Ամենամեծ առաջնորդները մեծագույն հետևորդներն են

Եթե ես հարցնեի ձեզ. «Ո՞վ է ամենամեծ առաջնորդը, ով երբևիցե ապրել է», ի՞նչ կասեիք։ Պատասխանը, իհարկե՝ Հիսուս Քրիստոսն է։ Նա կատարյալ օրինակ է ծառայում այնպիսի առաջնորդի, ով օժտված է ցանկացած երևակայելի առանձնահատկություններով:

Բայց եթե ես հարցնեի ձեզ. «Ո՞վ է մեծագույն հետևորդը, ով երբևիցե ապրել է», արդյո՞ք պատասխանը կրկին չէր լինի Հիսուս Քրիստոսը։ Նա ամենամեծ առաջնորդն է, որովհետև Նա մեծագույն հետևորդն է. Նա կատարելապես հետևում է Իր Հորը բոլոր բաներում։

Աշխարհը սովորեցնում է, որ առաջնորդները պիտի հզոր լինեն, Տերը սովորեցնում է, որ նրանք պիտի հեզ լինեն։ Աշխարհիկ առաջնորդները ստանում են զորություն և ազդեցություն իրենց տաղանդի, հմտության ու հարստության շնորհիվ։ Քրիստոսանման առաջնորդները ստանում են զորություն և ազդեցություն «համոզումով, երկայնամտությամբ, մեղմությամբ, հեզությամբ և անկեղծ սիրով»։¹

Աստծո աչքերում ամենամեծ առաջնորդները միշտ մեծագուն հետևորդներն են եղել։

Թույլ տվեք կիսվել Եկեղեցու երիտասարդ տղաների հետ իմ վերջին փոխհարաբերությունից երկու փորձառությունով, որոնք սովորեցրել են ինձ առաջնորդելու և հետևելու մասին։

Վերջերս ես ու կինս մասնակցեցինք մեկ այլ ծխի հաղորդության ժողովին։ Ժողովը սկսվելուց առաջ, մի երիտասարդ տղա մոտեցավ ինձ և խնդրեց օգնել բաժանել հաղորդությունը։ Ես ասացի. «Կանեմ մեծ սիրով»։

Ես նստեցի մյուս սարկավագների հետ և հարցրի իմ մոտ նստած մեկին. «Ո՞րն է իմ հանձնարարությունը»։ Նա ասաց, որ ես պետք է սկսեի բաժանել աղոթատան միջին հատվածի ետևի մասից, իսկ նա լինելու էր նույն հատվածի մյուս կողմում, և մենք միասին գնալու էինք առաջ։

Ես ասացի. «Ես դա չեմ արել երկար ժամանակ»։

Նա պատասխանեց. «Ոչինչ, լավ կլինի. Ես էլ նույնն էի զգում առաջին անգամ»։

Քիչ անց քվորումի ամենաերիտասարդ սարկավագը, ով այդ պաշտոնին էր կարգվել մի քանի շաբաթ առաջ, ելույթ ունեցավ հաղորդության ժողովին։ Ժողովից հետո մյուս սարկավագները հավաքվեցին նրա շուրջ` ասելու նրան, թե իրենք որքան հպարտ էին իրենք իրենց քվորումի անդամով։

Այդ օրը այցելելով նրանց, ես իմացա, որ այդ ծխի Ահարոնյան քահանայության քվորումների բոլոր անդամներն ամեն շաբաթ դիմում են ուրիշ երիտասարդ տղաներին և հրավիրում նրանց միանալ իրենց քվորումներին։

Այս երիտասարդ տղաները բոլորն էլ մեծ առաջնորդներ էին։ Եվ բեմի ետևում միանշանակ կային հրաշալի Մելքիսեդեկյան Քահանայություն կրողներ, ծնողներ և ուրիշներ, ովքեր նրանց խորհուրդներ էին տալիս իրենց պարտականությունների վերաբերյալ։ Նրանց պես հոգատար մեծահասակները տեսնում են երիտասարդ տղաներին ոչ թե` ինչպես նրանք կան, այլ` ինչպիսին նրանք կդառնան։ Երբ նրանք խոսում են երիտասարդ տղաների հետ կամ նրանց մասին, նրանց թերությունների վրա չեն կենտրոնանաում։ Փոխարենը նրանք շեշտադրում են առաջնորդելու նրանց դրսևորած հրաշալի հատկանիշները։

Երիտասարդ տղաներ, Տերը այսպես է տեսնում ձեզ։ Ես հրավիրում եմ ձեզ` այսպես տեսնել ինքներդ ձեզ։ Ձեր կյանքում կլինեն պահեր, երբ անհրաժեշտ է լինելու, որ դուք առաջնորդեք։ Այլ պահերին ակնկալվում է, որ դուք հետևեք։ Բայց այսօր իմ ուղերձը ձեզ կայանում է նրանում, որ անկախ ձեր կոչումից, դուք միշտ և առաջնորդ եք, և հետևորդ։ Առաջնորդ լինելը աշակերտության դրսևորումն է. այն պարզապես օգնում է ուրիշներին գալ դեպի Քրիստոսը, ինչն անում են ճշմարիտ աշակերտները։ Եթե դուք ձգտում եք լինել Քրիստոսի հետևորդ, ապա կարող եք օգնել ուրիշներին հետևել Նրան, և դուք կարող եք առաջնորդ լինել։

Առաջնորդելու ձեր ունակությունը չի գալիս ձեր անմիջականությունից, ոգևորելու հմտությունից կամ նույնիսկ հասարակության առջև խոսելու տաղանդից։ Այն գալիս է Հիսուս Քրիստոսին հետևելու ձեր նվիրվածությունից։ Աբրահամի խոսքերով, այն գալիս է. «արդարության ավելի մեծ հետևորդ»² լինելու ձեր ցանկությունից։ Եթե դուք կարող եք դա անել, նույնիսկ եթե կատարյալ չեք դրանում, բայց ջանք եք թափում, ապա դուք առաջնորդ եք։

Մեկ այլ առիթով, երբ Նոր Զելանդիայում էի, այցելեցի երեք դեռահաս երեխա ունեցող մի միայնակ մոր տուն։ Ավագ որդին 18 տարեկան էր և ստացել էր Մելքիսեդեկյան Քահանայությունը հենց նախորդ կիրակի։ Ես հարցրի, թե արդյոք նա արդեն հնարավորություն էր ունեցել գործածելու այդ քահանայությունը։ Նա ասաց. «Ես վստահ չեմ, թե ինչ է դա նշանակում»։

Ես ասացի նրան, որ ինքն արդեն ուներ սփոփանքի կամ բժշկության համար քահանայության օրհնություն տալու իշխանություն։ Ես նայեցի նրա մորը, ով իր կողքին երկար տարիներ չէր ունեցել Մելքիսեդեկյան Քահանայություն կրող։ «Կարծում եմ, շատ հրաշալի կլիներ», ես ասացի, «եթե դու օրհնություն տայիր մայրիկիդ»։

Նա պատասխանեց. «Ես չգիտեմ, թե ինչպես այդ անել»։

Ես բացատրեցի, որ նա կարող էր դնել իր ձեռքերը մոր գլխին, ասել նրա անունը, ասել, որ տալիս է նրան օրհնություն Մելքիսեդեկյան Քահանայության իշխանությամբ, ասել այն, ինչը Հոգին կհուշեր նրան մտքում ու սրտում և փակել Հիսուս Քրիստոսի անունով։

Հաջորդ օրը ես նրանից էլ-նամակ ստացա. այնտեղ մասամբ ասվում էր. «Այսօր ես օրհնեցի մայրիկիս։ … Ես շատ, շատ հուզված ու անհարմար էի զգում, այնպես որ ես շարունակ աղոթեցի, հետևելով, որ Հոգին ինձ հետ ունենամ, որովհետև ես չէի կարող օրհնություն տալ առանց նրա։ Երբ սկսեցի, լիովին մոռացա ինձ և իմ թուլությունները: … Ես [չէի ակնկալում] այդ վիթխարի հոգևոր և զգացմունքային զորությունը, որ ես ապրեցի։ … Դրանից հետո սիրո հոգին այնքան ուժգին պարուրեց ինձ, որ ես չկարողացա զսպել զգացմունքներս, ուստի ես գրկեցի մայրիկիս և մանկիկի պես լաց եղա։ … Նույնիսկ այժմ, այդ մասին գրելիս, [ես զգում եմ] Հոգին [այնքան ուժեղ, որ] չեմ ուզում երբեք մեղք գործել կրկին։ … Ես սիրում եմ այս ավետարանը»։³

Ոգեշնչող է՞ տեսնել, թե ինչպես սովորական թվացող երիտասարդը կարող է հասնել մեծ բաների քահանայական ծառայության շնորհիվ, նույնիսկ, երբ նա անհարմարություն է զգում։ Ես վերջերս իմացա, որ այս երիտասարդ երեցը ստացել է իր միսիայի կանչը և հաջորդ ամիս ընդունվելու է միսիոներների պատրաստման կենտրոն։ Ես հավատացած եմ, որ նա շատ հոգիներ կտանի Քրիստոսի մոտ, որովհետև նա սովորել է, թե ինչպես հետևել Քրիստոսին իր քահանայական ծառայության մեջ՝ սկսելով իր սեփական տնից, որտեղ նրա օրինակը խորիմաստ ազդեցություն է ունենում իր 14-ամյա եղբոր վրա։

Եղբայրներ, արդյոք մենք գիտակցում ենք, թե ոչ, մենք օրինակ ենք ծառայում մարդկանց՝ ընտանիքի անդամներին, ընկերներին, նույնիսկ անծանոթներին։ Մեզ՝ որպես քահանայություն կրողների համար, բավական չէ միայն գալ դեպի Քրիստոսը. այժմ մեր պարտականությունն այն է, որ «հրավիրենք բոլորին գալ դեպի Քրիստոսը»։⁴ Չի կարելի բավարարվել մեր ստացած հոգևոր օրհնություններով, այլ մենք պետք է առաջնորդենք մեր սիրելի մարդկանց դեպի այդ նույն օրհնությունները, իսկ որպես Հիսուս Քրիստոսի աշակերտներ, մենք պիտի սիրենք բոլորին։ Պետրոսին տված Փրկիչի հանձնարարությունը նաև տրված է մեզ. «Եւ դու երբոր դառնաս, եղբայրներիդ հաստատիր»։⁵

Լինելու են պահեր, երբ ճանապարհն առջևում կթվա մութ, սակայն շարունակեք հետևել Փրկչին։ Նա գիտի ճանապարհը, իրականում, Նա՜ է ճանապարհը։⁶ Որքան ավելի ջերմեռանդ դուք գաք դեպի Քրիստոսը, այնքան ավելի խիստ ը կցանկանաք օգնել ուրիշներին զգալ ձեր զգացածը։ Եվս մեկ բառ այս զգացման համար՝ գթությունն է. «որը [Հայրը] շնորհել է բոլոր նրանց, ովքեր նրա Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի ճշմարիտ հետևորդներն են»։⁷ Ապա դուք կհամոզվեք, որ Քրիստոսին հետևելու գործում, դուք նաև առաջնորդում եք ուրիշներին Նրա մոտ, քանզի Նախագահ Թոմաս Ս. Մոնսոնի խոսքերի համաձայն. «Երբ հետևենք այդ Գալիլեացուն, այսինքն՝ Տեր Հիսուս Քրիստոսին, մեր անձնական ազդեցությունը զգացվելու է բարու համար, ուր էլ մենք լինենք, ինչ կոչումներ էլ ունենանք»։⁸

Ես վկայում եմ, որ սա Քրիստոսի ճշմարիտ Եկեղեցին է։ Մեզ առաջնորդում է Աստծո մարգարե Նախագահ Մոնսոնը՝ մեծ առաջնորդը, ով նաև Փրկիչի ճշմարիտ հետևորդն է։ Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն։