« អ្នកណាដែលទទួលពួកគេ នោះឈ្មោះថាទទួលខ្ញុំហើយ »
ដោយ អែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន
ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់
យើងត្រូវឈោងជួយយុវវ័យដែលមានអារម្មណ៍ថាឯកោ ត្រូវទុកចោល ឬ នៅក្រៅរបង ។
ព្រះស្រឡាញ់កូនក្មេង ។ ទ្រង់ស្រឡាញ់ក្មេងៗទាំងអស់ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលថា « ទុកឲ្យកូនក្មេង …មកឯខ្ញុំចុះ ៖ ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌មានសុទ្ធតែមនុស្សដូចវារាល់គ្នា » ។១
កូនក្មេងសព្វថ្ងៃនេះ ឃើញថាពួកគេស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពគ្រួសារដែលផ្សេងៗពីគ្នា និង មានភាពសាំញុំា ។
ឧទាហរណ៍ សព្វថ្ងៃនេះ មានកុមារជាច្រើននៅក្នុងសហរដ្ឋកំពុងរស់នៅជាមួយនឹងឪពុក ឬ ម្ដាយទោលមានចំនួនពីរដងច្រើនជាងកាលពី ៥០ ឆ្នាំមុន ។២ ហើយមានក្រុមគ្រួសារជាច្រើន ដែលមិនសូវមានសាមគ្គីភាពនៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះព្រះ ហើយមិនសូវចង់រក្សាបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ។
នៅក្នុងការភ័ន្តច្រឡំខាងវិញ្ញាណដែលកើនឡើងនេះ ដំណឹងល្អដែលបានស្តារឡើងវិញនឹងបន្តផ្តល់នូវបទដ្ឋាន គំរូ និង លំនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
« កូនចៅមានសិទ្ធិ នឹងទទួលកំណើត មកក្នុងចំណងនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយនិងត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយឪពុក និង ម្តាយដែលគោរពប្រតិបត្តិតាមសច្ចានៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយស្មោះត្រង់ទាំងស្រុង ។ …
ស្វាមី និង ភរិយាមានការទទួលខុសត្រូវដ៏ឧឡារិក ដើម្បីស្រឡាញ់ និង ថែរក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំង កូនចៅ របស់ខ្លួនផងដែរ ។ … ឪពុកម្តាយ មានកាតព្វកិច្ចដ៏ពិសិដ្ឋ ដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់កូនចៅរបស់ខ្លួន ដោយក្តីស្រឡាញ់ និង សេចក្តីសុចរិត ផ្គត់ផ្គង់ សេចក្តីត្រូវការ ទាំងខាងរូបកាយ និង ខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ និង បង្រៀនពួកគេឱ្យចេះស្រឡាញ់ និង បម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក [ និង ] ចេះគោរពព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះ » ។៣
យើងទទួលស្គាល់ឪពុកម្តាយល្អៗជាច្រើននៅគ្រប់ជំនឿសាសនាទូទាំងពិភពលោក ដែលយកចិត្តទុកដាក់ស្រឡាញ់ដល់កូនៗរបស់ពួកគេ ។ ហើយយើងសូមទទួលស្គាល់ដោយអំណរគុណចំពោះគ្រួសារនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ដែលមានឪពុក និង ម្តាយដែលបានប្រែចិត្តជឿលើព្រះអង្គសង្គ្រោះមានការខ្វល់ខ្វាយចំពោះពួកគេ ដែលបានផ្សារភ្ជាប់ដោយសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាព ហើយដែលកំពុងរៀននៅក្នុងគ្រួសារខ្លួន ឲ្យចេះស្រឡាញ់ និង ទុកចិត្តលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ប៉ុន្ដែថ្ងៃនេះខ្ញុំសុំអង្វរករដល់កុមារ យុវវ័យ និង យុវមជ្ឈិមវ័យរាប់រយពាន់នាក់ ដែលមិនបានកើតមកក្នុងគ្រួសារបែបនេះ ដែលខ្វះនូវពាក្យថាក្រុមគ្រួសារ « ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ » ។ ខ្ញុំមិនគ្រាន់តែនិយាយចំពោះយុវវ័យដែលមានបទពិសោធន៍ដូចជាមាន ម្តាយឪពុកស្លាប់ លែងលះគ្នា ឬ ចុះអន់ថយសេចក្តីជំនឿនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏និយាយទៅកាន់យុវជនយុវនារីរាប់ម៉ឺននាក់នៅជុំវិញពិភពលោក ដែលទទួលយកដំណឹងល្អ ដោយគ្មានម្តាយ ឬ ឪពុកមកព្រះវិហារជាមួយពួកគេឡើយ ។៤
យុវវ័យថ្ងៃចុងក្រោយទាំងនេះ ចូលរួមសាសនាចក្រដោយមានជំនឿយ៉ាងខ្លាំងក្លា ។ ពួកគេសង្ឃឹមថា នឹងបង្កើតគ្រួសារដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេផ្ទាល់នាថ្ងៃអនាគត ។៥ ក្នុងរយៈពេលនេះ ពួកគេក្លាយជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៅក្នុងក្រុមអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា យុវមជ្ឈិមវ័យដ៏សុចរិតរបស់យើង និង អស់អ្នកដែលបានលុតជង្គង់នៅឯទីអាសនាដើម្បីចាប់ផ្តើមគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួនពួកគេ ។
យើងនឹងបន្តបង្រៀនគំរូរបស់ព្រះអម្ចាស់សម្រាប់ក្រុមគ្រួសារ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះជាមួយនឹងសមាជិកជាច្រើនលាននាក់ និង ភាពខុសគ្នាជាច្រើនដែលកូនក្មេងនៃសាសនាចក្រមាន នោះយើងត្រូវតែគិតគូរ និង ដឹងឭឲ្យកាន់តែខ្លាំងឡើង ។ វប្បធម៌ និង ភាសានិយាយស្តីក្នុងសាសនាចក្រយើងគឺស្ថិតនៅចំគ្រាដ៏ពិសេស ។ ថ្នាក់កុមារនឹងមិនឈប់ច្រៀងបទ « ក្រុមគ្រួសារអាចនៅជាមួយគ្នាជានិរន្តរ »៦ ប៉ុន្តែនៅពេលពួកគេច្រៀង « ខ្ញុំរីករាយពេលលោកប៉ាមកផ្ទះ »៧ ឬ « ខ្ញុំមានឪពុក និង ម្តាយជួយដឹកនាំផ្លូវ »៨ មិនមែនក្មេងៗទាំងអស់នឹងច្រៀងអំពីគ្រួសារខ្លួនផ្ទាល់នោះទេ ។
មិត្តភក្តិរបស់យើងឈ្មោះ បែត បានចែកចាយពីបទពិសោធន៍មួយដែលគាត់មាននៅព្រះវិហារកាលគាត់អាយុ ១០ ឆ្នាំ ។ គាត់បានថ្លែង ៖ « គ្រូបង្រៀនរបស់យើងបានបង្រៀនមេរៀនមួយអំពីអាពាហ៌ពិពាហ៌ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ គាត់បានសួរខ្ញុំជាពិសេសថា ‹ បែត ឪពុកម្តាយរបស់ប្អូនមិនបានរៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធទេ មែនទេ ? › [ គ្រូរបស់ខ្ញុំ និង សិស្សនៅក្នុងថ្នាក់ទាំងអស់ ] បានដឹងពីចម្លើយនោះ » ។ ក្រោយមកគ្រូបានបង្រៀនមេរៀននោះ ហើយបែតបានគិតស្រមៃពីការណ៍ដ៏សោកសៅនោះ ។ បែតបាននិយាយថា « ខ្ញុំបានយំអស់ជាច្រើនយប់ ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមកពេលខ្ញុំមានជំងឺបេះដូង ហើយខ្ញុំបានគិតថាខ្ញុំនឹងស្លាប់ នោះខ្ញុំភ័យរន្ធត់ ដោយគិតថា ខ្ញុំនឹងនៅឯកោរហូតហើយ » ។
មិត្តរបស់ខ្ញុំ លីហ្វ បានចូលរួមព្រះវិហារដោយខ្លួនឯង ។ មានគ្រាមួយ នៅអំឡុងថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សា គាត់ត្រូវបានគេសុំឲ្យថ្លែងសក្ខីភាពខ្លីមួយ ។ គាត់អត់មានម្តាយ ឬ ឪពុកនៅព្រះវិហារឈរក្បែរគាត់ ហើយជួយគាត់ឡើយ ប្រសិនបើគាត់ភ្លេចអ្វីដែលត្រូវនិយាយនោះ ។ លីហ្វមានការភ័យខ្លាចណាស់ ។ ដោយចៀសមិនចង់ឲ្យខ្មាសគេ នោះគាត់បានគេចអត់មកព្រះវិហារអស់ជាច្រើនខែ ។
« ព្រះយេស៊ូវបានហៅកូនក្មេងតូចមួយមក ដាក់នៅកណ្តាលពួកគេ …
« រួច [ មានបន្ទូលថា ] អ្នកណាដែលទទួលកូនតូចណាមួយដូចកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថា ទទួលខ្ញុំដែរ » ។៩
កូនក្មេង និង យុវវ័យទាំងនេះ ត្រូវបានប្រទានពរដោយដួងចិត្តដែលជឿ និង អំណោយទានខាង ។ លីហ្វបានប្រាប់ខ្ញុំថា « ខ្ញុំដឹងយ៉ាងជាក់ច្បាស់ក្នុងចិត្តខ្ញុំថា ព្រះគឺជាព្រះវរបិតារបស់ខ្ញុំ ហើយថាទ្រង់ស្គាល់ខ្ញុំ ហើយស្រឡាញ់ខ្ញុំ » ។
មិត្តរបស់យើងឈ្មោះ វើរ៉ូនីក បាននិយាយថា « ពេលខ្ញុំបានរៀនគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ និង សិក្សាព្រះគម្ពីរមរមន ខ្ញុំហាក់ដូចជាចាំរឿងរ៉ាវដែលខ្ញុំបានដឹង ហើយជារឿងដែលខ្ញុំបានភ្លេច » ។
មិត្តរបស់យើង ស្ស៊ូលេកា មកពីទីក្រុង អាលើហ្គែត ប្រទេស ប្រេស៊ីល ។ ទោះបីជាគ្រួសារនាងពុំជឿលើសាសនាក្តី កាលនាងអាយុ ១២ ឆ្នាំ ស្ស៊ូលេកា បានចាប់ផ្តើមអានព្រះគម្ពីរប៊ីប ហើយទៅព្រះវិហារក្នុងមូលដ្ឋាននោះ ស្វែងរកចង់ដឹងបន្ថែមទៀតអំពីព្រះ ។ ដោយមានការអនុញ្ញាតស្ទាក់ស្ទើរចិត្តរបស់ឪពុកម្តាយនាង នោះនាងបានសិក្សាជាមួយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា បានទទួលទីបន្ទាល់ ហើយបានជ្រមុជទឹក ។ ស្ស៊ូលេកាបានប្រាប់ខ្ញុំ ៖ « អំឡុងពេលការពិភាក្សា គេបានបង្ហាញរូបថតព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សលត៍ លេក ដល់ខ្ញុំ ហើយបានប្រាប់អំពីពិធីបរិសុទ្ធនៃការផ្សារភ្ជាប់ ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ខ្ញុំមានបំណងថា ថ្ងៃណាមួយនឹងចូលទៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះអម្ចាស់ ហើយមានគ្រួសារដ៏អស់កល្បជានិច្ចមួយ » ។
ដោយសារស្ថានភាពរបស់កុមារនៅលើផែនដីនេះអាចមិនល្អឥតខ្ចោះ នោះមរដកខាងវិញ្ញាណនៃកុមារគឺល្អឥតខ្ចោះ ដោយសារអត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់កុមារគឺថាពួកគេជាបុត្រា ឬ បុត្រីរបស់ព្រះ ។
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានថ្លែងថា ៖ « ចូរជួយកូនចៅរបស់ព្រះឲ្យយល់ពីអ្វី ដែលស្មោះត្រង់ និង សំខាន់នៅក្នុងជីវិតនេះ ។ ចូរជួយពួកគេឲ្យអភិវឌ្ឍកម្លាំងដើម្បីជ្រើសរើសផ្លូវដែលនឹងរក្សាពួកគេឲ្យមានសុវត្ថិភាពនៅលើផ្លូវទៅកាន់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច » ។១០ ចូរយើងមានចិត្តអាណិតអាសូរ និង ជួយពួកគេឲ្យច្រើនជាងនេះ ។ យុវវ័យទាំងនេះត្រូវការពេលវេលា និង ទីបន្ទាល់របស់យើង ។
ប្រានដុនបានចូលរួមសាសនាចក្រនៅក្នុងទីក្រុង កូឡូរ៉ាដូ កាលរៀននៅវិទ្យាល័យ បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំបានទៅជួយគាត់ ទាំងមុន និង បន្ទាប់ពីបុណ្យជ្រមុជទឹកគាត់ ។ គាត់និយាយ ៖ « ខ្ញុំរស់នៅក្នុងផ្ទះដែលមានគ្រួសាររស់នៅតាមដំណឹងល្អ ។ វាបានបង្ហាញបទដ្ឋានដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំអាចមានវាក្នុងគ្រួសារខ្ញុំផ្ទាល់ » ។
វើរ៉ូនីក បានកើតនៅប្រទេស នីឌើរលែន ចូលរៀននៅសាលាជាមួយកូនស្រីរបស់យើងឈ្មោះ គ្រីស្ទីន កាលយើងរស់នៅប្រទេស អាល្លឺម៉ង់ ។ វើរ៉ូនីកបានសម្គាល់ ៖ « សិស្សដែលជាសមាជិកសាសនាចក្រមានពន្លឺមួយនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ពន្លឺនោះកើតឡើងពីសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ការរស់នៅតាមការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ » ។
មិត្តរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ម៉ាស្សបានជ្រមុជទឹកកាលគាត់មានអាយុប្រាំបីឆ្នាំ ។ ឪពុករបស់គាត់មិនមែនជាសមាជិកនៅព្រះវិហារណាឡើយ ហើយម៉ាស្សអាចទៅព្រះវិហារក៏បាន អត់ទៅក៏បានដែរ ។
កាលនៅវ័យជំទង់ បន្ទាប់ពីមិនបានចូលរួមព្រះវិហារអស់ជាច្រើនខែមក ម៉ាស្សមានអារម្មណ៍ថា គាត់ត្រូវតែត្រឡប់មកព្រះវិហារវិញ ហើយបានសម្រេចចិត្តថាគាត់នឹងត្រឡប់មកវិញនាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយ ។ ប៉ុន្តែការតាំងចិត្តរបស់គាត់បានចុះថយទៅវិញ នៅពេលគាត់បានទៅដល់ក្លោងទ្វារព្រះវិហារ ហើយគាត់ភិតភ័យ ។
នៅមាត់ទ្វារនោះគឺជាប៊ីស្សពថ្មីម្នាក់ ។ ម៉ាស្សមិនស្គាល់គាត់ទេ ហើយគាត់មានអារម្មណ៍ជឿជាក់ថា ប៊ីស្សពនោះមិនស្គាល់គាត់ឡើយ ។ នៅពេលម៉ាស្សបានទៅមាត់ទ្វារ ប៊ីស្សពបានញញឹម ហើយចាប់ដៃគាត់និយាយថា « ម៉ាស្ស រីករាយណាស់ដែលប្អូនមកព្រះវិហារ ! »
ម៉ាស្សបាននិយាយថា « នៅពេលគាត់និយាយពាក្យទាំងនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ ហើយខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវហើយ » ។១១
ការស្គាល់ឈ្មោះរបស់មនុស្សម្នាក់អាចធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ។
« ហើយ [ ព្រះយេស៊ូវ ] បានបញ្ជាឲ្យគេនាំកូនក្មេងតូចៗ[ មករកព្រះអង្គ ] ។ …
« ហើយ … ទ្រង់បានយក [ ពួកគេ ] ម្ដងម្នាក់ៗ ហើយបានប្រទានពរដល់ពួកវា ហើយបានអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាសម្រាប់ពួកវា ។
« ហើយកាលទ្រង់បានធ្វើការនេះចប់ហើយ នោះទ្រង់ក៏ព្រះកន្សែងទៀត » ។១២
ដើម្បីសូមការអនុញ្ញាតពីឪពុកម្តាយ មានយុវវ័យជាច្រើនដែលស្រឡាញ់ដំណឹងល្អបានរង់ចាំអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីជ្រមុជទឹក ។
ឪពុកម្តាយរបស់ អ៊ីមីលី បានលែងលះគ្នា កាលនាងនៅក្មេង ហើយនាងពុំបានទទួលការអនុញ្ញតឲ្យជ្រមុជទឹកឡើយរហូតដល់នាងអាយុ ១៥ ឆ្នាំ ។ មិត្តរបស់យើង អ៊ីមីលីនិយាយពីភាពវិជ្ជមានអំពីថ្នាក់ដឹកនាំយុវនារីម្នាក់ដែល « តែងតែទៅជួប ហើយជួយពង្រឹងទីបន្ទាល់ [ របស់នាង ] » ។១៣
ខលទិន និង ប្រេស្តុនគឺជាយុវវ័យដែលរស់នៅក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ។ ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេលែងលះគ្នា ហើយពួកគេពុំទទួលការអនុញ្ញាតឲ្យជ្រមុជទឹកឡើយ ។ ទោះបីជាពួកគេមិនអាចចែកសាក្រាម៉ង់ក្តី ពួកគេយកនំបុ័ងទៅព្រះវិហាររាល់សប្តាហ៍ ។ ហើយទោះបីជាពួកគេពុំអាចចូលទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដើម្បីធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកជាមួយយុវវ័យ នៅពេលវួដរបស់ពួកគេទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្តី បងប្អូនប្រុសទាំងពីរនាក់នេះបានស្វែងរកឈ្មោះគ្រួសារខ្លួននៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលពង្សប្រវត្តិដែលមាននៅជិតនោះ ។ កម្លាំងដ៏ខ្លាំងក្លាបំផុតក្នុងការជួយយុវវ័យរបស់យើងឲ្យមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមានគេរាប់អាននោះគឺ យុវវ័យសុចរិតដទៃផ្សេងទៀតនោះឯង ។
ខ្ញុំសូមបញ្ចប់ជាមួយនឹងគំរូមួយនៃមិត្តភក្តិថ្មីម្នាក់ ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលយើងបានជួបកាលពីពីរបីសប្តាហ៍មុន អំឡុងពេលទស្សនកិច្ចនៅបេសកកម្ម សំប៊ី លូសាកា ។
អែលឌើរ យ៉ូសែប សិនហ្គូបាមកពីប្រទេស អ៊ូហ្គង់ដា ។ ឪពុករបស់គាត់បានស្លាប់កាលគាត់អាយុប្រាំពីរឆ្នាំ ។ ពេលអាយុប្រាំបួនឆ្នាំ ដោយសារម្តាយ និង សាច់ញាតិគាត់ពុំអាចថែទាំគាត់បាន នោះគាត់បានរស់នៅដោយខ្លួនឯង ។ ពេលអាយុ ១២ ឆ្នាំ គាត់បានជួបអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយបានជ្រមុជទឹក ។
យ៉ូសែប បានប្រាប់ខ្ញុំពីថ្ងៃដំបូងរបស់គាត់នៅព្រះវិហារ ៖ « បន្ទាប់ពីការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ខ្ញុំបានគិតថា វាដល់ម៉ោងទៅផ្ទះហើយ ប៉ុន្តែអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានណែនាំខ្ញុំឲ្យស្គាល់ យ៉ូស្វេ វ៉ាលូស៊ីមប៊ី ។ យ៉ូស្វេបានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់នឹងធ្វើជាមិត្តភក្តិខ្ញុំ ហើយគាត់បានហុច សៀវភៅចម្រៀងកុមារ មួយក្បាលឲ្យខ្ញុំ ដើម្បីកុំឲ្យខ្ញុំទៅថ្នាក់បឋមសិក្សាដោយដៃទទេ ។ ក្នុងថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សា យ៉ូស្វេបានដាក់កៅអីបន្ថែមមួយទៀតជាប់នឹងកៅអីគាត់ ។ ប្រធានថ្នាក់អង្គការបឋមសិក្សាបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យឈរនៅខាងមុខសិស្ស ហើយសុំឲ្យសិស្សទាំងអស់ច្រៀងបទ ‹ ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ › សម្រាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិសេសណាស់ » ។
ប្រធានសាខាបាននាំ យ៉ូសែប ទៅឲ្យគ្រួសារ ផ្ជែ មុនហ្គូស្សា ហើយទីនោះបានក្លាយជាផ្ទះរបស់គាត់រយៈពេលបួនឆ្នាំបន្ទាប់មក ។
ប្រាំបីឆ្នាំក្រោយមក នៅពេលអែលឌើរ យ៉ូសែប សិនហ្គូបា បានចាប់ផ្តើមបេសកកម្មរបស់គាត់ វាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ថា អ្នកបំពាក់បំប៉នគាត់នោះគឺជាអែលឌើរ យ៉ូស្វេ វ៉ាលូស៊ីមប៊ី គឺជាក្មេងម្នាក់ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថាគេស្វាគមន៍គាត់យ៉ាងខ្លាំងនៅថ្ងៃដំបូងរបស់គាត់នៅក្នុងថ្នាក់បឋមសិក្សានោះ ។ ហើយតើនរណាគេជាប្រធានបេសកកម្មរបស់គាត់ ? គឺប្រធាន លីហ្វ អ៊ីរីកសុន ដែលជាក្មេងម្នាក់បានគេចពីថ្នាក់បឋមសិក្សា ដោយសារតែគាត់ខ្លាចអត់ហ៊ានឡើងនិយាយនោះឯង ។ ព្រះស្រឡាញ់កូនចៅរបស់ទ្រង់ ។
នៅពេលភរិយាខ្ញុំ ខាធី និង ខ្ញុំនៅប្រទេសអាហ្វ្រិកកាលពីពីរបីសប្តាហ៍មុន យើងបានទៅទីក្រុង ម៉ាហ៊ី ម៉ាយី នៅសាធារណរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គោ ។ ដោយសារសាលាជំនុំមិនធំទូលាយល្មមដើម្បីដាក់សមាជិក ២០០០ នាក់បាន នោះយើងបានជួបគ្នានៅទីធ្លាខាងក្រៅអគារ ក្រោមតង់កៅស៊ូធំមួយដែលចងតង់នោះភ្ជាប់នឹងសសរឬស្សី ។ នៅពេលការប្រជុំចាប់ផ្តើម យើងបានឃើញក្មេងៗជាច្រើនមើលយើង ដោយយកដៃតោងរបានៅខាងក្រៅរបងដែកដែលនៅព័ទ្ធជុំវិញដីនោះ ។ ខាធីបានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំស្ងាត់ៗថា « នែល តើបងគិតចង់ហៅក្មេងទាំងនោះឲ្យចូលមកឬ ? » ខ្ញុំបានទៅរកប្រធានមណ្ឌល ខាលុនជី ដែលនៅឯវេទិកា ហើយបានសួរគាត់ ប្រសិនបើគាត់ចង់ស្វាគមន៍ដល់ក្មេងៗនៅខាងក្រៅរបងនោះឲ្យចូលរួមជាមួយពួកយើងនៅខាងក្នុង ។
ដោយក្តីភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលប្រធាន ខាលុនជីបានឲ្យពួកគេចូល ស្រាប់តែក្មេងៗទាំងនោះមិនត្រឹមតែដើរមកទេ ប៉ុន្តែគឺរត់មកតែម្តង—លើសពី៥០នាក់ប្រហែលជា ១០០ នាក់—អ្នកខ្លះស្លៀកពាក់ខោអាវរហែករយ៉ៃ ហើយអត់មានស្បែកជើង ប៉ុន្តែពួកគេទាំងអស់គ្នាមានស្នាមញញឹមស្រស់ស្រាយ និង ទឹកមុខរីករាយ ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្តជាខ្លាំងជាមួយបទពិសោធន៍នេះ ហើយចាត់ទុកវាថា ជានិមិត្តសញ្ញានៃតម្រូវការរបស់យើង ដើម្បីឈោងជួយយុវវ័យដែលមានអារម្មណ៍ថាឯកោ ត្រូវទុកចោល ឬ នៅក្រៅរបង ។ ចូរឲ្យយើងគិតពីពួកគេ ស្វាគមន៍ពួកគេ ឱបពួកគេ ហើយធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីពង្រឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា « អ្នកណាដែលទទួលកូនតូចណាមួយដូចកូននេះ … ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថាទទួលខ្ញុំដែរ ។១៤ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។