Pagtugyan sa Atong Kasingkasing ngadto sa Dios

Si Elder Dallin H. Oaks, sa Abril nga kinatibuk-ang komperensya, namulong sa panginahanglan “aron mausab ang atong kinabuhi.”¹ Motuo ko nga ang personal nga pag-usab magsugod sa kausaban sa kasingkasing—bisan unsa ang inyong mga kasinatian sa kinabuhi o lugar nga natawhan.

Taga Deep South sa Estados Unidos ko, ug sa akong kabatan-on ang mga pulong sa karaang himno sa Protestante nagtudlo nako og kasingkasing sa usa ka tinuod nga disipulo—kasingkasing nga nausab. Hunahunaa kini nga mga lyrics, nga akong ganahan kaayo:

Sa unsang paagi kita, nga moderno, busy, agresibong mga tawo, magmatugyanon ug malinawon? Unsaon nato nga ang pamaagi sa Ginoo mahimo natong pamaagi? Nagtuo ko nga makasugod kita pinaagi sa pagkat-on Kaniya ug pag-ampo alang sa panabut. Samtang magtubo ang atong pagsalig Kaniya, maablihan ang atong kasingkasing, maningkamot sa paghimo sa Iyang kabubut-on, ug maghulat sa mga tubag nga makatabang nato sa pagsabut.

Ang kaugalingon nakong kausaban sa kasingkasing nagsugod dihang, 12 anyos ko, nagsugod ko nga mangita sa Dios. Gawas sa pag-ampo gamit ang Pag-ampo sa Ginoo,³ dili gyud ko kahibalong mag-ampo. Nahinumdom kong nagluhod, nanghinaot nga mobati ko sa Iyang gugma, ug nangutana, “Asa man Ikaw, Langitnong Amahan? Nasayud kong naa ra Ka diha, apan asa?” Sa tibuok nakong pagka-tin-edyer, nagpangutana ko. May gamay na kong kahibalo sa katinuod ni Jesukristo, apan ang Langitnong Amahan, sa Iyang kaalam, gipasagdan nga mangita ko ug maghulat og 10 ka tuig.

Niadtong 1970, dihang gitudloan ko sa mga misyonaryo sa plano sa Amahan sa kaluwasan ug sa Pag-ula sa Manluluwas, natapos ang akong paghulat. Gihangop ko kini nga mga kamatuoran ug nabunyagan.

Base niini nga kahibalo sa kalooy ug gahum sa Ginoo, ang akong bana, mga anak, ug ako mipili niini nga motto sa pamilya: “Ang tanan mamaayo ra.” Apan unsaon namo nga makasulti niini sa usag usa kon dagkong mga problema moabut ug walay mga tubag nga madawat?

Dihang ang makahimuot, takus, nga 21 anyos namong anak, si Georgia, naospital sa delikadong kahimtang human madisgrasya sa bisiklita, miingon ang among pamilya, “Ang tanan mamaayo ra.” Samtang nagdali ko og uli gikan sa among misyon sa Brazil padulong sa Indianapolis, Indiana, aron ikauban siya, nagtuo ko sa among motto sa pamilya. Bisan pa, ang among matahum nga anak mitaliwan ngadto sa kalibutan sa espiritu mga oras sa wa pa mo-landing ang eroplano nga akong gisakyan. Uban sa kasubo ug pagkahugno nga miabut sa among pamilya sama sa kuryente, unsaon namo sa pagtan-aw sa usag usa ug sa gihapon moingon, “Ang tanan mamaayo ra”?

Human sa mortal nga kamatayon ni Georgia, sakit ang among pagbati, naglisud mi, ug hangtud karon may mga panahon mi nga labihan kasubo, apan gihuptan namo ang panabut nga walay tawo nga tinud-anay gayud nga namatay sukad. Bisan sa among kasakit nga namatay ang pisikal nga lawas ni Georgia, may pagtuo kami nga padayon siya nga nagpakabuhi isip usa ka espiritu, ug nagtuo kami nga ikauban namo siya sa kahangturan kon tumanon namo ang among mga pakigsaad sa templo. Hugot nga pagtuo sa Manunubos ug sa Iyang Pagkabanhaw, pagtuo sa Iyang gahum sa priesthood, ug pagtuo sa mahangturong mga pag-seal nagtugot nga malitok namo ang among motto uban sa kombiksyon.

Si Presidente Gordon B. Hinckley miingon: “Kon buhaton ninyo ang inyong pinakamaayo, ang tanan mamaayo ra. Salig sa Dios. … Ang Ginoo dili mobiya kanato.”⁴

Ang motto sa among pamilya wala mag-ingon nga, “Ang tanan mamaayo ra karon dayon.” Nagpasabut kini sa among paglaum sa mahangturong sangputanan—dili sa karon nga mga resulta. Ang kasulatan nag-ingon, “Pangita nga makugihon, pag-ampo sa kanunay, ug pagmatuohon, ug ang tanan nga mga butang maghiusa sa paglihok alang sa inyong kaayohan.”⁵ Wala kini mag-ingon nga ang tanang butang mga maayo, apan para sa mga maaghup ug matinud-anon, ang mga butang—positibo ug negatibo—magka- tambayayong para sa kaayohan, ug ang tayming iya sa Ginoo. Maghulat kita Kaniya, usahay sama ni Job sa iyang pag-antus, nahibalo nga ang Dios “magahatag sa sakit ug pagabugkusan; ug ang iyang mga kamot maoy magaayo.”⁶ Ang maaghup nga kasingkasing modawat sa pagsulay ug maghulat nga moabut kana nga panahon sa pagkaayo.

Kon atong itugyan ang atong kaugalingon ngadto sa Espiritu, atong makat-unan ang pamaagi sa Dios ug mobati sa Iyang kabubut-on. Panahon sa sakrament, nga akong gitawag og sentro sa Igpapahulay, akong nakita nga human makapangayog pasaylo sa mga sala, makatabang ang pagpangutana sa Langitnong Amahan, “Duna pa bay lain?” Kon magmatugyanon kita ug magmalinawon, magiyahan ang atong mga hunahuna sa mas daghan pa nga angay natong usbon—butang nga nagpugong sa atong kapasidad nga makadawat og espirituhanong giya o gani pagkaayo ug panabang.

Sama pananglit, tingali may gitagoan ko nga kayugot sa uban. Kon mangutana ko kon may lain pa bang ikumpisal, kana nga “tinagoan” tin-aw nga moabut sa akong panumduman. Buot ipasabut, ang Espiritu Santo naghunghong, “Nangutana ka sa tinuoray kon duna pa bay lain, ug mao kini. Ang inyong kayugot mopaminus sa inyong kauswagan ug moguba sa inyong abilidad sa pagbaton og maayong pakigrelasyon. Ayaw kini itugot.” Dako kini nga buluhaton—tingali para nato walay problema ang kayugot—apan ang pagtugyan ngadto sa pamaagi sa Ginoo maoy bugtong paagi sa mahangturong kalipay.

Niini nga panahon ug sa hinay-hinay, madawat nato ang Iyang diosnong kalig-on ug giya—tingali mogiya nato sa kanunay nga pagsulod sa templo o sa pagtuon og maayo sa Pag-ula sa Manluluwas o pagkonsulta sa higala, sa bishop, o sa propesyunal nga magtatambag, o gani sa doktor. Ang pagkaayo sa atong kasingkasing magsugod kon kita motugyan ug mosimba sa Dios.

Ang tinuod nga pagsimba magsugod kon ang atong kasingkasing husto sa atubangan sa Amahan ug sa Anak. Unsay kahimtang sa atong kasingkasing karon? Sa sukwahi, aron makabaton og naayo ug matinud-anong kasingkasing, kinahanglan nga magmasulub-on una ang atong kasingkasing ngadto sa Ginoo. “Ug kamo mohalad og sakripisyo ngari kanako nga usa ka masulub-on nga kasingkasing ug usa ka mahinulsulon nga espiritu,”⁷ miingon ang Ginoo. Ang resulta sa pagsakripisyo sa atong kasingkasing, o atong kabubut-on, ngadto sa Ginoo mao ang atong pagkadawat sa espirituhanong giya nga atong gikinahanglan.

Uban sa nagtubo nga panabut mahitungod sa grasya ug kalooy sa Ginoo, atong makita nga ang mabuot-buoton natong kasingkasing magsugod og kasubo ug dayon magpasalamat. Dayon moduol kita Niya, nangandoy nga mosangon sa atong yugo ngadto sa Bugtong Anak sa Dios. Sa atong masulub-ong pagduol ug pagsangon, atong madawat ang bag-ong paglaum ug bag-o nga giya pinaagi sa Espiritu Santo.

Naningkamot kong mawala ang mortal nga tinguha sa pagbaton og mga butang sa akong pamaagi, sa katapusan nakaamgo nga ang akong pamaagi kulang ra, limitado, ug ubos ra kaayo kay sa pamaagi ni Jesukristo. “Ang Iyang paagi mao ang dalan paingon sa kalipay dinhi niini nga kinabuhi ug sa kinabuhing dayon sa kalibutan nga moabut.”⁸ Mahigugma ba kita kang Jesukristo ug sa Iyang paagi labaw kay sa atong kaugalingon ug sa kaugalingon natong tumong?

Nagtuo ang uban nga daghan na silag kapakyasan ug mibati nga huyang kaayo sa pag-usab sa masalaypong mga buhat o kalibutanong mga tinguha sa kasingkasing. Bisan pa, isip mga tawo sa pakigsaad, dili lang kita magsige og sulay nga kita ra aron mag-usab. Kon matinguhaon tang mohangyo sa Dios, Iya kitang dawaton kon unsa kita—ug himoon kitang mas labaw pa kay sa atong mahunahuna. Ang inila nga theologian si Robert L. Millet misulat og “usa ka pangandoy nga molambo,” gibalanse uban sa espirituhanong “kasiguroan nga diha ug pinaagi ni Jesukristo, kita makahimo ra.”⁹ Uban sa ingon nga panabut, sa tinuoray makasulti kita sa Langitnong Amahan:

Kon mohalad ta sa atong masulub-ong kasingkasing ngadto ni Jesukristo, dawaton Niya ang atong halad. Iya tang dawaton og balik. Bisan unsa pa ang atong giantus nga mga kapildihan, mga samad, ug mga pagsalikway, ang Iyang grasya ug pagpang-ayo mas gamhanan sa tanan. Sa tinuorayng pagkasangon ngadto sa Manluluwas, masaligon kitang makaingon, “Mamaayo ra ang tanan.” Sa pangalan ni Jesukristo, amen.