តាមរយៈព្រះនេត្ររបស់ព្រះ
ដោយអែលឌើរ ឌេល ជី រេនឡាន់
ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
ដើម្បីបម្រើមនុស្សដទៃឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព យើងត្រូវមើលឃើញពួកគេតាមរយៈកែវភ្នែករបស់ឪពុក ឬម្ដាយម្នាក់ គឺតាមរយៈព្រះនេត្ររបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ សូមអរគុណចំពោះការគាំទ្ររូបខ្ញុំកាលពីម្សិលមិញជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ ខ្ញុំពិបាកថ្លែងថាវាមានន័យខ្លាំងប៉ុណ្ណាចំពោះខ្ញុំ ។ ជាពិសេស ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះការលើកដៃគាំទ្រពីសំណាក់ស្ត្រីដ៏អស្ចារ្យពីររូបនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺ ៖ ភរិយាខ្ញុំ ឈ្មោះ រូស និងកូនស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំឈ្មោះ អាសឈ្លី ។
ការហៅរបស់ខ្ញុំផ្ដល់ភស្ដុតាងគ្រប់គ្រាន់ចំពោះសេចក្ដីពិតពេញលេញនៃបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់កាលពីមុននៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះ ៖ « ដើម្បីឲ្យភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អរបស់យើងអាចបានប្រកាសដោយពួកកម្សោយ និងពួករាបទាបដល់អស់ចុងផែនដី » ។១ ខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងចំណោមពួកកម្សោយ និងពួករាបទាបទាំងនោះ ។ អស់ជាច្រើនទស្សវត្សរ៍កន្លងទៅ នៅពេលខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាប៊ីស្សពនៃវួដមួយនៅភាគខាងកើតនៃសហរដ្ឋអាមេរិក បងប្អូនប្រុសខ្ញុំ ដែលមានវ័យចំណាស់ជាងខ្ញុំបន្តិច ហើយមានប្រាជ្ញាជាងខ្ញុំបានទូរសព្ទមកខ្ញុំ ។ គាត់បានថ្លែងថា « ប្អូនត្រូវដឹងថា ព្រះអម្ចាស់មិនបានហៅប្អូនដោយសារអ្វីដែលប្អូនបានធ្វើនោះទេ ។ នៅក្នុងករណីរបស់ប្អូន វាប្រហែលជាដោយសារអ្វីដែលប្អូនបានធ្វើ ។ ព្រះអម្ចាស់បានហៅប្អូនសម្រាប់អ្វីដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើតាមរយៈប្អូន ហើយវានឹងអាចកើតឡើងតែដរាបណាប្អូនធ្វើវាតាមរបៀបរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ » ។ ខ្ញុំដឹងថា ដំបូន្មានដែលបងប្រុសម្នាក់បានផ្ដល់ឲ្យមានន័យយ៉ាងលើសលប់នៅថ្ងៃនេះ ។
នៅក្នុងការបម្រើជាអ្នកផ្សាយសាសនាម្នាក់ មានរឿងអស្ចារ្យមួយកើតឡើងនៅពេលគាត់ដឹងថា ការហៅនោះពុំមែនដើម្បីគាត់ទេ ប៉ុន្តែដឹងថាវាដើម្បីព្រះអម្ចាស់ កិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងកូនចៅរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌វិញ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវាដូចគ្នាចំពោះការបម្រើជាសាវកម្នាក់ដែរ ។ ការហៅនេះពុំមែនដើម្បីរូបខ្ញុំទេ ។ វាគឺដើម្បីព្រះអម្ចាស់ កិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងកូនចៅរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ មិនថាការចាត់តាំង ឬការហៅណាមួយនៅក្នុងសាសនាចក្រទេ ដើម្បីបម្រើពេញដោយសមត្ថភាព មនុស្សម្នាក់ត្រូវបម្រើដោយដឹងថា មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលយើងបម្រើ « ជាបុត្រា និង បុត្រីខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះមាតាបិតាសួគ៌ … ហើយ មនុស្សម្នាក់ៗ មានចរិត និង គោលដៅនៃព្រះ » ។២
នៅក្នុងវិជ្ជាជីវៈខ្ញុំកាលពីមុន ខ្ញុំគឺជាគ្រូពេទ្យឯកទេសជំងឺបេះដូងដែលមានឯកទេសខាងជំងឺខ្សោយបេះដូង និង ការដូរបេះដូង ។ ដោយសារអ្នកជំងឺរបស់ខ្ញុំជាច្រើនមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ។ ភរិយាខ្ញុំនិយាយលេងថា វាគឺជាសញ្ញាវិវត្តដ៏អាក្រក់មួយដើម្បីក្លាយជាអ្នកជំងឺរបស់ខ្ញុំ ។ ក្រៅពីការឌឺដងទាំងអស់នោះ នោះខ្ញុំបានឃើញមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ ហើយខ្ញុំបានកើតមានអារម្មណ៍មួយបែបដែលចេះរំសាយអារម្មណ៍ នៅពេលមានរឿងលំបាកកើតឡើង ។ តាមរបៀបនោះ អារម្មណ៍នៃភាពសោកសៅ និងការខកបំណងនឹងបានស្ងប់ ។
នៅឆ្នាំ ១៩៨៦ មានយុវជនម្នាក់ឈ្មោះ ឆាដ មានជំងឺខ្សោយបេះដូង ហើយបានទទួលការដូរបេះដូង ។ គាត់បានមានសុខភាពល្អរយៈពេលមួយឆ្នាំកន្លះ ។ ឆាដ បានធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បីឲ្យគាត់មានសុខភាពល្អ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតដូចធម្មតាតាមដែលអាចធ្វើបាន ។ គាត់បានបម្រើបេសកកម្ម ធ្វើការ ហើយជាកូនប្រុសល្អម្នាក់ចំពោះឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន ។ ទោះជាយ៉ាងណា ពីរបីឆ្នាំចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់ វាគឺជាគ្រាដ៏លំបាក គាត់បានចេញចូលក្នុងមន្ទីរពេទ្យជាញឹកញាប់ ។
មានល្ងាចមួយ គាត់ត្រូវបានគេដឹកទៅបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់នៃមន្ទីរពេទ្យនោះដោយការគាំងបេះដូង ។ សហការីខ្ញុំ និងខ្ញុំបានធ្វើការជាច្រើនម៉ោងដើម្បីធ្វើឲ្យដំណើរឈាមគាត់ដើរស្រួលឡើងវិញ ។ នៅទីបំផុត វាបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ឆាដមិនអាចជួយសង្គ្រោះបានទេ ។ យើងបានបញ្ចប់ការប្រឹងប្រែងដ៏គ្មានប្រយោជន៍របស់យើង ហើយខ្ញុំបានប្រកាសថា គាត់បានស្លាប់ហើយ ។ ទោះបីជាមានការសោកសៅ និងការខកចិត្តក្ដី ខ្ញុំបានបន្តឥរិយាបថក្នុងនាមជាអ្នកមានវិជ្ជាជីវៈម្នាក់ ។ ខ្ញុំបានគិតក្នុងចិត្តថា « ឆាដ ទទួលបានការមើលថែដ៏ល្អហើយ » ។ គាត់មានជីវិតរស់នៅបានយូរលើសពី ការរំពឹងទុកទៅទៀត » ។ ប៉ុន្តែការចេះរំសាយអារម្មណ៍នោះត្រូវបានខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលឪពុកម្ដាយគាត់បានចូលមកក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់នោះដោយឃើញកូនប្រុសខ្លួនស្លាប់ដេកស្ដូកស្ដឹងនៅលើគ្រែ ។ ខ្ញុំបានឃើញឆាដ តាមរយៈកែវភ្នែករបស់ឪពុកម្ដាយគាត់ជាលើកដំបូង ។ ខ្ញុំបានឃើញពីសេចក្ដីសង្ឃឹម និង ការរំពឹងទុកដ៏ធំដែលពួកគេមានចំពោះគាត់ ជាបំណងប្រាថ្នាដែលពួកគេមានថា គាត់នឹងរស់នៅបានយូរ ហើយបានប្រសើរឡើង ។ ដោយបានឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមយំ ។ ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចឡើយពីទង្វើដ៏សប្បុរសដែលឪពុកម្ដាយរបស់ឆាដបានលួងលោមខ្ញុំ ។
ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងថានៅក្នុងសាសនាចក្រ ដើម្បីបម្រើមនុស្សដទៃឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព យើងត្រូវមើលឃើញពួកគេតាមរយៈកែវភ្នែករបស់ឪពុក ឬម្ដាយម្នាក់ គឺតាមរយៈព្រះនេត្ររបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ នៅពេលនោះហើយទើបយើងអាចចាប់ផ្ដើមយល់ពីតម្លៃដ៏ពិតនៃព្រលឹងមួយ ។ នៅពេលនោះហើយទើបយើងទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌មានចំពោះកូនចៅរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ។ នៅពេលនោះហើយទើបយើងទទួលអារម្មណ៍ពីការព្រួយព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះពួកគេ ។ យើងមិនអាចបំពេញកាតព្វកិច្ចនៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងដើម្បីទួញយំនឹងអ្នកណាដែលទួញយំ កម្សាន្តទុក្ខដល់អស់អ្នកណាដែលកំពុងត្រូវការកម្សាន្តទុក្ខបានឡើយ ដរាបណាយើងមើលឃើញពួកគេតាមរយៈព្រះនេត្ររបស់ព្រះ ។៣ ការពង្រីកទស្សនៈវិស័យនេះនឹងបើកដួងចិត្តយើងចំពោះការខកចិត្ត ការភ័យខ្លាច និងការខូចចិត្តរបស់មនុស្សដទៃទៀត ។ ប៉ុន្តែព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងជួយលួងលោមយើង ដូចជាឪពុកម្ដាយរបស់ឆាដបានលួងលោមខ្ញុំជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ ។ យើងត្រូវមានភ្នែកមើលឃើញ ត្រច្រៀកដែលស្ដាប់ឮ និងដួងចិត្តដែលដឹង ហើយទទួលអារម្មណ៍ ប្រសិនបើយើងចង់សម្រេចបានការជួយសង្គ្រោះដែលប្រធានថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានលើកទឹកចិត្តជាញឺកញាប់ ។៤
មានតែពេលដែលយើងមើលឃើញតាមរយៈព្រះនេត្ររបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ប៉ុណ្ណោះទើបយើងអាចពោរពេញទៅដោយ « សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធរបស់ព្រះគ្រីស្ទ » ។៥ យើងគួរទូលអង្វរដល់ព្រះសូមសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ មរមនបានដាស់តឿនថា « ហេតុដូច្នេះហើយ ឱបងប្អូនដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយ ចូរអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះដែលទ្រង់បានប្រទានដល់អស់អ្នកណាដែលជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។៦
ខ្ញុំចង់ក្លាយជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយអស់ពីដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។៧ ខ្ញុំស្រឡាញ់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំកោតសរសើរទ្រង់ ។ ខ្ញុំឃើញពីធាតុពិតដ៏រស់រវើករបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំឃើញថា ទ្រង់គឺជាអង្គបានធ្វើដង្វាយធួន គឺជាព្រះមែស៊ី ។ ខ្ញុំជាសាក្សីម្នាក់ពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាននេះ ។ ខ្ញុំសូមបន្ថែមទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំនឹងពួកសាវកទាំងនោះ កាលពីឆ្នាំ២០០០ ដែលបានថ្លែងថា « ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទដ៏មានព្រះជន្មរស់ និងជាព្រះរាជបុត្រាដ៏អមតរបស់ព្រះ ។ … ព្រះអង្គគឺជាពន្លឺ ជាជីវិត ហើយជាសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃពិភពលោក » ។៨
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នៅថ្ងៃនោះក្នុងឆ្នាំ១៨២០ នៅក្នុងព្រៃមួយនៅប៉ែកខាងជើងនៃរដ្ឋនូវ យ៉ោក ព្រះអម្ចាស់ដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ព្រមគ្នាជាមួយនឹងព្រះ ជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ដល់ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ គឺដូចដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានថ្លែង ។ កូនសោនៃបព្វជិតភាពគឺមាននៅលើផែនដីសព្វថ្ងៃនេះដើម្បីឲ្យមានពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងភាពតម្កើងឡើង ។ ខ្ញុំដឹងពីរឿងនេះ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។