Kies voor het licht
Ouderling Vern P. Stanfill
van de Zeventig
We moeten ervoor kiezen om gehoor aan profetische raad te geven, de influisteringen van de Geest te herkennen en op te volgen, de geboden van God te gehoorzamen, en open te staan voor persoonlijke openbaring.
Onlangs besloten mijn vrouw en ik dat we meer moesten genieten van de prachtige natuur in de buurt van ons huis in het noordwesten van de staat Montana. We spraken af om de Hiawatha Trail te fietsen, een fietspad dat is aangelegd waar vroeger een spoorlijn door de prachtige Rocky Mountains tussen Montana en Idaho liep. We keken uit naar een leuke dag met goede vrienden, om heerlijk van de prachtige natuur te genieten.
We wisten dat onze fietstocht van 24 kilometer ons over schraagbruggen op grote hoogte en door lange tunnels in de rotsachtige bergen zou voeren. Dus we hadden ons goed voorbereid, met lampen op onze helmen en onze fietsen.
Kennissen die de route ooit eerder hadden gefietst, waarschuwden ons dat de tunnels erg donker waren en dat we hele sterke lampen nodig hadden. Toen we ons bij de grote stenen ingang van de Taft Tunnel hadden verzameld, legde een opzichter uit op welke gevaren we konden stuiten, zoals diepe greppels, harde muren en volledige duisternis. Ongeduldig reden we de tunnel in. Al na enkele minuten werden we door de voorspelde duisternis opgeslokt. De lampen die ik had meegenomen, waren niet tegen de enorme duisternis opgewassen. Plotseling werd ik bang. Ik was in de war en raakte gedesoriënteerd.
Dat wilde ik in het bijzijn van familie en vrienden niet toegeven. Hoewel ik veel gefietst had, leek het nu wel alsof ik nog nooit op een fiets had gezeten. Toen mijn verwarring erger werd, had ik zelfs moeite om mijn evenwicht te bewaren. Toen ik eindelijk uiting aan mijn angsten gaf, kon ik in de buurt van de krachtige lamp van een vriend rijden. Het was zelfs zo dat iedereen in de groep dichter bij hem ging rijden. Toen we dicht bij hem bleven en van zijn licht en het gezamenlijke licht van de groep gebruik maakten, reden we steeds verder de donkere tunnel in.
Na wat een eeuwigheid leek, zag ik plotseling een lichtpuntje. Bijna onmiddellijk kreeg ik een rustig gevoel. Ik bleef doorfietsen en vertrouwde op het licht van mijn vrienden en het lichtpuntje dat steeds groter werd. Ik kreeg langzaam maar zeker meer zelfvertrouwen toen het licht groter en sterker werd. Ruim voordat we het eind van de tunnel hadden bereikt, had ik de hulp van mijn vrienden niet meer nodig. Alle angst verdween toen we snel naar het licht toe fietsten. Ik was kalm en gerust voordat we het warme en stralende zonlicht in reden.
We leven in een wereld waar we met de beproeving van ons geloof te maken krijgen. We denken dat we voldoende zelfvertrouwen hebben om die beproevingen het hoofd te bieden — totdat we merken dat onze voorbereidingen onvoldoende zijn. En net zoals mijn kennis mij voor de duisternis waarschuwde, worden wij vandaag gewaarschuwd. De apostelen waarschuwen ons dat we ons moeten voorbereiden met het heldere licht van geestelijke kracht.
Wij kunnen ons geestelijk uit het veld geslagen, onaangenaam of verward voelen als we met een beproeving van ons geloof te maken krijgen. Doorgaans zullen de kracht en de duur van deze gevoelens afhankelijk zijn van hoe wij erop reageren. Als we niets doen, kunnen twijfel, hoogmoed en uiteindelijk afvalligheid ons van het licht wegvoeren.
Ik heb enkele belangrijke lessen uit mijn ervaring in de tunnel geleerd. Ik wil er graag enkele bespreken.
Ten eerste, hoe intens de duisternis van de twijfel ook is, wij kiezen hoe lang en in welke mate we ons erdoor laten beïnvloeden. We mogen nooit vergeten hoeveel onze hemelse Vader en zijn Zoon van ons houden. Zij zullen ons nooit in de steek laten, en Zij zullen niet toestaan dat wij te gronde gaan, mits we hun hulp inroepen. Denk maar aan Petrus in de woelige golven op het Meer van Galilea. Toen hij de koude duisternis om zich heen voelde en de netelige situatie zag waarin hij was beland, koos hij ervoor om hulp in te roepen. Hij plaatste geen vraagtekens bij de macht van de Heiland om hem te redden. Hij riep eenvoudigweg uit: ‘Heere, red mij!’1
De uitgestrekte hand van de Heiland is in ons leven soms de hulp van een trouwe vriend, leider of liefdevolle ouder. Als we in het duisternis ronddolen, is het helemaal niet erg als we tijdelijk op het licht vertrouwen van mensen die ons liefhebben en het beste met ons voor hebben.
Waarom zouden we, als we er goed over nadenken, naar de anonieme, cynische stemmen van de mensen in het grote en ruime gebouw luisteren, en de smeekbeden negeren van de mensen die ons oprecht liefhebben? Deze altijd aanwezige tegensprekers breken liever af dan dat ze opbouwen, en bespotten liever dan dat ze aanmoedigen. Hun spottende woorden kunnen zich in ons leven nestelen, vaak door middel van ultrakorte elektronische vervormingen die doelbewust zijn samengesteld om ons geloof te vernietigen. Is het verstandig om ons eeuwige welzijn in handen van vreemden te leggen? Is het verstandig om te beweren verlichting te ontvangen van mensen die zelf geen licht hebben of er een verborgen agenda op nahouden? Als deze in anonimiteit gehulde personen ons openlijk en eerlijk zouden benaderen, zouden ze geen kans maken, maar omdat ze de sociale media uitbuiten, onbereikbaar voor eerlijke toetsing, lijkt het alsof ze geloofwaardig zijn.
Als wij ervoor kiezen om te luisteren naar hen die heilige zaken bespotten, nemen wij afstand van het verlossende en inspirerende licht van de Heiland. Johannes heeft geschreven: ‘Jezus dan sprak opnieuw tot hen en zei: Ik ben het Licht der wereld; wie Mij volgt, zal beslist niet in de duisternis wandelen, maar zal het licht van het leven hebben.’2 Denk eraan, wie ons waarlijk liefhebben, kunnen aan de opbouw van ons geloof bijdragen.
Net zoals ik me in de tunnel schaamde, kunnen wij ons ervoor schamen om hulp in te roepen als we twijfelen. Misschien hebben anderen vaak bij ons kracht gezocht, en nu hebben we zelf hulp nodig. Als we beseffen dat het licht en de vertroosting van de Heiland veel te kostbaar zijn om ons er door hoogmoed vanaf te laten houden, kunnen geïnspireerde leiders, ouders en vrienden ons helpen. Zij staan klaar om ons het geestelijke zelfvertrouwen te geven dat we nodig hebben om ons tegen de beproeving van ons geloof te beschermen.
Ten tweede moeten we op de Heer vertrouwen, zodat we innerlijke geestelijke kracht kunnen ontwikkelen. We kunnen niet voorgoed op het licht van anderen vertrouwen. Ik wist dat de duisternis in de tunnel niet blijvend was als ik naast mijn vriend bleef fietsen en bij de groep bleef. Ik verwachtte echter wel dat ik weer op eigen kracht zou kunnen verdergaan als ik het licht weer zou zien. De Heer heeft gezegd: ‘Nadert tot Mij en Ik zal tot u naderen; zoekt Mij naarstig en gij zult Mij vinden; vraagt en gij zult ontvangen; klopt en u zal worden opengedaan.’3 We moeten handelen en erop vertrouwen dat de Heer zijn belofte zal nakomen om ons uit de duisternis te verlossen als wij tot Hem naderen. Maar de tegenstander zal ons ervan trachten te overtuigen dat we nooit de invloed van de Geest hebben gevoeld en dat het eenvoudiger is om de moed op te geven.
President Dieter F. Uchtdorf heeft gezegd: ‘Plaats alstublieft eerst vraagtekens bij uw twijfels, voordat u vraagtekens plaatst bij uw geloof.’4 In onze wijk zei een jongeman onlangs: ‘Ik heb dingen gevoeld die niet anders zijn uit te leggen dan dat ze van God afkomstig zijn.’ Dat is geestelijke integriteit.
Als we twijfelen of vragen hebben, mogen we nooit de geestelijke zegeningen en gevoelens vergeten die in het verleden ons hart en ons leven hebben beïnvloed, en op onze hemelse Vader en zijn Zoon, Jezus Christus, vertrouwen. Dat doet me denken aan de woorden van een bekende lofzang: ‘Wij twijf’len ook niet aan Gods goedheid, wij hebben Hem dikwijls beproefd.’5 Als we geestelijke ervaringen uit het verleden negeren en onderwaarderen, verwijderen we ons van God.
Onze zoektocht naar licht wordt versterkt als we bereid zijn om het licht te erkennen zodra we het zien. In de hedendaagse Schriften wordt het licht gedefinieerd met deze belofte aan hen die het aanvaarden: ‘Hetgeen van God is, is licht; en wie licht ontvangt en in God blijft, ontvangt meer licht; en dat licht wordt steeds helderder tot de volle dag toe.’6 Net als toen wij naar het licht toe bleven fietsen, wordt de invloed ervan steeds sterker als we volharden. Net als het licht aan het eind van de tunnel, geeft zijn invloed ons vertrouwen, vastberadenheid, troost en — heel belangrijk — het recht om te weten dat Hij leeft.
Ten derde bestaat er geen duisternis die zo ondoordringbaar, zo dreigend is dat die niet door licht is te overwinnen. Ouderling Neil L. Andersen heeft onlangs gezegd: ‘Nu het kwaad in de wereld toeneemt, hebben de rechtvaardigen een compenserende geestelijke kracht tot hun beschikking. Nu de wereld geestelijk op drift raakt, bereidt de Heer de weg voor wie naar Hem op zoek zijn. Hij biedt ze meer zekerheid, meer bevestiging en meer vertrouwen in de geestelijke richting die ze opgaan. De gave van de Heilige Geest wordt een helder licht in de vallende schemering.’7
Broeders en zusters, we hoeven de grillen en nukken van de wereld niet alleen te trotseren, want we hebben de kracht in ons om voor geloof in plaats van twijfel te kiezen. Als we de beloofde compenserende geestelijke kracht tot onze beschikking willen hebben, moeten we gehoor geven aan profetische raad, de influisteringen van de Geest herkennen en opvolgen, de geboden van God gehoorzamen, en openstaan voor persoonlijke openbaring. We moeten kiezen. Mogen wij voor het licht van de Heiland kiezen. In de naam van Jezus Christus. Amen.