ວ່າພວກເຈົ້າບໍ່ລືມໄລ
ຂ້າພະເຈົ້າຊຸກຍູ້ທ່ານ, ໂດຍສະເພາະຕອນມີບັນຫາ, ໃຫ້ຄິດເຖິງຕອນທີ່ທ່ານໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານ ແລະ ຕອນທີ່ປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານເຂັ້ມແຂງ; ໃຫ້ຈື່ຈຳຕອນທີ່ທ່ານໄດ້ສ້າງຮາກຖານທາງວິນຍານຂອງທ່ານ.
ສະບາຍດີ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ. ເຮົາໄດ້ຮັບພອນຫລາຍແທ້ໆ ລະຫວ່າງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ນີ້. ໃນຖານະທີ່ເປັນສະມາຊິກ ໃນກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງເປັນປີທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຖ່ອມຕົວຫລາຍທີ່ສຸດ. ມັນເປັນປີແຫ່ງການໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມ, ເຕີບໂຕ, ພາກພຽນ, ແລະ ອະທິຖານຢ່າງຈິງໃຈ ຕໍ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຫລາຍກວ່າທີ່ຜ່ານມາ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງການອະທິຖານທີ່ໃຫ້ຄວາມສະໜັບສະໜູນຈາກຄອບຄົວ, ໝູ່ເພື່ອນ, ແລະ ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ. ຂອບໃຈຫລາຍໆ ທີ່ຄິດກ່ຽວກັບຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ສຳລັບຄຳອະທິຖານຂອງທ່ານ.
ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ມີໂອກາດໄປພົບກັບໝູ່ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງ, ບາງຄົນເຄີຍຮູ້ຈັກກັນມາດົນນານ ແລະ ບາງຄົນກໍຫາກໍຮູ້ຈັກກັນ. ຫລັງຈາກໄດ້ພົບກັບເພື່ອນຄົນໜຶ່ງທີ່ເຄີຍຮູ້ຈັກກັນ ແລະ ຮັກແພງກັນ ມາເປັນເວລາຫລາຍປີ ຂ້າພະເຈົ້າກໍເລີຍຮູ້ສຶກວ່າ ຈະກ່າວສິ່ງໃດໃນມື້ນີ້.
ຕອນພວກເຮົາພົບກັນ, ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກວ່າ ລາວມີບັນຫາ. ລາວຮູ້ສຶກວ່າ, ຕາມຄຳເວົ້າຂອງລາວ, “ສັດທາຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນຂັ້ນອັນຕະລາຍ” ແລະ ໄດ້ຂໍຄຳແນະນຳຈາກຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈ ທີ່ລາວໄດ້ແບ່ງປັນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວ ນຳຂ້າພະເຈົ້າ.
ລາວຢາກຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານ ດັ່ງທີ່ເຄີຍຮູ້ສຶກມາກ່ອນ ຊຶ່ງຕອນນີ້ໄດ້ຫາຍໄປແລ້ວ. ໃນຂະນະທີ່ລາວເວົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຮັບຟັງຢ່າງລະມັດລະວັງ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານຢ່າງຕັ້ງໃຈ ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຢາກໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າຫຍັງ.
ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າອາດເປັນຄືກັນກັບພວກທ່ານບາງຄົນ ໄດ້ຖາມຄຳຖາມທີ່ມີພະລັງ ຊຶ່ງມີຢູ່ໃນບົດເພງຂອງຊັ້ນປະຖົມໄວ ທີ່ວ່າ, “ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ພຣະອົງມີຈິງແທ້ບໍ?”1 ສຳລັບຜູ້ທີ່ເຄີຍຖາມ ຄຳຖາມອັນດຽວກັນນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແບ່ງປັນຄຳແນະນຳໃຫ້ທ່ານ ດັ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແບ່ງປັນຄຳແນະນຳໃຫ້ກັບ ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຫວັງວ່າ ທ່ານແຕ່ລະຄົນ ຈະພົບເຫັນວ່າ ສັດທາຂອງທ່ານເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ ແລະ ທ່ານຕັ້ງໃຈທີ່ຈະກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ຈິງຈັງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຂ້າພະເຈົ້າເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການເຕືອນໃຈທ່ານວ່າ ທ່ານເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ ທີ່ຊົງຮັກ ແລະ ພຣະອົງຍັງຮັກທ່ານເໝືອນເດີມ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ມັນເປັນສິ່ງຍາກທີ່ຈະຈື່ຈຳຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ໃຫ້ຄວາມໝັ້ນໃຈເຖິງຄວາມຮັກນັ້ນ ເມື່ອຊີວິດເຕັມໄປດ້ວຍບັນຫາ ຫລື ການທົດລອງ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຜິດຫວັງ ແລະ ຫົວໃຈທີ່ເຈັບປວດ.
ພຣະເຢຊູຄຣິດຮູ້ກ່ຽວກັບການດີ້ນລົນອັນໜັກໜ່ວງ ແລະ ການທົດລອງ. ພຣະອົງໄດ້ປະທານພຣະຊົນໃຫ້ແກ່ເຮົາ. ຊົ່ວໂມງສຸດທ້າຍຂອງພຣະອົງແມ່ນເຈັບປວດເຫລືອທົນ, ເກີນກວ່າເຮົາຈະສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້, ແຕ່ການເສຍສະລະຂອງພຣະອົງສຳລັບເຮົາແຕ່ລະຄົນ ເປັນການສະແດງອອກທີ່ສູງສຸດ ເຖິງຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະອົງ.
ບໍ່ມີຄວາມຜິດພາດໃດ, ບາບໃດ, ຫລື ການເລືອກໃດ ທີ່ຈະປ່ຽນແປງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ມີໃຫ້ເຮົາ. ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ການເຮັດບາບ ຈະບໍ່ຖືກລົງໂທດ, ຫລື ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງກັບໃຈ ເມື່ອໄດ້ເຮັດບາບລົງໄປ. ແຕ່ ຢ່າລືມວ່າ, ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຮູ້ຈັກ ແລະ ຮັກທ່ານແຕ່ລະຄົນ, ແລະ ພຣະອົງພ້ອມທຸກເວລາ ທີ່ຈະຊ່ວຍເຫລືອທ່ານ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄຕ່ຕອງເຖິງສະພາບການຂອງເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດເຖິງ ຂໍ້ຄວາມໜຶ່ງ ທີ່ໃຫ້ຄວາມຮູ້ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ ທີ່ວ່າ: “ແລະ ບັດນີ້, ຈົ່ງຈື່ໄວ້, ລູກຂອງພໍ່, ຈົ່ງຈື່ໄວ້ວ່າ ລູກຈະຕ້ອງສ້າງຮາກຖານຂອງລູກຂຶ້ນເທິງດານຫີນຂອງພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງພວກເຮົາ, ຄື ພຣະຄຣິດ, ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ; ເພື່ອວ່າເມື່ອມານສົ່ງລົມພະຍຸຮ້າຍຂອງມັນມາ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຟ້າແມບເຫລື້ອມກັບລົມບ້າໝູຂອງມັນມາ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເມື່ອໝາກເຫັບທັງໝົດ ແລະ ລົມຝົນອັນແຮງກ້າຂອງມັນລົງມາຕີລູກ, ມັນຈະບໍ່ມີອຳນາດອັນໃດເໜືອລູກເລີຍທີ່ຈະແກ່ລູກລົງໄປຫາເຫວເລິກແຫ່ງຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ຄວາມຈິບຫາຍອັນບໍ່ສິ້ນສຸດ, ເພາະດານຫີນບ່ອນທີ່ລູກຖືກສ້າງຂຶ້ນເທິງມັນ ຊຶ່ງເປັນຮາກຖານທີ່ແໜ້ນໜາ, ເປັນຮາກຖານຊຶ່ງຫາກມະນຸດສ້າງຂຶ້ນເທິງມັນ ພວກເຂົາຈະຕົກໄປບໍ່ໄດ້.”2
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ “ເຫວເລິກແຫ່ງຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ວິບັດທີ່ບໍ່ມີວັນສິ້ນສຸດ” ເປັນບ່ອນທີ່ ບໍ່ມີໃຜຢາກໄປຫາ. ແລະ ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ລາວຢືນຢູ່ປາກເຫວນັ້ນແລ້ວ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳແກ່ຜູ້ຄົນ, ເຊັ່ນດຽວກັບເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຈັກການຕັດສິນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ໄດ້ເຮັດມາເປັນເວລາຫລາຍປີ ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າລືມປະສົບການທີ່ສັກສິດ, ແລ້ວອ່ອນແອ, ແລະ ມີຄວາມສົງໄສ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊຸກຍູ້ເຂົາເຈົ້າ, ດັ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຊຸກຍູ້ທ່ານໃນເວລານີ້, ໂດຍສະເພາະຕອນມີບັນຫາ, ໃຫ້ຄິດເຖິງຕອນທີ່ທ່ານໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະວິນຍານ ແລະ ຕອນທີ່ປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານເຂັ້ມແຂງ; ໃຫ້ຈື່ຕອນທີ່ທ່ານໄດ້ສ້າງຮາກຖານທາງວິນຍານຂອງທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າສັນຍາວ່າ ຖ້າຫາກທ່ານເຮັດຕາມນີ້, ຫລີກລ້ຽງຈາກສິ່ງທີ່ບໍ່ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານ ຫລື ສິ່ງທີ່ເຍາະເຍີ້ຍຄວາມເຊື່ອຂອງທ່ານ, ແລ້ວເວລາອັນມີຄ່າ ຕອນປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານໄດ້ເຕີບໂຕ ຈະກັບຄືນມາສູ່ຄວາມຊົງຈຳຂອງທ່ານອີກ ຜ່ານການອະທິຖານທີ່ຖ່ອມຕົວ ແລະ ການຖືສິນອົດເຂົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ທ່ານແນ່ໃຈໄດ້ວ່າ ທ່ານຈະຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມປອດໄພ ແລະ ຄວາມອົບອຸ່ນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ຄືນອີກ.
ທຳອິດ ເຮົາແຕ່ລະຄົນຄວນເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ກັບຕົນເອງທາງວິນຍານກ່ອນ ແລະ ແລ້ວຈຶ່ງເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ກັບຄົນອື່ນ ທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາ. ຈົ່ງໄຕ່ຕອງຂໍ້ພຣະຄຳພີເປັນປະຈຳ, ແລະ ຈື່ຈຳຄວາມນຶກຄິດ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກ ທີ່ທ່ານມີ ໃນຂະນະທີ່ທ່ານອ່ານ. ຈົ່ງສະແຫວງຫາແຫລ່ງຂອງຄວາມຈິງອື່ນໆນຳອີກ, ແຕ່ຈົ່ງເຊື່ອຟັງຕໍ່ຄຳຕັກເຕືອນ ຈາກພຣະຄຳພີຂໍ້ນີ້ ທີ່ວ່າ: “ມີການສຶກສາເປັນສິ່ງດີ ຖ້າຫາກ ເຂົາຍອມເຊື່ອຟັງຄຳແນະນຳຂອງພຣະເຈົ້າ.”3 ຈົ່ງໄປກອງປະຊຸມທີ່ໂບດ, ໂດຍສະເພາະໄປກອງປະຊຸມສິນລະລຶກ, ແລະ ຮັບສ່ວນສິນລະລຶກ ແລະ ຕໍ່ພັນທະສັນຍາ, ຮ່ວມທັງຄຳສັນຍາທີ່ຈະລະນຶກເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຕະຫລອດເວລາ ເພື່ອທ່ານຈະມີພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງຢູ່ດ້ວຍ.
ບໍ່ວ່າເຮົາເຄີຍໄດ້ເຮັດຄວາມຜິດບາບອັນໃດ ຫລື ເຮົາຮູ້ສຶກຂາດຕົກບົກພ່ອງຫລາຍປານໃດກໍຕາມ, ເຮົາຍັງສາມາດເປັນພອນ ແລະ ຊຸກຍູ້ຄົນອື່ນໄດ້ຢູ່. ການເອື້ອມອອກໄປຊ່ວຍເຫລືອເຂົາເຈົ້າ ໃນການຮັບໃຊ້ຢ່າງພຣະຄຣິດ ສາມາດຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງເລິກຊຶ້ງ ພາຍໃນໃຈເຮົາ.
ມັນສຳຄັນທີ່ຈະຈື່ຈຳຄຳແນະນຳທີ່ມີພະລັງ ທີ່ພົບເຫັນໃນ ພຣະບັນຍັດສອງ ທີ່ວ່າ: “ຕາບໃດທີ່ພວກເຈົ້າມີຊີວິດຢູ່ ຈົ່ງແນ່ໃຈວ່າ, ພວກເຈົ້າບໍ່ລືມໄລ ສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເຫັນກັບຕາມາແລ້ວ, ຈົ່ງບອກພວກລູກຫລານຂອງພວກເຈົ້າໃຫ້ຮູ້ເຖິງສິ່ງເຫລົ່ານີ້.”4
ລູກຫລານຫລາຍລຸ້ນຄົນ ຈະຖືກກະທົບກະເທືອນ ຈາກການເລືອກຂອງເຮົາ. ຈົ່ງແບ່ງປັນປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານນຳຄອບຄົວຂອງທ່ານ; ຈົ່ງຊຸກຍູ້ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຈື່ຈຳ ຕອນເຂົາເຈົ້າຮັບຮູ້ພຣະວິນຍານໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໃຫ້ບັນທຶກຄວາມຮູ້ສຶກເຫລົ່ານັ້ນໄວ້ໃນປຶ້ມບັນທຶກ ແລະ ປຶ້ມປະຫວັດສ່ວນຕົວ ເພື່ອວ່າຖ້ອຍຄຳຂອງເຂົາເອງ ຈະເຕືອນເຂົາເອງ ໃຫ້ລະນຶກເຖິງຄວາມດີງາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ມີຕໍ່ເຂົາ.
ທ່ານຄົງຈື່ໄດ້ວ່າ ນີໄຟ ແລະ ພວກອ້າຍຂອງລາວໄດ້ກັບໄປ ເຢຣູຊາເລັມ ເພື່ອໄປເອົາແຜ່ນຈາລຶກທອງເຫລືອງ ທີ່ມີບັນທຶກປະຫວັດສາດຂອງຜູ້ຄົນຂອງເຂົາເຈົ້າ, ສ່ວນໜຶ່ງ, ເພື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ລືມອະດີດຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ພ້ອມນີ້, ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ, ຮີລາມັນ ໄດ້ຕັ້ງຊື່ໃຫ້ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນ ຕາມຊື່ຂອງ “ບັນພະບຸລຸດຄົນທຳອິດ” ຂອງເຂົາເຈົ້າ ເພື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ລືມຄວາມດີງາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ວ່າ:
“ຈົ່ງເບິ່ງ, ລູກຂອງພໍ່, ພໍ່ປາດຖະໜາຢາກໃຫ້ລູກຈື່ຈຳທີ່ຈະຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ. … ພໍ່ໄດ້ຕັ້ງຊື່ໃຫ້ລູກຕາມຊື່ຂອງບັນພະບຸລຸດຄົນທຳອິດ ຜູ້ທີ່ໄດ້ອອກມາຈາກແຜ່ນດິນເຢຣູຊາເລັມ; ແລະ ພໍ່ເຮັດໄປເພື່ອຢາກໃຫ້ລູກຈື່ຈຳຊື່ຂອງລູກ; ແລ້ວລູກກໍຈະຈື່ຈຳພວກເພິ່ນ ແລະ ເວລາລູກຈື່ຈຳພວກເພິ່ນ ລູກກໍຈະຈື່ຈຳຜົນງານຂອງພວກເພິ່ນ; ແລະ ເວລາລູກຈື່ຈຳຜົນງານຂອງພວກເພິ່ນ ລູກຈະຮູ້ດີວ່າມັນຖືກເວົ້າເຖິງ, ແລະ ຂຽນໄວ້ວ່າ ພວກເພິ່ນນັ້ນເປັນຜູ້ປະເສີດ.
“ດັ່ງນັ້ນ, ລູກຂອງພໍ່, ພໍ່ຢາກໃຫ້ລູກເຮັດສິ່ງທີ່ດີເພື່ອຈະໄດ້ຖືກເວົ້າເຖິງ ແລະ ຖືກຂຽນໄວ້ຄືກັນກັບທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ຖືກເວົ້າເຖິງ ແລະ ຖືກຂຽນເຖິງ.”5
ຫລາຍຄົນໃນທຸກວັນນີ້ ມີປະເພນີແບບດຽວກັນນັ້ນ ໃນການຕັ້ງຊື່ໃຫ້ລູກ ຕາມຊື່ຂອງວິລະບຸລຸດ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີ ຫລື ບັນພະບຸລຸດທີ່ຊື່ສັດ ເພື່ອຊຸກຍູ້ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ລືມໄລບັນພະບຸລຸດຂອງຕົນ.
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເກີດມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຊື່ ຣອນໂນ ເອ ແຣັສ໌ແບນ. ນາມສະກຸນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ມາຈາກບັນພະບຸລຸດຂອງທາງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ອັກສອນຫຍໍ້ ເອ ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ກຽດແກ່ ບັນພະບຸລຸດທາງແມ່ ຊາວເດັນມາກ ທີ່ມີນາມສະກຸນ ແອນເດີສັນ.
ພໍ່ຕູ້ທວດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຊື່ ເຈນສ໌ ແອນເດີສັນ ເປັນຊາວເດັນມາກ. ແລະ ໃນປີ 1861 ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ສົ່ງຜູ້ສອນສາດສະໜາຊາວມໍມອນ ໄປຫາເຮືອນຂອງພໍ່ຕູ້ທວດ ເຈນສ໌ ແລະ ແມ່ຕູ້ທວດ ແອນ ແຄັດເຕີລິນ ແອນເດີສັນ, ບ່ອນທີ່ຜູ້ສອນສາດສະໜາ ໄດ້ແນະນຳເຂົາເຈົ້າ ແລະ ລູກຊາຍອາຍຸ 16 ປີໃຫ້ຮູ້ຈັກພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາໃໝ່. ນັ້ນຄືການເລີ່ມຕົ້ນມໍລະດົກແຫ່ງສັດທາ ຊຶ່ງຄອບຄົວ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ເປັນຜູ້ສືບທອດຕໍ່ມາ. ຄອບຄົວແອນເດີສັນ ໄດ້ອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນ ແລະ ໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນ. ປີຕໍ່ມາ, ຄອບຄົວແອນເດີສັນ ໄດ້ເຮັດຕາມການເອີ້ນຂອງສາດສະດາ ແລະ ໄດ້ຂ້າມທະເລ ແອດແລນຕິກ ເພື່ອມາຢູ່ຮ່ວມກັບໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າ ຢູ່ທີ່ອາເມຣິກາເໜືອ.
ໜ້າໂສກເສົ້າທີ່ ພໍ່ຕູ້ທວດ ເຈນສ໌ ໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ ຢູ່ກາງທະເລໃນລະຫວ່າງການເດີນທາງ, ແຕ່ພັນລະຍາ ກັບລູກຊາຍ ໄດ້ເດີນທາງຕໍ່ ມາຫາຫ່ອມພູເຊົາເລັກ, ໄດ້ມາຮອດໃນວັນທີ 3 ເດືອນກັນຍາ, ປີ 1862. ເຖິງແມ່ນເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະເຊີນກັບບັນຫາຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຄວາມເຈັບປວດໃຈ, ແຕ່ສັດທາຂອງເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຫວັ່ນໄຫວ, ແລະ ສັດທາຂອງລູກຫລານຫລາຍລຸ້ນຄົນກໍບໍ່ເຄີຍຫວັ່ນໄຫວຄືກັນ.
ຢູ່ໃນຫ້ອງການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ມີຮູບຢູ່ແຜ່ນໜຶ່ງ6 ທີ່ສວຍງາມຫລາຍ ຊຶ່ງເປັນເຄື່ອງໝາຍເຕືອນໃຈເຖິງ ການພົບກັນເທື່ອທຳອິດລະຫວ່າງບັນພະບຸລຸດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ສອນສາດສະໜາໃນສະໄໝເລີ່ມຕົ້ນ. ຂ້າພເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະບໍ່ລືມມໍລະດົກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ເປັນເພາະຊື່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຂ້າພະເຈົ້າຈະຈື່ຈຳມໍລະດົກເຖິງຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ການເສຍສະລະຂອງພວກເພິ່ນຕະຫລອດໄປ.
ຢ່າລືມ, ຢ່າສົງໄສ, ຢ່າເມີນເສີຍຈາກປະສົບການສ່ວນຕົວທາງວິນຍານ ທີ່ສັກສິດນັ້ນ. ຄວາມປາດຖະໜາຂອງຜູ້ປໍລະປັກແມ່ນ ຢາກກີດກັນເຮົາຈາກພະຍານຕ່າງໆທາງວິນຍານ, ກົງກັນຂ້າມ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແມ່ນ ທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມຮູ້ແຈ້ງ ແລະ ໃຫ້ເຮົາມີພາກສ່ວນໃນວຽກງານຂອງພຣະອົງ.
ຂ້າພະເຈົ້າຈະເລົ່າປະສົບການສ່ວນຕົວ ກ່ຽວກັບຄວາມຈິງນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ໄດ້ຄັກ ເຖິງຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການດົນໃຈ ໃນການຕອບຄຳອະທິຖານດ້ວຍຄວາມຕັັ້ງໃຈແທ້ໆຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຄຳຕອບແມ່ນແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ມີພະລັງຫລາຍ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມການດົນໃຈທັນທີ, ແລະ ຫລັງຈາກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສົງໄສສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກ ວ່າເປັນຄວາມຈິງຫລືບໍ່. ພວກທ່ານບາງຄົນອາດຖືກຜູ້ປໍລະປັກຫລອກທ່ານຄືກັບຂ້າພະເຈົ້າ.
ຫລາຍມື້ຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕື່ນຈາກນອນ ດ້ວຍຂໍ້ພຣະຄຳພີທີ່ມີພະລັງເຫລົ່ານີ້ ຢູ່ໃນໃຈວ່າ:
ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະໜາການເປັນພະຍານຕື່ມອີກ ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້ານຶກເຖິງຄືນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອີ້ນຫາພຣະອົງຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. …
ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ກ່າວໃຫ້ຄວາມສະຫງົບແກ່ຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້? ຂ້າພະເຈົ້າຈະມີພະຍານໃດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄປກວ່າພະຍານຈາກພຣະເຈົ້າ?7
ຄືກັບວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ໄດ້ກ່າວວ່າ “ຣອນໂນ, ເຮົາໄດ້ບອກເຈົ້າແລ້ວ ເຖິງສິ່ງທີ່ເຈົ້າຕ້ອງເຮັດ. ບັດນີ້ໃຫ້ເຈົ້າລົງມືເຮັດ!” ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ສຳລັບຄຳຕັກເຕືອນ ແລະ ການຊີ້ນຳດ້ວຍຄວາມຮັກນັ້ນ! ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການປອບໂຍນທັນທີ ໂດຍການກະຕຸ້ນ ແລະ ກໍສາມາດດຳເນີນຕໍ່ໄປ, ໂດຍທີ່ຮູ້ຢູ່ໃນໃຈວ່າ ຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳຕອບແລ້ວ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າແບ່ງປັນປະສົບການນີ້ ເພື່ອສາທິດໃຫ້ທ່ານເຫັນວ່າ ຈິດໃຈເຮົາລືມໄວຂະໜາດໃດ ແລະ ເຖິງວິທີທີ່ປະສົບການທາງວິນຍານ ສາມາດນຳພາເຮົາແນວໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະທະນຸຖະໜອມ ໂອກາດເຊັ່ນນັ້ນ, “ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ລືມໄລ.”
ຕໍ່ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ຕໍ່ທຸກຄົນທີ່ຢາກເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທາຂອງຕົນ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສັນຍາກັບທ່ານວ່າ: ເມື່ອທ່ານດຳລົງຊີວິດຢ່າງຊື່ສັດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ເຊື່ອຟັງຄຳສອນຂອງມັນ, ແລ້ວປະຈັກພະຍານຂອງທ່ານຈະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ, ແລະ ມັນຈະເຕີບໂຕຂຶ້ນ. ຈົ່ງຮັກສາພັນທະສັນຍາທີ່ທ່ານໄດ້ເຮັດໄວ້, ບໍ່ວ່າຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບທ່ານ ຈະເຮັດຫຍັງກໍຕາມ. ຈົ່ງເປັນພໍ່ແມ່, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ປູ່ຍ່າຕາຍາຍ, ລຸງປ້ານ້າອາ, ແລະ ເປັນໝູ່ເພື່ອນຢ່າງພາກພຽນ ທີ່ໃຫ້ຄວາມເຂັ້ມແຂງແກ່ຄົນທີ່ທ່ານຮັກ ດ້ວຍປະຈັກພະຍານສ່ວນຕົວ ແລະ ແບ່ງປັນປະສົບການທາງວິນຍານ. ຈົ່ງຊື່ສັດຕໍ່ໄປ ແລະ ຍຶດໝັ້ນ, ເຖິງແມ່ນລົມພະຍຸແຫ່ງຄວາມສົງໄສຈະເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຂອງທ່ານ ເພາະການກະທຳຂອງຄົນອື່ນກໍຕາມ. ຈົ່ງສະແຫວງຫາສິ່ງທີ່ໃຫ້ຄວາມຮູ້ ແລະ ປ້ອງກັນທ່ານທາງວິນຍານ. ຈົ່ງຫລີກລ້ຽງຈາກຄຳສະເໜີຈອມປອມ ທີ່ເອີ້ນວ່າ “ຄວາມຈິງ” ຊຶ່ງແຜ່ລາມໄປທົ່ວຢ່າງວ່ອງໄວ, ແລະ ຈົ່ງຈື່ຈຳທີ່ຈະບັນທຶກຄວາມຮູ້ສຶກຂອງທ່ານໄວ້ ກ່ຽວກັບ “ຄວາມຮັກ, ຄວາມຊື່ນຊົມຍິນດີ, ສັນຕິສຸກ, ຄວາມອົດທົນດົນນານ, ຄວາມເມດຕາປານີ, ຄວາມດີ, ຄວາມສັດຊື່, ຄວາມສຸພາບອ່ອນຫວານ, [ແລະ] ການຮູ້ຈັກບັງຄັບຕົນ.”8
ໃນທ່າມກາງມໍລະສຸມອັນຮ້າຍແຮງຂອງຊີວິດ, ຢ່າລືມ ມໍລະດົກແຫ່ງສະຫວັນຂອງທ່ານ ໃນຖານະທີ່ເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະເຈົ້າ ຫລື ຈຸດໝາຍປາຍທາງນິລັນດອນຂອງທ່ານ ເພື່ອຈະໄດ້ກັບຄືນໄປຢູ່ກັບພຣະອົງໃນມື້ໜຶ່ງ, ຊຶ່ງຈະເກີນກວ່າທຸກສິ່ງທີ່ໂລກນີ້ມີໃຫ້. ຈົ່ງຈື່ຈຳຖ້ອຍຄຳທີ່ລະອຽດອ່ອນ ແລະ ນິ້ມນວນຂອງ ແອວມາ ທີ່ວ່າ: “ຈົ່ງເບິ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວກັບພວກທ່ານພີ່ນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ຖ້າຫາກພວກທ່ານເຄີຍປະສົບກັບການປ່ຽນແປງໃນໃຈ ແລະ ຖ້າຫາກພວກທ່ານຮູ້ສຶກຢາກຮ້ອງເພງສັນລະເສີນຄວາມຮັກທີ່ໄຖ່, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຖາມວ່າ ພວກທ່ານຮູ້ສຶກເຊັ່ນນັ້ນບໍໃນຂະນະນີ້?”9
ຕໍ່ທຸກຄົນທີ່ຮູ້ສຶກຢາກປົກປ້ອງສັດທາຂອງຕົນ, ຂ້າພະເຈົ້າອ້ອນວອນທ່ານວ່າ: ຢ່າລືມໄລ! ຂໍຢ່າລືມໄລ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ເປັນສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເພິ່ນໄດ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ເວົ້າລົມກັບພຣະເຈົ້າອົງເປັນພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຕາມດັ່ງທີ່ເພິ່ນໄດ້ບັນທຶກໄວ້ ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳຂອງເພິ່ນເອງ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ທີ່ເພິ່ນ ບໍ່ໄດ້ລືມ ຂຽນປະສົບການນັ້ນໄວ້, ເພື່ອວ່າເຮົາທຸກຄົນ ຈະຮູ້ເຖິງປະຈັກພະຍານຂອງເພິ່ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຢ່າງໜັກແໜ້ນເຖິງອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ. ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່; ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ເປັນປະມຸກຂອງສາດສະໜາຈັກນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ດ້ວຍຕົວເອງ, ບໍ່ແມ່ນ ຮູ້ຈາກຄົນອື່ນ ຫລື ຈາກການເປັນພະຍານຂອງໃຜ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ຈະບໍ່ລືມ ຄວາມຈິງແຫ່ງນິລັນດອນທີ່ສັກສິດນີ້—ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ ແມ່ນເຮົາເປັນບຸດ ແລະ ທິດາຂອງພຣະບິດາມານດາໃນສະຫວັນ ທີ່ຊົງພຣະຊົນຢູ່ ແລະ ຊົງຮັກ, ຜູ້ປາດຖະໜາໃຫ້ເຮົາໄດ້ຮັບຄວາມຜາສຸກຊົ່ວນິລັນດອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.