຈິດສຸດໃຈ ຂໍໃຫ້ແມ່ຂອງນາງຫາຍດີ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແນວນັ້ນທັນທີ, ແຕ່ນາງ ອີວາ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນ ຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ຄອຍດູແລແມ່ຂອງນາງຢູ່.
ໃນທີ່ສຸດ ນາງໄດ້ຍິນວ່າ ການຜ່າຕັດໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປດ້ວຍດີ, ແລະ ບັດນີ້ ສິ່ງທີ່ນາງ ອີວາ ຕ້ອງເຮັດ ແມ່ນຕ້ອງອົດທົນ ຈົນເຖິງທ້າຍລະດູຮ້ອນ. ແຕ່ນາງເບື່ອທີ່ຈະອົດທົນກັບມັນຫລາຍທີ່ສຸດ!
ເມື່ອນາງສະບາຍໃຈຫລາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບແມ່ຂອງນາງ, ນາງ ອີວາ ຈຶ່ງເລີ່ມຕົ້ນສົນໃຈກັບປ້າ ໂຣສ໌ ຫລາຍຂຶ້ນ. ລາວເປັນຄົນຕຸ້ຍ—ທຸກສິ່ງກ່ຽວກັບລາວ ກໍໃຫຍ່ໝົດ: ສຽງ, ຮອຍຍິ້ມ, ແລະ ບຸກຄະລິກລັກສະນະ ກໍໃຫຍ່ຄືກັນ. ການເດີນໄປມາກໍຫຍຸ້ງຍາກ, ແຕ່ລາວມັກຮ້ອງເພງ ແລະ ຫົວ ໃນຂະນະທີ່ລາວເຮັດວຽກ, ແລະ ສຽງຫົວຂອງລາວດັງກ້ອງໄປທົ່ວເຮືອນ. ທຸກຄືນ ລາວຈະນັ່ງຢູ່ຕັ່ງສະລົ້ງທີ່ໜາ, ຈັບປຶ້ມພຣະຄຳພີຂຶ້ນມາ, ແລະ ອ່ານອອກສຽງ. ແລະ ໃນຂະນະທີ່ລາວອ່ານ, ບາງເທື່ອລາວໄດ້ອອກຄວາມຄິດຄວາມເຫັນນຳອີກ ເຊັ່ນ “ໂອ້, ລາວບໍ່ຄວນເຮັດແບບນັ້ນ!” ຫລື “ຂ້ອຍຢາກມີຊີວິດຢູ່ຕອນນັ້ນເດ້!” ຫລື “ຈັ່ງແມ່ນເປັນຄຳທີ່ປະທັບໃຈແທ້ໆ ທີ່ເຄີຍໄດ້ຍິນມາ!” ແລະ ທຸກແລງ ໃນຂະນະທີ່ທັງສອງໄດ້ຄຸເຂົ່າ ອະທິຖານຢູ່ຂ້າງຕຽງນອນຂອງນາງ ອີວາ, ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ກ່າວຄຳອະທິຖານທີ່ຊາບຊຶ້ງທີ່ສຸດ, ຂອບພຣະໄທພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງລາວ ສຳລັບນົກ ແລະ ຕົ້ນໄມ້, ສຳລັບແສງອາທິດກ່ອນຕົກດິນ ແລະ ດວງດາວ, ແລະ ສຳລັບການມີຊີວິດຢູ່. ຟັງແລ້ວ ນາງ ອີວາ ຄິດວ່າ ປ້າ ໂຣສ໌ ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ ຄືກັນກັບເພື່ອນຄົນໜຶ່ງ.
ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ນາງ ອີວາ ໄດ້ພົບເຫັນບາງສິ່ງທີ່ໜ້າປະຫລາດໃຈ: ປ້າ ໂຣສ໌ ເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກຫລາຍທີ່ສຸດ ທີ່ນາງເຄີຍຮູ້ຈັກ!
ແຕ່ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດ?
ແມ່ນຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມສຸກ?
ລາວບໍ່ເຄີຍແຕ່ງງານ, ລາວບໍ່ເຄີຍມີລູກ, ລາວບໍ່ມີໃຜມາຢູ່ເປັນເພື່ອນ ນອກຈາກແມວທີ່ໜ້າຢ້ານກົວໂຕນັ້ນ, ແລະ ລາວກໍບໍ່ສະດວກ ແມ່ນແຕ່ຜູກສາຍເກີບ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນຂັ້ນໄດກໍຍາກ.
ຕອນລາວເຂົ້າໄປໃນເມືອງ, ລາວຈະໃສ່ໝວກໃບໃຫຍ່ໆສີເຫລືອງ ທີ່ເປັນຕາໜ້າອາຍ. ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຫົວຂວັນລາວ. ກົງກັນຂ້າມ ຜູ້ຄົນໄດ້ເຂົ້າມາຫາລາວ, ຢາກເວົ້າລົມກັບລາວ. ປ້າ ໂຣສ໌ ເຄີຍເປັນນາຍຄູ, ແລະ ກໍບໍ່ເປັນເລື່ອງແປກແນວໃດ ສຳລັບຄົນທີ່ເຄີຍເປັນນັກຮຽນຂອງລາວ—ຕອນນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ແລະ ກໍມີລູກມີເຕົ້າແລ້ວ—ໄດ້ເຂົ້າມາທັກທາຍລາວ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຂອບໃຈລາວ ສຳລັບການເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ສ່ວນຫລາຍເຂົາເຈົ້າຫົວສະອິກສະອ້ອຍ. ບາງເທື່ອກໍນ້ຳຕາໄຫລ.
ໃນລະດູຮ້ອນນັ້ນ, ນາງ ອີວາ ໄດ້ໃຊ້ເວລານຳປ້າ ໂຣສ໌ ຫລາຍສົມຄວນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄປຍ່າງຫລິ້ນນຳກັນ, ແລະ ນາງ ອີວາ ໄດ້ຮຽນຮູ້ເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງນົກຈອກໃຫຍ່ ກັບ ນົກຈອກນ້ອຍ. ນາງໄດ້ໄປເກັບໝາກແບຣີ ແລະ ໄດ້ເຮັດໝາກໄມ້ກວນ ຈາກໝາກກ້ຽງ. ນາງໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບແມ່ຕູ້ທວດ ຜູ້ໄດ້ໜີຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ຂຶ້ນເຮືອຂ້າມນ້ຳຂ້າມທະເລ, ແລະ ຍ່າງຂ້າມທົ່ງພຽງໄປກັບຜູ້ບຸກເບີກ.
ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນ ນາງ ອີວາ ໄດ້ຄົ້ນພົບເຫັນສິ່ງໜຶ່ງອີກທີ່ໜ້າຕື່ນຕົກໃຈຫລາຍ: ບໍ່ພຽງແຕ່ປ້າ ໂຣສ໌ ເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກຫລາຍທີ່ສຸດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ນາງ ອີວາ ໄດ້ພົບເຫັນຕົນເອງວ່າ ນາງກໍມີຄວາມສຸກຫລາຍ ເມື່ອນາງໄດ້ຢູ່ໃກ້ປ້າຂອງນາງ.
ຊ່ວງໄລຍະລະດູຮ້ອນ ໄດ້ຜ່ານໄປຢ່າງໄວ. ກ່ອນນາງຮູ້ສຶກ, ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ເວົ້າວ່າ ບໍ່ດົນນາງ ອີວາ ກໍຈະໄດ້ກັບຄືນໄປຫາຄອບຄົວຂອງນາງແລ້ວ. ເຖິງແມ່ນວ່ານາງ ອີວາ ໄດ້ລໍຄອຍເຖິງເວລານັ້ນ ນັບແຕ່ມື້ນາງໄດ້ມາຮອດ, ແຕ່ນາງບໍ່ແນ່ໃຈກັບຄວາມຮູ້ສຶກ ກ່ຽວກັບມັນໃນເວລານີ້. ນາງຮູ້ສຶກວ່າ ນາງຈະຄິດຮອດເຮືອນຫລັງທີ່ເກົ່າໆຫລັງນີ້ ທີ່ມີແມວຄອຍຈ້ອງມອງຢູ່ ແລະ ຄິດຮອດປ້າ ໂຣສ໌ ຂອງນາງ.
ໜຶ່ງມື້ ກ່ອນທີ່ພໍ່ຂອງນາງຈະມາຮັບເອົານາງ, ນາງ ອີວາ ໄດ້ຖາມຄຳຖາມທີ່ນາງຢາກຖາມມາຫລາຍອາທິດແລ້ວ ວ່າ: “ປ້າ ໂຣສ໌, ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງມີຄວາມສຸກຫລາຍແທ້?”
ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ຫລຽວເບິ່ງນາງຢ່າງລະມັດລະວັງ ແລະ ໄດ້ພານາງໄປຫາຮູບແຕ້ມແຜ່ນໜຶ່ງ ທີ່ຫ້ອຍຢູ່ຝາ ໃນຫ້ອງຮັບແຂກ. ມັນເປັນຂອງຂວັນຈາກເພື່ອນຜູ້ມີພອນສະຫວັນທີ່ຮັກແພງຄົນໜຶ່ງ.
“ເຈົ້າເຫັນຫຍັງຢູ່ໃນນັ້ນ?” ລາວຖາມ.
ນາງ ອີວາ ເຄີຍເຫັນຮູບແຕ້ມແຜ່ນນັ້ນມາກ່ອນ, ແຕ່ນາງບໍ່ໄດ້ເບິ່ງມັນໃກ້ໆ. ຮູບຂອງເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງ ນຸ່ງເຄື່ອງຊາວບຸກເບີກ ກຳລັງເຕັ້ນຫລິ້ນຢູ່ຕາມທົ່ງສີຄາມ. ຫຍ້າ ແລະ ຕົ້ນໄມ້ກໍຂຽວສະພັ່ງ. ນາງ ອີວາ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ມັນເປັນຮູບຂອງເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງ. ເບິ່ງຄືວ່າ ລາວກຳລັງເຕັ້ນຫລິ້ນຢູ່.”
“ແມ່ນແລ້ວ, ມັນແມ່ນຮູບເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງ ຜູ້ບຸກເບີກ ກຳລັງເຕັ້ນໄປດ້ວຍຄວາມສຸກ,” ປ້າ ໂຣສ໌ ເວົ້າ. “ປ້າຄິດວ່າ ມັນຄົງມີວັນທີ່ມືດມົວ ແລະ ເສົ້າໝອງສຳລັບຜູ້ບຸກເບີກ. ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນລຳບາກຫລາຍ—ເກີນກວ່າທີ່ເຮົາຈະສາມາດວາດພາບໄດ້. ແຕ່ໃນຮູບແຜ່ນນີ້, ທຸກສິ່ງແຈ່ມໃສ ແລະ ມີຄວາມຫວັງ. ນາງນ້ອຍຄົນນີ້ ມີຄວາມສຸກໃນທຸກບາດກ້າວ, ແລະ ນາງໄດ້ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ, ສູງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ.”
ນາງ ອີວາ ໄດ້ມິດງຽບຢູ່, ສະນັ້ນ ປ້າ ໂຣສ໌ ຈຶ່ງໄດ້ເວົ້າຕໍ່ໄປວ່າ, “ມີຫລາຍສິ່ງໃນຊີວິດນີ້ ທີ່ບໍ່ເປັນໄປຕາມທີ່ເຮົາຄາດຄິດ, ແລະ ບາງຄົນຈະມອງໂລກໃນແງ່ຮ້າຍ ແລະ ເສົ້າໃຈ. ແຕ່ປ້າຮູ້ຈັກຜູ້ຄົນທີ່, ເຖິງແມ່ນມັນບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າຄາດຄິດ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຄວາມອັດສະຈັນໃຈ ແລະ ຄວາມມະຫັດສະຈັນຂອງຊີວິດ. ຄົນເຫລົ່ານັ້ນ ເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກຫລາຍ ທີ່ປ້າເຄີຍຮູ້ຈັກມາ.”
“ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ສາມາດປ່ຽນອາລົມທັນທີ, ຈາກມີຄວາມໃຈຮ້າຍ ຫາ ການມີຄວາມສຸກ,” ນາງ ອີວາ ເວົ້າ.
“ອາດເປັນແນວນັ້ນບໍ່ໄດ້,” ປ້າ ໂຣສ໌ ຍິ້ມອອກມາ, “ແຕ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສ້າງເຮົາ ເພື່ອໃຫ້ໂສກເສົ້າ. ພຣະອົງໄດ້ສ້າງເຮົາ ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມສຸກ!3 ສະນັ້ນ ຖ້າຫາກເຮົາໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະອົງ, ພຣະອົງຈະຊ່ອຍເຫລືອເຮົາໃຫ້ເຫັນສິ່ງທີ່ດີ, ແຈ່ມໃສ, ທີ່ມີຄວາມຫວັງ ໃນຊີວິດ. ແລະ ແນ່ນອນທີ່ສຸດ, ໂລກຈະແຈ່ມໃສຫລາຍຂຶ້ນ. ແມ່ນແລ້ວ, ມັນຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນໃນທັນທີທັນໃດ, ແຕ່ຕາມຈິງແລ້ວ, ມີສິ່ງໃດແດ່ທີ່ເກີດຂຶ້ນ ໃນທັນທີທັນໃດ? ເບິ່ງແລ້ວ ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ, ເຊັ່ນດຽວກັບເຂົ້າຈີ່ທີ່ເຮົາເຮັດເອງ ຫລື ໝາກກ້ຽງກວນ ຕ້ອງໃຊ້ເວລາ, ໃຊ້ຄວາມອົດທົນ ແລະ ເຫື່ອແຮງ.”
ນາງ ອີວາ ໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບມັນບຶດໜຶ່ງ ແລ້ວເວົ້າວ່າ, “ບາງທີ ບໍ່ໄດ້ເປັນເລື່ອງງ່າຍສຳລັບຄົນ ທີ່ບໍ່ມີທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ດີພ້ອມ ໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ.”
“ນາງ ອີວາ ເອີຍ, ເຈົ້າຄິດວ່າ ຊີວິດຂອງປ້າດີພ້ອມທຸກຢ່າງຊັ້ນບໍ?” ລາວໄດ້ນັ່ງຢູ່ກັບນາງ ອີວາ ຢູ່ສະລົ້ງທີ່ໜາຂອງລາວ. “ມັນໄດ້ມີບາງເວລາທີ່ປ້າມີຄວາມທໍ້ຖອຍໃຈຫລາຍ, ຈົນວ່າປ້າບໍ່ຢາກມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປ.”
“ເຈົ້ານີ້ຫວະ?” ນາງ ອີວາ ຖາມ.
ປ້າ ໂຣສ໌ ງຶກຫົວ. “ມີຫລາຍສິ່ງທີ່ປ້າຢາກມີ ໃນຊີວິດນີ້.” ໃນຂະນະທີ່ລາວເວົ້າ, ນ້ຳສຽງທີ່ໂສກເສົ້າ ໄດ້ອອກມາຈາກປາກຂອງລາວ ຊຶ່ງນາງ ອີວາ ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນມາກ່ອນ. “ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ມັນບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ມັນເຮັດໃຫ້ຜິດຫວັງເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ. ມື້ໜຶ່ງ ປ້າສຳນຶກໄດ້ວ່າ ມັນຈະບໍ່ມີວັນເປັນຕາມທີ່ປ້າຫວັງໄວ້. ມັນເປັນຕອນທີ່ປ້າເສົ້າໃຈຫລາຍ. ປ້າເກືອບຍອມແພ້ ແລະ ໂສກເສົ້າ.”
“ແລ້ວ ເຈົ້າເຮັດແນວໃດ?”
“ບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງໃນເວລານັ້ນ. ປ້າມີແຕ່ໃຈຮ້າຍ. ປ້າເປັນແບບຄົນບ້າ ທີ່ບໍ່ມີໃຜຢາກຢູ່ໃກ້.” ແລ້ວລາວໄດ້ຫົວຄ່ອຍໆ, ບໍ່ໄດ້ເປັນການຫົວດັງກ້ອງ. “‘ບໍ່ຍຸດຕິທຳ’ ເປັນເພງທີ່ປ້າໄດ້ຮ້ອງແລ້ວຮ້ອງອີກ ຢູ່ໃນໃຈ. ແຕ່ໃນທີ່ສຸດ ປ້າໄດ້ຄົ້ນພົບເຫັນບາງສິ່ງ ທີ່ປ່ຽນຊີວິດຂອງປ້າ.”
“ແມ່ນຫຍັງ?”
“ສັດທາ,” ປ້າ ໂຣສ໌ ຍິ້ມ. “ປ້າໄດ້ຄົ້ນພົບ ສັດທາ. ແລະ ສັດທາ ໄດ້ພາໄປສູ່ ຄວາມຫວັງ. ແລະ ສັດທາ ແລະ ຄວາມຫວັງ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ປ້າມີຄວາມໝັ້ນໃຈວ່າ ມື້ໜຶ່ງປ້າຈະເຂົ້າໃຈທຸກສິ່ງ, ວ່າເປັນເພາະພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ທຸກສິ່ງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ ຈະຖືກປ່ຽນແປງໃຫ້ຖືກຕ້ອງ. ຫລັງຈາກນັ້ນ, ປ້າໄດ້ເຫັນເສັ້ນທາງທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າປ້າ ວ່າມັນບໍ່ໄດ້ເສົ້າໝອງ ແລະ ເປັນຝຸ່ນ ດັ່ງທີ່ປ້າຄິດ. ປ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເຫັນສີຄາມ ທີ່ແຈ່ມໃສ, ສີຂຽວສະພັ່ງ, ແລະ ສີແດງຈາດຈ້າ, ແລ້ວປ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈວ່າ ຕ້ອງໄດ້ເລືອກເຮັດບາງສິ່ງ—ປ້າຈະກົ້ມໜ້າຍ່າງ ເຕະຝຸ່ນໄປຕາມທາງແຫ່ງຄວາມສົງສານຕົນເອງ, ຫລື ຈະມີສັດທາໜ້ອຍໜຶ່ງ, ນຸ່ງເຄື່ອງສວຍງາມ, ໃສ່ເກີບເຕັ້ນລຳ, ແລະ ເຕັ້ນໄປຕາມທາງແຫ່ງຊີວິດ, ຮ້ອງເພງໄປນຳ.” ບັດນີ້ ນ້ຳສຽງຂອງລາວຄືກັບສຽງຮອຍຕີນຂອງນາງນ້ອຍທີ່ກຳລັງເຕັ້ນໄປຕາມທົ່ງ ຢູ່ໃນຮູບແຕ້ມນັ້ນ.
ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ຢື້ໄປເອົາພຣະຄຳພີເຫລັ້ມເກົ່າໆຂອງລາວ ທີ່ວາງຢູ່ສົ້ນໂຕະ ແລ້ວວາງໄວ້ໃນຕັກຂອງລາວ. “ປ້າບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າ ປ້າເສົ້າໃຈເຖິງຕ້ອງກິນຢາ—ປ້າບໍ່ຮູ້ວ່າ ເຮົາສາມາດບອກຕົວເອງໃຫ້ເຊົາຈາກອາການນີ້ໄດ້ຫລືບໍ່. ແຕ່ປ້າເຄີຍເຮັດໃຫ້ຕົວເອງໂສກເສົ້າ! ແມ່ນແລ້ວ, ປ້າເຄີຍມີວັນທີ່ມືດມົວ, ແຕ່ການມີຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ກຸ້ມໃຈເຫລົ່ານັ້ນ ປ່ຽນແປງມັນບໍ່ໄດ້—ມີແຕ່ເຮັດໃຫ້ສະພາບຊຸດໂຊມລົງຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ສັດທາໃນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ສອນປ້າວ່າ ແມ່ນຫຍັງກໍຕາມທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນອະດີດ, ແຕ່ປ້າສາມາດມີຄວາມສຸກໄດ້ໃນບັ້ນທ້າຍຊີວິດ.”
“ເຈົ້າຊິຮູ້ໄດ້ແນວໃດ?” ນາງ ອີວາ ຖາມ.
ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ເປີດພຣະຄຳພີ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ມັນບອກຢູ່ໃນນີ້:
“‘ພຣະເຈົ້າ … ຈະສະຖິດຢູ່ກັບພວກເຂົາ, ແລະ ພວກເຂົາກໍຈະເປັນໄພ່ພົນຂອງພຣະອົງ, ແລະ ພຣະເຈົ້າເອງຈະສະຖິດຢູ່ກັບພວກເຂົາ, ແລະ ເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາ.
“ພຣະເຈົ້າຈະເຊັດນ້ຳຕາທຸກຢົດຈາກຕາຂອງພວກເຂົາ; ຄວາມຕາຍຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມຮ້ອງໄຫ້, ແລະ ຄວາມເຈັບປວດ ຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ: ເພາະວ່າສິ່ງທີ່ມີຢູ່ໃນຄາວກ່ອນນັ້ນ ກໍໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປແລ້ວ.’”4
ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ຫລຽວເບິ່ງນາງ ອີວາ. ຮອຍຍິ້ມຂອງລາວບານກວ້າງ ໃນຂະນະທີ່ລາວເວົ້າອອກມາຄ່ອຍໆ, ດ້ວຍສຽງສັ່ນເຄືອ ວ່າ, “ຈັ່ງແມ່ນເປັນຄຳທີ່ປະທັບໃຈແທ້ໆ ທີ່ເຄີຍໄດ້ຍິນມາ, ແມ່ນບໍ?”
ມັນເປັນຄຳທີ່ປະທັບໃຈແທ້ໆ, ນາງ ອີວາ ຄິດ.
ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ເປີດໄປຫາບ່ອນໜຶ່ງອີກ ແລະ ໄດ້ຊີ້ໃຫ້ນາງ ອີວາ ອ່ານວ່າ: “ສິ່ງທີ່ຕາບໍ່ເຫັນ, ຫູບໍ່ໄດ້ຍິນ, ແລະ ສິ່ງທີ່ມະນຸດຄິດບໍ່ອອກ ແມ່ນສິ່ງນັ້ນແຫລະ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້ ໃຫ້ແກ່ຄົນທັງຫລາຍທີ່ຮັກພຣະອົງ.”5
ປ້າ ໂຣສ໌ ເວົ້າວ່າ, “ຖ້າມີອະນາຄົດທີ່ແຈ່ມໃສເຊັ່ນນີ້, ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຊິມາໝົກໝຸ້ນຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ເປັນອະດີດ ຫລື ປະຈຸບັນ ທີ່ບໍ່ເປັນດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ວາງແຜນໄວ້?”
ນາງ ອີວາ ໄດ້ເຮັດຄິ້ວຫຍຸ້ງ. ນາງເວົ້າວ່າ “ແຕ່, ເຈົ້າເວົ້າວ່າ ການມີຄວາມສຸກ ໝາຍເຖິງການຕັ້ງຕາລໍຄອຍທີ່ຈະມີຄວາມສຸກໃນອະນາຄົດແມ່ນບໍ? ຄວາມສຸກທັງໝົດມີຢູ່ໃນນິລັນດອນບໍ? ບາງສ່ວນເກີດຂຶ້ນໃນເວລານີ້ ບໍ່ໄດ້ບໍ?”
“ໂອ້, ແນ່ນອນ, ມັນເກີດຂຶ້ນໄດ້!” ປ້າ ໂຣສ໌ ເວົ້າອອກມາ. “ຫລານເອີຍ, ເວລານີ້ ກໍເປັນ ພາກສ່ວນ ໜຶ່ງໃນນິລັນດອນ. ມັນບໍ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຫລັງຈາກເຮົາຕາຍໄປ! ສັດທາ ແລະ ຄວາມຫວັງ ຈະເປີດຕາໃຫ້ເຫັນຄວາມສຸກ ທີ່ວາງຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຈົ້າໃນເວລານີ້.
“ປ້າຮູ້ກາບກອນບົດໜຶ່ງ ທີ່ເວົ້າວ່າ, ‘ຕະຫລອດການແມ່ນຮວມເຖິງເວລານີ້.’6 ປ້າບໍ່ຢາກໃຫ້ຕະຫລອດການຂອງປ້າ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມມືດ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວຂອງ ‘ເວລານີ້.’ ແລະ ປ້າບໍ່ຢາກມີຊີວິດ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເສົ້າໝອງ, ທີ່ອົດທົນກັບສະພາບການ, ບໍ່ສົນກັບຄົນໃດ, ແລະ ຈຳໃຈອົດທົນໄປເຖິງທີ່ສຸດອັນຂົມຂື່ນ. ສັດທາ ໄດ້ມອບຄວາມຫວັງໃຫ້ປ້າ ຊຶ່ງປ້າຕ້ອງການ ເພື່ອຈະໄດ້ມີຊີວິດທີ່ຊື່ນຊົມ ໃນເວລານີ້!”
“ແລ້ວ ເຈົ້າເຮັດແນວໃດ?” ອີວາ ຖາມ.
“ປ້າໄດ້ໃຊ້ສັດທາໃນຄຳສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍການເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງປ້າເຕັມໄປດ້ວຍ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມໝາຍ. ປ້າໄດ້ໄປໂຮງຮຽນ. ປ້າໄດ້ຮັບການສຶກສາ. ແລ້ວ ປ້າໄດ້ມີອາຊີບທີ່ປ້າມັກ.”
ນາງ ອີວາ ໄດ້ຄິດບຶດໜຶ່ງກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ແຕ່ ແທ້ຈິງແລ້ວ ການຫຍຸ້ງຕະຫລອດເວລາ ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສຸກ. ມີຫລາຍຄົນທີ່ຫຍຸ້ງຕະຫລອດ ແຕ່ບໍ່ມີຄວາມສຸກ.”
“ຍັງນ້ອຍຢູ່ ເຈົ້າຄືມາສະຫລາດຫລາຍແທ້?” ປ້າ ໂຣສ໌ ຖາມ. “ເຈົ້າເວົ້າຖືກ. ແລະ ເກືອບທຸກຄົນທີ່ຫຍຸ້ງຕະຫລອດ, ທີ່ມີຄວາມສຸກເຫລົ່ານັ້ນ ໄດ້ລືມສິ່ງໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຢູ່ໃນໂລກນີ້—ສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວວ່າ ເປັນຈຸດສຳຄັນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ.”
“ແລະ ມັນແມ່ນຫຍັງ?” ນາງ ອີວາ ຖາມ.
“ມັນແມ່ນຄວາມຮັກ—ຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະຄຣິດ,” ປ້າ ໂຣສ໌ ເວົ້າ. “ເຫັນບໍ, ສິ່ງອື່ນໆໃນພຣະກິດຕິຄຸນ—ທຸກສິ່ງທີ່ເປັນຄຳວ່າ ຄວນ ແລະ ຕ້ອງ ແລະ ຈົ່ງ —ຈະນຳໄປສູ່ຄວາມຮັກ. ເມື່ອເຮົາຮັກພຣະເຈົ້າ, ເຮົາກໍຢາກຮັບໃຊ້ພຣະອົງ. ເຮົາຢາກເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ. ເມື່ອເຮົາຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ, ເຮົາຈະຢຸດຄິດໜ້ອຍລົງກ່ຽວກັບບັນຫາຂອງເຮົາ ແລະ ຊ່ອຍເຫລືອຄົນອື່ນ ແກ້ໄຂບັນຫາຂອງເຂົາເຈົ້າ.”7
“ແລະ ສິ່ງນັ້ນເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກບໍ?” ນາງ ອີວາ ຖາມ.
ປ້າ ໂຣສ໌ ໄດ້ງຶກຫົວ ແລະ ຍິ້ມ, ລາວກໍມີນ້ຳຕາເຕັມເບົ້າ. “ແມ່ນແລ້ວ, ຫລານເອີຍ. ນັ້ນຄື ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກ.”
ບໍ່ເໝືອນເດີມອີກ
ມື້ຕໍ່ມາ ນາງ ອີວາ ໄດ້ໂອບກອດປ້າ ໂຣສ໌ ຂອງນາງ ແລະ ໄດ້ຂອບໃຈລາວສຳລັບທຸກສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ເຮັດ. ນາງໄດ້ກັບໄປບ້ານ ຫາຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນ, ຫາເຮືອນ, ແລະ ເພື່ອນບ້ານຂອງນາງ.
ແຕ່ນາງບໍ່ເໝືອນເດີມອີກຕໍ່ໄປ.
ເມື່ອນາງ ອີວາ ເຕີບໂຕຂຶ້ນ, ນາງມັກຈະຄິດເຖິງຄຳຂອງປ້າ ໂຣສ໌ ຂອງນາງ. ໃນທີ່ສຸດ ນາງ ອີວາ ກໍໄດ້ແຕ່ງງານ, ມີລູກເຕົ້າ, ແລະ ມີຊີວິດທີ່ຍືນຍາວ ແລະ ມີຄວາມສຸກ.
ແລະ ມື້ໜຶ່ງ, ໃນຂະນະທີ່ນາງຢືນຢູ່ໃນເຮືອນຂອງນາງເອງ, ຊົມຄວາມງາມຂອງຮູບແຜ່ນທີ່ເຫັນເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງຜູ້ບຸກເບີກເຕັ້ນຫລິ້ນຕາມທົ່ງ ທີ່ເປັນສີຄາມອັນແຈ່ມໃສ, ນາງກໍຮູ້ສຶກວ່າ ນາງມີອາຍຸເທົ່າກັບປ້າ ໂຣສ໌ ຕອນທີ່ນາງໄດ້ໄປພັກຢູ່ນຳລາວ ໃນລະດູຮ້ອນທີ່ພິເສດນັ້ນ.
ເມື່ອນາງຮູ້ສຶກຕົວ, ນາງຮູ້ສຶກວ່າ ນາງຄວນອະທິຖານທັນທີ. ແລະ ນາງ ອີວາ ຮູ້ສຶກກະຕັນຍູສຳລັບຊີວິດຂອງນາງ, ສຳລັບຄອບຄົວ, ສຳລັບພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ທີ່ໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່, ແລະ ສຳລັບລະດູຮ້ອນ ເມື່ອບໍ່ດົນມານັ້ນ ຕອນປ້າ ໂຣສ໌8 ໄດ້ສອນນາງກ່ຽວກັບສັດທາ, ຄວາມຫວັງ, ແລະ ຄວາມຮັກ.9
ພອນ
ເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ເພື່ອນໃນພຣະຄຣິດທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງ ແລະ ອະທິຖານວ່າ ບາງສິ່ງໃນເລື່ອງນີ້ ໄດ້ສຳພັດຈິດໃຈ ແລະ ດົນໃຈຈິດວິນຍານຂອງທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ວ່າພຣະອົງຮັກທ່ານແຕ່ລະຄົນ.
ເມື່ອທ່ານເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງອັນແຈ່ມແຈ້ງ ແຫ່ງການເປັນສານຸສິດຂອງທ່ານ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ສັດທາຈະປົກປ້ອງທ່ານ ໃນແຕ່ລະບາດກ້າວ ຕາມເສັ້ນທາງຂອງທ່ານ; ວ່າຄວາມຫວັງຈະເປີດຕາທ່ານ ຕໍ່ລັດສະໝີພາບຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ທີ່ມີໄວ້ສຳລັບທ່ານ; ແລະ ວ່າຄວາມຮັກສຳລັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ສຳລັບລູກໆຂອງພຣະອົງທຸກຄົນ ຈະເຕັມຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງທ່ານ. ໃນຖານະທີ່ເປັນອັກຄະສາວົກຄົນໜຶ່ງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍມອບສິ່ງນີ້ເພື່ອເປັນພະຍານ ແລະ ເປັນພອນແກ່ທ່ານ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.