Rab’bin İşinde Yalnız Değilsiniz

Sevgili kardeşlerim, Rab, Yaşlı Ronald A. Rasband, Yaşlı Gary E. Stevenson ve Yaşlı Dale G. Renlund’ı Rab İsa Mesih’in Havarileri olarak hizmete çağırdığı için minnettarız. Kalplerimiz, dualarımız ve imanımız onları destekliyor.

Onların büyük kapasiteleri olduğunu biliyoruz. Hatta hepimizin ihtiyacı olduğu gibi onlarında hizmet çağrılarında güvenceye ihtiyaçları olacak ki Rab Kendi işinde onlarla beraberdir. En yeni hizmetlinin ve yeni bir hizmet çağrısı alan en deneyimli yüksek rahibin bile bu güvene ihtiyacı vardır.

Bu güven Rab’bin sizi hizmetkarları aracılığıyla hizmete çağırdığını görmeye başladığınızda artar. Benim teşvik etmemim amacı size düşen görevi yaptığınızda Rab’bin kendi kudretini sizin çabalarınıza ekleyeceğini bilmenize yardım etmektir.

Rab’bin krallığında aldığımız her hizmet çağrısı insani yargımızdan ve kendi şahsi güçlerimizden daha fazlasını gerektirir. Bu çağrılar Rab’den yardımı gerektirir ki bu yardım gelecektir. Yeni bir hizmetli bile bunun doğru olduğunu öğrenecektir ve seneler geçtikçe bunu öğrenmeye devam edecektir.

Torunlarımdan biri bu akşam burada ilk rahiplik oturumundadır. O altı gün önce bir hizmetli olarak atandı. Rahiplik vazifesindeki gerçekleştireceği ilk şeyin önümüzdeki pazar günü Rab’bin sofrasını sunmak olabileceğini zannedebilir. Onun bu anı gerçekten olduğu gibi görmesini diliyorum.

Torunum, Rab için olan işinin, Rab’bin sofrası tepsisini Rab’bin sofrası toplantısında bulunan insanlara uzatmak olduğunu düşünebilir. Ama Rab’bin amacı sadece insanların ekmek ve sudan yiyip içmeleri değildir. Ebedi hayata giden yolda onları ilerletecek bir antlaşmayı tutmalarını ister. Ve bunun olması için Rab, hizmetlinin tepsiyi sunduğu kişiye ruhsal bir tecrübe vermelidir.

Bunu bir kez bakım merkezinde bir hizmetli beyaz saçlı bir bayana tepsiyi uzatmak için öne eğildiğinde gördüm. Bayan sanki ekmeğe çok değerli bir şeymiş gibi baktı. Yiyip içtikten sonra hizmetlinin başını okşayıp oldukça yüksek sesle “Teşekkür ederim!” dediği sıradaki gülümsemesini asla unutamam.

Bu hizmetli sadece rahiplik vazifesini yerine getiriyordu. Fakat Rab sonra hizmetlinin eylemini bereketledi. Bu kız kardeş,  hizmetlinin hizmetinden dolayı içten minnettarlığını gösterdiğinde onun Kurtarıcı’yı hatırladığı apaçık belliydi. Hizmetli Ruh’un onunla olması için Rab’bin sofrasını ona sunduğunda, kendisini güvende hissetti. Bu bayan o gün bakım merkezinde yalnız değildi. Bu hizmetli de mütevazı olan hizmetinde yalnız değildi.

Harun Rahipliği’ndeki genç bir öğretmen bir aileye öğretmeye giderken Rab’bin işinde O’nunla bir ortak olduğunu sezinlemeyebilir. Evimize gelen genç bir ev öğretmeni yoldaşının basit tanıklığını hâlâ hatırlıyorum. Ruh onun sözlerini bana ve aileme teyit etti. O, o günü hatırlamayabilir ama ben hatırlıyorum.

Rab, genç bir erkek rahip olarak çağrıldığında onun çabalarını tekrar yüceltecektir. Mesela gerçekleştirdiği ilk vaftiz, tanımadığı genç bir kişinin vaftizi olabilir. Doğru sözleri söyleyip söylemeyeceğine ya da kutsal töreni doğru şekilde gerçekleştirip gerçekleştirmeyeceğine dair endişelenebilir.

Ama Rab, hizmetkarı olan kişinin, onun çağrısını yüceltecektir. Vaftiz ettiği kişi ebedi hayata giden yolda yürümeyi tercih etmiştir. Rab kendi payına düşeni fazlasıyla yapacaktır. Bir keresinde Rab, bir delikanlıyı vaftiz ettiğimde bunu benim için yaptı; bu kişinin gözlerinden yaşlar akıyordu ve kulağıma “Temizim. Temizim.” dedi.

Bir rahiplik hizmetinden diğerine ilerlerken Rab’bin bu işte sizlerle beraber olduğunu göreceksiniz. Bunu yıllar önceki bir çadır kazığı konferansında yaşlılar kurulu başkanı ile görüştüğümde öğrendim. Konferansta Melkizedek Rahipliği’ni alacak 40’tan fazla erkeğin isimleri takdim edildi.

Çadır kazığı başkanı bana doğru eğilip şöyle fısıldadı: “Bu erkeklerin hepsi az aktif olan müstakbel yaşlılardı.” Hayranlıkla başkana onun bu erkekleri kurtarma planının ne olduğunu sordum.

İbadet salonunun arka tarafında oturan genç bir beyi gösterdi. Başkan, “İşte orada. Bu erkeklerin çoğu bu yaşlılar kurulu başkanı sayesinde geri getirildi” dedi. O arka sıradaydı, günlük elbiselerini giymişti, ayağındaki yıpranmış botları ile ayaklarını öne uzatıp üst üste koymuştu.

Çadır kazığı başkanına toplantıdan sonra beni onunla tanıştırmasını istedim. Görüştüğümüzde, bu genç adama yaptıklarından dolayı çok şaşırdığımı söyledim ve bunu nasıl yaptığını ona sordum. Omuzlarını silkti. Açıkça hiç övgüyü hak etmediğini düşündü.

Sonra yumuşak sesle “bu kentteki aktif olmayan her adamı tanıyorum. Çoğunun kamyoneti var. Benim de bir kamyonetim var. Kamyonetimi onların kamyonetlerini yıkadığı yerde yıkıyorum. Zamanla benim arkadaşım oldular.

“Ondan sonra onların hayatında yanlış bir şey olana kadar bekliyorum. Her zaman bir şey yanlış gider. Bana bunu anlatırlar. Dinlerim ve bir hata aramam. Ondan sonra ‘hayatımda yanlış olan bir şey var. Kesinlikle bundan daha iyi bir şey olmalı’ dediklerinde neyin eksik olduğunu ve bunu nerede bulabileceklerini onlara söylerim. Bazen bana inanırlar ve bana inandıklarında onları yanımda getiririm.”

Onun neden mütevazı olduğunu görebilirsiniz. Çünkü o üzerine düşen küçük görevi yaptığını ve Rab’bin geri kalan şeyleri yapacağını biliyordu. Sıkıntılı günlerinde o adamların yüreklerine dokunan Rab’di. Onlar için daha iyi şeylerin olması gerektiği hissini ve bunu bulabilme umudunu onlara Rab vermişti.

Bu genç bey sizin gibi Rab’bin bir hizmetkarıydı. O sadece üzerine düşen küçük görevi yaparsa Rab’bin eve giden ve sadece Rab’bin onlara verebileceği mutluluğa giden yol boyunca bu adamlara yardım edeceğine inanmıştı. Bu adam ayrıca biliyordu ki Rab onu yaşlılar kurulu başkanı olarak hizmete çağırmıştı çünkü o üzerine düşeni yapacaktı.

Hizmetinizde bu genç yaşlılar kurulu başkanının önemli ve görünür başarısına sahip olamayacağımız anlar olacaktır. Bu anlar, Rab’bin size düşen görevi yapacağınızı bildiği için, sizi yetkili hizmetkarları aracılığıyla hizmete çağırdığına dair emin olmanız gerektiği anlardır. Rab’bin hizmetkarından gelen hizmet çağrısına güvenmek büyük-büyük babam Henry Eyring’in görevli hizmetinde önemli bir unsurdu.

O, 11 Mart 1855’de Missourie-St. Louis’de vaftiz oldu. Erastus Snow kısa bir süre sonra onu rahip makamına atadı. St. Louis Çadır Kazığı’nın başkanı John H. Hart, onu 6 Ekim’de Cherokee Ulusu için görevli olarak hizmet etmeye çağırdı.¹ 11 Ekim’de bir yaşlı olarak atandı. 24 Ekim’de Cherokee Görev Bölgesi’ne atla gitti. 20 yaşındaydı ve daha yedi ay önce doğru inanca dönmüştü.

Kendini niteliksiz ya da hazırlıksız hissetmeye dair bir sebebi olan rahiplik sahibi bir kişi varsa o da Henry Eyring’di. Gitmeye cesareti olmasının tek sebebi Tanrı’nın onu yetkili hizmetkarları aracılığıyla hizmete çağırmış olduğunu yüreğinde bilmesiydi. Bu onun cesaretinin kaynağıydı. Bu, rahiplikteki hizmet çağrımız ne olursa olsun azimle devam etme cesaretinizin kaynağı olmalıdır.

Yaşlı Eyring üç zor yıl hizmet ettikten sonra ve görev başkanının ölümünün ardından, Henry 6 Ekim 1858’de yapılan bir toplantıda görev başkanı olarak tayin edilip desteklendi. O şaşırmıştı ve yeni bir hizmetlinin şok olacağı kadar şok olmuştu. O şöyle yazdı: “Bu sorumluluk isteyen makama çağrılmak benim için hiç beklenmedik bir şeydi, fakat bu kardeşlerin istediği bir şey olduğundan severek kabul ettim, aynı zamanda büyük zaafımı ve tecrübesizliğimi hissettim.”²

Şimdi yeni misyon başkanı olan Başkan Eyring 1859’da Cherokee, Creek ve Choctaw Uluslarına yolculuk etti. Onun çabaları sayesinde Henry’nin kayıtlarda yazdığı gibi Rab “kiliseye birçok yeni üye ekledi.” Kilisenin iki dalını kurdu ama “bu dava için çok az kişi heyecanlı” diye not düştü.³

Bir yıl sonra Henry, hizmet ettiği halkın arasındaki siyasi liderlerin artık Son Zaman Azizi görevlilerin çalışmalarına müsaade etmediklerine dair zor bir gerçekle karşılaştı. Ne yapması gerektiğini düşünüp taşınırken, önceki misyon başkanından 1859 yılına kadar görevini uzatması gerektiğini belirten talimatı hatırladı.⁴

O yılın Ekim ayında, Henry, Başkan Brigham Young’a talimat vermesi için yazdı, fakat sorusuna bir yanıt almadı. Henry tuttuğu kayıtlara şöyle yazdı: “Kilise Başkanlığından hiçbir haber alamadığım için Rab’be dua ederek O’na yakardım. Ondan daha fazla kalmam ya da Siyon’a gitmekle ilgili düşüncelerini ve isteğini bana vahiy etmesini istedim.”

O şöyle devam etti: “Duama yanıt olarak bana şu rüya verildi. Rüyamda [Salt Lake] City’ye vardığımı ve hemen [Başkan Brigham] Young’ın ofisine gittiğimi gördüm. Onu orada buldum. Ona şöyle dedim: ‘[Başkan] Young, görevimden ayrıldım, kendi rızamla buraya geldim, ama bunda yanlış bir şey varsa, geri dönüp görevimi bitirmeye razıyım.’ [Rüyamda peygamber] şu yanıtı verdi: ‘Sen uzun zamandan beri ordasın, bir sorun yok.’

Henry günlüğünde şunu yazdı: “Daha önce gördüğüm rüyalar harfi harfine gerçekleştiği için, bu rüyanın da gerçekleşeceğine inanıyordum; bu yüzden hemen yolculuk hazırlıklarıma başladım.”

Yolun büyük bir kısmını yürüyerek Salt Lake City’ye 29 Ağustos 1860 yılında vardı. İki gün sonra, Başkan Brigham Young’ın ofisine girdi.⁵

Henry tecrübesini şu sözlerle anlattı: “[Başkan] Young’ı ziyaret ettim, kendisi [beni] çok nazikçe kabul etti. Ona şunu dedim: ‘[Başkan] Young, buraya çağrılmadan kendim geldim; eğer yanlış bir şey yaptıysam, geri dönüp görevimi bitirmeye hazırım.’ [Brigham Young] şöyle yanıt verdi: ‘Bir sorun yok, senin gelmeni bekliyorduk.’”

Henry sevincini “Böylece rüyam tam olarak gerçekleşmişti.”⁶ diyerek açıkladı.

Onun sevinci Rab’bin onunla beraber çalıştığına ve ona göz kulak olduğuna dair bir onaylamayla geldi. Hepimiz için doğru olan şu şeyi öğrendi ki Rab’bin hizmetkarları Rab’bin istediklerini bilmek için ilham alırlar. Ve Henry Eyring, benim de bildiğim gibi, peygamberin, rahiplik başkanı olarak Rab’bin hizmetkarlarına göz kulak olmak, onlarla ilgilenmek ve onları hizmete çağırmak için Tanrı’dan ilham aldığını doğruladı.

Rahiplikte hizmet çağrınız ne olursa olsun, bazen Cennetteki Baba’nın sizden habersiz olduğunu hissetmiş olabilirsiniz. O’nun istediğini bilmek için dua edebilirsiniz ve O’nun sizden istediği her şeyi yapmayı içten bir şekilde arzu ederseniz, size bir cevap verilecektir.

Cennetteki Baba sizi tanıdığını hissetmenize izin verecektir ki o hizmetiniz için minnettardır ve öyle ki çok duymak istediğiniz Rab’bin şu selamına layık olmaya başlıyorsunuz: “Aferin, iyi ve güvenilir [hizmetkar]! … Sen küçük işlerde güvenilir olduğunu gösterdin, ben de seni büyük işlerin başına geçireceğim. Gel, efendinin şenliğine katıl!”⁷

Her rahiplik sahibi kişinin sorumlu olduğu her canı kurtarmak için imanla elini onlara uzatabilmesi benim duamdır. Tanrı, hizmetkarlarının çabalarına kendi kudretini ekleyecektir. İnsanların yüreklerine sevindirici haber yolu boyunca onları mutluluğa kavuşturacak ve kederden uzaklaştıracak tercihleri yapmaları için ilham verilecektir.

Aynı zamanda duam şudur ki her rahiplik sahibi kişinin kendi rahiplik hizmeti çağrısında Cennetteki Baba’nın, Kurtarıcı’nın ve Tanrı’nın peygamberinin sevgi dolu ve dikkatli ilgisini hissedebilmesidir.

Kendi özel tanıklığımı sizlerle paylaşırım ki biz dirilmiş Rab İsa Mesih’in hizmetindeyiz. Tanıklık ederim ki o kapasitemizi ve ihtiyacımız olacak yardımı bilerek, sizi ve beni hizmetine çağırmıştır. Biz onun hizmeti için her şeyimizi verdiğimizde, çabalarımızı beklediğimizden daha fazlasıyla bereketleyecektir. Tanıklık ederim ki dünyadaki tüm rahipliğin başkanı olan Tanrı’nın peygamberi, Tanrı’dan ilham alır.

Her yerde bulunan sadık rahiplik sahibi kişilerin sergilediği örnek davranışlar için minnettarım. Cennetteki Baba ve Kurtarıcı size düşen görevi yaptığınız için minnettardır. Onlar sizi tanıyor, Onlar size göz kulak oluyor ve Onlar sizi seviyor. İsa Mesih’in adıyla, amin.